Συγκινητική, πράγματι, η ιστορία! Ομως, επιπόλαια! Γιατί κάνει ταξικά άλματα! Ο ένας άρρωστος είναι λευκός και πλούσιος (δισεκατομμυριούχος). Ο άλλος φτωχός και μαύρος (γκαραζιέρης). Λογικά, αυτά τα δύο άτομα, δεν πρόκειται να ανταμώσουν ποτέ στην αληθινή ζωή. Και αν ανταμώσουν, δεν πρόκειται να συνάψουν σχέση! Στην ταινία, βέβαια, κινηματογραφική αδεία, γίνονται αδέρφια!

Το όλο οικοδόμημα, λοιπόν, είναι αυθαίρετο. Και για να κρυφτεί η αυθαιρεσία, οι δημιουργοί της ταινίας κατέφυγαν στο μελό. Και στο χιούμορ. Και με τη βοήθεια δύο πολύ καλών ηθοποιών (Νίκολσον - Φρίμαν) έφτιαξαν μια συμπαθητική και, ως ένα σημείο, ανθρώπινη ταινία!

Τίποτα, βέβαια, απ' όσα πράττουν - και γεύονται - οι δυο άρρωστοι δε θα συμβεί ποτέ στην πραγματικότητα. Ας δεχτούμε, λοιπόν, πως η ταινία είναι ένα όνειρο. Ενα όνειρο δύο μελλοθανάτων και τίποτα περισσότερο. Σαν τέτοια είναι αρκετά καλή ταινία. Διαθέτει φαντασία, έξυπνους διαλόγους, καλούς ρυθμούς και πάνω απ' όλα δυο εξαιρετικές ερμηνείες! Και μάλιστα η μία κόντρα στην άλλη. Ο Τζακ Νίκολσον φορτώνει με μούτζες και χειρονομίες τον ήρωα που υποδύεται. Ομως, παρ' όλο το φόρτωμα (η γνωστή μανιέρα του Νίκολσον), η ερμηνεία του είναι πλούσια σε χυμούς και συναισθήματα! Στον αντίποδα η ερμηνεία του Μόργκαν Φρίμαν. Αυτός σχεδόν δεν κάνει τίποτα. Δεν κουνάει ούτε τα φρύδια του. Και όμως, και αυτός, ξεχειλίζει από ανθρωπιά και καλά συναισθήματα.

Δείτε την ταινία για τις ερμηνείες και για την ανθρωπιά που αποπνέει! Μην προσπαθήσετε να εμβαθύνετε. Δεν υπάρχει βάθος και ας «φιλοσοφούν» (αρκετές φορές) οι δυο ήρωες! Πότε αν υπάρχει θεός, πότε αν υπάρχει δεύτερη ζωή, πότε αν πρέπει να καιγόμαστε ή να θαβόμαστε (όταν πεθάνουμε)! Εγώ αποκόμισα την εντύπωση ότι όλα έγιναν για να διευκολύνουν τους δύο ηθοποιούς, αλλά και αρκετούς άλλους ηθοποιούς με δεύτερους ρόλους, να δείξουν τις υποκριτικές τους δυνατότητες! Κάντε και εσείς το ίδιο για να χαρείτε την ταινία!

Παίζουν: Τζακ Νίκολσον, Μόργκαν Φρίμαν, Σερένα Ρίντερ, Τζόναθαν Μάνγκουμ.

Η ιστορία της ταινίας, αν διαδραματιζόταν στην Αμερική ή στη Γαλλία (αφού μιλάμε και για film noir) θα ήταν μια τυπική έως αδιάφορη κινηματογραφική ιστορία! Ενας πατέρας που βλέπει το παιδί του να πεθαίνει πρέπει να βρει χρήματα για να το εγχειρήσει (και να το σώσει)! Ολες οι ενέργειές του, όμως, δεν έφεραν αποτέλεσμα. Πάνω στην απελπισία του εμφανίζεται ένας μυστηριώδης τύπος και του ζητάει να σκοτώσει κάποιον και σε αντάλλαγμα θα του δώσει τα χρήματα που χρειάζονται για το παιδί. Ο πατέρας, μετά από δισταγμούς και πισωγυρίσματα, γίνεται δολοφόνος. Αφαιρεί μια ζωή για να σώσει μια άλλη ζωή.

