Σάββατο 29 Σεπτέμβρη 2012 - 2η έκδοση
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
Με το «χυλό» διαβατήριο στην αστική διαχείριση

Παπαγεωργίου Βασίλης

Στο πλαίσιο συνέντευξής του στην «Εποχή» ο Αλ. Τσίπρας ρωτήθηκε για τον όρο «μεγάλη δημοκρατική παράταξη» που συχνά πυκνά χρησιμοποιεί αναφερόμενος στον ΣΥΡΙΖΑ. Είπε γι' αυτό: «Την κληρονομιά του δημοκρατικού χώρου δεν μπορούμε να την εκχωρήσουμε στον Α. Παπανδρέου και σήμερα στον Ε. Βενιζέλο (...) Θέλουμε ως αριστερά να έχουμε το πάτημά μας στην παράδοση του δημοκρατικού χώρου (...) Εάν όμως θεωρήσουμε ότι ο ΣΥΡΙΖΑ μπορεί να γίνει και πρέπει να γίνει η συνέχεια ενός μεγάλου ιστορικού ρεύματος, που έχει, όμως, τη μήτρα του (...) στο ΕΑΜ (...) πρέπει να αντλήσει και απ' την κληρονομιά του δημοκρατικού χώρου (...) πολιτική ηγεμονία σε ένα ευρύ και ιστορικό πολιτικό φάσμα, μέρος του οποίου υπήρξε και η κομμουνιστική και η ανανεωτική αριστερά»!

Ομολογεί, δηλαδή, ότι προκειμένου να βάλει στο χέρι το «θρόνο» του «χαλίφη» αλλά και να χτυπήσει το ΚΚΕ, δε θα διστάσει να κουρσέψει τα πάντα. Να ρίξει στο μίξερ ολίγον από ΠΑΣΟΚ του '80, ολίγον από ΕΑΜ, ολίγον απ' τα συνθήματα του ΚΚΕ και να σερβίρει το δύσπεπτο «χυλό» στο λαό σαν γκουρμέ λιχουδιά.

Είπε όμως και κάτι ακόμα, ότι «αυτό που κρίνει την ταυτότητά σου είναι ποιο είναι το όραμά σου για το αύριο»... Πράγματι. Οσο κι αν οικειοποιηθεί ιστορία, αγώνες, συνθήματα και αξίες που δεν του ανήκουν, είναι αδύνατον να κρύψει την ταυτότητά του και την αποστολή του. Το δικό του όραμα δε συναντιέται πουθενά με το όραμα για μια Ελλάδα όπου ο λαός θα κάνει κουμάντο, θα κινεί την οικονομία με μοχλό τις ανάγκες του και θα έχει την εξουσία. Το όραμα του ΣΥΡΙΖΑ είναι η αστική διαχείριση, που ως τέτοια είναι βαθιά αντιλαϊκή. Είναι η θέση του υπέρ του ευρωενωσιακού λάκκου των λεόντων. Είναι η «ανασυγκρότηση της οικονομίας» με μοχλό τα μονοπώλια και τα συμφέροντά τους, που σημαίνει εργατική τάξη πάμφθηνη, υποταγμένη. Είναι οι διαπραγματεύσεις με τα αρπακτικά του πλούτου που παράγουν οι λαοί για τη «βιωσιμότητα της δυνατότητας αποπληρωμής» του χρέους που σώρευσε η πλουτοκρατία, για λογαριασμό τους κόπτεται ο ΣΥΡΙΖΑ μην τυχόν και δεν πάρουν και την τελευταία δεκάρα που μπορούν.

Αυτά ορίζουν την ταυτότητά του. Αυτά είναι το διαβατήριό του για την αστική διαχείριση. Ολα τα άλλα είναι για να χτυπήσει το ΚΚΕ και να αγκιστρώσει συνειδήσεις οδηγώντας τες στην ενσωμάτωση.

