Στο σημερινό 4σέλιδο για τη ΝΕΟΛΑΙΑ μπορούμε να βρούμε
- Ρεπορτάζ για το πρόβλημα του υποσιτισμού στα σχολεία που παίρνει σοβαρές διαστάσεις. Παρέμβαση του ΚΚΕ στη Βουλή.
-- Αρθρο για τις αναδιαρθρώσεις στο χώρο του Πολιτισμού, μέσα από τα όσα συμβαίνουν στο χώρο του Θεάτρου.
-- Ρεπορτάζ: Ξεπέρασε κάθε προηγούμενο η καμπάνια αλληλεγγύης «ένα τετράδιο για τα παιδιά της Παλαιστίνης».
-- Φαινόμενα οπαδικής βίας: Μόνη λύση η ρήξη με τις λογικές της εμπορευματοποίησης του Αθλητισμού.
-- Προτάσεις για κινηματογράφο και βιβλίο. Εκπτωτικά κουπόνια για θεατρικές παραστάσεις.
Ερώτηση κατέθεσε το ΚΚΕ στη Βουλή και ζητά να παρθούν άμεσα μέτρα
MotionTeam |
Οταν μιλάμε για υποσιτισμό μαθητών, μιλάμε για τη σύγχρονη βαρβαρότητα. Η Ανώτατη Συνομοσπονδία Γονέων Μαθητών Ελλάδας (ΑΣΓΜΕ) από την πρώτη στιγμή σήμανε τον κώδωνα του κινδύνου για το ζήτημα. Από την αρχή της καπιταλιστικής κρίσης είχε μιλήσει για την ανάγκη οργανωμένης κρατικής παρέμβασης προκειμένου να αντιμετωπιστούν φαινόμενα παιδιών που λιποθυμούν, που τρώνε από τα αποφάγια των συμμαθητών τους, που αναγκάζονται να ζητούν χρήματα για φαγητό, που φεύγουν από το σχολείο για να φάνε στο συσσίτιο.
Από τότε, το ρεαλιστικό και αναγκαίο αίτημα για ένα γεύμα σε όλα τα παιδιά, με ευθύνη του κράτους που θα επιχορηγήσει για το σκοπό αυτό τους δήμους οι οποίοι με τη σειρά τους θα αξιοποιήσουν το προσωπικό και τις υποδομές τους, παραμένει ανικανοποίητο.
Την περασμένη βδομάδα, η κινητοποίηση γονέων και κηδεμόνων βρεφών και νηπίων από τους 77 παιδικούς σταθμούς του δήμου Αθηναίων στο Δημοτικό Βρεφοκομείο ανέδειξε το πρόβλημα στην ποιότητα και ποσότητα του φαγητού που παρέχεται στα παιδιά τους. Από τη διατροφή των παιδιών, απουσιάζουν εδώ και καιρό το κρέας, το ψάρι, το τυρί, τα φρούτα, τα λαχανικά και η σαλάτα, με αποτέλεσμα να σιτίζονται με ρύζι και ζυμαρικά, ενώ, όπως κατήγγειλαν εκπρόσωποι τους, την ίδια στιγμή ψευδώς αναφέρεται στο πρόγραμμα ότι παρέχεται σαλάτα και φρούτο ή χρησιμοποιούνται παραπλανητικές περιγραφές του γεύματος (π.χ., χορτόσουπα, ενώ στην πραγματικότητα τα παιδιά τρώνε σούπα με ρύζι και ίχνη καρότου!).
Πριν μερικές μέρες, η Prolepsis, η ΜΚΟ μέσω της οποίας εφαρμόζεται το πρόγραμμα σίτισης του «Ιδρύματος Νιάρχου», έδωσε στη δημοσιότητα στοιχεία από τα 64 σχολεία των πιο ευπαθών περιοχών του δήμου Αθηναίων που συμμετείχαν στο Πρόγραμμα το προηγούμενο σχολικό έτος και από τα οποία προκύπτει πως σχεδόν 25% των οικογενειών πλήττονται από πείνα, ενώ περίπου 60% αντιμετωπίζουν επισιτιστική ανασφάλεια. Στις υπόλοιπες περιοχές της Ελλάδας στις οποίες εφαρμόζεται το Πρόγραμμα ΔΙΑΤΡΟΦΗ, σύμφωνα με τα 42.727 ερωτηματολόγια που συμπλήρωσαν γονείς των μαθητών από σχολεία σε 23 νομούς της χώρας, 54% των οικογενειών αντιμετώπιζε επισιτιστική ανασφάλεια και 21% πείνα. Σε ποσοστό 40% των οικογενειών ο ένας από τους δύο γονείς δεν είχε εισόδημα (είτε από εργασία είτε από σύνταξη), ενώ σε ποσοστό 13% κανένας από τους δύο γονείς δεν είχε εισόδημα.
