«Ο 21ος αιώνας είναι αιώνας των κοινωνικών επαναστάσεων»: Με αυτήν τη σκέψη και προσδοκία προετοιμαζόμασταν ως νέοι κομμουνιστές. Οι εξελίξεις όπως περιγράφονται και στις Θέσεις θέτουν πιο άμεσα αυτόν τον στόχο, ανεβάζοντας τον πήχη ψηλότερα αναλογιζόμενοι τι Κόμμα απαιτούν οι συγκεκριμένες ιστορικές συνθήκες.

Επιθεωρώντας τις δυνάμεις μας και προσωπικά να μην επαναπαυόμαστε σε μια δουλειά «παρεμπιπτόντως» κομματική. Να αναλογιστούμε πώς οι κεντρικές μάχες που βάζει μπροστά το Κόμμα, μας βρίσκουν σε θέση μάχης. Με σχέδιο της ΚΟΒ που θα τους περιλαμβάνει όλους, θα στηρίζει την προσπάθεια καθενός και θα ανοίγει δρόμους για παρέμβαση σε περισσότερους.

Για παράδειγμα, για το 13ωρο: Κεντρικά υπήρχε αρθρογραφία, εκδηλώσεις, ανανεωνόταν η επιχειρηματολογία, απαντήσαμε με απεργίες. Να μας απασχολήσει πώς ακολουθήσαμε αυτήν την κλιμάκωση οι ΚΟΒ. Πώς σχεδιάσαμε την παρέμβαση στους χώρους, ο καθένας στη δουλειά του, πώς δώσαμε προσανατολισμό στους φορείς. Αν εξειδικεύσαμε την παρέμβασή μας, τα αιτήματα, ταυτόχρονα την πολιτική συζήτηση για να ενισχύσουμε τη μάχη που δίνουμε: Π.χ. αξιοποιώντας την ειδική επιχειρηματολογία για τις γυναίκες και το 13ωρο για παρέμβαση σε χώρους με γυναίκες, όπως σχολικές καθαρίστριες, εμποροϋπαλλήλους, στις μανάδες που γνωρίζουμε.

Είναι σημαντικό μετά να εκτιμήσουμε αυτή τη μάχη στα όργανα. Να δούμε τι ήρθε, τι συνεχίζει να έρχεται. Να εκτιμήσουν οι φορείς, τα σωματεία. Να συζητήσουμε με τον περίγυρο τα συμπεράσματα, τι είναι αυτό που κρίνει μια μάχη πετυχημένη.

Οι συνθήκες που συζητάμε απαιτούν και χειρισμούς για κάθε καμπή, είτε έξαρση είτε μάζεμα. Και η έξαρση σημαίνει ότι θα μπαίνουν μάζες κόσμου άπειρες στον αγώνα, με όσα έχουν στο μυαλό τους, άρα πρόσφορο έδαφος για να δυναμώσει ο οπορτουνισμός κι ο ρεφορμισμός. Εκεί θέλουμε ο περίγυρος του Κόμματος όχι μόνο να μην πιέζεται, να μην «λειαίνει» τη γραμμή μας, αλλά να την ανοίγει θαρρετά με τη βεβαιότητα ότι μόνο έτσι θα προωθείται τελικά η αλλαγή του συσχετισμού. Ετσι όταν λήγει ένας αγώνας δεν θα κερδίζει η απογοήτευση. Γιατί ξέρουμε ότι κάθε αγώνας προετοιμάζει τον επόμενο και η συζήτηση των συμπερασμάτων βοηθάει στο να καλλιεργείται η αντοχή, να δίνεται όντως συνέχεια, να ενισχύεις όπου χρειάζεται.

Μόνο η συζήτηση με το Πρόγραμμα μπορεί να φωτίσει ολοκληρωμένα ποιος είναι ο τελικός σκοπός που κρίνει την πραγματική νίκη της εργατικής τάξης. Και δεν είναι μια γενική κουβέντα για τον σοσιαλισμό μόνο, αλλά μπορούμε πιο αποτελεσματικά να τον φωτίζουμε και με παραδείγματα σύγχρονα.

Π.χ. συζητώντας για την αναμόρφωση της σοσιαλδημοκρατίας, μην μείνουμε στο «δοκιμάστηκαν». Να αναδείξουμε τον ρόλο του κράτους που έχει συνέχεια, ότι το κίνημα πρέπει να έχει συγκεκριμένο προσανατολισμό για να μην εγκλωβιστεί στην αλλαγή του διαχειριστή, αποδεικνύοντας τον βρώμικο ρόλο της σοσιαλδημοκρατίας. Οτι εμείς δεν μιλάμε για μια κυβέρνηση ή ένα κίνημα που θα πιέζει την κυβέρνηση στο να αποκτά φιλολαϊκά χαρακτηριστικά και σιγά σιγά θα γίνεται σοσιαλιστικό, όπως βάζουν οι οπορτουνιστές, που λειτουργούν ως «ουρές» της σοσιαλδημοκρατίας, αλλά για επαναστατική ανατροπή.

Αυτή η ζωντανή παρέμβαση της ΚΟΒ, πώς δουλέψαμε τα επιχειρήματά μας, να τροφοδοτεί τα παραπάνω όργανα.

Ετσι θα μετράμε βήματα, με τον απαιτούμενο τακτικό έλεγχο, στην κομματική οικοδόμηση και στρατολογία. Βασική πλευρά είναι ότι «κάθε μέλος του Κόμματος οφείλει να προετοιμάζει κι άλλους για στρατολογία». Χρειάζεται καθοδηγητικά να οργανώσουμε αυτή τη δουλειά προετοιμασίας: Αυτή η λίστα που ξεκινάει ως αριθμός (π.χ. διακίνηση θέσεων), να γίνει ονόματα, να αποκτήσουν ποιοτικά στοιχεία, εργασία, οικογένεια, να γίνουν ζωντανοί άνθρωποι στους οποίους η ΚΟΒ σχεδιάζει την παρέμβασή της, με βάση όλα τα παραπάνω.

Να προβληματιζόμαστε για το πώς διαπαιδαγωγείται αυτός ο περίγυρος για μεγάλες συγκρούσεις και θυσίες.

Ενα είναι η παρέμβαση των κομμουνιστών στο κίνημα: π.χ. η διαπάλη στους συλλόγους γονέων είναι απέναντι στη «διαχείριση της μιζέριας», διαπαιδαγωγεί στη σύγκρουση με το κράτος και τους θεσμούς του (πρωτοβάθμιες - δευτεροβάθμιες διευθύνσεις, δημάρχους κ.λπ.). Βάζουμε ζητήματα της διαπαιδαγώγησης των παιδιών, κοινωνικά φαινόμενα στα οποία πρέπει να έχουμε γνώση να τα συζητάμε. Παραπέρα όμως είναι και η συζήτηση για τον κοινωνικό χαρακτήρα της οικογένειας, για τον σοσιαλισμό και το πώς είχε το παιδί στο επίκεντρο.

Να αξιοποιούμε τον πολιτισμό, την αισθητική, την ιστορία του Κόμματος. Είναι άλλο το συναίσθημα όταν βρίσκεσαι π.χ. στο Μπιζάνι και βλέπεις τα πρόσωπα των ΕΠΟΝιτών που φώναξαν «Ο ΕΛΑΣ ΔΕΝ ΠΑΡΑΔΙΝΕΤΑΙ». Να μην υποτιμάμε τέτοιες πλευρές μπροστά στο τρέξιμο ή στα πρακτικά καθήκοντα.