Αυτό το «ηθικό δίλημμα», αφαιρώ μια ζωή για να σώσω μια άλλη ζωή, στη σημερινή Σερβία παίρνει άλλες διαστάσεις! Η ζωή εκεί δεν έχει το ίδιο κόστος με τις «συγκροτημένες» χώρες! Τα κριτήρια είναι διαφορετικά! Εδώ τα πάντα είναι σε μεγέθυνση! Μεγάλος ο πόνος, μεγάλη η ανασφάλεια, μεγάλη η ανισότητα, μεγάλη η απελπισία! Οι άνθρωποι ζούνε μια τραγωδία! Και στην τραγωδία οι αποφάσεις είναι ακραίες. Και είναι ακραίες, γιατί έχουν ακραία προβλήματα να λύσουν!

Είναι κατόρθωμα, λοιπόν, που ο πατέρας της ταινίας, παρότι δολοφόνος, έχει κρατήσει αρκετές ηθικές αξίες! Στη Σερβία, σήμερα πια, δεν υπάρχει κρατική πρόνοια! Ο καθένας πρέπει να τα βγάλει πέρα μόνος του! Οι βομβαρδισμοί διέλυσαν το κράτος! Η αγωνία για παραπέρα διαμελισμό, σπαταλάει κάθε οικονομικό υπόλειμμα της χώρας! Η μοναξιά των ανθρώπων είναι πελώρια! Και η μοναξιά, με την πολιτική έννοια, είναι πολύ κακός σύμβουλος! Δεν αφήνει περιθώρια άλλης ελπίδας. Πρέπει να σκοτώσεις, για να επιβιώσεις! Μιλάμε για μεγάλο πισωγύρισμα του ανθρώπινου πολιτισμού!

Αν ο θεατής δει την «Παγίδα» με αυτή τη ματιά, θα δει μια αρκετά ενδιαφέρουσα ταινία. Γιατί η επιλογή του πατέρα να σκοτώσει για να σώσει το παιδί του, γίνεται σε μια χώρα που βομβαρδίζεται από όλες τις μεριές. Σε μια χώρα που την έχουν κόψει φέτες. Που συνεχίζουν το διαμελισμό της. Μέσα σε ένα τέτοιο περιβάλλον ακόμα και οι καλύτερες συνειδήσεις χαλαρώνουν. Η απελπισία σε σπρώχνει σε ανήθικες πράξεις! Και αυτό είναι μια τραγωδία!

Παίζουν: Νέμποϊσα Γκλόγοβατς, Νατάσα Νίκοβιτς, Μίκι Μανόβιτς, Ανίκα Ντόμπρα.

Εννιά νέες ταινίες! Βοήθεια! Στις τέσσερις απ' αυτές υπάρχουν επιμέρους επιτεύξεις, όπως, ας πούμε, οι ερμηνείες του Τζακ Νίκολσον και του Μόργκαν Φρίμαν στη «φιλοσοφική» κωμωδία του Ρομπ Ρέινερ «Επιθυμίες... στο Παρά Πέντε». Στην κοινωνική αστυνομική «Παγίδα» του Σέρβου, Σρτζαν Γκολούμποβιτς υπάρχουν θετικές και αρνητικές μυρουδιές από τα Βαλκάνια. Στη ρομαντική ιστορία αγάπης του Τζο Ράιτ, «Η Εξιλέωση», υπάρχει ο όγκος της παραγωγής και η πολύ καλή φωτογραφία. Τέλος, στον ιδιόμορφο «Γάμο της Τούγια» του Κινέζου Κουάν Γουάνγκ, υπάρχει το ξερό τοπίο (Μογγολία) και τα αδρά πρόσωπα των ηθοποιών.