Η «κυβερνώσα αριστερά» για την απεργία

Μια από τις συνιστώσες του ΣΥΡΙΖΑ, το ΞΕΚΙΝΗΜΑ, έβγαλε ανακοίνωση δύο μέρες πριν τη γενική απεργία και αναφερόταν σ' αυτήν με λόγια όπως «δεν προκαλεί κανένα ενθουσιασμό στα εργατικά στρώματα (...) οι εργαζόμενοι νιώθουν ότι δεν έχει κανένα νόημα μια ακόμα 24ωρη γενική απεργία (...) ότι απλά θα χάσουν ακόμα ένα μεροκάματο, τη στιγμή που δεν έχουν τα στοιχειώδη για την επιβίωσή τους (...) δεν βλέπουν καμία προοπτική από τις συνδικαλιστικές ηγεσίες»! Αυτό το «όχι απεργίες αλλά άλλες μορφές», το είχε διατυπώσει πρόσφατα με τον πλέον επίσημο τρόπο, ο εκπρόσωπος Τύπου του ΣΥΡΙΖΑ Π. Σκουρλέτης. Είναι φανερή η προσπάθειά τους να ρίξουν το δηλητήριο της αναποτελεσματικότητας των αγώνων. Ισχυρίζονται δεξιά αριστερά ότι η συμμετοχή στην απεργία είναι άσκοπη θυσία, ότι πρέπει να βρεθούν νέες μορφές πάλης, που να μη θίγουν το μεροκάματο, άρα ούτε και τα κέρδη του καπιταλιστή. Εμμεσα προέτρεπαν τους εργαζόμενους να μην απεργήσουν και την ίδια ώρα εγκαλούσαν το ΚΚΕ «που θεωρεί ότι για όλα φταίει η χαμηλή ταξική και επαναστατική διάθεση και συνείδηση των εργαζομένων»! Είναι ένα από τα πολλά παραδείγματα για το πώς τέτοιες και άλλες δυνάμεις, μαζί με τον εργοδοτικό και κυβερνητικό συνδικαλισμό, επιχειρούν να υπονομεύσουν τους εργατικούς αγώνες και να εμποδίσουν τη ριζοσπαστικοποίησή τους. Η άποψή τους, ωστόσο, δεν είναι «προσωπική», αν αναλογιστεί κανείς ότι τα ίδια πάνω κάτω έλεγε τις προάλλες και ο Π. Σκουρλέτης, εκπρόσωπος Τύπου του ΣΥΡΙΖΑ. Δήλωσε σχετικά: «Είχα μια συζήτηση με κάποιους εκπαιδευτικούς. Αριστερούς εκπαιδευτικούς. Από αυτούς που έχουμε δει να τσεκουρώνονται οι μισθοί τους (...) Εβλεπαν με επιφυλακτικότητα την προκήρυξη νέων απεργιών, όταν γνωρίζουν ότι τα 30, τα 40 και τα 50 ευρώ που θα χάσουν συμμετέχοντας, δεν είναι κάτι το αμελητέο πλέον. Αρα, λοιπόν, ίσως πρέπει να βρούμε και άλλους τρόπους. Ισως θα πρέπει να βρούμε, ιδιαίτερα σε τομείς όπως η Εκπαίδευση, η Υγεία, οι κοινωνικές υπηρεσίες, να λειτουργούμε (...) και το βράδυ ή το απόγευμα να είμαστε εκείνοι, οι οποίοι θα κατεβαίνουμε στους δρόμους, θα διαδηλώνουμε και θα δημιουργούμε μια άνευ προηγουμένου πολιτική και κοινωνική πίεση για να ανατραπεί αυτή η πολιτική»! Αυτή είναι η άποψη της «κυβερνώσας αριστεράς» για τους εργατικούς αγώνες και το κίνημα και πρέπει οι εργαζόμενοι να την πάρουν σοβαρά υπόψη τους.