Η απάντηση στον προβληματισμό κάποιου/ας υποψήφιας «δεν έχω χρόνο λόγω παιδιών» είναι και μέτρα στήριξης σίγουρα, κυρίως όμως είναι η κατανόηση των σκοπών μας. Ταυτόχρονα, είναι και η δική μας μαχητική στάση, το ότι ψάχνουμε απαντήσεις στο συλλογικό και όχι στο ατομικό. Είναι παράδειγμα για τις συντρόφισσες από την ΚΝΕ να βλέπουν τα γυναικεία στελέχη του Κόμματος να συνεχίζουν με το ίδιο πείσμα και μετά τη δημιουργία οικογένειας.

Ο κάθε σύντροφος ταυτόχρονα θέλει την ατομική στήριξη για να εξελίσσεται. Π.χ. στο διάβασμα, στο πώς δεν θα συμβιβαστεί μέχρι να πιάσει το πλάνο του, το πώς θα αποκτήσει πείρα κι από άλλα μέτωπα, πώς θα σπάσει την απογοήτευση στην οποία είναι πιο ευάλωτος. Δεν είναι λίγα τα παραδείγματα, συντρόφων και οπαδών που σε κάτι που χρεώθηκαν έκαναν πίσω, ενώ σε άλλα βγήκαν με μεράκι μπροστά. Αυτό δεν σημαίνει να βάζουμε όρια στην προσφορά μας, «αυτό μπορώ» ή καθοδηγητικά να προδικάζουμε. Αλλά να θέτουμε στόχους, να τους παλεύουμε, με τις δυσκολίες, την προσπάθεια, τα πάνω - κάτω. Και είναι κάποια πράγματα που θέλουν δουλειά για να ευδοκιμήσουν, από την παρέμβαση σε έναν χώρο, μέχρι το να τριφτούμε με ορισμένα θέματα, μέτωπα πάλης, χρεώσεις.

Γιατί μπορεί να μην είναι «όλα για όλους», αλλά σίγουρα μπορούμε «περισσότεροι να εμπλακούμε σε περισσότερα». Και να το κάνουμε με όρεξη, με μεράκι και με θυσίες και με κόπο.

Καταλαβαίνουμε λοιπόν ότι μόνο το διάβασμα του «Ριζοσπάστη του Σαββατοκύριακου» και λίγο πόρταλ δεν αρκούν. Ούτε είναι δυνατόν όλη αυτή η πείρα να προλάβουμε να γενικευτεί με μια συνεργασία ή ΚΟΒ. Για να είμαστε έτοιμοι στο κάλεσμα της ιστορίας, απαιτείται ανώτερη συγκρότηση ιδεολογικοπολιτική, αποτελεσματικότερη λειτουργία των οργάνων, να υπερβούμε δυσκολίες με τον χρόνο, τη δουλειά, το διάβασμα και το γράψιμο. Μαχητική στάση, γνώση, αισιοδοξία, εμπιστοσύνη στον λαό και στο Κόμμα μας!

Λόγω και του περιορισμένου χώρου, επικεντρώνω τις σκέψεις μου σε δύο θέματα.

ΓΙΑ ΤΑ ΖΗΤΗΜΑΤΑ ΤΟΥ ΠΟΛΕΜΟΥ

Η ακραία επιθετικότητα του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού για τη διατήρηση της πρωτοκαθεδρίας του εκφράζεται με την περιφρόνηση κάθε αρχής Διεθνούς Δικαίου, την ξετσίπωτη επιβολή της πολιτικής του με τη στρατιωτική και οικονομική δύναμη που διαθέτει ακόμη και σε «φίλους» και «συμμάχους» του όπως στην Ουκρανία. Τα πρώτα δείγματα έδωσε και η Guilfoile που σαν άλλος Purifoy «υπέδειξε» τι πρέπει να γίνει με το λιμάνι του Πειραιά. Το επόμενο βήμα θα είναι οι «υποδείξεις» για τα κυριαρχικά δικαιώματα στο Αιγαίο και τη διευθέτησή τους στα πλαίσια των συμφερόντων των αμερικάνικων πολυεθνικών και του ΝΑΤΟ.

Οι εξελίξεις αυτές επιβεβαιώνουν την ουσία της θέσης του Λένιν για τον ιμπεριαλισμό: «Τα μονοπώλια, η ολιγαρχία, η τάση προς την κυριαρχία στη θέση των τάσεων προς την ελευθερία, η εκμετάλλευση ολοένα και μεγαλύτερου αριθμού μικρών ή αδύνατων εθνών από μια μικρή χούφτα πλουσιότατα ή ισχυρότατα έθνη - όλα αυτά γέννησαν τα διακριτικά γνωρίσματα του ιμπεριαλισμού».

Οι θέσεις αυτές, που είναι απόλυτα συνεπείς με την ουσία της ανισόμετρης ανάπτυξης, καμία σχέση δεν έχουν με τη θεωρία της «ιμπεριαλιστικής πυραμίδας» και την αντίληψη ότι οι μικρές χώρες συνδιαμορφώνουν μαζί με τους ιμπεριαλιστές με «σχέσεις αλληλεξάρτησης» την ιμπεριαλιστική πολιτική, «συμμετέχουν στους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς». Το ότι ελληνικές εταιρείες θα συμμετάσχουν στην ανοικοδόμηση της Ουκρανίας και της Παλαιστίνης ή το εφοπλιστικό κεφάλαιο θα συμμετέχει στη μεταφορά του LNG δεν κάνει την Ελλάδα ιμπεριαλιστική δύναμη, δεν αναιρεί τον νόμο ότι το μεγάλο ψάρι τρώει το μικρό και ότι τις κρίσιμες αποφάσεις για τα κυριαρχικά δικαιώματα της χώρας θα τις πάρουν οι ιμπεριαλιστές με βάση τα συμφέροντά τους και όχι η όποια Ελληνική Κυβέρνηση.

Τα παραπάνω όχι μόνο δεν αθωώνουν την αστική τάξη, αλλά αντίθετα ξεσκεπάζουν την πολιτική της που είναι διαχρονική και ξεπουλάει τα κυριαρχικά δικαιώματα της χώρας για τα δικά της οικονομικά και πολιτικά συμφέροντα.

Μόνο δείχνοντας καθαρά τη σχέση που υπάρχει με τους ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς του ΝΑΤΟ και της ΕΕ, με τους Αμερικάνους, μπορούν να αντιμετωπιστούν οι διάφορες εθνικιστικές - δημαγωγικές κορώνες για δήθεν υπεράσπιση των εθνικών δικαιωμάτων και οι προσδοκίες που καλλιεργεί η αστική τάξη στα λαϊκά στρώματα για οφέλη από την «αναβάθμιση» του ρόλου της χώρας στην περιοχή.

Η καταδίκη της επιθετικότητας του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού πρέπει να είναι άμεση, αποφασιστική και χωρίς καμία επιφύλαξη ότι έτσι μπορεί να δικαιώνεται ο άλλος ιμπεριαλιστικός πόλος.

Οι ιμπεριαλιστικοί ανταγωνισμοί μπορεί αντικειμενικά να οδηγούν σε πολεμική αντιπαράθεση, δεν πρέπει όμως αυτό να αντιμετωπίζεται σαν κάτι το αναπόφευκτο, σαν μια φυσιολογική εξέλιξη του καπιταλισμού που ό,τι και να κάνουν τα εργατικά και φιλειρηνικά κινήματα δεν μπορούν να το αποτρέψουν.

Ο πόλεμος δεν είναι μια «φυσική» προέκταση της λειτουργίας του καπιταλισμού σε ειρηνικές συνθήκες. Είναι ποιοτική αντιδραστική στροφή που εκτός από την ένταση της εκμετάλλευσης και του αυταρχισμού οδηγεί στη σφαγή τα παιδιά του λαού και μάλιστα με πιο ορατό και τον κίνδυνο πυρηνικού πολέμου. Οταν η ΕΕ και το ΝΑΤΟ θέλουν να προετοιμάσουν τους λαούς για φέρετρα πρέπει άμεσα να δυναμώσει το φιλειρηνικό κίνημα στη χώρα μας με συγκεκριμένους στόχους στους οποίους πρέπει να συμπεριλαμβάνεται και η ΑΜΕΣΗ αποχώρηση από το ΝΑΤΟ και την ΕΕ.

