Η κατάθεση του νομοσχεδίου για τη δημιουργία της «μικρής ΔΕΗ», αποσπασμένης από την ήδη ιδιωτικοποιημένη ΔΕΗ, που στη συνέχεια θα ιδιωτικοποιηθεί ακόμα περισσότερο, έγινε δεκτή με διάφορα «ζήτω» αλλά και καταγγελίες.

Οσοι πανηγυρίζουν (ΝΔ - ΠΑΣΟΚ κ.λπ.) λένε ανοιχτά ότι η απόφαση ανοίγει πεδίο δόξης λαμπρό για την κερδοφορία του κεφαλαίου. Η εξέλιξη αυτή στηρίζεται στη γενική κατεύθυνση για απελευθέρωση της αγοράς Ενέργειας, που προβλέπεται ήδη από τη Συνθήκη του Μάαστριχτ και έχει εξειδικευτεί από το 1992 μέχρι σήμερα με πλήθος οδηγιών της ΕΕ και νόμων.

Οσοι καταγγέλλουν την απόφαση ως «ξεπούλημα» αλλά δε λένε λέξη για τη στρατηγική της απελευθέρωσης της Ενέργειας, όπως ο ΣΥΡΙΖΑ, υποκρίνονται. Γιατί ενώ δεν αμφισβητούν την αιτία, που είναι η στρατηγική της ΕΕ, ο καπιταλιστικός δρόμος ανάπτυξης, ενοχλούνται από το αποτέλεσμα! Θυμίζουμε άλλωστε ότι και η δική τους παράταξη το 1999 είχε συναινέσει, μαζί με την πλειοψηφία της ΓΕΝΟΠ-ΔΕΗ, στο άνοιγμα του δρόμου για την ιδιωτικοποίηση. Αυτό που άλλωστε δηλώνουν είναι ότι αν γίνουν κυβέρνηση δε θα αναγνωρίσουν τα αποτελέσματα. Θα ήταν απλά ένας αστείος ισχυρισμός, έστω ψηφοθηρικός, αν δεν καλλιεργούσε επικίνδυνη επανάπαυση, αν δεν έβγαζε από το κάδρο τον αντίπαλο στον οποίο πρέπει να στοχεύουν τα βέλη του λαϊκού κινήματος, δηλαδή την ΕΕ και τα μονοπώλια.

Τόσο η σημερινή κυβερνητική απόφαση όσο και προηγούμενες ήταν αναμενόμενες από την εποχή που αποφασίστηκε η συγκρότηση της ενιαίας εσωτερικής αγοράς ηλεκτρικής ενέργειας στην Ευρώπη. Οι εξελίξεις αυτές επιταχύνθηκαν από τις διεργασίες που γίνονται στη Νοτιοανατολική Μεσόγειο και αφορούν τόσο την ηλεκτροπαραγωγή όσο και τις ηλεκτρικές διασυνδέσεις Ισραήλ, Κύπρου, Ελλάδας, με παράλληλη επέκταση των λεγόμενων Ανανεώσιμων Πηγών Ενέργειας σε όλο το νησιωτικό σύμπλεγμα.

Κοινός παρονομαστής όλων των εξελίξεων γύρω από τη ΔΕΗ σε όλη την ιστορία της ήταν ένας: Η λειτουργία της επιχείρησης για το καπιταλιστικό κέρδος. Αυτό ήταν το πρόβλημα είτε ιδιοκτήτης ήταν το κράτος είτε όποιος ιδιώτης.

Από τον πρώτο νόμο της απελευθέρωσης (τον 2773/99) μέχρι τώρα η «ρεαλιστική» γραμμή αντίθεσης στα συγκεκριμένα βήματα ιδιωτικοποίησης αλλά όχι στη στρατηγική που την υπηρετεί αποκαλύφθηκε. Το «ούτε μια μετοχή στους ιδιώτες» στη συνέχεια έγινε «να διατηρηθεί η πλειοψηφία των μετοχών στο κράτος». Οταν προωθήθηκε η απελευθέρωση των δικτύων, ως γραμμή άμυνας παρουσιάστηκε το να μείνουν κρατικά τα εργοστάσια της ΔΕΗ και έτσι ψηφίστηκε η διάσπαση της ΔΕΗ σε θυγατρικές. Τώρα εμφανίζουν ως δήθεν «γραμμή άμυνας» την κατοχή του λιγνίτη από το κράτος και το δικαίωμα των καταναλωτών να επιλέγουν δίκτυο. Για ποια άμυνα, λοιπόν, γίνεται λόγος;

Η ανάγκη για ηλεκτρική ενέργεια λαϊκή περιουσία έχει ωριμάσει καιρό πριν. Αυτό μπορεί να γίνει μόνο με το λαό στην εξουσία, αποδεσμευμένο από την ΕΕ, έχοντας κοινωνικοποιήσει τα μονοπώλια (μαζί και αυτά της Ενέργειας). Παλεύοντας σε αυτή την κατεύθυνση το εργατικό κίνημα, η Λαϊκή Συμμαχία μπορεί να βάζει εμπόδια στην προώθηση της πολιτικής της απελευθέρωσης.