Πέρα από τα «επιμέρους», που αναφέραμε, οι παραπάνω ταινίες «κλείνουν» προς τη μεριά του καλού κινηματογράφου, χωρίς, ωστόσο, να καταφέρνουν να ολοκληρώσουν τη σκέψη τους! Περισσότερο κατατάσσονται στις απόπειρες! Στο ανεμοβρόχι, όμως...

Στη συνέχεια, τι έχεις Γιάννη, τι είχα πάντα! «Τζον Ράμπο», του Σιλβέστερ Σταλόνε. Τέταρτη ταινία «Ράμπο» στη σειρά. 1982 η πρώτη, 2008 η τέταρτη! Διαχρονικός κινηματογραφικός φασισμός! «Μια Φορά», του Τζον Κάρνεϊ. Φτωχό και λιτό (χωρίς μπαλέτα, χρώματα, κλπ.) μιούζικαλ. Το θρίλερ του Σκοτ Φρανκ, «Ο Τσιλιαδόρος». Ταινία χωρίς ταυτότητα! Ωστόσο, στάζει αίμα και αυτή! Η «Juno», του Τζέισον Ράιτμαν, προσπαθεί (επιδερμικά και θρησκευτικά) να ασχοληθεί με τη νεολαία!

Τέλος, και η ελληνική ταινία της βδομάδας! Δεν είναι (ως συνήθως) κωμωδία! Είναι θρίλερ! Ερωτικό θρίλερ! «Δυο άντρες διεκδικούν την ίδια γυναίκα μέχρι θανάτου» και... Καλά!

Μια γυναίκα νιώθει ηθικό χρέος να μην αφήσει τον ανάπηρο άντρα της. Ζώνεται αυτή τα «άρματα» και μετατρέπεται σε άντρα, για να ζήσει τα παιδιά της, τον ανάπηρο άντρα της και τον εαυτό της! Παλεύει με τα νύχια της και τα δόντια της το ξερό και άγονο έδαφος για να «βγάλει» τροφή και νερό για τη φαμίλια της. (Και η δική μας λαογραφία είναι πλούσια από τέτοια βουκολικά δράματα)!

Η θυσία της Τούγια βρίσκει ανταπόκριση. Ο ανάπηρος άντρας της την παρακαλεί να τον χωρίσει και να κοιτάξει τη ζωή της και τα παιδιά της. Να ξαναπαντρευτεί για να μπορέσει να επιβιώσει. Εκείνη δέχεται υπό τον όρο ο νέος της άντρας να δεχτεί να συντηρεί και εκείνον. Η Τούγια δε θα τον αφήσει ποτέ στο έλεος του «θεού»! Δε θα τον εγκαταλείψει!

Δε γνωρίζω αν τέτοια είναι τα ήθη και τα έθιμα στη Μογγολία! Βρίσκω, πάντως, ότι η πράξη της Τούγια είναι βαθιά ανθρώπινη. Οπως βαθιά ανθρώπινη είναι και η στάση του ανάπηρου συζύγου. Αλλά και του νέου συζύγου, ο οποίος δέχεται τον όρο της Τούγια! Ολα αυτά είναι μια νίκη της ανθρωπιάς. Αφού η υψηλή ηθική πράξη(αξία) της περίθαλψης του ανήμπορου, καταφέρνει να νικήσει άλλα (δευτερότερα, αλλά αγριότερα) συναισθήματα (ζήλια, ιδιοκτησία, αποκλειστικότητα, κυριαρχία, κλπ).

Πέρα από την ανθρωπιά της, η ταινία διαθέτει και άλλες αρετές! Το τοπίο. Είναι τόσο σκληρό σαν τη σιωπή, όπως θα έγραφε ο Ρίτσος. Και τα πρόσωπα σαν πέτρα! Η «Τούγια» είναι μια ταινία, που μας μεταφέρει σε έναν άλλον κόσμο! Μας πιάνει από το χέρι και μας ταξιδεύει σε «ανεξερεύνητες» ακόμα γεωγραφικές περιοχές, σε «ανεξερεύνητα» ακόμα ανθρώπινα συναισθήματα.

