Από διαδήλωση του ΚΚΕ και της ΚΝΕ τον φετινό Φλεβάρη

Η απόφαση για τη διεξαγωγή της συνάντησης πάρθηκε στη συνεδρίαση της Ομάδας Εργασίας της Διεθνούς Συνάντησης Κομμουνιστικών και Εργατικών κομμάτων που συνήλθε στην Αθήνα στις παραμονές του 18^ου Συνεδρίου του ΚΚΕ. Πρόκειται για την πρώτη Εκτακτη Διεθνή Συνάντηση Κομμουνιστικών Κομμάτων, τουλάχιστον μετά την ανατροπή του σοσιαλισμού στην Ευρώπη, και αναμένεται να είναι η μεγαλύτερη μέχρι σήμερα διεθνής πρωτοβουλία του κομμουνιστικού κινήματος στη Μέση Ανατολή. Ηδη τη συμμετοχή τους έχουν δηλώσει πάνω από 50 Κομμουνιστικά κι Εργατικά Κόμματα.

Το ΚΚΕ θα εκπροσωπήσουν στη Συνάντηση ο Γ. Μαρίνος, μέλος του ΠΓ της ΚΕ του ΚΚΕ, ο Ε. Βαγενάς, μέλος της ΚΕ, υπεύθυνος του Τμήματος Διεθνών Σχέσεων, ο Η. Λέγγερης, μέλος του Τμήματος Διεθνών Σχέσεων κι ο Η. Ναζίρ, συνεργάτης του Τμήματος Διεθνών Σχέσεων.

Στις 27 Σεπτέμβρη θα πραγματοποιηθεί επίσης στη Δαμασκό συνεδρίαση της Ομάδας Εργασίας σχετικά με την προετοιμασία της φετινής (τακτικής) 11^ης Διεθνούς Συνάντησης των Κομμουνιστικών και Εργατικών Κομμάτων, που θα διεξαχθεί στο Νέο Δελχί της Ινδίας, την περίοδο από 20-22 Νοέμβρη 2009.

Αποτέλεσμα της σταθερής αντιιμπεριαλιστικής πάλης των κομμουνιστών

Η Εκτακτη Διεθνής Συνάντηση έρχεται σε συνέχεια μιας συνεχούς και έντονης δραστηριότητας των κομμουνιστικών κομμάτων και των αντιιμπεριαλιστικών κινημάτων στο πλευρό των λαών που αγωνίζονται για την εθνική και κοινωνική τους απελευθέρωση ενάντια στο ιμπεριαλιστικό σχέδιο για τη «Νέα Μέση Ανατολή».

Από το 1997 πραγματοποιούνται τακτικές περιφερειακές συναντήσεις των κομμουνιστικών κομμάτων της Ανατολικής Μεσογείου, του Κόλπου και της Ερυθράς Θάλασσας, με τελευταία αυτή του Γενάρη του 2008, ενώ σταθερά εκδίδονται ψηφίσματα αλληλεγγύης στα πλαίσια των διεθνών συναντήσεων.

Ωστόσο η συνάντηση της Δαμασκού δεν αποτελεί απλά μια συνέχεια. Οι εξελίξεις έχουν προσθέσει νέα στοιχεία που πρέπει να ληφθούν υπόψη, η κατάσταση γίνεται πιο σύνθετη, με την κατοχή του Ιράκ και του Αφγανιστάν, τις επανερχόμενες ιμπεριαλιστικές απειλές κατά της Συρίας και του Ιράν, το συνεχιζόμενο σφαγιασμό του λαού της Παλαιστίνης από το Ισραήλ, με τις πλάτες ΗΠΑ-ΕΕ κ.ά.

Επίσης πρόκειται για την πρώτη συνάντηση μετά την εκλογή του νέου προέδρου των ΗΠΑ. Εκλογή που συνοδεύεται από μια συστηματική προσπάθεια να αποκοιμηθούν οι λαοί και να παρουσιαστεί ότι άλλαξε η επιθετική φύση του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού. Προσπάθεια που, αν μη τι άλλο, αποτελεί παραδοχή για τις σοβαρές δυσκολίες που αντιμετωπίζει η στρατηγική των ΗΠΑ στην ευρύτερη περιοχή. Παράλληλα, οι ΗΠΑ κι οι άλλες ιμπεριαλιστικές δυνάμεις επιχειρούν να πολλαπλασιάσουν τα στηρίγματά τους στην περιοχή, να ανοίξουν διαύλους με δυνάμεις και κράτη που μέχρι σήμερα εμφανίζονταν να αντιπαρατίθενται.

Η κατάσταση περιπλέκεται ακόμη περισσότερο από την εκδήλωση της διεθνούς οικονομικής καπιταλιστικής κρίσης που έχει αγκαλιάσει και τα άλλα ιμπεριαλιστικά κέντρα, ιδιαίτερα την ΕΕ, ενώ νέες δυνάμεις αναδύονται και διεκδικούν αναβαθμισμένο παγκόσμιο ή περιφερειακό ρόλο. Οι ενδοϊμπεριαλιστικές σχέσεις γίνονται πιο σύνθετες και ανταγωνιστικές, ενώ οξύνεται η επιθετικότητα ως αποτέλεσμα της κρίσης. Στα πλαίσια αυτά επιφυλάσσεται ιδιαίτερος ρόλος στο ΝΑΤΟ, που μάλιστα σήμερα επεξεργάζεται τη νέα επιθετική του στρατηγική.

Απάντηση στην ιμπεριαλιστική στρατηγική μπορεί να δώσει η συγκρότηση ενός ενιαίου ταξικού κοινωνικού και πολιτικού μετώπου στην περιοχή, ενάντια στο ιμπεριαλιστικό σχέδιο για την «ευρύτερη και Νέα Μέση Ανατολή» και τον δήθεν «εκδημοκρατισμό» της, θέση που έχει επανειλημμένα διατυπωθεί σε συναντήσεις των ΚΚ της Ανατολικής Μεσογείου. Ενα αντιιμπεριαλιστικό μέτωπο που θα αποκτά την ευρύτερη διεθνή στήριξη από κόμματα, κινήματα και οργανώσεις.

Προϋπόθεση για τη συνεπή αντιιμπεριαλιστική κατεύθυνση της πάλης είναι να δυναμώσουν τα Κομμουνιστικά και Εργατικά Κόμματα, να πρωτοστατήσουν στην πάλη ενάντια στον ιμπεριαλισμό, στην ταξική εκμετάλλευση και καταπίεση, να χαράξουν πιο αποφασιστικά ενιαία επαναστατική στρατηγική για το σοσιαλισμό.

Την ίδια ώρα στον αντίποδα της λαϊκής αντίστασης στον ιμπεριαλισμό, βρίσκεται η Σοσιαλιστική Διεθνής του Γ. Παπανδρέου και του σφαγέα Εχούντ Μπάρακ, και του δοσίλογου κατοχικού πρωθυπουργού του Ιράκ. Οι παραπάνω όχι μόνο έχουν δώσει αναρίθμητες εξετάσεις στον ιμπεριαλισμό, αλλά και αναγορεύουν τον εκπρόσωπο του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού, που συνεχίζει να ματώνει τους λαούς της περιοχής, ως ελπίδα και λύση! Ετσι π.χ. ο Γ. Παπανδρέου μιλώντας στο πρόσφατο συνέδριο της Φατάχ, υποστήριξε πως «η κεντρική ομιλία του Προέδρου Μπαράκ Ομπάμα στο Κάιρο, ήταν μια ηχηρή επιβεβαίωση αυτής της παγκόσμιας συναίνεσης, ένα σημάδι μιας νέας ελπίδας», επιδιώκοντας μ' αυτόν τον τρόπο να αθωώσει το ρόλο των ΗΠΑ.

Από κοντά και οι δυνάμεις του οπορτουνισμού και του «Κόμματος της Ευρωπαϊκής Αριστεράς» (στο οποίο από την Ελλάδα συμμετέχει ο ΣΥΝ) που προπαγάνδιζαν τον αφοπλισμό των λαών στο όνομα της «μη βίας» και έσπερναν ψευδαισθήσεις για τη φύση και τον πιθανό ρόλο της Ευρωπαϊκής Ενωσης στην περιοχή, ενώ την ίδια στιγμή σιωπούσαν όταν στελέχη τους σαν τον Κλάους Λέντερερ, πρόεδρο της Οργάνωσης του Βερολίνου της «Die Linke» («Αριστερά») μετείχαν και χαιρέτιζαν σε εκδηλώσεις «αλληλεγγύης με το Ισραήλ και καταδίκης της τρομοκρατίας της Χαμάς», την ώρα μάλιστα που βρίσκονταν σε εξέλιξη η σφαγή του παλαιστινιακού λαού στη Γάζα από τα ισραηλινά στρατεύματα.

Η αντιπαράθεση με τις πολιτικές δυνάμεις που στηρίζουν την ιμπεριαλιστική στρατηγική, η αποκάλυψη της δράσης πολιτικών δυνάμεων που θέλουν να εκμεταλλευθούν την κατάσταση εμφανιζόμενες σαν υποστηρικτές και «προστάτες» των λαών, ενώ στην πραγματικότητα κινούνται από τη σκοπιά των δικών τους ιδιαίτερων συμφερόντων και του ανταγωνισμού τους με τις ΗΠΑ, η αντιμετώπιση μιας σειράς ιδεολογικών και πολιτικών ζητημάτων που θέτει ο αντίπαλος, αποτελούν επίσης όρους για την προώθηση του αντιιμπεριαλιστικού αγώνα.

Τέτοια είναι:

- Η απόρριψη της ιμπεριαλιστικής στρατηγικής που κρύβεται πίσω από το πρόσχημα της «τρομοκρατίας», που μεταμφιέστηκε από τον οπορτουνισμό στο σύνθημα «όχι στον πόλεμο - όχι στην τρομοκρατία».

- Η απόρριψη του μυθεύματος ότι οι επεμβάσεις γίνονται για τον εκδημοκρατισμό, του θολώματος της ταξικής ουσίας της δημοκρατίας σε συνθήκες ιμπεριαλιστικής κυριαρχίας.

- Η καταγγελία της πολιτικής των «ίσων αποστάσεων».

- Η αποκάλυψη της αξιοποίησης του ΟΗΕ για τη νομιμοποίηση των ιμπεριαλιστικών εγκλημάτων. Της αντιδραστικής ουσίας του καινούριου διεθνούς δικαίου της ιμπεριαλιστικής νέας τάξης που αποτυπώνει το συσχετισμό δύναμης που διαμορφώθηκε μετά την ανατροπή του σοσιαλισμού στην Κεντρική κι Ανατολική Ευρώπη.

- Η υπεράσπιση του δικαιώματος των λαών να επιλέγουν τα μέσα και τις μορφές πάλης τους.

- Η απόκρουση των προσπαθειών για τον εγκλωβισμό λαϊκών κινημάτων από τις διάφορες ιμπεριαλιστικές και περιφερειακές δυνάμεις που ανταγωνίζονται.

- Η ανάδειξη της ενότητας μεταξύ του εθνικοαπελευθερωτικού αγώνα και της πάλης για την κοινωνική χειραφέτηση, την κατάργηση της εκμετάλλευσης, για το σοσιαλισμό.

Το ΚΚΕ είναι και θα είναι σταθερά αμετακίνητο στο πλευρό του παλαιστινιακού λαού και των άλλων αγωνιζόμενων λαών. Η ενίσχυσή του στις επερχόμενες εκλογές της 4^ης Οκτώβρη θα σημάνει και δυνάμωμα της διεθνιστικής προσφοράς και αλληλεγγύης.

Αυτό το τμήμα του λαού οφείλει στη δική του ύπαρξη και στο μέλλον των παιδιών του να δείξει τόλμη, περηφάνια, ανάταση αποφασιστικότητα, δύναμη ταξική:

Να ψηφίσει ΚΚΕ, κόντρα σε κάθε δίλημμα και παγίδα, ιδιαίτερα αυτά που κατασκευάζονται για λογαριασμό του σημερινού αναγκαίου για τα μονοπώλια και το κεφάλαιο περάσματος της κυβερνητικής σκυτάλης από τη ΝΔ στο ΠΑΣΟΚ, του πρωθυπουργικού θώκου από τον Κ. Καραμανλή στον Γ. Παπανδρέου.

Η ίδια η εργατική και λαϊκή εμπειρία πρέπει να κατασταλάξει σε γνώση για ν' αποφύγει τις στημένες από τον ταξικό αντίπαλο παγίδες: «Δε γίνεται τίποτε άλλο από την επιλογή του μικρότερου κακού», «τι να γίνει, αφού δεν ψηφίζεται μαζικά το ΚΚΕ», «μήπως με το ΠΑΣΟΚ στην κυβέρνηση ανοίξουν οι δουλειές», «μήπως το ΠΑΣΟΚ όντας εκτός κυβέρνησης έβγαλε κάποια συμπεράσματα και ασκήσει πιο ήπια για το λαό πολιτική» κλπ.

Το λέμε με ταξικότητα κι όχι στενή κομματικότητα: Δεν υπάρχει περίπτωση, δεν υπάρχει απειροελάχιστη πιθανότητα για θετική δοκιμασία του ΠΑΣΟΚ. Καμιά αυταπάτη, καμιά ανοχή!

Θα είναι ολέθρια γιατί θα προσθέσει δύναμη στο κόμμα του κεφαλαίου που χάρη σε αυτόν το ρόλο του, να εξαπατά τον εργαζόμενο κόσμο, για δεκαετίες αφόπλισε το εργατικό συνδικαλιστικό κίνημα, το αγροτικό, των αυτοαπασχολούμενων. Μετέτρεψε τη ΓΣΕΕ και την ΑΔΕΔΥ, καθώς και σειρά από Εργατικά Κέντρα και Ομοσπονδίες, την ΠΑΣΕΓΕΣ και τη ΓΣΕΒΕΕ σε όργανα της ηττοπάθειας, του συμβιβασμού, κατάργησης της αγωνιστικής πίεσης για το μισθό, το ωράριο, τις τιμές για τον αγρότη, την υπεράσπιση των μικροεπαγγελματιών από τα μονοπώλια. Εκρυβε τις υπηρεσίες του στα μονοπώλια και τη διασπαστική αντεργατική πολιτική του, μιλώντας για ρετιρέ και υπόγεια, για καμένη γη και άδεια ταμεία, για θυσία στον ευρωμονόδρομο, στην αναβαθμισμένη θέση της Ελλάδας στα Βαλκάνια, στο δήθεν «εθνικό» στόχο της ανάπτυξης, της επιχειρηματικότητας και ανταγωνιστικότητας.

Ποιος ή ποια από τους προβληματισμένους δεν έχει αυτήν την εμπειρία και δεν έχει ευθύνη να τη μεταδώσει στους νεότερους;

Μήπως είναι κινδυνολογία, υπερβολή του ΚΚΕ για στενά ίδιον όφελος ο ισχυρισμός ότι το κυβερνητικό αύριο του ΠΑΣΟΚ, λαϊκά ψηφισμένο, θα είναι χειρότερο και από οποιοδήποτε δικό του κυβερνητικό παρελθόν και από της ΝΔ, αν δε βρεθεί αντιμέτωπο με τον τρόμο ενός ισχυροποιημένου ΚΚΕ που θα τροφοδοτήσει ανάταση της λαϊκής αντίστασης και αντεπίθεσης.

Το ΠΑΣΟΚ, όπως και η ΝΔ, άλλοι εκπρόσωποι του κεφαλαίου όπως ο ΛΑ.Ο.Σ αλλά και οι ευρωσυμβιβασμένοι του ΣΥΡΙΖΑ, ειρωνεύονται το ΚΚΕ για τη γραμμή του εναντίωσης, σύγκρουσης και αποδέσμευσης από την ΕΕ για λογαριασμό της παραγωγικής και οικονομικής ανάπτυξης προς όφελος της λαϊκής πλειοψηφίας κι όχι του κεφαλαίου.

Ταυτόχρονα, όμως, το ΠΑΣΟΚ ζητά την εργατική και λαϊκή ψήφο για να βάλει δήθεν φρένο στη σπατάλη της δημόσιας διοίκησης, για να «νοικοκυρέψει», όπως λέει, τα δημόσια έσοδα - έξοδα. Υποστηρίζει ότι αυτή είναι η πηγή για την παραγωγική ανάκαμψη και την κοινωνική πολιτική.

Δε μας λέει όμως: Θα συγκρουστεί με τις κατευθύνσεις της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, του ΟΟΣΑ, του ΔΝΤ, των αξόνων μεταρρυθμιστικής πολιτικής που κατέθεσαν τα πέντε Επιμελητήρια (ενώσεις ελληνοβρετανικών, ελληνογερμανικών, ελληνογαλλικών, ελληνο-ιταλικών, ελληνο-αμερικάνικων μονοπωλίων) στην Ελλάδα; Ολοι μαζί, με μια φωνή, υποστηρίζουν ότι το κλειδί της παραγωγικής ανάκαμψης είναι το γρήγορο προχώρημα των διαρθρωτικών μεταρρυθμίσεων, μόλις πιάσει πάτο η ύφεση. Με άλλα λόγια, μόλις καταλαγιάσει ο όποιος ανακαταμερισμός των κεφαλαίων μεταξύ κλάδων, μονοπωλιακών ομίλων, με συγχωνεύσεις - εξαγορές που γίνονται σε συνθήκες ύφεσης.

Ποιος δε γνωρίζει ότι υπό το γενικό τίτλο «διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις» περιλαμβάνονται νέες απώλειες των εργαζομένων σε μισθούς και ωράριο εργασίας, σε Κοινωνική Ασφάλιση, σε δημόσιες δαπάνες για Παιδεία, Υγεία, Πρόνοια;

`Η μήπως το ΠΑΣΟΚ θα αγνοήσει τους όρους με τους οποίους χρηματοδοτούν τα διεθνικά χρηματοπιστωτικά μονοπώλια, τα οποία ήδη συνδέουν τους όρους δανειοδότησης με το προχώρημα των μεταρρυθμίσεων.

Αλλά και η βασική κριτική του ΣΕΒ προς την κυβέρνηση του Κ. Καραμανλή της ΝΔ πρόσφατα και το 2003 - 2004 προς την κυβέρνηση του Κ. Σημίτη του ΠΑΣΟΚ μήπως δεν αφορούσε το βηματισμό των μεταρρυθμίσεων; `Η θα παραιτηθεί η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ από αυτήν την ανάγκη της πλουτοκρατίας, αν δεν απειληθεί από το λαϊκό ποτάμι της αντεπίθεσης;

Αλλωστε, ο κ. Γ. Παπανδρέου μιλώντας ως δυνάμει πρωθυπουργός, προβάλλει τις σχέσεις, τις επαφές του με τις διεθνείς οργανώσεις του κεφαλαίου, ακόμη και την προεκλογική επίσκεψή του στις ΗΠΑ.

Το ΠΑΣΟΚ ισχυρίζεται ότι θ' ακολουθήσει ένα «νέο παραγωγικό μοντέλο σε σχέση με το μεταπολεμικό» και αναλύοντας τους άξονές του αναφέρει τη ναυτιλία, την πράσινη ενέργεια, τον ποιοτικό τουρισμό.

Αλλά αυτό δεν είναι παρά οι αναγκαίες προσαρμογές του ίδιου «μεταπολεμικού παραγωγικού μοντέλου», παρά το αδόκιμο του όρου.

Η ναυτιλία, δηλαδή οι θαλάσσιες μεταφορές, είναι ο πλέον ανταγωνιστικός κλάδος της ελληνικής οικονομίας στη διεθνή αγορά που έφερε τεράστια κέρδη - πλούτο στους εφοπλιστές. Με τα νέα δεδομένα στην απελευθέρωση της ακτοπλοΐας και στο συσχετισμό των διεθνών εξαγωγών εμπορευμάτων απαιτούνται και οι ανάλογες κυβερνητικές (κρατικές) κινήσεις - προσαρμογές που προσκρούουν και στις αντιθέσεις των μονοπωλίων και των κέντρων εξουσίας σε διεθνές επίπεδο. Και στην Ελλάδα βρίσκεται σε εξέλιξη αναδιανομή όχι του κοινωνικού πλούτου προς όφελος των εργαζομένων, αλλά ανάμεσα σε τμήματα του κεφαλαίου στις θαλάσσιες μεταφορές, στις αερομεταφορές, στις τράπεζες, στην ενέργεια. Και βέβαια το πολιτικό - κομματικό προσωπικό εμπλέκεται με διάφορα τμήματα του κεφαλαίου, εγχώρια και διεθνικά. «Διαφάνεια» και τα σχετικά είναι στάχτη στα μάτια του λαού.

Και τα υδροηλεκτρικά της μεταπολεμικής περιόδου ήταν η τότε «πράσινη ενέργεια». Μήπως ο «ποιοτικός τουρισμός» και η απόσυρση του χωροταξικού σχεδίου εκ μέρους του ΠΑΣΟΚ δε σχετίζεται με το ενδιαφέρον π.χ. του αμερικανικού ομίλου «The Trump Organization» για επενδύσεις σε εμπορικά κέντρα και οργανωμένα τουριστικά συγκροτήματα στην Αθήνα και στην Κρήτη;

Καλοπροαίρετα θα σκεφτεί ίσως κάποιος: Αλλά έτσι θ' ανοίξουν οι δουλειές. Ναι. Είναι δουλειές με πολύ μεγάλο βαθμό εκμετάλλευσης, δηλαδή αναπαραγωγής και διεύρυνσης της ανασφάλειας, της σύγχρονης φτώχειας, στην οποία εναλλάσσεται η ανεργία με την 4ωρη, 3ήμερη, βδομαδιάτικη ή ημερήσια 12ωρη εργασία, όλο και λιγότερο πληρωμένη. Είναι οικονομική δραστηριότητα που περικλείει την ανισομετρία, την κρίση.

Ομως υπάρχει η δυνατότητα ν' ανοίξει ο δρόμος για παραγωγή με πλήρη, σταθερή δουλειά, ικανή να εξασφαλίζει τις σύγχρονες κοινωνικές ανάγκες.

Εδώ παίζεται το δίλημμα, εδώ στήνεται η παγίδα, εδώ εξυφαίνεται η παραπλάνηση, εδώ διαμορφώνεται το κλίμα ηττοπάθειας, συμβιβασμού στα «ψίχουλα», ανοχής - πλάτης στήριξης σε ξένα συμφέροντα, όπως είναι να πηγαίνει η εργατική, η λαϊκή ψήφος στο ΠΑΣΟΚ είτε είναι για χρόνια εγκλωβισμένη σε αυτό είτε στη ΝΔ ή να σκορπά σε συγγενικά τους στηρίγματα.

Παραπλάνηση είναι και η τακτική του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ να καταγγέλλει σήμερα, προεκλογικά, τις συνέπειες των ευρωενωσιακών καπιταλιστικών μεταρρυθμίσεων, αλλά να λοιδορεί τη σύγκρουση με τον ευρωμονόδρομο και στην πολιτική ζύμωση αλλά και στο κίνημα (π.χ. στη ΓΣΕΕ, ΑΔΕΔΥ).

Παραπλάνηση είναι και κάθε αποσύνδεση των προβλημάτων προστασίας του περιβάλλοντος από την οικονομική κυριαρχία των μονοπωλίων και την πολιτική εξουσία τους. Αυτή είναι η αιτία τόσο της μόλυνσης του Ασωπού όσο και της Μεσογείου όπου λαθραία διοχετεύονται τα τοξικά απόβλητα των μονοπωλίων της ΕΕ.

Για όλα αυτά, για το σήμερα και το αύριο, είναι που πρέπει πιο αποφασιστικά, πιο θαρρετά να σηκώσει κεφάλι μια πιο μαζική εργατική και λαϊκή πρωτοπορία. Εργατοϋπάλληλοι, ταλαιπωρημένοι μικροεπαγγελματίες και αγρότες, νέοι επιστήμονες άνεργοι και κακοπληρωμένοι, εργαζόμενες και γυναίκες της λαϊκής οικογένειας αντί να ψαλιδίζουν τις ανάγκες και το μέλλον τους στηρίζοντας κόμματα του κεφαλαίου, μια τη ΝΔ και μια το ΠΑΣΟΚ, να γίνουν κήρυκες της εργατικής και λαϊκής δύναμης. Αντί να αναπαράγουν τα αστικά διλήμματα που απομακρύνουν από το ΚΚΕ, να γίνουν κήρυκες γιατί με το ΚΚΕ, γιατί στο λαϊκό ποτάμι της αντεπίθεσης. Αντί να μπλέκονται στα δίκτυα του δήθεν απομονωτισμού και μη ρεαλιστικού της λαϊκής οικονομίας και εξουσίας, να γίνουν κήρυκες των βάθρων και των προϋποθέσεών της.

Γιατί είναι ρεαλιστικό να προβληματίζονται η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα (ο πρόεδρός της Τρισέ) και ο εκπρόσωπος του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού (ο πρόεδρος των ΗΠΑ) πώς θα τονώσουν την εγχώρια παραγωγή για λογαριασμό των δικών τους μονοπωλίων, πώς θα κινδυνεύουν λιγότερο από βαθιές ανισομετρίες λόγω αύξησης των εισαγομένων εμπορευμάτων από την Κίνα και τη Γερμανία.

