Βρετανικά τανκς σε προκλητικές ενέργειες στο Βερολίνο, κοντά στην πύλη του Βραδεμβούργου

Ποιος θα μπορούσε να τους ψέξει τους προγόνους μας! Αδυνατούσαν, με τις γνώσεις της εποχής, να καταλάβουν αυτό που τους συνέβαινε, δεν μπορούσαν να γνωρίζουν τη φύση και τις αιτίες των δεινών που τους εύρισκαν. Τα απέδιδαν λοιπόν, εν συνόλω, στον Σατανά και τις σκοτεινές δυνάμεις και τα λιθοβολούσαν με κάθε συμβολικό τρόπο, έτσι για να μην πουν ότι στωικά και απολέμητα υποτάχθηκαν στη σκοτεινή τους ατυχία. Σαν άνθρωποι που ήταν, αισθάνονταν την ανάγκη ν' αντισταθούν ακόμα και στο απόλυτο κακό. Σεβαστά και κατανοητά όλα ετούτα.

Σήμερα όμως αυτοί που μας κυβερνούν και μας διαφεντεύουν μας μπερδεύουν λιγάκι με τις μεθόδους που υιοθετούν. Παντοδύναμοι δείχνουν, παντογνώστες αυτοδιαφημίζονται ότι είναι, κυβερνούν ελέω επιστήμης και ηθικής λένε, καθότι αυτοί και μόνοι γνωρίζουν ποιo είναι το καλό και το κακό και κατέχουν όλα τα κλειδιά της «πρέπουσας» συμπεριφοράς των ανθρώπων. Και όμως, στην τρέχουσα πρακτική τους εμφανίζονται αμαθείς και περίτρομοι και υιοθετούν όλες τις διαδικασίες του παλαιού εξορκισμού απέναντι σε όσα θεωρούν απόλυτα κακά. Για τους καπιταλιστές πρόκειται και για τους πολιτικούς τους εκφραστές, οι οποίοι, είκοσι χρόνια μετά τη λαμπρή τους παλινόρθωση και τη μοναχική τους κυριαρχία επί του κόσμου, εξακολουθούν πεισματικά να καταριούνται το απόλυτο κακό που απειλεί τον κόσμο τους: τους κομμουνιστές, δηλαδή, και τον κομμουνισμό που φαίνεται ότι βρίσκονται κάτω από κάθε μαύρη πέτρα του παρελθόντος, του παρόντος και του μέλλοντος. Αυτό που για τους παλιούς ήταν ο Σατανάς, δηλαδή.

Στο ύψος των Ιμαλαΐων και ακόμα πιο πολύ υψώθηκαν τα αναθέματα εναντίον του κομμουνισμού με τα οποία γιορτάστηκαν τα είκοσι χρόνια από το τείχος του Βερολίνου. Να μην πάμε μακριά: Για το μέσο τηλεθεατή των κρατικών μας τηλεοπτικών καναλιών στη γύρω από τις 9 Νοεμβρίου περίοδο, η μέση δόση εξορκιστικού οπτικοακουστικού υλικού υπερέβαινε τις τέσσερις ώρες ημερησίως... Ποτέ η Γαλλική Επανάσταση, ποτέ η Ελληνική Επανάσταση, δεν χάρηκαν παρόμοιας τιμής. Πόσο μάλλον η Αντιφασιστική Αντίσταση....

Εντάξει, το εμπεδώσαμε: Επεσε το τείχος, ο καπιταλισμός θριάμβευσε πατώντας το νεκρό δράκο του κομμουνισμού. Εμείς από καιρό το έχουμε διαπιστώσει και έχουμε αποτιμήσει τη σημασία των εξελίξεων. Τα φερέφωνα του καπιταλισμού τι έχουν πάθει και δείχνουν να μην το πιστεύουν; Ξέρουν τίποτα παραπάνω; Φοβούνται κάτι; Θέλουν κάτι να κρύψουν; Για να το δούμε από πιο κοντά.

Για το ποιες ήταν οι συνθήκες στις αρχές της δεκαετίας του 1960, όταν ορθώθηκε το τείχος του Βερολίνου, επιτρέψτε μου, για οικονομία χώρου, να το αφήσουμε για ένα επόμενο άρθρο. Εδώ ας αρχίσουμε από το τέλος, από το τι έγινε μετά το 1989 και μετά την κατεδάφιση του τείχους. Αυτό ίσως μας βοηθήσει να καταλάβουμε τι παίζεται εδώ, ποιοι είναι οι λόγοι αυτής της υστερίας, τι έχουν να κρύψουν κάτω από τους πομπώδεις επετειακούς εορτασμούς και τα πολυπληθή αναθέματα...

