Associated Press

Αστεγοι στη Βάρνα της Βουλγαρίας προσπαθούν να ζεσταθούν (2006)

Ο 20ός αιώνας υπήρξε αδιαμφισβήτητα η περίοδος εκείνη όπου η ανθρωπότητα γνώρισε τη μεγαλύτερη υλικοτεχνική ανάπτυξη στην ιστορία της, με τον παραγόμενο πλούτο να αυξάνεται με αλματώδεις ρυθμούς και το παγκόσμιο ακαθάριστο προϊόν να 25πλασιάζεται σε διάρκεια μόλις 100 χρόνων. Παρ' όλα αυτά, στα τέλη του αιώνα που πέρασε, οι συντάκτες της Εκθεσης για την Ανθρώπινη Ανάπτυξη, του Οργανισμού Ηνωμένων Εθνών, προειδοποιούσαν ότι ο κόσμος χαρακτηριζόταν από «τρομακτικά αυξημένες ανισότητες», καταλήγοντας στο συμπέρασμα πως «η ανάπτυξη που επιτρέπει στις σημερινές ανισότητες να διαιωνίζονται, ούτε είναι δυνατό να συνεχιστεί, ούτε πρέπει να συνεχιστεί».

Associated Press

Στην Κένυα πολλά παιδιά ψάχνουν στα σκουπίδια για «χρήσιμα» αντικείμενα και για λίγο φαγητό...

-- Η ψαλίδα της μερίδας επί του παγκόσμιου εισοδήματος που αναλογούσε στο πλουσιότερο και το φτωχότερο ένα πέμπτο του παγκόσμιου πληθυσμού αντίστοιχα εκτοξεύθηκε από 30:1 το 1906 σε 78:1 το 1994.

-- Ενώ το παγκόσμιο ακαθάριστο εθνικό προϊόν αυξήθηκε κατά 40% την περίοδο 1970 - 1985, ο αριθμός των φτωχών αυξήθηκε, επίσης, κατά 17%. 200 εκατομμύρια άνθρωποι είδαν τα πραγματικά εισοδήματά τους να μειώνονται την περίοδο 1965 - 1980. Ο αριθμός αυτός ξεπέρασε το 1 δισεκατομμύριο την περίοδο 1980 - 1993.

-- Το 1996, ο ΟΗΕ ανακοίνωσε πως 100 χώρες βρίσκονταν σε δυσμενέστερη κατάσταση από ό,τι ήταν προ δεκαπενταετίας. Σήμερα, πάνω από 3 δισεκατομμύρια άνθρωποι ζουν σε απόλυτη ένδεια, με ημερήσιο εισόδημα που δεν ξεπερνά τα 1-2 δολάρια (σύμφωνα με τα στάνταρ που έχει καθορίσει η ίδια η Παγκόσμια Τράπεζα).

-- Στα τέλη του 1998, οι 200 μεγαλύτερες πολυεθνικές εταιρείες έλεγχαν το 80% της παγκόσμιας αγροτικής και βιομηχανικής παραγωγής, καθώς και το 70% των εμπορικών συναλλαγών και του τομέα των υπηρεσιών παγκοσμίως. Συνολικά, στα μέσα της δεκαετίας του 1990 υπήρχαν 38.500 πολυεθνικές, με κύκλο εργασιών που ξεπερνούσε τα 5,2 τρισ. δολάρια (ποσό μεγαλύτερο των παγκόσμιων εξαγωγών σε αγαθά και υπηρεσίες), και απασχολούμενο εργατικό δυναμικό που άγγιζε τα 150 εκατομμύρια. Στη λίστα των 100 ισχυρότερων οικονομικών οντοτήτων, οι 37 δεν ήταν κράτη, αλλά πολυεθνικές.

Associated Press

Βελιγράδι 2008: Προς αναζήτηση τροφής...

-- Στη λεγόμενη μητρόπολη του καπιταλισμού, τις ΗΠΑ, το μερίδιο του πλουσιότερου 1% των οικογενειών επί του συνολικού πλούτου αυξήθηκε από 19,9% στα μέσα της δεκαετίας του 1970 σε πάνω από 38% στα τέλη του αιώνα.

Τι σημαίνει όμως πρακτικά για τους λαούς η εντατικοποίηση αυτή της εκμετάλλευσής τους από το κεφάλαιο; Μια απάντηση έδωσε πριν από λίγες μέρες ο Ζακ Ντιουφ, γενικός γραμματέας του FAO (οργάνωση του ΟΗΕ για τα τρόφιμα και τη γεωργία): «Αυτή τη στιγμή πεινάνε στον κόσμο ένα δισεκατομμύριο άνθρωποι, ο ένας στους έξι κατοίκους της Γης. Φέτος πεινάνε 105 εκατομμύρια άνθρωποι περισσότεροι από το 2008. Κάθε τριάντα δευτερόλεπτα πεθαίνουν πέντε παιδιά από υποσιτισμό. Αυτά είναι τα επιτεύγματα της σύγχρονης εποχής - της εποχής με την τεχνολογία, που μας επιτρέπει να πηγαίνουμε στο φεγγάρι». Ο Ντιουφ δεν προχώρησε σε καμιά καταγγελία για τον ένοχο. Αρκέστηκε σε μια καταγραφή. Στην περίπτωση αυτή όμως ακόμα και η καταγραφή είναι αποκαλυπτική για τον ένοχο. Η καταγραφή δείχνει δίπλα στους πεινασμένους: πάνω από μισό δισεκατομμύριο, χρόνια υποσιτισμένους. Απ' αυτούς τα 160 εκατομμύρια είναι παιδιά κάτω των 5 ετών. 1,2 δισεκατομμύρια άνθρωποι δεν έχουν πρόσβαση σε ασφαλές νερό.

Φωτογραφία από παραγκούπολη στη Βραζιλία, τον περασμένο Αύγουστο...

-- 800 εκατομμύρια άνθρωποι δεν έχουν δυνατότητα παροχής ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης. Σύμφωνα με την Παγκόσμια Οργάνωση Υγείας περισσότεροι από 15 εκατομμύρια θάνατοι που σημειώνονται κάθε χρόνο από αρρώστιες σε ενήλικες (20 - 64 ετών) θα μπορούσε να είχαν αποφευχθεί. Κι όμως, οι φαρμακοβιομηχανίες δεν επιτρέπουν στην αφρικανική ήπειρο, για παράδειγμα, να παρασκευάσει μαζικά φτηνά υποκατάστατα των φαρμάκων τους, προκειμένου να μην απειληθεί το μονοπώλιο που απολαμβάνουν, αδιαφορώντας για το ανθρώπινο κόστος.

-- 40 εκατομμύρια άνθρωποι έγιναν πρόσφυγες, εξαιτίας των ιμπεριαλιστικών πολέμων και επεμβάσεων, εμφύλιων συγκρούσεων, κλπ.

-- Στις ανεπτυγμένες καπιταλιστικές χώρες, στα τέλη του 20ού αιώνα, 100 εκατομμύρια άνθρωποι θεωρούνταν φτωχοί (ακόμα και με τα καπιταλιστικά μετρήσιμα μεγέθη), 37 εκατομμύρια ήταν άνεργοι, πάνω από το 1/3 του ενήλικου πληθυσμού τους δεν είχαν ολοκληρώσει τη δευτεροβάθμια εκπαίδευση, ενώ 5 εκατομμύρια εξ αυτών ήταν άστεγοι (στο Λονδίνο υπήρχαν 400.000 καταγεγραμμένοι άστεγοι, στη Νέα Υόρκη πάνω από 250.000, στο Παρίσι 200.000, ενώ ο πραγματικός αριθμός είναι πολύ μεγαλύτερος). Μόνο στις ΗΠΑ υπήρχαν 47 εκατομμύρια άνθρωποι χωρίς ιατρική ασφάλιση.

-- Σύμφωνα με τα στοιχεία που δημοσίευσε ο Διεθνής Οργανισμός Εργασίας, στα τέλη του 20ού αιώνα, περίπου 1,1 εκατομμύριο εργάτες πέθαιναν κάθε χρόνο από εργατικά ατυχήματα ή από ασθένειες σχετιζόμενες με το χώρο εργασίας (αριθμός υπερδιπλάσιος του αντίστοιχου των θανάτων από πολέμους, ο οποίος έφτανε τους 502.000 ετησίως). Συνολικά, σχεδόν 160 εκατομμύρια νέες περιπτώσεις βιομηχανικών ασθενειών καταγράφονταν κάθε χρόνο. Ο ετήσιος αριθμός εργατικών ατυχημάτων ξεπερνούσε τα 250 εκατομμύρια. Με άλλα λόγια, κάθε μέρα συνέβαιναν 685.000 εργατικά ατυχήματα, 475 κάθε λεπτό, οκτώ κάθε δευτερόλεπτο.

Είναι φανερό, λοιπόν, το πώς επιτυγχάνεται αυτή η άνευ προηγουμένου παραγωγή και συσσώρευση του πλούτου παγκοσμίως, καθώς και ποιοι πληρώνουν καθημερινά με τη ζωή τους το κόστος της καπιταλιστικής βαρβαρότητας και επιθετικότητας. Ο ΟΗΕ είχε υπολογίσει - σε ανύποπτη εποχή, το 1998 - πως το πρόσθετο κόστος που απαιτούνταν για την επίτευξη καθολικής πρόσβασης στη βασική εκπαίδευση, στη βασική ιατροφαρμακευτική περίθαλψη, για την επαρκή σίτιση και εξασφάλιση πόσιμου νερού και στοιχειώδους αποχετευτικού συστήματος για όλους που το είχαν ανάγκη, θα έφτανε τα 40 περίπου δισ. δολάρια το χρόνο: ή το λιγότερο από το 4% του αθροίσματος του πλούτου που κατείχαν οι 225 πλουσιότεροι άνθρωποι του πλανήτη. Ομως, οι προτεραιότητες του κεφαλαιοκρατικού συστήματος είναι σαφώς διαφορετικές.

Ο Φ. Κάστρο σε μια αντιεροπορική θέση κατά τη διάρκεια της κρίσης των πυραύλων το 1962. Οι ΗΠΑ είχαν αντιδράσει στον εξοπλισμό της Κούβας με σοβιετικούς πυρηνικούς πυραύλους κατηγορώντας την για αγορά επιθετικών όπλων. Βέβαια ήταν φαντασίωση να σκέπτεται κανείς ότι ο Φιντέλ σχεδίαζε να εξαπολύσει επίθεση σε μια χώρα όπως οι ΗΠΑ η οποία τότε διέθετε: 144 πυραύλους Πολάρις, 200 διηπειρωτικούς πυραύλους, 16 αεροπλανοφόρα με 400 βομβαρδιστικά, 700 βομβαρδιστικά Β-52S και Β-58 και 700 αεροπλάνα Β-47

Το πρώτο σχέδιο πυρηνικής επίθεσης των ΗΠΑ ενάντια στην ΕΣΣΔ περιεχόταν στη μελέτη της Ενωμένης Επιτροπής Κατασκοπίας αρ. 329 της 3ης Νοέμβρη 1945 που ονομάστηκε «Το στρατηγικό τρωτό σημείο της Ρωσίας για την περιορισμένη αεροπορική επίθεση».

Στη μελέτη προγραμματιζόταν πυρηνικό πλήγμα ενάντια σε 20 μεγάλες πόλεις της Σοβιετικής Ενωσης, αναφερόταν κατάλογος αυτών των πόλεων και προγνωστικά για την πιθανή ζημιά. Προτεινόταν να ριχτούν ενάντια στη Σοβιετική Ενωση 196 ατομικές βόμβες.

