Συμφωνώ με το σύνολο των Θέσεων της ΚΕ για το 22ο Συνέδριο του Κόμματος.

Στο κείμενο των Θέσεων η ΚΕ αποτυπώνει τα σοβαρά βήματα που έχουν γίνει στην ισχυροποίηση του Κόμματος, στην παρέμβασή μας στο εργατικό συνδικαλιστικό κίνημα. Είναι σημαντικό ότι παρά τα θετικά βήματα, την πρόοδο στη δουλειά μας, δεν κρύβονται αδυναμίες που υπάρχουν. Οι Θέσεις του 22ου Συνεδρίου του Κόμματος δίνουν τη δυνατότητα να εξετάσουμε τα βήματα που πρέπει να μετρήσουμε ώστε να ανέβει η ικανότητα παρέμβασης, δουλειάς με το Πρόγραμμα του Κόμματος στην κατεύθυνση της συγκέντρωσης δυνάμεων.

Στο Τρίτο Κεφάλαιο γίνεται η αναφορά: «Για εμάς κριτήριο συσχετισμού είναι η ριζική αλλαγή της κατάστασης στα πρωτοβάθμια πρώτα απ' όλα σωματεία με τη συσπείρωση των εργαζομένων στη λειτουργία και τη δράση τους, την άνοδο στην οργάνωση των εργαζομένων, την ίδρυση νέων σωματείων, την ενίσχυση του αντικαπιταλιστικού προσανατολισμού της πάλης, τη γενικότερη επίδραση της πολιτικής του ΚΚΕ, της αντίληψής του για τον ρόλο της εργατικής τάξης ως επαναστατικής δύναμης για τον σοσιαλισμό».

Στο διάστημα που εξετάζουμε υπάρχουν πολλά παραδείγματα στην καθημερινή ζωή και δράση της Οργάνωσης όπου μέλη της ΚΝΕ έχουν στηριχτεί και έχουν παίξει πρωτοπόρο ρόλο στον χώρο δουλειάς τους, συσπειρώνουν πολλούς συναδέλφους γύρω τους, έχουν γράψει δεκάδες από αυτούς στο σωματείο, έχουν δώσει μάχες με την εργοδοσία, ξεχωρίζουν με τη στάση τους και την προσωπικότητά τους, εκτιμούνται ως κομμουνιστές, έχουν στρατολογήσει.

Παρά τα βήματα που έχουν μετρηθεί, δεν έχουμε αντιμετωπίσει μια τυπικότητα που εντοπίζεται ως προς την ουσιαστική, με σχέδιο και διάρκεια, δραστήρια δουλειά των μελών της ΚΝΕ στα σωματεία τους. Το παραπάνω πρόβλημα εκφράζει συγχύσεις για το ποια είναι η αποστολή του νέου εργαζόμενου κομμουνιστή, πού και πώς γίνεται αναγνωρίσιμος ως πρωτοπόρος αγωνιστής, πού και πώς διεξάγει τον ιδεολογικό - πολιτικό αγώνα. Γεγονός που δεν μπορεί να λυθεί με μια γενική επίκληση, αλλά απαιτείται να παρθούν πρώτα και κύρια ιδεολογικά, πολιτικά και οργανωτικά μέτρα σε επίπεδο καθοδηγητικών οργάνων.

Πρώτα και κύρια αφορά το πού στρέφεται η καθοδηγητική προσοχή, άρα το πώς τα ίδια τα όργανα συζητάνε το περιεχόμενο και το σχέδιο της Κομματικής Οργάνωσης, δουλεύουν στην κατεύθυνση της εξειδίκευσης στους νέους και στις νέες των χώρων δουλειάς. Μια γενική συζήτηση και καθοδήγηση οδηγεί αναπόφευκτα να χάνεται από το οπτικό μας πεδίο αυτή η δουλειά, που πολλές φορές θέλει χρόνο για να δώσει αποτελέσματα. Αντίθετα, η συζήτηση μιας έκθεσης ενός μέλους της ΚΝΕ για τον χώρο δουλειάς του, ενός Γραμματέα για τους χώρους ευθύνης της ΟΒ και πώς θα δουλέψουμε με βάση την εκάστοτε ιεράρχηση, έχει αποδείξει ότι μπορεί να ανοίξει ορίζοντες στο ίδιο το καθοδηγητικό όργανο, στη δράση του ενός στον χώρο του, στο σωματείο του. Βοηθάει ώστε τα θετικά βήματα που στη μάχη μετράνε μέλη και στελέχη της ΚΝΕ, από δυνατότητες να γίνονται προσπάθεια για κατακτημένο τρόπο δουλειάς. Πολύ περισσότερο, βοηθάει ώστε να κατακτιέται μέθοδος από την πολύ σημαντική παρέμβαση των ΚΟ, να εκπαιδεύονται τα αυριανά μέλη και στελέχη του Κόμματος.

Με έναν τέτοιο τρόπο δουλειάς μπορούν να αντιμετωπιστούν συγχύσεις που στενεύουν τη ματιά και τη δράση. Συγχύσεις που προέρχονται από τη μικρή έως και καθόλου πείρα ενός νέου εργαζόμενου κομμουνιστή, ιδεολογικές και πολιτικές αδυναμίες που υπάρχουν και σε αυτό το έδαφος διαμορφώνονται σχηματοποιήσεις που κομματιάζουν την παρέμβασή μας (να του μιλήσω πρώτα για το συνδικάτο, μετά για το Κόμμα κ.ο.κ.).

