ΚΚΕ δυνατό, σταθερό σε κάθε δοκιμασία, έτοιμο στο κάλεσμα της Ιστορίας για τον σοσιαλισμό, είναι το σύνθημα του 22ου Συνεδρίου και θα προσπαθήσω να αποτυπώσω μία πείρα από τον χώρο της Ιατρικής του ΑΠΘ. Μπαίνει πολύ σωστά από τις Θέσεις η ανάγκη ενίσχυσης της καθοδηγητικής δουλειάς, της ιδεολογικής και πολιτικής πάλης για την ανατροπή του καπιταλισμού σε συνθήκες αρνητικού συσχετισμού. Είναι αναγκαίο σε κάθε χώρο να υπάρχει φροντίδα του καθοδηγητικού οργάνου για την εξειδίκευση της ιδεολογικής και πολιτικής μας παρέμβασης με βάση τις ανάγκες και τις δυνατότητες του χώρου ευθύνης. Στην Ιατρική για παράδειγμα ενώ με μεγαλύτερη ευκολία αναδεικνύουμε την αντιδραστικότητα των νομοσχεδίων που φέρνει η κυβέρνηση στον τομέα της Υγείας και συνολικά αποσπάμε μια επιφανειακή συμφωνία με τους συναδέλφους για την επιδείνωση των όρων σπουδών και δουλειάς, δυσκολευόμαστε να προβάλουμε αποτελεσματικά τη διέξοδο και την προοπτική της Υγείας ως κοινωνικό αγαθό στη σοσιαλιστική κοινωνία, την προγραμματική αντίληψη του Κόμματος και την ανάγκη συγκέντρωσης δυνάμεων σε αυτή την κατεύθυνση στο σήμερα.

Οι σύντροφοι στην Ιατρική ξεχωρίζουν στη σχολή όχι μόνο για το ότι θα βγουν μπροστά για κάποιο ζήτημα αλλά και για την γενικότερη στάση τους απέναντι στην επιστήμη που σπουδάζουμε και θα κληθούμε σε μερικά χρόνια να εφαρμόσουμε σε ολοένα και πιο δύσκολες συνθήκες, όσο προχωράνε οι διεθνείς και εγχώριες εξελίξεις. Η εκτίμηση αυτή αποτυπώνεται σε έναν βαθμό στις φοιτητικές εκλογές. Αποτέλεσμα που αποτελεί αφετηρία για να αναβαθμίσουμε παραπάνω την ιδεολογικοπολιτική μας παρέμβαση στους φοιτητές Ιατρικής και μελλοντικούς γιατρούς για την ισχυροποίηση του Κόμματος. Είτε αποσπώντας την καθημερινή δράση από τους μεγάλους μας σκοπούς είτε επηρεασμένοι από τον αρνητικό συσχετισμό πολλές φορές «ξεχνάμε» το βασικό κριτήριο στο οποίο κρινόμαστε, το αν δηλαδή γινόμαστε περισσότεροι αυτοί που παλεύουμε να διαδώσουμε τις επαναστατικές ιδέες του ΚΚΕ. Η δουλειά όμως με το Πρόγραμμα, όπως μπαίνει και από τις Θέσεις, είναι αναντικατάστατη και όταν έχει αξιοποιηθεί σχεδιασμένα μας βοηθάει να διακρίνουμε και να χτίσουμε πιο ουσιαστικούς πολιτικούς δεσμούς με τον περίγυρό μας ή να κάνουμε βήμα προς αυτή την κατεύθυνση.

Οι νέοι επαναστάτες στην Ιατρική προετοιμαζόμαστε στην πραγματικότητα για να γίνουμε τα αυριανά μέλη του Κόμματος, σε έναν από τους πιο κρίσιμους χώρους, τα νοσοκομεία, που θα έχουν καθοριστικό ρόλο στους στόχους μας όσο προχωράνε οι εξελίξεις. Για αυτούς τους χώρους έχουμε εμείς καθήκον σήμερα να οικοδομήσουμε γερές ΟΒ της ΚΝΕ, ώστε να μπορέσουν τα επόμενα χρόνια να τροφοδοτήσουν τις αντίστοιχες ΚΟΒ του Κόμματος, σε περισσότερα νοσοκομεία και χώρους Υγείας με κομμουνιστές γιατρούς.

Σε αυτόν τον προσανατολισμό φαίνεται πως έχει βοηθήσει η σύνδεση της ΟΒ με την κλαδική Οργάνωση Υγείας του Κόμματος, στην ανάδειξη του ρόλου του κομμουνιστή γιατρού και στο σημερινό σύστημα καθώς και τον κρίσιμο ρόλο τους σε επαναστατικές συνθήκες και στην σοσιαλιστική οικοδόμηση. Οι σύντροφοι γιατροί στα νοσοκομεία αποτελούν πρότυπο για τα μέλη της ΚΝΕ, για την αταλάντευτη στάση τους στον χώρο δουλειάς κόντρα στις τραγικές ελλείψεις του εμπορευματοποιημένου συστήματος Υγείας, τα εξουθενωτικά ωράρια και τους μισθούς πείνας, την αγάπη για τον άνθρωπο - ασθενή και το μεράκι για την επιστήμη τους, την κομματική τους δράση και διάθεση για προσφορά.

Δεν πρέπει να υποτιμήσουμε την επίδραση και το κύρος που έχουν, τον ρόλο τους ως «διαπαιδαγωγητές» των νέων ΚΝιτών και το πώς αποτυπώνουν τον ρόλο του επαναστάτη μέσα σε αντεπαναστατικές συνθήκες. Η στάση αυτή και ο λόγος που αντέχουν να κρατούν αυτήν την στάση, είναι το στοιχείο που θα μας βοηθήσει και θα εμπνεύσει και άλλους να κάνουν και αυτοί το βήμα να χτίσουμε γερές ΟΒ στην Ιατρική και γερές ΚΟΒ στα νοσοκομεία.

Οι Θέσεις για το 22ο Συνέδριο είναι τόσο πλούσιες που δεν προσφέρονται απλά για μελέτη για τον προσυνεδριακό διάλογο, αλλά μετά και την τελική τους διαμόρφωση στο Συνέδριο θα πρέπει να αποτελέσουν υλικό για συνεχή μελέτη και όπλο για τη συνεχή βελτίωση της λειτουργίας όλου του κόμματος.

Μια γενική παρατήρηση: όλο το κείμενο το διαπερνά επίμονα ένα πράγμα. Οτι χωρίς το σοβαρό ανέβασμα του ιδεολογικοπολιτικού μας επιπέδου καμιά δουλειά καμιά δράση σε κανέναν τομέα δεν θα είναι αποτελεσματική. Κατά την γνώμη μου, πέρα από τα όποια μαθήματα δρομολογηθούν από τα πάνω, αποφασιστικό ρόλο θα παίξει η ίδια η ΚΟΒ να πάρει πρωτοβουλίες για να βοηθήσει τα μέλη της στην αυτομόρφωση. Να ξαναμπεί το μαρξιστικό βιβλίο στην ζωή μας. Να ανατρέχουμε στους κλασικούς μας για απαντήσεις στα σημερινά ζητήματα.

Το τελευταίο διάστημα οι διεθνείς εξελίξεις δικαιολογημένα, συγκεντρώνουν το μεγαλύτερο ενδιαφέρον σε όλο τον πλανήτη. Μεγάλες, βίαιες αλλαγές σημειώνονται. Οι οικονομικοί πόλεμοι βρέθηκαν σε πλήρη ανάπτυξη μέσα σε σύντομο χρόνο, η απειλή μιας γενικευμένης πολεμικής σύγκρουσης μετά τις τοπικές συγκρούσεις έρχεται πιο κοντά, η απειλή για χρήση πυρηνικών όπλων χρησιμοποιείται όλο και συχνότερα. Ο ανταγωνισμός των εξοπλισμών βρίσκεται σε πλήρη εξέλιξη. Μόνο αφελείς μπορεί να πιστεύουν ότι αυτά δεν θα χρησιμοποιηθούν ή ότι δεν πρόκειται να συμβεί σε μας. Τα επόμενα χρόνια η ανθρωπότητα θα ζει κάτω από την ισορροπία του τρόμου.

