Η Πράγα, η πρωτεύουσα της πρώην Σοσιαλιστικής Τσεχοσλοβακίας και τώρα της Τσεχίας, 11 χρόνια μετά το χωρισμό της ενιαίας χώρας και μόλις 2 μετά τις μεγάλες κινητοποιήσεις ενάντια στο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, έγινε ένας ακόμα σταθμός του αντιιμπεριαλιστικού φιλειρηνικού κινήματος. Με πρωτοβουλία του Κομμουνιστικού Κόμματος Τσεχίας - Μοραβίας πραγματοποιήθηκε η τρίτη Διεθνής Συνάντηση «Αντι-Σύνοδος» ενάντια στη Σύνοδο Κορυφής του ΝΑΤΟ.

Επίσης, το κόμμα, μαζί με άλλους φορείς της χώρας που συγκροτούν την «Εναλλακτική λύση για τον 21ο αιώνα» και αντιτίθενται στο ΝΑΤΟ, διοργάνωσαν διαδήλωση στην οποία συμμετείχαν και πολλές ξένες αντιπροσωπείες, μεταξύ αυτών και η αντιπροσωπεία του ΚΚΕ, της ΚΝΕ, του ΠΑΜΕ, της ΕΕΔΥΕ και της Νεανικής Δράσης για την Ειρήνη, σε μια πόλη στρατοκρατούμενη από 15.000 ντόπιους αστυνομικούς και χιλιάδες πράκτορες. Ο Πρόεδρος της Τσεχίας Β. Χάβελ χαρακτήρισε την πραγματοποίηση της Συνόδου της Συμμαχίας στην Πράγα, ως το όνειρο της ζωής του, στην εναρκτήρια ομιλία του, καθώς εξέφρασε και την ετοιμότητά του για συμμετοχή στον πόλεμο των ιμπεριαλιστών στο Ιράκ.

Η Σύνοδος Κορυφής στοίχισε σύμφωνα με επίσημα στοιχεία 4 δισεκατομμύρια κορόνες, όταν οι ανάγκες αποκατάστασης από τις πρόσφατες πλημμύρες στην Πράγα είναι πολύ μεγαλύτερες. Για να εξασφαλιστεί δε, «ησυχία» στους ηγέτες της Συμμαχίας δόθηκαν υποχρεωτικές άδειες στους δημόσιους οργανισμούς, σχολεία και κάποιες επιχειρήσεις για το διάστημα από 19 έως 22 του Νοέμβρη.

Καταλήχτηκε δε, κοινή διακήρυξη που σημειώνει τη σημερινή κατάσταση και το πώς εντείνεται η στρατιωτικοποίηση της Ευρώπης. Εγινε αναφορά τόσο στο γεγονός ότι μετά τη διάλυση του Συμφώνου της Βαρσοβίας όχι μόνο δε διαλύθηκε το ΝΑΤΟ αλλά απέκτησε ακόμα πιο επιθετικό χαρακτήρα. Αποδεικνύεται αυτό με συγκεκριμένα παραδείγματα, όπως ο πρόσφατος πόλεμος στη Γιουγκοσλαβία και ο προετοιμαζόμενος νέος στο Ιράκ. Οπως καταλήγει η διακήρυξη: «Οι υπογράφοντες σε αυτή τη διακήρυξη, οι οποίοι ανήκουν σε διαφορετικά πολιτικά κόμματα, είμαστε ενωμένοι στην κοινή επιθυμία για ειρήνη και καλούμε όλα τα έθνη της Ευρώπης και των μελών του ΟΗΕ να ενωθούμε και δραστηριοποιηθούμε ενάντια στην πολιτική του πολέμου και των εξοπλισμών, για συγκεκριμένα πρακτικά βήματα για ειρήνη και δικαιοσύνη στην Ευρώπη και στον κόσμο».

