1633 Η Ιερά Εξέταση διατάζει τη σύλληψη του Γαλιλαίου, με την κατηγορία ότι διασπείρει αιρετικές ιδέες, υποστηρίζοντας ότι η Γη κινείται γύρω από τον Ηλιο.

1815 Μετά την ήττα του στη μάχη του Βατερλό, ο Ναπολέων Βοναπάρτης παραιτείται για δεύτερη και τελευταία φορά.

1913 Στο Δεύτερο Βαλκανικό Πόλεμο, ο ελληνικός στρατός απελευθερώνει τις πόλεις του Κιλκίς και του Λαχανά.

1921 Αρχίζει στη Μόσχα το 3^ο Συνέδριο της Κομμουνιστικής Διεθνούς. Πήραν μέρος 605 αντιπρόσωποι από 52 χώρες.

1940 Αρχίζει η ισχύς της συμφωνίας ανακωχής ανάμεσα στη νικήτρια Γερμανία και την ηττημένη Γαλλία.

1941 H φασιστική Γερμανία αρχίζει την επίθεσή της κατά της Σοβιετικής Ενωσης.

1955 Συνέρχεται στο Ελσίνκι η Παγκόσμια Συνέλευση της Ειρήνης.

Χτες, στη Βουλή, «τσακώθηκαν» ΝΔ και ΠΑΣΟΚ, με αφορμή το ασφαλιστικό των τραπεζών. Πρόκειται για μια επαναλαμβανόμενη παράσταση δύο σιαμαίων, που καμώνονται ότι δήθεν «διαφέρουν» μεταξύ τους. Πρόκειται για μια κατ' εξακολούθηση φάρσα, που ούτε ακόμα κι αυτή η «Καθημερινή» την άντεξε και με αφορμή το προηγούμενο θέατρο στη Βουλή, με την ψήφο εμπιστοσύνης, έγραψε:

«(...) το γεγονός ότι οι διαφορές του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ σε μεγάλα θέματα δεν είναι ποιοτικού χαρακτήρα, καθιστά τις ρητορικές οξύτητες ακόμα πιο φτηνές. Για την ακρίβεια, τις εξωθεί στη ζώνη του γελοίου»...

Από εμάς ουδέν (περαιτέρω) σχόλιο.

Οι κυβερνητικές αποφάσεις για το ασφαλιστικό των τραπεζών έφτασαν στη Βουλή. Το τι προβλέπουν το ξέρουν καλύτερα απ' όλους οι ίδιοι οι τραπεζοϋπάλληλοι. Αλλά το ψυλλιάζονται και οι υπόλοιποι εργαζόμενοι, καθώς είναι φανερό ότι οι ρυθμίσεις στις τράπεζες θα αποτελέσουν τον πιλότο και το μοντέλο για ανάλογες «διευθετήσεις» και στο δημόσιο και ευρύτερο δημόσιο τομέα.

Το σίγουρο είναι ότι τις κυβερνητικές επιδιώξεις περί «αναδιαρθρώσεων» και «μεταρρυθμίσεων», τις γνωρίζουν καλύτερα απ' τον καθένα οι της προηγούμενης κυβέρνησης. Οι κύριοι του ΠΑΣΟΚ, σήμερα, από τη μια δημαγωγούν κατά της «δεξιάς» επιδρομής. Από την άλλη, τρίβουν τα χέρια τους, βλέποντας άλλους να έχουν αναλάβει να φέρουν σε πέρας τις εντολές των κοινών τους αφεντικών. Αλλωστε ουδείς - ούτε ΠΑΣΟΚος ούτε Νεοδημοκράτης ταγός - διαμαρτυρήθηκε που χτες ο κυβερνητικός εκπρόσωπος το δήλωσε ευθαρσώς: «Εμείς το νόμο Ρέππα εφαρμόζουμε», είπε...

Και γιατί να διαμαρτυρηθούν; Αλλωστε, και ο Ρέππας τον νόμο Σιούφα - Σουφλιά εφάρμοζε. Και τούμπαλιν!

Σήμερα, που τα αποτελέσματα της ομάδας είναι άσχημα, οι ίδιοι, που πέρυσι υμνούσαν την Εθνική, αποφάσισαν ότι εκείνοι οι παίκτες και εκείνοι οι προπονητές, που πέρυσι τους υμνούσαν σαν «Θεούς», φέτος έγιναν «άσχετοι», «άμπαλοι» και καταδικαστέοι.

*

Δε θα μπούμε στον πειρασμό να γίνουμε κι εμείς «προπονητές», όπως οι εν λόγω «τζάμπα μάγκες». Αλλωστε, το ποδόσφαιρο έχει την ατυχία να επιτρέπει σε όλους να μιλούν για λογαριασμό του. Είναι κι αυτό στοιχείο της δημοκρατίας του. Αλλά όταν κάποιοι σπεύδουν να κάνουν, όχι την αναγκαία κριτική, αλλά πολεμική στην Εθνική Ομάδα, επειδή «δε στάθηκε στο ύψος της», είναι υποχρέωση των άλλων, δηλαδή όσων αγαπούν το ποδόσφαιρο, να ρωτήσουν όσους εύκολα αποθεώνουν και όσους εύκολα αποδοκιμάζουν:

*

Η ομάδα έκανε πέρσι αυτό που έκανε πέρα και έξω από κάθε νόμο των πιθανοτήτων, ξεπερνώντας τον εαυτό της και άνοιξε ένα δρόμο, ώστε να πάψει το ελληνικό ποδόσφαιρο να ζει στην «παράγκα» και τη μιζέρια. Οι άλλοι, οι πολιτεία, οι διοικούντες, οι «παράγοντες», οι ΠΑΕ, τι έκαναν μέσα σε αυτή τη χρονιά που πέρασε από την Πορτογαλία, για να χτίσουν πάνω σε εκείνο τον άθλο;

*

Να σας πούμε εμείς τι έκαναν: Ενα χρόνο μετά την Πορτογαλία, σε ολόκληρο το Δήμο της Αθήνας, την πρωτεύουσα της χώρας που κατέκτησε το 2004 το Ευρωπαϊκό Κύπελλο, υπάρχουν όλα κι όλα 2 γήπεδα, για να καλύψουν τις ανάγκες 4 εκατομμυρίων κατοίκων και δεκάδων ερασιτεχνικών σωματείων. Αυτά «έκαναν»...

Η κρίση στην ΕΕ εμφανίζεται σήμερα, κατά κύριο λόγο, με την αδυναμία των εταίρων να μοιράσουν τον κοινοτικό κορβανά. Ομως, τούτη η αδυναμία μοιάζει με επίφαση του προβλήματος. Οι αντιθέσεις στο εσωτερικό της ΕΕ, που με έναν τρόπο εκφράστηκαν ήδη από την περίοδο της επιδρομής στο Ιράκ, σε μεγάλο βαθμό σχηματοποιήθηκαν με την ολοκλήρωση της διεύρυνσης και της δημιουργίας της «Ευρώπης των 25». Εξέλιξη που παρά τους συνήθεις πανηγυρισμούς θα ήταν αδύνατο κάποια στιγμή να μην αναδείξει ως κυρίαρχο το «σύνορο» των ιμπεριαλιστικών αντιθέσεων μεταξύ του κλαμπ των χωρών που από τη μια μεριά ανήκουν στη σφαίρα επιρροής του γαλλογερμανικού άξονα και από την άλλη εκείνων των «προθύμων» κρατών-μελών να ακολουθούν το αμερικανικό άρμα.

*

Δεν είναι ούτε τυχαίο, ούτε περίεργο που το ευρωπαϊκό οικοδόμημα διέρχεται την κρίση του σε μια περίοδο που κορυφώνεται η επίδειξη πυγμής από την Ουάσιγκτον.

Τα γαλλογερμανικά οράματα περί ευρωπαϊκής συνομοσπονδοποίησης δεν ήταν δα και πολύ δύσκολο να υπονομευτούν, καθώς δεν αποτελούσαν τίποτε περισσότερο από ονειρώξεις ηγεμόνευσης των ευρωπαϊκών κεφαλαίων και των γεωστρατηγικών τους επιδιώξεων στη γηραιά ήπειρο και στον κόσμο. Η θέση, δε, που επιφύλασσαν στους ευρωπαϊκούς λαούς οι «οραματιστές» της ισχυρής Ευρωπαϊκής Ενωσης δεν ήταν τίποτε περισσότερο από αυτήν του υποζυγίου που καλείται να σπρώξει το ...κάρο γρηγορότερα, μακρύτερα, φτηνότερα. Αυτό επιτάσσει ο ανταγωνισμός τους με τις ΗΠΑ. Αλλά τα υποζύγια «τσίνησαν». Πράγμα που φαίνεται δεν το είχε προβλέψει το πολιτικό προσωπικό των πολυεθνικών της ΕΕ, που έχει περιέλθει σε δύσκολη θέση.

*

Οσοι, τέλος, κατηγορούν τους ευρωπαϊκούς λαούς ότι με την άρνησή τους να ζωθούν αγόγγυστα το «σαμάρι» του ανταγωνισμού ΕΕ-ΗΠΑ ενισχύουν τον ...Μπους, προφανώς αναλύουν τις πολιτικές και κοινωνικές διεργασίες από τη σκοπιά των «ελίτ». Αλλά οι λαοί δεν έχουν καμία υποχρέωση να υποτάξουν το μέλλον και τα δικαιώματά τους ούτε στον έναν ούτε στον άλλον ιμπεριαλιστικό πόλο. Η επιλογή «αφεντικού», με τον Μπους ή με τον Σρέντερ, δεν αφορά τους εργαζόμενους. Τέτοια «διλήμματα» έχουν μόνο οι «μπιστικοί». Και του Μπους και του Σρέντερ.

ΒρωμολύΜΑΤα!

Η εικόνα βομβαρδισμού, το σύννεφο σκόνης από τα χημικά και το ποδοβολητό των κυνηγημένων δεν έρχεται από κάποια γειτονιά της Παλαιστίνης. Είναι ό,τι κατέγραψε ο φακός στη χωματερή των Ανω Λιοσίων. Χτες. Από τη μια οι κάτοικοι κι από την άλλη τα ΜΑΤ. Ιστορική μέρα: Το πρώτο ξύλο επί των ημερών της «ηπιότητας» και της «ταπεινότητας». Και εις ανώτερα (και «σεμνότερα»)...