ΑΠΟ ΜΕΡΑ ΣΕ ΜΕΡΑ | ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ

Προσφυγικό δράμα, ψηλά στον Ολυμπο!

Γρηγοριάδης Κώστας

Στην εκκλησία του Πυθίου, που από χτες είναι αποκλεισμένο λόγω του χιονιού, παραμένουν, επί 8 μερόνυχτα, οι 120 Κούρδοι πρόσφυγες, το δράμα των οποίων συγκινεί όλους τους ευαίσθητους Ελληνες. Αυτοί που δε συγκινούνται ούτε στο θέαμα μωρών προσφύγων που παγώνουν στις αγκαλιές αποκαμωμένων μανάδων - χτες 11 μωρά μεταφέρθηκαν στο Κέντρο Υγείας Ελασσόνας και στο Νοσοκομείο Λάρισας για να εξεταστούν και επέστρεψαν στο Πύθιο - είναι η ηγεσία της Εκκλησίας, η Νομαρχία Λάρισας και η κυβέρνηση. Η μεν πρώτη, διά του μητροπολίτη Ελασσόνας, κ. Βασιλείου, ζητάει να φύγουν από την εκκλησία του χωριού, αδιαφορώντας πού θα πάνε, ο νομάρχης, Γ. Φλώρος, απλώς παρακολουθεί και... σχολιάζει και η κυβέρνηση, διά του αρμοδίου υφυπουργού Υγείας-Πρόνοιας, απαιτεί από τους πρόσφυγες να γυρίσουν στον καταυλισμό του Κοκκινοπηλού - στην κορυφή του Ολύμπου, μέσα στο ψύχος και στην ερημιά - αρνούμενη να ικανοποιήσει το αίτημά τους για μεταφορά σε κέντρα υποδοχής στη Θεσσαλονίκη, ή στην Αθήνα.

Οι πρόσφυγες επιμένουν στο αίτημά τους και από προχτές ξεκίνησαν απεργία πείνας, δηλώνοντας ότι αν δε μεταφερθούν εκεί που ζητούν, διέξοδός τους θα είναι ο θάνατος. Προειδοποιούμε τους κυβερνητικούς αρμοδίους και τους τοπικούς παράγοντες ότι για ενδεχόμενο χαμό οιουδήποτε από τους πρόσφυγες θα χαρακτηριστούν υπεύθυνοι και θα είναι υπόλογοι...

«Η χαμένη τιμή της δημοσιογραφίας» (2)

Και ο Β. Μουλόπουλος συνεχίζει: «Πολλοί θα θεωρήσουν το συμπέρασμά μου αριστερίστικο. Τους διαβάζω ένα απόσπασμα από το σχόλιο της "Washington Post" για τις ελληνικές εκλογές του 1996, που τις κέρδισε -όπως έγραφε η αμερικανική εφημερίδα- ένα σοσιαλιστικό κόμμα πολύ κοντά στις αγορές. Εγραφε, λοιπόν: "Είναι οι πρώτες πραγματικά σύγχρονες εκλογές στη χώρα που γέννησε τη δημοκρατία (...). Τα δύο κόμματα (σ.σ. εννοεί ΠΑΣΟΚ και ΝΔ) συμφωνούν βασικά σε όλα τα κρίσιμα θέματα».

Και ρωτάω τους δημοσιογράφους και τους πολιτικούς: Η ιδέα ότι «η δημοκρατία είναι σύγχρονη (με την ορολογία της μόδας θα λέγαμε εκσυγχρονισμένη), όταν τα κόμματα δεν έχουν ουσιαστικές διαφορές προάγει τη δημοκρατία;».

«Φαρμάκι» για τους φτωχούς!

Τεράστιες αυξήσεις στις τιμές των φαρμάκων αναμένονται με την έναρξη του νέου έτους. «Μποναμάς» για τους φαρμακοβιομήχανους οι οποίοι έσπευσαν να εκφράσουν δημοσίως την ικανοποίησή τους για την «κατανόηση» που δείχνει το υπουργείο Ανάπτυξης. Βεβαίως, η κυβέρνηση γνωρίζει ότι για ν' αυξηθούν κι άλλο τα κέρδη των φαρμακοβιομηχάνων θα «ξηλωθούν» κι άλλο οι τσέπες των φτωχών. Διότι οι εργαζόμενοι, οι αγρότες, οι επαγγελματοβιοτέχνες κι ιδιαίτερα οι συνταξιούχοι είναι αυτοί που θα πληρώσουν την αύξηση των τιμών στα φάρμακα.