Για το θέμα έκανε παρέμβαση μόλις προχτές το ΚΚΕ. Με Ερώτησή του, ζητά να παρθούν άμεσα μέτρα που θα απαντούν στο πρόβλημα του υποσιτισμού των μαθητών, με ευθύνη του κράτους. Οι βουλευτές Θανάσης Παφίλης, Νίκος Καραθανασόπουλος, Γιάννης Γκιόκας, Ελένη Γερασιμίδου και Λιάνα Κανέλλη αναφέρονται στις καταγραφές μελετητικών φορέων για το ζήτημα, σε καθημερινά περιστατικά, στις επιπτώσεις στην υγεία των μαθητών και στην ανυπαρξία μέτρων από πλευράς του κράτους, με αποτέλεσμα να δρουν ανεξέλεγκτα επιχειρηματίες και ΜΚΟ. Στην Ερώτηση σημειώνονται τα εξής:
«Σήμερα όλα τα στοιχεία και μια σειρά από μελετητικοί φορείς επιβεβαιώνουν ότι ο αριθμός των παιδιών που βρίσκονται σε κίνδυνο φτώχειας και κοινωνικού αποκλεισμού διαρκώς μεγεθύνεται. Η Unicef καταγράφει τον αριθμό αυτών των παιδιών για τη χώρα μας περίπου στις 700.000 (δηλαδή το 35,5% του μαθητικού πληθυσμού) και αυτό επιβεβαιώνεται και από την ΕΛΣΤΑΤ και την έρευνα που διενεργήθηκε με θέμα "Συνθήκες διαβίωσης στην Ελλάδα", η οποία έκανε την καταγραφή μέχρι το 2013 και, σύμφωνα με αυτήν, η ηλικιακή ομάδα από τα 0 - 17 έτη έχει υλικές στερήσεις έως 37,3%. Στις υλικές στερήσεις συμπεριλαμβάνεται και η διατροφή που περιλαμβάνει κρέας, ψάρι και λαχανικά. Μέγεθος και αριθμός που όλα τα στοιχεία δείχνουν ότι με το βάθεμα της καπιταλιστικής κρίσης εκτινάχτηκε, καθώς έχουν επιδεινωθεί οι συνθήκες διαβίωσης των εργαζομένων. Αν συνυπολογίσουμε ότι το δείγμα και αυτά τα ποσοστά έχουν πανελλαδικό χαρακτήρα, σημαίνει ότι σε επιβαρυμένες περιοχές, λαϊκές, εργατικές, με υψηλά ποσοστά ανεργίας και φτώχειας, το νούμερο αυτό είναι τραγικά μεγαλύτερο.
Σε ένα τέτοιο κοινωνικό περιβάλλον η ζωή και η υγεία παιδιών και έφηβων είναι σε κίνδυνο. Συχνά είναι τα επεισόδια συμβάντων ασιτίας των παιδιών στα σχολεία και τις λαϊκές γειτονιές της χώρας, γνωστές ακόμη και οι ποικίλες δράσεις σίτισης παιδιών που αναπτύσσονται από δήμους και ιδιωτικούς φορείς. Ενδεικτικές του προβλήματος, αλλά όχι ικανές να αποκαλύψουν το βάθος και τη διάσταση που έχει στον παιδικό πληθυσμό της χώρας», σημειώνουν οι βουλευτές του ΚΚΕ.