Μια παρέμβαση που έχει ως αφετηρία ότι στο σωματείο ως σχολείο της ταξικής πάλης θα συναντηθούμε με εκατοντάδες εργαζόμενους που, ανεξάρτητα από πού ξεκινάει η σκέψη του καθενός, κάνουν τα πρώτα τους βήματα στη συνειδητοποίηση ότι απαιτείται συλλογικός αγώνας για να κερδηθεί ένα καλύτερο μεροκάματο, να παρθούν μέτρα προστασίας κ.ά. Δική μας υπόθεση, πέρα από τη στήριξη σε αυτό το πολύ σημαντικό πρώτο βήμα, είναι να βαθύνει η σκέψη και το συμπέρασμα, να «ξεσκεπαστεί» η λειτουργία του συστήματος, ο μηχανισμός εκμετάλλευσης, να αναδειχθούν οι δυνατότητες της εποχής αλλά και το καπιταλιστικό κέρδος ως εμπόδιο για να καρπωθούμε αυτές τις δυνατότητες. Να αναδειχθεί ότι ο αγώνας δεν είναι απέναντι σε μια μεμονωμένη εργοδοσία αλλά «τάξη απέναντι σε τάξη», γι' αυτό και απαιτείται κίνημα με τα χαρακτηριστικά και τον προσανατολισμό που αναφέρονται και οι Θέσεις. Σε αυτήν την παρέμβαση τα μέλη της ΚΝΕ αναγνωρίζονται ως πρωτοπόροι, αυτοί που δεν συμβιβάζονται με το άδικο, τον αρνητικό συσχετισμό, που έχουν σχέδιο και πίστη ο αγώνας να φτάσει μέχρι την κατάργηση της εκμετάλλευσης. Μπορούν να εμπνεύσουν, να τραβήξουν νέες δυνάμεις.

Συνεπώς, η ουσιαστική συμμετοχή του μέλους της ΚΝΕ στο σωματείο, στη λειτουργία και μαζικοποίησή του, στη συμβολή στις διεκδικήσεις του, δεν είναι ένα παράλληλο καθήκον που καμιά φορά θα ξεχνιέται ή θα βρίσκεται πιο χαμηλά στην καθοδηγητική προσοχή. Είναι το πεδίο όπου τα λόγια γίνονται πράξεις. Είναι δείκτης για την ωρίμανση των Οργανώσεων. Στην τελική, για έναν νέο άνθρωπο στις γραμμές του Κόμματος και της ΚΝΕ η δράση του στο μαζικό κίνημα αποτελεί αναπόσπαστο στοιχείο κομμουνιστικής διαπαιδαγώγησης.

Ξεχωριστής σημασίας ζήτημα είναι η καθοδηγητική στήριξη νέων ηλικιακά συντρόφων που είναι εκλεγμένοι σε ΔΣ εργατικών σωματείων. Μία πλευρά είναι η σχεδιασμένη αξιοποίησή τους για να συμβάλλουν ώστε να ανοίξουν νέοι δρόμοι επικοινωνίας σε χώρους που συγκεντρώνουν νεολαία, σε σχολές κατάρτισης, στα πανεπιστήμια με εργαζόμενους φοιτητές. Αυτοί οι σύντροφοι είναι οι πρώτοι που εκτίθενται στις πιέσεις της εργοδοσίας, στις επιθέσεις των άλλων πολιτικών και συνδικαλιστικών δυνάμεων, στη σκληρή ιδεολογική διαπάλη, η στήριξή τους αυξάνει την καθοδηγητική απαίτηση ώστε να χτίζουν αυτοπεποίθηση, να διαμορφώνουν χαρακτηριστικά στη μαζική δουλειά. Υπάρχουν παραδείγματα που με την καθοδήγηση του Κόμματος αναπτύσσονται νέα συνδικαλιστικά στελέχη από την ΚΝΕ. Διαδικασία που πρέπει να πάρει υπόψη τις ιδιαιτερότητες που απορρέουν φυσιολογικά και από τη μικρή φυσική και κομματική ηλικία, όπως η άγνοια εννοιών ή και νόμων, του οπλοστασίου της αστικής τάξης. Η αποσπασματική κατανόησή τους στο πώς αξιοποιούνται ως εργαλεία στα χέρια της εργοδοσίας για την ένταση της εκμετάλλευσης σε κάθε φάση σύμφωνα με την επιδίωξή της για συνεχή αύξηση της κερδοφορίας της. Η γνώση γύρω από την Ιστορία του κομμουνιστικού και εργατικού κινήματος στον κλάδο. Οπωσδήποτε όμως δεν πρέπει να μπαίνει σε δεύτερη μοίρα η θαρρετή χρέωση των τομέων δουλειάς στο πλαίσιο της ζωντανής λειτουργίας των σωματείων.

Οι Θέσεις για το 22ο Συνέδριο του Κόμματος εξετάζουν συνολικά τη διαμόρφωση του ανθρώπου μέσα στο καπιταλιστικό σύστημα, ολόκληρη την προσωπικότητα και τη ζωή του λαϊκού ανθρώπου. Αυτή η διαδικασία δεν περιορίζεται στον χρόνο εργασίας του καθενός και στις οικονομικές συνθήκες ζωής της οικογένειας, αλλά περιλαμβάνει την έκθεσή του στην αστική προπαγάνδα, και τους τρόπους που οργανώνεται η σκέψη του στην κατεύθυνση που θέλει ο ταξικός αντίπαλος, τόσο μέσω της εργασίας του, όσο και των μέσων κοινωνικής δικτύωσης, της Τέχνης, της Εκπαίδευσης και όλων των άλλων θεσμών του κράτους. Αντίστοιχα επιδιώκουμε να αναπτυχθεί και η δική μας δράση και παρέμβαση πολύπλευρα και αποτελεσματικά, λαμβάνοντας υπόψη ότι αυτή η δράση οργανώνεται σε μια καπιταλιστική κοινωνία που σαπίζει όλο και πιο πολύ και δίνει καθημερινά όλο και περισσότερα παραδείγματα αυτής της σήψης, ακόμα και στο επίπεδο της ανθρώπινης συμπεριφοράς.