Τον Ιούνη 1946 η επιτροπή των αρχηγών επιτελείων ολοκλήρωσε την επεξεργασία του πρώτου γενικού σχεδίου πολέμου με τη Σοβιετική Ενωση, με την κωδική ονομασία «ΠΙΝΤΣΕΡ». Το σχέδιο ξεκινούσε από το ότι ο πόλεμος ενάντια στην ΕΣΣΔ θα αρχίσει το καλοκαίρι του 1946 ή του 1947. Στα ντοκουμέντα που συνδέονταν με το σχέδιο περιεχόταν προσχέδιο για την καταστροφή 20 σοβιετικών πόλεων με πυρηνικά πλήγματα.

Τον Αύγουστο 1947 η επιτροπή αρχηγών των επιτελείων αναθεώρησε το σχέδιο «ΠΙΝΤΣΕΡ» και κατέστρωσε το νέο σχέδιο «ΜΠΡΟΪΛΕΡ», το οποίο ξεκινούσε από τη δυνατότητα «απελευθέρωσης» της Ανατολικής Ευρώπης και τη συνθηκολόγηση της ΕΣΣΔ.

Το Γενάρη του 1948 στη Φλόριντα (Κι-Ουέστ) πραγματοποιήθηκε σύσκεψη των αρχηγών επιτελείων όλων των όπλων των Ενόπλων Δυνάμεων των ΗΠΑ.

Η σύσκεψη επεξεργάστηκε και ενέκρινε το έκτακτο σχέδιο βραχυπρόθεσμου πολέμου με την ΕΣΣΔ με την κωδική ονομασία «ΓΚΡΑΜΠΕΡ». Αυτό που διέκρινε το σχέδιο από τα άλλα ήταν ότι ξεκινούσε από τη δυνατότητα έναρξης πολέμου ενάντια στην ΕΣΣΔ, οποιαδήποτε στιγμή και όταν υπάρχει ο παράγοντας αιφνιδιασμού.

Στο δεύτερο εξάμηνο του 1948 η επιτροπή των αρχηγών επιτελείων άρχισε την επεξεργασία νέου έκτακτου σχεδίου πολέμου ενάντια στην ΕΣΣΔ με την κωδική ονομασία «ΦΛΙΓΟΥΝΤ». Στο σχέδιο αναγνωριζόταν η αποφασιστική σημασία του αιφνιδιαστικού πυρηνικού πλήγματος ενάντια στη Σοβιετική Ενωση και προβλεπόταν η καταστροφή πόλεων σαν αποτέλεσμα συγκεντρωτικού πλήγματος 133 ατομικών βομβών.

Απαντώντας στις δοκιμές πυρηνικών όπλων στη Σοβιετική Ενωση, το συμβούλιο εθνικής ασφάλειας εξέδωσε την οδηγία SNB-68 (Σεπτέμβρης 1950), η οποία απαιτούσε την εφαρμογή τέτοιας πολιτικής και τέτοιες ενέργειες που «πρέπει να προκαλέσουν ριζικές αλλαγές στο χαρακτήρα του σοβιετικού συστήματος...».

Οι ανώτατοι στρατιωτικοί κύκλοι εξέτασαν το ζήτημα ενός προληπτικού πυρηνικού πλήγματος ενάντια στην ΕΣΣΔ. Η στρατηγική αεροπορική διοίκηση επεξεργάστηκε ένα σχέδιο με την κωδική ονομασία «ΤΡΟΓΙΑΝ», το οποίο προέβλεπε τους πρώτους τρεις μήνες του πολέμου να ριχτούν ενάντια σε εγκαταστάσεις σε 100 σοβιετικές πόλεις 300 πυρηνικές βόμβες. Σε λίγο όμως αποσύρθηκε το ζήτημα του προληπτικού πλήγματος, διότι διευκρινίστηκε ότι οι ΗΠΑ δε διαθέτουν αρκετές δυνάμεις για να νικήσουν πλήρως τη Σοβιετική Ενωση. Αποφασίστηκε η προετοιμασία συνασπισμού χωρών για επιδρομή ενάντια στην ΕΣΣΔ. Το σχέδιο ενός πολέμου συνασπισμού ενάντια στη Σοβιετική Ενωση καταρτίστηκε στην επιτροπή των αρχηγών επιτελείων από το 1949 με την κωδική ονομασία «ΝΤΡΟΠΣΟΤ». Σχεδιαζόταν ν' αρχίσουν οι πολεμικές επιχειρήσεις ενάντια στην ΕΣΣΔ το 1957, να ριχτούν ενάντια σε στόχους στη Σοβιετική Ενωση πάνω από 300 ατομικές και 250 χιλ. τόνοι συνηθισμένων βομβών, να προσελκυστούν στον πόλεμο 164 μεραρχίες (οι 69 από αυτές αμερικανικές) και να καταληφθεί τμήμα του εδάφους της ΕΣΣΔ.

Παράλληλα με τα αναφερόμενα σχέδια οι διοικήσεις των διαφόρων ειδών όπλων στις ΗΠΑ επεξεργάστηκαν την περίοδο 1945-1949 ολόκληρη σειρά «ειδικευμένων» προσχεδίων για πυρηνική επίθεση εναντίον της ΕΣΣΔ. Σ' αυτά συγκαταλέγονται τα πλάνα με την κωδική ονομασία «Τοτάλιτι» (1945), «Κόγκβιλ», «Φάμπλσταρ», «ABC-101», «Τσεριότιρ» (1948), «Οφτεκαλ» (1949).

Ο σχεδιασμός πυρηνικής επίθεσης ενάντια στη Σοβιετική Ενωση συνεχίστηκε στις ΗΠΑ και τη δεκαετία '50. Οι σκοποί και οι προθέσεις αυτών των σχεδίων παρέμεναν οι προηγούμενοι. Ετσι, το σχέδιο του 1954-1955 προνοούσε την εκπλήρωση τριών βασικών στόχων: «ΜΠΡΑΒΟ» - την εξουδετέρωση της σοβιετικής ικανότητας για απαντητικό πλήγμα ενάντια στις ΗΠΑ και τους συμμάχους τους. «ΔΕΛΤΑ» - την καταστροφή των ζωτικών στοιχείων της σοβιετικής ικανότητας για διεξαγωγή πολέμου. «ΡΟΜΕΟ» - την εξουδετέρωση της ικανότητας της Σοβιετικής Ενωσης να αμύνεται στα ευρωασιατικά θέατρα των πολεμικών επιχειρήσεων.

Στο σχέδιο υπήρχε εντολή, να ριχτούν την πρώτη μισή ώρα της επίθεσης ενάντια σε στόχους της Σοβιετικής Ενωσης 400 ατομικές βόμβες και στη συνέχεια 600-750. Ο διοικητής της στρατηγικής αεροπορικής διοίκησης των ΗΠΑ στρατηγός Λέμεϊ υπολόγιζε να κατατροπώσει την ΕΣΣΔ σε διάστημα περίπου 30 ημερών.

Τον Αύγουστο του 1960 η στρατηγική αεροπορική διοίκηση ανέλαβε την αρμοδιότητα να σχεδιάσει πυρηνική επιδρομή ενάντια στη Σοβιετική Ενωση.

Τον ίδιο χρόνο το επιτελείο κατάρτισε το πρώτο «Ενιαίο επιχειρησιακό σχέδιο - ΣΙΟΠ 1», ενώ το Δεκέμβρη 1961, τη νέα παραλλαγή «ΣΙΟΠ 2». Το καθορισμένο σχέδιο περιλαμβάνει πέντε βασικές παραλλαγές για τη χρησιμοποίηση των στρατηγικών δυνάμεων:

-- Πυρηνικό πλήγμα στις σοβιετικές στρατηγικές δυνάμεις.

-- Πυρηνική επίθεση ενάντια στα συστήματα αντιαεροπορικής άμυνας, με σκοπό την κάλυψη των πτήσεων των αμερικανικών βομβαρδιστικών και την προέλαση των στρατευμάτων γενικού προορισμού.

-- Πυρηνικό πλήγμα ενάντια στα συστήματα αντιαεροπορικής άμυνας πόλεων.

-- Πυρηνική επίθεση ενάντια στην οργάνωση της διοίκησης και διεύθυνσης των σοβιετικών Ενόπλων Δυνάμεων.

-- Ολοκληρωτική εξόντωση του πληθυσμού και των βιομηχανικών κέντρων.

Το σχέδιο «ΣΙΟΠ 2» είχε επισημάνει σαν στρατηγικούς στόχους σχεδόν 6 χιλιάδες χώρους κι εγκαταστάσεις.

Με βάση το σχέδιο «ΣΙΟΠ 3» αργότερα και το σχέδιο «ΣΙΟΠ 4» (επικυρωμένο το Φλεβάρη του 1967) ο αριθμός των στόχων διευρύνεται μέχρι 10 χιλιάδες, και το 1971, μέχρι 16 χιλιάδες.

Το Δεκέμβρη του 1975 εγκρίθηκε το ακόλουθο επιχειρησιακό σχέδιο «ΣΙΟΠ 5», που προέβλεπε 4 είδη βασικών επιχειρήσεων των στρατηγικών δυνάμεων.

-- Παραλλαγές μεγάλων επιθέσεων (σε βιομηχανικές μονάδες)

-- Παραλλαγές επιλεγμένων επιθέσεων (σε στρατιωτικούς στόχους)

-- Παραλλαγές περιφερειακών επιθέσεων (σε ξεχωριστές περιοχές).

Ο αριθμός των στόχων ανέρχεται σε 25 περίπου χιλιάδες.

Στο επιχειρησιακό σχέδιο «ΣΙΟΠ 5 Δ», που επικυρώθηκε το 1978, ο αριθμός των στόχων διευρύνθηκε φτάνοντας τις 40 χιλιάδες.

Με την εμφάνιση των πυρηνικών όπλων η πολιτικοστρατιωτική ηγεσία των ΗΠΑ, στα σχέδιά της για πόλεμο ενάντια στην ΕΣΣΔ έριξε το κύριο βάρος στην αύξηση των στρατηγικών επιθετικών δυνάμεων.

Στις αρχές της δεκαετίας του '60 οι ΗΠΑ διέθεταν περίπου 1.900 πυραυλοφορείς πυρηνικών όπλων με πάνω από 4.700 πυρηνικές κεφαλές.

Το 1967 τελείωσε η δημιουργία της στρατηγικής τριάδας που περιλάμβανε στη σύνθεσή της ακόμα τότε 1.054 εκτοξευτές πυραύλων «Μινιτμάν 1», «Μινιτμάν 2» και «Τιτάν 2», 656 εκτοξευτές για βαλλιστικούς πυραύλους υποβρυχίων «Πολάρις Α-2» και «Πολάρις Α-3», καθώς και 615 στρατηγικά βομβαρδιστικά τύπου «Β-52» και «Β-58».