Παίζουν: Ναν Γιου, Μπάτερ, Σενζί.

«Μια φορά»,του Τζον Κάρνεϊ. Ενας άσημος, αλλά καλός Ιρλανδός μουσικός, θα γνωρίσει μια ανύπανδρη μητέρα με άριστες μουσικές γνώσεις! Το ζευγάρι θα ζήσει μερικές θαυμάσιες μουσικές και ερωτικές ημέρες. Δυστυχώς, τα καλά πράγματα τελειώνουν γρήγορα! Το ζευγάρι θα χωρίσει! Αυτός τραβάει για το Λονδίνο, όπου θα παλέψει για την καριέρα του. Εκείνη μένει πίσω στην Ιρλανδία με το παιδί της, και τη χαρά ότι τον βοήθησε!

Αυτή η απλή και χωρίς νόημα και εξάρσεις ιστορία, αυτή η ευθύγραμμη και χωρίς νόημα και πνοή ιστορία, το μόνο που καταφέρνει είναι να δώσει την ευκαιρία στον Ιρλανδό τραγουδοποιό Γκλεν Χάνσαρντ και στην Τσεχοσλοβάκα στιχουργό και μουσικό Μαρκέτα Εργκλοβά, να ξεδιπλώσουν τα ταλέντα τους!

Στην ταινία ακούγονται μερικά ρομαντικά τραγούδια. Αυτά και τίποτα περισσότερο!

Παίζουν: Γκλεν Χάνσαρντ, Μαρκέτα Εργκλοβά.

JUNO,του Τζέισον Ράιτμαν. Η Τζούνο είναι μαθήτρια λυκείου (16 χρόνων). Μια μέρα από πλήξη στριμώχνει ένα συνομήλικό της και του κάνει έρωτα! Από αυτή την «άτυχη» στιγμή προκύπτει μια εγκυμοσύνη. Η πρώτη σκέψη της Τζούνο είναι να ρίξει το παιδί! Τελικά αποφασίζει να το κρατήσει! Για την ακρίβεια να το γεννήσει, αφού «είναι άνθρωπος» και «έχει ψυχή και νύχια», και είναι αμαρτία να το «θυσιάσει» (να το «ρίξει»)! Θα το γεννήσει και θα το προσφέρει (χωρίς αμοιβή, δεν είναι Βουλγάρα, Αμερικάνα είναι) σε μια οικογένεια, που επιθυμεί παιδί και δεν μπορεί να κάνει!

Αυτή είναι η ιστορία της ταινίας. Μια ιστορία, που με ένα χυδαίο τρόπο (χαριτωμένο ωστόσο) τάσσεται υπέρ της υιοθεσίας και εναντίον των αμβλώσεων! Χωρίς να νοιάζεται για τη μικρούλα που γεννάει και αποχωρίζεται το παιδί της! Το σύστημα της υιοθεσίας προέχει!

Παίζουν: Ελεν Πέιτζ, Τζένιφερ Γκάρνερ, Τζέισον Μπέιτμαν, Μάικλ Σέρα.

Ο Τσιλιαδόρος, του Σκοτ Φρανκ. Ενας φέρελπις νέος χτυπάει με το αυτοκίνητό του. Από το τρακάρισμα παθαίνει μια ιδιόμορφη αμνησία! Δεν μπορεί να θυμηθεί τα πράγματα που πρέπει να κάνει. Ακόμα και τα πιο απλά. Καταφεύγει, λοιπόν, στη γραφή. Σημειώνει τα μακρινά και κοντινά βήματά του! Το σημειωματάριο είναι ο οδηγός του!

Μην μπορώντας να τα φέρει βόλτα μόνος του καταφεύγει στη συγκατοίκηση. Διαλέγει έναν τυφλό φίλο του! Ο ένας συμπληρώνει τον άλλον! Η ήσυχη, όμως, ζωή τους κάποια μέρα αναποδογυρίζει! Στο δρόμο τους μπαίνει ένας παλιός γνώριμος και τους μπλέκει σε μια ληστεία. Η οποία, τελικά, καταλήγει σε ένα αιματοκύλισμα!