Ο Χρύσανθος Ζανέτος, μέλος του Κεντρικού Συμβουλίου της ΕΔΟΝ, μιλώντας στο «Ριζοσπάστη» σημείωσε: «Η νεολαία της Κύπρου βρίσκεται στην πρώτη γραμμή της πάλης έχοντας ως γνώμονα τα λαϊκά συμφέροντα των εργαζομένων του Νησιού, δίνοντας τη μάχη για να υπάρχει ένας πόλος αντίστασης στην πολιτική των Ηνωμένων Πολιτειών και των χωρών της Ευρωπαϊκής Ενωσης και να υπάρξει μια βιώσιμη και ειρηνική λύση στο Κυπριακό ζήτημα». Στην Πράγα μαζί με την αντιπροσωπεία που μετέβη από την Ελλάδα βρέθηκαν και διαδήλωσαν Ελληνες φοιτητές και εργαζόμενοι από οργανώσεις του ΚΚΕ και της ΚΝΕ στη Γερμανία και τη Ρουμανία.

Τα συνθήματα «Ελλάδα, Κύπρος, Παλαιστίνη, Αμερικάνος δε θα μείνει», «50 χρόνια ΝΑΤΟ η ίδια ιστορία χούντες, πολέμοι, τρομοκρατία», «Το μέλλον μας δεν είναι ο καπιταλισμός, είναι ο νέος κόσμος ο σοσιαλισμός» ακούστηκαν πολλές φορές, ενώ οι Ελληνες διαδηλωτές μαζί με τους Τσέχους, τους Ιταλούς και όλους τους άλλους τραγούδησαν και τη «Διεθνή» και την «Παντιέρα Ρόσα». Ιδιαίτερη εντύπωση προκάλεσε και η ειδική έκδοση του «Ριζοσπάστη» στα αγγλικά που διακινήθηκε πλατιά στη διαδήλωση στους δρόμους της τσέχικης πρωτεύουσας.

Οι διαδηλωτές με επικεφαλής τα στελέχη του Κομμουνιστικού Κόμματος Τσεχίας - Μοραβίας κατευθύνθηκαν στην έδρα της κυβέρνησης της Τσεχίας, όπου επέδωσαν ψήφισμα διαμαρτυρίας και διατράνωσαν την αντίθεσή τους στα εγκληματικά σχέδια του ΝΑΤΟ. Τα συνθήματα που κυριάρχησαν ήταν «Μπους και ΝΑΤΟ έξω από την Πράγα», «Λεφτά για σπίτια και σχολεία και όχι για όπλα», «Γιάνκις γκόου χομ», «Μπους δολοφόνε».

Νωρίτερα, στη συγκέντρωση μίλησε ο πρόεδρος του Κομμουνιστικού Κόμματος Τσεχίας - Μοραβίας Μιροσλάβ Κρετένιτσεκ, εκπρόσωπος του ΚΚ Ρώσικης Ομοσπονδίας, ο Ηλίας Λέγγερης, μέλος της ΚΕ του ΚΚΕ, εκπρόσωπος της ΠΟΔΝ. Στη διαδήλωση συμμετείχε ο Θανάσης Παφίλης, εκτελεστικός γραμματέας του Παγκόσμιου Συμβουλίου Ειρήνης. Με την κινητοποίηση αυτή αποδεικνύεται ότι η φλόγα της αντίστασης στους Αμερικάνους ιμπεριαλιστές και το ΝΑΤΟ είναι ζωντανή και στην Τσεχία.