Στα μέσα της δεκαετίας του '60 οι ΗΠΑ άρχισαν την πραγματοποίηση του στρατιωτικού προγράμματος για την κατασκευή βαλλιστικών πυραύλων με ατομικό χειρισμό σκόπευσης. Τη δεκαετία του '70 εισήχθησαν στον πυρηνικό εξοπλισμό 550 πύραυλοι «Μινιτμάν 3» διαθέτοντας ο καθένας από τρεις μαχητικές κεφαλές, 31 ατομικά υποβρύχια εξοπλίστηκαν με 496 βαλλιστικούς πυραύλους «Ποσειδώνας C-3», από τους οποίους ο καθένας ήταν εφοδιασμένος με 10-14 μαχητικές κεφαλές. Η στρατηγική αεροπορία βομβαρδιστικών εξοπλίστηκε με τα ισχυρότερα μαχητικά πυραυλικά συστήματα ΣΡΕΜ. Τούτο είχε σαν αποτέλεσμα τη δεκαετία του '70, χωρίς ν' αυξάνεται η ποσότητα των πυραυλοφορέων, να διπλασιαστούν οι δυνατότητες των στρατηγικών επιθετικών δυνάμεων των ΗΠΑ να επιφέρουν πυρηνικό πλήγμα με μια εκτόξευση ή πτήση στον καθορισμένο στόχο. Αισθητά αυξήθηκαν οι μαχητικές τους δυνατότητες να πλήττουν ισχυρής οχύρωσης στόχους.

Την ίδια περίοδο συνεχίστηκε η κατασκευή νέων συστημάτων όπλων: Στρατηγικοί ιπτάμενοι πύραυλοι θαλάσσιας, εναέριας και χερσαίας στήριξης, διηπειρωτικοί βαλλιστικοί πύραυλοι «MX», βαλλιστικοί πύραυλοι μέσου βεληνεκούς «Πέρσινγκ-2», στρατηγικό βομβαρδιστικό «Β-1», νέες μαχητικές κεφαλές για βαλλιστικούς πυραύλους, άρχισε η κατασκευή νέων ατομικών υποβρυχίων και η παραγωγή βαλλιστικών πυραύλων «Τράινταντ-1» για τα συστήματά τους.

Τον Οκτώβρη του 1981 ο Πρόεδρος Ρίγκαν ανακοίνωσε το «στρατηγικό πρόγραμμα» για τη δεκαετία του '80 που εμπεριέχει στοιχεία για την παραπέρα αύξηση του στρατηγικού πυρηνικού δυναμικού. Στο πρόγραμμα αυτό ιδιαίτερη προσοχή αποδίδεται στην ανάπτυξη των πυραύλων «MX» και «Μιτζιτμάν», στην κατασκευή και εγκατάσταση του βαλλιστικού πυραύλου «Τράινταντ-2», στα στρατηγικά βομβαρδιστικά, φορείς ιπτάμενων πυραύλων μεγάλης ακτίνας δράσης.

Σε σύγκριση με τα τέλη της δεκαετίας του '40 και αρχές της δεκαετίας του '50, στα αμερικανικά σχέδια για πυρηνική επιδρομή εναντίον της ΕΣΣΔ έγιναν ριζικές αλλαγές. Οι αλλαγές αυτές εκφράζονται με το τεράστιο άλμα σε σχέση με τον αριθμό των στόχων, που είναι ιδιαίτερης στρατηγικής σημασίας για τους σκοπούς του Πενταγώνου (από 70 στόχους το 1949, αυξήθηκαν σε 40.000 περίπου μετά από 30 χρόνια), καθώς και με το ότι οι στόχοι των αμερικανικών πυραύλων τώρα δε βρίσκονται μόνο στο κέντρο της ΕΣΣΔ, αλλά και στις απόμακρες περιοχές, περιφέρειες και νομούς.

Associated Press

Αφγανιστάν: Ο κατοχικός και το αίμα...

Με αφορμή και τους γιορτασμούς των καπιταλιστών για το «τείχος» το προηγούμενο διάστημα, άρχισε να ξεδιπλώνεται μια γενικευμένη επίθεση στο σοσιαλισμό που γνωρίσαμε. Ηδη ο ιδεολογικός μηχανισμός της αστικής τάξης δεν κρύβει πως αυτό με το οποίο θέλει να ξεμπερδέψει είναι η ίδια η κοσμοθεωρία του επαναστατικού κινήματος, τα ίδια τα κομμουνιστικά κόμματα που καθοδηγούνται από την κοσμοθεωρία του Μαρξισμού - Λενινισμού, αυτό που θέλει να θάψει είναι η ίδια η διακήρυξη ότι οι εργάτες μπορούν να ζήσουν χωρίς τους καπιταλιστές και σ' αυτό πρέπει να κατευθύνεται η πάλη τους. Οι αστοί επιδιώκουν όχι μόνο να υπερασπίσουν τον καπιταλισμό, αλλά και να απομακρύνουν τη νομοτελειακά αναπόφευκτη ανατροπή του. Σ' αυτή τη στρατηγική εντάσσεται και η προσπάθειά τους να παρουσιάσουν το σοσιαλισμό όχι μόνο ως αποτυχημένο, αλλά ως και εγκληματικό σύστημα.

Από τη σκοπιά των συμφερόντων της εργατικής τάξης το ΚΚΕ τονίζει στην Απόφαση του Συνεδρίου για το σοσιαλισμό: «Mελετάμε τη σκληρή πορεία της ταξικής πάλης για το πέρασμα στη νέα κοινωνία, για τη θεμελίωση και ανάπτυξή της, για την επέκταση και εμβάθυνση των νέων σχέσεων παραγωγής - κατανομής και όλων των κοινωνικών σχέσεων και τη διαμόρφωση του νέου ανθρώπου. Aναδεικνύουμε τις αντιφάσεις, τα λάθη και τις παρεκκλίσεις υπό την πίεση και του διεθνούς συσχετισμού δυνάμεων, χωρίς να οδηγούμαστε στο μηδενισμό». Και επισημαίνει: «Oι κατακτήσεις που, αναμφισβήτητα, σημειώθηκαν στα σοσιαλιστικά κράτη, σε σύγκριση με το σημείο εκκίνησής τους, αλλά και σε σύγκριση με τη ζωή των εργαζομένων στον καπιταλιστικό κόσμο, αποδεικνύουν ότι ο σοσιαλισμός έχει εγγενείς δυνατότητες για αλματώδη και συνεχή άνοδο της κοινωνικής ευημερίας και ολόπλευρης ανάπτυξης του ανθρώπου». Τονίζει ότι το ιστορικά καινούριο που έφερε ο σοσιαλισμός «είναι ότι η ανάπτυξη αφορούσε στο σύνολο των μαζών, σε αντίθεση με την καπιταλιστική ανάπτυξη τη συνδεδεμένη με την εκμετάλλευση και την κοινωνική αδικία, με τεράστιες καταστροφές, όπως των αυτόχθονων πληθυσμών στην αμερικανική ήπειρο, στην Aυστραλία, με το μαζικό δουλεμπόριο στις HΠA των προηγούμενων αιώνων, με την αποικιοκρατική εκμετάλλευση, με την αναρχία στην παραγωγή και τις καταστροφές των μεγάλων οικονομικών κρίσεων, τους ιμπεριαλιστικούς πολέμους, την παιδική εργασία και τόσα άλλα. H προσφορά και η υπεροχή της σοσιαλιστικής οικοδόμησης στην EΣΣΔ πρέπει να κριθεί σε συνάρτηση με την ιμπεριαλιστική στρατηγική περικύκλωσής της, που προκάλεσε μεγάλες καταστροφές, συνεχή εμπόδια και απειλές» (από την Απόφαση του 18ου Συνεδρίου του ΚΚΕ για το σοσιαλισμό).

Η συνέχιση της συζήτησης για το σοσιαλισμό που γνωρίσαμε δεν μπορεί να γίνεται χωρίς αναφορά και στον «υπαρκτό καπιταλισμό». Και ειδικότερα στα εγκλήματα που αναγκαστικά συνοδεύουν την ύπαρξή του. Στο σημερινό αφιέρωμά μας παραθέτουμε μια σειρά στοιχεία από παλιότερα δημοσιεύματα του «Ρ» σχετικά με αυτό το θέμα και για να θυμούνται οι παλιότεροι και για να μαθαίνουν οι νεότεροι.

Ο ιμπεριαλισμός ποτέ δε συμβιβάστηκε με την ήττα που υπέστη το 1917, με τη νίκη της Μεγάλης Οχτωβριανής Σοσιαλιστικής Επανάστασης. Πολύ περισσότερο δε συμβιβάστηκε με το πιο ουσιαστικό αποτέλεσμα του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, την εγκαθίδρυση του σοσιαλισμού σε μια σειρά χώρες της Ευρώπης, της Ασίας και στη συνέχεια στην Κούβα. Γι' αυτό και συνέχιζε επίμονα και μεθοδευμένα την υπονομευτική του δραστηριότητα κατά του σοσιαλισμού για την ανατροπή του.

Το Κογκρέσο των ΗΠΑ το 1951 ενέκρινε 100 εκατομμύρια δολάρια για τους σκοπούς της «Εθνικής Ασφαλείας». Ενα σημαντικό μέρος αυτών των χρημάτων προοριζόταν για τη δημιουργία τρομοκρατικών και στρατιωτικών σχηματισμών από ανθρώπους «ανατολικο-ευρωπαϊκής προέλευσης» και για τη χρηματοδότηση παράνομων οργανώσεων μέσα στις σοσιαλιστικές χώρες («Ο μαρξισμός και η σύγχρονη εποχή», τεύχος Νο 1-2 (31-32), 2005, σελ. 201.)

Η αιχμή του δόρατος του αμερικανικού στρατιωτικού δόγματος του διευθυντή της CIA Αλαν Ουέλς Ντάλες ακόμα από το 1945 ήταν στραμμένη ενάντια στην ΕΣΣΔ. Σ' αυτό υποδειχνόταν το πώς θα έπρεπε να γίνεται η κατασκοπία και η υπονόμευση από τα μέσα των σοσιαλιστικών χωρών. Ο πυρήνας αυτού του δόγματος ήταν ο παρακάτω:

«Ο πόλεμος θα τελειώσει. Ολα κάπως θα καταλαγιάσουν, θα κατασταλάξουν και θα τακτοποιηθούν. Και εμείς θα ρίξουμε όλες τις δυνάμεις, όλο το χρυσό, όλη την υλική δύναμη για την εξαπάτηση και την αποβλάκωση των ανθρώπων. Το ανθρώπινο μυαλό, η συνείδηση είναι επιδεκτικά στην αλλαγή. Σπέρνοντας εκεί το χάος, θα αντικαταστήσουμε τις ανθρώπινες αξίες με διαστρεβλωμένες, στις οποίες να πιστεύουν. Πώς θα γίνει αυτό; Θα βρούμε δικούς μας ομοϊδεάτες... δικούς μας συμμάχους και αρωγούς στην ίδια τη Ρωσία.

Επεισόδιο το επεισόδιο, θα διαδραματίζεται μια τεράστιας κλίμακας τραγωδία για τον αφανισμό της αυτοσυνείδησης του πιο ανυπότακτου λαού της Γης. Από τη φιλολογία και την τέχνη βαθμιαία θα αφαιρέσουμε την κοινωνική τους ουσία, θα ξεμάθουμε τους ζωγράφους, θα τους αφαιρέσουμε την επιθυμία να ασχολούνται με την απεικόνιση και την έρευνα αυτών των προτσές που συντελούνται στα βάθη της καρδιάς των λαϊκών μαζών. Η λογοτεχνία, τα θέατρα, ο κινηματογράφος θα απεικονίζουν και θα εξυμνούν τα πιο χαμηλά, τα πιο χαμερπή αισθήματα των ανθρώπων.