Και γιατί δεν είναι ρεαλιστικό να μιλά το ΚΚΕ για προστασία της εγχώριας βιομηχανικής και αγροτικής παραγωγής όχι για λογαριασμό του κέρδους των μονοπωλίων, αλλά για λογαριασμό του άμεσου παραγωγού, της λαϊκής ευημερίας.

Γιατί είναι ρεαλιστικό π.χ. να σχεδιάζουν ένα ενιαίο exit-poll τα ΜΜΕ με κίνητρο την «οικονομία και αξιοπιστία» και δεν είναι ρεαλιστικό να σχεδιαστούν κεντρικά οι αποκλειστικά δημόσιες δωρεάν υπηρεσίες Παιδείας και Υγείας.

Γιατί είναι ρεαλιστικό να προβληματίζονται οι αστοί διαχειριστές (π.χ. ο εισαγγελέας και οικονομολόγοι στις ΗΠΑ) για το πώς θα γίνει καλύτερος καταμερισμός των κερδών μεταξύ των τραπεζών και άλλων εμποροβιομηχανικών μονοπωλίων.

Και γιατί δεν είναι ρεαλιστικό να καταργηθεί η δυνατότητα, η οικονομική - κοινωνική σχέση, η νομοθετική - πολιτική κατοχύρωση της αφαίμαξης του παραγόμενου προϊόντος από τους παραγωγούς, της ιδιοποίησης του κοινωνικού πλούτου, γιατί αυτή είναι η κερδοφορία του κεφαλαίου.

Ο ρεαλισμός του λαϊκού δρόμου ανάπτυξης εξαρτάται μόνο από το συσχετισμό δυνάμεων, είναι ζήτημα πάλης και κατάκτησης. Αν και ο συσχετισμός δεν ανατρέπεται μέσα από τους ίδιους τους θεσμούς της κοινωνίας της εκμετάλλευσης και αδικίας, μεταξύ αυτών και οι εκλογικές διαδικασίες για την ανάδειξη Βουλής και κυβέρνησης, είναι πολιτική μάχη που μπορεί να έχει τη δική της ιδιαίτερη προωθητική συμβολή.

Αυτό που πρέπει να πάρει στροφή, άλλη κατεύθυνση είναι η διάθεση, η στάση, η απόφαση, ακόμη και το ρίσκο σε όσους και όσες δεν υπάρχει η ιδεολογική πεποίθηση αλλά υπάρχει η εμπιστοσύνη στη συνέπεια του ΚΚΕ στην υπεράσπιση του λαϊκού δίκιου. Και μόνο γι' αυτό: Ψήφος στο ΚΚΕ.

Τους βγάζουμε κόκκινη κάρτα όπου πουλάνε τη φωνή του αφεντικού για δικιά τους και μπαίνουμε μπροστά όπου κοιτάνε τη νοικιασμένη καθαρίστρια, το νοικιασμένο εργάτη όταν τον κοιτάνε στραβά κι απειλητικά μην και τυχόν σηκωθεί να πει πως ντρέπεται να επιζεί με τόσον εξευτελισμό της δύναμής του.

Σήμερα 8, ολοένα και περισσότεροι γυρνάνε το κεφάλι κατά εμάς, ακούνε ακόμα και μες στην οχλοβοή και τις ομοβροντίες των γυρολόγων της εξουσίας ακούνε έστω και με το ένα αυτί όσα δεν άκουγαν τόσα χρόνια αναπτυξιακής μεταπολίτευσης. Τόσα χρόνια κόπων, βασάνων, σκληρής δουλειάς που πνίγηκαν στα χρέη στα ανέξοδα «με συγχωρείτε», «έκανα λάθος», «είμαι τώρα καθαρός» κι άλλα που δεν αντέχονται ούτε ως δείγματα αλαζονικής μωρίας. Είναι κι εκείνη η αριστερά που βλέπει τη βουλή κάθε φορά σαν κολυμπήθρα. Να παρθενογεννιέται μόλις μπει και να γερνάει μόλις σωθεί αλλάζοντας χρώματα σ' ένα μπαλκόνι που δε σκοτώνει τις σημαίες ευκαιρίας. Ξεκάθαρος λόγος. ΚΚΕ. Φωτεινός και ρεαλιστικός ο στόχος. Δυνατό ΚΚΕ. Ταξική η μάχη από καλύτερες θέσεις. Δυνατός ο λαός.

Την πατρίδα τη μίκρυναν και τη μικραίνουν οι πωλητές και οι μεταπράτες των μόχθων των εργαζομένων. Αυτοί που έκαναν το νερό πετρέλαιο, τις Ενοπλες Δυνάμεις ιδιωτική φρουρά των πολυεθνικών. Οι δικομματικοί ταγοί που μας θέλουν νομιμοποιητές της ιστορικής τους ανομίας. Της ταξικής ανομίας.

Η αφίσα για την κεντρική προεκλογική συγκέντρωση του ΚΚΕ στην Αθήνα

Οι δυνάμεις της Κομματικής Οργάνωσης Αθήνας του ΚΚΕ δε χάνουν λεπτό. Οπως επισημαίνει ο Πέτρος Αλέπης, μέλος του Γραφείου της Επιτροπής Πόλης της ΚΟΑ, «η προεκλογική συγκέντρωση του ΚΚΕ εντάσσεται στους πολιτικούς και εκλογικούς στόχους του Κόμματος, για να εκφραστεί ανοιχτά και καθαρά η αποφασιστικότητα της εργατικής τάξης και των λαϊκών στρωμάτων να γίνει σε αυτή την εκλογική μάχη κάτι διαφορετικό: Να είναι όσο πιο κάτω γίνεται τα ποσοστά ΝΔ και ΠΑΣΟΚ και όσο πιο ψηλά γίνεται τα ποσοστά του ΚΚΕ. Η προεκλογική συγκέντρωση είναι απάντηση στην προπαγάνδα που προσπαθεί να πείσει το λαό ότι μόνες επιλογές του μπροστά στις εκλογές είναι είτε η ΝΔ είτε το ΠΑΣΟΚ. Είναι απάντηση στην κυρίαρχη πολιτική που θέλει το λαό στη γωνία, σιωπηλό, αμέτοχο, αδύναμο.

Γι' αυτό και απαιτείται πανστρατιά μελών, οπαδών, ψηφοφόρων και φίλων του ΚΚΕ και της ΚΝΕ, ώστε να καταγραφεί η αγανάκτηση και οργή του λαού στην εφαρμοζόμενη πολιτική. Η θέση των εργαζομένων, των λαϊκών στρωμάτων, εκείνων που έχουν μικρά μαγαζιά, της νεολαίας, των γυναικών, της γενιάς της Αντίστασης βρίσκεται στην προεκλογική συγκέντρωση του ΚΚΕ την Τετάρτη, βρίσκεται στην υπερψήφιση του ΚΚΕ την επόμενη Κυριακή.

Στο πλαίσιο αυτό, οι κομματικές και ΚΝίτικες δυνάμεις της Αθήνας "οργώνουν" χώρους δουλειάς, εργοστάσια και επιχειρήσεις, χώρους εκπαίδευσης και συγκέντρωσης της νεολαίας, εργατογειτονιές και καφενεία, απευθύνονται στο λαό με το κάλεσμα για τη συγκέντρωση και με το ψηφοδέλτιο του ΚΚΕ. Οι Οργανώσεις του Κόμματος και της ΚΝΕ έχουν εντάξει την προπαγάνδιση και το πλατύ κάλεσμα στη συγκέντρωση, στη μάχη του ψηφοδελτίου που δίνεται με πείσμα και θα εξακολουθήσει να δίνεται μέχρι και την τελευταία στιγμή για να μη χαθεί ούτε μια λαϊκή και νεολαιίστικη ψήφος. Με μαζικές εξορμήσεις και αφισοκολλήσεις προσπαθούμε να μην αφήσουμε ούτε μια γωνιά της Αθήνας που να μην έχει φτάσει το μήνυμα του ΚΚΕ. Με το ίδιο μεράκι σχεδιάζουμε και το στολισμό του χώρου, την εξέδρα και την αφισοκόλληση των δρόμων της Αθήνας, το στολισμό των δρόμων γύρω από το Πεδίον του Αρεως με τις κόκκινες σημαίες του Κόμματος.

Η προεκλογική συγκέντρωση της Τετάρτης θα στείλει μήνυμα ταξικής συσπείρωσης και δράσης. Οργανωμένα, από τις προσυγκεντρώσεις που έχουν οριστεί για τις γειτονιές και τους χώρους δουλειάς, με παλμό και αισιοδοξία, οι δυνάμεις του ΚΚΕ και της ΚΝΕ, οι φίλοι και οπαδοί του Κόμματος θα πορευτούμε μέχρι το Πεδίον του Αρεως, μετατρέποντας τους δρόμους σε ένα κόκκινο ποτάμι αποφασισμένο να δυναμώσει το λαό, να δυναμώσει το ΚΚΕ».

Motion Team

Από παλιότερη προεκλογική συγκέντρωση του Κόμματος στη Θεσσαλονίκη

Οι προσυγκεντρώσεις, που συγκροτημένα με πορεία θα κατευθυνθούν στο χώρο της συγκέντρωσης, έχουν καθοριστεί για τις 7 μ.μ. στην πλατεία της ΧΑΝΘ και το Αγαλμα Βενιζέλου.

Η κεντρική προεκλογική συγκέντρωση του κόμματος πραγματοποιείται λίγες μέρες πριν το άνοιγμα της κάλπης και ενώ ακόμη βρίσκεται σε εξέλιξη το πλατύ άνοιγμα των Κομματικών Οργανώσεων στον εργαζόμενο λαό του νομού. Σήμερα Κυριακή ολοκληρώνονται οι περιφερειακές συγκεντρώσεις στο πολεοδομικό συγκρότημα και την ύπαιθρο της Θεσσαλονίκης, που ανέδειξαν την απήχηση που βρίσκει το κάλεσμα του κόμματος, το προσκλητήριο για ψήφο κόκκινη και ανυπάκουη, ψήφο ελπίδας και προοπτικής στις 4 του Οκτώβρη.

Σε πλήρη εξέλιξη βρίσκεται και η μάχη του ψηφοδελτίου. Στόχος είναι να φτάσει σε κάθε σπίτι εργατικής λαϊκής οικογένειας, και φυσικά να πέσει στην κάλπη, σηματοδοτώντας την απόφασή τους την επομένη των εκλογών να συνεχίσουν να πορεύονται με το κεφάλι ψηλά, χιλιάδες περισσότεροι στο δρόμο που τραβά για την ικανοποίηση των αναγκών τους.

Οι προσυγκεντρώσεις για την κεντρική προεκλογική συγκέντρωση του ΚΚΕ στην Αθήνα έχουν οριστεί στα παρακάτω σημεία, όλες στις 6.30 μ.μ.:

Ομόνοια: Υπηρεσίες, Δικηγόροι, Καλλιτέχνες, συνοικίες του Πειραιά και της Αττικής.

Προπύλαια: Πανεπιστήμια και ΤΕΙ.

Μοναστηράκι: Νότιες συνοικίες.

Σύνταγμα: Νοτιοανατολικές συνοικίες, 2ο Διαμέρισμα Αθήνας.

Πλατεία Καραϊσκάκη: ΟΤΑ, 3ο και 4ο Διαμέρισμα Αθήνας.

Πλατεία Αττικής: Βορειοδυτικές και Βόρειες συνοικίες.

Πλατεία Βάθης: Βιομηχανία, ΜΜΕ, τηλεπικοινωνίες, εκπαιδευτικοί, μεταφορές, δημόσια διοίκηση.

Πλατεία Κάνιγγος: Κατασκευές, ΕΒΕ.

Σταθμός Λαρίσης: Νοτιοδυτικές και Δυτικές Συνοικίες.

Γήπεδο Παναθηναϊκού (Λ. Αλεξάνδρας): Υγεία, Ανατολικές και Βορειοανατολικές συνοικίες, 7ο Διαμέρισμα Αθήνας.

Πλατεία Αμερικής: 5ο και 6ο Διαμέρισμα Αθήνας.

Στο Βόλο θα βρεθεί σήμερα Κυριακή η ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ, Αλέκα Παπαρήγα.

-- Στις 6.30 μ.μ. θα παραχωρήσει συνέντευξη Τύπου στα τοπικά ΜΜΕ στο ξενοδοχείο «Park».

-- Στις 7.30 μ.μ. θα μιλήσει σε προεκλογική συγκέντρωση, στην παραλία (μπροστά στην Τράπεζα της Ελλάδας).

Μέλη του ΠΓ της ΚΕ του ΚΚΕ θα μιλήσουν στις παρακάτω κεντρικές προεκλογικές συγκεντρώσεις, σε όλη τη χώρα:

-- Σήμερα Κυριακή στις 7.30 μ.μ. στα Τρίκαλα, στην πλατεία Ρήγα Φεραίου, θα μιλήσει ο Στέφανος Λουκάς.

-- Την Τρίτη στις 8 μ.μ., στα Χανιά, στο χώρο της παλιάς πλάστιγγας, θα μιλήσει ο Θεοδόσης Κωνσταντινίδης.

Ο εργάτης, ο φτωχός αγρότης, ο μικρός επιχειρηματίας, η νεολαία και οι γυναίκες των φτωχών λαϊκών στρωμάτων, σκέφτονται τα προβλήματα δουλειάς, της οικογένειας, το μέλλον των παιδιών τους. Αλλά αυτό που πρέπει να συνειδητοποιήσουν πιο βαθιά είναι το εξής: Ολα τα προβλήματα της ζωής της λαϊκής οικογένειας εξαρτώνται περισσότερο από κάθε άλλη φορά από τη γενικότερη πολιτική. Από το ποιος θα πληρώσει την κρίση και τι θα γίνει με τους ιμπεριαλιστές που αντιμάχονται στην περιοχή μας εξαρτώνται τα μικρά, τα τοπικά, τα καθημερινά προβλήματα.

Ο λαός λοιπόν μπορεί και πρέπει με εμπιστοσύνη στη δύναμή του να στείλει ένα ξεκάθαρο πολιτικό μήνυμα, που δε θα χωρά παρερμηνείες και καπήλευση από τα κόμματα που μιλούν στο όνομά του και δρουν ενάντιά του. Μπορεί στην αστική δημοκρατία να υπάρχουν πολλά διαφορετικά κόμματα, που με τη δράση τους να φαίνεται ότι εκφράζουν διαφορετικές θέσεις, όπως προσπαθούν να κάνουν η ΝΔ με το ΠΑΣΟΚ. Δεν εκφράζουν όμως διαφορετικά ταξικά συμφέροντα, αλλά αυτά της αστικής τάξης. Μπορεί επίσης να υπάρχουν και άλλα κόμματα, που στις θέσεις και την πολιτική τους να εμφανίζονται ότι διαφοροποιούνται από τη στρατηγική των αστικών κομμάτων. Αλλά η κατεύθυνση της πολιτικής τους, του προγράμματός τους δεν ξεφεύγει από τα όρια της αστικής διαχείρισης, π.χ. οπορτουνιστικά (ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ) ή ακροδεξιά, εθνικιστικά ή ακόμη και οι λεγόμενοι Οικολόγοι. Ολοι «ευλογούν» την Ευρωπαϊκή Ενωση, με παραλλαγές διαχείρισης του καπιταλισμού.

Στην κάλπη λοιπόν οι εργάτες, τα φτωχά λαϊκά στρώματα, πρέπει να σκεφτούν ένα και μοναδικό ζήτημα: Πώς θα χρησιμοποιηθεί η ψήφος τους. Γιατί θα χρησιμοποιηθεί. Θα διαμορφώσει το συσχετισμό στη Βουλή, το συσχετισμό ανάμεσα στα κόμματα, θα βγάλει κυβέρνηση, θα βγάλει αντιπολίτευση... Ακόμα και η αποχή από την κάλπη αφήνει ελεύθερα τα κόμματα εξουσίας να δρουν έξω και παρά τη θέλησή μας.

Το βασικό κριτήριο ψήφου έχει σχέση με τη συνειδητοποίηση των δύο ριζικά αντίθετων - από άποψη ταξικών συμφερόντων - πολιτικών, των δύο δρόμων ανάπτυξης, αυτόν των μονοπωλίων και αυτόν του λαού, που βρίσκονται συνεχώς σε οξύτατη διαπάλη ανάμεσα στην αστική τάξη και τα κόμματά της, που είναι στην εξουσία, και στην οργανωμένη πολιτική πρωτοπορία - το Κόμμα της εργατικής τάξης - και το οργανωμένο ταξικό κίνημα, γενικότερα το λαϊκό κίνημα.

Αλλά στις δοσμένες συνθήκες αυτές οι εκλογές όπως και κάθε τέτοια μάχη, έχουν τη δική τους ιδιαιτερότητα. Η καπιταλιστική οικονομία της Ελλάδας περνά κρίση. Το κεφάλαιο απαιτεί πολιτική εξόδου από την κρίση με τις λιγότερες δυνατές απώλειες για το ίδιο, γιατί η κρίση χτυπά ένα μέρος του, μικρούς καπιταλιστές και συγκεντρώνεται σε λιγότερα χέρια. Επιδιώκει εφαρμογή πολιτικής, αν είναι δυνατό, να ξεπεράσει την κρίση αλώβητο. Και απαιτεί πολιτική για φτηνή εργατική δύναμη, που σημαίνει άγρια λιτότητα στους μισθούς, παραπέρα ξεχαρβάλωμα της Κοινωνικής Ασφάλισης, επέκταση της εμπορευματοποίησης σε Παιδεία, Υγεία, Πρόνοια. Απαιτεί συγκέντρωση της γης και της αγροτικής παραγωγής σε λίγα χέρια, δηλαδή ξεκλήρισμα μικρών αγροτών και εκτόπιση από την αγορά των μικρών επιχειρηματιών, σε όφελος των πολυκαταστημάτων και των μονοπωλιακών ομίλων. Επομένως ετοιμάζεται θύελλα αντιλαϊκών μέτρων, με πρόσχημα τα άδεια ταμεία, τις δυσκολίες της οικονομίας... Αλλά με στόχο την ενίσχυση του κεφαλαίου και της κερδοφορίας του.

Επομένως και με την ψήφο έχει μεγάλη σημασία να βγει ενισχυμένη η θέση ότι την κρίση πρέπει να την πληρώσουν τα μονοπώλια. Ο λαός από την κρίση πρέπει να βγει όσο γίνεται με λιγότερες απώλειες. Και αν μπορεί να αποσπάσει κάποιες κατακτήσεις.

Χωρίς ισχυρό κίνημα την «επόμενη μέρα» θα είμαστε χειρότερα.

Ας δούμε την πείρα των τελευταίων 20 χρόνων. Υπάρχουν άνθρωποι που πίστευαν στη ΝΔ, αλλά την εγκατέλειψαν, πήγαν στο ΠΑΣΟΚ, έτσι κυβέρνησε για πολλά χρόνια το ΠΑΣΟΚ. Αλλά απογοητεύτηκαν και από το ΠΑΣΟΚ και ξαναγύρισαν στη ΝΔ. Ετσι η ΝΔ κέρδισε τις εκλογές το 2004. Υπάρχουν άνθρωποι που πίστεψαν στο ΠΑΣΟΚ και ενοχλούνται όταν το ΚΚΕ λέει ότι τα δυο κόμματα είναι ίδια. Αλλά το ΚΚΕ δεν ταυτίζει τους ανθρώπους του μόχθου που πίστεψαν στο ΠΑΣΟΚ με το ίδιο το ΠΑΣΟΚ. Το αντίθετο κάνει. Οι εργάτες, οι φτωχοί αγρότες, οι μικροί επιχειρηματίες, δεν είστε ίδιοι με την ηγεσία του ΠΑΣΟΚ, με τους πλουτοκράτες που το στηρίζουν, ακόμα και όταν το ψηφίζετε. Αλλά όλ' αυτά τα χρόνια τι κέρδισαν οι άνθρωποι του μόχθου από τέτοιες εναλλαγές στην ψήφο και τη δικομματική εναλλαγή στην κυβέρνηση; Κάθε χρόνο και χειρότερα!

Επομένως μπροστά στην κάλπη να θυμάστε. Μην παραγράψετε τις αδικίες ΝΔ - ΠΑΣΟΚ σε βάρος σας. Ιδιαίτερα όσοι είστε πιο «ψυλλιασμένοι», όσοι βλέπετε πως δεν μπορεί να ταυτίζονται τα δικά σας συμφέροντα με αυτά των επιχειρηματικών ομίλων. Οσοι ξέρετε καλά ότι ανάμεσα στα δυο κόμματα δεν υπάρχουν διαφορές. Οσοι είστε εξίσου δυσαρεστημένοι και απογοητευμένοι και από τους δυο.

Αυτό πρέπει να το εκφράσετε και στην κάλπη. Αν δεν το εκφράσετε, τότε αθωώνετε την πολιτική τους. Τους δίνετε χρόνο επιβολής της νέας καταιγίδας αντιδραστικών μέτρων. Είτε ψηφίσετε ΝΔ είτε ΠΑΣΟΚ, ενώ την ίδια ώρα ταλαντεύεστε, έχετε ερωτηματικά αν σωστά επιλέγετε. ΝΔ - ΠΑΣΟΚ ξέρουν πάρα πολύ καλά ότι τους ψηφίζουν τα εργατικά λαϊκά στρώματα με μισή καρδιά. Αλλά ταυτόχρονα λένε ότι οι άνθρωποι του μόχθου που τους ψηφίζουν δεν πιστεύουν πως υπάρχει άλλος δρόμος, άλλη πολιτική. Οτι αυτοί που τους ψηφίζουν δεν πιστεύουν στη δύναμή τους. Και αυτό τους δίνει τη δύναμη επιβολής της αντιλαϊκής πολιτικής, να μην παίρνουν καθόλου υπόψη τους τη λαϊκή δυσαρέσκεια, να λένε όταν διεκδικείτε, ότι ο λαός μάς ψήφισε για να εφαρμόσουμε το πρόγραμμά μας. Που είναι κόντρα στη ζωή του λαού.

Αρα ποιος είναι ο δρόμος στις 5 του Οκτώβρη όταν θα υπάρχει η πιο σφοδρή επιδρομή; Να οργανωθεί μια λαϊκή αντιπολίτευση, που θα προσπαθεί να βάλει εμπόδια, να κερδίσει χρόνο ο λαός, για να οργανώνει και την αντεπίθεση. Να γιατί χρειάζεται ισχυρό ΚΚΕ. Να γιατί χρειάζεται χειραφέτηση από την πολιτική ΝΔ - ΠΑΣΟΚ, λαϊκή αυτοδυναμία, ισχυρό εργατικό λαϊκό κίνημα, ενιαίο μέτωπο εργατών - φτωχών αγροτών - αυτοαπασχολουμένων της πόλης

Το ΚΚΕ λέει ότι μια κοινωνία μπορεί να ζήσει δίχως καπιταλιστές, αλλά δίχως εργαζόμενο λαό δεν μπορεί να ζήσει.

Ποιο λοιπόν πρέπει να είναι το κριτήριο ψήφου; Με τα μονοπώλια ή με το λαό. Με το κεφάλαιο ή με την εργατική τάξη. Με τους εμποροβιομηχάνους και τους ιδιοκτήτες της μεγάλης ιδιοκτησίας γης ή με τους μικροϊδιοκτήτες αγρότες. Με τα πολυκαταστήματα και τα μονοπώλια ή με τα μικρομάγαζα. Με τον ταξικό πατριωτισμό και διεθνισμό ή με τον κοσμοπολιτισμό του κεφαλαίου και τον επικίνδυνο εθνικισμό και ρατσισμό.

Ο λαός δεν έχει μόνο δίκιο, έχει και δύναμη που δεν την έχει δοκιμάσει ακόμα. Πρέπει τώρα να τη δοκιμάσει. Με το ΚΚΕ μπορεί να διαφωνήσει κανείς σε πάρα πολλά ζητήματα. Αλλά είναι κόμμα που ξέρεις μέχρι πού μπορείς να πας, όπως ξέρεις και το εξής: Οι κομμουνιστές είναι μαχητές, έχουν δικαιωθεί, είναι έμπειροι, ξέρουν να τα βγάζουν πέρα στη δυσκολία, να οργανώνουν την αντεπίθεση. Οχι άλλος χρόνος χαμένος. Με το ΚΚΕ αντεπίθεση, κίνημα, συσπείρωση, συμμαχία από τα κάτω, ελπίδα, ανυποχώρητος αγώνας. Για μας, για τα παιδιά μας.

Το σύνθημα «δυνατό ΚΚΕ, δυνατός ο λαός» συνοψίζει το περιεχόμενο της πολιτικής πρότασης του ΚΚΕ, ότι η πάλη ενάντια στα μονοπώλια καθώς και το άνοιγμα του δρόμου για βαθιές αλλαγές στο επίπεδο της εξουσίας είναι υπόθεση του ίδιου του λαϊκού κινήματος.

Ενα τμήμα του λαού είναι τώρα πιο έμπειρο, πιο ώριμο. Εχει βγάλει συμπεράσματα από τη ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ. Αν συναντηθεί με την πολιτική πρόταση του ΚΚΕ και αψηφίσει τα διλήμματα μπορεί να κάνει τώρα το βήμα. Γι' αυτό το λόγο, τις επόμενες μέρες, να φτάσουμε σ' όλους αυτούς, που γνώρισαν το ΚΚΕ στους αγώνες.

