Την αίσθηση ότι «τώρα κάτι αλλάζει» προσπαθεί να κατοχυρώσει η κυβέρνηση στη συνείδηση των εργαζομένων, με τις βαρύγδουπες ανακοινώσεις για την επέκταση των τεσσάρων κλαδικών συμβάσεων και τις προθέσεις της να αυξήσει σταδιακά τον κατώτερο μισθό.

«Πρώτο βήμα» για την αποκατάσταση απωλειών, «βήμα το βήμα ξανακερδίζουμε την εργασία» και άλλες παρόμοιες διατυπώσεις, προσεκτικά επιλεγμένες από όλα τα κυβερνητικά στελέχη, δίνουν το περίγραμμα του κλίματος που θέλουν να κυριαρχήσει: Οτι αξίζει οι εργαζόμενοι να κάνουν υπομονή και στο αόριστο μέλλον μπορεί να είναι ανάμεσα σε όσους θα «ωφεληθούν» από την περιβόητη «δίκαιη ανάπτυξη», που είναι σκέτη απάτη για το λαό.

Η κυβερνητική προπαγάνδα δεν μπορεί και δεν γίνεται να κρύψει ότι για τους εργαζόμενους είναι εδώ, παραμένει ενεργό και μάλιστα εμπλουτίζεται όλο το αντεργατικό οπλοστάσιο που οικοδομήθηκε ιδιαίτερα τα τελευταία χρόνια με τους εκατοντάδες μνημονιακούς νόμους και με τη συμβολή της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ. Εξάλλου, αν πραγματικά ήθελε η κυβέρνηση να επαναφέρει μισθούς, συντάξεις και δικαιώματα, δεν είχε παρά να υιοθετήσει τις προτάσεις των συνδικάτων που έφερε το ΚΚΕ στη Βουλή και τις οποίες απέρριψε ως «ανεδαφικές» και «αντισυνταγματικές».

Και η ίδια η κυβέρνηση, άλλωστε, από τη μία φιλοτεχνεί με φιέστες τάχα φιλεργατικό προφίλ και από την άλλη δεσμεύεται ότι δεν πρόκειται να πειραχτεί ούτε τρίχα από αυτό το οπλοστάσιο.

Οτι οι όποιες ρυθμίσεις προωθεί δεν αμφισβητούν την ανάγκη να διαφυλαχθούν η ανταγωνιστικότητα των επιχειρηματικών ομίλων και το «φιλικό επενδυτικό περιβάλλον», που προϋποθέτει ένταση της εκμετάλλευσης για τους εργαζόμενους και το λαό.

Γι' αυτό η κυβέρνηση όχι μόνο δεν αμφισβητεί, αλλά θωρακίζει και επεκτείνει όλα εκείνα τα «νόμιμα» εργαλεία που έχουν στα χέρια τους οι εργοδότες, ώστε η όποια «επέκταση» των κλαδικών συμβάσεων που θα υπογραφούν να είναι τελικά κενό γράμμα για τη μεγάλη πλειοψηφία των εργαζομένων: Από τα εργολαβικά συνεργεία, τα δουλεμπορικά γραφεία και τις θυγατρικές εταιρείες, μέχρι το δικαίωμα να μη δίνουν τα μητρώα των εργαζομένων τους.

Οι επιχειρηματικοί όμιλοι έχουν επίσης στα χέρια τους το μεγάλο «όπλο», που πρώτη η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ ετοιμάζεται να εφαρμόσει: Τον μνημονιακό νόμο των κυβερνήσεων ΠΑΣΟΚ - ΝΔ, με βάση τον οποίο ο κατώτατος μισθός καθορίζεται με Υπουργική Απόφαση, με κριτήρια την «ανταγωνιστικότητα» και την «παραγωγικότητα», που σημαίνει ψίχουλα στο διηνεκές για την εργατική τάξη.

Εξάλλου, η όποια «ανακούφιση» εξαγγέλλεται από την κυβέρνηση είναι ήδη ναρκοθετημένη από τη μείωση του αφορολόγητου ορίου, από τις αυξήσεις στον ΕΝΦΙΑ και τα υπόλοιπα χαράτσια, από ένα σωρό αντεργατικά χτυπήματα, όπως η διευκόλυνση των ομαδικών απολύσεων και τα εμπόδια στην κήρυξη της απεργίας κ.ο.κ.

Από την άλλη, η ίδια η κυβέρνηση, που καμώνεται ότι «σιγά - σιγά» επαναφέρει εργατικά δικαιώματα, διαφημίζει κάθε τόσο την «εργαλειοθήκη» του ΟΟΣΑ, που περιλαμβάνει νέα βάρβαρα μέτρα για τους εργαζόμενους, όπως τη διαμόρφωση του «υποκατώτατου» μισθού με βάση όχι την ηλικία, αλλά την «εμπειρία»...

Για όλους τους παραπάνω λόγους, οι εργοδοτικές αντιδράσεις περιορίζονται στις «συστάσεις» προς την κυβέρνηση και τα άλλα αστικά κόμματα να μην ξεπεράσει η παροχολογία τα «εσκαμμένα», στο πλαίσιο και του προεκλογικού ανταγωνισμού. Στο παρασκήνιο αξιοποιούν τις κυβερνητικές εξαγγελίες για να παζαρέψουν νέα προνόμια και μέτρα ενίσχυσης της επιχειρηματικότητας, όπως φοροαπαλλαγές, εισφοροαπαλλαγές, «αναπτυξιακά» πακέτα χρηματοδότησης, φθηνό δανεισμό, φθηνή Ενέργεια κ.λπ. Ενώ ορισμένοι δεν χάνουν ευκαιρία να πλέξουν το κυβερνητικό εγκώμιο ενόψει ΔΕΘ.

Στον αντίποδα των επιδιώξεων κυβέρνησης και εργοδοσίας, πρέπει τώρα να οργανωθούν ακόμα πιο επιθετικοί - διεκδικητικοί αγώνες, με αφετηρία τα συλλαλητήρια ενόψει ΔΕΘ. Στο επίκεντρο να μπουν ο αγώνας με σύνθημα «Μπροστά οι δικές μας ανάγκες», το αίτημα για ανάκτηση όλων των απωλειών, η επαναφορά του κατώτατου μισθού στα 751 ευρώ και των κλαδικών Συλλογικών Συμβάσεων με ουσιαστικές αυξήσεις, η κατάργηση όλων των αντεργατικών μνημονιακών νόμων.