Οπως σημειώνεται στην Ερώτηση, «το ζήτημα σίτισης είναι παράγοντας άρρηκτα συνδεδεμένος με την υγεία και την ομαλή σωματική ανάπτυξη του παιδικού πληθυσμού, τις διατροφικές συνήθειες που κατακτούν ως ενήλικες. Οι ανθυγιεινές διατροφικές συνήθειες αναγνωρίζονται ως αιτιολογικός παράγοντας χρόνιων νοσημάτων, π.χ., παχυσαρκία (η χώρα μας καταλαμβάνει την πρώτη θέση μεταξύ των 27 κρατών της ΕΕ στην παιδική παχυσαρκία, ποσοστό 14%), και παραπέμπει συχνά στις μέρες μας όχι σε στρεβλές καταναλωτικές συνήθειες, αλλά στη διατροφική φτώχεια που έρχεται ως συνέπεια του ανύπαρκτου ή ισχνού εισοδήματος στο λαϊκό νοικοκυριό.
Παρότι το πρόβλημα είναι υπαρκτό και εντείνεται, κανένα ουσιαστικό μέτρο δεν έχει παρθεί για τη συστηματική καταγραφή του προβλήματος σε εθνικό επίπεδο και κυρίως για την αντιμετώπισή του με βραχυπρόθεσμο και μακροπρόθεσμο σχεδιασμό. Διάφορες εξαγγελίες που κατά καιρούς έχουν γίνει από μεριάς κυβερνητικών παραγόντων έμειναν χωρίς αντίκρισμα και οι όποιες δράσεις αναπτύσσονται από τους δήμους είναι αποσπασματικές, αφού δε διαθέτουν οργανωμένες δομές, στελέχωση και φυσικά χρηματοδότηση.
Το κενό της οργανωμένης παρέμβασης του κράτους και των φορέων του το καταλαμβάνουν συχνά ΜΚΟ και επιχειρήσεις που περνούν ανεξέλεγκτα την πόρτα των σχολείων και με τη μάσκα του χορηγού διαθέτουν ανέλεγκτα και πιθανά επικίνδυνα προϊόντα, κάνοντας παράλληλα και εκπαιδευτικές παρεμβάσεις στο πρόγραμμα του σχολείου.
Η Ανώτατη Συνομοσπονδία Γονέων Μαθητών Ελλάδας, με την έναρξη της κρίσης, έχει εγείρει το αίτημα για ένα γεύμα στο σχολείο για όλα τα παιδιά μέσα από υποδομές των δήμων που πρέπει και μπορούν να φτιαχτούν και να στελεχωθούν με προσωπικό και έκτακτη χρηματοδότηση από το κράτος. Ηδη πολλά κονδύλια του ΕΣΠΑ, αντί να διοχετευτούν στη δημιουργία τέτοιων δημόσιων δομών ώστε να απαντήσουν οργανωμένα και επιστημονικά σε ένα κρίσιμο ζήτημα, τα λυμαίνονται οι λεγόμενες ΜΚΟ και μη κερδοσκοπικές οργανώσεις», σημειώνουν οι βουλευτές του ΚΚΕ.
Καλούν τέλος τους αρμόδιους υπουργούς να απαντήσουν τι μέτρα προτίθενται να πάρουν για να αντιμετωπιστεί άμεσα και με κρατική ευθύνη το πρόβλημα του υποσιτισμού, που συνδέεται άρρηκτα με την υγιή σωματική ανάπτυξη των παιδιών. Επίσης, τι κονδύλια πρόκειται να επιμερίσει από τον κρατικό προϋπολογισμό και από το ΕΣΠΑ 2014 - 2020 για την ικανοποίηση του αιτήματος «ένα γεύμα σε όλα τα παιδιά στα σχολεία».
Η καμπάνια έγινε με πρωτοβουλία της ΠΣΟ (Παγκόσμια Συνδικαλιστική Ομοσπονδία), της FISE (Παγκόσμια Συνδικαλιστική Οργάνωση Εκπαιδευτικών), σε συνεργασία με τη Γενική Ενωση Παλαιστίνιων Εργατών. Ξεκίνησε τον περασμένο Σεπτέμβρη, σε μια στιγμή νέας έξαρσης της βάρβαρης επίθεσης των Ισραηλινών ενάντια στο λαό της Παλαιστίνης.