Αυτή η μάχη, όπως και κάθε μάχη είναι ξεχωριστή, έχει τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά της που καθορίζουν τις συνθήκες και τους όρους διεξαγωγής της. Το νέο στοιχείο είναι ότι αυτές οι βουλευτικές εκλογές διεξάγονται σε συνθήκες όξυνσης της οικονομικής κρίσης, γεγονός που καθορίζει τις επιδιώξεις των κοινωνικών τάξεων και των κομμάτων τους.

Αμεση και στρατηγικής σημασίας επιδίωξη της πλουτοκρατίας είναι να έχει ισχυρά τα κόμματα του δικομματισμού και αδύνατο το ΚΚΕ και το λαϊκό κίνημα, για να φορτώσει τα βάρη της κρίσης στις πλάτες των λαϊκών στρωμάτων. Από την ενίσχυση του ΚΚΕ και από το αδυνάτισμα της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ θα εξαρτηθεί σε μεγάλο βαθμό πόσο ισχυρή θα είναι η δύναμη του λαϊκού κινήματος στους αγώνες που έρχονται.

Από τη μια, βρίσκονται τα κόμματα ΝΔ και ΠΑΣΟΚ που υπηρετούν τα συμφέροντα των μονοπωλίων, που προσπαθούν να ενισχύσουν την κυριαρχία και την εξουσία τους και από την άλλη το ΚΚΕ που παλεύει για να απεγκλωβιστούν και να χειραφετηθούν από την επιρροή των αστικών κομμάτων οι εργαζόμενες λαϊκές δυνάμεις, να ενταχθούν στον αγώνα ενάντια στα μονοπώλια, για τη λαϊκή εξουσία. Επομένως, κριτήριο για το λαό πρέπει να είναι το ποια συμφέροντα εξυπηρετούν με τις προτάσεις και τις πολιτικές τους τα κόμματα.

Βασικό κριτήριο πρέπει να είναι οι θέσεις τους για το ξεπέρασμα της κρίσης και την ανάκαμψη απ' αυτήν. Είναι πέρα για πέρα ψέμα και απάτη αυτό που συστηματικά προπαγανδίζουν και οι δύο, ότι η κρίση μπορεί να ξεπεραστεί σε όφελος και των εκμεταλλευτών και των εργαζόμενων λαϊκών στρωμάτων. Η διέξοδος από την κρίση ή θα είναι σε βάρος του κεφαλαίου ή σε βάρος του λαού. Δεν μπορεί σε καμιά περίπτωση να είναι υπέρ και των δύο.

Η προπαγάνδα του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ έχει στόχο την εξαπάτηση και την υποταγή του λαού.

Κρύβουν την αλήθεια ότι υπηρετούν και οι δύο τη μοναδική επιλογή και επιδίωξη που έχει το κεφάλαιο, να φορτώσει τα σπασμένα στις πλάτες των εργαζομένων και ταυτόχρονα να χτυπήσει το λαϊκό κίνημα. Η καλύτερη διαχείριση, το νοικοκύρεμα δεν αφορά το λαό, αφορά την αστική τάξη, γιατί όλα μα όλα τα μέτρα που εφαρμόζονται και προτείνονται είναι αντεργατικά και αντιλαϊκά. Κριτήριο ψήφου είναι και οι θέσεις του ΣΥΝ για την κρίση, που έχει προτάσεις καλύτερης διαχείρισης, έχει εξελιχθεί σε συμβουλάτορα του συστήματος, καλλιεργεί αυταπάτες ότι μπορεί να υπάρξει αντιμετώπιση της επίθεσης με τη ΓΣΕΕ και την ΑΔΕΔΥ.

Ο ανταγωνισμός ανάμεσα σε ΝΔ και ΠΑΣΟΚ γίνεται για την κυβερνητική διαχείριση και όχι λόγω διαφορετικών πολιτικών.

Η ΝΔ έχει γι' αυτήν την περίοδο ξοφλήσει ως κυβερνητική επιλογή για την αστική τάξη. Οχι γιατί δεν εξυπηρέτησε και δεν υπηρετεί με συνέπεια τα συμφέροντα της πλουτοκρατίας, αλλά γιατί έχει φθαρεί λόγω της αντιλαϊκής πολιτικής που εφάρμοσε. Ωστόσο, είναι αξιοπρόσεκτη η ταξική συνέπεια που δείχνει και τώρα μπροστά στις εκλογές, υποστηρίζοντας με σταθερότητα τη γραμμή του κεφαλαίου, την υποταγή του λαού στις επιδιώξεις του.

Επιχειρείται με αυτόν τον τρόπο να εγκλωβιστούν σε μια σταθερή βάση κυρίως μεσαία στρώματα στη στρατηγική του κεφαλαίου. Εκφράζεται ταυτόχρονα σε αυτόν τον ανταγωνισμό και η αντιπαράθεση των ιδιαίτερων συμφερόντων οικονομικών ομάδων και ομίλων. Η επιδίωξη να εγκλωβίσουν ο καθένας με το δικό του τρόπο λαϊκές δυνάμεις.

Ωστόσο, για πρώτη φορά τα τελευταία χρόνια, είναι πιο καθαρές οι πολιτικές επιλογές της άρχουσας τάξης, των ΗΠΑ και της ΕΕ. Προκρίνουν και στηρίζουν με θεαματικό τρόπο το άλλο κόμμα της πλουτοκρατίας, το ΠΑΣΟΚ, να έρθει στην κυβερνητική εξουσία. Σε τέτοιο μάλιστα βαθμό, που ώρα την ώρα, μέρα τη μέρα που περνά, κλιμακώνεται μια τεράστια επιχείρηση να εγκλωβίσουν στη δική τους επιλογή, στην απάτη της δήθεν φιλολαϊκής διαχείρισης από το ΠΑΣΟΚ, όσο το δυνατό περισσότερες λαϊκές δυνάμεις που είναι δικαιολογημένα δυσαρεστημένες από τη ΝΔ. Επιδιώκουν ταυτόχρονα να περιορίσουν τη φθορά της ΝΔ, να κρατήσουν το δικομματισμό σε όσο το δυνατό πιο ψηλά ποσοστά, ώστε να στηρίζει το ΠΑΣΟΚ αύριο σ' όλες τις αντιλαϊκές πολιτικές και μέτρα που θα εφαρμόσει.

• Γιατί είναι πιο ικανό να εξαπατά και να κοροϊδεύει, να παραπλανά τις εργαζόμενες λαϊκές μάζες, όχι μόνο προεκλογικά, αλλά κυρίως στην περίοδο της διακυβέρνησης. Τα παραδείγματα είναι πολλά και η πείρα του λαού μεγάλη. Είναι μανούλες στο να παρουσιάζουν τη νύχτα για μέρα.
• Την απαγόρευση με πράξεις νομοθετικού περιεχομένου των αυξήσεων στον ιδιωτικό τομέα την ονόμασε πρόγραμμα σταθερότητας του 1986, μειώνοντας τους μισθούς και τα μεροκάματα κατά 26%, χαρίζοντας τεράστια κέρδη στους εργοδότες.
• Την καθαίρεση της τότε πλειοψηφίας της ΓΣΕΕ, που δε συμφωνούσε στα συγκεκριμένα μέτρα, την ονόμασε αποκατάσταση της νομιμότητας.
• Την αθέτηση της υπόσχεσης ότι θα καταργήσει τους αντιασφαλιστικούς νόμους της ΝΔ, «Νόμος Σιούφα» του 1992, την αιτιολόγησε με το επιχείρημα «ήρθαμε για να χτίσουμε, όχι για να γκρεμίσουμε».
• Τον αντιλαϊκό και αντεργατικό ασφαλιστικό νόμο Ρέππα, που αυξάνει τα όρια ηλικίας συνταξιοδότησης και τις αντιασφαλιστικές εισφορές τον πέρασε σαν εξυγίανση και διάσωση του ασφαλιστικού συστήματος.
• Την ολόπλευρη στήριξη των ιμπεριαλιστών στον πόλεμο κατά της Γιουγκοσλαβίας, τη δικαιολόγησε ως συμβολή στο σταμάτημα της εθνοκάθαρσης και στην αποκατάσταση της δημοκρατίας.
• Την επιδίωξή του για εφαρμογή της απλήρωτης εργασίας για τους νέους τη σερβίρει με το δόλωμα ότι θα μαθαίνουν τέχνη και θα ανοίγουν οι πόρτες με αυτό τον τρόπο για εξεύρεση εργασίας.

Ο κατάλογος που επιβεβαιώνει αυτήν την ικανότητα του ΠΑΣΟΚ είναι ατελείωτος.

• Προβάλλει ότι θα επιδοτήσει τους εργοδότες για την καταβολή των ασφαλιστικών εισφορών, κρύβοντας ότι έτσι επιδοτεί τα κέρδη τους.
• Για την εξίσωση των ορίων ηλικίας συνταξιοδότησης ανδρών και γυναικών, παραπλανά στην ουσία, με την υπόσχεση μεταβατικής περιόδου.
• Κρύβει συστηματικά ότι με την κατώτερη εγγυημένη σύνταξη των 500 ευρώ, επιδιώκει να ανοίξει το δρόμο, ώστε η πλειοψηφία των συντάξεων να πάει σταδιακά σε αυτό το εξευτελιστικό επίπεδο.
• Για τα ιδιωτικά κολέγια και πανεπιστήμια επανέφερε την παραπλανητική δικαιολογία ότι αυτά θα είναι «μη κερδοσκοπικού χαρακτήρα».
• Τώρα, λανσάρει ως λύση του προβλήματος της οικονομίας τη λεγόμενη «πράσινη οικονομία», εξαπατώντας το λαό ότι δήθεν με αυτήν θα υπάρξουν νέες θέσεις εργασίας, ενώ γνωρίζει καλά ότι αυτές θα είναι ελάχιστες και ότι για τα μονοπώλια θα υπάρξει ένα νέο πεδίο κερδοφορίας.
• Η θέση του για παραπέρα μείωση της φορολογίας των μονοπωλίων και η άρνηση ακόμη και μείωσης του ΦΠΑ είναι αποκαλυπτική.
• Η άρχουσα τάξη υποστηρίζει το ΠΑΣΟΚ για κυβερνητική εξουσία, γιατί την επομένη των εκλογών θα έχει στη διάθεσή του ενάντια στο λαϊκό κίνημα και τα πιο αποτελεσματικά «υπουργεία» της ΓΣΕΕ, της ΑΔΕΔΥ, της ΓΕΣΑΣΕ, της ΠΑΣΕΓΕΣ και δεκάδες άλλα, που έσπευσαν προκαταβολικά να στηρίξουν δημόσια τις εξαγγελίες του ΠΑΣΟΚ.

• Η αστική τάξη προκρίνει και στηρίζει το ΠΑΣΟΚ για έναν ακόμα σημαντικό λόγο. Γιατί έχει δώσει εξετάσεις και τις έχει περάσει με άριστα στην αντικομμουνιστική επίθεση με συκοφαντίες, προβοκάτσιες και ανέντιμα μέσα κατά του ΚΚΕ, όπως έκανε χέρι - χέρι με τον Καρατζαφέρη στις πρόσφατες ευρωεκλογές.

Τώρα είναι ώρα ευθύνης. Περιθώρια να είναι το ΠΑΣΟΚ λιγότερο αντιλαϊκό από τη ΝΔ δεν υπάρχουν από την ίδια την αντικειμενική κατάσταση.

Η κρίση θα εκδηλωθεί πιο βαθιά το επόμενο διάστημα με μεγαλύτερη ένταση της αντιλαϊκής θύελλας. Τα κανόνια που έσκασαν στις ασφαλιστικές είναι μόνο η αρχή. Οποιος και να είναι στην κυβέρνηση, η διακυβέρνηση θα είναι χειρότερη. Μόνο το δυνατό λαϊκό κίνημα μπορεί να βάλει φρένο. Από αυτό το χαρακτήρα της μάχης προσδιορίζονται και τα καθήκοντα και οι ευθύνες.

Στις εκλογές της 4ης Οκτώβρη δίνεται η ευκαιρία να εκφρασθεί η δύναμη του λαού, δίνοντας δύναμη στη δύναμή του, στο ΚΚΕ. Να πάνε με ψηλά το κεφάλι, να μη φοβηθούν. Να κάνουν το βήμα τώρα, με το βλέμμα στο αύριο. Να σκεφθούν ποιον θα έχουν στο πλευρό τους την επόμενη μέρα, στο εργοστάσιο, στο γιαπί, στη γειτονιά, στο σχολείο όταν θα τους πνίγουν τα προβλήματα. Ενα είναι σίγουρο: Θα έχουν στο πλευρό τους το ΚΚΕ και το ΠΑΜΕ, τα ταξικά συνδικάτα.

Οσο πιο ισχυρό θα είναι το ΚΚΕ, τόσο πιο αποτελεσματική θα είναι η δική τους αντίσταση, ο δικός τους αγώνας.

Ας μη δώσουν τη χαρά στα κόμματα του δικομματισμού να τους εξαπατήσουν για άλλη μια φορά, να τρίβουν τα χέρια τους γιατί τους έβαλαν στο τσεπάκι ξανά.

Ψήφος για ισχυρό ΚΚΕ με διπλό αποτέλεσμα: Για ισχυρό λαϊκό κίνημα γιατί έχουμε αγώνες αύριο και για να μπουν οι βάσεις για να ανοίξει ο άλλος δρόμος που έχει ανάγκη ο λαός ενάντια στα μονοπώλια, για τη λαϊκή εξουσία και οικονομία.

Για όλους αυτούς τους λόγους οι εργαζόμενοι, ο λαός, ανεξάρτητα αν συμφωνούν ή όχι σε όλα, τώρα έχουν συμφέρον να εμπιστευτούν το ΚΚΕ.

Γρηγοριάδης Κώστας

Το ΠΑΣΟΚ δεν μπορεί και δε θέλει να αντιμετωπίσει τα λαϊκά προβλήματα. Μόνο να τα διαχειριστεί από τη σκοπιά, όμως, των συμφερόντων της άρχουσας τάξης. Να διαχειριστεί τη λαϊκή δυσαρέσκεια, με περισσότερη ...επιδεξιότητα από τη ΝΔ, καθώς μπορεί πιο αποτελεσματικά να εγκλωβίζει τις λαϊκές μάζες.

Αυτό που ουσιαστικά υπόσχεται το ΠΑΣΟΚ είναι να αξιοποιήσει τα λαϊκά προβλήματα σε βάρος του λαού. Αυτό κάνει όταν μιλάει για το πρόβλημα της ανεργίας, που χρησιμοποιείται για την κατεδάφιση των εργατικών κατακτήσεων και χορήγηση νέων προνομίων στο κεφάλαιο. Το ίδιο κάνει με τις προτάσεις του για το φορολογικό στις θέσεις του για τη δήθεν «στήριξη» του λαϊκού εισοδήματος. Για την Κοινωνική Ασφάλιση, την Παιδεία και την Υγεία.

Οι θέσεις που παρουσίασε στη ΔΕΘ αλλά και μετά από αυτή το ΠΑΣΟΚ και ο Γ. Παπανδρέου είναι ενδεικτικές των πολιτικών του προθέσεων.

1. «Θα προχωρήσουμε σε πλήρη καταγραφή των δημοσιονομικών για να ξέρουμε τι παραλάβαμε».

Η συγκεκριμένη θέση που διατύπωσε ο Γ. Παπανδρέου κατά τη διάρκεια των τηλεμαχιών θα αποτελέσει την κορωνίδα της ΠΑΣΟΚικής κοροϊδίας για την επόμενη μέρα. Το ΠΑΣΟΚ ήδη προετοιμάζει το έδαφος και θέτει σε πλήρη εφαρμογή το σχέδιο της «καμένης γης» που χρησιμοποιούν εδώ και δεκαετίες οι εταίροι του δικομματισμού υποστηρίζοντας ότι παρέλαβαν «άδεια ταμεία». Στόχος, να αθετήσει ίσως ακόμα και τις πενιχρές εξαγγελίες του και να βάλει τις βάσεις για τη νέα επιδρομή σε βάρος του λαϊκού εισοδήματος και των εργασιακών δικαιωμάτων.

2. «Θα βάλουμε τέλος στον εργασιακό μεσαίωνα».

Προκλητική κοροϊδία του ΠΑΣΟΚ σε βάρος εκατομμυρίων εργαζομένων, γιατί ο Γ. Παπανδρέου, στη συνέντευξη Τύπου στη ΔΕΘ, δεσμεύτηκε για την τήρηση όλων των αντεργατικών νόμων των κυβερνήσεων του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ. Νόμοι που δημιούργησαν τον εργασιακό μεσαίωνα.

-- Ν. 1892/90 (ΝΔ): εισαγωγή της μερικής απασχόλησης και της διευθέτησης του χρόνου εργασίας.

-- Ν. 2639/98 (ΠΑΣΟΚ): καθιέρωση της εκ περιτροπής απασχόλησης ως μορφής της μερικής απασχόλησης. «Βελτίωσε» τη διευθέτηση του χρόνου εργασίας προκειμένου να διευκολυνθεί η εφαρμογή της.

-- Ν. 3174/03 (ΠΑΣΟΚ): εισαγωγή της μερικής απασχόλησης σε υπηρεσίες κοινωνικού χαρακτήρα στο δημόσιο.

-- Ν. 3250/04 (ΝΔ): επέκταση της μερικής απασχόλησης και σε άλλους τομείς του δημοσίου.

-- Ν. 3385/05 (ΝΔ): επαναφορά της υπερεργασίας, παραπέρα μείωση της υπερωριακής αμοιβής. Νέα «βελτίωση» της διευθέτησης του χρόνου εργασίας.

3.«Καταργούνται οι κομματικοί εκβιασμοί των stage και των άλλων τοποθετήσεων στο δημόσιο. Τα stage θα επεκταθούν στον ιδιωτικό τομέα».

• Προκλητικός εμπαιγμός. Πρώτον, γιατί προσπαθεί να κρύψει ότι τα stage τα θέσπισε η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ (Ν. 2636/1998) και σήμερα με το συγκεκριμένο απαράδεκτο εργασιακό καθεστώς απασχολούνται περίπου 200.000 άνθρωποι. Δεύτερον, γιατί σκοπεύει αυτό το καθεστώς να το μεταφέρει μαζικά στον ιδιωτικό τομέα (προτείνει τη δημιουργία 60.000 θέσεων) προσφέροντας πάμφθηνο εργατικό δυναμικό στους επιχειρηματικούς ομίλους. Με ένα «σμπάρο δυο τρυγόνια» δηλαδή, αφού οι επιχειρηματίες θα ξεζουμίζουν τα νέα παιδιά, «ανασφάλιστα», για «έξι μήνες εργασιακής εμπειρίας», με αποδοχές 400 και 500 ευρώ το μήνα.
• Το ΠΑΣΟΚ με το νόμο 3174/2003 έχει φροντίσει να εισαχθεί η μερική απασχόληση σε υπηρεσίες κοινωνικού χαρακτήρα.

4. «Θα προωθήσουμε προγράμματα "κοινωνικής εργασίας" ιδιαίτερα για τους μακροχρόνια ανέργους και τους ηλικιωμένους ανέργους».

Με τη συγκεκριμένη πρόταση το ΠΑΣΟΚ επιχειρεί να επαναφέρει τα stage από το ...παράθυρο, με τη μορφή κυρίως της μαθητείας, όπου στο όνομα της πρακτικής εξάσκησης σπουδαστές σχολών ΟΑΕΔ θα δουλεύουν τζάμπα για τους επιχειρηματίες. Επίσης, αξιοποιώντας προηγούμενο δικό του νόμο, τον 2639/1998, που θεσμοθέτησε τα Τοπικά Σύμφωνα Απασχόλησης, έρχεται σήμερα ακριβώς πάνω σ' αυτά να προτείνει την «κοινωνική εργασία». Στο άρθρο 4 του συγκεκριμένου νόμου προβλέπονται «υπό όρους, αμοιβές κατώτερες από τις κλαδικές συλλογικές συμβάσεις εργασίας».

5. «Θα προχωρήσουμε σε αναθεώρηση του καθεστώτος ενοικίασης των εργαζομένων».

Αραγε, ποιον δουλεύει το ΠΑΣΟΚ; Ως κυβέρνηση νομιμοποίησε τα «δουλεμπορικά» γραφεία «ενοικίασης» εργαζομένων με το νόμο 2956/01. Εξάλλου, ο ίδιος ο Γ. Παπανδρέου ξεκαθάρισε ότι ο συγκεκριμένος νόμος δεν μπορεί να καταργηθεί γιατί αποτελεί «κοινοτική οδηγία»!!!

6. «Θα προχωρήσουμε σε καθιέρωση της βασικής σύνταξης ως κοινής αφετηρίας για όλες τις συντάξεις, όπου ανάλογα με τη δουλειά, ανάλογα με τις εισφορές, μπορεί να αυξηθεί η τελική σύνταξη».

Το τυρί μπήκε στη «φάκα». Η πρόταση του ΠΑΣΟΚ στηρίζεται στην προώθηση του μοντέλου των «τριών πυλώνων». Μια δημόσια βασική σύνταξη στο ύψος ενός ελάχιστου επιδόματος (πρώτος πυλώνας). Επαγγελματικά Ταμεία που θα λειτουργούν σε κεφαλαιοποιητική βάση με ατομικούς λογαριασμούς για κάθε εργαζόμενο (δεύτερος πυλώνας). Ατομικά ασφαλιστικά συμβόλαια των εργαζομένων με ιδιωτικές ασφαλιστικές εταιρείες (τρίτος πυλώνας). Ολοι, δηλαδή, θα παίρνουν μια βασική σύνταξη - επίδομα και από εκεί και πέρα, ό,τι πληρώνεις παίρνεις. Το πρόσφατο παράδειγμα της «Ασπίς», που έκλεισε μέσα σε μια νύχτα, είναι ένα τρανταχτό παράδειγμα για το πού θα καταλήξουν τα χρήματα του ελληνικού λαού.

7. «Θα καθιερώσουμε μια ενιαία, προοδευτική και δίκαιη φορολογική κλίμακα».

Η απάτη είναι εξόφθαλμη. Αποφεύγει να προσδιορίσει το πρώτο κλιμάκιο των εισοδημάτων που δε θα φορολογούνται (σήμερα 12.000 ευρώ). Δε δημοσιοποιεί τον ανώτατο συντελεστή φορολόγησης (σήμερα είναι 40%). Δεν καθορίζει ποια θεωρεί «μεσαία εισοδήματα» και αποφεύγει να ξεδιαλύνει ποια θα είναι τα ενδιάμεσα κλιμάκια του φορολογικού του συστήματος (σήμερα είναι 2) . Αν επιδίωκε φοροελάφρυνση για το λαό, θα ανέβαζε το αφορολόγητο όριο στις 30.000 ευρώ και 5.000 για κάθε παιδί και στις 50.000 για τους πολύτεκνους. Θα φορολογούσε το κεφάλαιο με 45% και θα καταργούσε τους έμμεσους φόρους στα είδη πλατιάς λαϊκής κατανάλωσης.

8.«Στήριξη του πραγματικού εισοδήματος. Αυξήσεις μισθών και συντάξεων στα όρια του πληθωρισμού».

• Σήμερα ο πληθωρισμός κινείται στο 0,8%. Με δεδομένο αυτό, ο κατώτερος βασικός μεικτός μισθός στο δημόσιο, που είναι 710 ευρώ, με την αύξηση θα γίνει ...715,6 ευρώ! Δηλαδή, 19 λεπτά τη μέρα!

Ταυτόχρονα, οι συγκεκριμένες «αυξήσεις» θα αποτελέσουν «πυξίδα» για τις Συλλογικές Συμβάσεις στον ιδιωτικό τομέα, όπου 2,5 εκατομμύρια εργαζόμενοι ζουν με 705 ευρώ το μήνα!

• Ακόμα όμως και αυτές τις αυξήσεις-παρωδία έχει φροντίσει να τις συνδέσει «με τις δημοσιονομικές συνθήκες» που θα παραλάβει την επομένη των εκλογών...

9. «Θα χορηγήσουμε έκτακτο επίδομα κοινωνικής αλληλεγγύης για τις πιο ευάλωτες κοινωνικές ομάδες».

Πρόκειται για επίδομα πτωχοκομείου που αντιστοιχεί σε 68 λεπτά τη μέρα για κάθε μέλος μιας τετραμελούς οικογένειας που έχει συνολικό μηνιαίο οικογενειακό εισόδημα μέχρι 750 ευρώ!! Απευθύνεται σε ελάχιστους από τα 2,5 εκατομμύρια των λαϊκών στρωμάτων που ζουν κάτω από τα επίσημα όρια της φτώχειας. Το ίδιο επίδομα μέσω του «ταμείου κατά της φτώχειας» υπόσχεται και η ΝΔ.

10. «Αύξηση της επιστροφής ΦΠΑ στους αγρότες».

Στάχτη στα μάτια των αγροτών. Αποφεύγει να δεσμευτεί με συγκεκριμένα νούμερα, ενώ πίσω από μια έωλη υπόσχεση προσπαθεί να κρύψει ότι η αύξηση του συντελεστή επιστροφής ΦΠΑ δε σημαίνει και αύξηση του εισοδήματος των αγροτών, γιατί οι αγροτικές τιμές τα τελευταία χρόνια έχουν πέσει κατακόρυφα και κατά συνέπεια ο «τζίρος» των μικρομεσαίων αγροτών με βάση τον οποίο υπολογίζεται η επιστροφή του ΦΠΑ.