Τώρα θα μου πείτε, γιατί όλα αυτά; Ειλικρινά, δεν καταλαβαίνω! Η ταινία, πάντως, δε με φώτισε! Παρότι διήρκεσε 100 ολόκληρα λεπτά, δε μου έδωσε ούτε μια δικαιολογία για τις προθέσεις της και τους στόχους της! Ηταν σα να μην την είδα!

Παίζουν: Τζόζεφ Γκόρντον Λέβιτ, Τζεφ Ντάνιελς, Μάθιου Γκουντ, Αϊλα Φίσερ.

Deep End,του Θανάση Αντωνίου. Ο Θανάσης Αντωνίου ξέρει κινηματογράφο. Εστησε σωστά τη μηχανή του, έκανε καλό ντεκουπάζ, κράτησε σωστούς χρόνους (πολύ καλό το μοντάζ του Γιώργου Διδυμιώτη), χρησιμοποίησε σωστά τη φωνακλάδικη, κάπως, μουσική του Ανδρέα Καταγιαννόπουλου και τους ήχους, δημιούργησε ατμόσφαιρα (σε αυτό τον βοήθησε και η καλή φωτογραφία του Προκόπη Δάφνου). Γιατί, όμως, δεν έκανε καλή ταινία;

Γιατί διάλεξε ένα επίπλαστο και ψεύτικο θέμα. Γιατί προσπάθησε να μιμηθεί ξένες ταινίες (κυρίως αμερικάνικες). Και γιατί δε δίδαξε (τι να τους διδάξει, αφού οι ρόλοι τους ήταν επιφανειακοί) τους ηθοποιούς! Δυο άντρες αγαπάνε την ίδια γυναίκα. Στο τέλος αλληλοσκοτώνονται! Ομως, να η ανατροπή, η τραγωδία είχε σχεδιαστεί από τη μοιραία γυναίκα και τη φίλη της, που ήταν λεσβίες! Θου, κύριε!

Παίζουν: Αλέκος Συσσοβίτης, Κώστας Σόμμερ, Ναταλία Λιονάκι, Μαρία Κορινθίου, Τόνυ Δημητρίου.

Το καλύτερο κομμάτι της ταινίας περνάει στα «ψιλά»! Η ιστορία που παρακολουθούμε υποτίθεται πως είναι γραμμένη (και μας τη διηγείται) μια από τις ηρωίδες της ταινίας, η οποία τώρα, πια, είναι συγγραφέας!

Η συγγραφέας - αφηγήτρια με μια πράξη της, όταν ακόμα ήταν παιδί (13 χρόνων), έβλαψε ανεπανόρθωτα τους δύο κεντρικούς ήρωες της ταινίας. Την αδερφή της και τον αγαπημένο της! Το άτυχο ζευγάρι έχασε τη ζωή του στη διάρκεια του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, σε πολύ νεαρή ηλικία. Η συγγραφέας, όμως, θέλοντας να απαλλαγεί από τις ενοχές της και για να δείξει τη μεταμέλειά της, στο αυτοβιογραφικό της βιβλίο, παράβλεψε τους θανάτους και κράτησε το ζευγάρι στη ζωή μέχρι τα βαθιά γεράματά του, δίνοντάς τους έτσι όσα τους είχε στερήσει με την πράξη της! Αγάπη, χαρά, ευτυχία...

Στη θέση τής πραγματικά πολύ ενδιαφέρουσας και πρωτότυπης αυτής ιδέας, ένας συγγραφέας να συνεχίζει δυο ζωές που σταμάτησε ο θάνατος, η ταινία (δεν ξέρω τι κάνει το ομότιτλο βιβλίο του Ιαν ΜακΓιούαν στο οποίο στηρίζεται) κατανάλωσε το 98% της διάρκειάς της σε μια συνηθισμένη ρομαντική ερωτική ιστορία. Μια ρομαντική ερωτική ιστορία διανθισμένη με σκηνές πολέμου. Σε ένα πολεμικό ερωτικό δράμα. (Το βιβλίο κυκλοφορεί και στα ελληνικά).

