Γρηγοριάδης Κώστας

Γιατί; Γιατί ένα κόμμα, που κατά καιρούς οι ίδιοι απαξιώνουν σαν μια «ελάχιστη μειοψηφία», στοιχειώνει τον ύπνο και τον ξύπνιο τους; Τι τους αναγκάζει να σπαταλούν χρόνο και φαιά ουσία για να ανακυκλώνουν μια προπαγάνδα άλλοτε για ιστορικά γεγονότα, άλλοτε για τα οικονομικά του, πάντα για τη στάση του απέναντι στην εφαρμοζόμενη πολιτική;

Είναι νωπά ακόμα τα έξαλλα αντιΚΚΕ και αντιΠΑΜΕ κηρύγματα για το «μπλοκάρισμα» της έναρξης του «κοινωνικού διαλόγου» για το Ασφαλιστικό. Ιδού ένα χαρακτηριστικό δείγμα τους: «Το μεγάλο πρόβλημα αυτή η κυβέρνηση το έχει με τις διάφορες ελίτ που δεν εννοούν έστω και πρόσκαιρα να συνεισφέρουν. Αναφέρομαι πρωτίστως στην ηγεσία του ΚΚΕ. Οταν μια κυβέρνηση ξεκινά τα πρώτα της βήματα ή που δεν έχει καν σχηματιστεί και ένα πολιτικό κόμμα εκφέρει λόγο εμπρηστικό, πόλεμος στον πόλεμο, όταν ξεκινά ο υπουργός Εργασίας την πρώτη μέρα να πάει στη Βουλή να ψηφίσει για πρόεδρο της Βουλής και του κλείνεις την έξοδο από το γραφείο του, αυτό είναι πολιτική βλακεία το λιγότερο» (Απ. Κακλαμάνης).

Την επομένη η «γραμμή» αναλύεται περαιτέρω στο «Βήμα» με ένα κατάπτυστο ρεπορτάζ με τίτλο «Ο πόλεμος μεταξύ Λοβέρδου - Παπαρήγα». Εκεί εμφανίζεται σαν βεντέτα ανάμεσα στην ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ και τον υπουργό Εργασίας η πολιτική κριτική που το Κόμμα ασκεί στην κυβέρνηση με αφορμή τις προωθούμενες ανατροπές στο Ασφαλιστικό. Ξεπερνώντας κάθε όριο πρόκλησης, παρουσιάζει την κυβέρνηση σαν θύμα (!) του ΚΚΕ, στο οποίο χρεώνει ευτελή κίνητρα, όπως «να περιφρουρήσει τις δυνάμεις του (...) και να διατηρήσει τα πρωτεία στους αγώνες»... Ετσι αντιλαμβάνεται η ναυαρχίδα του συγκροτήματος την προσπάθεια να ζήσει ο λαός καλύτερα, να ζήσει με αξιοπρέπεια.

Τη σκυτάλη πήρε ο υπουργός Μ. Χρυσοχοΐδης, που κατά τη διάρκεια ομιλίας του στη Λαμία εξαπέλυσε αντικομμουνιστικό οχετό, κάνοντας λόγο για «κάποιους που προσεύχονται στην εικόνα του Στάλιν» και «διατηρούν μουσεία και οστεοφυλάκια».

Οι επιθέσεις, ανοιχτές και παρασκηνιακές, συνεχίστηκαν μπροστά και προκειμένου να υπονομευτεί η απεργία της 17ης του Δεκέμβρη. Η επιτυχία της, παρά τις περί του αντιθέτου φιλότιμες προσπάθειές τους, τους έκανε να ξεσπαθώσουν την επόμενη μέρα. «Παραληρήματα» απ' τον πρόεδρο της ΓΣΕΕ, Γ. Παναγόπουλο, για «έμμισθους τραμπούκους», τον υπουργό Εργασίας, Α. Λοβέρδο, που απείλησε στο εξής να «κατεβάζει» τα ΜΑΤ, το στέλεχος του ΜΕΓΚΑ Μ. Καψή, που δήλωσε πως δεν πρόκειται το κανάλι του να παίζει τις κινητοποιήσεις του ΠΑΜΕ γιατί έτσι τους αρέσει!

Είναι αυτός ο φόβος της ευρύτερης απήχησης των θέσεων, των προτάσεων και της δράσης του ΚΚΕ και του ταξικού συνδικαλιστικού κινήματος που τους κινητοποιεί σε μια επιχείρηση αφενός τρομοκράτησης του λαού, για να τον καθηλώσουν με την προπαγάνδα περί της δημοσιοοικονομικής κατάστασης της χώρας και αφετέρου συκοφάντησης, διαστρέβλωσης, αποσιώπησης της πρότασης του ΚΚΕ, που έχει τη δύναμη να συνεγείρει τον εργαζόμενο σε ταξική κατεύθυνση, με προσανατολισμό που ορίζεται από τα ταξικά του συμφέροντα. Χτυπούν εκεί που αναγνωρίζουν τον κίνδυνο: Το λαό για την αστείρευτη δύναμη που διαθέτει και το ΚΚΕ για την πολιτική πρόταση που διαθέτει, η οποία μπορεί αυτή τη δύναμη του λαού να την ενεργοποιήσει.