Ιδιαίτερα θα «νιώσουν» τις αυξήσεις οι ανασφάλιστοι - υπάρχουν πολλοί εργαζόμενοι, κυρίως αλλοδαποί, που δεν είναι ασφαλισμένοι, επειδή έτσι συμφέρει τους εργοδότες τους - και, βεβαίως, οι άνεργοι, πολλοί από τους οποίους δε διαθέτουν καν βιβλιάρια ασθενείας. Τα ίδια προβλήματα θα αντιμετωπίσουν οι συνταξιούχοι του ΟΓΑ, οι οποίοι, με το μηνιαίο «βοήθημα» των 50.000 δραχμών, πρέπει να ανταποκριθούν στις αυξημένες ανάγκες τους για φάρμακα...

«Η χαμένη τιμή της δημοσιογραφίας» (1)

Ο τίτλος άρθρου του Β. Μουλόπουλου στο χτεσινό «Το Βήμα» είναι ο τίτλος του σχολίου -γι' αυτό και τα εισαγωγικά- από το οποίο αναδημοσιεύουμε ένα χαρακτηριστικό απόσπασμα: «Η ομοιομορφία της "μοναδικής σκέψης" κυριαρχεί σε τέτοιο βαθμό στα ΜΜΕ, ώστε ο αναγνώστης (ή ο ακροατής ή ο τηλεθεατής) αλλάζει χωρίς δεύτερη σκέψη εφημερίδα ανάλογα με την προσφορά: τα χαλιά, τα πλυντήρια, τα CD, τα ποτήρια.... Χωρίς να αισθανθεί τη διαφορά. Οσο για τους δημοσιογράφους, μεταπηδούν από μια εφημερίδα σε άλλη -πολιτικά και ιδεολογικά αντίθετη (υποτίθεται)- χωρίς να έχουν μεταβάλει πολιτικές ιδέες, τρόπο γραφής, οπτική γωνία για την κοινωνία. Και αυτό όχι γιατί, ως είθισται να λέγεται, "επαγγελματίες είμαστε, όλα τα κάνουμε", αλλά γιατί σε τελευταία ανάλυση, όπως λέει ο λαός, "όλες οι εφημερίδες ίδιες είναι, τα ίδια ψέματα λένε".

Ακόμη και η αισθητική των εφημερίδων είναι πλέον σχεδόν ταυτόσημη. Αν τις δείτε από μακριά στο περίπτερο, δεν μπορείτε να τις ξεχωρίσετε.

Ετσι, μετά τη "μόνη δυνατή οικονομία" φτάσαμε μοιραία στη "μόνη δυνατή πολιτική" και στη "μόνη δυνατή δημοσιογραφία". Αυτή που αρέσει στους πλούσιους και στους δυνατούς. Και αυτό εγώ το ονομάζω ολοκληρωτισμό».

Τα... ροκάδικα

Παπαγεωργίου Βασίλης

ΤΟ «ΣΚΛΗΡΟ ΡΟΚ» παραμένει στην επικαιρότητα μετά την ομιλία του Κ. Καραμανλή στην κοινοβουλευτική ομάδα του κόμματός του, αφού σε αυτό αναφέρθηκε. Αρα κάτι ξέρει ο Λαλιώτης που συνεχίζει την τακτική του.

Οχι τίποτε άλλο δηλαδή, αλλά σίγουρα ευτελίζουμε και την έννοια του ροκ ως μουσικού ρεύματος, συνδέοντάς το με πρόσωπα όπως ο γραμματέας του ΠΑΣΟΚ και τις απόλυτα «ξενέρωτες» αντιπαραθέσεις ανάμεσα στα δυο αυτά κόμματα.

Βεβαίως, το πραγματικό «σκληρό ροκ» το παίζουν εμμέσως οι Αμερικανοί στο Λάακεν και ο Σημίτης έχει «ξεβιδωθεί» στο χορό, όπως όλα δείχνουν, έστω και αν δεν του πολυπάει στο «στιλ».

ΘΑ ΠΡΕΠΕΙ να είμαστε και περήφανοι δηλαδή, επειδή η πιο επιτυχημένη επένδυση στη Βουλγαρία για τη χρονιά που πέρασε είναι μια θυγατρική του ΟΤΕ; Ο υπουργός Ανάπτυξης, βέβαια, θα είναι σίγουρα ευτυχής...