Οι άνθρωποι ανά την υφήλιο αναρωτιούνται γιατί να συμβαίνουν όλα αυτά. Φταίνε κάποιοι κακοί ηγέτες στις μεγάλες δυνάμεις (ΗΠΑ, Κίνα, ΕΕ, Ρωσία κ.λπ.) και που μας οδηγούν.

Οι Θέσεις με οδηγό τη Μαρξιστική ανάλυση για την φύση του καπιταλισμού πολύ καλά αναλύει τις εξελίξεις. Μόνο που, κατά την γνώμη μου, κάτι πρέπει να συμπληρωθεί.

Οι κλασικοί μας Μαρξ, Ενγκελς, Λένιν, όταν εξέταζαν τις διεθνείς εξελίξεις πάντα έβλεπαν και πώς αυτές επιδρούσαν στο παγκόσμιο κομμουνιστικό κίνημα. Ποιες αντικειμενικές συνθήκες διαμορφώνονταν. Βλέπουμε για παράδειγμα στα «Κείμενα για την πολιτική και την οικονομία» του Ενγκελς και στον «Ιμπεριαλισμό» του Λένιν μέσα από την εξέταση και ανάλυση των οικονομικών εξελίξεων με την ανάπτυξη της αποικιοκρατίας, όπου δίνεται η δυνατότητα στην αστική τάξη των ιμπεριαλιστικών χωρών να δημιουργήσει ένα πλατύ στρώμα εργατικής αριστοκρατίας, καταλήγουν στο συμπέρασμα ότι για εκείνη την περίοδο, ειδικά στην Ευρώπη, δεν υπήρχε καμιά δυνατότητα επαναστατικών κινημάτων. Δημιουργήθηκε η βάση και οι προϋποθέσεις για την ανάπτυξη του σοσιαλρεφορμισμού που υπότασσε την εργατική τάξη στους στόχους και τις επιδιώξεις της αστικής τάξης. Αργότερα και ειδικά κάτω από τον φόβο της επίδρασης της σοσιαλιστικής οικοδόμησης έφτιαξαν και ένα καλό κοινωνικό κράτος το οποίο ήταν και η βάση που εξέθρεψε τον Ευρωκομμουνισμό.

Αλλά έγραφε ο Ενγκελς, όσο σίγουρο είναι ότι δεν πρόκειται να δούμε σήμερα επαναστάσεις στην Ευρώπη, άλλο τόσο σίγουρο είναι ότι η ίδια η ανάπτυξη του καπιταλισμού θα δημιουργήσει τις συνθήκες για να ξεσπάσουν σοσιαλιστικές επαναστάσεις.

Σήμερα, μπορούμε να παρατηρήσουμε ότι έχουμε αυτή την αντιστροφή. Η οικονομία της ΕΕ, εδώ και αρκετά χρόνια τώρα σημειώνει υποχώρηση της ανταγωνιστικότητάς της, με το φαινόμενο αυτό να επιταχύνεται και να μην διαφαίνεται καμιά προοπτική επανάκαμψης για το επόμενο διάστημα. Δηλαδή δεν έχουμε να κάνουμε με μια παροδική κρίση, αλλά για μια νέα κατάσταση, αποτέλεσμα της ανισόμετρης ανάπτυξης. Οι λόγοι αναφέρονται στις θέσεις. Θα πρέπει να δούμε ακόμα έναν. Ενα ισχυρό μέσο του κεφαλαίου για το ανέβασμα της ανταγωνιστικότητάς του είναι η μεγαλύτερη ένταση της εκμετάλλευσης της εργασίας: ωράρια, μισθοί, συντάξεις. Κατεδάφιση του κοινωνικού κράτους: Υγεία, Παιδεία, πρόνοια κ.λπ. Ο Ευρωπαίος εργαζόμενος όμως δεν δείχνει διατεθειμένος να εγκαταλείψει το βιοτικό επίπεδο που κατάκτησε. Βλέπομε την πολιτική κρίση που ξέσπασε στη Γαλλία και όχι μόνο. Και ήμαστε ακόμα στην αρχή.

Οι Ευρωπαίοι εργαζόμενοι αισθάνονται προδομένοι από τα κόμματα που τους κυβερνούσαν μέχρι τώρα, συντηρητικοί, σοσιαλδημοκράτες, σοσιαλιστές, ευρωκομμουνιστικά κόμματα, συνδικάτα. Ολοι σε ένα τσουβάλι. Ολοι υποτάχθηκαν στις απαιτήσεις του κεφαλαίου. Οι εργαζόμενοι βέβαια δεν γνωρίζουν τις πραγματικές αιτίες όλων αυτών που τους συμβαίνουν, γιατί κανένας δεν τους τις λέει. Μόνο μαρξιστικά Κομμουνιστικά Κόμματα θα μπορούσαν να το κάνουν, αν υπήρχαν και αν έβρισκαν τον τρόπο να τα επικοινωνήσουν απλά και κατανοητά. Επειδή όμως αυτό δεν γίνεται, περνά ο λόγος, ο απλός, ο λαϊκίστικος των ακροδεξιών. Μοιάζει αναπόφευκτο να δούμε πολύ σύντομα την ακροδεξιά να βρίσκεται στις κυβερνήσεις και να κυριαρχεί στις περισσότερες και σημαντικότερες χώρες της Ευρώπης.

Ενας προβληματισμός άρχισε να μπαίνει. Γιατί οι εργαζόμενοι που παλεύουν ενάντια στις απαιτήσεις και την καταπίεση του κεφαλαίου, δεν πάνε με την αριστερά, αλλά πάνε με την ακροδεξιά; Μα ποια αριστερά, την είδαμε και στη χώρα μας, που ανέλαβε να σώσει το σύστημα στα πιο δύσκολά του.

Μόνο επαναστατικά μαρξιστικά κόμματα μπορούν να δώσουν την απάντηση.

Μόνο επαναστατικά μαρξιστικά κόμματα μπορούν να αντιπαρατεθούν στον εθνικισμό και την φασιστικοποίηση. Τα άλλα κόμματα με τις πολιτικές τους απλά τον εκτρέφουν. Ο αντιφασιστικός τους λόγος είναι κενό γράμμα.

Ολες αυτές οι εξελίξεις θα οδηγήσουν στην δημιουργία επαναστατικών κομμάτων και σε επαναστατικά κινήματα. Θα ξαναδούν την αλήθεια και την δύναμη του μαρξισμού. Και αυτό μπορούμε να το δούμε πολύ σύντομα.

Το ΚΚΕ αποτελεί σήμερα φάρο και παράδειγμα. Αυτό πολλαπλασιάζει την ευθύνη μας απέναντι στην παγκόσμια εργατική τάξη και την ιστορία.

Η Ευρώπη μας ενδιαφέρει πιο άμεσα γιατί είναι γειτονιά μας, και μας επηρεάζει άμεσα, όμως και στον υπόλοιπο κόσμο τι γίνεται;

Μόνο μια γενική παρατήρηση, για μένα σημαντική.