Η προβολή της κομμουνιστικής ηθικής αποκτά ιδιαίτερη αξία μέσα στο πλαίσιο αυτό, το πώς δηλαδή διαμορφώνουμε τον κομμουνιστή και πώς θέτουμε το παράδειγμα, δίνοντας μια γεύση από την κοινωνία που θέλουμε να φτιάξουμε. Θεωρώ ότι έχει μεγάλη αξία, απέναντι στη σαπίλα που ζούμε καθημερινά, να αντιπαραθέτουμε όχι μόνο την καλλιέργεια της αφοβίας, της απειθαρχίας και της αγωνιστικότητας, αλλά, όπως επισημαίνει και το κείμενο των Θέσεων, την πάλη απέναντι στις εξαρτήσεις συμπεριφοράς, στον ναρκισσισμό, στον ατομισμό, στον διαχωρισμό κομματικής και προσωπικής ζωής. Να κατακτούμε και σε αυτό το επίπεδο την ενότητα σκέψης και δράσης.

Ο όρος δράση πρέπει να εννοηθεί όχι μόνο μέσα στο κίνημα, αλλά και στον επιστημονικό ή εργασιακό χώρο κάθε κομμουνιστή / κομμουνίστριας. Απέναντι στην υποταγή κάθε ανθρώπινης δραστηριότητας στο κέρδος, στην εμπορευματοποίηση της γνώσης και της Τέχνης, πρέπει να απαντήσουμε με τη δική μας στάση. Ως εκπαιδευτικοί θα κριθούμε και από τη φροντίδα μας για τον μαθητή, από το να μην κάνουμε ούτε βήμα πίσω σε ιδεολογήματα του τύπου «είναι χαμηλό το επίπεδο», «δεν παίρνουν όλοι τα γράμματα» - ιδεολογήματα που εξυπηρετούν τους στόχους της αστικής τάξης για μισοαμόρφωτους, μισοκαταρτισμένους και ευέλικτους εργαζόμενους. Θα κριθούμε από το κατά πόσο αναδεικνύουμε μέσα στον λαό και στην εκπαιδευτική κοινότητα τις πραγματικές επιδιώξεις του κεφαλαίου. Θα κριθούμε από το πόσο βοηθάμε τους μαθητές μας να διαμορφώνουν πολιτικό κριτήριο, να σκέφτονται, να αναζητούν την αλήθεια. Και πώς όλη αυτή η φροντίδα θα οδηγήσει τελικά και στην ένταξή τους στις γραμμές της ΚΝΕ.

Αντίστοιχα, στο κομμάτι του Πολιτισμού, οι Θέσεις αναφέρονται στην ανάγκη για πρωτοπόρα θεωρία, πρωτοπόρα δράση και πρωτοπόρο καλλιτεχνικό έργο. Εδώ θεωρώ ότι είναι ώριμο και απαραίτητο να ανοίξει πιο ζεστά η συζήτηση για το πώς εννοούμε το πρωτοπόρο έργο στον τομέα των εικαστικών. Να ξεκινήσει μια αντίστοιχη διαδικασία, όπως έχει καθιερωθεί με τα συνέδρια λογοτεχνίας του Κόμματος, ώστε να μελετηθεί και να προωθηθεί -να γίνει γνωστό πρώτα πρώτα στα κομματικά μέλη - τι θεωρούμε καλλιτεχνική πρωτοπορία, η οποία δεν μπορεί να είναι αξεχώριστη από τη θεωρία μας και από τη δράση στο κίνημα, γιατί αυτά τα δύο τροφοδοτούν την πρωτοπόρα σκέψη που θα δημιουργήσει το έργο.

Ως όπλο μπορεί εδώ να αξιοποιηθεί ακόμα περισσότερο και το κομματικό ραδιόφωνο, το οποίο έχει τη σημασία του δίπλα στον κομματικό Τύπο. Αναμφίβολα έχει γίνει σημαντική δουλειά αναβάθμισης του περιεχομένου του «904 Αριστερά στα FM» τα τελευταία δύο χρόνια, με τη συμβολή συντρόφων και οπαδών. Πέρα από το μουσικό κομμάτι του ραδιοφώνου, έχει παραχθεί υλικό χιλιάδων ωρών από τις εκπομπές λόγου, που θα μπορούσε να αξιοποιηθεί με ποικίλους τρόπους, να αποτελέσει βάση ή αφορμή για θεωρητικά κείμενα και εκδηλώσεις. Να αποτελέσει συνολικά ένα μέσο προβολής και αντεπίθεσης της Τέχνης που έχει ανάγκη ο λαός, της πολιτιστικής πρότασης του ΚΚΕ.

