Το πολυνομοσχέδιο που κατέθεσε η κυβέρνηση «για την επιτάχυνση του κυβερνητικού έργου», με τον προπαγανδιστικό τίτλο «παράλληλο πρόγραμμα», κάθε άλλο παρά τέτοιο είναι.

Στην πραγματικότητα, περιέχει μέτρα που αφορούν τον πυρήνα της αντιλαϊκής πολιτικής της κυβέρνησης, διατάξεις - προαπαιτούμενα για βαθύτερες αντιδραστικές αλλαγές σε άλλους τομείς του κυβερνητικού προγράμματος και, δίπλα σε όλα αυτά, μια σειρά από μέτρα για τη διαχείριση της φτώχειας, που επαναδιατυπώνονται από παλιότερους νόμους.

Δεν περνάει, τέλος, απαρατήρητο ότι σε ορισμένα σημεία του νομοσχεδίου, η κυβέρνηση ενσωματώνει αποσπασματικά κάποια αιτήματα που προέβαλλε το κίνημα, όχι με στόχο βεβαίως τη θεμελίωση δικαιωμάτων και κατακτήσεων των εργαζομένων αλλά σε μια προσπάθεια να «κλείσει στόματα», να χειραγωγήσει και να ενσωματώσει αντιδράσεις, ιδιαίτερα μπροστά στην κατάθεση των νομοσχεδίων για το Ασφαλιστικό και τα Εργασιακά.

Με αυτόν τον τρόπο πρέπει να διαβαστεί το νομοσχέδιο - «σκούπα» της κυβέρνησης από τους εργαζόμενους και το λαό, και να μην περάσει η προπαγάνδα της ότι συζητάει και ψηφίζει ρυθμίσεις που ανακουφίζουν τα λαϊκά στρώματα από τα δεινά των μνημονίων.

Ας δούμε ορισμένα παραδείγματα: Με το νομοσχέδιο, η κυβέρνηση συστήνει επιτροπή για την αναμόρφωση εκ νέου της Τοπικής Διοίκησης, την αναθεώρηση δηλαδή του σημερινού «Καλλικράτη». Πρόκειται για σοβαρή παρέμβαση στη δομή της κρατικής διοίκησης, η οποία, όπως και οι προηγούμενες, γίνεται για να προσαρμοστεί καλύτερα ο κρατικός μηχανισμός, σε όλη του την κλίμακα, στις σύγχρονες και συνεχώς μεταβαλλόμενες ανάγκες του κεφαλαίου.

Η πείρα από τον «Καποδίστρια» Ι και ΙΙ, και κυρίως από τον «Καλλικράτη», αυτό επιβεβαίωσε, αφού η βαθμίδα της Τοπικής Διοίκησης αναβαθμίστηκε σε ό,τι αφορά τη σημασία της στο πέρασμα της αντιλαϊκής πολιτικής και στην πιο αποτελεσματική εξυπηρέτηση των συμφερόντων μεγάλων επιχειρηματικών ομίλων.

Ανάλογο παράδειγμα είναι και οι διατάξεις που περιέχει το νομοσχέδιο για το Προσφυγικό. Εκτός του ότι επιχειρεί να διευθετήσει ζητήματα που προκύπτουν από τους ανταγωνισμούς μερίδων του κεφαλαίου, όπως για τη μεταφορά προσφύγων και μεταναστών από ναυτιλιακές εταιρείες, δίνει επιπλέον τη διαχείριση των Κέντρων Μεταναστών σε ΝΠΙΔ μη κερδοσκοπικού χαρακτήρα, δηλαδή σε ΜΚΟ, οι οποίες αναγορεύονται και επίσημα «κουμανταδόροι» αυτών των κέντρων, βασικοί πυλώνες άσκησης της μεταναστευτικής πολιτικής από την πλευρά του κράτους.

Στα μέτρα που αποτελούν πρόδρομο βαθύτερων αλλαγών σε βάρος του λαού, μπορούμε να εντάξουμε τη λειτουργία του Νοσοκομείου Σαντορίνης υπό την Ανώνυμη Εταιρεία Μονάδων Υγείας ΑΕ, που θα γίνεται με καθαρά ιδιωτικοοικονομικά κριτήρια. Προφανώς, πρόκειται για πιλότο του «μοντέλου» που θα ακολουθηθεί στο σύστημα Υγείας στη χώρα μας.

Αλλά και τη λεπτομερή καταγραφή από την Ηλεκτρονική Διακυβέρνηση Κοινωνικής Ασφάλισης (ΗΔΙΚΑ) των προνοιακών κοινωνικών επιδομάτων και των στοιχείων των δικαιούχων, που παλιότερα είχε υποδειχτεί ως το πρώτο βήμα για την κατάργηση αυτών των επιδομάτων μέσω της ενσωμάτωσής τους στην οικονομική ενίσχυση του «ελάχιστου εγγυημένου εισοδήματος», στα όρια της ακραίας φτώχειας.

Στο νομοσχέδιο επαναδιατυπώνονται ορισμένα άλλα μέτρα για τη διαχείριση της ακραίας φτώχειας, και αυτά όχι για όλους (παροχή δωρεάν ρεύματος, επίδομα σίτισης και ενοικίου κ.ά.) καθώς και ορισμένες δίκαιες διεκδικήσεις του κινήματος (όχι τυχαία, αφορά μέτρα που δεν έχουν δημοσιονομικό κόστος ούτε έρχονται σε αντιπαράθεση με την εργοδοσία), όπως η παροχή αδειών στα «πεντάμηνα», ή η κατάργηση της ΠΝΠ για την ποινικοποίηση των μαθητικών αγώνων κ.ά. Τα τελευταία είναι το «αμπαλάζ» για να συγκαλυφθεί η ουσία των άλλων μέτρων του νομοσχεδίου, αλλά και του συνόλου της αντιλαϊκής πολιτικής της κυβέρνησης, διαμορφώνοντας ψεύτικες προσδοκίες, την ίδια ώρα που στρώνεται το έδαφος για τις νέες ανατροπές σε Ασφαλιστικό και Εργασιακά που ακολουθούν άμεσα.