Εμείς με κάθε τρόπο θα υποστηρίζουμε και θα προβάλλουμε τους λεγόμενους ζωγράφους που θα καλλιεργούν και θα μπάζουν στην ανθρώπινη συνείδηση τη λατρεία του σεξ, της βίας, του σαδισμού, της προδοσίας - κοντολογίς - ό,τι είναι ανήθικο.

Στη διεύθυνση του κράτους θα δημιουργήσουμε το χάος και την αταξία. Οπωσδήποτε, αλλά ενεργά και σταθερά, θα συνεργαστούμε στην απειθαρχία των υπαλλήλων, στους ρουσφετολόγους, να κάνουν ό,τι τους κατέβει. Η γραφειοκρατία και η ασυνείδητη εργασία θα αναδειχτούν σε αρετές... Η τιμιότητα και ο σεβασμός θα γελοιοποιούνται και θα αχρηστευτούν, θα μετατραπούν σε υπολείμματα του παρελθόντος. Τη βλακεία και την αυθάδεια, το ψέμα και την απάτη, το μεθύσι, τη ναρκομανία, τα κτηνώδη πάθη ενός εναντίον του άλλου, την αναίδεια, την προδοσία, τον εθνικισμό και την εχθρότητα ανάμεσα στους λαούς, ακόμα περισσότερο την εχθρότητα και το μίσος προς το ρωσικό λαό, όλα αυτά θα τα καλλιεργήσουμε.

Μόνο λίγοι, πολύ λίγοι άνθρωποι θα το αισθανθούν ή μάλλον θα καταλάβουν το τι γίνεται... Ομως, αυτούς τους ανθρώπους θα τους απογοητεύσουμε, θα τους γελοιοποιήσουμε, θα βρούμε τρόπο να τους συκοφαντήσουμε και να τους κάνουμε σκουπίδι της κοινωνίας. Θα αφαιρέσουμε τις πνευματικές ρίζες του μπολσεβικισμού, θα καταστρέφουμε και θα χαλάμε τις βάσεις της ηθικής. Με τον τρόπο αυτό θα κλονίζουμε από γενιά σε γενιά, θα προκαλούμε τη διάβρωση και θα απομακρύνουμε το λενινιστικό φανατισμό. Με τους ανθρώπους θα καταπιαστούμε ακόμα από τα παιδικά και εφηβικά τους χρόνια. Το κύριο στοίχημα θα είναι η νεολαία, θα τη διαφθείρουμε, θα την εκφυλίσουμε..., θα της στερήσουμε την τιμιότητα.

Από τη νεολαία θα κάνουμε κυνικούς και χυδαίους ανθρώπους, βλάκες και κοσμοπολίτες. Να, έτσι θα το κάνουμε» (Πέταρ Κάμενοφ: «Μαρξισμός, λενινισμός, σταλινισμός, κομμουνισμός». Εκδοτικό «Ζεράβα», Σόφια, 2003, σελ. 4-5).

Υστερα από 11 χρόνια από την εκπόνηση του σχεδίου υπονομευτικής δράσης ενάντια στο σοσιαλιστικό σύστημα, από τον Αλαν Ουέλς Ντάλες, ο Ν. Χρουστσόφ δήλωνε στη μυστική Συνεδρίαση του 20ού Συνεδρίου του ΚΚΣΕ ότι η ταξική πάλη στην ΕΣΣΔ θα ατονήσει και θα εξαφανιστεί. Οταν, την ίδια περίοδο εντείνονταν οι αντισοσιαλιστικές ενέργειες του ιμπεριαλισμού.

Associated Press

Εισβολή Ισραηλινών στη Ραμάλα, το 2002

Ο ιμπεριαλισμός είναι ο αποκλειστικά υπεύθυνος για τον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο (1914-1918), όπου βρήκαν το θάνατο περισσότεροι από 15 εκατομμύρια άνθρωποι.

Ο ιμπεριαλισμός είναι ο αποκλειστικά υπεύθυνος και για το Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο (1939-1945), όπου βρήκαν το θάνατο περισσότεροι από 50 εκατομμύρια άνθρωποι. Η προσπάθεια να παρουσιάσουν ως μοναδικούς εμπρηστές του Β΄ Παγκόσμιου Πολέμου τις Γερμανία - Ιαπωνία - Ιταλία πάσχει.

Εξάλλου το λένε και οι ίδιοι οι ιμπεριαλιστές ποιον στόχο είχαν. Ο Σ. Ουάλας, αναπληρωτής υπουργός Εξωτερικών των ΗΠΑ πριν από τον Πόλεμο, έγραψε: «Σ' εκείνα τα προπολεμικά χρόνια οι εκπρόσωποι των μεγάλων οικονομικών και εμπορικών κύκλων στις δυτικές δημοκρατικές χώρες, μαζί και στις ΗΠΑ, πίστευαν ακράδαντα ότι ο πόλεμος ανάμεσα στη Σοβιετική Ενωση και τη χιτλερική Γερμανία θα είναι μόνο ευνοϊκός για τα συμφέροντά τους. Υποστήριζαν ότι η Ρωσία θα νικηθεί οπωσδήποτε κι έτσι θα εξαφανιστεί ο κομμουνισμός». Ο Β΄ Παγκόσμιος Πόλεμος, όπως και ο Α΄, γεννήθηκε στους κόλπους του καπιταλιστικού συστήματος, ως συνέπεια της μεγάλης όξυνσης των ενδοϊμπεριαλιστικών αντιθέσεων για το ξαναμοίρασμα του κόσμου.

Αμέσως μετά το τέλος του Β΄ Παγκόσμιου Πολέμου ο ιμπεριαλισμός, υπό την ηγεμονία των ΗΠΑ, ξεκίνησε τον «ψυχρό πόλεμο», έχοντας χαράξει αποφασιστικά τη στρατηγική του: Υπονόμευση και ανατροπή του σοσιαλιστικού συστήματος. Το έναυσμα δόθηκε με την εμπρηστική ομιλία του Τσόρτσιλ στο Φούλτον των ΗΠΑ (5 Μάρτη 1946), όπου εγκαινίασε τον όρο «σιδηρούν παραπέτασμα», ως τον εχθρό του «ελεύθερου κόσμου». Ο «ψυχρός πόλεμος» σήμαινε οργάνωση του ψυχολογικού πολέμου, ένταση των στρατιωτικών εξοπλισμών για να εξουθενωθεί οικονομικά η ΕΣΣΔ, δημιουργία τεράστιων δικτύων υπονόμευσης και φθοράς του σοσιαλιστικού συστήματος από μέσα, ανοιχτές προκλήσεις και υποδαύλιση αντεπαναστατικών εξελίξεων.

Ο πόλεμος και οι επεμβάσεις είναι χαρακτηριστικό της δράσης των ιμπεριαλιστικών κρατών και οργανισμών, γεγονός που επιβεβαιώνεται και μετά το Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, σε μια περίοδο που χαρακτηρίζεται «ειρηνική».

Παραθέτουμε τις πιο γνωστές στρατιωτικές επιθέσεις, επεμβάσεις και πραξικοπήματα μετά τη λήξη του Β΄ Παγκόσμιου Πολέμου, που πραγματοποίησαν οι τρεις ιμπεριαλιστικές δυνάμεις ΗΠΑ, Αγγλία, Γαλλία, αλλά και το ΝΑΤΟ. Ο κατάλογος είναι πολύ μεγάλος και σε αυτόν δεν περιλαμβάνονται οι πόλεμοι που γίνονται μέσω «αντιπροσώπων», δηλαδή με τη στήριξη των παραπάνω ιμπεριαλιστικών δυνάμεων, όπως είναι οι αραβοϊσραηλινοί πόλεμοι και ο διαρκής πόλεμος του κράτους του Ισραήλ κατά του παλαιστινιακού λαού, όπως επίσης και αμέτρητοι πόλεμοι και γενοκτονίες στην Αφρική.

-- Δεκέμβρης 1944, Αθήνα: Τα αγγλικά τανκς εισβάλλουν στην Αθήνα. Η ελληνική τραγωδία αρχίζει, ο βρετανικός ιμπεριαλισμός αναλαμβάνει «έργο» μέχρι να δώσει τη σκυτάλη στον αμερικανικό, που με τη χρήση ακόμα και εμπρηστικών βομβών ναπάλμ στα ελεύθερα ελληνικά βουνά επιχείρησε να καταστείλει τον ηρωικό αγώνα του Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας.

-- Αύγουστος 1945, Χιροσίμα - Ναγκασάκι: Οι ατομικές βόμβες των Αμερικανών σκορπούν το θάνατο στην Ιαπωνία. Δεν καταστρέφουν στρατιωτικούς στόχους. Καίνε γυναικόπαιδα. Οι ΗΠΑ, με την αποτρόπαιη αυτή πράξη, θέλησαν να επιβάλουν τη δική τους παγκόσμια κυριαρχία και ηγεμονία, να τρομοκρατήσουν την ΕΣΣΔ, τη νεοσύστατη Λαϊκή Δημοκρατία της Κίνας και τα εθνικοαπελευθερωτικά κινήματα.

-- 1945, Ινδοκίνα: Γαλλικά αποικιοκρατικά στρατεύματα αρχίζουν το αιματοκύλισμα του Βιετνάμ, του Λάος και της Καμπότζης που κράτησε 9 χρόνια (1945-1954).

-- 1947, Μαδαγασκάρη: Γαλλικά στρατεύματα πραγματοποιούν σφαγές ενάντια στους πατριώτες της Μαδαγασκάρης με την άμεση υποστήριξη των ΗΠΑ (1947-1948).

-- 1948, Μαλαισία: Αυτή τη φορά το ρόλο του σφαγέα αναλαμβάνουν οι Αγγλοι αποικιοκράτες, που για επτά ολόκληρα χρόνια (1948-1955) πέρασαν το λαό της από τη φωτιά και το σίδερο.

-- 18.4.1948, Ιταλία: Καράβια του 6ου αμερικάνικου στόλου αποβιβάζουν πεζοναύτες στα ιταλικά λιμάνια της Νεάπολης, της Γένοβας, του Λιβόρνο και του Παλέρμο. Αμερικανικά αεροπλάνα πετούν απειλητικά πάνω από τη Ρώμη. Σ' αυτό το ...δημοκρατικό κλίμα διεξάγονται οι πρώτες, μετά την ανακήρυξη της Ιταλικής Δημοκρατίας, βουλευτικές εκλογές στη χώρα.

-- 1950, Κορέα: Αμερικανική απόβαση στην Κορέα. 1.000 τανκς, 1.600 αεροπλάνα, 200 πλοία και 1.000.000 στρατιώτες, κύρια Αμερικανοί, αλλά και αγήματα από 15 χώρες «συμμάχους» μαζί και από την Ελλάδα (1950-1953).

-- 1951, Αίγυπτος: Βρετανικά αεροπλάνα βομβαρδίζουν αιγυπτιακές πόλεις.

-- 1952, Τυνησία, Μαρόκο: Αρχίζει η τετραετής «εκπολιτιστική» δράση των Γάλλων «Λεγεωνάριων της τιμής» στην Τυνησία και στο Μαρόκο (1952-1956).

-- 1952, Κένυα: Στο ματωμένο χορό, όπως πάντα, και η ιμπεριαλιστική Αγγλία. Η αποικιακή «μάχαιρα» στρέφεται και προς την Κένυα (1952-1956).