Με την παραπομπή αυτών των στόχων στον σοσιαλισμό, δεν βλέπουμε ότι η πάλη για την αποχώρηση ΣΗΜΕΡΑ από ΝΑΤΟ και ΕΕ στοχεύει στον πυρήνα του συστήματος και οδηγεί στην ανατροπή του. Καλλιεργούμε την ηττοπάθεια στις γραμμές μας και αντιλήψεις όπως: «Να φύγουμε από το ΝΑΤΟ και την ΕΕ και να πάμε πού;» που όλο και πιο συχνά ακούγονται. Οδηγούμαστε σε κενά από περιεχόμενο συνθήματα όπως «καμία συμμετοχή στους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς», λες και είναι δυνατό να συμμετέχουμε στο ΝΑΤΟ και την ΕΕ και να μην υλοποιούμε τις αποφάσεις τους.

ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΡΟΣΤΑΣΙΑ ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΤΩΝ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΩΝ

Εντείνεται η επίθεση στο εισόδημα και στα δικαιώματα των εργαζομένων, χειροτερεύει κάθε πλευρά της ζωής του λαού.

Πρέπει πιο αποφασιστικά να μπούμε μπροστά, να πρωτοστατήσουμε ώστε το εργατικό κίνημα να βάλει στην ημερήσια διάταξη αιτήματα που θα παλέψει να κατακτήσει, ενοποιώντας στόχους σε αντιμονοπωλιακή κατεύθυνση. Τέτοιοι στόχοι εκτός από τις συλλογικές συμβάσεις, τις αυξήσεις, το 7ωρο - 5ήμερο - 35ωρο που αναφέρονται και στις θέσεις πρέπει να είναι: έλεγχος και πλαφόν στις τιμές, κατάργηση του ΦΠΑ στα βασικά είδη κατανάλωσης, κατάργηση του ειδικού φόρου κατανάλωσης στα καύσιμα, μεγάλη μείωση και πλαφόν στην τιμή του ηλεκτρικού ρεύματος, πρόγραμμα για εργατικές κατοικίες. Είναι στόχοι που πρέπει να διεκδικηθούν από κυβέρνηση και εργοδοσία με κλιμάκωση και με πανελλαδικές απεργίες. Ετσι μπορεί να δοθεί αέρας και στη δουλειά στα πρωτοβάθμια σωματεία και στους χώρους δουλειάς.

Πρόκειται για στόχους που φέρνουν σε αντίθεση με την πολιτική της ΕΕ και των μονοπωλίων. Ξεσκεπάζουν τη σοσιαλδημοκρατία και όσους δημαγωγούν πάνω στα προβλήματα στηρίζοντας ταυτόχρονα αυτή την πολιτική.

Δείχνουν στην πράξη ότι η πραγματική αντιπολίτευση είναι οι αγώνες και σ' αυτούς το Κόμμα μας, χωρίς δημαγωγικές κορώνες και θεατρινισμούς, πρωτοστατεί.

Η προετοιμασία του Κόμματος από σήμερα για τις απότομες αλλαγές που περιμένουμε, η πολιτική δουλειά δεν μπορεί παρά να πατάει στο έδαφος των προβλημάτων που αντιμετωπίζουν οι εργαζόμενοι, στο έδαφος των αγώνων που θα οδηγούν σε ρήξη με το σύστημα και θα πείθουν τους εργαζόμενους μέσα από την ίδια τους την πείρα για την αναγκαιότητα της επαναστατικής ανατροπής.

Η πάλη για τα προβλήματα ξεκομμένη από την αυτοτελή πολιτική, ιδεολογική δουλειά του Κόμματος για την επαναστατική ανατροπή είναι δεξιός οπορτουνισμός. Η παραπομπή της επίλυσης όλων των προβλημάτων στον σοσιαλισμό είναι αριστερός οπορτουνισμός. Στην ιστορία του Κόμματος έχουν δοθεί μάχες και με τις δύο πλευρές του οπορτουνισμού, πλευρές του ίδιου νομίσματος που εναλλάσσονται και έχουν τη βάση τους στον μικροαστισμό.

Στα 107 χρόνια της ιστορίας του το ΚΚΕ μένει όρθιο και παλεύει και στις πιο αντίξοες συνθήκες γιατί στηρίζει τη δύναμή του στο ότι είναι το κόμμα της εργατικής τάξης, στο ότι παλεύει για τον σοσιαλισμό - κομμουνισμό αλλά και για την υπεράσπιση της ζωής των εργαζομένων σήμερα, στο ότι βρίσκεται πίσω από κάθε κατάκτηση μικρή ή μεγάλη, στο ότι πρωτοστατεί στην πάλη για την ειρήνη.

Προχωράμε δυναμικά προς το 22ο Συνέδριο, συζητώντας με σοβαρότητα και ευθύνη πάνω στις Θέσεις της ΚΕ. Προχωράμε με όπλο μας την κοσμοθεωρία μας, τον μαρξισμό - λενινισμό, υποσχόμενοι να τη βάλουμε με μεγαλύτερη αποφασιστικότητα στη ζωή. Γιατί η διαπίστωση των Θέσεων για ανάγκη αντιστοίχισης της καθημερινής κομματικής δουλειάς με το Πρόγραμμα και Καταστατικό μας και η «δέσμευση» που αναλαμβάνουμε όλα τα κομματικά μέλη και στελέχη με βάση αυτή τη διαπίστωση, είναι δέσμευση για κομμουνιστική δράση με βάση αυτές τις αρχές.

Με πυξίδα τον μαρξισμό - λενινισμό το Κόμμα μας διαμόρφωσε επαναστατική θέση και δράση απέναντι στα μεγάλα γεγονότα των τελευταίων ετών.

Το ξέσπασμα του ιμπεριαλιστικού πολέμου στην Ουκρανία αποτέλεσε εξέλιξη που «έκρινε» τη στάση των Κομμουνιστικών Κομμάτων απέναντι στον χαρακτήρα της εποχής μας, στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο και τις αιτίες του, τα καθήκοντα του κομμουνιστικού κινήματος. Βγήκαν στην επιφάνεια διαφωνίες γύρω από θεμελιώδη ιδεολογικά - πολιτικά ζητήματα, τα οποία όσο δεν ξεπερνιούνται τρώνε σαν «σαράκι» και βέβαια αξιοποιούνται από ιμπεριαλιστικά κέντρα. Ετσι, Κομμουνιστικά Κόμματα, όπως το ΚΕΚΡ, υιοθέτησαν λαθεμένες προσεγγίσεις. Εμφανίστηκε η «Παγκόσμια Αντιιμπεριαλιστική Πλατφόρμα».

Το Κόμμα μας εξαρχής χαρακτήρισε τον πόλεμο στην Ουκρανία ως ιμπεριαλιστικό και από τις δυο πλευρές. Αντιπαρατέθηκε στη στρεβλή αντίληψη του ιμπεριαλισμού ως επιθετικής εξωτερικής πολιτικής, φωτίζοντας τη λενινιστική θεωρία για τον ιμπεριαλισμό, το κοινωνικό - οικονομικό περιεχόμενό του, ότι δηλαδή ζούμε στην εποχή του μονοπωλιακού καπιταλισμού, η οποία έχει παγκόσμια χαρακτηριστικά. Κατέρριψε τις απόψεις περί «πολυπολικότητας» του σύγχρονου κόσμου, εξηγώντας ότι ο νόμος της ανισόμετρης ανάπτυξης ως βασικό στοιχείο του καπιταλισμού διαμορφώνει αντικειμενικά ανισότιμες σχέσεις. Γι' αυτό δεν μπορούν οι λαοί να εναποθέσουν τις ελπίδες τους σε ιμπεριαλιστικά κράτη απλώς επειδή βρίσκονται πιο χαμηλά στην ιμπεριαλιστική «πυραμίδα», όπως δεν μπορεί η εργατική τάξη να συμμαχήσει με εγχώριο καπιταλιστή στον ανταγωνισμό του με μεγαλύτερους καπιταλιστές.