Στο ρόλο του παγκόσμιου χωροφύλακα, το ΝΑΤΟ διευρύνεται και ενισχύεται στρατιωτικά με τις αποφάσεις της Συνόδου Κορυφής στην Πράγα (21- 22 Νοέμβρη). Η ένταξη επτά νέων κρατών της Κεντρικής και Ανατολικής Ευρώπης, σε συνδυασμό με τις αποφάσεις για τη δημιουργία μιας νέας πολυεθνικής δύναμης ταχείας επέμβασης για τις ανάγκες της «αντιτρομοκρατικής σταυροφορίας» και την αύξηση των πολεμικών δαπανών των μελών της Συμμαχίας, δίνουν το μέτρο των προθέσεων των αρχιτεκτόνων της Νέας Ιμπεριαλιστικής Τάξης. Θα πρέπει να σημειώσουμε ότι ο Πρόεδρος των ΗΠΑ Τζ. Μπους έφυγε την Παρασκευή από την Πράγα για την Αγία Πετρούπολη ιδιαίτερα ικανοποιημένος, αφού κατά τη διάρκεια της Συνόδου του ΝΑΤΟ πέτυχε να αποσπάσει από τους «εταίρους» του τρεις αποφάσεις στρατηγικής σημασίας για την αμερικανική εξωτερική πολιτική. Τώρα πλέον το ΝΑΤΟ θα συνορεύει με τη Ρωσία, θα δημιουργεί γύρω της, από την πλευρά της Ευρώπης, μια ζώνη την οποία η Μόσχα θεωρούσε «ζωτικό χώρο».

Ακόμη στην ειδική απόφαση της Πράγας για το Ιράκ τονίζεται ότι οι δεκαεννιά σύμμαχοι είναι έτοιμοι να αναλάβουν στρατιωτική δράση, αν η Βαγδάτη παρεμβάλλει εμπόδια στην υλοποίηση του τελευταίου ψηφίσματος του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ για την επιθεώρηση του ιρακινού οπλοστασίου. Με την απόφαση αυτή φαίνεται να κάμπτονται και οι αντιρρήσεις του καγκελάριου της Γερμανίας, Γκ. Σρέντερ, ο οποίος δήλωνε ότι δεν πρόκειται η χώρα του να πάρει μέρος σε πολεμική επιχείρηση εναντίον του Ιράκ. Ετσι ο Αμερικανός Πρόεδρος μπορεί να είναι ήσυχος όσον αφορά στη στάση των συμμάχων του. Τέλος στην Πράγα αποφασίστηκε η έναρξη μιας κούρσας εξοπλισμών μεταξύ των κρατών - μελών που θα στοιχίσει πολλά δισεκατομμύρια δολάρια, τα οποία θα «ζεστάνουν» τα θησαυροφυλάκια των πολυεθνικών πολεμικών βιομηχανιών, αλλά και την οικονομία των ΗΠΑ, που βρίσκεται στο στάδιο της ύφεσης.

Σε σχέση με την απόκτηση «νέων δυνατοτήτων» από το ΝΑΤΟ, σημειώνεται ότι η νέα δύναμη ταχείας αντίδρασης θα αποτελείται από 21.000 άνδρες και θα αναλαμβάνει αποστολές εντός και εκτός των ορίων της Συμμαχίας, στο πλαίσιο της «αντιτρομοκρατικής εκστρατείας». Ιδιαίτερη σημασία έχει πάντως το γεγονός ότι αυτή η δύναμη θα μπορεί να επεμβαίνει «προληπτικά» εναντίον ενός κράτους, μιας περιοχής, ενός κινήματος, ενός λαού με την υποψία απλώς πως μπορεί να έχει κάποια σχέση με την «τρομοκρατία». Αν αναλογιστείτε ότι η αρχική «μαύρη λίστα» κρατών που ενέχονται ή υπάρχει υπόνοια ότι έχουν σχέση με την τρομοκρατία περιλάμβανε πάνω από 60 κράτη, σκεφθείτε μέχρι ποιου σημείου μπορεί να φτάσει αυτή η απόφαση.