-- 18.9.1953, Ιράν: Με την επίβλεψη της CIA εκδηλώνεται πραξικόπημα στο Ιράν. Η «ανεπιθύμητη» κυβέρνηση Μοσαντέκ ανατρέπεται. Ο Σάχης ξαναγύρισε και η εκπαιδευμένη από τη CIA μυστική υπηρεσία ΣΑΒΑΚ, του Σάχη, ανέλαβε την ...εθνική αποστολή της βιολογικής εξαφάνισης των κομμουνιστών.

-- 1954, Γουατεμάλα: Στρατιωτική επέμβαση των ΗΠΑ. Η νόμιμη δημοκρατική κυβέρνηση Αρμπένσα ανατρέπεται βίαια και εγκαθιδρύεται καθεστώς φασιστικής δικτατορίας.

-- 1954, Αλγερία: Οι Γάλλοι αποικιοκράτες αρχίζουν τον πόλεμο κατά της Αλγερίας. Διαρκεί έξι χρόνια. Χρησιμοποίησαν 800.000 στρατιώτες, το μισό γαλλικό στόλο και τα 2/3 της γαλλικής αεροπορίας.

-- 1956, Αίγυπτος: Αγγλογαλλικά αεροπλάνα αρχίζουν το βομβαρδισμό της Αιγύπτου, αποβιβάζοντας αργότερα πεζοναύτες στο Πορτ Σάιντ...

-- 1958, Λίβανος: Αμερικανοί πεζοναύτες αποβιβάζονται στο Λίβανο. Καταλαμβάνουν τη Βηρυτό, τα αεροδρόμια, τα λιμάνια και τους κυριότερους συγκοινωνιακούς κόμβους της χώρας.

-- 1958, Αραβικά Εμιράτα: Αγγλικά στρατεύματα αποβιβάζονται στο Αντεν, στο Κουβέιτ, στο Ομάν και στο Μπαχρέιν.

-- 1958, Ιορδανία: Αγγλική στρατιωτική επέμβαση για την υποστήριξη του μοναρχικού καθεστώτος.

-- Ιούλης 1958, Ιράκ: Αμερικανικά και αγγλικά στρατεύματα από το Λίβανο και την Ιορδανία εισβάλλουν στο Ιράκ.

-- Αύγουστος 1960, Κογκό: Το Συμβούλιο Εθνικής Ασφαλείας των ΗΠΑ αποφασίζει την ανατροπή και τη δολοφονία του εθνικού λαϊκού ηγέτη του Κογκό, Πατρίς Λουμούμπα. Η εντολή δόθηκε από τον ίδιο τον Πρόεδρο Αϊζενχάουερ.

-- Απρίλης 1961, Κούβα: Χιλιάδες Αμερικανοί μισθοφόροι με την υποστήριξη αεροπορίας εισβάλλουν στην Κούβα. Σε 72 ώρες οι Κουβανοί, τους πετούν στα νερά του Κόλπου των Χοίρων. Πρόκειται για την πρώτη ήττα του αμερικανικού ιμπεριαλισμού στην αμερικανική ήπειρο.

-- 1964, Βιετνάμ: Ο αμερικανικός ιμπεριαλισμός προβαίνει σε γενοκτονία στο Βιετνάμ. Εστειλαν 1.600.000 στρατιώτες. Στη διάρκεια της εννιάχρονης επέμβασης, ο πόλεμος εξαπλώνεται σ' όλες τις χώρες της Ινδοκίνας (Βιετνάμ, Λάος, Καμπότζη).

-- 1965, Αγιος Δομίνικος: Ο αμερικανικός στρατός καταλαμβάνει το μικροσκοπικό Αγιο Δομίνικο. Εγκαθιδρύεται δικτατορικό φιλοαμερικανικό καθεστώς.

-- Γενάρης 1966, Παναμάς: Αμερικανοί στρατιώτες ανοίγουν πυρ ενάντια σε ειρηνική λαϊκή εκδήλωση στον Παναμά. Οι διαδηλωτές απαιτούσαν την επιστροφή της διώρυγας στους κατόχους της.

-- 21 Απρίλη 1967, Ελλάδα: Αμερικανοκίνητη στρατιωτική χούντα αναλαμβάνει την εξουσία στην Ελλάδα με τη συμβολή της CIA.

-- 1967, Αραβικές Χώρες: Αμερικανοί και Αγγλοι μισθοφόροι και στρατιωτικοί σύμβουλοι συμμετέχουν στον πόλεμο των έξι ημερών του Ισραήλ κατά των αραβικών λαών.

-- 1968, Αφρική: Οι Αγγλοι ιμπεριαλιστές επεμβαίνουν διαδοχικά σε Ουγκάντα, Κένυα, καθώς και στη νήσο του Μαυρικίου.

-- 1969, Ανγκουίλα: Οι Αγγλοι ιμπεριαλιστές επεμβαίνουν στη νήσο Ανγκουίλα.

-- Σεπτέμβρης 1973, Χιλή: Ο απόφοιτος της στρατιωτικής σχολής δικτατόρων των ΗΠΑ Αουγκούστο Πινοτσέτ σε συνεργασία με τη CIA δολοφονεί τον Πρόεδρο Αλιέντε και εγκαθιδρύει αμερικανόδουλο φασιστικό καθεστώς. Χιλιάδες οι νεκροί, οι ανάπηροι, οι αγνοούμενοι, οι φυλακισμένοι.

-- Οκτώβρης 1973, Αίγυπτος - Συρία: Οι Αμερικανοί με αερογέφυρα εφοδιάζουν τους Ισραηλινούς που επιτίθενται ξανά ενάντια στην Αίγυπτο και τη Συρία.

-- Ιούλης 1974, Κύπρος: Αμερικανόδουλο χουντικό πραξικόπημα στην Κύπρο και απόπειρα δολοφονίας του Προέδρου Μακαρίου. Οι Αμερικανοί τυφλώνουν τα ελληνικά ραντάρ. Τουρκικά στρατεύματα καταλαμβάνουν το 40% του κυπριακού εδάφους. Αμερικανοί αξιωματούχοι από την πρεσβεία τους στη Λευκωσία συντονίζουν τις επιχειρήσεις.

-- 1978, Λίβανος: Στρατιωτικές δυνάμεις των ΗΠΑ και άλλων χωρών του ΝΑΤΟ συμμετέχουν στην εισβολή του Ισραήλ στο Λίβανο.

-- 1978, Ζαΐρ: Στρατιωτική επέμβαση της Γαλλίας και του Βελγίου στο Ζαΐρ. Στόχος η κατάπνιξη της λαϊκής εξέγερσης στην επαρχία Σαμπά.

-- 1979, Τσαντ: Αποστολή γαλλικών στρατευμάτων στο Τσαντ για να υποστηρίξουν το φιλοδυτικό καθεστώς Χάμπρε ενάντια στη μεταβατική κυβέρνηση εθνικής ενότητας.

-- Αύγουστος 1981, Λιβύη: Αμερικανικά αεροπλάνα βομβαρδίζουν τη Λιβύη με στόχο τη δολοφονία του Καντάφι. Τα επόμενα χρόνια, οι βομβαρδισμοί και οι προκλήσεις ενάντια στη Λιβύη επαναλαμβάνονται.

-- Μάης 1982, Μαλβίνες (Φόκλαντ): Οι κανονιοφόροι της Θάτσερ χύνουν αίμα στις Μαλβίνες, που βρίσκονται στην άλλη άκρη του Ατλαντικού Ωκεανού, στο νότιο άκρο της Αργεντινής.

-- Αύγουστος 1982, Λίβανος: Νέα στρατιωτική επέμβαση των ΗΠΑ στο Λίβανο. Τα κανόνια του πολεμικού πλοίου «Νιου Τζέρσεϊ» σκορπούν στη Βηρυτό τη φωτιά και το θάνατο.

-- Οκτώβρης 1983, Γρενάδα: Οι Αμερικανοί εισβάλλουν στην ανεξάρτητη Γρενάδα και πνίγουν στο αίμα τη λαϊκή αντίσταση...

-- Δεκέμβρης 1989, Παναμάς: Οι Αμερικανοί επεμβαίνουν για να ανατρέψουν το καθεστώς του Παναμά, με πρόσχημα τον πόλεμο κατά των ναρκωτικών. Ουσιαστικά, απαιτούν να κρατήσουν υπό την κατοχή τους τη Διώρυγα.

-- Γενάρης 1991, Ιράκ: Οι Αμερικανοί ιμπεριαλιστές και οι ΝΑΤΟικοί σύμμαχοί τους των «ειρηνευτικών δυνάμεων» εγκαινιάζουν την αρχή της τελευταίας δεκαετίας του προηγούμενου αιώνα με στρατιωτική επίθεση κατά του Ιράκ, την περίφημη «Καταιγίδα της Ερήμου», με πρόσχημα την «απελευθέρωση» του Κουβέιτ, δηλαδή της περιοχής δικών τους πετρελαϊκών συμφερόντων.

-- Απρίλης 1991, Ιράκ: ΗΠΑ, Βρετανία και Γαλλία, εκμεταλλευόμενες το πολυσυζητημένο κουρδικό ζήτημα, κηρύσσουν «ασφαλή παράδεισο» για τους Κούρδους περιοχή 50.000 τετραγωνικών χιλιομέτρων πάνω από τον 36ο παράλληλο, στο Βόρειο Ιράκ, την οποία επιβάλλουν ως «ζώνη απαγόρευσης πτήσεων». Αεροσκάφη των τριών χωρών άρχισαν καθημερινές περιπολίες πάνω από την επίμαχη περιοχή, τις οποίες συνεχίζουν μέχρι σήμερα, με εξαίρεση τη Γαλλία, η οποία απέσυρε τις δυνάμεις της από την επιχείρηση το Δεκέμβρη του 1996.

-- Δεκέμβρης 1991: Η ΕΟΚ αποφασίζει επίσημα το διαμελισμό της Γιουγκοσλαβίας. Ηδη, Γερμανοί μισθοφόροι δρουν στην Κροατία, επισημοποιώντας τις ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις στα Βαλκάνια.

-- Οκτώβρης 1992, Σομαλία: Οι ΗΠΑ και ΝΑΤΟικοί της σύμμαχοι επεμβαίνουν στη Σομαλία για «ανθρωπιστική» βοήθεια λόγω εμφυλίου πολέμου και για διευθέτηση, υποτίθεται, της κρίσης. Η επέμβαση κρατά έως το 1994.

-- Γενάρης 1993, Ιράκ: Τα «συμμαχικά» αεροσκάφη και πολεμικά πλοία χτυπούν «στρατιωτικές εγκαταστάσεις», όπως ισχυρίζονται, λόγω άρνησης του Ιρακινού Προέδρου να απομακρύνει πυραυλικά συστήματα.

-- Ιούνης 1993, Ιράκ: Αμερικανικά πολεμικά πλοία εξαπολύουν επίθεση με 24 πυραύλους σε «μυστικές στρατιωτικές εγκαταστάσεις» ως αντίποινα για το «σχεδιασμό δολοφονικής απόπειρας κατά του τότε Προέδρου Τζορτζ Μπους».

-- Απρίλης 1994, Βοσνία: Το ΝΑΤΟ εξαπολύει βομβαρδισμούς ενάντια στους Σερβοβόσνιους, τους οποίους κατηγορεί ως μοναδικούς υπεύθυνους της κρίσης και της πολεμικής σύρραξης. Πρώτη επιχείρηση εφαρμογής του «νέου δόγματος».