Η μεγάλη και γρήγορη καπιταλιστική ανάπτυξη στην ΝΑ Ασία τα τελευταία χρόνια έφερε εκατοντάδες εκατομμύρια φτωχούς αγρότες από τα χωράφια στα εργοστάσια των πόλεων. Σ' αυτή την διαδικασία μπαίνουν σιγά - σιγά και στην Αφρική. Ανέβηκε το βιοτικό τους επίπεδο, αλλά έρχονται και αντιμέτωποι με την άγρια καπιταλιστική εκμετάλλευση. Είναι θέμα χρόνου αυτό το γεγονός να εκφραστεί και με ταξικούς αγώνες, επαναστατικά κινήματα. Η διαδικασία όπου ο καπιταλισμός εκτρέφει τον νεκροθάφτη του, το προλεταριάτο, συνεχίζεται και μάλιστα ραγδαία. Αυτό το φαινόμενο δεν μπορεί να περνά απαρατήρητο και ασχολίαστο.

Σύντροφοι, θεωρώ σημαντικό και αναγκαίο, οι θέσεις να δίνουν αισιόδοξα μηνύματα. Την προοπτική της νίκης του προλεταριάτου. Οχι στο αόριστο μέλλον, αλλά στο κοντινό, το ορατό. Το έχουμε ανάγκη. Οχι εκτρέφοντας ψευδαισθήσεις, αλλά με καλά τεκμηριωμένη μαρξιστική ανάλυση που με απλά λόγια θα επικοινωνήσουμε στους εργαζόμενους.

Παίρνω το θάρρος να συμμετάσχω στον προσυνεδριακό διάλογο ως φίλος/ψηφοφόρος του ΚΚΕ, έχοντας υπάρξει για πολλά χρόνια στο παρελθόν ενεργός στον αναρχικό χώρο. Επιθυμώ να μην θεωρηθεί πως παρουσιάζομαι σ' αυτό τον διάλογο ως «ανανήψας», «μετανοημένος» ή οτιδήποτε άλλο τέτοιου τύπου. Αυτό θα ήταν ατιμία προς την προσωπική μου ιστορία. Εκφράζω την προσωπική πολυετή διαδρομή που κατέληξε σε αποφάσεις. Από τις διαφωνίες μου για το «κίνημα των πλατειών», τις γενικευμένες αυταπάτες του 2015, την ορθή στάση του ΚΚΕ εκείνη την περίοδο κ.α. Επεται η προσέγγιση προς το Κόμμα, η μελέτη του Προγράμματός του και των θέσεών του, η συστηματική παρακολούθηση των εντύπων και των εκδόσεών του («Ριζοσπάστης», ΚΟΜΕΠ, «Σύγχρονη Εποχή») και συνεχίζεται παράλληλα με την όσο το δυνατόν πιο συνεπή στήριξη των εκδηλώσεων του ΚΚΕ στη Μυτιλήνη όπου πλέον ζω πάνω από μια δεκαετία. Από τις δράσεις πάνω στο νησί μέχρι την παρουσία στις διαδηλώσεις των νησιωτών στα υπουργεία Υγείας και Ναυτιλίας στην Αθήνα τα τελευταία δύο χρόνια. Παρ' όλες τις διαφωνίες που ενδέχεται να έχω με το Κόμμα σε επιμέρους ζητήματα, έχω καταλήξει στη συμπόρευση και στην κατανόηση της αναγκαιότητας ύπαρξης και στήριξης του ΚΚΕ. Την ανοιχτή αυτή μου δήλωση στην τοπική κοινωνία. Αφήνω εδώ αυτό τον «πρόλογο» τον οποίο για λόγους εντιμότητας θέλησα να κάνω και συνεχίζω.

Με μεγάλη χαρά παρατηρώ ότι στο πλαίσιο του προσυνεδριακού διαλόγου η πλειονότητα των κειμένων επικεντρώνουν στην καρδιά του βασικού ζητήματος: Πώς η κοσμοθεωρία, οι διαδικασίες, οι σχέσεις, η στράτευση, μπορούν να γίνουν μεγαλύτερο κτήμα και όρος ζωής για τους Κομμουνιστές, τις Κομμουνίστριες, και ανθρώπους σαν εμένα, στον σημερινό δυσχερή συσχετισμό. Ακόμα περισσότερο: Ως παράδειγμα στους ανθρώπους μας, τους διπλανούς μας. Χωρίς ελιτισμούς, θέσφατα και ευκολίες. Επιλέγω να μην παραθέσω κείμενα του διαλόγου που έχουν δημοσιευτεί στον «Ριζοσπάστη», μένουν στο αρχείο μου.

Εν ολίγοις, έχει σημασία να πει κάποιος/α «συμφωνώ με τις Θέσεις», πιο πολύ όμως να δηλώσει παρών και παρούσα στα διακυβεύματα των καιρών, καθημερινά, σε κάθε τόπο, ακόμα και σε κάθε παρέα.

Τελειώνω εδώ τη γραπτή μου κατάθεση, μικρός, την ώρα που η χώρα μου γίνεται πεδίο βολής αντιγράφοντας από τις Θέσεις: «Η ανάπτυξη των στοιχείων της επαγρύπνησης, της περιφρούρησης, της πολιτικής πληροφόρησης πρέπει να αποτελέσει κρίσιμο στοιχείο των ΚΟΒ ειδικά στις σημερινές συνθήκες. Είναι στοιχεία που πρέπει να δυναμώσουν, γιατί η μακροχρόνια δουλειά σε ειρηνικές και κοινοβουλευτικές συνθήκες αστικής νομιμότητας έχουν τροφοδοτήσει μια αδράνεια, έναν ορισμένο συμβιβασμό και μια ανοχή σε μια χαλαρότητα στην κομματική λειτουργία».

Ο Κομμουνισμός είναι η νιότη του κόσμου. Παντού και πάντα.

Σε μια περίοδο όπου η οικονομία ονομάζεται πολεμική, με τον προϋπολογισμό κάθε κράτους - μέλους της ΕΕ απόλυτα εναρμονισμένο, τα καπιταλιστικά κράτη έτοιμα να διεκδικήσουν τη θέση τους στο πολιτικό σκηνικό με πόλεμο και προσαρμόζοντας αναλόγως την παραγωγή τους, ολοένα αυξάνεται ο πλούτος που συγκεντρώνουν οι μονοπωλιακοί όμιλοι, ενώ η πλειοψηφία των εργαζομένων βυθίζεται στη φτώχεια. Οπου τα επιστημονικά επιτεύγματα μας αφήνουν με το στόμα ανοιχτό και το χάσμα ανάμεσα στο πώς ζούμε και το πώς θα μπορούσαμε να ζούμε γίνεται όλο και πιο προκλητικό, το ΚΟΜΜΑ προχωρά στην εναρμόνιση της λειτουργίας του με το επαναστατικό του Πρόγραμμα και Καταστατικό.

Στο πλαίσιο των οξυμένων ανταγωνισμών, η ελληνική αστική τάξη έχει πέσει με τα μούτρα στη δουλειά. Ενδοαστικές αντιθέσεις, προετοιμασία του νέου «Μεσσία» που θα φτιάξει ένα «κράτος δικαίου», συμφωνίες επί συμφωνιών για αναβάθμιση του ρόλου της Ελλάδας και μετατροπής της σε κόμβο Ενέργειας και μεταφορών. Αποσιωπούν όμως ότι αυτά δεν γίνονται με ειρηνικά μέσα.

Οπως αναφέρεται και στις Θέσεις, ο λαός δεν έχει συνειδητοποιήσει ότι ο ιμπεριαλιστικός πόλεμος έχει ξεκινήσει ήδη. Λογικό. Ανήκουμε σε γενιές που μεγάλωσαν με αυταπάτες για ειρήνη και σταθερότητα, που δήθεν προσφέρουν η ΕΕ και το ΝΑΤΟ. Και είναι δύσκολο να αντιληφθούμε ότι πόλεμος δεν είναι μόνο οι βόμβες. Είναι ο εμπορικός πόλεμος. Είναι ο έλεγχος της γενετικής και της πληροφορίας. Είναι τα κατορθώματα της τεχνολογίας που δεν αξιοποιούνται για την ικανοποίηση των κοινωνικών αναγκών αλλά για την αύξηση της κερδοφορίας των μονοπωλιακών ομίλων. Είναι το 13ωρο και η ευελιξία στην εργασία.