11.«Θα καλύψουμε τις ελλείψεις στα νοσοκομεία».

Το ΠΑΣΟΚ άφησε πίσω του το 2004 25.000 κενές θέσεις νοσηλευτικού και ιατρικού προσωπικού! Εξάλλου, ο Γ. Παπανδρέου δεν τόλμησε ούτε να επαναφέρει την ψευδεπίγραφη υπόσχεση που είχε δώσει παραμονές των ευρωεκλογών για 3.000 προσλήψεις νοσηλευτών, αφού η Κομισιόν ...παρακολουθεί την προεκλογική εκστρατεία του (όπως και της ΝΔ).

12. «Δε θα αυξήσουμε τα όρια συνταξιοδότησης».

Πρόκειται για ένα ακόμα τεράστιο ψέμα. Στο πρόγραμμά του (σελίδα 65) το ΠΑΣΟΚ δεσμεύεται: «Η εθελούσια παράταση του εργάσιμου βίου αποτελεί δικαίωμα κάθε εργαζομένου». Μετά το νόμο «Ρέππα», που ανεβάζει τα όρια συνταξιοδότησης στα 67 χρόνια, αναμένεται και συνέχεια...

13. «Αντικατάσταση του Ενιαίου Τέλους Ακίνητης Περιουσίας με προοδευτική φορολόγηση της μεγάλης περιουσίας».

Φυσικά, απέφυγε να καθορίσει τα κριτήρια που προσδιορίζουν το «μεγάλη», όπως και τους συντελεστές φορολόγησης αλλά και τα επίπεδα φορολογίας. Αλλωστε, η μεγάλη ακίνητη περιουσία - ιδιοκτησία εταιρειών δε φορολογείται.

14. «Θα επαναφέρουμε το φόρο κληρονομιάς και γονικής παροχής».

Εμπαίζει το λαό με τα περί «δίκαιης φορολογίας», καθώς οι συγκεκριμένοι φόροι πλήττουν κυρίως τις λαϊκές οικογένειες. Οι μεγαλοϊδιοκτήτες έχουν πολλούς τρόπους να αποφεύγουν τη φορολόγηση κληρονομιάς.

15. «Δεσμευόμαστε για το 5% του ΑΕΠ για την Παιδεία και ένα δισεκατομμύριο ευρώ επιπλέον τον πρώτο χρόνο».

Ανάλογη δέσμευση έχουν αναλάβει όλες οι κυβερνήσεις του δικομματισμού αλλά δεν την υλοποίησαν ποτέ...

Οσο ο εμπαιγμός και η κοροϊδία του ΠΑΣΟΚ προς τα λαϊκά στρώματα συνεχίζεται, τόσο πιο ισχυρές γίνονται οι δεσμεύσεις που αναλαμβάνει απέναντι στο μεγάλο κεφάλαιο. Το ΠΑΣΟΚ ήδη έχει δεσμευτεί:

-- «Δε θα αυξήσουμε τη φορολογία των επιχειρήσεων».

-- «Τα κέρδη που παραμένουν στην επιχείρηση θα φορολογούνται με χαμηλό συντελεστή».

-- Οτι θα μειώσει τη φορολογία του κεφαλαίου στο 20%, μέχρι το 2014.

-- Για γενναία χρηματοδότηση επενδύσεων για την ...«πράσινη ανάπτυξη».

«Η αγορά όχι απλώς δεν έχει να φοβηθεί τίποτα, αλλά μπορεί να περιμένει ένα πιο σταθερό φορολογικό περιβάλλον (...). Εμείς θα ανταποκριθούμε πλήρως στη δημιουργία ενός υγιούς επιχειρηματικού περιβάλλοντος», έσπευσε να διαβεβαιώσει την πλουτοκρατία την Παρασκευή το ΠΑΣΟΚ μέσω του εκπροσώπου του, Γ. Παπακωνσταντίνου.

Στο ΠΑΣΟΚ, λοιπόν, τίποτα δεν έχει αλλάξει ούτε θα μπορεί να αλλάξει γιατί η πολιτική του, το πρόγραμμά του υπηρετούν συνειδητά την πολιτική που υπαγορεύουν τα κέντρα της άρχουσας τάξης και είναι το ένα και το αυτό πράγμα.

Από τις αρχές της δεκαετίας του '90 η ηγεσία της ΓΣΕΕ άρχισε να συγχρονίζεται στις απαιτήσεις του Μάαστριχτ και της «Λευκής Βίβλου». Από τότε ακόμα μπήκε η ιδεολογική πλατφόρμα για την αποδοχή από τη ΓΣΕΕ και την προσαρμογή της στην «παγκοσμιοποίηση» και στην «ανταγωνιστικότητα». Σε ολομέλεια της διοίκησης της ΓΣΕΕ, τον Ιούλη του 1994, οι νέοι «προβληματισμοί» έμπαιναν απροκάλυπτα. «...Θα μιλήσουμε κι εμείς για ανταγωνιστικότητα; Και θα προσδιορίσουμε πώς την εννοούμε; Η γνώμη μας είναι ότι ναι. Γιατί σε τελική ανάλυση ο υγιής ανταγωνισμός δεν μπορεί πια να θεωρείται απειλή. Πρέπει να θεωρηθεί αναπτυξιακό εργαλείο». Στο πλαίσιο αυτό έβλεπαν και το νέο ρόλο της ΓΣΕΕ: «...Να γίνουμε πεδίο συλλογικής παραγωγής προτάσεων πολιτικής. Να γίνουμε μια αξιόπιστη δύναμη ενός ευρύτατου και τεκμηριωμένου κοινωνικού διαλόγου»!

Eurokinissi

Σε αυτό το νόμο, που τόση κουβέντα γίνεται σήμερα, με αφορμή τα stage και τα τριήμερα εργασίας - τον οποίο το ΠΑΣΟΚ θέλει να ξεχάσει - η πλειοψηφία της ΓΣΕΕ δίνει το πράσινο φως. Υπογράφει το περίφημο «Σύμφωνο Εμπιστοσύνης προς το 2000». Για να περάσει μάλιστα το «Σύμφωνο» θα χρειαστεί σε ολομέλεια της ΓΣΕΕ η διπλή ψήφος του τότε προέδρου της ΓΣΕΕ και στελέχους της ΠΑΣΚΕ Χρ. Πολυζωγόπουλου. Το «Σύμφωνο» μνημονεύεται στην Εισηγητική Εκθεση του 2639/98 όπου χαρακτηριστικά αναφέρεται: «Τα μέτρα του νομοσχεδίου αποτελούν προϊόν του κοινωνικού διαλόγου που κατέληξε στο "Σύμφωνο Εμπιστοσύνης προς το 2000"». Πράγματι, η ηγεσία της ΓΣΕΕ αποδείχτηκε αξιόπιστο εργαλείο στα χέρια του ΠΑΣΟΚ, αξιόπιστος σύμμαχος του κεφαλαίου για να εμπεδωθεί η ευελιξία. Αυτή την ευελιξία πληρώνει σήμερα η νέα γενιά και ας υποκρίνεται ασύστολα το ΠΑΣΟΚ και ας κραυγάζει ο πρόεδρος της ΓΣΕΕ και στέλεχος της ΠΑΣΚΕ. Γιατί την κρίσιμη ώρα, όταν ψηφίζονταν τα stage, η ΠΑΣΚΕ έβαλε την υπογραφή της φαρδιά πλατιά. Και αυτή η υπογραφή δεν ξεπλένεται.

Τον ίδιο ρόλο ανέλαβε να παίξει η πλειοψηφία της ΓΣΕΕ και ειδικά η ΠΑΣΚΕ όταν το ΠΑΣΟΚ εξαπέλυσε την επίθεση στην Κοινωνική Ασφάλιση. Τρομαγμένο το ΠΑΣΟΚ, από την εργατική αντίσταση που βρήκε απέναντί του στο πακέτο Γιαννίτση, καταφεύγει σε ελιγμό. Ανοίγει τον «κοινωνικό διάλογο», στον οποίο σέρνεται η πλειοψηφία της ΓΣΕΕ (ΠΑΣΚΕ, ΔΑΚΕ, «Αυτόνομη Παρέμβαση») για να προετοιμάσει το νόμο Ρέππα. Στην τελευταία φάση του «κοινωνικού διαλόγου» η ΠΑΣΚΕ μετατρέπεται σε διαπρύσιο προπαγανδιστή του νόμου με τον οποίο αυξάνονται τα όρια ηλικίας συνταξιοδότησης σε δημόσιο και ΔΕΚΟ, μειώνονται οι συντάξεις, μπαίνουν οι βάσεις «ενοποίησης» Ταμείων, συγκροτείται επιτροπή για την κατάργηση των ΒΑΕ, νομοθετείται η ίδρυση των Επαγγελματικών Ταμείων (μορφή ιδιωτικής ασφάλισης) και θεσμοθετείται η υποχρηματοδότηση του ΙΚΑ, με τον καθορισμό του 1% του ΑΕΠ. Ετσι, με εργαλείο τις πλειοψηφίες σε ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ, το ΠΑΣΟΚ καταφέρνει ακόμα ένα βαρύ χτύπημα στην Κοινωνική Ασφάλιση.

Με αυτούς τους μοχλούς, το ΠΑΣΟΚ θα βαθύνει στην αγορά εργασίας το καθεστώς της «απασχολησιμότητας» κατά την τελευταία κυβερνητική του θητεία. Τα στελέχη του σε ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ θα μετατραπούν σε ιεροκήρυκες της Στρατηγικής της Λισαβόνας, της στρατηγικής δηλαδή του μεγάλου κεφαλαίου, που σαν οδοστρωτήρας θα τσαλαπατήσει τα εργατικά δικαιώματα στην Ελλάδα όπως και σε ολόκληρη την Ευρώπη. Τον ίδιο ρόλο θα αναλάβουν να παίξουν και όσον αφορά στους μισθούς. Από το 2004 μέχρι και σήμερα, η πλειοψηφία της ΓΣΕΕ θα υπογράψει κατά σειρά 3 κατάπτυστες Εθνικές Συλλογικές Συμβάσεις και μάλιστα διετούς διάρκειας η καθεμία. Με αυξήσεις κάτω από το ένα (1) ευρώ στο μεροκάματο, με μεσοσταθμικές «αυξήσεις» γύρω από τον επίσημο πληθωρισμό, αλλά πάντα κάτω από τις πραγματικές αυξήσεις στο κόστος ζωής, οι εργάτες θα διαπιστώνουν κάθε χρόνο ότι ο μισθός τους μειώνεται. Ετσι, οι βιομήχανοι βρίσκουν στο πρόσωπο της ηγεσίας της ΓΣΕΕ τον καλύτερο σύμμαχο στην εξασφάλιση συνεχούς ανόδου της κερδοφορίας τους.

Εν μέσω κρίσης η πλειοψηφία της ΓΣΕΕ επιστρατεύτηκε και πάλι στην υπηρεσία της πλουτοκρατίας. Καθώς οι απολύσεις μέσα στα εργοστάσια πέφτουν σαν το χαλάζι και η μείωση της απασχόλησης περνάει θηλιά στο λαιμό της εργατικής οικογένειας, η ΓΣΕΕ σπεύδει και ζητά συνεργασία με τις εργοδοτικές οργανώσεις για να εξεταστούν οι «αλυσιδωτές επιπτώσεις σε όλες τις παραγωγικές τάξεις»! Βλέπετε, κατά την άποψη της πλειοψηφίας, ο απολυμένος εργάτης έχει τις ίδιες επιπτώσεις με το αφεντικό που τον απολύει. Αντί για οργάνωση της πάλης κατά των απολύσεων, συναίνεση και «υπευθυνότητα». Αντί για αγώνες που θα υπερασπίζουν τους εργάτες, μνημόνια συνεργασίας με την εργοδοσία. Αποκύημα αυτής της στάσης θα είναι και τα «11 σημεία σύγκλισης ΣΕΒ - ΓΣΕΕ». Ακόμα ένα πισώπλατο χτύπημα στους εργάτες, αφού με αυτό το πλαίσιο συμφωνίας ζητούνται νέες χρηματοδοτήσεις για το μεγάλο κεφάλαιο, νέες επιδοτήσεις των επιχειρήσεων με πρόσχημα την «προστασία» της απασχόλησης.

Η αντίληψη αυτή θα εκφραστεί και με την επιστολή της ΓΣΕΕ προς τον πρωθυπουργό ενόψει της ΔΕΘ, με την οποία επί της ουσίας «διεκδικεί» την ανάπτυξη του καπιταλισμού: «Σταθεροποίηση του τραπεζικο-πιστωτικού συστήματος», «συμμετοχή του δημοσίου για την ενίσχυση της κεφαλαιακής επάρκειας των τραπεζών» αλλά και «στοχευμένες κρατικές ενισχύσεις» για τη στήριξη τομέων και κλάδων της ελληνικής οικονομίας. Και επειδή στη συγκεκριμένη φάση η πλουτοκρατία έχει κάνει τις επιλογές της, ο πρόεδρος της ΓΣΕΕ, Γ. Παναγόπουλος, δεν έχει πρόβλημα να δείξει ενόψει των εκλογών και τη δική του προτίμηση. Ετσι, μετά την τηλεμαχία των Κ. Καραμανλή και Γ. Παπανδρέου, δηλώνει απερίφραστα ότι το ΠΑΣΟΚ «θα ενισχύσει τους μη έχοντες και τους μη κατέχοντες». Μόνο που ο βίος και η πολιτεία της πλειοψηφίας της ΓΣΕΕ ήταν και είναι με τους «έχοντες και κατέχοντες». Αυτούς υπηρετεί με συνέπεια, σε αυτούς δίνει και τώρα διαπιστευτήρια. Αυτούς θα υπηρετήσει και μετά τις 4 του Οκτώβρη, όποιο κόμμα και αν βρίσκεται στην κυβερνητική εξουσία. Το κεφάλαιο, με δεδομένη τη μεγάλη δυσσαρέσκεια που εκδηλώθηκε προς τη ΝΔ, φαίνεται να επιλέγει το ΠΑΣΟΚ για νέα κυβέρνηση. Το κάνει όμως και για έναν ακόμη λόγο πέρα από τη στρατηγική τους ταύτιση. Οτι έχει την πείρα, παραπλανώντας, αλλά και το εργαλείο της χειραγώγησης των εργατικών των λαϊκών δυνάμεων. Η ΠΑΣΚΕ στη ΓΣΕΕ, τραβά την πλειοψηφία της, και πλήθος σωματείων, στο δρόμο του κεφαλαίου.Αποτελεί η ΓΣΕΕ, όπως και η ΑΔΕΔΥ, τα πιο ισχυρά υπουργεία της νέας κυβέρνησης και της πλουτοκρατίας.

Ολοι αυτοί να ψηφίσουν ΚΚΕ με το βλέμμα στραμμένο στην επόμενη μέρα. Η κατάσταση θα είναι η ίδια και χειρότερη από την πολιτική για την έξοδο από την κρίση υπέρ των μεγαλοεπιχειρηματιών. Ολοι αυτοί οι ψήφοι, και αυτών που σταθερά ψηφίζουν ΚΚΕ και αυτών που ενδεχομένως για πρώτη φορά θα ψηφίσουν ή και ευκαιριακά, θα μετατραπούν σε δύναμη του λαϊκού αγώνα, στη δημιουργία ενός ενωτικού, ριζοσπαστικού λαϊκού ρεύματος, το οποίο ξέρει να αντιπολιτεύεται από σταθερές θέσεις, παλεύει στο καθοριστικό πεδίο της οικονομίας και όλου του εποικοδομήματος της κοινωνικής πολιτικής, των ηθικών και πολιτιστικών αξιών, που πάντα ήταν ψηλά όταν το κίνημα ανέβαινε.

Το ταξικό κίνημα των εργαζομένων απαιτεί κατώτατο μισθό 1.400 ευρώ το μήνα και κατώτερη σύνταξη 1.120 ευρώ. Το ΠΑΣΟΚ και ο Παπανδρέου πετoύν στα μούτρα των εργαζομένων «βασική σύνταξη 500 ευρώ για όλους»...

Το συνταξιοδοτικό σύστημα, της πολυδιαφημισμένης Δανίας, όπως προκύπτει από σχετικό κείμενο της Γενικής Γραμματείας Κοινωνικών Ασφαλίσεων του υπουργείου Απασχόλησης και Κοινωνικής Προστασίας, είναι ένα σύστημα από το οποίο απουσιάζει εντελώς η έννοια της σύνταξης, όπως την έχουμε γνωρίσει μέχρι τώρα. Ουσιαστικά στηρίζεται στον αγώνα δρόμου που πρέπει να κάνουν, σ' ολόκληρο τον εργάσιμο βίο τους, οι εργαζόμενοι πληρώνοντας εισφορές σε διαφόρων τύπων «Ταμεία» και ιδιωτικές εταιρείες, προκειμένου να αποκτήσουν το δικαίωμα μετά τα 65 τους χρόνια να προσβλέπουν σε μια σειρά προνοιακού χαρακτήρα επιδόματα. Για να κατανοηθούν καλύτερα τα δεδομένα που έχουν ήδη δημιουργηθεί στην περίπτωση της Δανίας, όπου ισχύει το σύστημα των... πυλώνων, να πούμε ότι σύμφωνα με τη Γιούροστατ, το 2004 οι μέσες μηνιαίες αποδοχές των Δανών εργαζομένων, υπολογίζονταν στα 4.101 ευρώ. Το σύστημα Δανίας λοιπόν, που λανσάρει ο αρχηγός του ΠΑΣΟΚ, προβλέπει:

Πρώτο: Τη δημόσια σύνταξη γήρατος. Αρχικά χορηγούνταν, σε όλους τους πολίτες μόλις έκλειναν το 65οέτος της ηλικία τους, ωστόσο το όριο αυτό ήδη αυξάνεται σταδιακά στα 67 έτη. Η δημόσια σύνταξη χωρίζεται σε δύο μέρη: Το βασικό (το δικαιούνται όλοι οι συνταξιούχοι) και το συμπληρωματικό (δίνεται ανάλογα με το αν υπάρχουν και άλλα οικογενειακά εισοδήματα).

Αν προσπαθήσει κάποιος να υπολογίσει με αριθμούς τα ποσά αυτής της δημόσιας σύνταξης γήρατος διαπιστώνει ότι: Η βασική δημόσια σύνταξη είναι όλο κι όλο 5.195 ευρώ το χρόνο, δηλαδή, με βάση τα δεδομένα του δικού μας εργατικού δικαίου των 14 μισθών, είναι 371 ευρώ το μήνα (!!!), για παντρεμένους ή για άτομα που συζούν. Το ποσό αυτό γίνεται 7.095 ευρώ το χρόνο (507 ευρώ το μήνα), για κάθε συνταξιούχο που ζει μόνος του.

Οσοι συνταξιούχοι δεν έχουν απολύτως κανένα άλλο εισόδημα, το συμπληρωματικό ποσό της δημόσιας σύνταξης γήρατος μπορεί να είναι άλλο τόσο. Αν υπάρχουν άλλα εισοδήματα, το συμπληρωματικό ποσό μειώνεται σταδιακά, μέχρι τον πλήρη μηδενισμό του. Σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία, συμπληρωματικό ποσό δεν εισπράττει καθόλου το 37% των συνταξιούχων!

Δεύτερο: Τη δημόσια υποχρεωτική επικουρική σύνταξη. Καλύπτει όλους τους μισθωτούς, τους ανέργους και πολλές κατηγορίες αυτοαπασχολούμενων (προαιρετικά). Ανεξάρτητα και σε αντίθεση με το ρόλο που είχε τις προηγούμενες δεκαετίες, όταν πράγματι λειτουργούσε ως ταμείο επικουρικής σύνταξης, σήμερα λειτουργεί σε ανταποδοτική βάση με στοιχεία αναδιανομής, ενώ από το 2002 άλλαξε και ο τρόπος υπολογισμού της σύνταξης στην κατεύθυνση της πλήρους ανταπόδοσης.

Ολοι οι εργαζόμενοι 16-64 ετών που εργάζονται πάνω από 9 ώρες τη βδομάδα ασφαλίζονται υποχρεωτικά για τη σύνταξη αυτή, καταβάλλοντας εισφορές. Η μέση ετήσια εισφορά ανέρχεται σε 400 ευρώ, ενώ η μέση σύνταξη σε 1.200 το χρόνο ή 86 ευρώ το μήνα. Η μεγαλύτερη, πλήρης σύνταξη (προφανώς για τους ασφαλισμένους που ασφαλίστηκαν - εργάστηκαν όλα τα 48 χρόνια), μπορεί να φτάσει τα 3.000 ευρώ το χρόνο ή τα 215 ευρώ το μήνα.

Τρίτο: Την ειδική επικουρική σύνταξη, που καθιερώθηκε το 1999 με στόχο, όπως επίσημα αναφέρεται, «την αύξηση των κρατικών αποταμιεύσεων». Ολοι οι μισθωτοί συνεισφέρουν υποχρεωτικά στο Ταμείο το 1% του εισοδήματός τους. Το Ταμείο έχει σήμερα 3,3 εκατομμύρια ασφαλισμένους, δημιουργημένο κεφάλαιο 3,8 δισ. ευρώ, αλλά ελάχιστους συνταξιούχους. Κι αυτό επειδή από το 2002 λειτουργεί σε καθαρά κεφαλαιοποιητική βάση, με αποτέλεσμα να μη συμφέρει κανέναν να πάρει τα ψίχουλα που δίνει ως - υποτίθεται - συμπληρωματική σύνταξη.

Τέταρτο: Τις συντάξεις των επαγγελματικών Ταμείων. Πρόκειται για κατ' όνομα επαγγελματικά Ταμεία, αφού στην ουσία πρόκειται για οργανισμούς που λειτουργούν και δίνουν συντάξεις, με βάση τις εισφορές των ασφαλισμένων και τις αποδόσεις των αποθεματικών. Ετσι, παρά το γεγονός ότι στη Δανία παρόμοια Ταμεία υπάρχουν από το 19ο ακόμα αιώνα, μέχρι και το 1980 μόλις το 30% των εργαζομένων προσέφευγε σ' αυτά. Ωστόσο, η συνεχής υπονόμευση του συνταξιοδοτικού συστήματος και η σταδιακή μείωση των συντάξεων είχε σαν αποτέλεσμα, σήμερα να συγκεντρώνουν το 90% των εργαζομένων. Η σύνταξη που δίνουν μπορεί - στην καλύτερη περίπτωση, και λόγος γίνεται για ασφαλισμένους αρκετών δεκαετιών - να φτάσει το 20% του μισθού.

Πέμπτο: Ατομικές συντάξεις από ιδιωτική ασφάλιση. Πρόκειται για συνταξιοδοτικά σχήματα που πωλούν τράπεζες και ασφαλιστικές εταιρείες, με όλες τις επιφυλάξεις και τους ενδοιασμούς που προκαλούν αυτού του είδους τα προγράμματα των πολυεθνικών, προγράμματα τα οποία, άλλωστε, σχεδόν στο σύνολό τους έχουν καταρρεύσει υπό το βάρος της οικονομικής κρίσης. Στη Δανία περίπου 1.000.000 άτομα είναι ασφαλισμένα σε ιδιωτικά ασφαλιστικά σχήματα, χωρίς κανείς, έστω και μέσω της στατιστικής, να είναι σε θέση να πει τι πόσα καταβάλλουν οι πελάτες στις εταιρείες τραπεζασφαλειών, ούτε το πόσα εισπράττουν από αυτές.

Με δυο λόγια, πέρα από ένα μέρος της δημόσιας σύνταξης γήρατος, της βασικής σύνταξης που λέει και ο Γ. Παπανδρέου, όλα τα υπόλοιπα ποσά ...παίζονται. Πέρα, δηλαδή, από αυτή τη βασική σύνταξη, δεν υπάρχει τίποτα που να είναι δεδομένο και κατοχυρωμένο. Με βάση όλα αυτά προκύπτει ότι:

• Σε περίπτωση που ο 67χρονος πολίτης - δικαιούχος της δημόσιας σύνταξης γήρατος, δεν έχει απολύτως κανένα άλλο εισόδημα, η καλύτερη περίπτωση δηλαδή, θα πάρει σύνταξη 1.014 ευρώ το μήνα αν ζει μόνος του και 743 ευρώ το μήνα αν είναι παντρεμένος ή συζεί με κάποιον άλλον.
• Αν δικαιούται πλήρη δημόσια υποχρεωτική επικουρική σύνταξη, το παραπάνω ποσό μπορεί να αυξηθεί κατά 86 ευρώ το μήνα και να φτάσει τα 1.100 ευρώ.

Συμπέρασμα: Στην απόλυτα καλύτερη περίπτωση κάποιος που βγαίνει κοντά στα 70 δικαιούται σύνταξη 1.100 ευρώ το μήνα, ενώ με βάση τους μισθούς της Δανίας το ποσοστό αναπλήρωσης είναι μόλις 26,8%!!!