Απέρριψε λογικές «αντιμονοπωλιακών», «προοδευτικών κυβερνήσεων», που βγάζουν λάδι τη σοσιαλδημοκρατική διαχείριση του συστήματος, των «αντιφασιστικών μετώπων», που αποκόπτουν τον φασισμό από τη μήτρα του, δηλ. τον καπιταλισμό. Μίλησε καθαρά για την ιμπεριαλιστική Κίνα και Ρωσία, που παλεύουν να αναβαθμιστούν απέναντι στον ανταγωνισμό με τις μέχρι σήμερα κυρίαρχες ΗΠΑ. Εθεσε τη στάση και τα συγκεκριμένα καθήκοντα των κομμουνιστών απέναντι στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο, που είναι η αυτοτελής ιδεολογική, πολιτική και μαζική πάλη της εργατικής τάξης κάθε χώρας με τους συμμάχους της για την ανατροπή της εξουσίας του κεφαλαίου, την οικοδόμηση του σοσιαλισμού - κομμουνισμού.

Στις μεγάλες κινητοποιήσεις για τα Τέμπη που συγκλόνισαν την χώρα, όπου το σύνθημα «τα κέρδη τους ή οι ζωές μας» αγκαλιάστηκε από ευρύτερες δυνάμεις, το Κόμμα μας φώτισε το κύριο: Οτι απέναντί μας έχουμε όχι απλά κάποια κόμματα, κάποια «αστικά επιτελεία», «υπόγειους μηχανισμούς» ή επιμέρους πολιτικές, αλλά το σύστημα του κέρδους και το κράτος του, που γεννούν συνεχώς νέα «Τέμπη». Οτι το στοίχημα της «επόμενης μέρας» απέναντι στην κλιμακούμενη επίθεση είναι η ακόμη μεγαλύτερη συσπείρωση και οργάνωση στους χώρους δουλειάς απέναντι στον πραγματικό μας αντίπαλο.

Αποκάλυψε τις προσπάθειες του κράτους και των μηχανισμών του, των αστικών κομμάτων, των ΜΜΕ κ.ο.κ., ώστε η δίκαιη και συσσωρευμένη λαϊκή οργή να «σβήσει» σε στόχους «εντός των τειχών», σε μια ακόμη κυβερνητική εναλλαγή. Απέναντι σε δυνάμεις που στοχεύουν στην ουτοπία του «εξανθρωπισμού» του καπιταλισμού, που καλούν το κίνημα να διεκδικήσει ενσωματώσιμες στο σύστημα μεταρρυθμίσεις ως δήθεν βήμα «κλιμάκωσης» και ως προϋπόθεση «μαζικοποίησής» του, που και σήμερα μιλούν για χτύπημα (!) της κερδοφορίας του κεφαλαίου «με εθνικοποιήσεις και βαριά φορολογία», το Κόμμα έδειξε ότι ακριβώς για να μην καταλαγιάσει η λαϊκή οργή και για να ισχυροποιηθούν τα βήματα οργάνωσης των εργαζομένων, προϋπόθεση είναι να στερεωθεί ακόμη πιο βαθιά η αμφισβήτηση απέναντι στο σύστημα του κέρδους, η θέληση για ολική σύγκρουση με τη βαρβαρότητα. Ωστε η αμφισβήτηση να γίνει πραγματική δύναμη ανατροπής. Και αυτό, ως άμεσο και επιτακτικό καθήκον της «επόμενης μέρας».

Το Κόμμα μας διαμορφώνει θέσεις για κάθε μικρό και μεγάλο ζήτημα με βάση τη μαρξιστική - λενινιστική θεωρία. Δεν την αντιμετωπίζει ως διακοσμητικό τίτλο, αλλά δοκιμάζεται συνεχώς στη δημιουργική εφαρμογή και ανάπτυξή της, έχοντας αφομοιώσει μέσα από τη δική του πείρα αλλά και την πείρα του ΔΚΚ τα συμπεράσματά της. Πολύ απέχει αυτό από τους αυτοαποκαλούμενους «εκσυγχρονιστές» που την αποκηρύσσουν στην πράξη, είτε χαρακτηρίζοντας ευθέως τον μαρξισμό - λενινισμό ως απαρχαιωμένο είτε βαφτίζοντας «εκσυγχρονισμό» την αναθεώρηση θεμελιωδών αρχών.

Με αυτό το όπλο το Κόμμα είναι σε θέση να απαντήσει και σε νέα φαινόμενα και αλλαγές, που προβληματίζουν τον λαό, όπως αυτές που προκαλεί με αυξητικό ρυθμό η Τεχνητή Νοημοσύνη, η οποία οξύνει ακόμη περισσότερο την βασική αντίθεση κεφαλαίου - εργασίας. Ετσι, θέτει στο επίκεντρο τον εργαζόμενο άνθρωπο ως την κύρια παραγωγική δύναμη, την εργατική εξουσία ως τη μόνη που μπορεί να καθορίσει την ανάπτυξη με σκοπό την κάλυψη των διευρυνόμενων κοινωνικών αναγκών. Ετσι απαντά στην οργανωμένη και μαζική επίθεση στα μυαλά των εργαζομένων με τα ιδεολογήματα του υποκειμενικού ιδεαλισμού, σε μια προσπάθεια να σμπαραλιαστεί κάθε δυνατότητα ταξικής συνειδητοποίησης, οργάνωσης και στράτευσης για την ανατροπή.

Η στρατηγική του όπως αποτυπώνεται στο Πρόγραμμά του είναι έκφραση του μαρξισμού - λενινισμού, είναι το κριτήριο για την επαναστατική δουλειά, η οποία δεν αφορά μονάχα τη στιγμή της επαναστατικής εξέγερσης αλλά περιλαμβάνει τη σημερινή, καθημερινή κομματική ζωή και δράση. Αυτή η επαναστατική δουλειά έχει στο επίκεντρο τη συγκέντρωση δυνάμεων για την ανατροπή του συστήματος. Αυτό το καθήκον μας, που δεν υποτάσσεται στο σύστημα, που δεν αναβάλλεται βολικά για κάποια ιδανική μελλοντική κατάσταση του «κινήματος», είναι που δίνει οξυγόνο στην παρέμβασή μας μέσα στους χώρους δουλειάς, που ανοίγει ορίζοντες στους εργαζόμενους, που φωτίζει τις δυνατότητες του σήμερα, που δεν ξελασπώνει κανέναν απ' τους πραγματικούς ενόχους που μας οδήγησαν μέχρι εδώ. Αυτό είναι κυρίως που πολλαπλασιάζει τη δυναμική του Κόμματος, που ανανεώνει τους δεσμούς του με την εργατική τάξη, δηλ. τους πρωταγωνιστές της ανατροπής και της νέας κοινωνίας.

Η συνέπεια λοιπόν με τον μαρξισμό - λενινισμό είναι όρος αντεπίθεσης και νίκης. Η υλοποίηση αυτού του καθήκοντος προϋποθέτει ταυτόχρονα διαφύλαξη των καταστατικών αρχών λειτουργίας του, όλων των στοιχείων που συγκροτούν το λενινιστικό κόμμα νέου τύπου: το κόμμα εκείνο δηλαδή που αποφάσισε σε συνθήκες ιμπεριαλιστικού πολέμου να μην υποκύψει και να επιμείνει στην προετοιμασία του εργατικού λαϊκού κινήματος για τη μοναδικά φιλολαϊκή διέξοδο από τον πόλεμο, τη σοσιαλιστική επανάσταση, διαχωρίστηκε πλήρως από τη χρεοκοπημένη σοσιαλδημοκρατία, ανέπτυξε τη θεωρία του, απέκτησε μαχητική πείρα στις πιο δύσκολες συνθήκες. Και γι' αυτούς τους λόγους κατάφερε να δώσει στην ανθρωπότητα το νέο, την εξουσία της εργατικής τάξης, την κοινωνία χωρίς εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο.