Ολα αυτά πρέπει να συζητηθούν και να φτάσουν στον κόσμο. Διαφορετικά καλλιεργούνται αυταπάτες, όπως οι νέες θέσεις εργασίας που θα δημιουργήσουν οι επενδύσεις στην πολεμική βιομηχανία, όπως ψιθυρίζεται για τη Δυτική Μακεδονία και ότι έτσι θα εξοπλιστούμε αμυντικά. Αλήθεια, ενάντια σε ποιον;

Από την άλλη, υπάρχει παντού αγανάκτηση και οργή. Στους εργαζόμενους, τους συνταξιούχους, τους βιοπαλαιστές αγρότες, τους μαθητές, φοιτητές. Ο κόσμος πλέον χρειάζεται μια αφορμή για να βγει στους δρόμους. Οι αγρότες δεν ξεσηκώθηκαν μόνο για το σκάνδαλο του ΟΠΕΚΕΠΕ. Οι μισθωτοί δεν έκαναν απεργία μόνο για το 13ωρο. Δεν ήταν μόνο τα Τέμπη ή μόνο το Εθνικό Απολυτήριο. Είναι το γεγονός ότι όσο κι αν δουλεύουμε, η ζωή γίνεται δυσκολότερη, οι ανάγκες μας καλύπτονται όλο και λιγότερο.

Το ΚΚΕ, μέσα στην κοινωνία, μέσα στον λαό, προετοιμάζεται για να είναι έτοιμο για όλα. Εξάλλου, όπως γράφουν και τα ίδια τα αστικά μέσα ενημέρωσης, ζούμε σε περίοδο όπου τίποτα δεν είναι σταθερό.

Κάποιος που δεν έχει έρθει σε επαφή με τη θεωρία μας, δυσκολεύεται να κατανοήσει πώς είναι δυνατόν ένα επαναστατικό κόμμα να κάνει τόση «υπομονή». Οτι η επανάσταση είναι μια σοβαρή υπόθεση. Δεν είναι αποτέλεσμα της θέλησης κάποιας κοινωνικής τάξης ή κάποιου πολιτικού κόμματος. Οτι υπάρχουν συγκεκριμένες προϋποθέσεις.

Σε συζητήσεις, ακούμε τη φράση: «Να φύγει ο Μητσοτάκης». Στην ερώτηση: «Και να έρθει ποιος;» η απάντηση συνήθως είναι: «Δεν έχει σημασία, αρκεί να φύγουν αυτοί». Και αυτή η οπτική έχει σαν αποτέλεσμα τον εγκλωβισμό σε κυβερνητικές εναλλαγές, που δεν επιφέρουν καμία βελτίωση στις ζωές μας.

Εδώ λοιπόν, πρέπει να παρέμβουμε εμείς, τα μέλη του Κόμματος. Να συζητήσουμε, να δείξουμε τον δρόμο. Να κάνουμε καθαρό ότι οι αστικές κυβερνήσεις έχουν μία δουλειά να κάνουν και αυτή είναι η αύξηση του καπιταλιστικού κέρδους. Δεν είναι οι λαϊκές ανάγκες. Και έχουμε την πείρα για να το κάνουμε αυτό.

Ομως, δεν φτάνει μόνο η πείρα. Για να απαντήσουμε ολοκληρωμένα, πρέπει να μελετήσουμε τη θεωρία μας. Ο καπιταλισμός είναι ανίκητος. Αυτό μας διδάσκουν στο σχολείο, στο πανεπιστήμιο. Η ίδια η Ιστορία όμως διαψεύδει το αστικό αφήγημα. Μπορούμε να αποδείξουμε ότι τα πράγματα δεν ήταν πάντα έτσι κι ούτε θα μείνουν έτσι.

Ορθά αναφέρεται στις Θέσεις ότι οι ΚΟΒ δεν πρέπει να αναλώνονται αποκλειστικά στην ανάλυση της επικαιρότητας. Πρέπει να γίνεται συστηματική μελέτη της θεωρίας μας, με περισσότερα μαθήματα. Η βιβλιογραφία μας είναι τόσο πλούσια που, όπως κι αν εξελίσσονται τα πράγματα, υπάρχει πάντα κάτι για μελέτη. Στη σημερινή περίοδο, μία πρόταση θα μπορούσε να είναι το «Για τους δίκαιους και άδικους πολέμους» του Λένιν.

Θα κάνω ιδιαίτερη αναφορά στο Γυναικείο Κίνημα. Από συζητήσεις, διακρίνεται μια παραίτηση, μια μοιρολατρία. Και όταν φτάνει η κουβέντα για συμμετοχή σε μια γυναικεία οργάνωση, η απάντηση είναι αρνητική.

Θα πρέπει να γίνει σαφές σε κάθε γυναίκα ότι η συμμετοχή σε έναν σύλλογο ή μία ομάδα γυναικών δεν είναι δείγμα αδυναμίας. Δεν είναι παραδοχή ότι οι γυναίκες είναι αδύναμες και πρέπει να ανήκουν σε μια κοινωνική ομάδα για να αποδείξουν την αξία τους. Ούτως ή άλλως, σε μία ταξική κοινωνία, η θέση τους είναι δυσμενέστερη. Η συσπείρωση όμως σε οργανώσεις με κοινωνικοταξικά κριτήρια οδηγεί στον απεγκλωβισμό από αυταπάτες. Σαφώς το ζήτημα είναι περίπλοκο γιατί πολλές γυναίκες δεν αντιλαμβάνονται την τάξη τους και στηρίζονται στον σύζυγο. Πρέπει όμως να επιμείνουμε και να δείξουμε ότι το μέλλον είναι, «ο ψαράς να γράφει ποιήματα» αλλά και η καθαρίστρια να συμμετέχει στις αποφάσεις που την αφορούν.

Δώσαμε μάχη να φτάσει το φύλλο του «Ριζοσπάστη» με τις Θέσεις, σε όσο το δυνατόν περισσότερο κόσμο. Ανταποκριθήκαμε στο καθήκον μας και ξεπεράσαμε τον στόχο μας. Πρέπει όμως να δώσουμε και συνέχεια στην προσπάθεια αυτή. Να τις διαβάσουμε, να τις συζητήσουμε, να τις εξηγήσουμε.

Εργαζόμενος που για πρώτη φορά πήρε στα χέρια του τον «Ριζοσπάστη», είπε ότι κάνει προσπάθεια να τις διαβάσει αλλά δυσκολεύεται γιατί «αυτοί μιλάνε διαφορετικά». Μάλιστα, έβαζε παραγράφους στο Chatgpt για να τις μεταφράσει. Εδώ καλούμαστε να παρέμβουμε και να ανοίξουμε την κουβέντα. Να καλλιεργήσουμε το «τάξη απέναντι σε τάξη». Και μέσα από αυτή τη διαδικασία, θα πάψει και ο διαχωρισμός της προσωπικής ζωής από την κομματική.

Δεν πρέπει να λυπόμαστε τον χρόνο που αφιερώνουμε στην κομματική δουλειά. Οπως είπε η κόρη μου όταν της ζήτησα συγγνώμη επειδή λείπω από το σπίτι για δουλειά στα γραφεία: «Καλή μάνα είναι αυτή που φροντίζει όχι μόνο για το παρόν, αλλά και για το μέλλον των παιδιών της». Ετσι πρέπει να το βλέπουμε.