Η συγκλονιστική φωτογραφία με το μικρό κορίτσι στην Παλαιστίνη να ψάχνει στα συντρίμμια του βομβαρδισμένου σπιτιού της τα σχολικά της βιβλία αποτέλεσε την έμπνευση για τον τίτλο της καμπάνιας «Ενα τετράδιο για τα παιδιά της Παλαιστίνης». Εγινε αφίσα από το ΠΑΜΕ Εκπαιδευτικών και μπήκε στα σχολεία.
Ανάμεσα στα πολύτιμα εφόδια για τα παιδιά που αγωνίζονται σε απερίγραπτες συνθήκες για τη μόρφωση, που μετρούν μεταξύ τους θύματα από τις βάρβαρες επιθέσεις, οι Ελληνες συμμαθητές τους - ακόμα και πολύ μικρών ηλικιών - συμπεριέλαβαν ζωγραφιές με μηνύματα αλληλεγγύης, προτροπή να κάνουν κουράγιο, τη διαβεβαίωση ότι δεν είναι μόνα τους.
Παίρνοντας το λόγο στην εκδήλωση, ο πρέσβης της Παλαιστίνης στην Αθήνα Μαρουάν Εμίλ Τουμπάσι εξέφρασε τις ευχαριστίες του για την κίνηση αυτή, σημειώνοντας ότι έχει μεγάλη αξία η έκφραση αλληλεγγύης. Περιέγραψε το σκηνικό βομβαρδισμών, εκτοπισμών, εγκλημάτων που φτάνουν και στο βομβαρδισμό σχολείων και κλείσιμο πανεπιστημίων στα χρόνια της ισραηλινής κατοχής. Εξέφρασε δε τη βαθιά πεποίθηση ότι η ισραηλινή κατοχή θα τερματιστεί, τα παιδιά θα είναι ελεύθερα και με χαμόγελο στα πρόσωπά τους και ο λαός της Παλαιστίνης θα μπορέσει με τη σειρά του να προσφέρει στους υπόλοιπους λαούς.
Εκ μέρους της ΠΣΟ, χαιρέτισε ο γενικός γραμματέας της Γιώργος Μαυρίκος, ο οποίος εκ μέρους των διοργανωτών της καμπάνιας στάθηκε στη σημασία που είχε η συμμετοχή σε αυτήν των δασκάλων και καθηγητών που έδειξαν έμπρακτη διεθνιστική αλληλεγγύη, δυναμώνοντας το κύρος του ταξικού συνδικαλιστικού κινήματος σε όλο τον κόσμο. Θύμισε ότι χιλιάδες αγωνιστές στο παρελθόν σώθηκαν χάρη στην προλεταριακή αλληλεγγύη και τόνισε ότι η πρωτοβουλία αυτή θα έχει συνέχεια.
Ο Μωχάμεντ Ικνάμπι, εκ μέρους της Γενικής Ενωσης Παλαιστίνιων Εργατών, σημείωσε πως η προσφορά της καμπάνιας δε μένει μόνο στην υλική βοήθεια, αλλά σημαίνει πάρα πολλά, καθώς φέρνει στο προσκήνιο το Παλαιστινιακό κίνημα το οποίο δεν προβάλλεται στα ΜΜΕ, καλλιεργεί στους μαθητές την αλληλεγγύη στον Παλαιστινιακό λαό.
Εκ μέρους της FISE, η Χρυσούλα Λαμπούδη σημείωσε μεταξύ άλλων ότι η πρωτοβουλία αυτή δείχνει και στα συνδικάτα των εκπαιδευτικών σε όλο τον κόσμο το περιεχόμενο που πρέπει να έχει ο αγώνας, ότι η αλληλεγγύη είναι όπλο στα χέρια τους.
Το λόγο στην εκδήλωση πήραν εκπρόσωποι πρωτοβάθμιων σωματείων εκπαιδευτικών που αναφέρθηκαν στην ανταπόκριση που συνάντησε η καμπάνια και τις διαστάσεις που πήρε, με περισσότερα από 80 σωματεία εκπαιδευτικών δημόσιας και ιδιωτικής εκπαίδευσης, αλλά και άλλους φορείς να παίρνουν μέρος. Μάλιστα βοήθεια εξακολουθεί να φτάνει ακόμα και σήμερα, τρεις μήνες μετά από τη λήξη της. Ιδιαίτερα στάθηκαν στη σημασία αυτής της ανταπόκρισης από τα παιδιά των λαϊκών συνοικιών της Αθήνας, που βιώνουν με σκληρό τρόπο τις συνέπειες της καπιταλιστικής κρίσης.