Αυτά τα χαρακτηριστικά σηματοδοτούν και σήμερα το «κόμμα έτοιμο για όλα», που απέναντι στους πιο βρώμικους και επικίνδυνους για τον λαό σχεδιασμούς θα καθοδηγήσει την πάλη ενάντια στην εμπλοκή στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο, στη σύγκρουση με την αστική τάξη, ανοίγοντας τις λεωφόρους του μέλλοντος.

Στο επίκεντρο των Θέσεων μπαίνει η λειτουργία και η δράση των ΚΟΒ, καθώς και ο ρόλος των κομμουνιστών συλλογικά και ατομικά στον χώρο ευθύνης τους.

Η τεχνολογική πρόοδος φέρνει και νέες εφαρμογές στο πεδίο της παραγωγής, γεννιούνται νέες δυνατότητες για την ικανοποίηση των σύγχρονων αναγκών. Οι επεξεργασίες του Κόμματος εξειδικεύουν σε μια σειρά ζητήματα, όπως στον τομέα της οικονομίας, των πολιτικών και κοινωνικών εξελίξεων αλλά και των γενικότερων πλευρών της ζωής της εργατικής τάξης. Εχουμε στα χέρια μας όπλα που μπορούν να αξιοποιηθούν πολύμορφα στη διαπάλη με την αστική ιδεολογία στο πώς να εξηγούμε το σάπιο εκμεταλλευτικό σύστημα, τη διέξοδο από αυτό αλλά και το πώς θα φτάσουμε στη διέξοδο αυτή.

Παίρνουμε υπόψη ότι δεν «παίζουμε μπάλα» μόνοι μας, υπάρχουν ιδεολογήματα που καλλιεργούνται από την αστική τάξη σε έναν κλάδο, σε μια επιχείρηση, σε έναν νομό - ΠΕ. Καλλιεργείται η απογοήτευση και η μοιρολατρία στην εργατική τάξη, με αφορμή και τους οικονομικούς όρους ζωής, που όλο και χειροτερεύουν. Λειτουργούν οι μηχανισμοί της εργοδοσίας, που πότε με το μαστίγιο της τρομοκρατίας καλλιεργούν τον φόβο της απόλυσης και άλλοτε, με το καρότο των καλύτερων μισθών σε σχέση με τα γύρω εργοστάσια, με το ότι εδώ είμαστε μια οικογένεια, ότι εδώ δεν πιέζουμε, δεν έχουμε απολύσεις, καλλιεργούν την ταξική συνεργασία. Επηρεάζει η παρέμβαση των άλλων δυνάμεων, που δεν είναι πάντα οργανωμένη και πολλές φορές δύσκολα εντοπίζουμε τη δράση τους. Βαραίνει η προσπάθεια του αντιπάλου να περάσει τον ατομικό δρόμο ζωής μέσω των εξαρτήσεων, όπως της ναρκω-κουλτούρας, του αλκοολισμού, του τζόγου, αξιοποιώντας σαν εργαλείο τις νέες τεχνολογίες που πλέον έχουν μπει σε κάθε σπίτι. Παίζοντας το χαρτί του δήθεν εύκολου πλουτισμού προβάλλεται σαν διέξοδος η «επένδυση» σε μετοχές που αν κάποιος κάνει τη σωστή πρόβλεψη μπορεί να κερδίσει χιλιάδες ευρώ και έτσι να νικήσει το «σύστημα», να αξιοποιήσει τις ευκαιρίες που του δίνονται στον καπιταλισμό. Ενώ εντοπίζουμε όλα τα παραπάνω, ταυτόχρονα λείπουμε από πολλά μεγάλα εργοστάσια και χώρους δουλειάς, αλλά και εκεί που έχουμε παρέμβαση οι δυνάμεις μας είναι διάσπαρτες σε πολλά τμήματα της παράγωγης.

Αφού εντοπίσουμε και αναλύσουμε τις δυνατότητες και τις δυσκολίες στον χώρο ευθύνης, δεν πρέπει να υποτασσόμαστε σε αυτές ως παρατηρητές αλλά να στήνουμε το δικό μας ολόπλευρο σχέδιο παρέμβασης, που να πατάει στις σύγχρονες ανάγκες, στις δυνατότητες της εποχής και της τεχνολογίας, σχέδιο που να συνδέει τις οικονομικές και πολιτικές εξελίξεις με τους όρους ζωής και το πώς αυτές επιδρούν στη ζωή και στη συνείδηση της εργατικής τάξης. Σχέδιο δηλαδή που να αναδεικνύει τη διέξοδο για να μπορεί να εμπνεύσει, να πείσει, να διαπαιδαγωγήσει. Να έχει στον προσανατολισμό της η ΚΟΒ το πώς σταθερά θα εκλαϊκεύει τις επεξεργασίες και τη στρατηγική μας. Ανεβάζοντας το ιδεολογικό - πολιτικό επίπεδο της ΚΟΒ και του κάθε συντρόφου, να αξιοποιούνται οι δυνατότητές του, τα ταλέντα του, τα ειδικά χαρακτηριστικά που έχει στην επίτευξη των στόχων μας, έτσι μπορούμε με καλύτερους όρους να αναβαθμίσουμε την παρέμβασή μας. Είναι ζήτημα να φτάσουμε στο σημείο η ΚΟΒ να βλέπει τις οικονομικές εξελίξεις, τις αντιφάσεις της οικονομίας, πώς αυτές μεταφράζονται στον χώρο ευθύνης της, για να μπορεί να παρεμβαίνει σε αυτές. Για παράδειγμα, την ανάλυση της κερδοφορίας ενός ομίλου, πώς παράγεται η υπεραξία και από ποιους, να μαζεύονται αυτά τα στοιχεία για να αξιοποιούνται στην αντιπαράθεση με την εργοδοσία, να φωτίζουν τον μηχανισμό της εκμετάλλευσης. Δεν μπορεί να μας τα λύσει όλα σε κεντρικό επίπεδο η ΚΕ, έχει ευθύνη και η ίδια η ΚΟΒ!

Η παρέμβαση της ΚΟΒ χρειάζεται να δένεται συνολικά με τη ζωή των εργαζομένων, τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν στην καθημερινότητα, στο σπίτι τους, στα σχολεία όπου στέλνουν τα παιδιά τους, στους χώρους Υγείας, με όλα αυτά που τους απασχολούν και τους προβληματίζουν. Σε αυτό βοηθάει και η καλύτερη συνεργασία με τις εδαφικές ΚΟΒ, για να αντιληφθούμε καλύτερα τι επικρατεί στην περιοχή όπου ζουν οι εργαζόμενοι, τι τους προβληματίζει όταν φεύγουν από το εργοστάσιο, η συντονισμένη δουλειά μπορεί να είναι καταλύτης για βαθύτερη παρέμβαση.

Αμεσα να μπαίνουμε μπροστά για τη δημιουργία κλαδικών σωματείων σε νομούς με συγκέντρωση κλάδων και επιχειρήσεων και στην καλύτερη λειτουργία των υπαρχόντων με το βλέμμα στραμμένο στη δημιουργία επιχειρησιακών, που είναι βασικός όρος στη διεκδίκηση και την πίεση προς την εργοδοσία, καθώς και βασικός όρος για να σπάσει ο φόβος, η μοιρολατρία, το «τίποτα δεν αλλάζει». Να αντιληφθούμε ότι μόνο με την οργάνωση μπορούμε να καλυτερεύσουμε την καθημερινότητα, τους όρους ζωής μας, να βάλουμε φρένο στα σχέδιά τους, να βάλουμε τη δικιά μας σφραγίδα στις εξελίξεις.