Στις σημερινές συνθήκες, του αρνητικού συσχετισμού, όλα φαντάζουν δύσκολα. Ομως, «έτσι δένεται τ' ατσάλι». Η Ιστορία είναι με το μέρος μας. Εχουμε υποχρέωση να τη μελετήσουμε και να την αξιοποιήσουμε.

Οι Θέσεις του 22ου Συνεδρίου του ΚΚΕ θεωρούν ως αντικειμενική δυσκολία της εποχής την παγκόσμια οπισθοχώρηση του επαναστατικού κινήματος και τους αρνητικούς συσχετισμούς δυνάμεων. Ωστόσο η ιστορική εμπειρία δείχνει ότι η επανάσταση δεν είναι ένα μηχανιστικό αποτέλεσμα αντικειμενικών συνθηκών, αλλά ένα διαλεκτικό σύμπλεγμα όπου το επαναστατικό κόμμα, το Πρόγραμμα και η στρατηγική παίζουν καθοριστικό ρόλο.

Το 1917 στη Ρωσία οι συσχετισμοί ήταν άκρως αρνητικοί, δεν υπήρχε ουσιαστικό επαναστατικό υποκείμενο, εκτός από τη Ρωσία και δυο - τρία άλλα κράτη. Σε συνθήκες απόλυτα δυσμενείς διεθνώς, η ύπαρξη του επαναστατικού υποκειμένου (Μπολσεβίκικο Κόμμα) και η ξεκάθαρη στρατηγική αξιοποίησαν την επαναστατική κατάσταση που υπήρχε στη Ρωσία και οδήγησαν στη νίκη. Αντίθετα, στην Ελλάδα του 1944 - 1946, με εξαιρετικά ευνοϊκές συνθήκες (ευνοϊκοί συσχετισμοί, άνθιση κινήματος, επαναστατική κατάσταση), η απουσία επαναστατικού Προγράμματος και στρατηγικής ανατροπής οδήγησε σε τραγική ήττα.

Σήμερα, στην Ελλάδα, παρά το γεγονός ότι το μέσο επίπεδο κερδοφορίας έχει πτωτική τάση, η συσσώρευση αυξάνεται με γεωμετρική πρόοδο, με συνέπεια οι συνθήκες διαβίωσης της συντριπτικής πλειοψηφίας του λαού να επιδεινώνονται διαρκώς. Η αστική τάξη της χώρας μας βρίσκεται σε προχωρημένη πολιτική παρακμή. Υπάρχει βαθιά κρίση αξιοπιστίας του κοινοβουλευτισμού, αστάθεια του πολιτικού συστήματος και έντονη σύγκρουση εντός της αστικής τάξης, που εκδηλώνεται με την ύπαρξη πολλών αστικών κομμάτων. Σε αυτό το πολιτικό περιβάλλον, η δράση του ΚΚΕ, με το επαναστατικό του Πρόγραμμα και τη στρατηγική ανατροπή, αποτελεί τον αναγκαίο υποκειμενικό παράγοντα συσσώρευσης κρίσιμης επαναστατικής ύλης.

Σε αυτό το πλαίσιο, η ανάδειξη της ΚΟΒ ως απαραίτητης προϋπόθεσης είναι θεμελιώδης. Οι Κομματικές Οργανώσεις διαθέτουν το έμψυχο υλικό που θα μπορούσε με τη δράση τους να συσσωρευθεί κρίσιμη επαναστατική ύλη ΑΝ υλοποιηθούν δράσεις ανάλογες με τις παρακάτω.

Ιδεολογική Θωράκιση

Ενίσχυση της θεωρητικής συγκρότησης, αφομοίωση του Προγράμματος, που θα γίνει με:

Διεξαγωγή τακτικών συνελεύσεων αφιερωμένων στην κατανόηση του Προγράμματος και μελέτη των κλασικών κειμένων και των σύγχρονων θεωρητικών επεξεργασιών του Κόμματος.

Οργάνωση συζητήσεων που αναλύουν κρίσιμα ιδεολογικά ζητήματα του παρόντος, προωθώντας τη σύνδεση των αφηρημένων θεωρητικών αρχών με την πολιτική πρακτική και την επικαιρότητα.

Ανάθεση μελέτης και προετοιμασίας εισηγήσεων σε όλα τα μέλη της ΚΟΒ. Αυτή η πρακτική ενισχύει τη διάχυση της γνώσης, την ανάπτυξη κριτικού προσανατολισμού και τη δημιουργία ατομικής ευθύνης απέναντι στη συλλογική γνώση.

Ανάπτυξη και χρήση κωδικοποιημένων εκπαιδευτικών παρουσιάσεων που συνοψίζουν τα έργα των κλασικών και των σύγχρονων θεωρητικών επεξεργασιών του Κόμματος.

Δημιουργία βιβλιοθηκών σε κάθε Τομέα, με στόχο να εξασφαλιστεί η άμεση και συνεχής πρόσβαση σε αξιόπιστες πηγές, τόσο για έρευνα όσο και για αυτομόρφωση.

Με αυτήν την προσέγγιση, η ιδεολογική θωράκιση δεν παραμένει αφηρημένη έννοια αλλά μετουσιώνεται σε μετρήσιμο δείκτη θεωρητικού κεφαλαίου που ανανεώνεται κάθε χρόνο και συνδέεται άμεσα με την αποτελεσματικότητα της ιδεολογικοπολιτικής παρέμβασης.

Μαζική Δουλειά

Για βελτίωση του βαθμού ριζοσπαστικοποίησης και ενίσχυση της πολιτικής επιρροής στις εργατικές και λαϊκές μάζες μέσω συστηματικής και οργανωμένης παρέμβασης.

Συστηματική σύνδεση κάθε αιτήματος με το συνολικό Πρόγραμμα του Κόμματος

Καθημερινή παρουσία της ΚΟΒ σε χώρους δουλειάς, γειτονιές, σωματεία, συλλόγους, αποσκοπώντας στην άμεση παρακολούθηση των κοινωνικών διεργασιών και την προώθηση ιδεολογικοπολιτικής δράσης.

Συντονισμός δράσης των εδαφικών, κλαδικών και εργοστασιακών ΚΟΒ για τη δημιουργία ενός ενιαίου και συνεκτικού μετώπου παρέμβασης.

Καθολική συμμετοχή των μελών της ΚΟΒ στη διακίνηση του «Ριζοσπάστη».

Σχεδιασμός και διεξαγωγή μικρών, ευέλικτων και εστιασμένων δράσεων, όπως εξορμήσεις, συζητήσεις και θεματικές εκδηλώσεις. Αυτές οι πρωτοβουλίες στοχεύουν στην άμεση επαφή με τον λαό, στη δημιουργία διαλόγου και στην ενεργοποίηση σε συγκεκριμένα ζητήματα.

Μέσω αυτής της πολυστρωματικής προσέγγισης, η μαζική δουλειά μετατρέπεται από μια γενική έννοια σε ένα συγκεκριμένο πλαίσιο δράσης.

Οργανωτική Λειτουργία για συλλογική δράση, πειθαρχία, αποτελεσματικότητα, που θα επιτευχθεί μέσα από:

Διεξαγωγή τακτικών συνεδριάσεων με προκαθορισμένη ημερήσια διάταξη και απολογισμό προηγούμενων αποφάσεων για διαφάνεια και συνεχή βελτίωση.

Κατανομή καθηκόντων σε όλα τα μέλη, για να μην υπάρχουν παρατηρητές.

Συγκρότηση κομματικών ομάδων που αναλαμβάνουν συγκεκριμένα καθήκοντα ή επικεντρώνονται σε εξειδικευμένους τομείς δράσης, ενισχύοντας την ευελιξία.

Υλοποίηση συστήματος παρακολούθησης για την εφαρμογή των αποφάσεων και την αξιολόγηση της αποτελεσματικότητας των δράσεων.