Οσον αφορά τον κομμουνιστή καλλιτέχνη, πιστεύω ότι αυτός κουβαλάει και ένα ακόμα χρέος. Να συμβάλει στη διαμόρφωση δημιουργικών ανθρώπων, να δείξει έμπρακτα ποιος θα είναι ο ρόλος της Τέχνης στον σοσιαλισμό και να συνδεθεί πιο ενεργά με τη δράση των σωματείων. Είναι πολύ σπουδαίες οι πρωτοβουλίες που παίρνουν τα σωματεία στον τομέα του Πολιτισμού, ώστε να συμβάλουν στη διαπαιδαγώγηση και επιμόρφωση των εργαζομένων, αλλά και στο να τους κάνουν να νιώσουν ότι τα σωματεία αγκαλιάζουν ουσιαστικά όλες τις πλευρές της ζωής τους. Ωστόσο, για να κάνουμε την πραγματική αντεπίθεση της εργατικής Τέχνης, δεν αρκεί να μένουμε σε επίπεδο καλέσματος, π.χ. «ελάτε να τραγουδήσουμε ή να εκθέσουμε για την Παλαιστίνη ή για τον πόλεμο» (κάλεσμα που κρύβει και τον κίνδυνο να φύγει ο καλλιτέχνης - εργαζόμενος ακριβώς με τις ίδιες σκέψεις που είχε όταν ήρθε, και που μπορεί να είναι π.χ. πασιφιστικές). Ούτε αρκεί (παρότι είναι απαραίτητη) η παροχή δωρεάν και καθολικής πρόσβασης στα πολιτιστικά δημιουργήματα μέσω τέτοιων δράσεων.

Εχουμε μάθει πολλά μέσα από την καθοδήγηση των καλλιτεχνικών δράσεων για το πώς μπορεί να δουλευτεί βαθύτερα ένα θέμα, πώς μπορούν να προκύψουν ακόμα και συλλογικά έργα μέσα από συζήτηση και συνεργασία και πώς μπορεί τελικά να φτάσει η Τέχνη, ακόμα και στις πιο προωθημένες της μορφές, στον κάθε απλό άνθρωπο μέσα από ξεναγήσεις και κουβέντες, και τελικά να αγαπηθεί και να γίνει απαραίτητη ως εργαλείο γνώσης του κόσμου. Επίσης, πρωτοβουλίες όπως αυτή της Ομοσπονδίας των Υπαλλήλων στις Περιφέρειες δείχνουν τον δρόμο για το πώς η Τέχνη ζυμώνεται με τον κόσμο, για το πώς μπορεί να δημιουργήσει σημαντικό έργο και κάποιος εργαζόμενος που δεν έχει σπουδάσει τα εικαστικά, αλλά μαθαίνει να αξιοποιεί τα χέρια και το μυαλό του, δημιουργώντας τη λαϊκή Τέχνη τού σήμερα. Είναι το επόμενο βήμα και η επόμενη πρόκληση για τους καλλιτέχνες, για να γίνει πράξη το σύνθημα «Τέχνη από τον λαό και για τον λαό».

Οι συνθήκες στις οποίες ζούμε φέρνουν νέες απαιτήσεις σε κάθε τομέα της δράσης μας, απαιτούν να βαθαίνει η σκέψη, η μελέτη, η ικανότητα για ανάδειξη των πραγματικών αιτιών για τα δεινά της ανθρωπότητας και το ξεσκέπασμα της αστικής προπαγάνδας, απαιτούν δράση με τον πραγματικό αντισυστημισμό και αξιοποίηση όλων των όπλων μας. Η ικανότητα των κομμουνιστών να κατανοούν και να επιδρούν στην κοινωνική πραγματικότητα και η ετοιμότητα για δράση σε όλες τις συνθήκες περνάνε και μέσα από την αξιοποίηση του Πολιτισμού ως μέσου συσπείρωσης, επιμόρφωσης, καλλιέργειας της δημιουργικότητας και συνολικά της προσωπικότητας σε κατεύθυνση επαναστατική.

Στη στήλη του Προσυνεδριακού Διαλόγου, στο φύλλο της Παρασκευής 21 Νοέμβρη 2025, δημοσιεύθηκε το άρθρο του Παύλου Μάρλη. Η δημοσίευσή του έγινε εκ παραδρομής, καθώς το ίδιο άρθρο είχε δημοσιευθεί στην ίδια στήλη και στο φύλλο της Παρασκευής 14 Νοέμβρη 2025.

Υπενθυμίζεται πως η Επιτροπή Δημόσιου Προσυνεδριακού Διαλόγου για το 22ο Συνέδριο του ΚΚΕ θα παραλαμβάνει κείμενα για δημοσίευση μέχρι τις 28/11/2025.

Καθένας και καθεμιά, που θέλουν να συμβάλλουν στον Διάλογο, μπορεί να στείλει ένα σημείωμα με ανώτατο όριο έκτασης τις 1.000 λέξεις. Ο καταμερισμός των κειμένων Διαλόγου στον «Ριζοσπάστη» ή στην ΚΟΜΕΠ γίνεται με ευθύνη της Επιτροπής, συνυπολογίζοντας τη χρονική διάρκεια της προσυνεδριακής περιόδου και τις δυνατότητες των δύο έντυπων οργάνων της ΚΕ του Κόμματος για την κάλυψη του Προσυνεδριακού Διαλόγου.

Σημειώματα που τυχόν έρθουν στην Επιτροπή είτε εκπρόθεσμα είτε ξεπερνούν την έκταση που έχει προσδιοριστεί, δεν θα δημοσιευτούν, θα τεθούν όμως υπόψη των αντιπροσώπων του Συνεδρίου.

Κάθε κείμενο πρέπει να έχει απαραίτητα όλα τα παρακάτω στοιχεία του συγγραφέα: Ονοματεπώνυμο, διεύθυνση, τηλέφωνο, Κομματική ή ΚΝίτικη Οργάνωση στην οποία ανήκει ή έχει επαφές, αν πρόκειται για φίλο του ΚΚΕ. Τα στοιχεία αυτά αποτελούν προϋπόθεση για τη δημοσίευση του κειμένου. Αποκλείονται από τη δημοσίευση κείμενα που είναι εκτός της θεματολογίας των Θέσεων της ΚΕ για το 22ο Συνέδριο, καθώς και κείμενα με αναφορές σε πρόσωπα ή σε ζητήματα που αφορούν συγκεκριμένη Κομματική Οργάνωση, που περιλαμβάνουν υβριστικούς χαρακτηρισμούς, θέσεις εχθρικές προς την ιδεολογία και τον χαρακτήρα του ΚΚΕ.