Ο ΟΤΕ της Ελλάδας, όμως, δε φαίνεται να είναι και τόσο «επιτυχημένη επένδυση» τελευταία, αν πιστέψουμε τουλάχιστον τους εισαγγελείς που έχουν ασκήσει διώξεις εναντίον του διευθύνοντα συμβούλου, κ. Μανασσή.

Το κακό με αυτή την ιστορία είναι πως «επενδυτές» στον ελληνικό ΟΤΕ είναι οι φορολογούμενοι Ελληνες πολίτες, και μάλιστα χωρίς να το θέλουν, διότι κανείς δεν τους ρώτησε.

Οσο για τα κέρδη των «επενδυτών», δε βλέπουμε να μειώνεται καθόλου η αστική μονάδα, μόνο οι διεθνείς κλήσεις παραμένουν ακριβές για το μέσο βαλάντιο όσο κι αν μειώνονται.

Και, τέλος πάντων, όπως και να 'χει το πράγμα, είναι μάλλον ειρωνικό να μιλάμε για τη μεγαλύτερη επένδυση στη Βουλγαρία την ώρα που μόλις χιονίσει λίγο στην Ελλάδα τα αποκλεισμένα χωριά και νησιά μένουν χωρίς τηλέφωνα και επικοινωνίες. Δε βρίσκετε;

Γρηγοριάδης Κώστας

Οταν οι πράκτορες βγαίνουν στη σκηνή...

Η μπόχα πρακτορολογίας, που διοχετεύτηκε στο πολιτικό σκηνικό με αφορμή τις «αποκαλύψεις» του στρατηγού Ν. Γρυλλάκη, έχει συγκεκριμένες και φανερές μάλλον επιδιώξεις και εξυπηρετεί σαφέστατες σκοπιμότητες. Το σίγουρο είναι ότι όταν οι πράκτορες βγαίνουν στη σκηνή, τότε η πολιτική εξαφανίζεται από το προσκήνιο. Κυριαρχούν «αποκαλύψεις», «μαρτυρίες», συνωμοσίες και ίντριγκες, που μόνον τα συμφέροντα «σκοτεινών δυνάμεων» εξυπηρετούν και, σε τελική ανάλυση, στρέφονται ενάντια στα λαϊκά συμφέροντα.

Υπάρχουν δύο όψεις στην όλη ιστορία. Αυτές καθαυτές οι «αποκαλύψεις» Γρυλλάκη, ότι, δηλαδή, η CIA έχει ευθεία ανάμειξη στο ανεβοκατέβασμα κυβερνήσεων στη χώρα μας, με βάση πάντα την εξυπηρέτηση των αμερικανικών συμφερόντων. Αυτό, βέβαια, δε χρειαζόταν να μας το πει ο στρατηγός (άλλο θέμα γιατί τα λέει τώρα). Ολοι ζούμε στη χώρα, που φημίζεται ως «μπανανία». Ολοι βλέπουμε καθημερινά τον εκάστοτε πρεσβευτή των ΗΠΑ στην Αθήνα να συμπεριφέρεται ως υπερ-πρωθυπουργός και ανθύπατος, λύνοντας και δένοντας «εφ' όλης της ύλης» και σε όλα τα υπουργεία. Και, βέβαια, όλα αυτά δε συνέβαιναν μόνο επί της «επαράτου Δεξιάς» και στις μέρες του εκσυγχρονισμένου ΠΑΣΟΚ εξαφανίστηκαν ως διά μαγείας. Ισα ίσα, που σήμερα η CIA είναι αυτή που «συγγράφει» τον «τρομονόμο», καθοδηγεί γενικότερα την «αντιτρομοκρατική σταυροφορία» και τις ελληνικές υπηρεσίες ασφαλείας. Ο Γρυλλάκης του Μητσοτάκη και ο αντίστοιχος Γρυλλάκης του Σημίτη δεν είναι παρά πειθήνια εκτελεστικά όργανα των μεγάλων αφεντικών από την Ουάσιγκτον.