Επεξεργασμένο πρόγραμμα ανάδειξης νέων στελεχών και μετάδοση της γνώσης και της εμπειρίας από τα παλαιότερα στελέχη, διασφαλίζοντας την οργανωτική συνέχεια και την ενίσχυση της κομματικής μνήμης.

Τα παραπάνω στοχεύουν στη δημιουργία μετρήσιμων βελτιώσεων στην πειθαρχία, στη συλλογικότητα και στην τελική αποτελεσματικότητα, μετατρέποντας την ΚΟΒ σε έναν αποδοτικότερο και ανθεκτικότερο φορέα ιδεολογικοπολιτικής δράσης.

Ετοιμότητα για δράση σε όλες τις συνθήκες.

Σύνταξη λεπτομερών και ειδικών τοπικών σχεδίων δράσης για ένα εύρος πιθανών καταστάσεων έκτακτης ανάγκης, όπως απεργιακές κινητοποιήσεις, επεισόδια κοινωνικής αναταραχής, πόλεμος ή κατασταλτικές επιχειρήσεις, με σαφή ανάθεση ευθυνών και πρωτόκολλα επικοινωνίας. Υλοποίηση προγραμμάτων εκπαίδευσης στελεχών που εστιάζουν στην ανάπτυξη δεξιοτήτων ταχείας αξιολόγησης πληροφοριών, στρατηγικής σκέψης και αποτελεσματικής καθοδήγησης των μαζών σε ρευστές και απρόβλεπτες συνθήκες. Η εκπαίδευση θα περιλαμβάνει προσομοιώσεις για την ανάπτυξη πρακτικής εμπειρίας.

Μέσα στο παραπάνω πλαίσιο δράσης θα ξεπεραστούν δυσκολίες που απορρέουν από την καθημερινότητα της ζωής σε καπιταλιστικό περιβάλλον, την απογοήτευση από τον περίγυρο, τη λειψή κατανόηση της πολιτικής, και δεν θα δημιουργούνται ερωτηματικά και απορίες στις γραμμές μας από τα αστικά ιδεολογήματα. Μέσω της συστηματικής ιδεολογικής ενίσχυσης, της οργανωτικής βελτίωσης και της συνεχούς ιδεολογικοπολιτικής δράσης, οι ΚΟΒ θα αναπτύξουν λειτουργική ανθεκτικότητα και ικανότητα για μακροχρόνια δυναμική ιδεολογική επίθεση. Αυτή η διαδικασία ενισχύει τη δυνατότητά τους να λειτουργούν ως πυρήνες οργάνωσης και ηγεσίας του λαϊκού κινήματος, συντονίζοντας τον ιδεολογικοπολιτικό αγώνα και συγκεντρώνοντας κρίσιμη επαναστατική ύλη για την ανατροπή του σάπιου καπιταλιστικού συστήματος, υλοποιώντας τα καθήκοντα που μπαίνουν από τις Θέσεις του 22ου Συνεδρίου.

Ζούμε σε μια δύσκολη και βάρβαρη εποχή, γεμάτη ανατροπές, όπου το σύστημα έχει ξεπεράσει τα όριά του. Οι άνθρωποι δυσκολεύονται να τα βγάλουν πέρα, οι τιμές ανεβαίνουν, ο μισθός φτάνει μόνο για τον μισό μήνα, το δημόσιο σύστημα Υγείας και η Παιδεία πιέζεται, ενώ γύρω μας βλέπουμε συνεχώς πολέμους, προσφυγιά, φτώχεια και αβεβαιότητα.

Μέσα σε αυτό το περιβάλλον, χιλιάδες λαϊκές οικογένειες βρίσκονται αντιμέτωπες με το πιο σκληρό πρόσωπο του συστήματος, τις τράπεζες και τα funds που αρπάζουν τα σπίτια του λαού. Ως δανειολήπτης που έχω βρεθεί και εγώ στα αμείλικτα γρανάζια των τραπεζών και των funds, και έχω νιώσει στο πετσί μου τον φόβο, την αγωνία και την ανασφάλεια που πνίγουν και άλλους χιλιάδες ανθρώπους γύρω μας, ξέρω καλά τι σημαίνει να ζεις με τον κόμπο στο στομάχι, με τον φόβο ότι μια μέρα μπορεί να χάσεις το σπίτι σου, τις αναμνήσεις σου, τη ζωή σου ολόκληρη. Εχω δει ανθρώπους να τρέμουν στην ιδέα πως μπορεί να χτυπήσει η πόρτα και να είναι ο δικαστικός κλητήρας. Να κοιτάζουν το γραμματοκιβώτιο με δισταγμό, μήπως βρουν εκεί το χαρτί που θα τους πάρει τον ύπνο. Και πολύ συχνά, δέχομαι τηλεφωνήματα με φωνές που σπάνε από την απόγνωση. Τι να κάνω; Θα χάσω το σπίτι μου; Πού θα μείνει η οικογένειά μου;

Κάθε τέτοια στιγμή είναι μια μαχαιριά του συστήματος στο σώμα του λαού. Δεν μιλάμε για χρήματα και δάνεια, αλλά για τη ζωή, την αξιοπρέπεια και για το δικαίωμα του ανθρώπου να έχει ένα σπίτι να στεγάσει την οικογένειά του.

Το ζήτημα των πλειστηριασμών είναι βαθιά πολιτικό, ταξικό και ανθρώπινο. Δεν είναι τυχαίο ότι όλες οι κυβερνήσεις ΝΔ, ΣΥΡΙΖΑ, ΠΑΣΟΚ έστησαν και θωράκισαν το σημερινό πλαίσιο, τον νέο Πτωχευτικό, τους ηλεκτρονικούς πλειστηριασμούς, τους νόμους υπέρ των τραπεζών και των funds. Ολοι παίζουν στο ίδιο γήπεδο, για να προστατεύσουν τα συμφέροντα του τραπεζικού κεφαλαίου και όχι τις ανάγκες των ανθρώπων του μόχθου.

Κι ενώ μιλούν για ανάπτυξη και επιτυχίες της οικονομίας, εμείς βλέπουμε τη βίαιη αφαίμαξη της ζωής μας και όλων των λαϊκών στρωμάτων. Βλέπουμε τραπεζίτες και διεθνή funds να θησαυρίζουν πάνω στα σπίτια που χτίστηκαν με την αγωνία και τον κόπο του λαού. Αυτή η κατάσταση όμως δεν είναι φυσικό φαινόμενο, είναι αποτέλεσμα ενός κακού και ξεπερασμένου συστήματος που έχει στο κέντρο του το κέρδος και όχι τον άνθρωπο.

Σε τέτοιες στιγμές, ένα Κομμουνιστικό Κόμμα πρέπει να δείξει ότι είναι έτοιμο να σταθεί δίπλα στον εργαζόμενο, στον άνεργο, στον νέο και στη λαϊκή οικογένεια.

Το ΚΚΕ τα τελευταία δύσκολα χρόνια έχει αποδείξει στην πράξη ότι δεν σκύβει το κεφάλι και δεν μπαίνει σε κυβερνητικές καρέκλες για να διαχειριστεί τη σαπίλα του συστήματος, δεν υποχωρεί και δεν ξεπουλά ποτέ τις αρχές του. Αυτή είναι μια τεράστια παρακαταθήκη. Ομως σήμερα χρειαζόμαστε κάτι παραπάνω, να φτάσουμε σε περισσότερο κόσμο, να οργανώσουμε, να εμπνεύσουμε, να κερδίσουμε νέους ανθρώπους, να ανάψουμε σπίθες παντού και να δείξουμε τον δρόμο, να νιώσει ο λαός τη δύναμή του.