Στη διάρκεια της εκδήλωσης, εκ μέρους του Παλαιστίνιου πρέσβη δόθηκαν στους εκπροσώπους της ΠΣΟ, της FISE και των πρωτοβάθμιων σωματείων συμβολικά δώρα. Μέλη του Πανελλήνιου Μουσικού Συλλόγου ερμήνευσαν τραγούδια με έντονο συμβολισμό.
Στη συνέχεια, οι εκατοντάδες κούτες και τσάντες με τη βοήθεια φορτώθηκαν σε φορτηγά προκειμένου να δρομολογηθεί η αποστολή τους στην Παλαιστίνη.
(Οσοι τρέφονται με ελπίδες, Μπ. Μπρεχτ, μτφ. Γ. Κεντρωτής).
Κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Gutenberg έκδοση με 500 ποιήματα του Μπ. Μπρεχτ, με τίτλο «Η Βαβυλωνιακή σύγχυση των λέξεων και άλλα 499 ποιήματα», σε μετάφραση κι επιμέλεια του Γιώργου Κεντρωτή, καθηγητή Θεωρίας - Πράξης της Μετάφρασης στο Τμήμα Ξένων Γλωσσών, Μετάφρασης και Διερμηνείας του Ιονίου Πανεπιστημίου. Στην έκδοση αυτή μπορεί να βρει ο αναγνώστης σχεδόν όλα τα γνωστά ποιήματα του Μπρεχτ (σε νέα μετάφραση), αλλά θα ανακαλύψει και νέα. Οπως σημειώνει ο Γιώργος Κεντρωτής στον πρόλογο της έκδοσης, «τα 500 ποιήματα, που απαρτίζουν τούτη την έκδοση, είναι άκρως αντιπροσωπευτικά του όλου έργου του ποιητή. Αντανακλούν, βέβαια, ως προς την επιλογή τους το προσωπικό μου γούστο ως ανθολόγου και μεταφραστή, αλλά πρωτίστως αποτελούν ένα πυκνό ρεζουμέ της ποίησης του Μπρεχτ ως καλλιτεχνικής δημιουργίας, συνθέτοντας την εικόνα του σε όλες τις περιόδους της δράσης του». Οσο για το τι είναι αυτό που κατάφερε με την ποίησή του ο Μπρεχτ, σε συνέντευξή του στο «Ριζοσπάστη» ο Γ. Κεντρωτής δήλωνε ότι «ο Μπρεχτ επιδίωξε με όλες του τις δυνάμεις να εκφράζει έγκυρα την εποχή του, προβάλλοντας διαλεκτικά το τώρα της στην οθόνη του κάθε "αύριο". Διαλέγει πάντα από το τώρα όσα στοιχεία συνιστούν την ουσία του κοινωνικού είναι και τα περνάει στο κοινωνικό γίγνεσθαι. Γι' αυτό και ο χρόνος όπως διαβαίνει δεν τον προσπερνά, αλλά τον παίρνει μαζί του: Τον δικαιώνει».
Ο «Ριζοσπάστης» αρχίζει σήμερα μια σειρά άρθρων για τις αναδιαρθρώσεις στο χώρο του πολιτισμού, ξεκινώντας με το θέατρο.
Και τα δύο κρατικά θέατρα - Εθνικό Θέατρο και Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδας - αντιμετωπίζουν σοβαρά οικονομικά προβλήματα. Το ΚΘΒΕ πνίγεται από χρέη που του φορτώθηκαν από το κράτος, αδυνατεί να πληρώσει τους εργαζόμενους και τις ασφαλιστικές εισφορές. Οι εργαζόμενοι καταγγέλλουν ότι μεθοδευμένα επιδιώκεται η συρρίκνωση του μεγαλύτερου πολιτιστικού οργανισμού της χώρας, όταν περικόπτεται κατά 40% η κρατική επιχορήγηση. Ταυτόχρονα, προκειμένου να μειωθούν τα έξοδα, οδηγούνται σε συμπαραγωγές με επιχειρηματικούς θεατρικούς ομίλους όπως η παράσταση «Το μεγάλο μας τσίρκο» του KΘΒΕ, που αποτελούσε συμπαραγωγή με τη μεγάλη θεατρική επιχείρηση Ακροπόλ.