Η δεύτερη όψη έχει να κάνει με την εμπλοκή της υπόθεσης στο δικομματικό θέατρο. Κυβέρνηση και ΝΔ προσπαθούν να αξιοποιήσουν την υπόθεση, για να πλήξουν ο ένας τον άλλον και να κερδίσουν πόντους στη μεταξύ τους αδυσώπητη διαμάχη για την εξουσία. Περισσεύει, όμως, η υποκρισία, καθώς προσποιούνται ότι «δε γνωρίζουν τίποτα για το φόνο», πράγμα που μεγαλώνει την απέχθεια του κόσμου απέναντί τους. Αυτό, όμως, λίγο τους ενδιαφέρει, από τη στιγμή που πιστεύουν ότι ο κόσμος θα υποχρεωθεί στο τέλος να διαλέξει ανάμεσα στους δυο τους, γιατί δεν έχει, τάχα, εναλλακτική λύση. Ταυτόχρονα, όμως, βολεύει εξαιρετικά τις ηγεσίες των δύο μεγάλων κομμάτων να στήνουν «ομηρικές» μάχες στο βούρκο της πρακτορολογίας, παρά να μένουν στο προσκήνιο τα πραγματικά προβλήματα του λαού. Γιατί τότε δεν μπορούν να πείσουν ότι είναι «αντίπαλοι», ούτε καν με σικέ μονομαχίες, γιατί είναι κάτι παραπάνω από εξόφθαλμη η πλήρης ταύτισή τους στην εφαρμοζόμενη πολιτική.

Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία ότι δεν πρόκειται να βγάλει κάπου όλος αυτός ο θόρυβος. Δεν πρόκειται, βέβαια, ούτε η αλήθεια να λάμψει, ούτε να «χυθεί άπλετο φως». Πρόκειται για άλλη μια ιστορία για «εσωτερική κατανάλωση», η οποία, όμως, αφήνει αδιάφορους τους περισσότερους, αφού έχουν δει άπειρες φορές το ίδιο θέατρο. Αυτό που ενδιαφέρει, αυτή την ώρα, είναι να μπορέσει ο ίδιος ο λαός να πάρει τη «σκούπα» για να «ξεβρωμίσει ο τόπος»...

Παναγιώτης ΚΑΚΑΛΗΣ

Οι τεχνητές διαχωριστικές γραμμές

Παπαγεωργίου Βασίλης

Το γεγονός δε μας ξαφνιάζει. Το γνωρίζουμε και ποτέ δεν το υποτιμήσαμε. Μιλάμε, για τη μεγάλη δύναμη του υπάρχοντος για πολλές δεκαετίες τώρα δικομματισμού να χειραγωγεί τις συνειδήσεις, να δημιουργεί πλαστές εικόνες και τεχνητά διλήμματα και να στρεβλώνει το πολιτικό σύστημα της χώρας. Χαρακτηριστική απόδειξη αποτελεί το γεγονός πως, αν όχι οι πάντες, η μεγάλη πλειοψηφία, πάντως, των πολιτικών αναλυτών, των αρθρογράφων, κλπ., κλπ., αλλά και των απλών εργαζομένων, παραδέχονται σήμερα ότι ΠΑΣΟΚ και ΝΔ υποστηρίζουν και προωθούν τις ίδιες ουσιαστικά πολιτικές. Οι όποιες διαφορές τους είναι πλέον ελάχιστες και επουσιώδεις. Και όμως, οι εποχές και οι διαμάχες τύπου «φως και σκότος» ζωντανεύουν ξανά και ξανά, καλλιεργώντας ψεύτικες ελπίδες και προσδοκίες, συνδαυλίζοντας και διατηρώντας τις τεχνητές διαχωριστικές γραμμές μέσα στους εργαζόμενους και το λαό.

Τη χρόνια αυτή κατάσταση καυτηρίασε προχτές ο Χαρίλαος Φλωράκης, μιλώντας για το δικομματισμό και την ανάγκη να «λήξει αυτή η υπόθεση». Αλλά οι περισσότεροι δημοσιογράφοι -είτε δεν ήθελαν να τον καταλάβουν, είτε το μυαλό τους δεν μπορεί να δει πέρα από τα δικομματικά τείχη - «ανακάλυψαν» πως ο Χαρίλαος προσβλέπει σε κυβερνήσεις συνεργασίας - συνασπισμού. «Μια φτερούγα από δω μια φτερούγα από κει» είπε χαρακτηριστικά ο Χ. Φλωράκης και αυτοί κατάλαβαν το ΚΚΕ, με το ΠΑΣΟΚ ή τη ΝΔ ή και τους δύο μαζί ή ό,τι τέλος πάντων... φαντάστηκαν!