Ο αγώνας για την κατοικία είναι κομμάτι αυτού του δρόμου. Γιατί το σπίτι του λαού είναι δικαίωμα. Και το δικαίωμα αυτό μπορεί να είναι πραγματικά εγγυημένο μόνο όταν κοινωνικοποιηθούν οι τράπεζες, όταν υπάρξει κεντρικός σχεδιασμός της οικονομίας με γνώμονα τις λαϊκές ανάγκες και όχι τα κέρδη του κεφαλαίου. Μέχρι τότε, ο δρόμος περνά μέσα από συνεχή και καθημερινή πάλη, με τα σωματεία, τις λαϊκές επιτροπές, με τους κατοίκους, να μπλοκάρουμε πλειστηριασμούς, να στηρίζουμε ο ένας τον άλλον, να μην αφήσουμε καμία οικογένεια μόνη της.

Για να είναι το ΚΚΕ πραγματικά έτοιμο στο κάλεσμα της Ιστορίας, πρέπει να είναι παρόν εκεί όπου χτυπά η καρδιά της κοινωνίας, στη δουλειά, στη γειτονιά, στη σχολή. Να μιλά πάντα για τα μεγάλα προβλήματα, αλλά και να πατά γερά στα μικρά, καθημερινά προβλήματα του λαού, στο νοίκι, στον μισθό, στο σχολείο του παιδιού, στο νοσοκομείο που δεν έχει γιατρούς, στο άγχος του νέου για το αύριο, στον αγώνα των νέων ζευγαριών να κάνουν οικογένεια και να σταθούν στα πόδια τους. Ο καθένας από εμάς, με τη στάση ζωής του, οφείλει να γίνεται παράδειγμα ανθρώπου, παράδειγμα κομμουνιστή. Να μιλά με επιχειρήματα που ο λαός καταλαβαίνει, να εμπνέει εμπιστοσύνη με τον λόγο και τη στάση του. Να δείχνει με το ίδιο του το παράδειγμα ότι η ζωή μπορεί να αλλάξει, ότι τίποτα δεν είναι αδύνατο, όταν στεκόμαστε όρθιοι και ενωμένοι, και διεκδικούμε το δίκιο που μας ανήκει.

Δεν φτάνει να λέμε ότι το σύστημα δεν διορθώνεται και πρέπει να αλλάξει, ο κόσμος το βλέπει αυτό. Το ζήτημα είναι να δείξουμε πως υπάρχει δρόμος και προοπτική, πως η δύναμη για την αλλαγή βρίσκεται στον οργανωμένο λαό και στο ΚΚΕ. Γιατί μόνο ο λαός μπορεί να σώσει τον λαό. Να συνεχίσουμε πιο δυνατά, πιο αποφασιστικά, πιο ανθρώπινα. Να παλέψουμε ώστε κανένα σπίτι να μην περάσει στα χέρια τραπεζίτη. Να υπερασπιστούμε την αξιοπρέπεια και τη ζωή μας. Να είμαστε ιδεολογικά καταρτισμένοι, ενωμένοι και έτοιμοι. Γιατί η Ιστορία δεν θα μας περιμένει, ούτε όμως και εμείς πρέπει να περιμένουμε.

Ζήτω το 22ο Συνέδριο του Κόμματος.

Ζήτω το Τιμημένο ΚΚΕ!

Ξεχωριστή σημασία έχουν οι παρακάτω εκτιμήσεις που περιλαμβάνονται στις Θέσεις της ΚΕ σχετικά με τις διεργασίες στο αστικό πολιτικό σύστημα:

- Διευρύνεται η δυσαρέσκεια στα λαϊκά στρώματα, όμως παραμένει «ρηχή», ενώ, παρά τα αγωνιστικά σκιρτήματα, η ανάπτυξη της ταξικής πάλης βρίσκεται πίσω απ' τις ανάγκες.

- Η αναμόρφωση του πολιτικού συστήματος αποτελεί βασική επιδίωξη των αστικών επιτελείων, με ισχυρό το ενδεχόμενο διαμόρφωσης ενός μαζικού σοσιαλδημοκρατικού-ρεφορμιστικού ρεύματος στο επόμενο διάστημα, που, αντικειμενικά, θα δυναμώσει τις οπορτουνιστικές πιέσεις στις γραμμές μας. Στο πλαίσιο αυτό ιδιαίτερο ρόλο παίζουν οι δυνάμεις του οπορτουνισμού μέσα στο κίνημα.

Η ορθότητα της παραπάνω εκτίμησης προκύπτει από την ίδια την αρθρογραφία «κριτικής» στις Θέσεις εκπροσώπων ποικίλων ιδεολογικών «ρευμάτων» του οπορτουνισμού, όπου διαπιστώνει κανείς ότι οι συγκλίσεις τους στην πολεμική ενάντια στη στρατηγική του Κόμματος είναι πραγματικά εκπληκτικές. Σταχυολογώντας:

- Κείμενο κριτικής απέναντι στη στρατηγική του Κόμματος, που δημοσιεύτηκε και στην ιστοσελίδα του Αριστερού Ρεύματος της ΛΑΕ, είναι από εκείνα που εκφράζουν τον λεγόμενο «αντιιμπεριαλιστικό» πόλο. Μας κατηγορεί για εμπέδωση της «τροτσκιστικής στροφής» που εξοβελίζει την «τακτική» προς χάριν της στρατηγικής, για «κηδεία του αντι-ιμπεριαλισμού», για «εγκατάλειψη της κομμουνιστικής παράδοσης» της Γ' Διεθνούς. Η παράδοση στην οποία απερίφραστα αναφέρεται ο συντάκτης είναι η γραμμή των «λαϊκών μετώπων» και των αστικοδημοκρατικών σταδίων. Βρίσκεται σε συντονισμό με τον ευρύτερο χώρο της εγχώριας πανίδας αλλά και διεθνώς, με διάφορες «πλατφόρμες» απέναντι στην «παγκοσμιοποίηση», των υποστηρικτών του «αντι-ιμπεριαλιστικού» άξονα (Κίνα, Ρωσία, BRICHS). Το άρθρο συνοψίζει τις συναφείς «θεωρητικές» κατασκευές, που έχουν στον πυρήνα τους τη λαθεμένη κατανόηση του ιμπεριαλισμού, υιοθετούν τα επιχειρήματα της αστικής τάξης της Ρωσίας περί «δίκαιου» πολέμου στην Ουκρανία, αναμηρυκάζουν τα περί υποτέλειας, «Ελλάδας - προτεκτοράτου» κ.ό.κ. Υιοθετεί το λογικά παράδοξο ότι «εγκαταλείπουμε» τον αντι-ιμπεριαλισμό, επειδή χρησιμοποιούμε, πολύ λέει, τον όρο αντι-καπιταλισμός. Ενδιαφέρον...

- Από τον ευρύτερο χώρο του ντεμέκ «αντι-ιμπεριαλισμού», πρόσφατο άρθρο που αναρτήθηκε στην ιστοσελίδα του γνωστού «Ομίλου» καταπιάνεται με «την τύφλα του ΚΚΕ» που δήθεν αθωώνει το NATO για τη Χούντα. Θα παρατηρούσε κάποιος ότι ο συντάκτης επιδεικνύει εδώ ανακλαστικά Ρανταπλάν, αλλά μάλλον θα τον αδικούσε, καθότι η για τουλάχιστον δύο χρόνια καθυστερημένη αντίδρασή του εξυπηρετεί προδήλως την τρέχουσα ανάγκη να αχτιφαριστεί ενόψει προσυνεδριακού διαλόγου ένας, περιορισμένος πάντως, κόσμος που εξακολουθεί να βρίσκεται σε «ώσμωση» με τον προβοκατόρικο αυτό χώρο.