-- Οκτώβρης 1994, Ιράκ: Οι ΗΠΑ αποστέλλουν μεγάλες στρατιωτικές ενισχύσεις στον Κόλπο, μαχητικά αεροσκάφη, αεροπλανοφόρα και, περίπου, 54.000 άνδρες.

-- Νοέμβρης 1996, Ιράκ: Αμερικανικά «F16» πλήττουν ιρακινά ραντάρ, κοντά στον 32ο παράλληλο, στα σύνορα της «ζώνης απαγόρευσης πτήσεων» στο Νότιο Ιράκ.

-- Δεκέμβρης 1996, Ιράκ: Αρχίζει η επιχείρηση των ΗΠΑ «Αλεπού της Ερήμου», που σημάδεψε το Ιράκ με περισσότερους από 400 πυραύλους «Τόμαχοκ».

-- Δεκέμβρης 1998, Ιράκ: Νέα αναίτια επίθεση από ΗΠΑ και Μ. Βρετανία. Οι βομβαρδισμοί συνεχίζονται.

-- Μάρτης 1999, Κοσσυφοπέδιο: Μαζική δολοφονική αεροπορική επίθεση με πυραύλους, για «ανθρωπιστική βοήθεια» στους Κοσσοβάρους, που εξοπλίζονται από τους Γερμανούς ενάντια στους Σέρβους. Κοινή ιμπεριαλιστική επέμβαση ΗΠΑ - ΕΕ.

-- Οκτώβρης 2001, Αφγανιστάν: Αρχίζουν, σε λιγότερο από ένα μήνα μετά τα χτυπήματα της 11ης Σεπτέμβρη, οι αμερικανοβρετανικοί βομβαρδισμοί κατά του Αφγανιστάν με πρόσχημα τη σύλληψη του Μπιν Λάντεν. Είναι ο πρώτος «αντιτρομοκρατικός» πόλεμος των ΗΠΑ και των συμμάχων τους. Η χώρα διαλύεται και από τότε τελεί υπό ΝΑΤΟική κατοχή. Χιλιάδες οι νεκροί άμαχοι και αμέτρητοι οι πρόσφυγες.

-- Μάρτης 2003, Ιράκ: Ξεκινάει η εισβολή των Αμερικανών και των «προθύμων» συμμάχων τους στο Ιράκ με πρόσχημα την ανατροπή του καθεστώτος του Σαντάμ Χουσεΐν και την καταστροφή των όπλων μαζικής καταστροφής που υποτίθεται πως διέθετε και τα οποία ποτέ δε βρέθηκαν. Ο ιρακινός λαός θρηνεί από τότε εκατοντάδες χιλιάδες νεκρούς. Ωστόσο, ένα νέο Βιετνάμ για τους Αμερικανούς είναι υπό εξέλιξη.

Μέχρι τις 13/8/1961, τα σύνορα μεταξύ Δυτικής Γερμανίας και ΓΛΔ, ήταν ανοιχτά. Κάθε μέρα, εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι διέσχιζαν χωρίς έλεγχο τη συνοριακή γραμμή. Ομως, μυστικές υπηρεσίες και μονοπώλια, υπέσκαπταν το νόμισμα της ΓΛΔ και οργάνωναν λαθρεμπόριο με στόχο την αποσταθεροποίηση του σοσιαλιστικού συστήματος και την οργάνωση αντεπαναστατικών επιχειρήσεων. Ολες αυτές οι μεθοδεύσεις προκαλούσαν μια εξαιρετικά επικίνδυνη κατάσταση για την ειρήνη

Ας δούμε τα πραγματικά γεγονότα.

Το Μάρτη 1948 συνεδρίασε για τελευταία φορά το Συμμαχικό Συμβούλιο Ελέγχου,(αποτελούνταν από τους στρατιωτικούς εκπροσώπους του αντιχιτλερικού συνασπισμού, ΗΠΑ - Αγγλίας - Γαλλίας - ΕΣΣΔ), που ήταν το αρμόδιο όργανο εξουσίας στη Γερμανία ως την πλήρη εφαρμογή της Συμφωνίας του Πότσνταμ και τη δημιουργία του νέου γερμανικού κράτους. Τον Ιούνη οι στρατιωτικοί διοικητές (από τις ΗΠΑ, Αγγλία, Γαλλία) των δυτικών ζωνών ανήγγειλαν μια χωριστή νομισματική μεταρρύθμιση, την εισαγωγή του προσανατολισμένου στο δολάριο μάρκου-Γ. Η διαχωριστική γραμμή προς τη σοβιετική ζώνη κατοχής έγινε νομισματικό, και ήδη τώρα πρακτικά κρατικό, σύνορο. Τον ίδιο μήνα οι ιμπεριαλιστικές δυνάμεις, ΗΠΑ - Αγγλία - Γαλλία, μετά από συζήτηση στο Λονδίνο κατέληξαν στη μεταξύ τους «Συμφωνία του Λονδίνου» για το σχηματισμό ενός δυτικογερμανικού ιμπεριαλιστικού κράτους και έδωσαν ανάλογες οδηγίες σε πολιτικούς των δυτικών ζωνών να προχωρήσουν στη συγκρότησή του. Το πρώτο βήμα σ' αυτή την κατεύθυνση, σε αντίθεση με τις υπάρχουσες συμφωνίες, έγινε από τους στρατιωτικούς διοικητές των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων κατοχής του δυτικού τμήματος της Γερμανίας με την καθιέρωση ξεχωριστού νομίσματος προσανατολισμένου στο δολάριο, του λεγόμενου μάρκου-Γ.

Η κοινή διοίκηση του Βερολίνου από τη Σοβιετική Ενωση, τις ΗΠΑ, τη Γαλλία και τη Βρετανία διαλύθηκε από τις ιμπεριαλιστικές δυνάμεις με την εισαγωγή διαφορετικού νομίσματος στη δυτική πλευρά της πόλης. Οι ιμπεριαλιστικές δυνάμεις και οι αρχές του Δυτικού Βερολίνου ξεκίνησαν τη συστηματική μετάλλαξη του Δ. Βερολίνου σε προγεφύρωμα του Ψυχρού Πολέμου

Μπροστά σ' αυτή τη διαμορφωμένη πλέον πραγματικότητα, που έδειχνε τις επιθετικές ιμπεριαλιστικές διαθέσεις κατά της ΕΣΣΔ με πρωταρχικό στόχο την επανένωση της Γερμανίας κόντρα στις αποφάσεις του Πότσνταμ, δηλαδή της επαναδημιουργίας μιας ιμπεριαλιστικής Γερμανίας, (γι' αυτό διέσπασαν και το Βερολίνο δημιουργώντας ιμπεριαλιστικό θύλακα στην Ανατολική Γερμανία) οι σοβιετικές δυνάμεις πήραν μέτρα προστασίας των κατοίκων του Ανατολικού Βερολίνου. Ετσι απαγόρεψαν στο διάστημα από 19 Ιούνη έως τις αρχές Ιούλη 1948 τη διέλευση προς το Βερολίνο από τις τρεις άλλες ζώνες κατοχής παντός είδους οχημάτων και προσώπων, συμπεριλαμβανομένης της μεταφοράς τροφίμων. Σε τελευταία ανάλυση ήταν ένα μέσο άμυνας, αλλά και πίεσης ώστε να εμποδιστούν οι ιμπεριαλιστικές επιδιώξεις των ΗΠΑ - Αγγλίας - Γαλλίας. Ετσι δημιουργήθηκε η λεγόμενη αερογέφυρα του Βερολίνου. Με τη διαφορά ότι ήταν πρόσχημα προκειμένου να εξωθήσουν την ΕΣΣΔ σε στρατιωτικά αντίποινα και να ανοίξουν πόλεμο ενάντιά της. Βεβαίως δεν τα κατάφεραν. Αλλά ουσιαστικά είχε αρχίσει ο ψυχρός πόλεμος. Ολες οι μετέπειτα εξελίξεις μέχρι το χτίσιμο του «Τείχους» αυτό δείχνουν.

Το έδαφος της ΓΛΔ παραβιάστηκε επανειλημμένα. Με την υποστήριξη, των σοβιετικών αρμάτων μάχης, προβοκάτσιες όπως αυτή τον Οκτώβρη του 1961, που οι αμερικανικές στρατιωτικές δυνάμεις ήταν παρατεταγμένες στη Φρίντριχστράσε, σταμάτησαν

Την ιστορία του αποκλεισμού του δυτικού τμήματος του Βερολίνου και της αερογέφυρας την γράφει τελείως διαφορετικά η ιμπεριαλιστική προπαγάνδα. Ηταν πράγματι μια επιχείρηση συνέχισης από τις ΗΠΑ της πολιτικής τους για διάσπαση της Γερμανίας και έντασης του ψυχρού πολέμου. Στην ουσία τον ψυχρό πόλεμο τον είχαν αρχίσει ακόμα από τη στιγμή που ο Αμερικανός Πρόεδρος Χάρι Τρούμαν είχε δηλώσει στον Στάλιν, στη διάρκεια της διάσκεψης του Πότσνταμ, ότι οι ΗΠΑ κατέχουν το μονοπώλιο της ατομικής βόμβας.

Σε βιβλίο του εκδοτικού «Diet Verlag Berlin 1987» με τον τίτλο «Βερολίνο 1945-1986», σχετικά με την «αερογέφυρα του Βερολίνου» και τα τότε γεγονότα αναφέρονται τα εξής: «Ενώ ολόκληρο το Βερολίνο γεωγραφικά ήταν τότε μέσα στο έδαφος της Σοβιετικής Ζώνης Κατοχής και ενώ συμφωνημένα υπήρχαν κοινές δημοτικές και άλλες διοικητικές αρχές και ένα κοινό νόμισμα αυτό της σοβιετικής ζώνης κατοχής - ξαφνικά το καλοκαίρι του 1948 πρώτα οι Αμερικανοί και κατόπιν οι Αγγλοι και οι Γάλλοι τα ανατρέπουν όλα αυτά και αρχίζουν να εφαρμόζουν δικά τους μέτρα: ξεχωριστό νόμισμα, ξεχωριστές αρχές κλπ. Μόνο μετά απ' αυτά τα διασπαστικά μέτρα η Σοβιετική Στρατιωτική Διοίκηση της Γερμανίας (SMAD) απαγόρεψε στο διάστημα από 19 Ιούνη έως τις αρχές Ιούλη 1948 τη διέλευση προς το Βερολίνο από τις τρεις άλλες ζώνες κατοχής παντός είδους οχημάτων και προσώπων, συμπεριλαμβανομένης της μεταφοράς τροφίμων».