Βέβαια, το γεγονός είναι εξηγήσιμο. Μπορούσε ο δικομματισμός να έχει την προαναφερόμενη δύναμη, αν δεν πήγαινε χέρι χέρι και με τα μεγάλα ΜΜΕ;

Παλιά τους τέχνη κόσκινο...

Εχουν την «τιμητική» τους, τις μέρες αυτές, ο Γρυλάκης, ο Μαυρίκης και διάφοροι άλλοι πράκτορες και πρακτορίσκοι. Κι από κοντά, υποκλοπές, παρακολουθήσεις, μυστικές επιχειρήσεις, ΣΙΑ, άλλες ντόπιες και ξένες μυστικές υπηρεσίες και δε συμμαζεύεται. Κι οι δυο εταίροι του δικομματισμού κάνουν πως πέφτουν από τα σύννεφα, πετώντας ο ένας στον άλλον το ανάθεμα. Λες και πρώτη φορά αποκαλύπτεται ότι αλωνίζουν οι ξένες μυστικές υπηρεσίες και οι κάθε λογής επεμβάσεις και παρεμβάσεις καθορίζουν τις εξελίξεις.

Εύστοχος, όπως πάντα, ο Χ. Φλωράκης σημείωσε σχετικά, προχτές, απαντώντας στους δημοσιογράφους: Γιατί, έχετε εσείς κανένα ερώτημα σ' αυτό; Αλίμονό σας, άμα δεν έχετε συνειδητοποιήσει τι γίνεται. Τώρα είναι η ΣΙΑ; Χρόνια τώρα... Πότε η Ιντέλιντζενς Σέρβις, πότε η ΣΙΑ, πότε άλλες ξένες μυστικές υπηρεσίες να ρυθμίζουν την πολιτική ζωή του τόπου. Δηλαδή, τι καινούριο υπάρχει;

Δημοσιογράφος: Είναι για το σχέδιο να βγει η ΝΔ στην εξουσία.

Χ. Φ.: Ακούστε. Σχέδια κάνουν πολλά. Σε κάθε περίπτωση, ανάλογα με τα συμφέροντά τους, οργανώνουν και το αντίστοιχο σχέδιο και χρησιμοποιούν υπηρεσίες. Οι υπηρεσίες είναι αυτές που τα προωθούν μέσω των ΜΜΕ, μέσω των επιχειρηματικών μέσων, μιας σειράς παραγόντων.

Υποτέλεια με αρχές

«Για όνομα του Θεού όχι βέτο για τον ευρωστρατό»! Με αυτή την κραυγή οι εγχώριοι εκσυγχρονιστές «κατευόδωσαν» τον Κ. Σημίτη για το Λάακεν. Δεν είναι καιροί για παλικαρισμούς, είπε η Μ. Δαμανάκη στον υπουργό Εξωτερικών, «παλικάρι» ατρόμητο του εκσυγχρονισμού. Στο ίδιο μήκος κύματος ο εκ των αρχισυντακτών του «Βήματος» Αγγ. Στάγκος γράφει: «Τα κυριαρχικά δικαιώματα της Ελλάδας όντως αμφισβητούνται. Ωστόσο οι καιροί δεν επιτρέπουν λεονταρισμούς, όπως και απαιτούν πολλοί βουλευτές, συμπολιτευόμενοι και αντιπολιτευόμενοι. Η κυβέρνηση θα πρέπει να αποφύγει, όσο μπορεί, την άσκηση βέτο και αν είναι δυνατόν την αναβολή, εφόσον πάρει κάποιες διαβεβαιώσεις από τους εταίρους». Με άλλα λόγια, ας πάει και το παλιάμπελο (δηλαδή τα κυριαρχικά δικαιώματα) αλλά θα μείνουμε με την ικανοποίηση ότι δε βάλαμε βέτο! Πάνω απ' όλα η υποτέλεια, αλλά με... αρχές.

Δικός μας ο αγώνας των Παλαιστινίων

Οταν οι ιμπεριαλιστές μιλούν για «ειρήνη» προετοιμάζονται για πόλεμο... Οσο κοινότοπο και να ακούγεται τόσο αληθινό είναι, γιατί έτσι και αλλιώς η «ειρήνη» των ιμπεριαλιστών έχει μέσα στα σπλάχνα της τον πόλεμο, αφού πρόκειται πάντα ή για «ειρήνη» κομμένη στα πολύ στενά ιμπεριαλιστικά μέτρα που δε γίνεται να χωρέσουν μέσα οι λαοί ή πρόκειται για «ειρήνη» που βγάζει αργά ή γρήγορα τις εσωτερικές ιμπεριαλιστικές αντιθέσεις ή και τα δύο μαζί.