Η άρχουσα τάξη επένδυσε στο ΠΑΣΟΚ αναγνωρίζοντας ότι αυτό μπορούσε καλύτερα να χειραγωγήσει, να περάσει τα μέτρα που έχει ανάγκη για να βγει απ' την κρίση με τις λιγότερες δυνατές απώλειες και έχοντας ταυτόχρονα ξεφορτωθεί οριστικά εργασιακά και ασφαλιστικά δικαιώματα. Δύο μόλις μήνες μετά τις εκλογές και στην «κλίνη του Προκρούστη» έχουν τοποθετηθεί όλα τα εργασιακά και ασφαλιστικά δικαιώματα που είχαν απομείνει όρθια από προηγούμενες «εφόδους». Η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ δεσμεύεται πως δε θα αφήσει πέτρα πάνω στην πέτρα. Ολα όσα η εργατική τάξη της χώρας μας κατέκτησε με σκληρούς πολύχρονους ταξικούς αγώνες τίθενται υπό αίρεση στο όνομα της κρίσης.

Η επένδυση του κεφαλαίου όμως κινδυνεύει να μην αποδώσει τα προσδοκώμενα και ο κίνδυνος προέρχεται απ' το ΚΚΕ και απ' τις δυνάμεις του ταξικού συνδικαλιστικού κινήματος. Από εκείνους, δηλαδή, που μιλάνε στην εργατική τάξη και στα φτωχά λαϊκά στρώματα με τη γλώσσα της αλήθειας. Κι η αλήθεια για το λαό είναι μία: Δεν ευθύνεται για την κρίση, πρέπει να αρνηθεί να την πληρώσει, να μην εκχωρήσει ούτε μισό απ' τα δικαιώματά του, να παλέψει για να παραδώσει περισσότερα στα παιδιά του. Παράγει όλο τον πλούτο, πρέπει να τον διεκδικήσει. Τον καρπώνονται μια χούφτα πλουτοκράτες, πρέπει να τους αντιμετωπίσει, να στρέψει την πάλη του εναντίον τους. Στο μαύρο μέτωπο άρχουσας τάξης, ευρωένωσης των μονοπωλίων, κυβέρνησης, κομμάτων που πολιτικά εκπροσωπούν τα συμφέροντα του κεφαλαίου όπως η ΝΔ και ο ΛΑ.Ο.Σ., κομμάτων που αποπροσανατολίζουν στο όνομα μιας εφικτής άλλης διαχείρισης του καπιταλισμού, όπως ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ, να αντιτάξει μια ισχυρή λαϊκή συμμαχία που θα βάλει πλώρη με πάλη ταξική και ανειρήνευτη για τη λαϊκή εξουσία.

Αυτό τους πονάει. Γι' αυτό και αντιδρούν όπως αντιδρούν. Το ΚΚΕ δεν μπορούν να το βάλουν στο χέρι, αυτό το γνωρίζουν. Μπορούν να συκοφαντούν, να διαστρεβλώνουν, να αποσιωπούν τις θέσεις και τη δράση του. Αλλά πρόσκαιρα. Εκεί όπου οι άνθρωποι του μόχθου εργάζονται και ζουν, εκεί οι κομμουνιστές οικοδομούν μαζί τους δεσμούς ισχυρούς, σχέσεις που η αντιΚΚΕ προπαγάνδα δεν μπορεί να αγγίξει. Το γνωρίζουν και το φοβούνται, βλέπουν την απήχηση του Κόμματος, το κύρος του μέσα στο λαό και την εργατική τάξη, την πολλαπλάσια της εκλογικής του δύναμης επιρροή του.

Κι όπου φτάνει το ΚΚΕ και η φωνή του εκεί διαψεύδονται οι μύχιοι πόθοι τους για προσαρμογή των αιτημάτων και των στόχων πάλης στα όρια του αστικού πολιτικού συστήματος, των συμφερόντων και επιδιώξεων του κεφαλαίου με πρόσχημα τις αντοχές της καπιταλιστικής οικονομίας. Η πρότασή του, η στρατηγική του γίνονται η «μαγιά» για να «φουσκώσει» το ποτάμι της ταξικής πάλης, της λαϊκής αντεπίθεσης που θα σαρώσει οριστικά και αμετάκλητα το σύστημα που υπηρετούν, το απάνθρωπο της εκμετάλλευσης. Γι' αυτό κι «αλυχτάνε» νυχθημερόν. Δε θα καταφέρουν όμως το σκοπό τους. Μπορεί να έχουν όλα τα μέσα στα χέρια τους, δεν έχουν όμως με το μέρος τους το δίκιο. Το μέλλον δεν ανήκει στο σάπιο σύστημά τους. Ανήκει στον κόσμο της δουλειάς. Και θα το κατακτήσει, με μπροστάρη το ΚΚΕ.