Λίγες μέρες πριν τη Σύνοδο της Πράγας η γνωστή αμερικάνικη εφημερίδα «Wall street Journal» έγραφε: «Αναγνωρίζοντας αυτή την πραγματικότητα, οι ΗΠΑ ζητούν από τους Ευρωπαίους να εξετάσουν σοβαρά τον τρόπο επιμερισμού των δαπανών τους - περί τα 140 δισ. δολάρια ετησίως αθροιστικά - και να προχωρήσουν σε ορισμένες αλλαγές».

Ενώ, σε συνέντευξή του ο Αμερικανός πρέσβης στο ΝΑΤΟ, Νίκολας Μπερνς, τονίζει μεταξύ άλλων: «Αυτή η ψαλίδα δυναμικού ανάμεσα στις ΗΠΑ και στους Ευρωπαίους συμμάχους δεν μπορεί να κλείσει, βεβαίως, με μαγικό τρόπο. Ομως, μπορούμε να την περιορίσουμε, δίνοντας μεγαλύτερο βάρος όχι σε όλα ταυτοχρόνως, αλλά σε συγκεκριμένες προτεραιότητες που εστιάζονται στην πάταξη της τρομοκρατίας».

Το 800 π.Χ. Φοίνικες αποίκησαν στην Κύπρο. Το 709 π.Χ. ο Ασσύριος βασιλιάς Σαργών ο Β΄ κατέλαβε το νησί. Το 560 π.Χ. μπήκαν οι Αιγύπτιοι και το 538 π.Χ., πάντα, οι Πέρσες! Διακόσια χρόνια αργότερα, το 332 π.Χ. ο Μέγας Αλέξανδρος ελευθερώνει το νησί για να ξανασκλαβωθεί αμέσως μετά το θάνατό του από τους Πτολεμαίους της Αιγύπτου. Σειρά, στη συνέχεια, έχουν οι Ρωμαίοι που ήρθαν το 58 π.Χ, και έμειναν μέχρι το 395 μ.Χ. Αυτή τη χρονιά η Ρωμαϊκή αυτοκρατορία... διχοτομήθηκε και η Κύπρος έγινε επαρχία του Βυζαντίου.

Το 1878 οι Τούρκοι - ευγενώς, κι αυτοί - «παραχώρησαν» με τη σειρά τους το νησί στους Εγγλέζους! 82 χρόνια αργότερα, το 1960 η Κύπρος, μετά από 27 αιώνες(!), αποκτάει την ανεξαρτησία της! Τρία χρόνια αργότερα αρχίζουν οι συγκρούσεις ανάμεσα στις δυο κοινότητες, αφού η ανεξαρτησία ήταν όπως, περίπου, το «σχέδιο ΑΝΑΝ». Η κυπριακή κυβέρνηση ήθελε να τροποποιήσει το Σύνταγμα, όμως οι Τούρκοι έβαλαν βέτο και αντέδρασαν. Και ήρθε η πρώτη ειρηνευτική δύναμη των Ηνωμένων Εθνών για να βάλει τάξη. Το Ιούλιο του 1974 έχουμε το γνωστό πραξικόπημα και την εισβολή της Τουρκίας όπου καταλαμβάνει το 38,8% του νησιού, το οποίο κρατάει ακόμα.

...Αυτά ήταν, κυρίες και κύριοι, τα ζητήματα που κουβέντιασε ο κ. Παπανδρέου με τον κ. Χριστόδουλο.Οι δυο άντρες κάνανε μια βαθιά ιστορική ανασκόπηση και είδαν το θέμα από όλες τις πτυχές.

Φυσικά, ο κ. Παπανδρέου αναγκάστηκε να πάει στον κ. Χριστόδουλο, γιατί δεν υπάρχει, πια, στα πράγματα ο κ. Ιάκωβος! Ο οποίος (ποιος δε θυμάται;) είχε κατ' αποκλειστικότητα το Κυπριακό. Ελλείψει, λοιπόν, του Ιακώβου, δυστυχώς το Κυπριακό θα το λύσει ο Χριστόδουλος!