Αθλιότητα με τις συντάξεις του ΟΓΑ

Απίστευτες διαστάσεις αποκτά πλέον η κοροϊδία σε βάρος των συνταξιούχων του ΟΓΑ. Και είναι απίστευτος ο παχυδερμισμός των συγκυβερνώτων ΝΔ - ΠΑΣΟΚ - ΔΗΜΑΡ. Πάνω στο πενιχρό ποσό των 360 ευρώ της βασικής σύνταξης του ΟΓΑ παίζεται ένα άθλιο παιχνίδι δημιουργίας εντυπώσεων για το τι ποσό θα κοπεί τελικά. Αρχικά ήταν να κοπούν 30 ευρώ το μήνα, μετά ήταν να κοπούν τα δώρα, που έβγαινε 60 ευρώ το μήνα. Πάλι ξαναέρχεται στο φως της δημοσιότητας ότι θα κοπούν τελικά 30 ευρώ το μήνα και όχι τα δώρα. Και κάποιοι διαλαλούν ότι έτσι προστατεύτονται από τα χειρότερα οι συνταξιούχοι του ΟΓΑ. Η κοροϊδία πλέον δεν έχει όρια. Και η αθλιότητα των συγκυβερνώντων επίσης. Κόβουν συντάξεις των 360 ευρώ το μήνα και από την άλλη δίνουν δισεκατομμύρια ευρώ στο μεγάλο κεφάλαιο. Αυτή η πολιτική πρέπει να σαρωθεί. Πρέπει όλοι, χαμηλοσυνταξιούχοι, η φτωχή αγροτιά, η εργατιά, οι φτωχοί αυτοαπασχολούμενοι, τα λαϊκά στρώματα να σηκώσουν τσουνάμι αντίστασης και πάλης. Δεν υπάρχει άλλη λύση μπροστά σε όλη αυτή την αθλιότητα, σε όλη αυτή τη βαρβαρότητα, παρά η πάλη σε κοινό μέτωπο αγώνα για την ανατροπή της και η δημιουργία των προϋποθέσεων για την κυριαρχία της εργατικής - λαϊκής εξουσίας.

Υπονομευτές των αγώνων

Στην προχτεσινή μεγάλη Γενική Απεργία οι εργάτες δεν είχαν απέναντί τους μόνο τους βιομήχανους, τους τραπεζίτες, τους εφοπλιστές, την κυβέρνηση και την τρόικα, είχαν και αυτούς που ενδεδυμένοι με την προβιά του «φίλου», φορώντας τη μάσκα του «αγωνιστή», ακόμα και όταν προκηρύσσουν απεργίες - όταν δεν μπορούν να κάνουν αλλιώς - στην πραγματικότητα τους σκάβουν το λάκκο. Οι δυνάμεις του εργοδοτικού και κυβερνητικού συνδικαλισμού για εβδομάδες «τρέναραν» την πρόταση του ΠΑΜΕ για απεργία, ενώ σε ομοσπονδίες και εργατικά κέντρα πρόβαλλαν ως πρόσχημα ότι η ΓΣΕΕ δεν έχει αποφασίσει ακόμα... Δηλαδή κρύβονταν πίσω από την απραξία της πλειοψηφίας. Ακόμα και όταν η απεργία προκηρύχτηκε δεν έλειψαν διοικήσεις ή πλειοψηφίες σε συνδικάτα που, παρά την επιμονή των ταξικών δυνάμεων, στάθηκαν ενάντια στην κινητοποίηση με διάφορες υπεκφυγές. Κυρίως, όμως, το μεγάλο σαμποτάζ εκφράστηκε με την αποχή από οποιαδήποτε δράση για την προετοιμασία της απεργίας και την επιτυχία της. Είναι μια ιδιότυπη «λευκή απεργία» που κηρύσσουν οι ηγεσίες του εργοδοτικού και κυβερνητικού συνδικαλισμού, προκειμένου η συμμετοχή στην απεργία να είναι όσο γίνεται μικρότερη.