- Η ΚΟΕ και ο «Δρόμος» διοργανώνουν το δεύτερο (!) συνέδριο «για το υπαρξιακό πρόβλημα της χώρας», αλλά ο επικεφαλής της οργάνωσης δεν παραλείπει να σχολιάζει στα ΜΚΔ «τα εσωτερικά προβλήματα του ΚΚΕ ενόψει συνεδρίου», όπως το «ουκρανικό» και «το κύμα αποχωρήσεων από το ΠΑΜΕ». Το πρόβλημα της χώρας αυτή τη φορά θα το λύσει το «ακηδεμόνευτο» κίνημα των Τεμπών, το σπονσοράρισμα του οποίου έχει αναλάβει εργολαβικά ο Ρ.Ρ. Την προηγούμενη φορά που το έκανε στις «πλατείες», θυμόμαστε να σηκώνει, «ακηδεμόνευτα» πάντα, στους ώμους του τον «Αλέξη», οπότε καλά θα πάει κι αυτό...

- Απ' τον «άλλο πόλο» του οπορτουνισμού πλούσια είναι η αρθρογραφία διαφόρων εκπροσώπων του «τεταρτοδιεθνιστικού» ρεύματος. Σε άρθρο στην «Εργατική Αριστερά», η Μ.Μ., στέλεχος της ΔΕΑ μας κάνει κριτική για σεχταρισμό επειδή αντικείμενο των Θέσεων είναι το «Κόμμα». Μας κατηγορεί κι αυτή για εγκατάλειψη της παράδοσης της Γ' Διεθνούς, αλλά για να εξηγούμαστε, όχι της παράδοσης των «λαϊκών μετώπων», αλλά αυτής του «ενιαίου εργατικού μετώπου». Επαναλαμβάνεται η κριτική στο Κόμμα για δήθεν υποστήριξη της «εθνικής γραμμής» στα ελληνοτουρκικά - κριτική που ο τροτσκιστικός χώρος μοιράζεται σχεδόν αυτούσια με το πρώην ΝΑΡ, νυν «Κομμουνιστική Απελευθέρωση». Το άρθρο ασκεί τέλος κριτική απέναντι στις Θέσεις του Κόμματος για τον «ατομικό δικαιωματισμό». Οι θέσεις αυτές, υποστηρίζει, αδυνατίζουν το «μέτωπο» απέναντι στην ακροδεξιά, τα κινήματα για τα «δικαιώματα» των γυναικών, των τρανς, των ομοφυλόφιλων κ.ά., ενώ διαγιγνώσκει και «εσωτερικό» πρόβλημα στο Κόμμα και στη νεολαία. Το ότι ο χώρος αυτός έχει καταπιεί αμάσητο όλο το οπλοστάσιο του «σύγχρονου» υποκειμενικού ιδεαλισμού, της ατζέντας των Liberals των ΗΠΑ, του ΝΑΤΟ και έχει υιοθετήσει την πρακτική της ΜΚΟ-ποίησης των «κινημάτων» των λογής «δικαιωμάτων και ταυτοτήτων», που φτάνουν μέχρι και σε κατάπτυστες πρακτικές «ενδοκινηματικού» κανιβαλισμού, δεν απασχολεί ουδόλως την ΔΕΑ και τα ποικιλώνυμα «μέτωπα» τα οποία κατά καιρούς πλαισιώνει, χωρίς ωστόσο ποτέ να βγάζει κανένα συμπέρασμα της προκοπής γιατί άραγε οδηγούνται όλα ανεξαιρέτως στα ίδια εκφυλιστικά αδιέξοδα...

- Σε παρεμφερές κλίμα κινείται και το άρθρο του Θ.Μ. από το «Ξεκίνημα» (pandiera.gr), για την «αναγκαιότητα του μεταβατικού προγράμματος» και των «μετώπων». Τα οποία μέτωπα στην περίπτωση της συγκεκριμένης οργάνωσης έχουν αποδειχθεί ενίοτε ιδιαιτέρως extralarge, έχοντας επίσης, όλα πάει άκλαφτα...

- Αρθρο που φιλοξενείται στο «Πριν» (1/11/2025) μας εγκαλεί επίσης για έλλειμμα μετωπικής πολιτικής και «μεταβατικών» στόχων, ενώ μας κατηγορεί για «απόσυρση» του στόχου της «ανατροπής», η οποία περίπου ταυτίζεται με το να πέσει ο Μητσοτάκης.

Θα μπορούσε η «ανθολόγηση» να είναι μακροσκελέστερη, ωστόσο, όπως διαπιστώνει κανείς, ο καμβάς της «κριτικής» απέναντι στο Κόμμα και τις Θέσεις για το 22ο Συνέδριο είναι κοινός: εγκατάλειψη της γραμμής του «μεταβατικού προγράμματος», των «ενδιάμεσων» πολιτικών στόχων. Αν πάμε και στο διά ταύτα των «στόχων» που μας καλούν οι «φίλοι» μας οι οπορτουνιστές να υιοθετήσουμε, εδώ θα βρει κανείς πραγματικά εκπληκτικές συγκλίσεις ανάμεσα σε «τεταρτοδιεθνιστές» και «λαϊκομετωπικούς», σε «ελευθεριακούς» και νοσταλγούς της «αυθεντικής» κομμουνιστικής παράδοσης, σε «αντι-ιμπεριαλιστές» και «liberals του κοσμοπολιτισμού» κ.ο.κ.:

Να πέσει (αυτή) η κυβέρνηση, να γίνει «μέτωπο» για τα οξυμένα λαϊκά προβλήματα, το «κοινωνικό κράτος», τη «δημοκρατία», τη «δικαιοσύνη», ενάντια στην «ακροδεξιά», να υιοθετήσει το κίνημα γραμμή κρατικοποιήσεων στα τρένα και πάει λέγοντας.

Παρεμπιπτόντως, να σημειώσουμε ότι όλοι αυτοί ταυτίζονται και στην εκτίμησή τους για δήθεν «ελλιποβαρή» συμβολή του Κόμματος στην πάλη για την Παλαιστίνη, χωρίς ωστόσο καμία εκ μέρους τους (αυτο)κριτική για συνοδοιπόρους τους σε διάφορα «μέτωπα», που έχουν κατά καιρούς στηρίξει τις πιο βρώμικες ΝΑΤΟικές επεμβάσεις, με πιο πρόσφατο παράδειγμα τους πανηγυρτζήδες για την πτώση του «δικτάτορα» Ασαντ. Ολοι αυτοί λοιπόν, που κατηγορούν το ΚΚΕ για εγκατάλειψη «μεταβατικών» προγραμμάτων και «μετώπων» - ασχέτως του τι σόι «μετάβαση» υποστηρίζει ο καθένας - εκείνο που δεν μπορούν να κρύψουν είναι αυτό που λέει το Κείμενο των «Θέσεων»: ότι ο ρόλος τους είναι αυτός του «μπροστινού» της σοσιαλδημοκρατίας μέσα στο κίνημα, την ώρα μάλιστα που το κίνημα πάει να κάνει βήματα ανασύνταξης.

Ο ρόλος τους είναι «επιχειρησιακά» ενταγμένος στον σχεδιασμό για την αναμόρφωση του αστικού πολιτικού συστήματος. Που, όσο θα συναντάει προβλήματα «στο πεδίο», εξαιτίας της ανυποληψίας των φορέων της σοσιαλδημοκρατίας και των περιθωρίων της καπιταλιστικής διαχείρισης που «στενεύουν», τόσο θα απαιτεί μεγαλύτερο συντονισμό των - ακόμη και «διαφορετικών» - φορέων του οπορτουνισμού, στον κύριο στόχο που είναι η ενσωμάτωση του κινήματος και η άσκηση πίεσης στις γραμμές και τη στρατηγική του Κόμματος της εργατικής τάξης.