Η ΕΣΣΔ επίσης διακήρυξε τότε την ετοιμότητα για διαπραγματεύσεις και αντιμετώπιση της κρίσης. Αντί γι' αυτό τι έγινε; Στη συγκεκριμένη έκδοση αναφέρονται τα εξής: «Στις 25 Ιούνη 1948... ο ανώτατος διοικητής των στρατιωτικών δυνάμεων των ΗΠΑ στη Γερμανία, στρατιωτικός διοικητής στρατηγός Λούτσιους Δ. Κλέι επικοινώνησε με τον προϊστάμενό του υπουργό Στρατιωτικών στην Ουάσιγκτον. Ο Κλέι απαίτησε αυστηρά "αντίποινα" απέναντι στην ΕΣΣΔ. Μια ένοπλη συνοδεία αρμάτων μάχης να περάσει μέσω του αυτοκινητόδρομου από το Χέμστετ (σ.σ. σύνορο μεταξύ των τριών ζωνών κατοχής με τη σοβιετική) προς το Βερολίνο και να αναγκάσει έτσι τους Σοβιετικούς στρατιώτες να ρίξουν τον πρώτο πυροβολισμό. Αυτό θα σήμαινε πόλεμο! Η Ουάσιγκτον δίστασε, ενθάρρυνε όμως τον Κλέι μέχρις εσχάτων, να μην υποχωρήσει ούτε μια σπιθαμή εδάφους από την προφυλακή του Βερολίνου. Λίγο μετά απ' αυτό ο Κλέι έδωσε τηλεφωνικά στο Βισμπάντεν αρχηγείο των αεροπορικών δυνάμεων των ΗΠΑ στην Ευρώπη διαταγή, όλα τα διαθέσιμα αεροπλάνα να μεταφέρουν την άλλη μέρα τρόφιμα στη φρουρά των ΗΠΑ στο Βερολίνο και επιπλέον να απαιτήσει πρόσθετα αεροπορικά σμήνη από τη Δυτική Ευρώπη και πέραν του Ατλαντικού. Ετσι, άρχισε η "επιχείρηση Vittles" όπως ήταν το κωδικό όνομα της διαβόητης αερογέφυρας του Βερολίνου από τον Ιούνη 1948 έως το Σεπτέμβρη 1949. Οταν το πρωί της 26 Ιούνη 1948 έφτασαν στο αεροδρόμιο του Τέμπελχοφ τα πρώτα δικινητήρια "Ντακότα" τύπου C-47 με δυναμικό μεταφοράς 3 τόνων, άρχιζε ένα νέο κεφάλαιο του ψυχρού πολέμου, τον οποίο διεξήγαγε ο ιμπεριαλισμός του δολαρίου, που επιδίωκε την παγκόσμια κυριαρχία. Είχε επιτύχει την αρχικά τοπική νομισματική σύγκρουση να τη μετατρέψει σε διεθνή κρίση. Οι ανώτατοι στρατιωτικοί στην Ουάσιγκτον συζητούσαν στα σοβαρά τη δυνατότητα ενός πολέμου κατά της Σοβιετικής Ενωσης. Μετά από συζήτηση μαζί τους ο πρόεδρος των ΗΠΑ Τρούμαν σημείωσε στο ημερολόγιό του: "Ο Φόρεσταλ, ο Μπράντλεϊ, ο Βάντενμπεργκ (ο στρατηγός, όχι ο γερουσιαστής) και ο Σίμινγκτον με ενημέρωσαν σύντομα για αεροπορικές βάσεις, για βόμβες, για τη Μόσχα, το Λένινγκραντ κλπ. Κατόπιν είχα το φριχτό αίσθημα, ότι βρισκόμαστε εντελώς σιμά στον πόλεμο. Το Βερολίνο είναι μια μπαρουταποθήκη».

Στο βιβλίο επίσης γράφονται τα εξής αποκαλυπτικά: «Ο πρώην Βρετανός πρωθυπουργός Τσόρτσιλ σύστησε στην κυβέρνηση των ΗΠΑ να θέσει τελεσίγραφο στην ΕΣΣΔ: ή αποσύρεται ταχύτατα από το Βερολίνο ή οι πόλεις της θα ξεγραφτούν με ατομικές βόμβες. Με βροντερή πεποίθηση για τη στρατιωτική τους δύναμη η βρετανική εφημερίδα ΟΜΠΣΕΡΒΕΡ έγραφε: Εχουμε καταπληκτικά ατού στα χέρια. Η δική μας μεριά και όχι η σοβιετική κατέχει το ατομικό όπλο και θα μπορούσε, αν ερεθιστεί αρκετά, να εξαφανίσει... τη δύναμη της Σοβιετικής Ενωσης κυριολεκτικά από το πρόσωπο της Γης. Τον Ιούλη του 1948 η Ουάσιγκτον μετέφερε επιδεικτικά στη Δυτική Ευρώπη 60 στρατηγικά βομβαρδιστικά μεγάλων αποστάσεων του τύπου Β-29 ικανά για μεταφορά ατομικών βομβών. Μια δυτικοβερολινέζικη εφημερίδα ("Ο Σοσιαλδημοκράτης", 17/8/48) τύπωνε την τερατώδη φράση: "Το Βερολίνο αξίζει έναν πόλεμο"».

Για το συγκεκριμένο ζήτημα, σύμφωνα με το βιβλίο, «με πρωτοβουλία της ΕΣΣΔ έγινε τετραμερής διάσκεψη στη Μόσχα, που στις 30 Αυγούστου 1948 κατέληξε σε συμφωνία και έδινε κατευθυντήριες γραμμές στους ανώτατους στρατιωτικούς διοικητές των τεσσάρων δυνάμεων μέσα σε μια βδομάδα: α) να αρθούν τα σοβιετικά μέτρα αποκλεισμού και β) να ισχύσει σαν μοναδικό νόμισμα σε όλο το Βερολίνο το γερμανικό μάρκο της σοβιετικής ζώνης κατοχής. Στις 31 Αυγούστου συνήλθαν οι τέσσερις στρατιωτικοί διοικητές... αλλά παρεμβλήθηκαν τεχνητά εμπόδια το ένα μετά το άλλο, ώστε ο στρατηγός Κλέι, τρίβοντας τα χέρια, να μπορεί να δηλώσει ότι οι διαπραγματεύσεις απέτυχαν και φυσικά υπεύθυνοι γι' αυτό ήταν οι Ρώσοι. Η κρίση του Βερολίνου συνεχίστηκε, γιατί οι ΗΠΑ θεώρησαν ότι δεν είχαν επιτευχθεί ακόμα οι στόχοι της επιθετικής πολιτικής τους για τη Γερμανία και την Ευρώπη. Το Γενάρη του 1949 ο Τζον Φόστερ Ντάλες, ο αργότερα ΥΠΕΞ των ΗΠΑ, είπε σε στενό κύκλο συνομιλητών: "Η τωρινή θέση είναι για τις ΗΠΑ, για προπαγανδιστικούς λόγους, πολύ πλεονεκτική. Εμείς αποκτούμε υπόληψη ότι προφυλάξαμε τον πληθυσμό του Βερολίνου από το θάνατο της πείνας, οι Ρώσοι όμως παίρνουν όλη την ευθύνη, λόγω των μέτρων αποκλεισμού. Αν συμφωνήσουμε στο ζήτημα του Βερολίνου, τότε πρέπει να καταπιαστούμε με τη Γερμανία στο σύνολό της. Τότε, όμως, πρέπει να υπολογίζουμε αμέσως με ρωσική πρόταση με το αίτημα απόσυρσης των στρατών κατοχής και επιστροφής της Γερμανίας στους Γερμανούς" [απόσπαμα από το βιβλίο του George S. Wheeler: "Η αμερικανική πολιτική στη Γερμανία" (1945 - 1950), Βερολίνο 1958, σελ. 223]. Η αποτυχία των διαπραγματεύσεων για το νόμισμα... αποτελούσε το πράσινο φως για τους διασπαστές στο Βερολίνο... Από δω και πέρα όλα έγιναν γρήγορα το ένα μετά το άλλο».

Οπως αναφέρεται στο βιβλίο, «Από το τέλος του 1948 το Βερολίνο ήταν μια διασπασμένη πόλη. Σύμφωνα με τη θέληση των δημιουργών της διάσπασης, το Δυτικό Βερολίνο εξελίχθηκε σε "πόλη μετώπου στον ψυχρό πόλεμο", σε "πάσσαλο στη σάρκα" της ΓΛΔ". Το ίδιο επιβεβαιώνει και η γερμανική εφημερίδα "Berliner Jeimung (11 Μάη / 98): «Και τι δεν ήταν το Βερολίνο: Πόλη μετώπου και ταυτόχρονα φωτεινός φάρος της ελευθερίας, βιτρίνα των συστημάτων, κάλλος της Δύσης, πάσσαλος στη σάρκα της Ανατολής, στόχος, εργαλείο, τόπος μάχης - με λίγα λόγια πρωτεύουσα του ψυχρού πολέμου στην Ευρώπη, που εδώ ήταν πιο θερμός από παντού αλλού».

Τέλος να υπενθυμίσουμε, (άρθρο στο «Ριζοσπάστη», 15/11/2009), ότι σύμφωνα με εμπιστευτική αναφορά της CIA (12/6/1948) με τίτλο «Επίδραση των σοβιετικών περιοριστικών μέτρων στη θέση των ΗΠΑ στο Βερολίνο» (δημοσιευμένη και στην επίσημη ιστοσελίδα των αρχείων αυτής της υπηρεσίας: www.cia.gov/library/center-for-the-study-of-intelligence/csi-publications), που απευθυνόταν προς τον Αμερικανό Πρόεδρο, τονίζονταν τα εξής:

«Σε αντίθεση με πολλές δημοσιευμένες αναφορές, η κύρια επιζήμια επίδραση στις ΗΠΑ, από τα σοβιετικά περιοριστικά μέτρα που επιβλήθηκαν στο Βερολίνο από της αποχωρήσεως της ΕΣΣΔ από το Συμμαχικό Συμβούλιο Ελέγχου, δεν ήταν η παρεμβολή στις μεταφορές και στις προμήθειες, αλλά η περικοπή συγκεκριμένων δράσεων των ΗΠΑ, οι οποίες, κατά το μεγαλύτερο μέρος τους σχετίζονται με την κατασκοπία, την προπαγάνδα και με επιχειρήσεις της τετραμερούς διοίκησης (...) Η είσοδος φορτηγίδων μαουνών, που μεταφέρουν τον κύριο όγκο των τροφίμων για τα δυτικά τμήματα της πόλεως, βάσει αναφορών, παραμένει απαράλλαχτη και συνεχίζει να είναι επαρκής (...) Η κατάσταση στις μεταφορές, όπως υπογραμμίστηκε παραπάνω, υποδηλώνει ότι συνεχίζεται ακόμα η κάλυψη σε είδη πρώτης ανάγκης του γερμανικού πληθυσμού και του αμερικανικού προσωπικού».

• Τα στοιχεία από το βιβλίο «Βερολίνο 1945-1986», αναδημοσιεύονται από ρεπορτάζ του «Ρ» στις 17/5/1998

Βρετανικά τανκς σε προκλητικές ενέργειες στο Βερολίνο, κοντά στην πύλη του Βραδεμβούργου

Ποιος θα μπορούσε να τους ψέξει τους προγόνους μας! Αδυνατούσαν, με τις γνώσεις της εποχής, να καταλάβουν αυτό που τους συνέβαινε, δεν μπορούσαν να γνωρίζουν τη φύση και τις αιτίες των δεινών που τους εύρισκαν. Τα απέδιδαν λοιπόν, εν συνόλω, στον Σατανά και τις σκοτεινές δυνάμεις και τα λιθοβολούσαν με κάθε συμβολικό τρόπο, έτσι για να μην πουν ότι στωικά και απολέμητα υποτάχθηκαν στη σκοτεινή τους ατυχία. Σαν άνθρωποι που ήταν, αισθάνονταν την ανάγκη ν' αντισταθούν ακόμα και στο απόλυτο κακό. Σεβαστά και κατανοητά όλα ετούτα.