Η Ουκρανία, μέρος της Σοβιετικής Ενωσης, είχε, στα 1950, 36.775.000 κατοίκους. Μόλις είχε αφήσει πίσω την τρομερή εμπειρία του πολέμου και της ναζιστικής κατοχής και ο λαός προόδευε σε κάθε τομέα: και στον αντίστοιχο της δημογραφίας, του πληθυσμού εξυπακούεται. Στα 1960, η Ουκρανία έφθασε τα 42.644.000 κατοίκους - κερδίζοντας, δηλαδή, περίπου 6.000.000 πληθυσμό - ενώ δέκα χρόνια αργότερα, στα 1970, έφθασε τα 47.236.000, δηλαδή πέντε εκατομμύρια σχεδόν περισσότερους από το εξήντα. Στα 1980 ο πληθυσμός της ανέβηκε στα 50.000.000 και στα 1985 σχεδόν στα 51.000.000. Η παλινόρθωση του καπιταλισμού τη βρήκε στα 1989 με 51.500.000 κατοίκους. Τότε το προσδόκιμο μέσο όριο ζωής ήταν στα 71 χρόνια, η θνησιμότητα παιδιών έως πέντε χρόνων στα 17 στα 1.000, γεννητικότητα στα 13 και η θνησιμότητα στους 12 για κάθε χίλιους κατοίκους. Η μετανάστευση είχε θετικό πρόσημο, καθώς εκείνοι που ήρθαν να εγκατασταθούν στη χώρα ήταν κατά 44.000 περισσότεροι από εκείνους που έφυγαν από αυτήν.

Στα 1993, η δυναμική που είχε αναπτυχθεί στη σοσιαλιστική περίοδο εξακολουθούσε σε κάποιο βαθμό να λειτουργεί και ο πληθυσμός της χώρας έφθασε τα 51.900.000, το μέγιστο στην ιστορία της. Οι δείκτες, όμως, έχουν αρχίσει να αντιστρέφονται. Το προσδόκιμο μέσο όριο ζωής έπεσε στα 68 χρόνια (τρία λιγότερα μέσα σε μόλις τέσσερα χρόνια !), η θνησιμότητα των παιδιών κάτω των πέντε ετών ανέβηκε στα 19 στα χίλια (συν 2 στα χίλια), η γεννητικότητα υποχώρησε στα 11 στα χίλια (μείον δύο) και η θνησιμότητα ανέβηκε στα 14 στα χίλια. Πρόκειται για τραγική δημογραφική ανατροπή από αυτές που μόνο σε πολέμους συμβαίνουν. Απ' όσο όμως ξέρουμε, δεν έγινε πόλεμος στην Ουκρανία του 1989 - 1993: απλά παλινορθώθηκε ο καπιταλισμός.

Οι εξελίξεις έγιναν απόλυτα καταστροφικές τα επόμενα χρόνια. Στα 2000, ο πληθυσμός της χώρας συρρικνώθηκε στα 49.000.000 κατοίκους. Η μείωση των τριών περίπου εκατομμυρίων οφειλόταν κατά ένα μέρος στη μετανάστευση προς το εξωτερικό - που παρουσίασε αρνητική διαφορά περίπου 800.000 ατόμων από το 1993 έως το 2000 - αλλά και σε άλλους παράγοντες που συνδέονταν με την ποιότητα ζωής των ανθρώπων στη διαδικασία της επέκτασης των καπιταλιστικών μηχανισμών. Οι γεννήσεις υποχώρησαν στο 8 στα 1.000 - σε αντιστοιχία μόλις 1,1 παιδιού για κάθε γυναίκα σε παραγωγική ηλικία, το προσδόκιμο όριο ζωής παρέμεινε καθηλωμένο στα 68 χρόνια, ενώ η θνησιμότητα ανέβηκε στα 15 στα χίλια. Με 758.000 θανάτους έναντι 385.000 γεννήσεων, ήταν φυσικό να καταρρεύσει κάθε δημογραφική ισορροπία. Στα 2005, ο πληθυσμός της Ουκρανίας συρρικνώθηκε στα 46.960.000, ενώ στα 2009 υποχώρησε στα 45.700.000 παρά την στο μεταξύ εξισορρόπηση του ισοζυγίου της μετανάστευσης.