Τέλος, μπαίνει στις Θέσεις η έλλειψη πολιτικής αυτοπεποίθησης των δυνάμεών μας. Πραγματικά το εντοπίζουμε σε πολλές στιγμές της οργανωμένης ζωής. Αποφασιστικά θέλει να ανέβει η απαίτηση για καθημερινή ιδεολογικοπολιτική βοήθεια προς τους συντρόφους, η επαφή με το μαρξιστικό βιβλίο, τον «Ριζοσπάστη» ως αναντικατάστατο καθοδηγητή, με τις επεξεργασίες μας. Η χρέωση συντρόφων με καθήκοντα, μικρά και μεγάλα, η αξιολόγηση πώς προχωρούν τα καθήκοντα αυτά, πού χρειάζεται βοήθεια ο κάθε σύντροφος ώστε να αντιληφθεί ότι στον χώρο ευθύνης του αυτός είναι το Κόμμα και έχει πρωταγωνιστικό ρόλο στο πώς προχωρούν οι αποφάσεις μας. Να σπάσουμε την ατολμία και τον φόβο της έκθεσης, αποκτώντας επαναστατικό θάρρος, να κατακτάμε ιδεολογικά και πρακτικά την έννοια του συνειδητού επαναστάτη.

Με αυτές τις σκέψεις και όσο αυτές περπατάνε στη ζωή, μπορούμε με καλύτερους όρους να έχουμε μια νέα ποιότητα στη δουλειά μας και να πιάνουμε τους στόχους οικοδόμησης και στρατολογίας. Βασικός όρος για να γίνουμε ακόμα πιο δυνατοί, σταθεροί σε κάθε δοκιμασία, έτοιμοι για το κάλεσμα της Ιστορίας.

Ο καπιταλισμός δεν πρόκειται να αλλάξει τους νόμους με τους οποίους λειτουργεί ανάλογα με τις τεχνολογικές αλλαγές, από την ατμομηχανή ως τα έξυπνα ρομπότ. Η τεχνολογία είναι μέσο αύξησης της εκμετάλλευσης, της εντατικοποίησης της εργασίας, ελέγχου και χειραγώγησης και μέσον καταστολής στα χέρια της εξουσίας των καπιταλιστών. Στον ιμπεριαλισμό που ζούμε, την κατεύθυνση της ανάπτυξης των παραγωγικών δυνάμεων την αποφασίζουν τα μονοπώλια. Σύμφωνα με σοβαρές επιστημονικές έρευνες τεκμηριώνεται ότι τα ρομπότ επέφεραν αύξηση στην παραγωγικότητα στην εργασία. Η τεχνητή νοημοσύνη έως το 2030 θα συνεισφέρει περισσότερα από 15 τρισεκατομμύρια δολάρια (περισσότερα από το άθροισμα ΑΕΠ Κίνας και Ινδίας). Η ΕΕ βρίσκεται πολύ πίσω στις επενδύσεις στην ΤΝ σε σχέση με τις ΗΠΑ και την Κίνα. Στις ΗΠΑ επενδύθηκαν 400 δισ. δολάρια τα τελευταία 2 έτη στην τεχνητή νοημοσύνη, δηλαδή όσο το ΑΕΠ της Σιγκαπούρης, που απέδωσαν 12%, 48 δισ. (όσα το ΑΕΠ της Σομαλίας). Διαμορφώνεται μια κατάσταση που μπορεί να οδηγήσει σε κρίση υπερσυσσώρευσης στις ΗΠΑ τύπου 1923, 1990 ή 2010. Δεν βγαίνουν τα αναμενόμενα κέρδη, ενώ η πράσινη ανάπτυξη απ' ό,τι φαίνεται απέτυχε να απορροφήσει τα ήδη υπερσυσσωρευμένα κεφάλαια. Ετσι το κεφαλαιοκρατικό σύστημα παραγωγής προσφεύγει στην πολεμική οικονομία για να πουληθούν μαζικά οπλικά συστήματα, τα οποία θα ενσωματώνουν και εφαρμογές τεχνητής νοημοσύνης.

Ο σοσιαλισμός θα αντιμετωπίσει αποτελεσματικά τις νέες προκλήσεις που φέρνει η ανάπτυξη και χρήση της τεχνολογίας, προς όφελος των εργαζομένων: Να επανεκπαιδεύσει τους εργαζόμενους, να προσαρμοστούν τα νέα εργασιακά καθήκοντα σε νέα δεδομένα, να εργάζονται ομαδικά με συλλογική ευθύνη και όχι αποκλειστικά με ατομική ευθύνη ο κάθε εργαζόμενος. Η εργασία και η επανεκπαίδευση θα γίνεται χωρίς να υπάρχει ο φόβος για την ανεργία. Ο εργαζόμενος να ικανοποιεί τις σύγχρονες κοινωνικές ανάγκες του. Οι έξυπνες μηχανές και ο προγραμματισμός θα έχουν αυτό τον στόχο. Σε αντιδιαστολή η ψηφιακή μετάβαση της ΕΕ γίνεται σε βάρος των λαϊκών αναγκών. Ευνοείται η ανάπτυξη των μονοπωλίων στην ΕΕ. Μόνο το ΚΚΕ αναδεικνύει την ουσία και καταγγέλλει με πλήρη τρόπο νομοθετήματα και κανονισμούς που υπερψήφισαν όλα τα άλλα κόμματα και έχουν στόχο το μαζικό σύγχρονο φακέλωμα, την αξιοποίηση των δεδομένων από τα μονοπώλια. Ισχυρίζονται ότι δίνεται έτσι διέξοδος στον λαό, όμως η αλήθεια είναι ότι βυθίζεται ακόμα περισσότερο στη φτώχεια και έρχεται αντιμέτωπος με την ψηφιακή καταστολή.

Φυσικά δεν είναι αρνητική η επιστημονική τεχνολογική εξέλιξη. Μπορεί να συμβάλλει στη μείωση του εργάσιμου χρόνου, κ.λπ.

Η εξέλιξη των προγραμμάτων Η/Υ, όσο και των δυνατοτήτων στις γλώσσες προγραμματισμού είναι αλληλένδετες μεταξύ τους. Δημιουργούν τεράστιες υποχρεώσεις στους εργαζόμενους προγραμματιστές να παρακολουθούν τις επιστημονικές εξελίξεις. Η τηλεργασία επίσης έχει προχωρήσει πάρα πολύ. Υπάρχουν εργαζόμενοι με το κομμάτι. Υπάρχουν εταιρείες προγραμμάτων που τα πουλούν σε όλη τη γη. Ετσι είναι υποχρεωμένες να παρέχουν service σε όλο το 24ωρο. Για παράδειγμα εταιρεία με έδρα στη Σουηδία παρακολουθεί πελάτες σε όλες τις ηπείρους. Ο τεράστιος ανταγωνισμός οδηγεί τη σουηδική εταιρεία να συνάψει συμβάσεις με Ιρανούς προγραμματιστές που ζουν στο Ιράν με πολύ μικρότερους μισθούς των Σουηδών εργαζομένων. Αυτά είναι τα ανταγωνιστικά δεδομένα μεταξύ των εργαζομένων. Οι κεφαλαιοκράτες είναι αδίσταχτοι στο κυνήγι του κέρδους. Ο εργαζόμενος προγραμματιστής παράλληλα με την εργασία του πρέπει να ενημερώνεται για τις βελτιώσεις στην επιστήμη του για να μην απαξιωθεί. Στον σοσιαλισμό θα επανεκπαιδεύεται χωρίς να κινδυνεύει να βρεθεί στην ανεργία. Στον καπιταλισμό με εργασία 13 ώρες πρέπει εκτός ωραρίου εργασίας να μελετάει τις εξελίξεις, να πηγαίνει σε σεμινάρια, φροντιστήρια, συνέδρια, να ξοδεύει χρήματα και χρόνο, ενώ παράλληλα θα πρέπει να συνεισφέρει στις εργασίες του σπιτιού ισότιμα με τον/την σύζυγο.