Ολες οι προηγούμενες μέρες γεμάτες Κύπρο... Τραγική συγκυρία, γιατί σ' αυτές τις μέρες ήταν που πολλοί συνειδητοποίησαν ότι η Κύπρος βρίσκεται στο χείλος της διχοτόμησης (ή μήπως του ευρωδιχασμού;).

Σε κάποιες εκδηλώσεις ξανασυναντήσαμε την Αντρη: Κύπρια, που γεννήθηκε και παντρεύτηκε στην Αμμόχωστο και ζει στην Ελλάδα. Πάντα με το όνειρο της επιστροφής... Με το όνειρο να ξαναπερπατήσει στην πολιτεία που έχει γίνει πια γι' αυτήν μυθική, ύστερα από 28 χρόνια νοσταλγίας. Την πολιτεία του γιασεμιού και της λεμονιάς.

Ολα αυτά τα χρόνια την έβλεπε στα όνειρά της: Παιδί η ίδια, να παίζει στον κήπο του σπιτιού της με τους συνομήλικους - ανάμεσά τους και μικρούς Τουρκοκύπριους. Εβλεπε την απέραντη ηλιόλουστη αμμουδιά, τις καταπράσινες αυλές, τους δρόμους, τα καταστήματα. Τα βιβλιοπωλεία, τους κινηματογράφους, το ζαχαροπλαστείο απ' όπου έπαιρνε εκείνα τα αξέχαστα γαλακτομπούρεκα. Το ψωμί από το φούρνο του Αρέστη... Την εκκλησία του Αγίου Νικολάου... Σαν όραμα έβλεπε την Αμμόχωστο, νεράιδα του γιαλού!

Ομως αυτές τις μέρες η Αντρη, είπε, βλέπει εφιάλτες. Ξαναβλέπει τα σκυλιά να αλυχτάνε, τον κόσμο να ξεχύνεται αλαφιασμένος στους δρόμους, ακούει τους βομβαρδισμούς και τα αυτοκίνητα να φεύγουν... Θυμάται τις σκηνές, τους ανθρώπους που χάθηκαν για πάντα. Τις γυναίκες που κλαίγανε για τους αγνοούμενους. Τις πορείες. Ανάμεσά τους τη φοβερή εκείνη πορεία στην κηδεία του Μακάριου... Το «Δεν ξεχνώ». Το λιντσάρισμα του Ισαάκ, τη δολοφονία του Σολωμού. Κι ακόμα πιο μακριά, τους λεβέντες που κρέμασαν οι αποικιοκράτες Εγγλέζοι... Παρελθόν, εθνικισμός, όπως ισχυρίζονται μερικοί; Οχι, δεν μπορεί να είναι παρελθόν το να αγαπάς την πατρίδα σου, να τη θέλεις ελεύθερη, ειρηνική, ευτυχισμένη. Στ' αυτιά της αντηχούν τα λόγια του προέδρου της Κυπριακής Βουλής Δημήτρη Χριστόφια, που ήρθε πριν λίγες μέρες στην Αθήνα να πάρει μέρος στην εκδήλωση του Ιδρύματος Δικαιωμάτων του Ανθρώπου για την «Κύπρο, στα πρόθυρα της ένταξης»: «Δε θα ξεπουλήσουμε, είπε, τον τόπο μας για χάρη της ένταξης». «Θέλουμε ένα κράτος, μια κυριαρχία και εκπροσώπηση δυο πολιτικά ίσων κοινοτήτων. Κοινοτική και διζωνική ομοσπονδία - ΟΧΙ στη διχοτόμηση ή απόσχιση! Διασφάλιση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων όλων των πολιτών, σύμφωνα με τις αποφάσεις του ΟΗΕ».