Το Θεατρικό Μουσείο, που περικλείει την Ιστορία του ελληνικού θεάτρου, ιδρύθηκε το 1938. Είναι μοναδικό σε πολιτιστική και εκπαιδευτική αξία. Οδηγήθηκε σε παύση λειτουργίας, λόγω της πλήρους διακοπής της χρηματοδότησής του. Η εγκατάλειψη είναι πλήρης και ορατή. Απειλείται από ανεπανόρθωτες καταστροφές.
Θύματα των περικοπών είναι και τα Δημοτικά Περιφερειακά Θέατρα (ΔΗΠΕΘΕ) με τα χρέη τους να γιγαντώνονται, έχοντας και ως συνέπεια η καλλιτεχνική παραγωγή τους να συρρικνώνεται σε βαθμό μηδενισμού. Ηδη, το ΔΗΠΕΘΕ Ρόδου οδηγήθηκε σε κλείσιμο. Αλλα συμπράττουν με ιδιώτες. Εχει αρχίσει η μετατροπή ορισμένων σε Ανώνυμες Εταιρείες. Αναζητούν χορηγούς, με χαρακτηριστικό παράδειγμα το ΔΗΠΕΘΕ Κρήτης και τη χρυσή χορηγία από την ανώνυμη ναυτιλιακή εταιρεία ΑΝΕΚ LINES.
Η κατάργηση από το 2010 της κρατικής επιχορήγησης προς το ελεύθερο θέατρο - που πλήττεται αφόρητα έτσι κι αλλιώς από την οικονομική κρίση - έχει φέρει σε απελπιστική κατάσταση τις σκηνές του ελεύθερου θεάτρου, με αποκορύφωμα το κλείσιμο ορισμένων καταξιωμένων και με σημαντική πολιτιστική προσφορά θεατρικών σκηνών (π.χ., Απλό Θέατρο, Αμφι - Θέατρο).
Τα μεγάλα ιδρύματα και χώροι (όπως, π.χ., Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών, Ιδρυμα Κακογιάννης, Μπάντμιντον) κυριαρχούν στην αγορά και καρπώνονται το μεγαλύτερο κομμάτι από την πίτα του κέρδους. Αγοράζουν έτοιμες παραστάσεις που προβλέπουν ότι θα είναι κερδοφόρες, αποφεύγοντας έτσι το ρίσκο της παραγωγής τους, ή νοικιάζουν τις εγκαταστάσεις τους για παρουσίαση παραγωγών αμφίβολης κερδοφορίας, απαιτώντας και πρόσθετο ποσοστό επί των εσόδων της παράστασης. Την ίδια ώρα τα περισσότερα μικρά θέατρα και μικρές θεατρικές παραγωγές φυτοζωούν, ενώ η πλειονότητα των ανθρώπων του θεάτρου, στους οποίους οφείλεται και η όποια πρόοδος της θεατρικής τέχνης, επιβιώνουν με δυσκολία από άλλους πόρους, που συχνά δεν έχουν συνάφεια με το αντικείμενο της τέχνης τους. Ο νόμος 4216/2014 άρθρο 114 δίνει το δικαίωμα σε θεατρικές επιχειρήσεις να αξιοποιούν μεταφορικά μέσα πλωτά ή σταθερής τροχιάς και να πραγματοποιούν παρεμβάσεις στον περιβάλλοντα χώρο κατά παρέκκλιση των πολεοδομικών κανονισμών, προκειμένου να ενισχυθούν οι μεγάλες θεατρικές επιχειρήσεις που έχουν αυτού του είδους τις δυνατότητες. Από την άλλη εκκρεμεί η αναμόρφωση του θεσμικού πλαισίου για την αδειοδότηση λειτουργίας αιθουσών όπου πραγματοποιούνται θεατρικές, χορευτικές, μουσικές παραστάσεις και γενικά δημόσια θεάματα, που στοχεύει να πλήξει τη μικρή θεατρική παραγωγή με το πρόσχημα της ακαταλληλότητας των χώρων στέγασής της.