Αυτή είναι η βαρβαρότητα του καπιταλισμού στον κλάδο αιχμής της τεχνητής νοημοσύνης. Οι προϊστάμενοι είναι βαθμολογητές της απόδοσης των εργαζομένων στην παραγωγικότητα, δεδομένου ότι προσλαμβάνουν ή αποκλείουν εργαζόμενους κατά βούληση.

Η εξέλιξη είναι βιομηχανική επανάσταση, οικονομικές κρίσεις, παγκόσμιοι πόλεμοι. Με την τεχνητή νοημοσύνη αλλάζει η οργανική σύνθεση του κεφαλαίου, αυξάνεται το σταθερό κεφάλαιο, μειώνεται το μεταβλητό κεφάλαιο που μέσα σε αυτό είναι το σύνολο της εργατικής δαπάνης που επίσης μειώνεται και ενισχύεται η τάση πτώσης του ποσοστού κέρδους του κεφαλαιοκράτη. Οι καπιταλιστές γνωρίζουν ότι η ζωντανή εργασία παράγει υπεραξία και όχι τα ρομπότ, γι' αυτό παρεμβαίνουν στην αύξηση της εκμετάλλευσης σε όλους τους κλάδους στο σύνολο της οικονομίας. Δεν αρκούνται στην αύξηση ωραρίων εργασίας κ.λπ. Επιδιώκουν τη σύνθετη δικτύωση και διασύνδεση ανθρώπου και ρομπότ. Οξύνεται η βασική αντίθεση του καπιταλισμού, δηλαδή η αντίθεση ανάμεσα στον κοινωνικό χαρακτήρα της παραγωγής και στην καπιταλιστική ιδιοποίηση.

Η πληροφορική ψηφιακή τεχνολογία, τα χελιδόνια του σοσιαλισμού, δίνει νέες μεγάλες δυνατότητες για σοσιαλιστική οικοδόμηση. Η εργατική εξουσία θα αυξήσει θεαματικά τον μη εργάσιμο χρόνο και θα αναβαθμίσει το γενικό μορφωτικό επίπεδο των εργαζομένων, για ενεργό συμμετοχή των εργαζομένων στη λήψη των αποφάσεων.

Οι θέσεις αναφέρονται στην τεχνητή νοημοσύνη στη σελίδα 72 στην κατανόηση της εκμετάλλευσης των σύγχρονων μορφών με την αξιοποίηση της τεχνητής νοημοσύνης και τον οικονομικό και πολιτικό αγώνα που πρέπει να κάνει η εργατική τάξη. Στη σελίδα 129 μπαίνει ως καθοδηγητικό καθήκον να προχωρήσει μία μελέτη για της συνθήκες ζωής της εργατικής τάξης και την διαμόρφωση της ταξικής συνείδησης στις σύγχρονες πλευρές του διεθνούς ιμπεριαλισμού καθώς και η μελέτη νέων προβλημάτων και συνεπειών από την ένταξη της τεχνητής νοημοσύνης στην οικονομική και κοινωνική ζωή.

Ο Μαρξ στο Κεφάλαιο αναδεικνύει ότι η ανάπτυξη των παραγωγικών δυνάμεων της εποχής μας θα αποτελέσει την παραγωγική βάση, για την απελευθέρωση της εργασίας από τον καταναγκαστικό της χαρακτήρα, ενώ κάνει αναφορά στην Αρχαία Ελληνική φιλοσοφία (Κεφάλαιο 1ος Τόμος σελίδα 423)... Αν οι σαΐτες στις υφάντρες δουλεύαν μόνες τους, οι αρχιτεχνίτες δεν θα χρειάζονταν εργάτες, τα αφεντικά δεν θα χρειάζονταν δούλους - Αριστοτέλης. Η αρχαία ελληνική φιλοσοφία ήταν απαραίτητο εφόδιο για τους θεμελιωτές του επιστημονικού σοσιαλισμού. Ο Μαρξ έφερε στο προσκήνιο επιτεύγματα της αρχαιοελληνικής σκέψης. Κάθε στιγμή είναι η δική μας στιγμή, για την κατάργηση της αντίθεσης μεταξύ χειρωνακτικής και πνευματικής εργασίας και την κατάργηση των ταξικών διαφορών στην κοινωνία του σοσιαλισμού - κομμουνισμού.

Ο καπιταλισμός επεκράτησε του εργατικού / κομμουνιστικού κινήματος γιατί αποδύθηκε, ήδη από το τέλος του Α' Παγκοσμίου Πολέμου, σε μια ασύδοτα κερδοσκοπική και αχαλίνωτα εγκληματική για το μέλλον της ανθρωπότητας, λεγομένη «ανάπτυξη» των δυνάμεων παραγωγής. Το κομμουνιστικό κίνημα (κ/κ), πιεζόμενο και κατασταλτικά (με αιχμές τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο και την ψυχροπολεμική στρατιωτική περικύκλωση), μάλλον δεν συνέλαβε την έκταση / βάθος και κυρίως τις συνέπειες αυτών των εξελίξεων και περιορίστηκε μόνο σε κριτική / άμυνα απέναντι στην εκμετάλλευση, καθώς και σε μια ελλειμματική κριτική της αστάθειας και των αντιφάσεων αυτής της «ανάπτυξης», εντοπίζοντάς την σχεδόν αποκλειστικά στις κρίσεις υπερσυσσώρευσης κεφαλαίων και υποτιμώντας, ίσως και αγνοώντας, τη συνολική κατεύθυνση και τις γενικότερες συνέπειές της. Αλλά πλέον πρέπει να θεωρείται εμπειρικά αποδεδειγμένο, μετά από σχεδόν 170 χρόνια συνειδητού εργατικού κινήματος, ότι η επαναστατική ανάλυση, οριοθετημένη σε αυτό το «δίδυμο» των αντιφάσεων, εκμετάλλευση + αστάθεια (κρίσεις), ειδικά μετά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο δεν μπόρεσε να διεγείρει τη ριζική / σαρωτική αντίθεση της εργατικής τάξης απέναντι στον καπιταλισμό, που πράγματι σαπίζει.