Ομως αυτή δεν είναι η μοναδική τους «υπηρεσία». Η ιδεολογική χειραγώγηση, η υποταγή των εργαζομένων στις αξιώσεις και τις στρατηγικές των μονοπωλίων είναι εξίσου μια πολύτιμη συνεισφορά στην πλουτοκρατία, στις οποίες εκτός από τις ηγεσίες της ΠΑΣΚΕ και της ΔΑΚΕ, διακρίνεται και η «Αυτόνομη Παρέμβαση», η παράταξη του ΣΥΡΙΖΑ. Ετσι στο ψήφισμα της συγκέντρωσης της ΓΣΕΕ, στην οποία παραβρέθηκε και ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ και μίλησε συνδικαλιστικό στέλεχός της, περίτρανα δηλώνεται η κοινή προσήλωσή τους προς την Ευρωπαϊκή Ενωση και επιχειρείται να συντηρηθεί και να ενισχυθεί η ψευδαίσθηση μιας φιλεργατικής ΕΕ, αφού αυτό που ζητείται είναι η «αλλαγή των πολιτικών της Ευρωπαϊκής Ενωσης και του ρόλου της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας με στόχο την ανάπτυξη, την απασχόληση, την κοινωνική πολιτική και συνοχή»! Βέβαια αυτή η «ανάπτυξη» και «κοινωνική συνοχή» προϋποθέτει τα μονοπώλια, προϋποθέτει την όλο και μεγαλύτερη εκμετάλλευση των εργαζομένων και τη λεηλασία των λαών, αλλά και αυτό σύμφωνα με το τρίο ΠΑΣΚΕ - ΔΑΚΕ - ΑΠ μπορεί να ξεπεραστεί. Γι' αυτό ζητούν «από τους πολιτικά υπεύθυνους των ευρωπαϊκών θεσμών και των κυβερνήσεων των κρατών μελών της ΕΕ να αλλάξουν ριζικά, διορθώνοντας τις αφόρητες αυτές πολιτικές και να διαπραγματευθούν με τη ΣΕΣ (Συνομοσπονδία Ευρωπαϊκών Συνδικάτων) και με τις εθνικές συνδικαλιστικές οργανώσεις τις εναλλακτικές πολιτικές που προτείνουν τα συνδικάτα»! Να που με διαπραγματεύσεις θα γίνει φιλεργατική η ΕΕ... Να πώς οι κινητοποιήσεις μετατρέπονται σε ντεκόρ του ευρωπαϊκού ονείρου...

Ετσι εξηγείται γιατί η ΑΠ, για χρόνια ουρά της ΠΑΣΚΕ και της ΔΑΚΕ στα συνδικάτα, συνεχίζει να τους ακολουθεί. Η κοινή προσήλωσή τους στην Ευρωπαϊκή Ενωση, είναι η συγκολλητική ουσία που ενώνει και τις τρεις παρατάξεις. Είναι η στρατηγική στην οποία όλοι τους δίνουν γην και ύδωρ. Παραδίδουν και τα εργατικά δικαιώματα. Οι εργάτες όμως δεν έχουν ανάγκη από τέτοιες ηγεσίες. Η εργατική τάξη έχει ανάγκη από ένα διαφορετικό κίνημα. Ενα κίνημα που δεν θα υποτάσσεται στην ΕΕ και ό,τι αυτή εκφράζει. Που δεν θα εκλιπαρεί για «ανάπτυξη» που θα κάνουν κουμάντο τα μονοπώλια, αλλά θα υπερασπίζει με συνέπεια τα εργατικά συμφέροντα και θα στέκεται σε θέσεις μάχης δείχνοντας καθαρά το πρόσωπο του ταξικού αντίπαλου.


Γιάννης ΖΑΧΑΡΟΠΟΥΛΟΣ

Καμιά ελπίδα για τους λαούς στη λυκοσυμμαχία της ΕΕ...

Γρηγοριάδης Κώστας

ΜΙΑ (ΑΚΟΜΗ) ΜΕΓΑΛΗ ανακάλυψη έκανε με την τριμηνιαία έκθεσή της η Ευρωπαϊκή Επιτροπή. Με την κρίση λέει έχουμε μία ΕΕ ...δύο ταχυτήτων. Υπάρχουν χώρες με πολλούς φτωχούς και μεγάλες αποκλίσεις!

Προφανώς, κατά τη γνώμη τους πριν από την κρίση ... όλα ήταν καλά. Δεν υπήρχαν φτωχοί και πλούσιοι, ούτε διαφορές μεταξύ των χωρών μελών της ΕΕ. Ζούσαμε σε έναν παράδεισο ισότητας και ευημερίας.