Σήμερα, χωρίς Κλαδική Συλλογική Σύμβαση, οι εργοδότες μπορούν πια να πληρώνουν 586 ευρώ μεικτά τους άνω των 25 χρονών και 511 ευρώ τους κάτω των 25, ακόμη και ωρομίσθιο 3,50 ευρώ την ώρα μεικτά! Στην πράξη, οι περισσότεροι ηθοποιοί εκβιάζονται σε αμοιβές μόνο με ποσοστά ή ακόμη και σε απλήρωτη «εθελοντική» εργασία για να «υπάρχουν» καλλιτεχνικά. Η ανεργία αγγίζει το 90%. Στην ουσία καταργείται το επάγγελμα του ηθοποιού, αφού κανείς πια δεν μπορεί να ζήσει μόνο από αυτό. Οι περισσότεροι ηθοποιοί αναγκαστικά είναι ετεροαπασχολούμενοι. Από την άλλη εξωθούνται στο λεγόμενο «εταιρισμό», όπου αναλαμβάνουν το κόστος και το ρίσκο της παραγωγής, πληρώνοντας νοίκι και ποσοστά στους ιδιοκτήτες των θεατρικών αιθουσών για να την παρουσιάσουν. Υπάρχει ιδιαίτερη διάδοση στο χώρο των ΚΟΙΝΣΕΠ, που καλούνται να ιδρύσουν οι ίδιοι οι καλλιτέχνες και αποτελούν ένα μέσο διάλυσης των εργασιακών σχέσεων στους δήμους και εξαθλίωσης των καλλιτεχνών (ηθοποιών, μουσικών, χορευτών), που όχι μόνο δεν πληρώνονται, αλλά πληρώνουν κι από πάνω (ως αυτοαπασχολούμενοι), με την ελπίδα κάπου - κάποτε να βρουν κάποιον να τους εκμεταλλευτεί. Η δυνατότητα σύνταξης για τους νέους ηθοποιούς ουσιαστικά δεν υφίσταται. Η ανασφάλιστη εργασία είναι πια κανόνας. Για να πάρουν ένα ένσημο από την ωρομισθία, θα πρέπει να κάνουν 4 μεροκάματα σε ωριαίες παραστάσεις, ενώ για να σφραγίσουν βιβλιάριο ασθενείας χρειάζονται 80 ένσημα. Οι ηθοποιοί των μικρών ομάδων υποχρεώνονται σε αυτασφάλιση.
Σύμφωνα με τα όσα δήλωσε ο Σταύρος Κοντονής (στο ρ/σ «Στο Κόκκινο»), γνωστοποίησε στους επιχειρηματίες του ποδοσφαίρου την πρόθεση της νέας συγκυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ να παταχθεί το φαινόμενο της βίας, συζητήθηκε η προοπτική να παρθούν νέα μέτρα, ενώ τόνισε πως και οι ίδιοι οι επιχειρηματίες δείχνουν να είναι θετικοί ώστε να εξαλειφθεί το φαινόμενο. Οπως τόνισε ο υπουργός, μία από τις πρώτες προτεραιότητες είναι η λειτουργία μέτρων που μέχρι σήμερα έχουν αποφασιστεί, αλλά δεν έχουν εφαρμοστεί (π.χ., ηλεκτρονικό εισιτήριο, κάμερες κτλ.) προκειμένου, όπως είπε, να περιοριστεί η δράση κάποιων «ανεγκέφαλων που λειτουργούν όπως λειτουργούν». Παράλληλα, επισήμανε πως στις πρώτες ενέργειες βρίσκονται και τα «θέματα της διαφάνειας, του εκδημοκρατισμού στον αθλητισμό, την αθλητική δικαιοσύνη, τη διαιτησία κλπ. Θα τα προωθήσουμε σε συνεργασία με τους εμπλεκόμενους φορείς».