Ανεξάρτητα από την εκχυδαϊσμένη προπαγάνδα που γίνεται στη χώρα μας για το εύρος των κατακτήσεων των σύγχρονων Δανών εργαζομένων, είναι ολοφάνερο ότι δεν μπορεί να γίνει λόγος για ανθρώπινη ζωή, όταν η σύνταξη καλύπτει μόλις το 26,8% του μισθού. Η απάντηση, όμως που δίνουν σε αυτές τις αιτιάσεις, το ΠΑΣΟΚ και ο Γ. Παπανδρέου προσωπικά, είναι εντελώς κυνική. Σε περίπτωση που κάποιος κρίνει ότι η σύνταξη είναι μικρή, λένε, δίνονται κίνητρα για να εξακολουθήσει να εργάζεται και μετά τα 67, ώστε κάποια χρόνια αργότερα να πάρει μεγαλύτερη σύνταξη. Η άλλη απάντηση που δίνουν, συνδέεται με το περιορισμένο εύρος της κατανάλωσης που έχουν οι 70άρηδες και άρα το 26,8% αναπλήρωση του μισθού κινείται σε λογικά επίπεδα κάλυψης των αναγκών των συνταξιούχων.

Η πρόκληση είναι οφθαλμοφανής. Σε μια εποχή που το ταξικό κίνημα των εργαζομένων προβάλλει ως στοιχειώδη προϋπόθεση για την άμεση οικονομική ανακούφιση της λαϊκής οικογένειας κατώτατο μισθό 1.400 ευρώ το μήνα και κατώτερη σύνταξη ίση με το 80% του μισθού, δηλαδή 1.120 ευρώ, το ΠΑΣΟΚ και ο Γ. Παπανδρέου προσπαθούν να ξελασπώσουν το μεγάλο κεφάλαιο, πετώντας στα μούτρα των εργαζομένων «βασική σύνταξη των 500 ευρώ για όλους».

Το κύριο βέβαια δεν είναι ο Γ. Παπανδρέου και το κόμμα του. Αυτοί είκοσι χρόνια το κεφάλαιο υπηρετούσαν, το ίδιο θα κάνουν και τώρα, αν βρεθούν ξανά στην εξουσία. Το ζήτημα είναι πώς απαντάμε εμείς σ' αυτούς - και στους άλλους της ΝΔ που ίδια σχέδια έχουν στα συρτάρια τους - που απεργάζονται τη νέα επίθεση ενάντια στα λαϊκά στρώματα. Ζητούμενο είναι πώς θα τιμωρήσουμε όσο γίνεται περισσότερο αυτούς που για τα συμφέροντα της πλουτοκρατίας και τα κέρδη των δισεκατομμυρίων, σχεδιάζουν συντάξεις των 500 ευρώ για τους εργαζόμενους. Η μαζική καταδίκη και των δύο πόλων του δικομματισμού, η μείωση της δύναμης και της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ είναι ένα το κρατούμενο. Και μαζί μ' αυτό, μη διαφεύγει της προσοχής ότι η χειρότερη τιμωρία για την οικονομική ολιγαρχία, αυτό που της προκαλεί πραγματική ταραχή και φρίκη, είναι η όσο το δυνατόν μεγαλύτερη ενίσχυση του ΚΚΕ και στην κάλπη.

Κόκκινη ψήφο λοιπόν την επόμενη Κυριακή, για να χάσουν εκείνοι τον ύπνο τους και εμείς να καταφέρουμε να σώσουμε - και γιατί όχι - να βελτιώσουμε τις συνθήκες ζωής για τους εργαζόμενους και τις συντάξεις για τους απόμαχους της δουλειάς.

«ΝΔ - ΠΑΣΟΚ, για άλλη μια φορά, καλούν τον εργαζόμενο λαό, τα φτωχά λαϊκά στρώματα, να πληρώσουν τις συνέπειες των αντιδραστικών πολιτικών, που με συνέπεια ξεδιπλώνουν υπέρ της στρατηγικής ενίσχυσης του μονοπωλιακού κεφαλαίου, όπως προωθείται με τις κατευθύνσεις της Ευρωπαϊκής Ενωσης.

Το εκπαιδευτικό προσωπικό στην Ανώτατη Εκπαίδευση, οι ερευνητές, μπορεί να μη βιώνουν την οικονομική καπιταλιστική κρίση στον ίδιο βαθμό που την αντιμετωπίζει ο εργάτης της ΛΑΡΚΟ, ο οικοδόμος ή ο φτωχός αγρότης, όμως αισθάνονται και αυτοί τις συνέπειες της αντιλαϊκής πολιτικής. Εξάλλου οι συνέπειες αυτές αφορούν τη ζωή τους, την επιστημονική και εργασιακή τους προοπτική, το χαρακτήρα και την ποιότητα της Ανώτατης Εκπαίδευσης.

Η χρηματοδότηση της Ανώτατης Εκπαίδευσης βρίσκεται σε άθλια επίπεδα, και τα πανεπιστημιακά ιδρύματα οδηγούνται στην ιδιωτικο-οικονομική λειτουργία και στην υποταγή τους στις ορέξεις των επιχειρήσεων. Αυτό, σε συνδυασμό με τους χαμηλούς μισθούς του εκπαιδευτικού και ερευνητικού προσωπικού, οδηγεί στη συνολική υποβάθμιση του περιεχομένου και της ακαδημαϊκής δραστηριότητας των ΑΕΙ και ΤΕΙ. Τα ιδιωτικά παραμάγαζα (κολέγια, ΚΕΣ) αναγνωρίζονται πλέον ως τριτοβάθμια εκπαιδευτήρια. Οι πραγματικές ανάγκες της κοινωνίας αγνοούνται, ο κοινωνικός χαρακτήρας της επιστήμης παραμορφώνεται βίαια. Η εμπορευματοποίηση της γνώσης γίνεται κυρίαρχη πολιτική στρατηγική. Νέοι άξιοι επιστήμονες - ερευνητές, αναγκάζονται να καλύπτουν με επαίσχυντες συμβάσεις τις εκπαιδευτικές ανάγκες των ΑΕΙ και των ΤΕΙ, σε βάρος της ερευνητικής και διδακτικής τους προσφοράς. Η ελεύθερη διακίνηση των ιδεών δε «χωράει» στα ιδιωτικά συμφέροντα, η συνδικαλιστική έκφραση των πανεπιστημιακών και φοιτητών εκφυλίζεται.

Κάθε ακαδημαϊκός δάσκαλος και ερευνητής που βρίσκεται αντιμέτωπος με τη δραματική μετάλλαξη του Πανεπιστημίου, πρέπει να πάρει θέση ενάντια στη μετατροπή της Παιδείας συνολικά και της Ανώτατης Εκπαίδευσης σε παράρτημα των επιχειρηματιών, στην ένταση των ταξικών φραγμών που διαπερνά όλες τις εκπαιδευτικές βαθμίδες και που προωθούν ενιαία ΝΔ - ΠΑΣΟΚ, με τη στήριξη του ΣΥΡΙΖΑ, που με την τυχοδιωκτική πολιτική του συμπορεύεται μαζί τους.

Απέναντι σε όλα αυτά, το ΚΚΕ αποτελεί τη μόνη πολιτική δύναμη που αγωνίζεται για την Παιδεία και το πανεπιστήμιο των λαϊκών αναγκών. Ενα δημόσιο και δωρεάν Πανεπιστήμιο υψηλού επιπέδου, που να παρέχει σύγχρονη Ανώτατη Εκπαίδευση, χωρίς ταξικούς φραγμούς και κατηγορίες ιδρυμάτων, να επιτελεί ερευνητικό έργο που να ανταποκρίνεται στις σύγχρονες εξελίξεις της επιστήμης, να συμβάλλει αποτελεσματικά στην ικανοποίηση των πραγματικών κοινωνικών αναγκών.

Το ΚΚΕ είναι το κόμμα εκείνο που, σε αντίθεση με όλες τις άλλες πολιτικές δυνάμεις της χώρες, δεν εξαπατά το λαό. Το ΚΚΕ στέκεται στο πλευρό του εργαζόμενου, αγωνίζεται για το δικαίωμά του στη μόρφωση και στη δουλειά. Το ΚΚΕ δείχνει το δρόμο προς τη Λαϊκή Εξουσία και Οικονομία.

Εμείς που συνυπογράφουμε αυτό το κάλεσμα στήριξης του ΚΚΕ στις εκλογές της 4ης Οκτωβρίου 2009 με αυτή μας την πράξη υπερασπιζόμαστε όλες εκείνες τις αρχές που μας οδήγησαν να αφιερωθούμε στην αναζήτηση και στην αποκάλυψη της αλήθειας, στη μετάδοση της γνώσης αυτής στους φοιτητές μας, στην αξιοποίησή της στη συνεχή ανάπτυξη της επιστήμης και στη βελτίωση των συνθηκών και της ποιότητας της ζωής της κοινωνίας».

Οι πανεπιστημιακοί και οι εκπαιδευτικοί ΤΕΙ που υπογράφουν αυτό το κείμενο είναι οι εξής:

ΜΕΓΑΛΟΦΩΝΟΥ Πέρσα, Επίκουρος Καθηγήτρια

ΘΡΑΣΥΒΟΥΛΙΔΟΥ Αννα, Λέκτορας

ΚΟΥΝΙΑΣ Στρατής, Ομότιμος Καθηγητής

ΚΡΙΚΕΛΗΣ Πέτρος, Λέκτορας

ΠΑΠΑΤΡΙΑΝΤΑΦΥΛΛΟΥ Μαρία, Αναπληρώτρια Καθηγήτρια

ΤΣΕΡΤΟΣ Γιάννης, Επίκουρος Καθηγητής

ΣΙΣΚΟΣ Γιώργος, Αναπληρωτής Καθηγητής

ΚΑΡΥΑΜΠΑ - ΣΤΥΛΟΓΙΑΝΝΗ Ευαγγελία, Επίκουρος Καθηγήτρια

ΒΑΦΙΑΣ Πέτρος, ΕΕΔΙΠ

ΧΑΤΖΗΧΑΡΙΣΤΟΣ Δημήτρης, Καθηγητής

ΘΕΟΔΟΣΙΟΥ Στράτος, Αναπληρωτής Καθηγητής

ΠΑΠΑΪΩΑΝΝΟΥ Γεωργία, Επίκουρος Καθηγήτρια

ΤΡΙΜΠΕΡΗΣ Γιώργος, Καθηγητής

ΠΕΤΡΟΥ Αθηνά, Αναπληρώτρια Καθηγήτρια

ΛΑΖΟΥ Αννα, Λέκτορας

ΣΑΡΗΓΙΑΝΝΗΣ Γιώργος, Καθηγητής

ΧΙΤΖΑΝΙΔΗΣ Κυριάκος, Καθηγητής

ΓΙΟΒΑ Διδώ, Καθηγήτρια

ΜΑΝΩΛΑΚΟΣ Δημήτρης, Καθηγητής

ΒΑΔΑΛΟΥΚΑ Κική, Επίκουρος Καθηγήτρια

ΜΠΑΡΤΖΩΚΑΣ Δήμος, Καθηγητής

ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ Κώστας, Αναπληρωτής Καθηγητής

ΜΠΑΦΑΣ Γιώργος, Καθηγητής

ΠΑΛΥΒΟΣ Γιάννης, Καθηγητής

ΓΕΩΡΓΙΑΔΗΣ Παναγιώτης, Επιστημονικός συνεργάτης

ΚΑΛΤΣΩΝΗΣ Δημήτρης, Λέκτορας

ΠΑΠΑΝΕΟΦΥΤΟΥ Αγάπιος, Επίκουρος Καθηγητής

ΚΩΣΤΟΠΟΥΛΟΣ Τρύφωνας, Επίκουρος Καθηγητής

ΚΑΡΑΜΠΕΤΣΙΟΥ Χριστίνα, Λέκτορας

ΧΡΥΣΙΚΟΠΟΥΛΟΣ Σπύρος, ΕΕΔΙΠ

ΜΑΡΓΑΡΙΤΗΣ Γιώργος, Καθηγητής

ΧΟΥΡΜΟΥΖΙΑΔΗΣ Γιώργος, Ομότιμος καθηγητής

ΕΥΣΤΡΑΤΙΟΥ Νίκος, Καθηγητής

ΓΟΥΝΕΛΑΣ Δημήτρης, Αναπληρωτής Καθηγητής

ΛΑΖΑΡΙΔΗΣ Γιώργος, Καθηγητής

ΝΙΚΟΛΑΟΥ Νίκος, Καθηγητής

ΓΕΡΟΝΙΚΑΚΗ Αθηνά, Αναπληρώτρια Καθηγήτρια

ΚΑΝΤΙΔΑΚΗΣ Μανώλης, Επιστημονικός συνεργάτης

ΤΣΑΚΛΙΔΗΣ Γιώργος, Αναπληρωτής Καθηγητής

ΤΣΙΛΙΓΚΙΡΙΔΗΣ Γιώργος, Επίκουρος Καθηγητής

ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ Παναγής, Επίκουρος Καθηγητής

ΡΑΠΤΑΚΗΣ Δημήτρης, Επίκουρος Καθηγητής

ΚΥΠΡΙΑΝΙΔΗΣ Γιάννης, Επίκουρος Καθηγητής

ΜΑΣΕΝ Στυλιανός, Καθηγητής

ΖΙΩΓΑΣ Γιάννης, Επίκουρος Καθηγητής

ΛΑΖΑΡΙΔΗΣ Νικόλαος, Επίκουρος Καθηγητής

ΜΠΙΚΙΑΡΗΣ Δημήτρης, Επίκουρος Καθηγητής

ΚΑΡΑΚΑΪΣΗΣ Γεώργιος, Καθηγητής

ΚΑΡΑΚΩΣΤΑΣ Βασίλης, Αναπληρωτής Καθηγητής

ΦΟΥΣΕΚΗΣ Παναγιώτης, Καθηγητής

ΠΑΠΑΔΗΜΗΤΡΙΟΥ Ελευθερία, Καθηγήτρια

ΠΑΠΑΓΕΩΡΓΙΟΥ Βασίλης, Καθηγητής

ΣΙΔΗΡΟΠΟΥΛΟΥ Λίτσα, Λέκτορας

ΟΥΒΕ Μάτσκε, Καθηγητής

ΒΑΜΒΑΚΙΔΟΥ Ιφιγένεια, Επίκουρος Καθηγήτρια

ΓΕΩΡΓΙΤΣΟΠΟΥΛΟΣ Γιώργος, Λέκτορας

ΙΩΑΝΝΙΔΗΣ Αλέξης, Λέκτορας

ΜΑΡΤΙΝΙΔΗΣ Κώστας, Επίκουρος Καθηγητής

ΑΓΓΕΛΑΤΟΥ Ρόνη, Αναπληρώτρια Καθηγήτρια

ΑΓΓΕΛΟΠΟΥΛΟΣ Κώστας, Επίκουρος Καθηγητής

ΑΣΠΡΑΓΓΑΘΟΣ Νίκος, Καθηγητής

ΒΑΝΑΚΑΡΑΣ Αλέξανδρος, Επίκουρος Καθηγητής

ΚΟΝΤΟΠΟΥΛΟΣ Νίκος, Καθηγητής

ΚΟΥΤΙΝΑΣ Θανάσης, Καθηγητής

ΜΑΤΣΩΚΗΣ Νίκος, Αναπληρωτής Καθηγητής

ΜΙΣΙΡΛΗΣ Γιάννης, Καθηγητής

ΠΑΠΑΔΟΠΕΤΡΑΚΗΣ Ευτύχης, Λέκτορας

ΠΕΡΑΚΗΣ Κωνσταντίνος, Λέκτορας

ΣΠΥΡΟΥ Νίκος, Καθηγητής, Κοσμήτορας Πολυτεχνικής Σχολής

ΤΣΙΜΠΕΡΗΣ Νίκος, Λέκτορας

ΧΟΝΔΡΟΣ Θωμάς, Επίκουρος Καθηγητής

ΚΑΡΑΓΙΑΝΝΗΣ Θανάσης, Διδάσκων ΠΔ 407

ΓΕΩΡΓΟΥΛΙΑΣ Παναγιώτης, Επίκουρος Καθηγητής

ΓΙΑΝΝΟΥΚΑΣ Θανάσης, Αναπληρωτής Καθηγητής

ΘΕΟΔΩΡΟΥ Κική, Επίκουρος Καθηγήτρια

ΙΩΑΝΝΟΥ Μαρία, Επίκουρος Καθηγήτρια

ΚΑΠΑΣ Κωνσταντίνος, Καθηγητής

ΜΑΤΣΟΥΚΑ Τούλα, Αναπληρώτρια Καθηγήτρια

ΜΟΛΥΒΔΑΣ Πασχάλης - Αδάμ, Καθηγητής, Κοσμήτορας Σχολής Υγείας

ΤΣΟΥΓΚΟΣ Γιάννης, Διδάσκων ΠΔ 407

ΑΛΥΣΣΑΝΔΡΑΚΗΣ Κώστας, Καθηγητής

ΕΥΑΓΓΕΛΑΚΗΣ Γιώργος, Αναπληρωτής Καθηγητής

ΚΑΛΠΑΚΙΔΗΣ Βασίλης, Καθηγητής

ΚΑΡΠΟΖΗΛΟΣ Απόστολος, Καθηγητής

ΛΑΔΟΓΙΑΝΝΗ Γεωργία, Επίκουρος Καθηγήτρια

ΝΟΥΤΣΟΣ Δημήτρης, Καθηγητής

ΠΑΠΑΜΙΧΑΗΛ Μανόλης, Αναπληρωτής Καθηγητής

ΣΑΜΟΥΗΛ Κοέν, Επίκουρος Καθηγητής

ΤΣΙΚΑΡΗΣ Βασίλης, Καθηγητής

ΣΑΡΡΗΣ Δημήτρης, Ερευνητής

ΓΕΩΡΓΑΤΣΟΥΛΗΣ Μανώλης, Αναπληρωτής Καθηγητής

ΚΕΛΑΝΔΡΙΑΣ Παναγιώτης, Επίκουρος Καθηγητής

ΚΕΝΤΡΩΤΗΣ Γιώργος, Καθηγητής

ΜΠΟΜΠΟΛΗΣ Πέτρος, ΕΕΔΙΠ

ΠΑΠΑΒΑΣΙΛΕΙΟΥ Περικλής, Αναπληρωτής Καθηγητής

ΠΑΠΑΘΕΟΔΩΡΟΥ Χρήστος, Αναπληρωτής Καθηγητής

ΠΑΡΙΑΝΟΥ Αναστασία, Επίκουρος Καθηγήτρια

ΦΙΛΙΑΣ Δημήτρης, Αναπληρωτής Καθηγητής

ΚΑΡΚΑΖΗΣ Ιωάννης, Καθηγητής, Κοσμήτορας Σχολής Επιστημών Διοίκησης

ΠΑΠΑΛΕΞΙΟΥ Νίκος, Επίκουρος Καθηγητής

ΚΟΝΔΥΛΗΣ Αντώνης, ΕΤΠ

ΑΚΑΡΕΠΗΣ Φίλιππος, Καθηγητής Εφαρμογών

ΓΚΕΝΑ Λίτσα, Καθηγήτρια Εφαρμογών

ΠΑΡΑΛΙΚΑ Μαρία, Αναπληρώτρια Καθηγήτρια

ΡΟΥΜΠΙΑΣ Γιάννης, Καθηγητής

ΚΑΝΔΑΡΑΚΗΣ Γιάννης, Καθηγητής

ΔΙΛΙΝΤΑΣ Γιώργος, Αναπληρωτής Καθηγητής

ΕΥΓΕΝΑΚΗ Αθηνά, Εκτακτη Καθηγήτρια

ΜΑΛΑΤΕΣΤΑΣ Παντελής, Καθηγητής

ΜΑΡΚΕΖΙΝΗΣ Αλέξανδρος, ΕΤΠ

ΣΙΝΙΟΡΟΣ Τάκης, Επίκουρος Καθηγητής

ΣΤΑΘΑΣ Γιάννης, Εκτακτος Καθηγητής

ΤΖΙΑΜΠΑΖΗΣ Θανάσης, Ομότιμος Καθηγητής

ΑΒΡΑΜΙΔΗΣ Νίκος, Εργαστηριακός συνεργάτης

ΒΟΥΤΣΑ Μαρία, Επίκουρος Καθηγήτρια

ΚΟΡΟΜΠΙΛΗ Στέλλα, Αναπληρώτρια Καθηγήτρια

ΤΗΛΙΚΙΔΟΥ Ρένα, Καθηγήτρια

ΠΑΣΧΑΛΙΔΗΣ Χρήστος, Καθηγητής

ΣΤΑΦΥΛΙΔΟΥ Γεωργία, Επίκουρος Καθηγήτρια

ΚΤΕΝΑ Αφροδίτη, Επίκουρος Καθηγήτρια.

Σ' αρέσει να σε απειλούν, να σε φοβίζουν με φαντάσματα, να σου στερούν ακόμα και το δικαίωμα να σκέφτεσαι.

Απροκάλυπτα σου παίρνουν πίσω όσα σου ανήκουν.

Δεν αρκεί να το διαπιστώνεις και να αγανακτείς, μοιρολατρικά. Φόβισέ τους εσύ. Αντιστάσου στην κοροϊδία και την απομόνωση. Δείξε τη δύναμή σου. Δώσε δύναμη στο ΚΚΕ.

Μ' αυτά τα δεδομένα σ' αυτές τις εκλογές, οι δυο μονομάχοι του δικομματισμού ζητούν απ' το λαό αυτοδυναμία για να ξεπεραστεί, δήθεν, η κρίση, φορτώνοντάς τον εξ ολοκλήρου τα βάρη της. Στο λαό που δεν αντέχει άλλο τη φτώχεια, την ανεργία, την ανασφάλιστη εργασία, την ακριβή Υγεία, την υποβαθμισμένη Παιδεία που οι κυβερνήσεις των δύο μονομάχων δημιούργησαν.

Σ' αυτό το θολό τοπίο, μια πολιτική δύναμη αντιστέκεται αγωνιζόμενη με φερεγγυότητα πλάι στο λαό, για το λαό, το ΚΚΕ. Η όλη αγωνιστική του διαδρομή, με απαρέγκλιτη στόχευση τα συμφέροντα του λαού και του τόπου, το καθιστά δικαιωματικά, μόνο πόλο αντίστασης στην νεοφιλελεύθερη βαρβαρότητα που δείχνει αποφασισμένη, όχι μόνον να μην καταθέσει τα όπλα, αλλά και να εφαρμόσει πιο δυσβάσταχτα αντιλαϊκά μέτρα, για να συνεχίζεται η κερδοφορία υπέρ των δημιουργών της κρίσης.

Σ' αυτές τις πολύ κρίσιμες εκλογές για το λαό και τον τόπο, η υπερψήφιση του ΚΚΕ και από δημοκράτες πατριώτες που δεν είναι μέλη, οπαδοί και φίλοι, αποτελεί σίγουρη επένδυση για πιο αποτελεσματικούς αγώνες που θα ανοίξουν παράθυρο ελπίδας για ένα καλύτερο αύριο.

Το λαϊκό κίνημα, λοιπόν, προβλέπεται να αναλάβει το ρόλο της «αξιωματικής αντιπολίτευσης» με την πολιτική έκφρασή του, την πρωτοπορία, το ΚΚΕ. Μεταβατική εξέλιξη που προβλέπεται στην πάλη των τάξεων από λόγους ιστορικούς αλλά και από τις συγκυρίες. Και η παρούσα συγκυρία είναι από τις πιο επίκαιρες, αφού τα πράγματα όχι μόνο έχουν οδηγηθεί στο απροχώρητο, αλλά για πρώτη φορά στον μεταπολιτευτικό βίο, βιώνονται κιόλας κι από όλους. Κοινή είναι πια η συνειδητοποίηση πως η παρούσα οικονομική κρίση - κορύφωση άλλων στο παρελθόν - δεν είναι τυχαία, αλλά αναπόδραστη κατάληξη της καπιταλιστικής... ανάπτυξης σε συνθήκες παγκοσμιοποίησης! Ομόθυμη είναι και η αγανάκτηση πως η «ανάταξή» της γίνεται μόνο στο σώμα των εχόντων και υπεύθυνων της κρίσης (τραπεζίτες, γκόλντεν μπόις) κι όχι στα λαϊκά στρώματα. Και, τέλος, εξεγερτική είναι η αντίδραση απ' όλους στη διαπίστωση πως δεν επιτρέπεται ανεξάρτητη πολιτική βούληση στον καθένα μας παρά μόνο στα πλαίσια που ορίζουν τα Παγκόσμια Διευθυντήρια. Π.χ. στα καθ' ημάς, ο Αλμούνια που στις 5 Οκτωβρίου θα.... δώσει - κατά δήλωσή του - «την εντολή των ορίων διακυβέρνησης της χώρας μας» σ' έναν εκ των δύο - στον... εξής έναν - του δικομματισμού, εξομοιώνοντάς τους κυνικά σε έναν και αδιαίρετο εντολοδόχο.

Κατόπιν αυτών, τι μένει από την πλευρά μας για να εναντιωθούμε πέρα από μοιρολατρικές αντιδράσεις (παραιτήσεις, αποχές, κ.λπ.) και παγιδεύσεις σε άσκοπα διλήμματα με ατέρμονες συζητήσεις;

Συστράτευση στο Λαϊκό Κίνημα που στη Βουλή - και φυσικά έξω από αυτή - έχει το ΚΚΕ εκπρόσωπο με διαπιστευτήρια Ιστορικά (Εθνική Αντίσταση, Αντιιμπεριλιαστικοί Αγώνες, κ.λπ.) και «τρέχοντα» (συνδικαλιστικοί αγώνες, κ.λπ.).