Το ότι φτάνουν και παραδέχονται τέτοια πράγματα, το μόνο που δείχνει είναι το πόσο ζόρικη είναι η κρίση που δημιούργησαν και πόσο αποφασισμένοι είναι να επιβάλλουν αιματηρά μέτρα σε όλους τους λαούς της Ευρώπης.

Εκείνο που κρύβουν όμως είναι πώς το κατασκεύασμα που λέγεται Ευρωπαϊκή Ενωση, φτιάχτηκε ακριβώς γι' αυτό. Για να διαιωνίζει την εξουσία των μονοπωλίων και φυσικά να οξύνει τη φτώχεια και την ανέχεια για χάρη του «διεθνούς ανταγωνισμού».

ΔΕΝ ΕΧΟΥΜΕ ΛΙΤΟΤΗΤΑ στην Ελλάδα, δήλωσε πρόσφατα από τη Μ. Βρετανία ο υπουργός Οικονομίας της Εσθονίας Γ. Λίγκι. Το δρόμο της ανάπτυξης -όπως υποστήριξε- το δείχνουν χώρες σαν την δική του, όπου έχει επιβληθεί πολύ χειρότερη λιτότητα.

Τουλάχιστον είναι ειλικρινείς κάτι τέτοιοι. Ομολογούν πως το ...καλύτερο για το σύστημα είναι χώρες απόλυτης εξαθλίωσης, υποταγμένες πλήρως σε κάθε ιμπεριαλιστικό οργανισμό όπου τα κέρδη της πλουτοκρατίας δεν είναι απλά πολιτική αλλά ...θρησκεία.

Αλλωστε, πριν από μερικούς μήνες η Κριστίν Λαγκάρντ είχε προτείνει ως πρότυπο ανάπτυξης για την Ελλάδα την οικονομία της Λετονίας. Την έχουν περί πολλού όλοι τους την περιοχή των τριών χωρών της Βαλτικής φαίνεται.

Τη μόνη ...λεπτομέρεια που δεν αναφέρουν είναι το εισόδημα των εργαζομένων στις χώρες αυτές και το επίπεδο ζωής τους.


Παπαγεωργίου Βασίλης

Μόνο νέα δεινά εντός του ευρωμονόδρομου

Γρηγοριάδης Κώστας

Ψεύδονται συνειδητά και εμπαίζουν ασύστολα το λαό οι κυβερνητικοί εταίροι όταν υπόσχονται ότι με την «πολιτική διαπραγμάτευση» που θα κάνουν τις επόμενες μέρες με τους εταίρους και δανειστές (ΕΕ - ΕΚΤ - ΔΝΤ) θα επιδιώξουν να κάνουν πιο «μαλακή» τη λαιμητόμο των μέτρων, μέσω τάχα της επιμήκυνσης και της «ρήτρας αντικατάστασης». Γιατί γνωρίζουν πολύ καλά ότι τα «αιτήματα» αυτά, εκτός των άλλων, είναι ασυμβίβαστα με τις υφιστάμενες συνθήκες και αποφάσεις των κυβερνήσεων της ΕΕ, που έχουν προσυπογράψει και οι εγχώριες κυβερνήσεις της πλουτοκρατίας.Το Δημοσιονομικό Σύμφωνο, για παράδειγμα, που ενέκριναν την περασμένη άνοιξη οι ηγέτες της Ευρωζώνης, προβλέπει τη διαρκή λήψη μέτρων στο όνομα της μείωσης όχι μόνο των ελλειμμάτων, αλλά και του χρέους. Ιδού τι προβλέπει για τα κράτη - μέλη που το χρέος τους ξεπερνά το 60% του ΑΕΠ: «Τα κράτη - μέλη με δημόσιο χρέος άνω του 60% του ΑΕΠ θα πρέπει να λαμβάνουν μέτρα για τη μείωση του χρέους (κανόνας του 1/20) το χρόνο». Στην περίπτωση της Ελλάδας - που ας σημειωθεί δεν προβλέπεται να μειώσει το χρέος κάτω από το 120% του ΑΕΠ ούτε μετά το 2020 - αυτό σημαίνει ότι κάθε χρόνο πρέπει να παίρνει νέα μέτρα 5% του ΑΕΠ, δηλαδή περί τα 12 δισ. Πιο απλά σημαίνει ότι κάθε χρόνο θα φέρνουν ένα πακέτο μέτρων όπως αυτό που αποφάσισαν προχτές οι πολιτικοί αρχηγοί που στηρίζουν την κυβέρνηση. Γενικότερα, όμως, όλες οι διατάξεις του δημοσιονομικού συμφώνου επιβάλλουν μέτρα άγριας λιτότητας διαρκείας που χρεοκοπούν μόνιμα και αιώνια το λαό. Σε κάθε περίπτωση, ο λαός πρέπει να απαλλαγεί από τις ψευδαισθήσεις ότι μπορεί να υπάρξει κάποια ανακούφιση ή σωτηρία στο πλαίσιο της μονόδρομου της ΕΕ και του καθεστώτος της δικτατορίας των μονοπωλίων.

