Οση σχέση έχει με την αλήθεια το ότι οι εργαζόμενοι και ο λαός έχουν κάτι θετικό να περιμένουν από τη συνέχιση της αντιλαϊκής πολιτικής μετά το τυπικό τέλος των μνημονίων, άλλη τόση σχέση με την πραγματικότητα έχει και η κυβερνητική προπαγάνδα, με αφορμή τις προτάσεις για τη συνταγματική αναθεώρηση, ότι ο λαός μπορεί να προσδοκά πως η «θεσμική θωράκιση» των αντιλαϊκών κυβερνήσεων, του αστικού κράτους και των μηχανισμών του μπορεί να σηματοδοτήσει θωράκιση των δικαιωμάτων του.

Η αστική «δημοκρατία μετά τα μνημόνια» όχι μόνο είναι ίδια με αυτή κατά τη διάρκεια των μνημονίων, αλλά «διδαγμένη από τα προηγούμενα χρόνια», κατά τα λόγια του πρωθυπουργού, έρχεται να «θωρακίσει» ακόμα περισσότερο τα συμφέροντα του κεφαλαίου και αντίστοιχα να θωρακιστεί ακόμα περισσότερο απέναντι στο λαό, στις ανάγκες και τα δικαιώματά του.

Αυτό εξάλλου εξυπηρετούν και οι κυβερνητικές προτάσεις που παρουσιάστηκαν με τον «καημό» της φθοράς του αστικού πολιτικού συστήματος και στόχο τη διασφάλιση της «συνέχειας» και της «σταθερότητας» στην άσκηση της κυβερνητικής αντιλαϊκής πολιτικής, όπως π.χ. η αντιδραστική πρόταση για την ενίσχυση με τη μια ή την άλλη μορφή του ρόλου του Προέδρου της Δημοκρατίας, η πρόταση για «εποικοδομητική ψήφο δυσπιστίας» ώστε να μη διαταράζεται η εναλλαγή των αστικών κυβερνήσεων και πάει λέγοντας.

Αυτό εξυπηρετούν και οι κυβερνητικές διακηρύξεις περί «θωράκισης» των κοινωνικών δικαιωμάτων, με διατάξεις που θα έχουν χαρακτήρα διακήρυξης, όπως άλλωστε συμβαίνει σε κάθε αστικό Σύνταγμα, χωρίς όμως κανένα πρακτικό αντίκρισμα για το λαό. Ενώ άλλες συνταγματικές διατάξεις ουσιαστικά θα αξιοποιούνται για να αναιρέσουν τις όποιες διακηρύξεις αφού θα εκφράζουν την προστασία του πυρήνα των συμφερόντων των επιχειρηματικών ομίλων, την ανάπτυξη δηλαδή με κριτήριο τα κέρδη. Ετσι π.χ. που την ώρα που η ενεργειακή φτώχεια θα γενικεύεται ως αποτέλεσμα της «απελευθέρωσης» του κλάδου για τους επιχειρηματικούς ομίλους, ως αποτέλεσμα του ότι η πρόσβαση στην Ενέργεια είναι εμπόρευμα, του ότι η Ενέργεια παράγεται με σκοπό το κέρδος... το αστικό Σύνταγμα υποκριτικά θα «διακηρύσσει», κατά τον ΣΥΡΙΖΑ, το «δικαίωμα στην πρόσβαση όλων» στην Ενέργεια κ.ά.

Αλλωστε, οι εκατοντάδες αντιλαϊκοί νόμοι που ψηφίζει το Κοινοβούλιο, π.χ. με την «κωδικοποίηση» - μονιμοποίηση όλης της αντεργατικής νομοθεσίας των μνημονίων, από τις κατασχέσεις σπιτιών και καταθέσεων των λαϊκών στρωμάτων που γίνονται «με το νόμο», από τον αυταρχισμό στους χώρους δουλειάς μέχρι την περιστολή λαϊκών δημοκρατικών δικαιωμάτων, όπως το παραπέρα χτύπημα του δικαιώματος στην απεργία κ.λπ., εντάσσονται στη «δημοκρατική» και «συνταγματική νομιμότητα». Αυτήν τη «νομιμότητα» συνέχισε και ενίσχυσε η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ πιάνοντας το νήμα από τους προηγούμενους.

Ο ΣΥΡΙΖΑ αξιοποιεί τις προτάσεις του για τη συνταγματική αναθεώρηση ως μια ακόμα ψεύτικη διαχωριστική γραμμή με τη ΝΔ, παρουσιάζοντάς τες ως τάχα «κόκκινη γραμμή» ανάμεσα στη «συντήρηση» και την «πρόοδο». Επιχειρεί έτσι να θολώσει τα νερά και ταυτόχρονα να ρίξει κι άλλες γέφυρες προς άλλες δυνάμεις της σοσιαλδημοκρατίας, προς διαμόρφωση «εναλλακτικών» αστικής διαχείρισης.

Την ίδια στιγμή που βαφτίζει «προοδευτικές» προτάσεις που είναι καημοί της αστικής τάξης, σε άλλα υπερώριμα αιτήματα όπως π.χ. το διαχωρισμό κράτους - Εκκλησίας, «στρίβει διά του αρραβώνος», μιλώντας για «εξορθολογισμό των σχέσεων».

Για το σκοπό αυτό, «φουσκώνει» και τα περί διαφθοράς, επιχειρώντας να κρύψει ότι πρόκειται για «λουλούδι» που φυτρώνει πάνω στο έδαφος του σάπιου εκμεταλλευτικού συστήματος που και ο ίδιος υπηρετεί, αλλά και ότι δεν ευθύνεται μόνο και κυρίως αυτή για την απαξίωση του αστικού πολιτικού συστήματος, αλλά η ίδια η βάρβαρη πολιτική που διαδοχικά υπηρετούν.

Ο λαός μας χρειάζεται να δει πίσω απ' την κουρτίνα: Μόνο ο δικός του αγώνας - και όχι οι δήθεν αλλαγές απ' τα πάνω - μπορεί να κατοχυρώσει και λαϊκά δημοκρατικά δικαιώματα, όπως και τις υπόλοιπες ανάγκες του. Οι τομές που έχει ανάγκη δεν μπορούν να έρθουν από το σάπιο εκμεταλλευτικό σύστημα και όσους το υπηρετούν, αλλά μόνο σε σύγκρουση με το κεφάλαιο και την εξουσία του.