Ετσι, όταν οι Αμερικανοί επίσημοι, ο ένας μετά τον άλλο, με πρώτο τον ίδιο τον Πρόεδρό τους έβγαιναν και έταζαν αριστερά και δεξιά «ειρήνη» στη Μέση Ανατολή και Ανεξάρτητο Παλαιστινιακό Κράτος ήταν ολοφάνερο πως αυτό που είχαν υπόψη τους ήταν το έγκλημα που γίνεται τώρα σε βάρος του παλαιστινιακού λαού. Ηταν ολοφάνερο ότι είχαν σκοπό να εκβιάσουν τους Παλαιστινίους, με όρους που δεν ήταν δυνατόν να δεχτούν, ή να εφαρμόσουν και άρα να ξαμολήσουν πλέον τον ισραηλινό στρατό να ολοκληρώσει το έγκλημα.

Οσο ξετυλιγόταν αυτό το σχέδιο σκηνοθετούσαν συζητήσεις για «εκεχειρίες», για «περιόδους ειρήνης», για «συνεργασίες ασφαλείας» και άλλα διπλωματικά κόλπα. Να θυμηθούμε πως τέτοιες αποστολές σκηνοθετημένου ενδιαφέροντος ανατέθηκαν και στην ελληνική κυβέρνηση που ασφαλώς τις έφερε εις πέρας με το παραπάνω, δείχνοντας και με αυτό τον τρόπο πως έχει κάνει οριστικά τις επιλογές της και δεν έχει σκοπό να χαλάσει χατίρι στο ιμπεριαλιστικό σύστημα, όπου και ανήκει. Αρα είναι και συνένοχοι για ό,τι ακολούθησε, που το ήξεραν εκ των προτέρων και παρίσταναν τις αθώες περιστερές. Ταυτόχρονα, οι ιμπεριαλιστές έκλειναν τα μάτια στις λεγόμενες επιλεκτικές δολοφονίες που έκανε ο ισραηλινός στρατός σε στελέχη των Παλαιστινίων, ή τις λεγόμενες διεισδύσεις στα παλαιστινιακά εδάφη, όπου αδίστακτα δολοφονούσαν ή ξεσπίτωναν ολόκληρες οικογένειες και ισοπέδωναν με μπουλντόζες τα σπίτια τους. Εφ' όσον είχαν διαμορφώσει τέτοιο κλίμα ζητούσαν και τα ρέστα από πάνω από το δοκιμαζόμενο λαό της Παλαιστίνης, βάζοντάς τον κάθε τόσο να απολογείται στην καρέκλα του κατηγορουμένου...

Αντικειμενικά φάνηκε, για πολλοστή φορά, πως αυτό που είχαν πραγματικά στο μυαλό τους ήταν ή «ειρήνη» με τον παλαιστινιακό λαό υποταγμένο στα σχέδιά τους ή πόλεμο. Μοιάζει, δηλαδή, έτσι και αλλιώς με το δίλημμα που βάζουν οι ΗΠΑ σε όλους τους λαούς του κόσμου «μαζί μας ή εναντίον μας...». Να γιατί ο αγώνας του παλαιστινιακού λαού μάς αφορά. Να γιατί, όσο αυτοί αντιστέκονται, υπάρχει ελπίδα και για τους λαούς όλου του κόσμου. Ο αγώνας των Παλαιστινίων δεν είναι μόνο δικός τους. Αφορά την επιθυμία του κάθε ελεύθερου αγωνιζόμενου ανθρώπου στον πλανήτη να μη γίνεται το ιμπεριαλιστικό χατίρι, να τους χαλάνε τα σχέδια συνεχώς, μέχρι την τελική ανατροπή του άδικου συστήματος.

Νέος όλεθρος

Κούρσα τρελή

εξοπλισμών

η Αμερική αρχίζει

για να μπορεί

περσότερο

κοσμάκη να θερίζει,

για να μπορεί

καλύτερα

τον τρόμο

να επιβάλλει

σ' όσους λαούς