Η «Εξιλέωση» είναι μια παλαιών χολιγουντιανών διαστάσεων ταινία εποχής! Ενα σύγχρονο «Οσα Παίρνει ο Ανεμος». Ενα κινηματογραφικό έπος με πολύ καλή φωτογραφία. Συγχρόνως, διαθέτει και όλες τις αρετές και όλες τις αδυναμίες μιας σοβαρής εγγλέζικης παραγωγής (σωστά κοστούμια και ντεκόρ, καλές ερμηνείες, μεγάλη σημασία στις λεπτομέρειες, αλλά και σοβαροφάνεια, υπέρμετρο και εξωτερικό καθωσπρεπισμό, επιφανειακή προσέγγιση του θέματος, ναρκισσισμό).

Παίζουν: Κίρα Νάιτλι, Τζέιμς Μακαβόι, Βανέσα Ρεντγκρέιβ, Ρομόλα Γκαράι.

Πώς νιώθετε όταν σας πουλούν σάπια κρέατα και σας αναγκάζουν να τα φάτε; Ετσι, ακριβώς, ένιωσα και εγώ βλέποντας τον τέταρτο Ράμπο! Μετά από είκοσι χρόνια σιωπής (το 1988 βγήκε στις αίθουσες ο τρίτος Ράμπο) και ενώ στο μεταξύ ο Σιλβέστερ Σταλόνε έκανε του κόσμου τα λίφτινγκ για να κρατήσει μακριά από το πανί τα 62 του χρόνια, νάτος πάλι ο γιγαντόσωμος φασίστας! Γερασμένος και άθλιος. Με ένα βαρύ οπλοπολυβόλο να μην αφήνει τίποτα όρθιο!

Μια υποτυπώδης ιστορία, για να ξεδιπλωθεί ο κινηματογραφικός φασισμός! Ο συνταξιούχος, πια, Ράμπο, που πιάνει και πουλάει φίδια στην Ταϊλάνδη για να ζήσει, δέχεται την επίσκεψη της εκκλησίας του Κολοράντο! Τον παρακαλεί να συνοδέψει μια ιατρική και ανθρωπιστική αποστολή στη γειτονική Βιρμανία. Δέχεται (σιγά μην έλεγε όχι) να πάει την αποστολή... στην αποστολή της και να γυρίσει στο πόστο του (στα φίδια του)!

Στη Βιρμανία, λέει, έχουν εμφύλιο. Το ένα κομμάτι του εμφυλίου πιάνει αιχμάλωτη την αποστολή. Ξανά η εκκλησία στα πόδια του Ράμπο. «Ελεος, κύριε Τζον Ράμπο», παρακαλάει το Κολοράντο! Εκείνος (μετά από τα σχετικά παρακάλια και αφού έχουν γονατίσει μπροστά του), δέχεται να τους ελευθερώσει. Η εκκλησία, για να μην πούμε η CIA, που είναι το ίδιο και το αυτό, του έφερε και βοηθούς. Μια συμμορία μισθοφόρων. Αλλα παιδιά τζιμάνια κι αυτοί!

Ολο αυτό το φασισταριό, λοιπόν, κάτω από την καθοδήγηση του Τζον Ράμπο, φτάνει στον τόπο που κρατείται η αποστολή. Καλύτερα να μην σας πω τι γίνεται εκεί πέρα. Απλώς σας λέω ότι το Ιράκ είναι για μικρά παιδιά μπροστά του. Παιδική Χαρά! Εδώ γίνεται του Αγίου Βαρθολομαίου!

Εξω φασίστες, από το σινεμά! Τζον Ράμπο, Go Home! Τίποτ' άλλο δεν έχω να πω! Εξω ο κινηματογραφικός φασισμός απ' τις αίθουσες!

Παίζουν: Σιλβέστερ Σταλόνε, Τζούλι Μπεντζ, Μάθιου Μάρσντεν, Πολ Σούλτζε, Γκράχαμ Μακ Τάβις.