Η συγκυρία της... συγκυρίας, λοιπόν - συγκυρία εις διπλούν - με μια ψήφο από τον καθένα μας, για να εξασφαλίσουμε το ρόλο «της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης» σήμερα και, σε προοπτική, να εγγράψουμε στη συνείδηση του κόσμου σκέψεις που δε θα περιορίζονται σε ανυπακοή και εναντίωση αλλά θα οδηγούν στη διαμόρφωση πρότασης για λαϊκή διακυβέρνηση.

Ψηφίζω - στηρίζω ΚΚΕ, γιατί μόνο έτσι μπορεί να ορθωθεί ένας ισχυρός φραγμός στα μέτρα που εκπονούνται στις Βρυξέλλες και εφαρμόζονται στην Αθηνα.

Γιατί βαρέθηκα τα κούφια λόγια της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ, την κοροϊδία τους και τα αδιέξοδα που δημιουργούν στην κοινωνία.

Γιατί δεν αντέχω άλλο τα ξύλινα λόγια για το ανθρώπινο πρόσωπο του καπιταλισμού, αλλά προτιμώ τα γελαστά πρόσωπα του αγώνα και του σοσιαλισμού.

Και, τέλος, γιατί έχω αποφασίσει να δίνω ψήφο τιμής και όχι ντροπής.

Σήμερα περισσότερο από ποτέ είναι επιτακτική ανάγκη να ενισχυθεί όσο περισσότερο γίνεται το ΚΚΕ. Πρέπει εργαζόμενοι, άνεργοι, νέοι, συνταξιούχοι, γυναίκες κ.ά. και να στηρίξουν, αλλά και να συστρατευτούν με το ΚΚΕ. Γιατί είναι το κόμμα του αγώνα, του σήμερα, του αύριο, του μέλλοντος. Είναι το κόμμα που θα βρεις σε κάθε χώρο εργασίας, σε κάθε γειτονιά να αγωνίζεται και να παλεύει με αγωνιστές μέλη και στελέχη. Είναι το κόμμα που δεν είπε ποτέ ψέματα και που δικαιώθηκε για όσα προειδοποιούσε τους εργαζόμενους. Που κατήγγειλε τα όσα έρχονται με τη Συνθήκη του Μάαστριχτ και κυρίως γιατί είναι το κόμμα που δεν παζαρεύει αλλά διεκδικεί σταθερά την ικανοποίηση των σύγχρονων αναγκών των εργαζομένων και του λαού, με σταθερότητα και προοπτική.

Καλούμαστε οι εργαζόμενοι να τους κρίνουμε από ταξική σκοπιά, ως κόμματα που η στρατηγική τους συνδέεται με τις ανάγκες του κεφαλαίου και όχι από μια σειρά άλλα δευτερεύοντα ζητήματα ή ψευτοδιλήμματα που εντέχνως μας κατακλύζουν.

Καλώ τους εργαζόμενους, τους αριστερούς πολίτες, ανεξάρτητα από τις διαφορές που μπορεί να έχει κάποιος, ανεξάρτητα αν σήμερα δεν υφίσταται κοινωνικοπολιτικό μέτωπο και αν δεν έχει ζυμωθεί κατάλληλα, να ενισχύσουν με την ψήφο τους το ΚΚΕ, να ενισχύσουν την προοπτική ενάντια στα μονοπώλια και τον ιμπεριαλισμό.

Μπροστά στην αντιλαϊκή λαίλαπα, που με απόλυτη σύμπνοια σχεδιάζουν ΕΕ, κεφάλαιο και τα κόμματα του δικομματισμού, οι εργαζόμενοι, τα λαϊκά στρώματα στο σύνολό τους, οφείλουν να ενισχύσουν ακόμα περισσότερο τη φωνή του ΚΚΕ στην κάλπη

Πρώτο, η παραπέρα αποδιάρθρωση των εργασιακών σχέσεων και η εξασφάλιση ακόμα πιο φτηνής εργατικής δύναμης, μέσα απο τη μείωση των αποδοχών και την παραπέρα ανατροπή του κοινωνικοασφαλιστικού συστήματος.

Δεύτερον, η αύξηση των εσόσων του δημοσίου με την ταυτόχρονη μείωση της λεγόμενης φορολογικής επιβάρυνσης του κεφαλαίου, κάτι που σημαίνει ακόμα περισσότεροι φόροι για τους εργαζόμενους και τα άλλα λαϊκά στρώματα.

Τρίτον, η μείωση των κρατικών δαπανών με ταυτόχρονη αύξηση των οικονομικών επιδοτήσεων και κινήτρων προς το κεφάλαιο, που σημαίνει μεγαλύτερο «ψαλίδισμα» των δαπανών κοινωνικού χαρακτήρα.

Τέταρτον, πολύπλευρες παρεμβάσεις στον τομέα της δημόσιας διοίκησης, ώστε αυτή να ανταποκρίνεται στις σύγχρονες απαιτήσεις - ανάγκες εξυπηρέτησης του κεφαλαίου, με αντιδραστικές αλλαγές στο σύστημα παιδείας-υγείας και εισαγωγή νέων δεδομένων ακόμα και για την αξιολόγηση του νομοθετικού έργου, αφού απαίτησή τους είναι «αξιολόγηση όλων των νέων νόμων και ρυθμίσεων με κριτήριο τις επιπτώσεις τους στην ανταγωνιστικότητα». Δηλαδή, η πλήρης υποταγή της φιλοσοφίας και των στοχεύσεων των ασκούμενων πολιτικών στα συμφέροντά τους.

Για τους μεγαλοεπιχειρηματίες και τους συντάκτες του σχετικού κειμένου, είναι σαφές ότι η εκδήλωση της οικονομικής καπιταλιστικής κρίσης, επιτείνει και καθιστά περισσότερο από πριν επιτακτική την ανάγκη άμεσης εφαρμογής των αντιδραστικών μεταρρυθμίσεων. Ακόμα και αν τα προηγούμενα χρόνια μπορούσε να εξασφαλιστεί αξιόλογη κερδοφορία του κεφαλαίου χάρη στους ρυθμούς ανάπτυξης της οικονομίας, στις σημερινές συνθήκες η θετική πορεία των επιχειρήσεων είναι περισσότερο συνυφασμένη με τα μεταρρυθμιστικά - αντιλαϊκά μέτρα που προβλέπονται στη Συνθήκη της Λισαβόνας και τα οποία πρέπει άμεσα να τεθούν σε εφαρμογή από όποιο κόμμα του δικομματισμού βρεθεί στην κυβέρνηση την επομένη των εκλογών. Αλλωστε, οι εμποροβιομήχανοι εκφράζουν την ικανοποίησή τους και για το ΠΑΣΟΚ και για τη ΝΔ, αφού «οι θέσεις τους κινούνται προς τη σωστή κατεύθυνση, υπολείπονται πολύ, όμως, ως προς ένα ολοκληρωμένο μεταρρυθμιστικό πρόγραμμα», όπως είπε χαρακτηριστικά ο πρόεδρος του Ελληνοαμερικανικού Επιμελητηρίου Γ. Γραμματίδης.

Το βέβαιο είναι ότι πολλά από τα μέτρα που περιλαμβάνονται στην αντιλαϊκή «χάρτα» των εμποροβιομηχάνων είτε έχουν δρομολογηθεί από τις κυβερνήσεις ΝΔ και ΠΑΣΟΚ, είτε περιλαμβάνονται ως στόχοι στα προγράμματά τους. Χαρακτηριστικό είναι, ακόμη, ότι όπως αναφέρθηκε κατά την παρουσίαση της συγκεκριμένης «μελέτης» που, μάλιστα, θα... επικαιροποιείται σε τακτά χρονικά διαστήματα, το περιεχόμενό της αποτελεί μια επεξεργασία των θέσεων και προτάσεων που ακούστηκαν από πέντε πρώην υπουργούς και στελέχη των κυβερνήσεων ΝΔ και ΠΑΣΟΚ στη διάρκεια αντίστοιχων εκδηλώσεων που διοργάνωσαν τα συγκεκριμένα επιμελητήρια. «Πήραμε τις προτάσεις των πολιτικών και τις εμπλουτίσαμε με τη δική μας εμπειρία», είπε ο Γ. Στουρνάρας, ο ένας από τους δύο συντάκτες του τελικού κειμένου και στέλεχος των κυβερνήσεων του ΠΑΣΟΚ και σήμερα επιστημονικός διευθυντής του Ιδρύματος Οικονομικών και Βιομηχανικών Ερευνών (ΙΟΒΕ) του ΣΕΒ.

Ιδού μια σειρά από τα μέτρα που απαιτεί το μεγάλο κεφάλαιο να υλοποιηθούν χωρίς χρονοτριβή, «με πολιτικό θάρρος και αποφασιστικότητα»:

• Μείωση στα επόμενα δύο χρόνια του συνολικού μισθολογικού κόστους του Δημόσιου Τομέα.
• Αυστηρή συγκράτηση των μισθών και κάθε είδους αμοιβών στο Δημόσιο τομέα.
• Καθιέρωση του αίσχους του λεγόμενου ελάχιστου κοινωνικού μισθού «με έμφαση στη σταδιακή θέσπιση, ενός ελάχιστου εγγυημένου εισοδήματος, που θα υποβοηθά την κινητικότητα και την προσαρμογή του εργατικού δυναμικού στο νέο αναπτυξιακό πρότυπο».
• Παραπέρα μείωση των συντάξεων με πρόσχημα τον έλεγχο των δαπανών του συστήματος Κοινωνικής Ασφάλισης.
• Μείωση των συντάξεων όλων των Ταμείων στα επίπεδα των συντάξεων του ΙΚΑ.
• Το ποσοστό μεταβολής των συντάξεων θα πρέπει να υπολείπεται των αντίστοιχων αυξήσεων στους μισθούς, με αποτέλεσμα να αυξάνεται όλο και περισσότερο το χάσμα ανάμεσα σε μισθούς και συντάξεις.
• Επανεξέταση των Βαρέων και Ανθυγιεινών επαγγελμάτων και «αυστηρότερη» εφαρμογή των κριτηρίων για τη χορήγηση αναπηρικών συντάξεων.
• Κατάργηση όσων δημόσιων επιχειρήσεων και οργανισμών «δε λειτουργούν αποτελεσματικά ή δεν εξυπηρετούν αμιγώς κοινωνικούς στόχους».
• Κατάρτιση νέου μισθολογίου για τους νεοπροσλαμβανόμενους δημόσιους υπάλληλους με στόχο τη μείωση των μισθών των δημοσίων υπαλλήλων με πρόσχημα τον «εξορθολογισμό των δαπανών του δημοσίου για μισθοδοσία».
• Πάγωμα των προσλήψεων στο Δημόσιο, «αυστηρή συγκράτηση των μισθών και κάθε είδους αμοιβών στο Δημόσιο».
• Αύξηση της φορολογίας των καυσίμων και τσιγάρων, έτσι ώστε να προσεγγιστούν με ταχύτερο ρυθμό τα κατώτατα όρια που θέτει η ΕΕ.
• Επιβολή «περιβαλλοντικού φόρου» για αυτοκίνητα συμβατικής τεχνολογίας και θέπιση κινήτρων για απόσυρσή τους.
• Καθιέρωση Κέντρων Εξυπηρέτησης Επιχειρήσεων (ΚΕΕ) για την ταχύτερη εξυπηρέτηση επιχειρήσεων.
• Διευκόλυνση των επιχειρηματιών να εγκαθιστούν επιχειρήσεις μέσω του Εθνικού Χωροταξικού και του κτηματολογίου.
• Απόσυρση του κράτους από τους τομείς προϊόντων και υπηρεσιών στους οποίους δραστηριοποιούνται «ανταγωνιστικά» ιδιώτες και συνέχιση των ιδιωτικοποιήσεων, από τομείς, δηλαδή, όπου έχει ενδιαφέρον να δραστηριοποιηθεί κερδοφόρα το μεγάλο κεφάλαιο.
• Σταδιακή εξομοίωση της εργατικής νομοθεσίας των ΔΕΚΟ με αυτή που ισχύει στον ιδιωτικό τομέα.
• Εντατικοποίηση των αναδιαρθρώσεων και της εμπορευματοποίησης στην Παιδεία με τρόπο που να διευκολυνθεί η παραπέρα παρέμβαση των επιχειρήσεων με βάση τα συμφέροντά τους, τον έλεγχο τόσο των προγραμμάτων σπουδών και του περιεχομένου της εκπαίδευσης όσο και της αξιολόγησης των πτυχίων.
• Λόγος γίνεται μεταξύ των άλλων για «ενίσχυση των υποδομών και διαδικασιών πιστοποίησης» και «εναρμόνιση εκπαιδευτικών προγραμμάτων σύμφωνα με τις ανάγκες της αγοράς εργασίας».
• Προσέλκυση «των καλύτερων πανεπιστημίων του κόσμου στην Ελλάδα» για να εγκαταστήσουν δικές τους σχολές.
• «Ευέλικτη» οργάνωση του χρόνου εργασίας και τη διευθέτηση του χρόνου εργασίας με υπολογισμό μέσου εβδομαδιαίου χρόνου εργασίας σε ετήσια βάση.
• Αύξηση της νόμιμης υπερωριακής απασχόλησης και μείωση του κόστους υπερωριών, επέκταση των ευέλικτων μορφών απασχόλησης.
• Ενίσχυση του θεσμού των τοπικών και περιφερειακών συμφώνων απασχόλησης.
• «Εκσυγχρονισμός» νομοθεσίας περί αναγκαστικών τοποθετήσεων, κάτι που με βάση αξιώσεις που έχουν εκφραστεί τελευταία απροκάλυπτα από βιομήχανους, παραπέμπει σε μείωση του ποσοστού ΑΜΕΑ που είναι υποχρεωμένοι να έχουν στις επιχειρήσεις τους.
• Απελευθέρωση της αγοράς ηλεκτρισμού με την παροχή καθορισμένων και σταθερών αποδόσεων για τους επενδυτές.
• Παραπέρα χτύπημα των δικαιωμάτων των γυναικών στη δουλειά με νέο θεσμικό πλαίσιο για τη γυναικεία απασχόληση «με στόχο την εναρμόνιση οικογενειακής και επαγγελματικής ζωής των γυναικών».
• Αρση του καμποτάζ με το ωμό και πρωτάκουστο επιχείρημα ότι «θα έχει κόστος για 700 το πολύ οικογένειες αλλά θα ευνοήσει το κοινωνικό σύνολο»!
• Ιδιωτικοποίηση των λιμανιών.
• Κατάργηση των αγροτικών επιδοτήσεων και υποταγή κάθε σχεδιασμού γύρω από την αγροτική πολιτική στις επιταγές της ΚΑΠ.

Πολλά από τα μέτρα που κωδικοποίησαν και προβάλλουν οι εκπρόσωποι του μεγάλου κεφαλαίου, είναι ρυθμίσεις που με τον έναν ή τον άλλο τρόπο προβλέπονται και εμπεριέχονται στα προγράμματα τόσο της ΝΔ όσο και του ΠΑΣΟΚ. Από εδώ ακριβώς πηγάζει και η εκτίμηση-βεβαιότητα ότι όποιο κόμμα και να κερδίσει τις εκλογές, τους εργαζόμενους τους περιμένει μία νέα ακόμα πιο σφοδρή επίθεση. Οι εργαζόμενοι, τα λαϊκά στρώματα στο σύνολό τους οφείλουν να αποδυναμώσουν ΝΔ-ΠΑΣΟΚ, να ενισχύσουν ακόμα περισσότερο τη φωνή του ΚΚΕ στην κάλπη. Να εμπιστευτούν το μόνο Κόμμα που βρίσκεται αταλάντευτα και αδιαπραγμάτευτα απέναντι στα συμφέροντα της πλουτοκρατίας, που με συνέπεια αγωνίζεται για τα συμφέροντα των εργαζομένων, των συνταξιούχων, των νέων, των αυτοαπασχολούμενων, της φτωχής αγροτιάς.

Με τη «σημαία» της ταξικής - αντιλαϊκής πολιτικής ψηλά και επισείοντας την πυγμή κατά των λαϊκών αγώνων πορεύεται στις εκλογές η ΝΔ, επιβεβαιώνοντας τη συνέπεια και τη στοχοπροσήλωση στα γενικότερα συμφέροντα της αστικής τάξης.

H κυβέρνηση, το πρόγραμμα των διαρθρωτικών αλλαγών, δηλαδή το σάρωμα των εργασιακών, ασφαλιστικών και κοινωνικών δικαιωμάτων, επιχειρεί να το αναδείξει ως «συγκριτικό πλεονέκτημα» σε σχέση με τον έτερο μονομάχο, το ΠΑΣΟΚ. Επιδιώκει, δηλαδή, να της αναγνωριστεί - όχι μόνο από την οικονομική ολιγαρχία, αλλά και τα λαϊκά στρώματα - ότι επειδή έχει τη βούληση και το θάρρος να λέει την αλήθεια, είναι και η καταλληλότερη που πρέπει να συνεχίσει να την εφαρμόζει.

Η κυβέρνηση, στο πλαίσιο των αποφάσεων της ΕΕ και του ευρω-σχεδίου εξόδου από την κρίση στις πλάτες των λαών, προτείνει τα αντιλαϊκά μέτρα ως μονόδρομο και, ήδη, τα έχει βαφτίσει «εθνικά αναγκαία». Αυτός είναι και ο λόγος που προκαλεί διαρκώς το ΠΑΣΟΚ να εγκαταλείψει την ασάφεια και την παραπλάνηση και να μιλήσει με συγκεκριμένα μέτρα.

Αυτή είναι και η «κυρίαρχη διαφορά» μεταξύ των δύο μονομάχων, που φροντίζει να υπενθυμίζει διαρκώς ο ίδιος ο Κ. Καραμανλής κατά την προεκλογική εκστρατεία του. Οτι, δηλαδή, ο ίδιος λέει την αλήθεια και υπόσχεται έναν ανηφορικό δρόμο με δυσάρεστα μέτρα, ενώ το ΠΑΣΟΚ επιχειρεί να παραπλανήσει τους πολίτες με ανεύθυνες υποσχέσεις, στα πλαίσια της διαμάχης μεταξύ των δύο, για το ποιος είναι ο καλύτερος διαχειριστής της ίδιας αντιλαϊκής πολιτικής.

Ολα τα άγρια μέτρα που έχει εξαγγείλει ο πρωθυπουργός στο όνομα της εξόδου από την κρίση αφορούν μόνο την εργατική τάξη και τα άλλα λαϊκά στρώματα. Αντίθετα, δεν έχει εξαγγείλει κανένα δυσάρεστο μέτρο για τους τραπεζίτες, τους εφοπλιστές, τους μεγαλέμπορους, τους μεγαλοκατασκευαστές. Τα πρόγραμμα των διαρθρωτικών αλλαγών που παρουσίασε στη ΔΕΘ και επαναλαμβάνει τμηματικά στη συνέχεια, αλλά και η επίδειξη πυγμής προς τους λαϊκούς αγώνες ακούγονται ως «ουράνια μελωδία» στα αυτιά της πλουτοκρατίας, ακριβώς γιατί αποτελούν την καλύτερη εγγύηση ότι τα μονοπώλια όχι μόνο θα εξέλθουν αλώβητα από την κρίση, αλλά δημιουργούν επιπλέον τις προϋποθέσεις για να συνεχιστεί η απρόσκοπτη κερδοφορία τους.

Ο Κ. Καραμανλής, για παράδειγμα, χαρακτηρίζει «λάθος πολιτική» να φορολογηθούν οι επιχειρήσεις και το κεφάλαιο ώστε να συμμετέχουν στα βάρη της κρίσης, ενώ την ίδια στιγμή απορρίπτει μετά βδελυγμίας τη μείωση του ΦΠΑ στα βασικά είδη λαϊκής κατανάλωσης, εξαπολύοντας διαρκώς νέες φοροεπιδρομές με αυξήσεις έμμεσων φόρων.

Εσκεμμένα η δικομματική κοκορομαχία επικεντρώνεται γύρω από τα άδεια ταμεία ακριβώς για να εμφανίσουν ως «αδήριτη αναγκαιότητα» την επερχόμενη άγρια αντιλαϊκή επίθεση. Στην αιχμή του δόρατος αυτής της νέας αντιλαϊκής θύελλας βρίσκονται οι διαρθρωτικές αλλαγές, που είναι το βασικό «εργαλείο» για να επιτευχθεί ο στόχος του μεγάλου κεφαλαίου, δηλαδή η συμπίεση του εργατικού κόστους και η διασφάλιση της ανταγωνιστικότητας και της κερδοφορίας των μονοπωλίων.

Το είπε ευθέως ο Γ. Παπαθανασίου, σε συνέντευξή του στα «Νέα» την περασμένη Δευτέρα, αποδίδοντας το «πρόβλημα» ανταγωνιστικότητας στο υψηλό εργατικό κόστος και την «άκαμπτη», τάχα, αγορά εργασίας(!): «Οι λόγοι για τους οποίους μειώθηκε η ανταγωνιστικότητά μας έχουν να κάνουν με την αύξηση του εργατικού κόστους, τον τρόπο λειτουργίας της αγοράς εργασίας, το μέγεθος της αγοράς κλπ.», είπε χαρακτηριστικά, αποκαλύπτοντας και πού θα ριχτεί το βάρος το επόμενο διάστημα.

Στην κατεύθυνση αυτή, ήδη, ο ίδιος ο Κ. Καραμανλής έχει διακηρύξει τη βούλησή του να προχωρήσει σε ανατροπές στις εργασιακές σχέσεις με στόχο την ενίσχυση και κυριαρχία των ελαστικών μορφών απασχόλησης. Εχει ενθαρρύνει την εκ περιτροπής απασχόληση και την εργάσιμη βδομάδα των 3-4 ημερών στο όνομα της αντιμετώπισης της ύφεσης, την κατάργηση των συλλογικών συμβάσεων εργασίας, ενώ δε δίστασε να ευλογήσει το σύγχρονο δουλεμπόριο με τα προγράμματα stage. Στο ίδιο «κεφάλαιο» εντάσσεται η σταδιακή κατάργηση της μονιμότητας των δημοσίων υπαλλήλων και η επέκταση της μερικής απασχόλησης και της ελαστικής εργασίας, αλλά και η υλοποίηση της περιβόητης οδηγίας Μπολκεστάιν, την οποία προτιμά να αναφέρει ως «απελευθέρωση κλειστών επαγγελμάτων».

Επώδυνες και σαρωτικές είναι οι ανατροπές στο Ασφαλιστικό, που δε θα περιοριστούν μόνο σε αυτές που έχει ήδη εξαγγείλει η κυβέρνηση, δηλαδή στην αύξηση των ορίων ηλικίας συνταξιοδότησης των γυναικών στο Δημόσιο, στη σφαγή των Βαρέων και Ανθυγιεινών, στη συρρίκνωση των αναπηρικών συντάξεων, αλλά θα προχωρήσουν στην «καρδιά» της Κοινωνικής Ασφάλισης. Πράγμα που σημαίνει μείωση των συντάξεων, περαιτέρω αύξηση των ορίων ηλικίας συνταξιοδότησης, ιδιωτική ασφάλιση.

Η στοχοπροσήλωση της κυβέρνησης στην ατζέντα των διαρθρωτικών μεταρρυθμίσεων και η επίδειξη πυγμής απέναντι στους αγώνες αξίζουν αναμφίβολα τα εύσημα εκ μέρους της άρχουσας τάξης. Ομως, η εργατική τάξη και τα άλλα λαϊκά στρώματα δεν μπορούν να επιβραβεύσουν με την ψήφο τους τις «μαύρες μέρες» και τη βαρβαρότητα που υπόσχονται η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ. Μέσα από τις κάλπες πρέπει να βγει ενισχυμένο το «αντίπαλο δέος», η λαϊκή αντιπολίτευση, με δύο λόγια το ψηφοδέλτιο του ΚΚΕ.

Παπαγεωργίου Βασίλης

Στην πραγματικότητα, πρόκειται για ένα κόμμα που επιδιώκει να βάψει τη βαρβαρότητα του καπιταλισμού στα ...«πράσινα» και τίποτα παραπάνω. Εκείνο που ισχυρίζονται είναι πως με μια σειρά από δήθεν αλλαγές το σημερινό άδικο σύστημα της καπιταλιστικής παραγωγής θα γίνει ξαφνικά ...δικαιότερο.

Ας δούμε, όμως, τις κυριότερες προτάσεις των Οικολόγων Πράσινων, όπως καταγράφονται στο πρόγραμμά τους:

Παλιά συνταγή του λεγόμενου λαϊκού καπιταλισμού που αθωώνει την εκμετάλλευση. Και που σήμερα ειδικά, σε συνθήκες κρίσης, είναι ανεφάρμοστη. Παραπέμπει και στην πολιτική του κοινωνικοεταιρισμού, υποτάσσοντας τους εργαζόμενους στην ταξική συνεργασία για μεγαλύτερα κέρδη. Παρόμοιες εξαγγελίες κάνει και το ΠΑΣΟΚ για τις φοροελαφρύνσεις των επιχειρήσεων. Σπέρνουν την αυταπάτη πως οι επιχειρήσεις δήθεν μπορούν να μοιραστούν τα κέρδη με τους εργαζόμενους, πως, δηλαδή, οι επιχειρήσεις και οι εργαζόμενοι έχουν κοινά συμφέροντα!