Ο Σόρος ξέρει πού... βάζει λεφτά

Αστικές και οπορτουνιστικές δυνάμεις με αφορμή τις προεδρικές εκλογές στις ΗΠΑ, που διεξάγονται στις 6 Νοέμβρη, συχνά εμφανίζουν τον Μπάρακ Ομπάμα των «Δημοκρατικών», που είναι εκ νέου υποψήφιος, ως τον πρόεδρο που «νοιάζεται για τους φτωχούς», σε αντίθεση με τον άλλο υποψήφιο των Ρεπουμπλικάνων Μιτ Ρόμνεϊ, που «ευνοεί τους πλούσιους».

Η είδηση ότι ο δισεκατομμυριούχος πολύς... Τζορτζ Σόρος δήλωσε πως θα καταθέσει τον... οβολό του, δηλαδή 1,5 εκατ. δολάρια, υπέρ του Ομπάμα, επιβεβαιώνει το αυτονόητο. Οτι ο πρόεδρος των ΗΠΑ είναι εκλεκτός του κεφαλαίου και ότι η δήθεν διαμάχη μεταξύ των δύο κομμάτων μπορεί να είναι μεν υπαρκτή αλλά στην ουσία εκφράζει τα αντιτιθέμενα συμφέροντα εντός της αμερικανικής αστικής τάξης. Αλλωστε το όλο πολιτικό σύστημα προβλέπει τη στήριξη χορηγών ενώ η διαπλοκή ανάμεσα στο πολιτικό προσωπικό και τους καπιταλιστές που ισχύει σε όλον το καπιταλιστικό κόσμο, στις ΗΠΑ είναι χωρίς προσχήματα και διατυμπανίζεται δημοσίως.

Η πραγματικότητα λοιπόν είναι ότι οι κυβερνήσεις στις ΗΠΑ, δουλεύουν για τους μονοπωλιακούς ομίλους, για την ισχυροποίησή τους στον ενδοϊμπεριαλιστικό ανταγωνισμό και όταν χρειάζεται προχωρούν σε επεμβάσεις ανά τον κόσμο αιματοκυλώντας λαούς, για την εξασφάλιση ενεργειακών πηγών, στρατηγικών θέσεων και αγορών. Οσες δυνάμεις και στη χώρα μας (όπως ο ΣΥΡΙΖΑ) μιλούσαν και μιλάνε για «άνεμο αλλαγής», πότε αναφερόμενοι στον μακελάρη της Γιουγκοσλαβίας Κλίντον και πότε στον «ειρηνιστή» Ομπάμα, που συνέχισε και διεύρυνε τις επεμβάσεις σε Αφγανιστάν, Ιράκ, Λιβύη κλπ, ρίχνουν «στάχτη στα μάτια» των λαών. Η πάλη ενάντια σε κάθε ιμπεριαλιστική συμμαχία, σημαίνει σύγκρουση με το κεφάλαιο, κοινωνικοποίηση των μονοπωλίων, ο λαός να πάρει την οικονομία στα χέρια του. Ολα τα άλλα είναι λόγια του αέρα.