Η κατά 6.200.000 ανθρώπους (!) μείωση του πληθυσμού της χώρας από το 1993 έως τις μέρες μας προφανώς σχετίζεται με όλα όσα η παλινόρθωση του καπιταλισμού έφερε στη χώρα αυτή. Η κατάρρευση των συστημάτων Υγείας και Πρόνοιας, ο αποκλεισμός μεγάλου μέρους του πληθυσμού από κοινωνικές παροχές, η εξανέμιση μισθών και συντάξεων και η γενική πτώχευση των λαϊκών στρωμάτων προκάλεσαν αυτήν την τεράστια θυσία ανθρώπων, το χαμό του 12% του πληθυσμού. Σε κλίμα αβεβαιότητας και αυξημένης απαισιοδοξίας για τα επερχόμενα, οι γεννήσεις κατέρρευσαν επίσης, καθώς το κόστος για τη δημιουργία οικογένειας ξεπέρασε τις δυνατότητες ευρύτατων κοινωνικών στρωμάτων. Ο καπιταλισμός έφερε μαζί του πολλά δεινά για τους πολλούς. Μερικοί επώνυμοι, λίγοι, μπόρεσαν έτσι να γραφτούν στις βίβλους των πλουσιότερων ανδρών - και γυναικών, μην ξεχνάμε την κα Τιμοσένκο - του κόσμου.

Οι αιτίες είναι και εδώ «κοινωνικές». Το προσδόκιμο όριο ζωής υποχώρησε κατά 2 ή 3 έτη, οι γεννήσεις κατέρρευσαν έως το 1,1 παιδιά για κάθε γυναίκα σε παραγωγική ηλικία (1997), η παιδική θνησιμότητα στα παιδιά έως πέντε ετών ανέβηκε στο 32 στα χίλια (!), ενώ η θνησιμότητα κέρδισε τρεις περίπου μονάδες (από 13 στους χίλιους σε 16). Και εδώ η παλινόρθωση συνοδεύτηκε από το συνηθισμένο σύντροφό της: το θάνατο των φτωχών.

Οι αιτίες ήταν και εδώ οι ίδιες. Ο θάνατος των φτωχών και απόκληρων με την κατάρρευση όλων των συστημάτων ασφάλισης και υγείας και την πτώχευση των εργατικών τάξεων. Το προσδόκιμο όριο ζωής υποχώρησε κατά πέντε χρόνια (!) - από 70 σε 65 (!!) το 1995-96. Η παιδική θνησιμότητα (ως πέντε ετών) κέρδισε τρεις μονάδες στα χίλια ! Οι ηλικιωμένοι πρέπει να σαρώθηκαν κυριολεκτικά, καθώς στο τέλος της δεκαετίας του 1990 - 2000 οι θάνατοι έφθασαν σε διπλάσιο σχεδόν αριθμό από τις γεννήσεις. Το 2007 ακόμα πέθαναν 2.268.000 άτομα, ενώ γεννήθηκαν μόλις 1.544.000 !

Ακούσατε τίποτε από όλα αυτά στις φιέστες για την «πτώση του τείχους»; Οχι ! Εχετε δίκιο - ούτε εγώ άκουσα! Τι γιορτάσαμε, λοιπόν; Να θυμίσω ότι στη Γερμανία του Χίτλερ γιόρταζαν την πλήρη «εξαφάνιση» των Εβραίων από μία πόλη ή περιοχή (Judenfrei: ελεύθερη Εβραίων το έλεγαν). Η Ευρώπη του καπιταλισμού και εμπειρία έχει, και προϋπηρεσία σε παρόμοιες φιέστες θανάτου....

Και κάτι τελευταίο: Τα στοιχεία του παρόντος άρθρου δεν προέρχονται από τίποτα «σκοτεινές» κομμουνιστικές πηγές. Πρόκειται για στοιχεία του Γραφείου Απογραφών των ΗΠΑ και μπορεί κανείς να τα ελέγξει στην ιστοσελίδα www.census.gov. .

Viva la nuerte ! Οπως έλεγαν στην Ισπανία του Φράνκο...