Οσο κι αν προσπαθεί η κυβέρνηση να πείσει για το αντίθετο, η ρύθμιση που προωθεί για τα «κόκκινα» δάνεια, σε συνεννόηση με τραπεζίτες και «θεσμούς», οδηγεί σε ένταση των εκβιασμών και των απειλών στα λαϊκά νοικοκυριά να κόψουν και από τα απολύτως αναγκαία, για να ανταποκριθούν στην εξυπηρέτηση του δανείου τους.

Εκτός από τον μπαμπούλα της έξωσης και των πλειστηριασμών, που παραμονεύει στη γωνία για τους περισσότερους υπερχρεωμένους δανειολήπτες, δεν είναι λίγοι εκείνοι που θα αποκλειστούν από οποιαδήποτε ρύθμιση και «προστασία», εξαιτίας των εισοδηματικών κριτηρίων που μειώνονται κι άλλο, όπως γινόταν άλλωστε κάθε χρόνο και με τον «νόμο Κατσέλη».

Οπως σημείωνε χαρακτηριστικά χτες ο «Ριζοσπάστης», ένα «προνομιούχο» ζευγάρι χωρίς παιδιά θα αντιμετωπίσει άμεσα τον κίνδυνο να χάσει το σπίτι του, αν το εισόδημά του ξεπερνάει τα 1.500 ευρώ το μήνα, που σημαίνει μισθός 750 ευρώ για καθέναν από τους δύο! Από κει και πάνω, κάηκες!

Και να σκεφτεί κανείς ότι για να δικαιολογήσει την αυστηροποίηση της νομοθεσίας, η κυβέρνηση ισχυρίζεται πως θέλει να διαχωρίσει τους δανειολήπτες που έχουν πραγματικά ανάγκη, από εκείνους που «λάθρα» κάνουν χρήση του νόμου, ενώ έχουν τα εισοδήματα και την περιουσία να ξεπληρώσουν τα δάνειά τους.

Επιβεβαιώνεται και απ' αυτήν τη ρύθμιση ότι άλλος είναι ο στόχος της κυβέρνησης και όχι η πραγματική προστασία των υπερχρεωμένων λαϊκών νοικοκυριών από τις εξώσεις και τους πλειστηριασμούς: Να πιάσει τη «μαρίδα» από το γιακά, τις φτωχές λαϊκές οικογένειες, και να τις οδηγήσει μέχρι το γκισέ της τράπεζας, για να ακουμπήσουν και την τελευταία δεκάρα, προκειμένου να «ξεκοκκινίσει» το δάνειο και να μην μπουν σε μεγαλύτερες περιπέτειες με την πρώτη κατοικία.

Αυτός είναι άλλωστε και ο πιο σίγουρος τρόπος για να πιαστούν οι στόχοι μείωσης των «κόκκινων» δανείων κατά 35 δισ. ευρώ την τριετία 2019 - 2021, όπως προβλέπει η συμφωνία με τους «θεσμούς», όπου προαναγγέλλεται επίσης η απογείωση των πλειστηριασμών στους 130.000!

Δεν είναι όμως μόνο οι εκβιασμοί σ' αυτούς που χρωστάνε. Προκλητικά η κυβέρνηση απειλεί και όσους δεν έχουν χρέη στις τράπεζες ότι θα αναγκαστούν αυτοί να πληρώσουν για τα «κόκκινα» δάνεια, αν δεν αποδεχτούν να χάσει το σπίτι ο γείτονας, ή να καταδικαστεί στην απόλυτη ένδεια για να εξυπηρετήσει το δάνειό του.

Εκεί αποσκοπεί η συζήτηση περί νέας ανακεφαλαιοποίησης των τραπεζών, με «κούρεμα» καταθέσεων και κρατικό χρήμα, που θα πληρώσει ο λαός με τη φορολογία, αν μέσα στις συμφωνημένες προθεσμίες δεν πιαστούν οι στόχοι για τα «κόκκινα» δάνεια. Που σημαίνει υποδαύλιση του «κοινωνικού αυτοματισμού» και χτύπημα της αλληλεγγύης, που μέχρι τώρα εμπόδιζε έως έναν βαθμό την κυβέρνηση και τους τραπεζικούς ομίλους να βάλουν μαζικά στο χέρι τα σπίτια των φτωχών ανθρώπων.

Καθόλου τυχαία, επίσης, η κυβέρνηση συμφώνησε με τραπεζίτες και «θεσμούς» να διαρκέσει η ρύθμιση για έναν χρόνο και μετά να υπάρξει νέα. Είναι βέβαιο ότι στον «επόμενο τόνο», οι προϋποθέσεις για την ελάχιστη προστασία θα γίνουν ακόμα χειρότερες, μέχρι να απελευθερωθούν πλήρως οι εξώσεις και οι πλειστηριασμοί.

Αλλωστε, και με τη ρύθμιση που προωθείται τώρα, ενισχύεται ο ρόλος της τράπεζας στην απευθείας επιβολή των όρων εξυπηρέτησης του δανείου, αφήνοντας τον δανειολήπτη «στα δόντια της».

Αν σε λίγους μήνες σταματήσει να ανταποκρίνεται στα συμφωνημένα, πράγμα πολύ πιθανό, αν κρίνουμε από τη σταθερή αύξηση όσων χρωστάνε σε Εφορία και Ταμεία, τότε μοιραία θα βρεθεί μπροστά στο ενδεχόμενο να χάσει το σπίτι του.

Ο λόγος που γίνονται όλα αυτά, είναι για να «εξυγιανθούν» οι τράπεζες, εξασφαλίζοντας κονδύλια που θα τις επιτρέψουν να χρηματοδοτήσουν την «ανάπτυξη», δηλαδή τους επιχειρηματικούς ομίλους. Παράλληλα, η διαχείριση των «κόκκινων» δανείων γίνεται μοχλός για το ξεκαθάρισμα των «βιώσιμων» επιχειρήσεων, προκειμένου στον επόμενο γύρο να αποσπάσουν τη μερίδα του λέοντος από τις κρατικές και τραπεζικές ενισχύσεις.

Επιβεβαιώνεται και μ' αυτόν τον τρόπο ότι δεν μπορεί να υπάρξει ανάπτυξη που να υπηρετεί ταυτόχρονα τα κέρδη των ομίλων και τα συμφέροντα του λαού. Και ότι προϋπόθεση για να ικανοποιηθούν οι λαϊκές ανάγκες είναι να δυναμώσει σήμερα η σύγκρουση με την πολιτική στήριξης της ανταγωνιστικότητας και της κερδοφορίας των επιχειρήσεων, να ανοίξει ο δρόμος για ριζικές αλλαγές.