Εδώ, οι Πράσινοι είναι άκρως αποκαλυπτικοί. Αφού μας πλασάρουν το «οι άνθρωποι είναι πάνω απ' τα κέρδη» (σ.σ.: λες και σε συνθήκες εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο μπορεί οι άνθρωποι να είναι πάνω απ' τα κέρδη), μας ενημερώνουν ότι δεν έχουν «ανελαστική προσκόλληση στα παραδοσιακά πρότυπα απασχόλησης». Και τι εννοούν με αυτό; Οτι το 8ωρο - 7ωρο, η Κοινωνική Ασφάλιση, οι συνθήκες Υγιεινής και Ασφάλειας στην εργασία, η πλήρης και σταθερή εργασία, είναι ...ανελαστική προσκόλληση.

Η ...απάντησή τους σε αυτό δε διαφέρει σε τίποτα από όσα λένε οι δυνάμεις του «ευρωμονόδρομου»: Ευέλικτες μορφές απασχόλησης, stage, συμβάσεις, 4ωρα, ημιαπασχόληση, δουλειά χωρίς δικαιώματα. Αλλωστε, το 35ωρο δίχως 7ωρο και 5ήμερο, σημαίνει πλήρης ελαστικοποίηση της εργασίας, ανάλογα με τις αποφάσεις του ιδιώτη! Ο,τι δηλαδή είναι και η περιβόητη ευελφάλεια που προκρίνουν ΕΕ - ΝΔ - ΠΑΣΟΚ.

Δεν ξεχνούν, βέβαια, να βάλουν και τη ...φιλολαϊκή, «πράσινη», πινελιά: Αυτές οι μορφές θα ασκούνται «με απόλυτη ατομική επιλογή κάθε εργαζόμενου». Λες και ο άνεργος που έχει ανάγκη από το μεροκάματο για να ζήσει, θα πει ποτέ όχι σε μια δουλειά ακόμη κι αν αυτή είναι 4ωρο! Λες και ο εργαζόμενος μπορεί μπροστά στον κίνδυνο της ανεργίας να πει όχι στον εργοδότη όταν αυτός τον εξαναγκάζει σε 10 και 13 ώρες δουλειάς τη μέρα ή μείωση του χρόνου εργασίας και των αποδοχών του.

Οι Οικολόγοι Πράσινοι δεν κάνουν τίποτα άλλο από το να προκρίνουν τη Στρατηγική της Λισαβόνας.

Οι Οικολόγοι κινούνται στη λογική του ελάχιστου εγγυημένου εισοδήματος, που είναι γραμμή της ΕΕ και προτείνουν το ΠΑΣΟΚ, η ΝΔ και ο ΣΥΝ. Δηλαδή, ενός μισθού 280 ευρώ. Πολιτική ...πτωχοκομείου, όπως το ταμείο κατά της φτώχειας της ΝΔ και το επίδομα Κοινωνικής Αλληλεγγύης του ΠΑΣΟΚ. Αντί, δηλαδή, να διεκδικήσουν μισθούς που να καλύπτουν τις ολοένα και αυξανόμενες ανάγκες της εργατικής - λαϊκής οικογένειας, προτείνουν άλλη μια επιδοματική πολιτική, που το μόνο που κάνει είναι να καθιστά πιο ανεκτική μια άθλια πραγματικότητα που βιώνουν οι εργαζόμενοι.

Τι προτείνουν, δηλαδή, οι Πράσινοι; Τίποτα άλλο από μια «πράσινη» καπιταλιστική ανάπτυξη. Το περίφημο «new deal», με άλλα λόγια. Αποκωδικοποιώντας την πρόταση των Οικολόγων, εκείνο που προτείνουν είναι να δώσουν μια νέα ώθηση στην ανάπτυξη καπιταλιστικών επιχειρήσεων, ντόπιων και ξένων, και κέρδη. Αλλωστε, οι Οικολόγοι της ΕΕ υπερψήφισαν τις περιβόητες τέσσερις ελευθερίες του Μάαστριχτ, ανάμεσα στις οποίες είναι και η ελευθερία διακίνησης κεφαλαίων, που έχουν αυτά τα αποτελέσματα.

Τίποτα περισσότερο και τίποτα λιγότερο, δηλαδή, από τον περίφημο «Καποδίστρια 2», που από κοινού προκρίνουν ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, ΣΥΝ και ΛΑ.Ο.Σ. Εκείνο που οι Οικολόγοι αποκρύπτουν είναι πως η λεγόμενη αποκέντρωση εξυπηρετεί πλήρως τα συμφέροντα του μεγάλου κεφαλαίου. Η περιβόητη «αποκέντρωση» περνάει μέσα από τις Συμπράξεις Δημόσιου και Ιδιωτικού Τομέα. Συνδέεται άμεσα με τη μεγαλύτερη πληθυσμιακή συγκέντρωση και την ευκολότερη πρόσβαση του κεφαλαίου σε νέους τομείς οικονομίας, όπως και με την αλλαγή παραγωγικών δραστηριοτήτων. Ολα αυτά είναι προϋποθέσεις για την καλύτερη προώθηση της εφαρμοζόμενης αντιλαϊκής πολιτικής.

Η περιβόητη «κοινωνία των πολιτών» δεν είναι τίποτα άλλο από την ψευδαίσθηση ότι το σύνολο της κοινωνίας έχει κοινά συμφέροντα! Η «κοινωνία των πολιτών» επιδιώκει να διαχειριστεί την άθλια καπιταλιστική πραγματικότητα σε ομάδες φτωχού και εξαθλιωμένου πληθυσμού, με προγράμματα εθελοντισμού και τζάμπα δουλειάς στους επιχειρηματίες ή με προγράμματα διαχείρισης της φτώχειας και της εξαθλίωσης, δηλαδή υποταγής στη βαρβαρότητα. Σε αυτό το πλαίσιο λειτουργούν και οι λεγόμενες ΜΚΟ, των οποίων θέλει την κατοχύρωση της «οικονομικής τους αυτοδυναμίας και ανεξαρτησίας από το κράτος». Δηλαδή, οι ΜΚΟ να γίνουν συνταγματικά κατοχυρωμένος θεσμός, που σημαίνει πως θα μπορούν να παρεμβαίνουν σε κρίσιμους και ευαίσθητους κοινωνικούς τομείς, όπως η Παιδεία, η Υγεία και η Πρόνοια και με «κρατική» σφραγίδα. Δηλαδή, μέσω αυτών ανοίγει ο δρόμος για την περίφημη «κοινωνική οικονομία».

Η Κοινωνία των Πολιτών δεν είναι παρά ένα ακόμη εργαλείο για την επίτευξη της απαιτούμενης κοινωνικής συναίνεσης που επιδιώκει το ίδιο το κεφάλαιο και για τη συνέχιση της φτώχειας και της εξαθλίωσης.

Εδώ πια οι Οικολόγοι Πράσινοι δίνουν το «στίγμα» των πολιτικών προτάσεων και των οικονομικών συμφερόντων που υπηρετούν. Για να μη διαταράσσεται οι καπιταλισμός, για να αντιμετωπιστούν προβλήματα λόγω της ανεπάρκειας της κρατικής φροντίδας στους τομείς της κοινωνικής πολιτικής, προτείνουν να την αναλάβουν οι καπιταλιστές, με την εταιρική κοινωνική ευθύνη, σε συνεργασία με ΜΚΟ και την Τοπική Αυτοδιοίκηση. Για παροχή χαμηλής ποιότητας κοινωνικών υπηρεσιών και ανταποδοτικά, ίσως και φτηνά αφού θα απευθύνονται σε εξαθλιωμένους, και ταυτόχρονα καλλιέργεια ψυχολογίας υποταγής των εργαζομένων στους επιχειρηματίες. Δηλαδή, το ιδιωτικό κεφάλαιο θα έχει τη δυνατότητα να αποκτήσει μεγαλύτερη διείσδυση σε κοινωνικούς και περιβαλλοντικούς τομείς. Σε τομείς όπως η Υγεία, η Πρόνοια, η Παιδεία ή ακόμη εταιρείες ή ΜΚΟ θα προστατεύουν τα δάση ή θα αναδασώνουν καμένες εκτάσεις. Ενισχύουν δηλαδή ως σωτήρες αυτούς που ευθύνονται για όλα τα δεινά των εργαζομένων σ' αυτούς τους τομείς.

Γρηγοριάδης Κώστας

Αυτό το κάλεσμα ενόχλησε την ηγεσία του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ. Και δεν έκρυψε την ενόχλησή της. Τη διατύπωσε με άρθρο στην «Αυγή». Την εξέφρασε ο Αλ. Τσίπρας, δηλώνοντας: «Η Αριστερά χρειάζεται την ενότητα. Και η συντρόφισσα Παπαρήγα που εχθές θυμήθηκε να καλέσει τους αγωνιστές της ριζοσπαστικής και ανανεωτικής αριστεράς να ψηφίσουν το κόμμα της, ξέχασε να πει ότι όλο το προηγούμενο διάστημα, το ΚΚΕ και το ΠΑΜΕ βάδιζε τον μοναχικό αδιέξοδο δρόμο του χωριστά από κάθε κοινωνικό κίνημα που δεν ελέγχει. Και θεωρούσε οποιονδήποτε δεν είναι δικός του ως πράκτορα της αντίδρασης και δούρειο ίππο του νεοφιλελευθερισμού. Οχι σύντροφοι του ΚΚΕ. Η ενότητα είναι εδώ».

Αλλά και ο Γ. Δραγασάκης που, αφού χρέωσε στο ΚΚΕ συμπεριφορά «πονηρού πολιτευτή», δήλωσε: «Θέλει τις ψήφους αριστερών, αλλά δε θέλει την κοινή δράση των αριστερών (...) δεν μπορείς λοιπόν να λες, ελάτε εσείς που διαφωνείτε μαζί μου ψηφίστε με παρά τη διαφωνία σας, αλλά μετά ξέρετε θα γίνονται χωριστές διαδηλώσεις. Το ΚΚΕ (...) είναι υπέρ της κοινής δράσης των εργαζομένων και των αριστερών ανθρώπων ανεξάρτητα από την ιδεολογική τους πεποίθηση; Αυτή τη στιγμή αυτό που κάνει είναι μια αντίφαση οφθαλμοφανής που στερείται πολιτικής συνέπειας και ειλικρίνειας».

Ο πρόεδρος του ΣΥΝ μάλιστα έφτασε να κατηγορήσει το ΚΚΕ ότι τους θυμήθηκε μόλις τώρα, λίγο πριν την κάλπη. Σε αντίθεση με τον ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ που τους θυμόταν πάντα, όχι όμως για να ενισχύσει τη ριζοσπαστικοποίησή τους και να τη μετατρέψει σε αγωνιστική στάση ενάντια στα μονοπώλια και την εξουσία τους, αλλά για να την ανακόψει, να την «πνίξει» στις αυταπάτες πως μπορεί ο καπιταλισμός να «εξανθρωπιστεί».

Χιλιάδες που «τρίβουν τα μάτια τους» απ' τα έργα και τις ημέρες των δυνάμεων του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ στην Τοπική Αυτοδιοίκηση. Για το πόσο αρμονικά συνεργάζονται με τις δυνάμεις του ΠΑΣΟΚ, ακόμα και της ΝΔ. Για το πόσο εννοούν όσα διακηρύττουν π.χ. κατά των stage, όταν εκεί όπου ασκούν διοίκηση τα εφαρμόζουν κατά κόρον. Αλλωστε μαζί, ΝΔ, ΠΑΣΟΚ και ο ΣΥΝ, πέρασαν και εφάρμοσαν τις συμβάσεις ορισμένου χρόνου στην Αυτοδιοίκηση, τα Τοπικά Σύμφωνα Απασχόλησης που καταργούσαν τις συλλογικές συμβάσεις, τα προγράμματα της ΕΕ που εξαγοράζουν συνειδήσεις πουλώντας φρούδες ελπίδες αντιμετώπισης της ανεργίας. Υπάρχουν χιλιάδες που αγανακτούν βλέποντας τον ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ να ρίχνει νερό στο μύλο της σοσιαλδημοκρατίας, αναμασώντας θέσεις και προτάσεις της, δίνοντας συγχωροχάρτι στο ΠΑΣΟΚ με δηλώσεις όπως «δεν ζητάμε πιστοποιητικά προτέρου εντίμου βίου», εξωραΐζοντας την εικόνα του με δηλώσεις όπως «έχει μετατοπιστεί στα αριστερά του πολιτικού συστήματος», «είναι δύναμη της δημοκρατικής αντιπολίτευσης», «λέει σωστά πράγματα, δεν ξέρω όμως αν είναι αρκετά», «μακάρι να μας έκανε ένα σήμα»!

Χιλιάδες που μειδιούν βλέποντας τα στελέχη ενός μορφώματος που λέγεται ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ να φαγώνονται στο πλαίσιο της κρίσης στρατηγικής που αντικειμενικά πλήττει αυτό το κόμμα και όλο αυτό να το αποδίδουν, κάνοντας το μαύρο - άσπρο, στο περίσσευμα «δημοκρατίας» απ' την οποία υποτίθεται ξεχειλίζει το κόμμα τους.

Ετσι, αυτοί που στις αρχές της δεκαετίας του '90 ψήφιζαν το Μάαστριχτ, δίνοντας ουσιαστικά θετική ψήφο στην απελευθέρωση των αγορών, αυτοί που έβαζαν πλάτη να προχωρήσουν οι περιβόητες μετοχοποιήσεις των δημοσίων επιχειρήσεων, φτάνουν σήμερα να καταγγέλλουν την «προσπάθεια ιδιωτικοποιήσεων που ξεκίνησε ουσιαστικά από το 1990 και μετά μέσα από μια προσπάθεια απαξίωσης της έννοιας του δημόσιου», παριστάνοντας τις αθώες περιστερές.

Αυτοί που ορκίζονται στην ΕΕ των μονοπωλίων και των καπιταλιστικών αναδιαρθρώσεων, φτάνουν σήμερα να ζητούν «ένα νέο μοντέλο δημόσιου τομέα», σαν μια «νησίδα» στο «αρχιπέλαγος» του καπιταλισμού. Να λένε «Στοπ στις ιδιωτικοποιήσεις», αλλά να αφήνουν στο απυρόβλητο το πολύ συγκεκριμένο πλαίσιο που επιβάλλει στρατηγικά τις ιδιωτικοποιήσεις ως μέτρο ενίσχυσης της κερδοφορίας και της ανταγωνιστικότητας του μεγάλου κεφαλαίου. Να μιλούν για συνύπαρξη δημόσιου και ιδιωτικού τομέα και σε τομείς Υγείας, Παιδείας, Κοινωνικής Πολιτικής.

Φτάνουν να μιλούν μέχρι και για λαϊκό και κοινωνικό έλεγχο! Αλλοιώνοντας όμως το πραγματικό περιεχόμενο που αυτός μπορεί να έχει σε μια άλλη λαϊκή εξουσία, αφού τον ταυτίζουν με τη «δημόσια ιδιοκτησία» από ένα αστικό κράτος που υπηρετεί τα μονοπώλια.

Αυτοί που δηλώνουν «θέλω να έχουν κέρδη οι τράπεζες», ταυτόχρονα ζητούν τράπεζες με μη κερδοσκοπικό χαρακτήρα. Ζητάνε απαγόρευση απολύσεων, αλλά στις κερδοφόρες επιχειρήσεις και σε όσες επιδοτούνται απ' το κράτος (Αλ. Τσίπρας: «Επιδοτείσαι από το κράτος, παίρνεις ρευστό; (...) να μην μπορείς να απολύσεις (...) αλλιώς ξέχνα το ζεστό κρατικό χρήμα»).

Εκφράζουν τη συμπόνοια τους στους αγρότες και την ίδια στιγμή που υποστηρίζουν πως τα προβλήματα του αγροτικού κόσμου δεν επιτρέπουν την «καλλιέργεια αυταπατών ότι θα λυθούν με μια επιδιόρθωση της λειτουργίας της αγοράς», καλλιεργούν με τις προτάσεις τους αυταπάτες στους φτωχομεσαίους αγροτοκτηνοτρόφους. Οτι είναι δυνατόν με μια διαφορετική διαχείριση να περιοριστεί η «ασυδοσία των καρτέλ», να «σταματήσει η συγκέντρωση της γης και της παραγωγής», να «παταχθεί η αισχροκέρδεια» των μεγάλων επιχειρήσεων στην παραγωγή, επεξεργασία και εμπορία αγροτικών προϊόντων. Εν τέλει, ότι μπορεί να υπάρξει στο πλαίσιο της ευρωένωσης των μονοπωλίων μια «ριζοσπαστική» Κοινή Αγροτική Πολιτική, «που θα στηρίζει το αγροτικό και κτηνοτροφικό προϊόν και το εισόδημα των μικρομεσαίων αγροτών» με καλύτερη διαπραγμάτευση με τα μονοπώλια. Δηλαδή με τους σφαγείς των φτωχών αγροτών.

Τα μέλη της ΚΕ του ΚΚΕ θα μιλήσουν στις παρακάτω κεντρικές προεκλογικές συγκεντρώσεις:

-- Στις 8.30 μ.μ., στην Αμαλιάδα, στην πλατεία Αθανασίου, θα μιλήσει ο Κώστας Μπάτσικας, μέλος της Γραμματείας της ΚΕ του ΚΚΕ.

-- Στις 8.30 μ.μ., στο Αργοστόλι, στην κεντρική πλατεία, θα μιλήσει ο Δημήτρης Τζαβάρας.

-- Στις 7.30 μ.μ., στην Αλεξάνδρεια Ημαθίας, στο Πνευματικό Κέντρο, θα μιλήσει ο Νίκος Χριστάνης. Θα χαιρετίσει ο Χρήστος Αλευράς, υποψήφιος βουλευτής του ΚΚΕ.

-- Στις 8.30 μ.μ., στο Αργος, στην πλατεία Αγ. Πέτρου, θα μιλήσει ο Διονύσης Αρβανιτάκης.

-- Στις 8.30 μ.μ., στη Ζάκυνθο, στην πλατεία Αγ. Μάρκου, θα μιλήσει ο Κώστας Μπάτσικας, μέλος της Γραμματείας της ΚΕ του ΚΚΕ.

-- Στις 7.30 μ.μ., στην Αμφισσα, στην πλατεία Λαού, θα μιλήσει ο Γιάννης Παναγής.

-- Στις 7.30 μ.μ., στη Σάμο, στην πλατεία Πυθαγόρα, θα μιλήσει ο Γιώργος Τούσσας, ευρωβουλευτής του ΚΚΕ.

Οι εκλογείς για να ψηφίσουν πρέπει να έχουν μαζί τους αποδεικτικό των στοιχείων ταυτότητάς τους (αστυνομική ταυτότητα, διαβατήριο, άδεια οδήγησης, ατομικό βιβλιάριο υγείας). Ολοι οι ψηφοφόροι μπορούν να ενημερώνονται για το εκλογικό τμήμα που θα ψηφίσουν:

• Με την έκδοση και δημοσίευση της σχετικής απόφασης του οικείου νομάρχη το αργότερο δεκαπέντε (15) ημέρες μετά την έναρξη της προεκλογικής περιόδου, δηλαδή μέχρι τις 22 Σεπτέμβρη, η οποία γνωστοποιείται στους δήμους και τις κοινότητες του νομού.
• Στην ιστοσελίδα του υπουργείου Εσωτερικών (www.ypes.gr), στην ενότητα «Εκλογές» - «Μάθε πού ψηφίζεις».
• Να τηλεφωνούν στο 1500.

Οι υποψήφιοι στο ψηφοδέλτιο Επικρατείας του ΚΚΕ θα μιλήσουν στις παρακάτω κεντρικές προεκλογικές συγκεντρώσεις:

-- Στις 7.30 μ.μ., στο Λαύριο, στο άγαλμα των Μεταλλωρύχων, θα μιλήσει ο επικεφαλής του ψηφοδελτίου Επικρατείας, Κώστας Καζάκος.

-- Στο Ρέθυμνο, θα μιλήσει ο υποψήφιος βουλευτής Νίκος Μανουσάκης. Θα απευθύνει χαιρετισμό ο επικεφαλής του ψηφοδελτίου Επικρατείας, Κώστας Καζάκος.

Με τη σύσκεψη των ετεροδημοτών από τη Σκύρο, που θα γίνει μεθαύριο Τρίτη 29 Σεπτέμβρη, στις 7 μ.μ., στην αίθουσα της ΕΣΗΕΑ (Ακαδημίας 20), ολοκληρώνεται το σχετικό πρόγραμμα της ΚΟΑ του ΚΚΕ. Στη σύσκεψη θα μιλήσει ο Γιώργος Μαυρίκος και θα χαιρετίσει ο Κώστας Καζάκος, επικεφαλής του ψηφοδελτίου Επικρατείας του ΚΚΕ. Στην τελική ευθεία προς την κάλπη, το ΚΚΕ καλεί τους ετεροδημότες:

• Να βρουν πού ψηφίζουν και να δώσουν όλες τους τις δυνάμεις ώστε να μη χαθεί ούτε μια ψήφος που προορίζεται για το ΚΚΕ.
• Εγκαιρα να εξασφαλιστούν τα εισιτήρια για όσους ψηφίζουν μακριά από τον τόπο της μόνιμης κατοικίας τους.
• Να οργανώσουν συγκεντρώσεις και συσκέψεις στους χώρους δουλειάς και στις εργατογειτονιές.
• Να καταγράψουν τις ανάγκες και τα προβλήματα που αφορούν στις μετακινήσεις των ετεροδημοτών στους τόπους που ψηφίζουν.

Για κάθε πληροφορία και βοήθεια, οι ετεροδημότες μπορούν να επικοινωνούν με το Εκλογικό Κέντρο του ΚΚΕ στην Αθήνα (Θεμιστοκλέους 2 και Πανεπιστημίου), στα τηλέφωνα 210.3301.464 και 210.3301.106. Υπεύθυνοι της Κομματικής Οργάνωσης Αθήνας του ΚΚΕ για τους ετεροδημότες είναι οι Πέτρος Αλέπης και Βίκτορας Θωμόπουλος.

Μπροστά στις εκλογές, η Κομματική Ομάδα Γονέων και Κηδεμόνων ΑμΕΑ του ΚΚΕ διοργανώνει σύσκεψη σήμερα Κυριακή 27 Σεπτέμβρη, στις 10.30 π.μ., στην αίθουσα της Ενωσης Λογιστών (Κάνιγγος 27, 5ος όροφος).

• Το κεντρικό Εκλογικό Κέντρο του ΚΚΕ στην Αθήνα βρίσκεται στη συμβολή των οδών Θεμιστοκλέους 2 και Πανεπιστημίου. Τα τηλέφωνα επικοινωνίας είναι τα εξής:

-- Γραμματεία - Τηλεφωνικό Κέντρο: 210.3301.241 - 210.3301.464 - 210.3301.106.

-- Ετεροδημότες: 210.3822.778 - 210.3822.375 - 210.3822.655 - 210.3822.714.

-- FAX Εκλογικού Κέντρου: 210.3301.474.

-- Διεύθυνση e-mail:ekkke@otenet.gr

• Το Εκλογικό Κέντρο του ΚΚΕ στη Θεσσαλονίκη λειτουργεί στην οδό Εγνατία και Σωκράτους 8, καθημερινά από τις 9 π.μ. έως τις 10 μ.μ. Στο Εκλογικό Κέντρο μπορούν να απευθύνονται οι ετεροδημότες για πληροφορίες σχετικά με τον τόπο που ψηφίζουν και τη μετακίνησή τους. Τηλέφωνο επικοινωνίας: 2310.280.243.
• Το Εκλογικό Κέντρο του ΚΚΕ στον Πειραιά λειτουργεί στην οδό Καραΐσκου 119 - πλατεία Κοραή - καθημερινά από τις 10 π.μ. έως τις 12.30 μ.μ. και από τις 6.30 μ.μ. έως τις 10 μ.μ. Τηλέφωνο Επικοινωνίας: 210.4120.524, FAX: 210.4134.914.

-- Στις 11 π.μ., στην Αγία Βαρβάρα του Αιγάλεω (1ο ΚΑΠΗ Αγίας Βαρβάρας, Καλαντζάκου 7), θα μιλήσει ο Γιώργος Μαυρίκος.

Στη Θεσσαλονίκη

Αντίστοιχα, στη Θεσσαλονίκη προγραμματίζονται οι εξής συγκεντρώσεις:

-- Στη Νέα Ευκαρπία, στις 7.30 μ.μ., θα μιλήσει η Σοφία Καλαντίδου.

Στις αρχές της δεκαετίας του 1990 η προπαγάνδα τού «τα Ναυπηγεία βάζουν μέσα την οικονομία» παίζει ήδη...

