Μια γυναίκα νιώθει ηθικό χρέος να μην αφήσει τον ανάπηρο άντρα της. Ζώνεται αυτή τα «άρματα» και μετατρέπεται σε άντρα, για να ζήσει τα παιδιά της, τον ανάπηρο άντρα της και τον εαυτό της! Παλεύει με τα νύχια της και τα δόντια της το ξερό και άγονο έδαφος για να «βγάλει» τροφή και νερό για τη φαμίλια της. (Και η δική μας λαογραφία είναι πλούσια από τέτοια βουκολικά δράματα)!

Η θυσία της Τούγια βρίσκει ανταπόκριση. Ο ανάπηρος άντρας της την παρακαλεί να τον χωρίσει και να κοιτάξει τη ζωή της και τα παιδιά της. Να ξαναπαντρευτεί για να μπορέσει να επιβιώσει. Εκείνη δέχεται υπό τον όρο ο νέος της άντρας να δεχτεί να συντηρεί και εκείνον. Η Τούγια δε θα τον αφήσει ποτέ στο έλεος του «θεού»! Δε θα τον εγκαταλείψει!

Δε γνωρίζω αν τέτοια είναι τα ήθη και τα έθιμα στη Μογγολία! Βρίσκω, πάντως, ότι η πράξη της Τούγια είναι βαθιά ανθρώπινη. Οπως βαθιά ανθρώπινη είναι και η στάση του ανάπηρου συζύγου. Αλλά και του νέου συζύγου, ο οποίος δέχεται τον όρο της Τούγια! Ολα αυτά είναι μια νίκη της ανθρωπιάς. Αφού η υψηλή ηθική πράξη(αξία) της περίθαλψης του ανήμπορου, καταφέρνει να νικήσει άλλα (δευτερότερα, αλλά αγριότερα) συναισθήματα (ζήλια, ιδιοκτησία, αποκλειστικότητα, κυριαρχία, κλπ).

Πέρα από την ανθρωπιά της, η ταινία διαθέτει και άλλες αρετές! Το τοπίο. Είναι τόσο σκληρό σαν τη σιωπή, όπως θα έγραφε ο Ρίτσος. Και τα πρόσωπα σαν πέτρα! Η «Τούγια» είναι μια ταινία, που μας μεταφέρει σε έναν άλλον κόσμο! Μας πιάνει από το χέρι και μας ταξιδεύει σε «ανεξερεύνητες» ακόμα γεωγραφικές περιοχές, σε «ανεξερεύνητα» ακόμα ανθρώπινα συναισθήματα.

Παίζουν: Ναν Γιου, Μπάτερ, Σενζί.