Πού δίνει εξετάσεις;

Ενδιαφέρον και ερωτήματα προκαλεί η εκτίμηση της Γραμματέα της Εθνικής Ομοσπονδίας Τυφλών (ΕΟΤ), η οποία πρόσκειται στον ΣΥΡΙΖΑ για τη βάρβαρη, απάνθρωπη επίθεση των δυνάμεων καταστολής σε άτομα με αναπηρία, χρόνια πάσχοντες και τις οικογένειές τους έξω από τη Βουλή. Οπως είπε χτες η Γραμματέας, στο γενικό συμβούλιο της ΕΟΤ, η Συντονιστική Επιτροπή Αγώνα Αναπήρων (ΣΕΑΑΝ) προκάλεσε επίτηδες τα επεισόδια με τα ΜΑΤ για να «το παίξουν ήρωες»! Το ενδιαφέρον είναι ότι η εν λόγω «αριστερή» γραμματέας δεν ενοχλήθηκε από την προκλητική παρουσία των ΜΑΤ στο παναναπηρικό συλλαλητήριο, ούτε από τις δυο κλούβες που έφραξαν την είσοδο της Βουλής για να εμποδίσουν αντιπροσωπεία των ΑμεΑ να παραδώσουν υπόμνημα στα κόμματα.

Τα ερωτήματα που προκαλούνται είναι τα εξής: Τι ακριβώς επιδιώκει κανείς και πού δίνει εξετάσεις όταν δείχνει τα «δόντια» του σε διαδηλωτές - μάλιστα σε ανήμπορους ανθρώπους - και όχι στην κυβέρνηση και τους κατασταλτικούς μηχανισμούς; Τι ακριβώς επιδιώκει ο ΣΥΡΙΖΑ, όταν στην ΕΟΤ οι δυνάμεις του συμμετέχουν σε κοινό ψηφοδέλτιο με τις δυνάμεις της ΝΔ, του ΠΑΣΟΚ και του ΛΑ.Ο.Σ.; Γιατί οι ίδιοι «αριστεροί» δεν είπαν κουβέντα, όταν η Εθνική Συνομοσπονδία ΑμεΑ λειτούργησε περίπου σαν την κυβέρνηση και εμπόδισε συνδικαλιστή της ΣΕΑΑΝ να πάρει το λόγο στη συγκέντρωση των ΑμεΑ στην Ομόνοια;

Η ΑΠΟΨΗ ΜΑΣ
Το επίπεδο των τιμών

Το επίπεδο των τιμών αποτελεί σημαντικό πρόβλημα για τις εργατικές και λαϊκές οικογένειες, των οποίων το εισόδημα μειώνεται και λεηλατείται με διάφορους τρόπους, μήνα το μήνα, όλο και περισσότερο. Η λίστα των αναγκών που δεν καλύπτονται μεγαλώνει διαρκώς. Ξέροντας πόσο βασανιστική έχει κάνει, με την πολιτική της τη διαβίωση για εκατομμύρια οικογένειες, για τους άνεργους, αλλά και για πάρα πολλούς εργαζόμενους και συνταξιούχους, η συγκυβέρνηση ΝΔ - ΠΑΣΟΚ- ΔΗΜΑΡ, επιχειρώντας να εμφανιστεί ως αποτελεσματικός διαχειριστής της κρίσης, ανακαλύπτει, κατά καιρούς, διάφορες τιμές που «έπεσαν». Τις πιο πολλές φορές δεν συμβαίνει κάτι τέτοιο, αλλά και στις περιπτώσεις που μετά από μεγάλες ανατιμήσεις υπήρξε κάποια μείωση τιμής, πρόκειται για δευτερεύουσας σημασίας προϊόντα και υπηρεσίες ή για μειώσεις που δυστυχώς δεν μπορούν να αξιοποιηθούν πλέον από τα «τσακισμένα» νοικοκυριά. Μέσα σε αυτή την πραγματικότητα, η θέση-δήλωση του ΣΕΒ ότι επιβαρυντικοί παράγοντες κόστους «δεν επιτρέπουν τη μείωση των τιμών», αποτελεί πρόκληση και εμπαιγμό για το δοκιμαζόμενο λαό. Αποκάλυψη - ξανά - του πραγματικού αποκρουστικού προσώπου του μεγάλου κεφαλαίου. Επιβεβαίωση και πάλι ότι η εξυπηρέτηση της κερδοφορίας της πλουτοκρατίας πάει κόντρα, θέτει σε κίνδυνο ακόμη και τη φυσική ύπαρξη των εργαζομένων.