Το Μάη του 1992 ξεκινά εκκαθάριση που αργότερα θα «παγώσει». Οι πιέσεις στους εργάτες για να λυγίσουν και να γίνουν τα Ναυπηγεία όσο πιο δελεαστικά γίνεται για τους επίδοξους αγοραστές μεγαλώνουν συνεχώς. Ενώ οι εργάτες δουλεύουν υπερωρίες για να βγει η δουλειά, ο τότε υφυπουργός Οικονομικών της ΝΔ Π. Δούκας λέει ότι από τους 3.500 πρέπει να φύγουν 1.500. Η κυβέρνηση της ΝΔ αναλαμβάνει δράση για την ένταση της αντεργατικής επίθεσης. Μεταξύ άλλων οι εκκαθαριστές θέλουν να επιβάλουν «διπλή ειδικότητα», επικαλούμενοι κανονισμό εργασίας που συντάχθηκε το 1964 στο ... «Βασίλειον της Ελλάδος». «Η διπλή ειδικότητα - στα Ναυπηγεία Σκαραμαγκά, αλλά και σε οποιοδήποτε άλλο ναυπηγείο - δεν είναι απλά ένα μέτρο εντατικοποίησης της εργασίας, αλλά μπορεί να αποβεί και ιδιαίτερα επικίνδυνο για τους εργαζόμενους. Οι εργασίες απαιτούν μεγάλη εξειδίκευση, γιατί είναι από τη φύση τους ιδιαίτερα επικίνδυνες... ζητείται από τους εργαζόμενους με την ειδικότητα του λεβητοποιού να «πάρουν» και την ειδικότητα του μονωτή. Μια εργασία, που είναι εξαιρετικά επικίνδυνη, αφού ο εργαζόμενος έρχεται σε επαφή με υλικά που μπορούν να προκαλέσουν σοβαρές βλάβες στην υγεία, όπως ο υαλοβάμβακας ή ο αμίαντος...» («Ρ», 24/6/1993). «Η ΠΑΣΚΕ συμφωνεί με επιφυλάξεις».

Την άνοιξη του 1994 η διοίκηση της Ελληνικής Τράπεζας Βιομηχανικής Ανάπτυξης (ΕΤΒΑ - που διαχειριζόταν εκ μέρους του Δημοσίου τα Ναυπηγεία) συντάσσει το «επιχειρηματικό σχέδιο για την τριετία 1994 - 1996», διαφημίζοντας την πραμάτεια της. «"Καθαρίζουν" τα Ναυπηγεία Σκαραμαγκά όχι μόνο από τα χρέη τους αλλά και από εργασιακά δικαιώματα και κατακτήσεις για λογαριασμό των επίδοξων "επενδυτών"!»(«Ριζοσπάστης», 27/9/94). Το σχέδιο προβλέπει «χρηματοοικονομική εξυγίανση», αλλαγή των εργασιακών σχέσεων με βάση τη Λευκή Βίβλο, «περιορισμό των στοιχείων του κόστους, κυρίως στις έμμεσες δαπάνες, καλύτερη αξιοποίηση και αναδιάρθρωση των ειδικοτήτων του εργατοτεχνικού και υπαλληλικού προσωπικού, σύνδεση της παραγωγικότητας με την αμοιβή εργασίας, χρησιμοποίηση εργολάβων και εφόσον αυτοί θα δρουν συμπληρωματικά προς τις δραστηριότητες»... Εκτιμά μάλιστα ως «ένα βήμα προς τη σωστή κατεύθυνση» τη διετή ΣΣΕ '94-'95 που υπέγραψε η πλειοψηφία ΠΑΣΚΕ - ΔΑΚΕ του σωματείου. Η πλειοψηφία του σωματείου φαίνεται εδώ και καιρό ότι «ξεχνά» όλο και περισσότερο ποιον εκπροσωπεί, αλλά και τι έλεγε πριν από μερικά χρόνια. Στο όνομα της κρίσης των ναυπηγείων ΠΑΣΚΕ - ΔΑΚΕ είχαν ήδη ξεπουλήσει τη ΣΣΕ του 1993, υπογράφοντας (από 17% που ήταν η αρχική κοινή τους πρόταση στο ΔΣ σωματείου) για αυξήσεις 2% από 1/1/93 και 5% από 30/6/93. «Τα ψίχουλα αυτά που πέταξε η κυβέρνηση και ΠΑΣΚΕ - ΔΑΚΕ τα ονόμασαν συλλογικές συμβάσεις είχαν κόστος 429 εκατ. δρχ., όμως με τις ευλογίες της ΕΕ και τη σύμφωνη γνώμη, η ΝΔ βρήκε 1 δισ. δρχ. για 200 οικειοθελείς (αποχωρήσεις) το 1993».

Στο συμβούλιο των υπουργών βιομηχανίας στις 8/11/94 η ΕΕ επαναφέρει τις πιέσεις για να πάψουν οι καθυστερήσεις, να προχωρήσει η πρόσκληση επενδυτικού ενδιαφέροντος. Σε σχετική Ερώτηση του βουλευτή του ΚΚΕ Δήμου Κουμπούρη στη Βουλή, στις 25/11/94, ο υπουργός Βιομηχανίας Κ. Σημίτης απαντά: «Η ΕΕ αποφάσισε να καθορίσει εκ νέου την πολιτική της, σε σχέση με τις ναυπηγοεπισκευαστικές μονάδες και τις επιδοτήσεις αυτών των μονάδων. Και αυτό γιατί όλα τα ναυπηγεία στην Ευρώπη είναι σε κρίση. Οταν εξετάστηκε η ελληνική περίπτωση, η ΕΕ αποφάσισε ότι στην Ελλάδα τα ναυπηγεία, τα οποία ήταν υπό δημόσιο έλεγχο, θα έπρεπε να περάσουν μερικά ή ολοκληρωτικά σε ιδιωτικά χέρια. Αυτή η κυβέρνηση τώρα εφαρμόζει ό,τι είχε αποφασιστεί. Γι' αυτό πουλήθηκε το Νεώριο Σύρου, γι' αυτό και έχει αποφασιστεί να πουληθούν και τα Ναυπηγεία Σκαραμαγκά».

Οι δυνάμεις του εργοδοτικού και κυβερνητικού συνδικαλισμού βάζουν κυριολεκτικά το μαχαίρι στο λαιμό των εργατών, παίζοντας με την αγωνία τους και ταυτόχρονα αποκαλύπτοντας τον προδοτικό τους ρόλο σε όλη του τη... φρίκη. Στηρίζουν τον εκβιασμό «ή ιδιωτικοποίηση ή κλείσιμο» και τον επεκτείνουν σε «ή μέτοχοι ή άνεργοι». (Στο μεταξύ μόνο τον Απρίλη του 1995 η διοίκηση του Ναυπηγείου απορρίπτει 130 αιτήσεις από πλοιοκτήτριες εταιρείες για μεγάλες επισκευαστικές εργασίες). Το «σχήμα» 49% μετοχές στους εργάτες και 51% στην ΕΤΒΑ, που τελικά επικράτησε, «αποτέλεσε ιδέα του τότε προέδρου του σωματείου «Τρίαινα», στελέχους της ΠΑΣΚΕ, Γ. Κοντάκη, του Γ. Μίχα, επίσης στελέχους της ΠΑΣΚΕ, μέλους της διοίκησης του σωματείου, προέδρου τότε του Εργατικού Κέντρου Πειραιά και σήμερα νομάρχη Πειραιά, με την οποία συμφώνησαν και οι συνδικαλιστές της ΔΑΚΕ» («Ρ», 10/10/2007). Οι υπογραφές που βάζουν ο Κοντάκης και ο τότε πρόεδρος της ΓΣΕΕ Χρ. Πρωτόπαππας υπογράφουν μαζί την καταδίκη των 1.200 εργατών που βρέθηκαν στο δρόμο. Εχουν δηλώσει υπέρ οποιασδήποτε βιώσιμης λύσης με οποιοδήποτε κόστος, έστω κι αν αυτή η λύση είναι επώδυνη για τους εργαζόμενους («Ρ», 30/8/1995).

Το σχήμα 51%-49% προωθείται για να καταπιούν οι εργάτες τις συνέπειες της ιδιωτικοποίησης με το επιχείρημα ότι «θα είναι δικό μας το ναυπηγείο». Δεσμεύει τους εργάτες να ξεπληρώσουν χρέη 8 δισ. δρχ. Να παραιτηθούν για μια 4ετία από κάθε αύξηση πέραν της εισοδηματικής πολιτικής. Απόλυτη εργασιακή ειρήνη για 5 χρόνια. Η Κομισιόν, μάλιστα, (που εγκαλεί την Ελλάδα για καθυστέρηση στη διαδικασία της ιδιωτικοποίησης) ζητά σαφείς εγγυήσεις ότι οι εργάτες θα πληρώσουν ακόμα και για μελλοντικές ζημιές της επιχείρησης αντίστοιχα με τη «μετοχική τους ευθύνη», απάλειψη κάθε περιορισμού στις απολύσεις, εγγύηση ότι οι εργαζόμενοι σ' αυτή την περίπτωση θα φερθούν ως μέτοχοι και όχι ως εργαζόμενοι, σημειώνοντας ότι οι μέτοχοι έχουν υποχρέωση να συμμετάσχουν στη χρηματοδότηση επενδυτικού σχεδίου αναδιάρθρωσης και εκσυγχρονισμού της εταιρείας («Ρ», 15/9/95).

Η πλειοψηφία του σωματείου που δέχεται τα παραπάνω χαρακτηρίζει τη στάση της «Εργοστασιακής Επιτροπής» (της ταξικής παράταξης που συμμετείχε στο σωματείο και καλώντας σε οργάνωση της πάλης ενάντια στα αντεργατικά σχέδια επέμενε για Ναυπηγεία 100% δημόσια) «ανεύθυνη». Ο Κοντάκης γίνεται μέλος του νέου ΔΣ της εταιρείας, μαζί του κι άλλοι εργατοπατέρες...

1984: Ούτε μια δραχμή στο Νιάρχο - επίταξη των ναυπηγείων τώρα, ζητούν οι εργάτες.

Οι 4.800 εργάτες διαδήλωναν εδώ και μήνες για να μη μείνουν στο δρόμο. Ζητούν «ούτε μια δραχμή στον καπιταλιστή, να επιταχτούν τώρα τα Ναυπηγεία». Στις 20/8/1985, αντιπροσωπεία των εργαζομένων συναντιέται με τον υπουργό Εργασίας του ΠΑΣΟΚ Ευ. Γιαννόπουλο που τους αποκαλύπτει νέτα - σκέτα ποιας τάξης τα συμφέροντα φύλαγε η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ από την εποχή ακόμα για την οποία σήμερα επαίρεται: «Το Σύνταγμα απαγορεύει κρατικοποίηση και επίταξη... αν ο Νιάρχος δε δεχτεί, πάμε για εκκαθάριση. Θα κλείσει το ναυπηγείο... Μη συνεχίσετε την πορεία» («Ρ», 21/8/1985). Τελικά, ο Νιάρχος τσεπώνει πολύ περισσότερα από τα 13 εκατ. δολάρια. Κερδίζει ακόμα π.χ. 80 εκατ. δολάρια χρέη που το Δημόσιο φορτώνει στον ελληνικό λαό. Την 1η Σεπτέμβρη 1985, ο «Ρ» επισημαίνει: «Το πέρασμα λοιπόν των Ναυπηγείων στο Δημόσιο δεν οφείλεται σ' αυτούς που μέχρι πριν 7 μήνες αρνούνταν και να το συζητήσουν ακόμα. Επιβλήθηκε στην κυβέρνηση»...

Τέτοιες είναι οι κρατικοποιήσεις για τις οποίες μιλούσε το ΠΑΣΟΚ. Αυτή ήταν η δήθεν φιλεργατική πολιτική που ακόμα και σήμερα θέλει να εξαργυρώνει για να πείσει τους εργάτες ότι δήθεν διαφέρει από τη ΝΔ...

16/10/2007: Η «Εργοστασιακή Επιτροπή» καλεί τη ΓΣ να καταδικάσει την ενοικίαση των συναδέλφων του τμήματος Τροχαίου Υλικού σε άλλη εταιρεία, με «τις πλάτες» του σωματείου

Η ξεπουλημένη πλειοψηφία του σωματείου πρόσφερε τώρα υπηρεσίες στα νέα αφεντικά. «Το 2005 η "Thyssen" απορροφά την HDW... Στις 21 του Ιούλη του 2006 ο πρόεδρος της διοίκησης του σωματείου, στέλεχος της ΠΑΣΚΕ, του ΠΑΣΟΚ και σήμερα αντινομάρχης Πειραιά, Στ. Μαρκάτος, προχωρά σε ένα ακόμα κραυγαλέο ξεπούλημα των εργαζομένων. Στα γραφεία της ΓΣΕΕ με εκπροσώπους της «Thyssen», της ΙG METAL (από την οποία προέρχεται ο διευθύνων σύμβουλος του ναυπηγείου Κούλμαν) και του Σωματείου των Ναυπηγείων του Κιέλου, συνυπέγραψαν συμφωνία που προβλέπει ότι η εργοδοσία έχει το αναφαίρετο δικαίωμα να μεταφέρει εργαζόμενους από την Ελλάδα στη Γερμανία (και αύριο οπουδήποτε αλλού δραστηριοποιείται), όποτε αυτό κρίνεται αναγκαίο για τα κέρδη της πολυεθνικής» («Ρ», 10/10/2007).

Σήμερα, από τους 1.400 εργάτες οι 160 (από το τμήμα τροχαίου υλικού που μεταφέρθηκαν σε εταιρεία - φάντασμα στο πλαίσιο του τεμαχισμού του ναυπηγείου) κοντεύουν ήδη πέντε μήνες απλήρωτοι.

Η ίδια η ιστορία των ναυπηγείων που οι εργάτες πότισαν με τον ιδρώτα και το αίμα τους, τους δείχνει το δρόμο που πρέπει να βαδίσουν: το δικαίωμά τους να κρατήσουν τις δουλειές τους είναι άρρηκτα δεμένο με την ανάπτυξη σε όφελος του λαού που θα υπηρετούν τα ναυπηγεία. Ναυπηγεία που θα λειτουργούν στο πλαίσιο ενός καπιταλιστικού καταμερισμού εργασίας που εξασφαλίζει στους εφοπλιστές φτηνά πλοία και γενικά στους κεφαλαιοκράτες φτηνή μεταφορά των προϊόντων τους δε θέλουν και δε χρειάζονται εργάτες με δικαιώματα. Μόνο ναυπηγεία κοινωνική ιδιοκτησία, στα πλαίσια του κεντρικού σχεδιασμού μιας οικονομίας που αποστολή της έχει την ολόπλευρη ανάπτυξη της οικονομίας σε όφελος του λαού, για την ικανοποίηση των αναγκών του μπορούν να αναπτύσσονται, να εξασφαλίζουν σταθερή και μόνιμη δουλειά, με πλήρη εργασιακά και ασφαλιστικά δικαιώματα. Αυτά τα ναυπηγεία μπορούν να υπάρξουν μόνο στη λαϊκή οικονομία. Που θα φέρει μόνο η λαϊκή εξουσία, η εξουσία της εργατικής τάξης και των συμμάχων της. Καθαρά πράγματα.

Η εξέλιξη των ναυπηγείων είναι ένας ακόμη λόγος για το τσάκισμα των ΝΔ - ΠΑΣΟΚ και της αποφασιστικής ισχυροποίησης του ΚΚΕ.

Γρηγοριάδης Κώστας

Το «τυχερό» αυτό παιχνίδι είναι ευρύτατα γνωστό, ειδικά σε όσους διασχίζουν συχνά τους κεντρικούς δρόμους της Αθήνας και των άλλων μεγάλων πόλεων της χώρας μας. Οι πρωταγωνιστές του είναι συνήθως γραφικοί, αλλά και, κατά κάποιο τρόπο, εξαιρετικά προικισμένοι τύποι, οι οποίοι, την ίδια στιγμή, βαυκαλίζουν τους θεατές - υποψήφια θύματα με την προσδοκία του κέρδους, ενώ χειρίζονται με περισσή επιδεξιότητα τα εργαλεία του επαγγέλματος. Θέλει κότσια αυτή η δουλειά...

Οι πολιτικοί ταγοί του ελληνικού αστισμού προσπαθούν να μιμηθούν αυτούς τους αξιοσημείωτους ψιλοαπατεώνες - μεροκαματιάρηδες με λιγότερο συμπαθή τρόπο. Το έργο τους είναι παραπλήσια περίπλοκο. Ταυτόχρονα σχεδόν, προσπαθούν να θαμπώσουν το πολιτικό τους ακροατήριο με κάποιες ελπίδες κέρδους και συνεπακόλουθα «καλύτερων ημερών» και, από την άλλη, να ξεγελάσουν τον ίδιο κύκλο θεατών - θαυμαστών, ώστε να τους πάρουν το έχειν τους, χωρίς, όσο αυτό είναι δυνατό, να τους σκοτώσουν την ελπίδα. Βλέπετε, το παιχνίδι του «παπά», όπως και το αντίστοιχο των αστικών εκλογών, είναι επαναλαμβανόμενα - μπορούν να γίνουν άπειρες φορές.

Στην πολιτική, και ειδικά στις προεκλογικές περιόδους, το παιχνίδι του «παπά» εκτυλίσσεται σε διάφορα επίπεδα και με πολλές εκδοχές. Η πιο δημοφιλής έχει να κάνει με το εισόδημα των εργαζομένων: «Εδώ οι αυξήσεις! Εκεί οι αυξήσεις! Πού είναι οι αυξήσεις;». Αλήθεια, έχετε απορία να μάθετε...;

Στη συγκεκριμένη προεκλογική περίοδο, το παιχνίδι έχει μάλιστα κάνει «τζακ ποτ»! Κάτω από τα κυπελάκια δεν κρύβονται μόνο οι «για την κάλυψη του πληθωρισμού» πενταροδεκάρες που υπόσχεται ο επικεφαλής των απανταχού σοσιαλδημοκρατών, αλλά και πολλά, πάρα πολλά δισεκατομμύρια ευρώ! Για τον «εθνικό» μας δανεισμό μιλάμε, για το δημόσιο χρέος, που φέτος μόνο αυξήθηκε κατά εξήντα δισεκατομμύρια ευρώ (5.500 ευρώ κατά ελληνικήν κεφαλήν, που λένε και στα σχολεία) και που συνολικά καθιστά τον καθένα από εμάς οφειλέτη περίπου τριάντα χιλιάδων ευρώ! Για να μη γίνει παρεξήγηση, αυτό είναι το «εθνικό» χρέος, όσα χρωστάμε συλλογικά στο όνομα της πατρίδας. Το άλλο που χρωστάμε στην τράπεζα, στον τοκογλύφο, στους γονείς και σε όποια άλλη πληγή δανεισμού είναι επιπλέον....

Σε μία προσπάθεια «παρ-εξήγησης» της ανεξήγητης αυτής εξαφάνισης τριακοσίων τόσων δισεκατομμυρίων ευρώ ανθούν οι αόριστες μεταφυσικές ερμηνείες: Γενικώς και αορίστως «τα φάγανε» οι πολιτικοί, οι δικαστικοί, οι έτσι, οι αλλιώς, οι «ηθικά διεφθαρμένοι», τα «λαμόγια».... Σίγουρα κάτι έπεσε και σε αυτούς, μα τα μεγέθη είναι μεγάλα, πολύ μεγαλύτερα απ' όσα μπήκαν (ή δεν μπήκαν) διά του ενός ή του άλλου ταμία στα κομματικά ταμεία ή στις τσέπες των «εθνικών» (τρομάρα μας!) ταγών... Η ηθική αναζήτηση, με παρονομαστή τη διαφθορά, μικρό μέρος της ανεξήγητης μαύρης τρύπας μπορεί να εξηγήσει...

Το ηθικό πρόσχημα, όμως, είναι πρώτης τάξεως κρυψώνα για το κοινωνικό, για το ουσιαστικά πολιτικό. Η διαφθορά δεν είναι σύστημα, ο καπιταλισμός είναι! Ο δεύτερος εμπεριέχει τη διαφθορά ως στοιχείο του, το κύριο όμως χαρακτηριστικό του δεν είναι αυτό. Η εκμετάλλευση της εργασίας είναι το βασικό του χαρακτηριστικό, η απόσπαση του μεγαλύτερου μέρους των προϊόντων του καθημερινού ανθρώπινου μόχθου, του αποτελέσματος της εργασίας - η μετατροπή του σε κέρδος του κεφαλαιοκράτη - αυτή είναι η πεμπτουσία του καπιταλιστικού συστήματος. Οταν το πρόβλημα περιορίζεται στη διαφθορά και τα υπόλοιπα ξεχνιούνται, τότε ανοίγει ο δρόμος για εξωραϊσμό του από τη φύση του ληστρικού και απάνθρωπου συστήματος: Απέναντι στους «ανήθικους» κακούς καπιταλιστές, δεν μπορεί, θα υπάρχουν και οι «ηθικοί» αντίστοιχοι. Ιδού ο μύθος του Ομπάμα και η βαθιά έμπνευση της σοσιαλδημοκρατίας σε καιρούς κρίσης (που την προκάλεσαν οι κακοί... - και θα τη διορθώσουν οι καλοί, καπιταλιστές εξυπακούεται).

Αυτά τα χιλιάρικα, που συλλογικά, «εθνικά» χρωστάμε, δεν τα πήραμε εμείς, δεν τα είδαμε εμείς, δεν ωφέλησαν τη ζωή μας και τη ζωή των παιδιών μας. Τα δανείστηκαν οι πολιτικοί μας ταγοί, χωρίς να μας ρωτήσουν - δε συζητάμε τέτοια πράγματα στις προεκλογικές περιόδους - και τα κατέθεσαν, πάλι χωρίς να μας ρωτήσουν, στο βωμό της «επιχειρηματικότητας» και της «ανταγωνιστικότητας». Πριν προλάβουμε να αναρωτηθούμε το γιατί και πώς, μας έριξαν και μία κατσάδα από πάνω. Η ανταγωνιστικότητα, λέει, της χώρας έπεσε πέντε θέσεις παρακάτω, σε επίπεδα αφρικανικής χώρας: Τεμπέληδες και ανάξιοι, οι εργαζόμενοι της χώρας μην τυχόν και τολμήσουν να ρωτήσουν γιατί τους φεσώνουμε και τους χρεώνουμε υπέρ των ενάρετων επιχειρηματιών ....

Η «εθνική» μας χρέωση δεν αποτελεί παρά έναν από τους πολλούς τρόπους που ο καπιταλισμός διαθέτει για να αποσπά τα όσα η εργασία παράγει από εκείνους που προσφέρουν την εργασία αυτή: Από τους εργαζόμενους και την εργατική τάξη ειδικά. Χρεωνόμαστε όλοι, πληρώνουμε όλοι τα ολοένα και πιο επαχθή χρεολύσια, για να διατηρούν οι καπιταλιστές μας τη θέση τους στο παγκόσμιο καπιταλιστικό στερέωμα - να είναι «ανταγωνιστικοί». Τα πολλά δισεκατομμύρια ευρώ (περίπου 2.500 ευρώ από τον καθένα μας αναλογούν) που πήραν οι «αναξιοπαθούσες» τράπεζες δεν είναι παρά η κορυφή του παγόβουνου. Βιομήχανοι, τοκογλύφοι εφοπλιστές, ξενοδόχοι, επιχειρηματίες κάθε είδους και μορφής διά του κράτους εξασφαλίζουν μέρος των εισοδημάτων τους - έτσι για να συμπληρώσουν τα όσα οι ίδιοι κέρδισαν στύβοντας τους δικούς τους εργάτες. Η «φοροαπαλλαγή», η «φοροαποφυγή», η «φοροδιαφυγή» είναι ψωμοτύρι σε αυτούς τους χώρους και οι νομοθέτες ειλικρινά κουράζονται για να βρουν τρόπους να «καλύψουν» ετούτες τις πρακτικές. Οχι μόνο δεν δίνουν, αλλά θέλουν να παίρνουν από πάνω... Για την προστασία της «απασχόλησης» φυσικά (Οχι για μένα! Για τη φουκαριάρα τη μάνα μου!, αν έχετε ακουστά).

Ο ελληνικός καπιταλισμός, όπως και οι όμοιοί του στον κόσμο, ενδιαφέρονται ουσιαστικά για το ποιος θα κυβερνήσει με την έννοια ότι αναζητούν τον καλύτερο δυνατό συνέταιρο στις διά του κράτους «μπίζνες» τους. Στο πεδίο αυτό έπαιξαν στο γαλάζιο και τώρα παίζουν στο πράσινο. Και στη μία και στην άλλη περίπτωση, στην κάτω πλευρά της μέγκενης είναι ο λαός: Αυτοί που εργάζονται, αυτοί που παράγουν, αυτοί που ληστεύονται, αυτοί που λοιδορούνται. Οπως συνήθως συμβαίνει στο παιχνίδι του «παπά», οι θεατές μένουν με τις τσέπες άδειες, αλλά, ενίοτε, με την ελπίδα ζωντανή - αν είναι καλός ο «μετρ» πίσω από τον πάγκο....

Και μέσα σ' όλα αυτά τα σταθερά επαχθή και καταστροφικά για τους εργαζόμενους σπουδαία, να 'σου και ο Συνασπισμός να εξηγεί στα φυλλάδιά του το πόσο θα βελτιωθεί η θέση των εργαζομένων αν το κράτος αποκτήσει δικές του τράπεζες: Την Εθνική, την Αγροτική και το Ταχυδρομικό Ταμιευτήριο (δικές του δεν είναι οι δύο τελευταίες;). Η μόνη λογική εξήγηση είναι ότι οι ηγέτες του μόλις αφίχθησαν από άλλον πλανήτη. Το να μην κατανοούν το τι ακριβώς τρέχει εδώ, το θεωρώ αδύνατο για έναν πολιτικό χώρο που αυτοθαυμάζεται για τους δυόμισι χιλιάδες διανοούμενους που διαθέτει....