Σήμερα όμως αυτοί που μας κυβερνούν και μας διαφεντεύουν μας μπερδεύουν λιγάκι με τις μεθόδους που υιοθετούν. Παντοδύναμοι δείχνουν, παντογνώστες αυτοδιαφημίζονται ότι είναι, κυβερνούν ελέω επιστήμης και ηθικής λένε, καθότι αυτοί και μόνοι γνωρίζουν ποιo είναι το καλό και το κακό και κατέχουν όλα τα κλειδιά της «πρέπουσας» συμπεριφοράς των ανθρώπων. Και όμως, στην τρέχουσα πρακτική τους εμφανίζονται αμαθείς και περίτρομοι και υιοθετούν όλες τις διαδικασίες του παλαιού εξορκισμού απέναντι σε όσα θεωρούν απόλυτα κακά. Για τους καπιταλιστές πρόκειται και για τους πολιτικούς τους εκφραστές, οι οποίοι, είκοσι χρόνια μετά τη λαμπρή τους παλινόρθωση και τη μοναχική τους κυριαρχία επί του κόσμου, εξακολουθούν πεισματικά να καταριούνται το απόλυτο κακό που απειλεί τον κόσμο τους: τους κομμουνιστές, δηλαδή, και τον κομμουνισμό που φαίνεται ότι βρίσκονται κάτω από κάθε μαύρη πέτρα του παρελθόντος, του παρόντος και του μέλλοντος. Αυτό που για τους παλιούς ήταν ο Σατανάς, δηλαδή.

Στο ύψος των Ιμαλαΐων και ακόμα πιο πολύ υψώθηκαν τα αναθέματα εναντίον του κομμουνισμού με τα οποία γιορτάστηκαν τα είκοσι χρόνια από το τείχος του Βερολίνου. Να μην πάμε μακριά: Για το μέσο τηλεθεατή των κρατικών μας τηλεοπτικών καναλιών στη γύρω από τις 9 Νοεμβρίου περίοδο, η μέση δόση εξορκιστικού οπτικοακουστικού υλικού υπερέβαινε τις τέσσερις ώρες ημερησίως... Ποτέ η Γαλλική Επανάσταση, ποτέ η Ελληνική Επανάσταση, δεν χάρηκαν παρόμοιας τιμής. Πόσο μάλλον η Αντιφασιστική Αντίσταση....

Εντάξει, το εμπεδώσαμε: Επεσε το τείχος, ο καπιταλισμός θριάμβευσε πατώντας το νεκρό δράκο του κομμουνισμού. Εμείς από καιρό το έχουμε διαπιστώσει και έχουμε αποτιμήσει τη σημασία των εξελίξεων. Τα φερέφωνα του καπιταλισμού τι έχουν πάθει και δείχνουν να μην το πιστεύουν; Ξέρουν τίποτα παραπάνω; Φοβούνται κάτι; Θέλουν κάτι να κρύψουν; Για να το δούμε από πιο κοντά.

Για το ποιες ήταν οι συνθήκες στις αρχές της δεκαετίας του 1960, όταν ορθώθηκε το τείχος του Βερολίνου, επιτρέψτε μου, για οικονομία χώρου, να το αφήσουμε για ένα επόμενο άρθρο. Εδώ ας αρχίσουμε από το τέλος, από το τι έγινε μετά το 1989 και μετά την κατεδάφιση του τείχους. Αυτό ίσως μας βοηθήσει να καταλάβουμε τι παίζεται εδώ, ποιοι είναι οι λόγοι αυτής της υστερίας, τι έχουν να κρύψουν κάτω από τους πομπώδεις επετειακούς εορτασμούς και τα πολυπληθή αναθέματα...

Η Ουκρανία, μέρος της Σοβιετικής Ενωσης, είχε, στα 1950, 36.775.000 κατοίκους. Μόλις είχε αφήσει πίσω την τρομερή εμπειρία του πολέμου και της ναζιστικής κατοχής και ο λαός προόδευε σε κάθε τομέα: και στον αντίστοιχο της δημογραφίας, του πληθυσμού εξυπακούεται. Στα 1960, η Ουκρανία έφθασε τα 42.644.000 κατοίκους - κερδίζοντας, δηλαδή, περίπου 6.000.000 πληθυσμό - ενώ δέκα χρόνια αργότερα, στα 1970, έφθασε τα 47.236.000, δηλαδή πέντε εκατομμύρια σχεδόν περισσότερους από το εξήντα. Στα 1980 ο πληθυσμός της ανέβηκε στα 50.000.000 και στα 1985 σχεδόν στα 51.000.000. Η παλινόρθωση του καπιταλισμού τη βρήκε στα 1989 με 51.500.000 κατοίκους. Τότε το προσδόκιμο μέσο όριο ζωής ήταν στα 71 χρόνια, η θνησιμότητα παιδιών έως πέντε χρόνων στα 17 στα 1.000, γεννητικότητα στα 13 και η θνησιμότητα στους 12 για κάθε χίλιους κατοίκους. Η μετανάστευση είχε θετικό πρόσημο, καθώς εκείνοι που ήρθαν να εγκατασταθούν στη χώρα ήταν κατά 44.000 περισσότεροι από εκείνους που έφυγαν από αυτήν.

Στα 1993, η δυναμική που είχε αναπτυχθεί στη σοσιαλιστική περίοδο εξακολουθούσε σε κάποιο βαθμό να λειτουργεί και ο πληθυσμός της χώρας έφθασε τα 51.900.000, το μέγιστο στην ιστορία της. Οι δείκτες, όμως, έχουν αρχίσει να αντιστρέφονται. Το προσδόκιμο μέσο όριο ζωής έπεσε στα 68 χρόνια (τρία λιγότερα μέσα σε μόλις τέσσερα χρόνια !), η θνησιμότητα των παιδιών κάτω των πέντε ετών ανέβηκε στα 19 στα χίλια (συν 2 στα χίλια), η γεννητικότητα υποχώρησε στα 11 στα χίλια (μείον δύο) και η θνησιμότητα ανέβηκε στα 14 στα χίλια. Πρόκειται για τραγική δημογραφική ανατροπή από αυτές που μόνο σε πολέμους συμβαίνουν. Απ' όσο όμως ξέρουμε, δεν έγινε πόλεμος στην Ουκρανία του 1989 - 1993: απλά παλινορθώθηκε ο καπιταλισμός.

Οι εξελίξεις έγιναν απόλυτα καταστροφικές τα επόμενα χρόνια. Στα 2000, ο πληθυσμός της χώρας συρρικνώθηκε στα 49.000.000 κατοίκους. Η μείωση των τριών περίπου εκατομμυρίων οφειλόταν κατά ένα μέρος στη μετανάστευση προς το εξωτερικό - που παρουσίασε αρνητική διαφορά περίπου 800.000 ατόμων από το 1993 έως το 2000 - αλλά και σε άλλους παράγοντες που συνδέονταν με την ποιότητα ζωής των ανθρώπων στη διαδικασία της επέκτασης των καπιταλιστικών μηχανισμών. Οι γεννήσεις υποχώρησαν στο 8 στα 1.000 - σε αντιστοιχία μόλις 1,1 παιδιού για κάθε γυναίκα σε παραγωγική ηλικία, το προσδόκιμο όριο ζωής παρέμεινε καθηλωμένο στα 68 χρόνια, ενώ η θνησιμότητα ανέβηκε στα 15 στα χίλια. Με 758.000 θανάτους έναντι 385.000 γεννήσεων, ήταν φυσικό να καταρρεύσει κάθε δημογραφική ισορροπία. Στα 2005, ο πληθυσμός της Ουκρανίας συρρικνώθηκε στα 46.960.000, ενώ στα 2009 υποχώρησε στα 45.700.000 παρά την στο μεταξύ εξισορρόπηση του ισοζυγίου της μετανάστευσης.

Η κατά 6.200.000 ανθρώπους (!) μείωση του πληθυσμού της χώρας από το 1993 έως τις μέρες μας προφανώς σχετίζεται με όλα όσα η παλινόρθωση του καπιταλισμού έφερε στη χώρα αυτή. Η κατάρρευση των συστημάτων Υγείας και Πρόνοιας, ο αποκλεισμός μεγάλου μέρους του πληθυσμού από κοινωνικές παροχές, η εξανέμιση μισθών και συντάξεων και η γενική πτώχευση των λαϊκών στρωμάτων προκάλεσαν αυτήν την τεράστια θυσία ανθρώπων, το χαμό του 12% του πληθυσμού. Σε κλίμα αβεβαιότητας και αυξημένης απαισιοδοξίας για τα επερχόμενα, οι γεννήσεις κατέρρευσαν επίσης, καθώς το κόστος για τη δημιουργία οικογένειας ξεπέρασε τις δυνατότητες ευρύτατων κοινωνικών στρωμάτων. Ο καπιταλισμός έφερε μαζί του πολλά δεινά για τους πολλούς. Μερικοί επώνυμοι, λίγοι, μπόρεσαν έτσι να γραφτούν στις βίβλους των πλουσιότερων ανδρών - και γυναικών, μην ξεχνάμε την κα Τιμοσένκο - του κόσμου.

Οι αιτίες είναι και εδώ «κοινωνικές». Το προσδόκιμο όριο ζωής υποχώρησε κατά 2 ή 3 έτη, οι γεννήσεις κατέρρευσαν έως το 1,1 παιδιά για κάθε γυναίκα σε παραγωγική ηλικία (1997), η παιδική θνησιμότητα στα παιδιά έως πέντε ετών ανέβηκε στο 32 στα χίλια (!), ενώ η θνησιμότητα κέρδισε τρεις περίπου μονάδες (από 13 στους χίλιους σε 16). Και εδώ η παλινόρθωση συνοδεύτηκε από το συνηθισμένο σύντροφό της: το θάνατο των φτωχών.

Οι αιτίες ήταν και εδώ οι ίδιες. Ο θάνατος των φτωχών και απόκληρων με την κατάρρευση όλων των συστημάτων ασφάλισης και υγείας και την πτώχευση των εργατικών τάξεων. Το προσδόκιμο όριο ζωής υποχώρησε κατά πέντε χρόνια (!) - από 70 σε 65 (!!) το 1995-96. Η παιδική θνησιμότητα (ως πέντε ετών) κέρδισε τρεις μονάδες στα χίλια ! Οι ηλικιωμένοι πρέπει να σαρώθηκαν κυριολεκτικά, καθώς στο τέλος της δεκαετίας του 1990 - 2000 οι θάνατοι έφθασαν σε διπλάσιο σχεδόν αριθμό από τις γεννήσεις. Το 2007 ακόμα πέθαναν 2.268.000 άτομα, ενώ γεννήθηκαν μόλις 1.544.000 !

Ακούσατε τίποτε από όλα αυτά στις φιέστες για την «πτώση του τείχους»; Οχι ! Εχετε δίκιο - ούτε εγώ άκουσα! Τι γιορτάσαμε, λοιπόν; Να θυμίσω ότι στη Γερμανία του Χίτλερ γιόρταζαν την πλήρη «εξαφάνιση» των Εβραίων από μία πόλη ή περιοχή (Judenfrei: ελεύθερη Εβραίων το έλεγαν). Η Ευρώπη του καπιταλισμού και εμπειρία έχει, και προϋπηρεσία σε παρόμοιες φιέστες θανάτου....

Και κάτι τελευταίο: Τα στοιχεία του παρόντος άρθρου δεν προέρχονται από τίποτα «σκοτεινές» κομμουνιστικές πηγές. Πρόκειται για στοιχεία του Γραφείου Απογραφών των ΗΠΑ και μπορεί κανείς να τα ελέγξει στην ιστοσελίδα www.census.gov. .

Viva la nuerte ! Οπως έλεγαν στην Ισπανία του Φράνκο...