Τα κείμενα μπορούν να στέλνονται: α) Ηλεκτρονικά στη διεύθυνση: dialogos22@kke.gr, με την ένδειξη «Για την Επιτροπή Δημόσιου Προσυνεδριακού Διαλόγου». β) Ταχυδρομικώς στη διεύθυνση: Κεντρική Επιτροπή ΚΚΕ, Λεωφόρος Ηρακλείου 145, ΤΚ 14231 με την ένδειξη: «Για την Επιτροπή Δημόσιου Προσυνεδριακού Διαλόγου». γ) Μέσω των Κομματικών Οργανώσεων του ΚΚΕ.

Στις περιπτώσεις αποστολής ταχυδρομικώς ή μέσω Οργανώσεων, παρακαλούμε τους συμμετέχοντες στον Διάλογο, εφόσον έχουν τη δυνατότητα, να διευκολύνουν τη δουλειά της Επιτροπής στέλνοντας το κείμενο και σε ηλεκτρονική μορφή.

Οι συμμετέχοντες μπορούν να απευθύνονται στην Επιτροπή Δημόσιου Προσυνεδριακού Διαλόγου, στα τηλέφωνα επικοινωνίας: Ελενα Μποτζιολή 210.2592.144, Παντελής Καλαβρέζος 210.2592.548.

Κάνουμε πολλά, πολλές φορές με αυτοθυσία και αυταπάρνηση και ό,τι έχουμε κατακτήσει μέχρι σήμερα είναι αποτέλεσμα επίμονης προσπάθειας. Αυτό είναι αδιαμφισβήτητο.

Ζητούμενο όμως σήμερα είναι το πώς θα κατακτήσουμε μια ανώτερη, ποιοτικά αναβαθμισμένη δουλειά και παρέμβαση - με ό,τι αυτό συνεπάγεται για τις απαιτήσεις της καθοδηγητικής δουλειάς των οργάνων, όλου του Κόμματος - εναρμονισμένη με το Πρόγραμμα του Κόμματος, μέσα στην καθημερινότητα και όχι ως έκτακτη συνθήκη μπροστά σε μια εξέλιξη, μια μάχη που φυσικά θα έχουν και ιδιαίτερες απαιτήσεις.

Ετσι κι αλλιώς, ακόμα και το αποτέλεσμα που προκύπτει τελικά από μια συγκεκριμένη μάχη, κρίνεται - σε σημαντικό βαθμό - από το τι έχουμε καταφέρει στην κατά τ' άλλα πιο «αθόρυβη» και «αναποτελεσματική» περίοδο πριν από αυτή, σε περιόδους που τα πράγματα μοιάζουν στάσιμα ή ακόμα μπορεί να υπάρχει και ορισμένη οπισθοχώρηση. Ετσι για παράδειγμα, δεν θα ήμασταν στο ίδιο σημείο σε σχέση με το ανεβασμένο κύρος του Κόμματος που το συναντάμε στο άνοιγμά μας, σε σχέση με μια σχετικά αναβαθμισμένη ικανότητα δράσης και παρέμβασης των δυνάμεών μας και στο κίνημα, στην επεξεργασία θεμάτων, αιτημάτων, πλαισίων πάλης, αν δεν είχε προηγηθεί μια πιο μακροχρόνια προσπάθεια με την επεξεργασία του Προγράμματος του Κόμματος, με την προώθηση και προβολή του, με τη μελέτη του Δοκιμίου Ιστορίας του Κόμματος, με μελέτη συμπερασμάτων π.χ. από την περίοδο '12-'15, από μεγάλους εργατικούς - και όχι μόνο - αγώνες που ηγήθηκαν δυνάμεις μας.

Ομως, ισχύει και το αντίστροφο. Κενά και αδυναμίες που δεν αντιμετωπίζουμε στην «αθόρυβη» περίοδο και που μπορεί πράγματι σε αυτή τη φάση να μην φαίνεται ότι κοστίζουν, σε άλλες να φανούν επιζήμια. Γι' αυτό και σήμερα είναι απαίτηση των καιρών να μετρήσουμε πιο γρήγορα και σταθερά βήματα στην αντιμετώπιση κενών, δεδομένου ότι δρούμε σε περίοδο που εγκυμονεί μεγάλες εξελίξεις, ίσως και σημαντικά πιο επιδραστικές από αυτές που ζούμε σήμερα.

Αρα, μια «πιο βαθιά, ανώτερη επαναστατική συγκρότηση των οργανωμένων μας δυνάμεων με όρους που θα δυναμώνουν τη μαχητική, αταλάντευτη στάση, αντοχή και τη στρατηγική σταθερότητα, την ικανότητα δράσης σε όλες τις συνθήκες» όπως τίθεται στις Θέσεις, δεν αφορά καθήκον για ένα μακρινό μέλλον, αλλά το πως σήμερα σε μη επαναστατικές συνθήκες λειτουργούμε με τέτοια χαρακτηριστικά. Πως ακόμα και την πιο άχαρη δουλειά που χρειάζεται να γίνει, την εντάσσουμε στην επαναστατική δουλειά για τη συγκέντρωση δυνάμεων.