Associated Press |
Ενα φαινόμενο που δεν είναι ξεκομμένο από τη σύνδεση του αθλητισμού με τα επιχειρηματικά συμφέροντα και τα όσα αυτά επιβάλλουν προκειμένου να πετύχουν το στόχο τους. Στόχος που δεν είναι άλλος από το κυνήγι της απόκτησης του μεγαλύτερου κέρδους με οποιοδήποτε κόστος. Και ιδιαίτερα στο επαγγελματικό ποδόσφαιρο στην Ελλάδα (και φυσικά όχι μόνο) τα παραδείγματα του παρελθόντος δείχνουν ξεκάθαρα το ρόλο που παίζουν οι επιχειρηματίες και η μάχη συμφερόντων που διεξάγουν μεταξύ τους (συμφέροντα πολλές φοράς άσχετα και με τα δρώμενα στο ίδιο το ποδόσφαιρο) ως «ηθικοί αυτουργοί» στα φαινόμενα της βίας. Η καλλιέργεια του φανατισμού ανάμεσα στους οπαδούς (ιδιαίτερα μεταξύ των λεγόμενων οργανωμένων) μέσω εμπρηστικών δηλώσεων που ρίχνουν λάδι στη φωτιά είναι η πρώτη πράξη για την προάσπιση αυτών των συμφερόντων μέσω της επίδειξης δύναμης.
Κάτι που στις δηλώσεις του παραδέχτηκε και ο ίδιος ο υφυπουργός, αφού στις ίδιες δηλώσεις - και λίγες μέρες μετά από την ολοκλήρωση των συναντήσεων με τους επιχειρηματίες του ποδοσφαίρου - κάλεσε «τους αγνούς οπαδούς των ομάδων» (διαχωρίζοντας, όπως είπε, τους τραμπούκους που μεταμφιέζονται σε οπαδούς) «να είναι προσεκτικοί ιδιαιτέρως στα θέματα της εμπλοκής επιχειρηματικών συμφερόντων στον αθλητισμό». «Οι φίλαθλοι θα πρέπει να αποστασιοποιούνται από τα επιχειρηματικά συμφέροντα και να μένουν μόνο στην αγάπη για τις ομάδες τους», ήταν μεταξύ άλλων τα λόγια του υφυπουργού.
Και ενώ είχαν προηγηθεί από πλευράς υφυπουργού όλα αυτά, μόλις το περασμένο Σαββατοκύριακο ήρθαν αρκετά περιστατικά για να επιβεβαιώσουν μια στυγνή πραγματικότητα. Τα όσα έγιναν στο κλειστό του Ρέντη στον αγώνα βόλεϊ μεταξύ Ολυμπιακού - ΠΑΟΚ το περασμένο Σάββατο και αυτά στο γήπεδο του Ηρακλείου στον αγώνα του ΟΦΗ με τον Παναθηναϊκό για τη Super League ή τα πριν μερικές μέρες σε αγώνα τοπικού πρωταθλήματος της Φθιώτιδας στα Καμμένα Βούρλα έδειξαν για μια ακόμη φορά τις βαθιές ρίζες του φαινομένου της βίας στο σημερινό οικοδόμημα του εμπορευματοποιημένου αθλητισμού.
Από την άλλη, το γεγονός ότι τα τελευταία χρόνια αυξάνονται τα περιστατικά και σε αθλήματα εκτός ποδοσφαίρου - που συνήθως βρίσκεται στην πρώτη γραμμή πυρός - δείχνει τις προεκτάσεις του φαινομένου της βίας σε όλο το φάσμα του αθλητισμού, όπως αυτό είναι διαμορφωμένο από τις λογικές που το διέπουν.
Από την άλλη, τα αντίστοιχα έκτροπα στον αγώνα της Γκλάντμπαχ με την Κολονία στη Γερμανία, όπως και τα ανάλογα πριν 10 μέρες στο Καμπιονάτο της Ιταλίας ή η προ διμήνου δολοφονία Σέρβου οπαδού στην Κωνσταντινούπολη πριν από αγώνα μπάσκετ της Ευρωλίγκα (Γαλατάσεραϊ - Ερυθρός Αστέρας) δείχνει επίσης ξεκάθαρα ότι το φαινόμενο της βίας δεν αποτελεί θέμα μιας χώρας, μιας συγκεκριμένης αθλητικής αγοράς ή μιας νοοτροπίας ορισμένων «ανεγκέφαλων». Αντίθετα, φανερώνει ότι οι ρίζες του φαινομένου βρίσκονται στα θεμέλια του ίδιου του οικοδομήματος του αθλητισμού.