Οι κεφαλαιοκράτες αντιμετώπισαν τις αντιφάσεις του καπιταλισμού και ιδίως το εργατικό / κομμουνιστικό κίνημα σχεδόν αριστοτεχνικά, αξιοποιώντας τα αντικειμενικά και υποκειμενικά κεκτημένα τους σαν απερχόμενη κυρίαρχη τάξη. Εκμεταλλεύτηκαν τις κοινωνικές και διεθνικές αντιθέσεις, που οι ίδιοι προκαλούν, αποδιοργανώνοντας το αντιιμπεριαλιστικό και λαϊκό κίνημα. Εξαγόρασαν και κατέστειλαν πρόσωπα, ομάδες, κοινωνικά στρώματα και λαούς, ακόμη και με πυρηνικά όπλα. Αξιοποίησαν και τις υποκειμενικές ανεπάρκειες του συνολικού κ/κ (κάποιες έχει σωστά κριτικάρει το ΚΚΕ), που εντοπίζονται βασικά στην προαναφερθείσα αδυναμία κατανόησης, και θεμελιώνουν βαρύ ιδεολογικό έλλειμμα, αδύναμο να αντιμετωπίσει το «ΤΙΝΑ» (There Is No Alternative). Αυτό δεν έχει ανακοπεί μέχρι σήμερα και έχει τις αναμενόμενες συνέπειες: Απογοήτευση, μειωμένη αγωνιστικότητα, παραίτηση, αποχωρήσεις, υποχώρηση σε αναθεωρητικές και συμβιβαστικές / ρεφορμιστικές αυταπάτες. Να παρατηρήσω εδώ και ότι αυτά αντανακλώνται εντονότερα και σε όλο τον εκτός κ/κ «αριστερό» χώρο. Η βαθύτερη αιτία της σημερινής αποσύνθεσης και αστικής ενσωμάτωσης της ευρύτερης σοσιαλδημοκρατίας (μαζί με τις εξωκοινοβουλευτικές μικροαστικές καρικατούρες της), καθώς και η προσχώρηση του ιστορικού μεσοαστικού «κέντρου» στην καθαυτό «δεξιά» στη χώρα μας, πρέπει να αναζητηθεί περισσότερο στην υποχώρηση της επιρροής του κ/κ σε αυτούς, ως συνέπεια του αδυνατίσματος της παλιάς ιδεολογικής ακτινοβολίας του, και λιγότερο στην (ορθή και επιβεβλημένη) ταξική πολιτική αντιπαράθεση απέναντί τους. Το ΚΚΕ αντιστέκεται περισσότερο γιατί διαχρονικά και παρά τις αδυναμίες υπήρξε ο πόλος αντίστασης, ιδεολογικής και πολιτικής, (ακόμη και ένοπλης - ΔΣΕ) σε αυτήν την οπισθοχώρηση.

Σήμερα το κ/κ αντιμετωπίζει τη σύγχρονη μορφή των εγγενών αντιφάσεων του καπιταλισμού, τις τρομακτικές συνέπειες της καταστροφικής «ανάπτυξης», με αμηχανία και ενίοτε και με ιδεαλιστικά λάθη:

Προβλήματα κλιματικής επιδείνωσης, υπερθέρμανση, λειψυδρία αλλά και πλημμύρες, πυρκαγιές, καταστροφή δασών και τήξη παγετώνων, εξαφάνιση ειδών, που απειλούν τη διατροφή και τους όρους φυσικής επιβίωσης της ίδιας της ζωής στον πλανήτη.

Το κυκλοφοριακό χάος στις πόλεις και το γενικότερο αδιέξοδο των μαζικών μεταφορών / μετακινήσεων λόγω ιδιωτικής αυτοκίνησης, η υπερκατανάλωση των ευνοημένων και ο υπερτουρισμός, η συμφόρηση αποβλήτων και χωματερών, το στεγαστικό πρόβλημα και η ιδιωτική πολεοδομική ασυδοσία, η εγκληματικότητα, που υποθάλπεται από τα πρότυπα του ατομισμού και το διαδίκτυο, την έμφαση σε «δικαιωματισμούς» και την υποτίμηση της κοινωνικότητας.

Η αχαλίνωτη ακρίβεια, η κατεδάφιση Υγείας - Περίθαλψης, Κοινωνικών Ασφαλίσεων, οι εργασιακές ανατροπές (13ωρα) οι νέες μορφές της εκμετάλλευσης με την εμπορευματοποίηση βασικών αγαθών μέχρι και κατηγοριών της αντανάκλασης (!), όπως η Πληροφορία / Γνώση, οι λειτουργίες του συγχρόνου πλασματικού χρήματος, τα πλασματικά κεφάλαια, τα ξεχειλωμένα «χρέη» και τα κρυπτονομίσματα, οι οικονομικές κρίσεις, που μπλέκονται με τις χρηματοπιστωτικές «φούσκες» και απάτες, το «παράδοξο της παραγωγικότητας» κ.λπ. κ.λπ. Χιλιάδες προβλήματα, που αλληλοτροφοδοτούνται οξυνόμενα σε έναν εφιαλτικό κόσμο και μπορούν κάλλιστα να φωτιστούν στις βάσεις του παραδομένου διαλεκτικού και ιστορικού υλισμού και του μαρξισμού - λενινισμού χωρίς αναθεωρητικές διολισθήσεις, με τα τετριμμένα προσχήματα «εκσυγχρονισμών» και «ανανεώσεων».

Οι «λύσεις» που προβάλλει η αντίδραση είναι η λεγομένη «φυγή προς τα εμπρός», πολιτικά εκφρασμένη με το «ΤΙΝΑ» και οικονομικά με την «απελευθέρωση» της μονοπωλιακής ασυδοσίας, τις «μεταρρυθμίσεις», που είτε εντείνουν είτε μεταθέτουν την έκρηξη όλων αυτών με μεγαλύτερη ένταση στο κοντινό μέλλον. Είναι πολύ χαρακτηριστικές οι παλινωδίες και διαμάχες συμφερόντων για υδρογονάνθρακες και ΑΠΕ και η ευαγγελιζόμενη, τάχατες «περιβαλλοντική», «λύση» του ενεργειακού με την πυρηνική σύντηξη, που στα χέρια της «αγοράς» θα τινάξει κυριολεκτικά τον πλανήτη στον αέρα.

Μπροστά σε αυτό το δυστοπικό πλαίσιο, η κοινωνία όπως - όπως πάει σε σύγκρουση με το «ΤΙΝΑ», ακόμη και ενστικτωδώς, στα τυφλά, οδηγούμενη από τις ανάγκες της επιβίωσης. Αλλά πάει σε σίγουρη ήττα. Γιατί η απερχομένη αστική τάξη, με «καμένους» τους «αριστερούς» παπατζήδες, θα αντιδράσει, κατά τα ειωθότα, είτε με την ακροδεξιά, είτε και με ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις και εμφύλιους πολέμους, εκβιάζοντας τους λαούς, που στερούνται ιδεολογικό φάρο (= «δεν υπάρχει αντιπολίτευση»...) και καθοδήγηση.

Το ΚΚΕ, έστω και μόνο του (με τη δεδομένη κατάσταση του υπόλοιπου παγκόσμιου κ/κ, που θα 'πρεπε συλλογικά αυτό να 'χει αναπτύξει το ιδεολογικό οπλοστάσιο), πρέπει γρήγορα να βρει τρόπο να κατανοήσει τις εξελίξεις αυτές και την ανάγκη συνολικής / αποφασιστικής αντιμετώπισής τους, ξεπερνώντας τη γενικότερη ιδεολογική καθυστέρηση σχεδόν 70 χρόνων.

Οι ΘΕΣΕΙΣ, σωστές στα οργανωτικά ζητήματα που θέτουν, αντιμετωπίζουν ανάμεσά τους και την οργάνωση της ιδεολογικής αντιπαράθεσης, χωρίς να μπαίνουν στο ζήτημα της ευστοχίας / επάρκειας του περιεχομένου του διαθέσιμου ιδεολογικού οπλοστασίου. Αλλά αυτό, η ΙΔΕΟΛΟΓΙΚΗ ΑΝΑΖΩΟΓΟΝΗΣΗ, είναι μείζον ζήτημα, που δεν μπορεί να υποκατασταθεί με οργανωτικά μέτρα και πρέπει / επείγει να λυθεί.

Δύσκολο, μελετητική δουλειά και ασφαλώς όχι θέμα συνεδρίων, αλλά άλλος δρόμος δεν υπάρχει. Τουλάχιστον να δοθεί κατά το δυνατόν σωστά η μάχη.

Αλλιώς θα δίνουμε μάχες οπισθοφυλακών, ελπίζοντας ότι κυρίως με οργανωτικά μέτρα, καλή ώρα, θα λύσουμε το πρόβλημα της ανασύνταξης του κομμουνιστικού / εργατικού κινήματος και της αναγκαίας αντεπίθεσης. Και αν θα υπάρξει και χρόνος...