Η διατήρηση των υψηλών τιμών σε συνθήκες βαθιάς οικονομικής κρίσης φαντάζει ...«παρασπονδία» για την αστική πολιτική οικονομία και την οικονομία της αγοράς, όπου υποτίθεται ισχύει ο νόμος της προσφοράς και της ζήτησης. Η ζήτηση, μετά από τέσσερα χρόνια κρίσης, έχει πέσει στα Τάρταρα, οι τιμές όμως παραμένουν υψηλές. Το γεγονός ότι ο ΣΕΒ επικαλείται μια σειρά επί μέρους παράγοντες, προκειμένου να δικαιολογήσει την αδυναμία των βιομηχανιών να μειώσουν τις τιμές τους, αποδεικνύει την απόλυτη προσήλωσή τους στην υπόθεση του κέρδους και της συσσώρευσης κεφαλαίου. Οι μεγαλοεπιχειρηματίες λένε ότι δεν μπορούν να μειώσουν τις τιμές, ωστόσο στην πραγματικότητα δεν θέλουν κάτι τέτοιο. Εχοντας συσσωρεύσει αμύθητα κέρδη, όλες τις προηγούμενες δεκαετίες, σήμερα είναι σε θέση να εξακολουθούν να κερδίζουν ποντάροντας όχι στους μεγάλους τζίρους, αλλά στις υψηλές τιμές. Ετσι, οι μονάδες που αντέχουν εξακολουθούν να είναι κερδοφόρες, ενώ παράλληλα διευκολύνεται και η διαδικασία «καταστροφής κεφαλαίων», αφού κάποιες άλλες επιχειρήσεις δεν θα αντέξουν τελικά τον ανταγωνισμό και θα κλείσουν.

Βέβαια, απώτερος στόχος των μεγαλοεπιχειρηματιών, στόχος μόνιμος και χωρίς παρεκκλίσεις, είναι η ακόμη μεγαλύτερη μείωση των μισθών, παρότι στα λόγια μπορεί να υποστηρίζεται ότι η μείωση του λεγόμενου εργατικού κόστους δεν αποτελεί λύση για τη μείωση των τιμών. Οταν ο ΣΕΒ θεωρεί ότι μια αύξηση 20% του κόστους ηλεκτρικής ενέργειας για τις ενεργοβόρες βιομηχανίες μπορεί να αντισταθμιστεί μόνο με τη μείωση μισθολογικού κόστους κατά 80%, δίνει ένα έμμεσο, αλλά σαφές δείγμα των διαθέσεων των μεγαλοβιομηχάνων. Αυτό δεν μπορεί να γίνει αποδεκτό από την εργατική τάξη και τους συμμάχους της. Η φρίκη που αντιπροσωπεύουν οι αξιώσεις των μεγαλοεπιχειρηματιών και τα συναφή σχέδια συγκυβέρνησης - τρόικας δεν μπορεί και δεν πρέπει να γίνει πραγματικότητα. Εργαζόμενοι, αυτοαπασχολούμενοι και μικροί ΕΒΕ, μικρομεσαίοι αγρότες, άνεργοι, συνταξιούχοι, νέοι, όλοι μαζί οφείλουν και μπορούν να αποτελέσουν ένα ισχυρό μέτωπο αντίστασης που θα τσακίσει τα σχέδια της άρχουσας τάξης. Υπάρχει καιρός, υπάρχει και λύση, με λαϊκή οικονομία και λαϊκή εξουσία.



Ο καθημερινός ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ 1 ευρώ