Ετσι, επειδή συχνά συζητάμε για την ανάγκη να αντιστοιχηθούμε, να καλλιεργούμε την ετοιμότητα και αντοχή στις γραμμές μας, ένα θέμα είναι τι σημαίνουν αυτά για ένα Τομεακό Οργανο στο σήμερα και όχι όταν η ημερήσια διάταξη θα υπαγορεύει άλλα πρακτικά καθήκοντα, που όμως θα προετοιμάζει ακριβώς γι' αυτά.

Ορισμένες τέτοιες πλευρές:

Για παράδειγμα, ετοιμότητα σημαίνει σήμερα ως στέλεχος να εξασφαλίζω την καθημερινή μελέτη του «Ριζοσπάστη» χωρίς να υποκύπτω σε δυσκολίες από τα άστατα ωράρια ή άλλες, να εξασφαλίζω την επαφή και το διάβασμα των εκδόσεων της «Σύγχρονης Εποχής», των επεξεργασιών του Κόμματος και όχι μόνο ή κυρίως μπροστά σε ένα πιο απαιτητικό καθήκον. Εδώ εντάσσονται στοιχεία που μπορούν να γίνουν πιο συστηματικά, ιδιαίτερα στα πλαίσια ενός οργάνου, μιας Τομεακής Επιτροπής, ενός Γραφείου ΚΟΒ που βοηθάνε να αποκτιέται τριβή με τη μελέτη, να γίνεται καλώς εννοούμενη συνήθεια. Για παράδειγμα, πότε ο καθένας μας έγινε καλύτερος, απέκτησε μεγαλύτερη πολιτική αυτοπεποίθηση; Οταν κληθήκαμε να γράψουμε μια ανακοίνωση, ένα άρθρο, να ετοιμάσουμε μια ομιλία για μια σύσκεψη, όταν προσπαθήσαμε να εξηγήσουμε ότι ο Κεντρικός Σχεδιασμός είναι σχέση παραγωγής και όχι οργανωτικό - τεχνικό εργαλείο και πρώτα στραμπουλήξαμε τη γλώσσα μας κ.α. Πολύ περισσότερο που το καθήκον της μελέτης είναι το πρώτο, όταν λέμε ότι ένα όργανο, ακόμα και η ίδια η ΚΟΒ πρέπει και μπορεί να επεξεργάζεται ένα θέμα που αφορά στον χώρο ευθύνης της σε όλες του τις πλευρές.

`Η αντίστοιχα, αντοχή χτίζεται στον βαθμό που η συνεργασία με τα στελέχη και τα μέλη του Κόμματος κατακτήσουμε να γίνει βδομαδιάτικη συνήθεια, να προετοιμάζεται η συνεδρίαση της ΚΟΒ με καλούς όρους, που θα διασφαλίζουν τη συλλογικότητα στη σκέψη, τη γνώμη, τη συμμετοχή στο σχέδιο της ΚΟΒ, τη συζήτηση για τα συμπεράσματα που προκύπτουν από μάχες που δίνουμε. Που και το σχέδιο της ΚΟΒ δεν αφορά απαρίθμηση ενεργειών με βάση τι δυνάμεις και πού τις έχουμε, αλλά κυρίως να αφορά επεξεργασία που ανοίγει ορίζοντες για το πού πρέπει να κοιτάει ο προσανατολισμός μας με βάση τις αποφάσεις και τα κριτήριά μας. Τελικά, ένα τέτοιο σχέδιο μπορεί να ξεκλειδώνει ακόμα και το πώς αξιοποιούνται καλύτερα και περισσότερες δυνάμεις - κομματικά μέλη, οπαδοί, άλλοι άνθρωποι με μεράκι και ικανότητες σε τομείς δουλειάς. Η συζήτηση για την παρέμβαση στον χώρο ευθύνης είχε ορισμένα τέτοια χαρακτηριστικά. Συνέβαλλε σε σημαντικό βαθμό να συγκεντρώσουμε την προσοχή μας σε χώρους - μέτωπα - θέματα σημαντικά για τη συγκέντρωση δυνάμεων που μέχρι πρότινος μπορεί να μην είχαμε ασχοληθεί είτε «γιατί δεν είχαμε δυνάμεις» - και αυτό θέμα προσανατολισμού προέκυψε ότι είναι σε ορισμένες περιπτώσεις - είτε γιατί αλλιώς είχαμε συνηθίσει έως τότε. Αντίστοιχα, αυτή η συζήτηση συνέβαλλε σε ορισμένες περιπτώσεις να πάρουμε διορθωτικά μέτρα σε σχέση με ιεραρχήσεις που είχαμε κ.ο.κ. Κυρίως όμως να συνειδητοποιούμε πιο ουσιαστικά τι είναι και τι αφορά ο χώρος ευθύνης της ΚΟΒ και ότι ως ΚΟΒ έχουμε ευθύνη για τη διάδοση των στόχων και του σκοπού του Κόμματος σε αυτόν.

Μια τέτοια προσπάθεια με τέτοια χαρακτηριστικά και άλλα, που να διαμορφώνουν ετοιμότητα - αντοχή στο επίπεδο κάθε οργάνου μπορεί να ανεβάζει τη στάθμη της ιδεολογικής, πολιτικής και οργανωτικής ικανότητας για ό,τι το αφορά, την καθοδήγηση ΚΟΒ, Κ.Ο., επεξεργασίας θεμάτων, μετώπων. Τελικά, μπορεί να ανεβάζει τη στάθμη όλου του Κόμματος. Στον βαθμό που κατακτάμε στην καθημερινή μας δράση, ως ενιαίο καθήκον - και όχι τρέχοντας να βγει ένα πρόγραμμα ενεργειών, συνελεύσεων, ημερομηνιών που μπορεί «να μας βγάζει και την ψυχή» - κάθε μας ενέργεια να εντάσσεται στην προσπάθεια διαμόρφωσης προϋποθέσεων - αυτών που περνάνε από το χέρι μας - της επαναστατικής ανατροπής. Αυτό μπορεί να απαντά και σε αυτό που εκφράζεται σε στιγμές, όπως «κούραση» ειδικά όταν μια προσπάθεια δεν έχει άμεσο αποτέλεσμα, συμβιβασμό με δυσκολίες που μπορεί να είναι και υπαρκτές, «όριο» στη δράση κ.λπ. Μπορεί να διαμορφώνει τους όρους για «Κόμμα έτοιμο για όλα» με την απαιτούμενη αποφασιστικότητα και μαχητικότητα όλων μας μέσα σε κάθε τι που κάνουμε.