Κραυγή αγωνίας να διατηρηθεί η μνήμη είναι το βιβλίο της ποιήτριας Κλαίρης Αγγελίδου, πρώην υπουργού Παιδείας της Κύπρου, με τίτλο «Συνομιλία με την αδελφή μου Αμμόχωστο - Βίοι παράλληλοι» που παρουσιάστηκε από το «Σπίτι της Κύπρου» και την κυπριακή πρεσβεία.

Η ποιήτρια γνωρίζει ότι ένας λαός για να σταθεί όρθιος χρειάζεται να έχει τα γερά θεμέλια της αυτογνωσίας. Και η συγγραφέας, Αμμοχωστιανή η ίδια, που αγωνίστηκε για την ελευθερία και την ανεξαρτησία της πατρίδας της, μας φέρνει πίσω στην Αμμόχωστο όπως ήταν πριν την κατοχή - μέσα σε 175 σελίδες με πλούσιο φωτογραφικό υλικό, όχι μόνο από αρχεία και συλλογές, αλλά και από φωτογραφίες που μάζεψαν από τα ερείπια και της παρέδωσαν Τουρκοκύπριοι. Η καθημερινή ζωή στην αξέχαστη πολιτεία, αλλά και η πνευματική προσφορά των ανθρώπων που πέρασαν από την Αμμόχωστο και οι αγώνες τους. Ομως, τώρα, η πόλη είναι «γυμνή, έρημη, ξερά τα δέντρα σου, η ψυχή μας θρύψαλα». Η ίδια η ποιήτρια στο τέλος της εκδήλωσης αισθάνθηκε την ανάγκη να μιλήσει, σπρωγμένη από τη δραματική συγκυρία της κατάθεσης του «σχεδίου Ανάν» για το Κυπριακό:

«Το σχέδιο, είπε, μας έχει αναστατώσει. Είκοσι οκτώ χρόνια περιμέναμε να έρθει η μέρα χαράς της επιστροφής και τώρα μας κόβονται τα φτερά. Περιμέναμε κάποια λύση, κάποιο φως - κι αυτό το σχέδιο είναι ωμό - οι θύτες κερδίζουν, τα θύματα χάνουν. Αν όλ' αυτά είναι έτσι όπως μας τα λεν, μου ραγίζουν την καρδιά και πολλοί άνθρωποι στην Κύπρο αισθάνονται το ίδιο. Αλλα περιμέναμε, άλλα έρχονται! Η πόλη θα είναι διαιρεμένη. Το ιστορικό κέντρο, η παλιά πόλη θα παραμείνει στους Τούρκους. Σ' εμάς θα μείνουν μόνο τα καταστήματα και τα ξενοδοχεία. Εκατόν είκοσι χιλιάδες έποικοι θα πολιτογραφηθούν - και δε θα είναι οι Τουρκοκύπριοι που έχουν γεννηθεί και μεγαλώσει στο νησί! Θα θεσμοθετηθεί η εκ περιτροπής προεδρία και το 18% θα αποφασίζει για όλους! Αυτά κάνουν ο ΟΗΕ και η Ευρωπαϊκή Ενωση, που δέχονται αυτές τις προτάσεις.

Και αυτή η «λύση» θα δοθεί σταδιακά, λένε, σε διάρκεια 20 χρόνων θα ζω τότε εγώ; Τα παιδιά μας θα θέλουν να γυρίσουν; Ολ' αυτά με τρομάζουν, δεν είναι λύση. Αν είναι όπως παρουσιάζεται μέχρι σήμερα, δε θα είναι βιώσιμη. Θα αντιδράσουμε και θα γίνει ξανά μακελειό. Αλλά και αν σιωπήσουμε, θα έχουμε την τύχη της Ιμβρου. Με τον εποικισμό, σε λίγα χρόνια θα γίνει αλλοίωση του πληθυσμού.

