Μπροστά σε δρομολογημένες όπως όλα δείχνουν εξελίξεις, εντείνεται η πολιτική αντιπαράθεση γύρω από την ΠΓΔΜ, έχοντας σταθερά στο επίκεντρο την ονοματολογία. Αν και σε νέους ρόλους, οι πρωταγωνιστές παραμένουν ίδιοι όπως όταν ενέσκηψε το ζήτημα, με το διαμελισμό της πρώην ενιαίας Γιουγκοσλαβίας.

Τότε ήταν η ΝΔ, το ΠΑΣΟΚ και ο Συνασπισμός που διαμόρφωναν την «εθνική γραμμή» στο θέμα της ΠΓΔΜ, μέσα από τις συμφωνίες τους στις συσκέψεις των πολιτικών αρχηγών υπό τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας, το 1992, εστιάζοντας στο όνομα της γείτονος χώρας. Τώρα, η ΝΔ, το ΠΑΣΟΚ και ο διάδοχος του Συνασπισμού, ο ΣΥΡΙΖΑ, τσακώνονται για το ποιος ευθύνεται που το ζήτημα παραμένει σε εκκρεμότητα 26 χρόνια μετά, αναπαράγοντας όπως και τότε την ονοματολογία.

Οπως τότε, έτσι και τώρα, κρύβουν επιμελώς τους σχεδιασμούς ΗΠΑ - ΝΑΤΟ - ΕΕ για τα Βαλκάνια. Σχεδιασμούς που τότε οδήγησαν στη διάλυση της Γιουγκοσλαβίας, ενώ σήμερα αφορούν ένα νέο γύρο ξαναμοιράσματος σφαιρών επιρροής, σε ανταγωνισμό με τη Ρωσία.

Τότε, οι ελληνικές κυβερνήσεις, για λογαριασμό της αστικής τάξης, εκπλήρωναν το δικό τους ρόλο στην προώθηση αυτών των επικίνδυνων σχεδιασμών, ενώ (και) σήμερα, υπηρετώντας τα ίδια συμφέροντα, υποστηριχτές και πάλι της ένταξης των κρατών της Βαλκανικής στην ΕΕ και στο ΝΑΤΟ, οι αστικές δυνάμεις αποτελούν δραστήριο τμήμα υλοποίησης των ιμπεριαλιστικών επιδιώξεων.

Αλλωστε, ο στόχος της «ευρωατλαντικής ολοκλήρωσης» των Βαλκανίων συνδέεται άμεσα με το «όραμα» της ελληνικής αστικής τάξης και των κομμάτων της για ανάδειξη της χώρας σε ενεργειακό και διαμετακομιστικό κόμβο.

Τον ίδιο στόχο, αυτόν της αναβάθμισης του ρόλου της Ελλάδας στην ευρύτερη περιοχή, ως της μοναδικής έως τότε χώρας - μέλους της ΕΟΚ και του ΝΑΤΟ, υπηρετούσε και η αποδοχή του διαμελισμού της πρώην ενιαίας Γιουγκοσλαβίας, τον οποίο η Γερμανία χαρακτήρισε «μεγάλη επιτυχία» της εξωτερικής της πολιτικής, ενώ ΗΠΑ και ΝΑΤΟ συμμετείχαν ενεργά.

ΝΔ, ΠΑΣΟΚ και «Συνασπισμός» συντάσσονταν πλήρως με αυτά τα σχέδια, υπηρετώντας τα συμφέροντα του ελληνικού κεφαλαίου, που τα επόμενα χρόνια αναδείχτηκε σε οικονομικό «παίχτη» στα Βαλκάνια, παρά τις διαφορές που παρέμεναν για το όνομα των Σκοπίων.

Θυμίζουμε ότι η ΝΔ, ως κυβέρνηση, έπαιξε ρόλο στο διαμελισμό της πρώην Γιουγκοσλαβίας και ο τότε υπουργός Εξωτερικών, Α. Σαμαράς, συνυπέγραψε την απόφαση των ομολόγων του για αναγνώριση της Βοσνίας και της Κροατίας, στις 16 Δεκέμβρη 1991, που άνοιξε τον ασκό του Αιόλου.

Το ΠΑΣΟΚ, από την πλευρά του, κατήγγειλε στα λόγια την απόφαση της ΕΟΚ, βρίσκοντας «ελλειμματικό» το γεγονός ότι δεν συνοδεύτηκε από εγγυήσεις ως προς τη μελλοντική ονομασία των Σκοπίων! Λίγες μέρες νωρίτερα, ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ είχε συμφωνήσει στην αναγνώριση της Βοσνίας και της Κροατίας, στη συνάντηση των Ευρωπαίων σοσιαλιστών στις Βρυξέλλες!

Αλλά και ο τότε «Συνασπισμός» κατάπιε αμάσητη την ΕΟΚική απόφαση για διάλυση της πρώην Γιουγκοσλαβίας και το μόνο που βρήκε να ψελλίσει, ήταν ότι «είναι θετικές και αξιοποιήσιμες» οι προϋποθέσεις που έθεσε η ΕΟΚ για την αναγνώριση της ΠΓΔΜ.

Μπροστά στον ορυμαγδό της ονοματολογίας που αναζωπυρώνεται, λειτουργεί αποπροσανατολιστικά και συγκαλύπτει τις επικίνδυνες εξελίξεις που κυοφορούνται στα Βαλκάνια, χρειάζεται να αποκαλυφθούν οι υπηρεσίες που πρόσφεραν διαχρονικά όλα τα κόμματα, πλην ΚΚΕ, στην εμπέδωση των ιμπεριαλιστικών σχεδιασμών στην ευρύτερη περιοχή.

Μόνο το ΚΚΕ αποκάλυψε από την πρώτη στιγμή τις πραγματικές ιμπεριαλιστικές στοχεύσεις και τους κινδύνους που έκρυβε ο διαμελισμός της πρώην ενιαίας Γιουγκοσλαβίας, καλώντας το λαό να αντιταχθεί σθεναρά. Μόνο το ΚΚΕ κατήγγειλε την έξαρση του εθνικισμού, με τη σκόπιμη εμμονή όλων των άλλων κομμάτων στην ονοματολογία.

Ειδικά για το όνομα των Σκοπίων, το ΚΚΕ παραμένει σταθερό στη θέση πως από τη στιγμή που διεξάγεται διαπραγμάτευση για «κοινώς αποδεκτή λύση», κάθε λύση στην οποία περιλαμβάνεται το όνομα «Μακεδονία» ή όποια παράγωγά του, θα πρέπει ρητά να ορίζεται μόνο ως γεωγραφικός προσδιορισμός. Επίσης, να μπει τέλος στην αλυτρωτική προπαγάνδα, να υπάρξει αμοιβαία αναγνώριση του απαραβίαστου των συνόρων, της εδαφικής ακεραιότητας και κυριαρχίας των δύο χωρών.

Σήμερα, τα Βαλκάνια βρίσκονται ξανά στο επίκεντρο επικίνδυνων σχεδίων και ανταγωνισμών, στους οποίους η Ελλάδα διεκδικεί αναβαθμισμένο ρόλο. Από αυτήν τη σκοπιά πρέπει ο λαός να κρίνει τις εξελίξεις και τη στάση όλων των κομμάτων και, προπάντων, να βρίσκεται σε επαγρύπνηση.