Το κείμενο των Θέσεων της ΚΕ για το 22ο Συνέδριο το διαπερνά απ' άκρη σ' άκρη η διαπίστωση της ανάγκης να αλλάξει επίπεδο με γρήγορους ρυθμούς η καθοδηγητική μας δουλειά. Η παρέμβασή μας στο κίνημα, στην πραγματικότητα γύρω μας, να πάρει χαρακτηριστικά παρέμβασης με τη στρατηγική μας. Με το Πρόγραμμα του Κόμματος.

Το ανέβασμα της ιδεολογικής δουλειάς, του ιδεολογικού - μορφωτικού - πολιτιστικού επιπέδου των Οργανώσεων, είναι προϋπόθεση για την υλοποίηση αυτού του στόχου και περιγράφονται με σαφήνεια στο κείμενο των Θέσεων τα βήματα που πρέπει να κάνουμε, συλλογικά αλλά και ο καθένας από μας, για να τον πετύχουμε.

Σωστά αναφέρεται ότι μπροστά στις εξελίξεις, το ενδεχόμενο κάποιας απότομης καμπής της ταξικής πάλης μπορεί να γεννήσει απαιτητικές καταστάσεις για το Κόμμα μας, ακόμα και την εμφάνιση επαναστατικής κατάστασης, και την ανάγκη το Κόμμα να είναι έτοιμο να παίξει τον ιστορικό του ρόλο.

Είναι όμως αυτός ο μόνος παράγοντας που κάνει το ιδεολογικό - πολιτικό - οργανωτικό ατσάλωμα του Κόμματος τόσο επιτακτικό στις μέρες μας; Αραγε, χωρίς το ενδεχόμενο επαναστατικής κατάστασης, θα μπορούσαμε να συνεχίσουμε να παρεμβαίνουμε στην πραγματικότητα σαν χθες, μέσα στις νέες συνθήκες που διαμορφώνονται; Θα ήταν κάτι τέτοιο αρκετό; Και αν όχι, ποιο είναι αυτό το καινούργιο που απαιτεί από μας καινούργια αντιμετώπιση;

Στο πρώτο κεφάλαιο του κειμένου περιγράφονται οι συνθήκες όπως διαμορφώνονται στην Ελλάδα και διεθνώς.

Η όξυνση των ανταγωνισμών, αποτέλεσμα της κεντρικής σύγκρουσης ΗΠΑ - Κίνας για την πρωτοκαθεδρία στο διεθνές ιμπεριαλιστικό σύστημα, αλλά και από τις διεκδικήσεις των ιμπεριαλιστικών κέντρων στο ξαναμοίρασμα του κόσμου. Η διαρκής απειλή νέας παγκόσμιας καπιταλιστικής οικονομικής κρίσης ως αποτέλεσμα των τεράστιων συσσωρευμένων κεφαλαίων, αλλά και της αλματώδους ανάπτυξης των παραγωγικών δυνάμεων στις μέρες μας. Η τεράστια όξυνση όλων των αντιθέσεων του καπιταλισμού και οι δυσκολίες που αυτή γεννάει στην ίδια την λειτουργία της καπιταλιστικής οικονομίας, είναι στοιχεία που αυξάνουν την επιθετικότητα και την αποφασιστικότητα της αστικής τάξης να υλοποιήσει τους σχεδιασμούς της εξασφαλίζοντας όσο το δυνατόν μεγαλύτερη μερίδα στο μοίρασμα που επιχειρείται. Αλλά και εξασφαλίζοντας ταυτόχρονα την απρόσκοπτη λειτουργία της καπιταλιστικής οικονομίας με κάθε μέσο, απέναντι στην όποια πιθανή όξυνση της ταξικής πάλης. Το αστικό κράτος γίνεται γι' αυτούς τους σκοπούς πιο επιτελικό για τα συμφέροντα του κεφαλαίου. Ο ταξικός του χαρακτήρας προβάλλει όλο και πιο καθαρά στις διάφορες λειτουργίες του.

Σ' αυτές τις συνθήκες οι αστικές τάξεις δεν διστάζουν απέναντι στο όποιο ενδεχόμενο να αιματοκυλίσουν τους λαούς για τα συμφέροντά τους, να διαπράξουν γενοκτονίες και τα όποια φρικιαστικά εγκλήματα, όπως δείχνουν οι ιμπεριαλιστικοί πόλεμοι σε Ουκρανία, Μέση Ανατολή, αλλά και οι πολεμικές προετοιμασίες των ιμπεριαλιστών διεθνώς.