Την ανάγκη να λυτρωθούν οι Τουρκοκύπριοι από τον ασφυκτικό εναγκαλισμό της Τουρκίας εξέφρασε η εκδήλωση που έγινε στην ΕΣΗΕΑ την περασμένη Τρίτη, από το «Σπίτι της Κύπρου» για την παρουσίαση του βιβλίου «Η πατρίδα μου είναι υπό κατοχή». Γραμμένο από τον Τουρκοκύπριο δημοσιογράφο Σενέρ Λεβέντ, που φυλακίστηκε από το ψευδοκράτος επειδή είχε το θάρρος να καταγγείλει τις παραβιάσεις των ανθρωπίνων δικαιωμάτων των συμπατριωτών του, μεταφρασμένο από τον Ιμπραχίμ Αζίζ σε επιμέλεια του Δημήτρη Σιδηρόπουλου (εκδόσεις «Συμέλα»). Το κείμενο είναι ανάμεσα σε άλλα ένα κήρυγμα ειρήνης - όπως ήταν και το μήνυμα που έστειλε μέσω της κόρης του, Ελβας Λεβέντ. Γράφει στον πρόλογο: «Δεν μπορέσαμε να γιατρέψουμε τις καρδιές των μανάδων, που, με ζωγραφισμένη την πίκρα στο πρόσωπο, γυρεύουν το γιο τους με μια φωτογραφία στο χέρι.

Το παρελθόν πάντα μας τρόμαζε, ενώ αντικρίσαμε το μέλλον με φόβο και καχυποψία. Αναλωθήκαμε σε οράματα, όρκους κι ανεκπλήρωτους πόθους, αντί να γίνουμε μοναδικοί αφέντες στη γη που μας γέννησε. Από θάλασσες μακρινές, μας έρχονταν απρόσκλητοι κι έκαναν χάνι τον τόπο μας... Νομίζαμε πως ήταν ταξιδιώτες που θα 'ρχονταν και θα περνούσαν. Με τον καιρό όμως εκείνοι έγιναν πανδοχείς κι εμείς οι ταξιδιώτες. Μας έδεσαν με χαράτσι και πήραν τα σπίτια και τη γη μας. Φράξανε τη γη μας και έβαλαν παντού πινακίδες με λόγχες που απαγορεύουν το πέρασμα. Μας έκλεισαν ολούθε σαν να 'ταν στρατόπεδο αιχμαλώτων...».

«Αμμόχωστος, η πόλη της καρδιάς μας, περιμένει...».

Η Αντρη θυμάται τα μεγάλα λόγια, τις ψεύτικες υποσχέσεις των κρατούντων, τις αυταπάτες και τον εφησυχασμό που καλλιεργούσαν όλ' αυτά τα χρόνια μιλώντας με γλώσσα πονηρή για... σεβασμό στις αποφάσεις του ΟΗΕ. «Τι υποκρισία, λέει, για να μας αποκοιμήσουν, να εκτονωθεί η νοσταλγία, να κουραστούμε, να συνηθίσουμε, να ξεχάσουμε, να γεράσουμε, να ενσωματωθούμε στο σύστημα... Να φοβηθούμε τους βομβαρδισμούς της πρώην Γιουγκοσλαβίας που την έκαναν χίλια κομμάτια. Μήπως όμως και το καινούριο σχέδιο δεν εγκυμονεί τον πόλεμο»;

«Αμμόχωστος, η πόλη της καρδιάς μας». Η Αντρη αναρωτιέται: Τι θα είναι τώρα η πόλη; Αδεια, διαιρεμένη, γυμνή, έρημη, λεηλατημένη. Πώς θα είναι το σπίτι της ύστερα από 28 χρόνια, ύστερα από τόσα πένθη; Αραγε θα το ξαναδεί; Γνωρίζει βέβαια ότι η πολιτεία είναι οι άνθρωποί της, όχι μόνο τα ντουβάρια. Και η «ελεύθερη διακίνηση κεφαλαίων» δεν μπορεί να υποκαταστήσει την ελευθερία των ανθρώπων...