Τα αναθέματα κατά των μπλόκων των αγροτών αφορούν αποκλειστικά στη συγκεκριμένη μορφή πάλης επειδή - όπως επαναλαμβάνεται - είναι εκείνη που «κατ' εξοχήν δημιουργεί προβλήματα στην κοινωνία και στην οικονομία».

Τα «έκτακτα αγροτοδικεία» που έχουν στηθεί επιδιώκουν στο όνομα των μπλόκων και της «παράλυσης που δημιουργούν» να καταδικάσουν την ίδια την έννοια της διεκδίκησης, της διαμαρτυρίας και του αγώνα, συνολικά, αφού αυτή καθαυτή είναι που - με ή χωρίς μπλόκα - θεωρείται σαν «ποινικά κολάσιμη» συμπεριφορά από τους ποικίλων ιδιοτήτων «στρατοδίκες».

*

Αλλωστε, αυτοί που σήμερα εμφανίζονται με την τήβεννο του «αγροτοδίκη», είναι οι ίδιοι χτεσινοί «εισαγγελείς» που

τη μια καταγγέλλουν «υπονόμευση της οικονομίας» όταν απεργούν οι εργάτες,

την άλλη εξοργίζονται για τη «διατάραξη της τάξης» όταν διαδηλώνουν φοιτητές,

την παράλλη στιγματίζουν την «αντικοινωνική συμπεριφορά» όταν κινητοποιούνται οι λιμενεργάτες,

την επομένη διαπιστώνουν «συντεχνιακή αντίληψη» όταν διαμαρτύρονται οι άνεργοι των stage κ.ο.κ.

***

Με άλλα λόγια, δεν έχει υπάρξει μέχρι τώρα ούτε μια μορφή πάλης που να «τους αρέσει», που να «την εγκρίνουν», που να «την εισηγούνται». Καμία!

*

Ολες, κάποιο «πρόβλημα» δημιουργούν.

*

Και προφανώς. Αυτός άλλωστε είναι ο σκοπός τους. Να δημιουργήσουν πρόβλημα.

Οχι, βέβαια, στο «έθνος», στην «πατρίδα», στο «κοινωνικό σύνολο», όπως λένε η εκάστοτε κυβέρνηση, ο ΣΕΒ, ο κ. Μίχαλος, ο κ. Μητσοτάκης και τα διάφορα τηλεπαραθυροειδή.

*

Σκοπός της κάθε λαϊκής κινητοποίησης, όπως αυτή των αγροτών, είναι να δημιουργήσει πρόβλημα στους εκπροσώπους μιας πολιτικής που

άλλοτε συκοφαντεί τους αγρότες σαν «τραμπούκους»,

άλλοτε συκοφαντεί τους δημόσιους υπάλληλους σαν «ρετιρέ»,

άλλοτε συκοφαντεί τους λιμενεργάτες σαν «αριστοκράτες»,

άλλοτε συκοφαντεί τους μαθητές σαν «ταραξίες»,

άλλοτε συκοφαντεί τους εργαζόμενους στα stage σαν «αναξιοπρεπείς»,

άλλοτε συκοφαντεί τους μικροεπαγγελματίες σαν «φοροφυγάδες»

και άλλοτε συκοφαντεί τις γυναίκες που τους αυξάνουν τα όρια συνταξιοδότησης κατά 15 χρόνια σαν «βολεμένες»!

***

Μια κινητοποίηση, μια διαμαρτυρία, μια απεργία, μια κατάληψη, μια οποιαδήποτε μορφή διεκδίκησης αιτημάτων, με τρόπο οργανωμένο και μαζικό, έχει ακριβώς αυτή τη σημασία:

Οτι δημιουργεί αναστάτωση - πώς αλλιώς θα γινόταν; - στην «ομαλή» λειτουργία της κοινωνικής, οικονομικής και πολιτικής ζωής.

*

Ομως, προσοχή:

Εκείνο που ορίζεται ως «ομαλότητα» από τους εκάστοτε κυβερνώντες και τα φερέφωνά τους, είναι ότι όσοι διαμαρτύρονται θα πρέπει να μη διαμαρτύρονται και να συνεχίσουν να «πεθαίνουν στα μουγκά»...

*

Για τη διασφάλιση αυτής της «ομαλότητας» είναι που επιστρατεύουν κάθε φορά την ιδεολογική τρομοκρατία έως να φτάσουν στη συνταγή της επιβολής «του νόμου και της τάξης».

Αλλά αυτή ακριβώς είναι η «ομαλότητα» που πρέπει να διασαλευτεί και να σπάσει.

Γιατί όταν σπάει, δι' αυτού - και μόνο δι' αυτού - του τρόπου ασκείται πίεση στην εξουσία, η οποία, τότε, έρχεται πλέον αντιμέτωπη με το κόστος της αναλγησίας της.

***

Πρόκειται, λοιπόν, για μια πίεση που ασκείται απέναντι στην εκάστοτε κυβέρνηση και όχι «στην κοινωνία που ταλαιπωρείται»,

είναι, ταυτόχρονα, μια πίεση αφύπνισης των υπόλοιπων λαϊκών στρωμάτων που

συμπαραστεκόμενα στους αγώνες - εν προκειμένω - των αγροτών,

ακυρώνουν την επιχείρηση και του δικού τους κατατεμαχισμού και του δικού τους κατακερματισμού από την κυβέρνηση, όταν θα έρθει η ώρα των δικών τους διεκδικήσεων.

*

Με άλλα λόγια, όσο μεγαλύτερη είναι η αλληλεγγύη της κοινωνίας προς τους διαμαρτυρόμενους,

τόσο μεγαλύτερη είναι και η πίεση προς εκείνα τα επιτελεία

(είναι τα ίδια επιτελεία) που

όπως ξεκληρίζουν την αγροτιά, έτσι κόβουν τα επιδόματα στους δημόσιους υπαλλήλους, αντί για τους ανέργους επιδοτούν τους βιομήχανους, δίνουν «αυξήσεις» τριάντα λεπτά στους εργαζόμενους των 700 ευρώ...

*

Γι' αυτό η μάχη των αγροτών είναι ταυτόχρονα μάχη του εργάτη, του αυτοαπασχολούμενου, του υπαλλήλου, του νεολαίου, της πανταχόθεν βαλλόμενης γυναίκας και της εργαζόμενης διανόησης,

που εφόσον ενιαία σταθούν κόντρα στο απέναντι στρατόπεδο που το απαρτίζουν τραπεζίτες, βιομήχανοι, εργολάβοι, μεσάζοντες και μεγαλέμποροι,

τότε η κυβέρνηση θα χάσει τη δυνατότητα να διαβάλλει και να προσπερνά τα δίκαια λαϊκά αιτήματα,

να στρέφει το ένα κοινωνικό στρώμα ενάντια στο άλλο διά της τακτικής του «διαίρει και βασίλευε».