Η τεράστια τεχνολογική πρόοδος της εποχής μας, ψηφιοποίηση, Τεχνητή Νοημοσύνη κ.λπ. στα χέρια του κεφαλαίου προσφέρουν στην αστική τάξη νέα εργαλεία στην ενσωμάτωση των συνειδήσεων των λαϊκών στρωμάτων, αλλά και πρόληψης και καταστολής των οξυμένων ταξικών αντιθέσεων. Ταυτόχρονα όμως, όσο αυξάνεται η χρήση των νέων τεχνολογιών στην καπιταλιστική παραγωγή τόσο ενισχύεται η τάση πτώσης του ποσοστού κέρδους του κεφαλαίου, κάτι που οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια στην αύξηση του βαθμού εκμετάλλευσης της εργατικής δύναμης. Οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια στην αύξηση της σχετικής και απόλυτης εξαθλίωσης της εργατικής τάξης. Στην αύξηση της ανεργίας. Σε νομοσχέδια - εκτρώματα που θα προωθούν την αύξηση του χρόνου εργασίας.

Αυτές οι εξελίξεις δεν αποτελούν «κακές» επιλογές κάποιας συγκεκριμένης πολιτικής. Είναι αποτέλεσμα της λειτουργίας αντικειμενικών νόμων στη λειτουργία της καπιταλιστικής οικονομίας και δεν γίνεται να αναιρεθούν. Η πορεία δεν αντιστρέφεται όσο την παραγωγή θα τη σχεδιάζει το κεφάλαιο με γνώμονα το κέρδος του.

Σε αυτό το σκηνικό που διαμορφώνεται, το σκέλος της ιδεολογικής πάλης του προλεταριάτου ενάντια στην αστική πολιτική, ενάντια στη σοσιαλδημοκρατία, την οποία το σύστημα προσπαθεί με ζήλο να αναστηλώσει για να προλάβει τα αδιέξοδά του, αποκτά νέα, αναβαθμισμένη σημασία.

Είναι ανάγκη η εργατική τάξη να μην εγκλωβιστεί ξανά σε αφηγήματα καλύτερης, δικαιότερης διαχείρισης του καπιταλισμού. Σε πιθανές αναλύσεις που μπορεί να παρουσιάζουν την Τεχνητή Νοημοσύνη, την τεχνολογία γενικότερα, ως την πηγή της φτώχειας και της ανεργίας. Που δαιμονοποιούν την τεχνολογία αλλά αθωώνουν τη λειτουργία και τις νομοτέλειες της καπιταλιστικής οικονομίας. Που κρύβουν την ουσία της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης.

Το ίδιο μέτωπο της ιδεολογικής πάλης θα χρειαστεί να ενταθεί και σε επίπεδο δήμων και Περιφερειών, εκεί όπου οι κεντρικοί σχεδιασμοί του κεφαλαίου φτάνουν να υλοποιούνται μέχρι τις γειτονιές όπου ζει και εργάζεται η εργατική τάξη. Ηδη σε παραθαλάσσιες περιοχές προωθείται με γρήγορους ρυθμούς η υλοποίηση των στόχων του κεφαλαίου για επενδύσεις στον τουρισμό και την εστίαση. Γίνεται ξεκάθαρα φανερή η συμπόρευση των διαφόρων διοικήσεων των δήμων με συγκεκριμένους επιχειρηματίες και μερίδες της αστικής τάξης. Δρομολογούνται με γρήγορους ρυθμούς ξεπουλήματα φιλέτων και μοίρασμα περιοχών ενδιαφέροντος ανάμεσα σε επιχειρηματικούς ομίλους, που απειλούν να μετατρέψουν τις περιοχές όπου ζουν οι λαϊκές οικογένειες σε απέραντα «πάρκα επιχειρηματικότητας», επιδεινώνοντας ακόμα περισσότερο το ήδη δυσβάσταχτο κόστος ζωής των λαϊκών οικογενειών αλλά και τους όρους πώλησης της εργατικής δύναμης.

Είναι ανάγκη τώρα, σε αυτές τις συνθήκες, να ανέβει η ικανότητα παρέμβασης, δείχνοντας την πραγματική αιτία αυτών των εξελίξεων, αποκαλύπτοντας τον εκμεταλλευτικό χαρακτήρα της καπιταλιστικής οικονομίας, που δεν αλλάζει κάτω από κανένα μείγμα διαχείρισης. Να ανέβει η ικανότητα να αποκαλύπτουμε τον ταξικό χαρακτήρα του αστικού κράτους. Να δείχνουμε την προοπτική της επαναστατικής ανατροπής του καπιταλισμού ως τη μόνη ουσιαστική λύση των οξυμένων προβλημάτων και των αδιεξόδων της καπιταλιστικής ανάπτυξης. Ως το πραγματικό τέλος των πολέμων, της βαρβαρότητας, της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο. Σε γενικές γραμμές η ταξική πάλη πρέπει να ξεπερνάει τα όρια του καπιταλιστικού συστήματος.

Το βάρος αυτής της διαφωτιστικής δουλειάς, που έχει ήδη ανοίξει και πρέπει να ενταθεί περισσότερο, να πάρει πιο μόνιμα και σίγουρα χαρακτηριστικά, δεν γίνεται να μην πέσει στις ΚΟΒ και στα άμεσα καθοδηγητικά τους όργανα. Εκεί θα κληθούμε να δώσουμε αυτήν τη μάχη. Εκεί πρέπει να δώσουμε όλο το βάρος μας για να ξεπεράσουμε αδυναμίες και καθυστερήσεις. Εκεί θα μετρηθούμε στο ξεπέρασμα συνηθειών, στο ξεπέρασμα του βολέματος και της πεπατημένης, στο κατά πόσο θα μπορέσουμε να καταγράψουμε διακριτά βήματα στο ανέβασμα της ικανότητάς μας να δουλεύουμε με το Πρόγραμμα του Κόμματος. Το απαιτούν οι συνθήκες και η εποχή.