MotionTeam

«Σε ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ οι εργάτες θα δώσουν σφαλιάρα ταξική», φώναζαν την Πέμπτη χιλιάδες εργάτες σε όλη την Ελλάδα

Η πλειοψηφία της ΓΣΕΕ απέδειξε για μια ακόμα φορά ότι στέκεται όπως προκύπτει από τα «έργα και τις ημέρες» της, απέναντι στους εργαζόμενους. Εκφράζει τα συμφέροντα των βιομηχάνων, των τραπεζιτών, των μεγαλεμπόρων και παρουσιάζει τις δικές τους αξιώσεις σαν συνδικαλιστικά αιτήματα. Αυτή ήταν και είναι η αποστολή του συμβιβασμένου, του εργοδοτικού και κυβερνητικού συνδικαλισμού σε όλη την ιστορία του εργατικού κινήματος: Να εμποδίζει με κάθε μέσο την ανασύνταξη, τη ριζοσπαστικοποίηση του εργατικού κινήματος, να το αποπροσανατολίζει από τη διεκδίκηση των πραγματικών λαϊκών αναγκών. Για αυτό το σκοπό έφτασε στο σημείο να αναλάβει η ίδια το ρόλο του απεργοσπάστη όταν μια μέρα πριν την απεργία που είχαν κηρύξει Εργατικά Κέντρα, Ομοσπονδίες και σωματεία, φρόντισε να «υπενθυμίσει» στους εργαζόμενους πως δεν «καλύπτονται»! Δηλαδή, οι εργοδότες μπορούσαν να τους επιτεθούν με την προτροπή μάλιστα και του τριτοβάθμιου «συνδικαλιστικού» οργάνου..!

«Είπαμε ψέματα;», αναρωτήθηκε ο πρόεδρος της ΓΣΕΕ, Γ. Παναγόπουλος, την Παρασκευή, μια μέρα μετά την απεργία, στο Γενικό Συμβούλιο, παριστάνοντας την «αθώα περιστερά». Η θλιβερή αλήθεια είναι ότι δεν είπε ψέματα. Θλιβερή, για την κατάσταση του εργατικού κινήματος. Μια αλήθεια που αποκαλύπτει και με αυτό τον κυνικό τρόπο, τη μεγάλη αναγκαιότητα οι εργάτες να παλέψουν για την ανασυγκρότηση του κινήματος, την αλλαγή του συσχετισμού δύναμης σε ταξική κατεύθυνση, βγάζοντας τις σύγχρονες ανάγκες τους στο προσκήνιο.

Το σύνολο της στάσης ΓΣΕΕ αιτιολογεί το σύνθημα που ακούγεται στις πορείες να ζητά «ΓΣΕΕ εργατών - όχι των εργοδοτών». Τι να πρωτοθυμηθεί κανείς;

• Τα παζάρια - «διαλόγους» όπου διαπραγματεύεται αν η αντεργατική επίθεση θα είναι λιγότερο ή περισσότερο ανελέητη; Ετσι και το 1997 η πλειοψηφία της ΓΣΕΕ πήρε μέρος στο «διάλογο» της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ με τους μεγαλοεργοδότες. «Καρπός» αυτού του «διαλόγου» είναι το «Σύμφωνο Εμπιστοσύνης κυβέρνησης και κοινωνικών εταίρων στην πορεία προς το 2000» που μνημονεύει και η εισηγητική έκθεση του νόμου 2639/98. Του νόμου που θέσπισε τα stage (βλ. ανασφάλιστη εργασία), την «εκ περιτροπής εργασία» (βλ. τριήμερα και τετραήμερα), το χτύπημα των Συλλογικών Συμβάσεων Εργασίας με τα Τοπικά Σύμφωνα Απασχόλησης, τη διευθέτηση του χρόνου εργασίας ακόμα και σε ετήσια βάση.
• Τη δράση της για τη νομιμοποίηση, δηλαδή την επισημοποίηση, της ανατροπής των εργασιακών σχέσεων; Το 2001 η πλειοψηφία της ΓΣΕΕ προτείνει νομοθετική ρύθμιση του «δανεισμού» εργαζομένων, αναλαμβάνοντας δράση ώστε η «ενοικίαση» και ο «δανεισμός» των εργαζομένων, δηλαδή το σύγχρονο σκλαβοπάζαρο, να είναι νόμιμα. Ετσι, με συναίνεση, προκύπτει και ο αντεργατικός νόμος 2956/01.
• Τη σφυρηλάτηση της κοινωνικής συναίνεσης, δηλαδή της ταξικής υποταγής, μέσα και από κοινές διεκδικήσεις με τους βιομηχάνους; Το 2002, η ΓΣΕΕ κάθεται στο τραπέζι του «διαλόγου» για το γκρέμισμα της Κοινωνικής Ασφάλισης και «διεκδικεί» ό,τι ακριβώς ζητούν οι βιομήχανοι. Συμφωνεί - μεταξύ άλλων - με τα «επαγγελματικά ασφαλιστικά ταμεία» με τα «κίνητρα παραμονής στην εργασία» κ.ά.
• Την προάσπιση πάνω απ' όλα της «ανταγωνιστικότητας» και της «εθνικής ανάπτυξης», δηλαδή της κερδοφορίας του μεγάλου κεφαλαίου; Τον περασμένο Φλεβάρη σε νέο αντεργατικό ραντεβού, ΓΣΕΕ και ΣΕΒ καταλήγουν σε «11 σημεία σύγκλισης για τη διαμόρφωση κοινού μετώπου των κοινωνικών εταίρων προς αντιμετώπιση των συνεπειών της κρίσης». Αξιοποιώντας και το μπαμπούλα της κρίσης, η ΓΣΕΕ έχει φτάσει στο σημείο να διεκδικεί «σταθεροποίηση του ταπεζικο - πιστωτικού συστήματος», «συμμετοχή του δημοσίου για την ενίσχυση της κεφαλαιακής επάρκειας των τραπεζών», ανησυχώντας φαίνεται μη τυχόν λείψουν οι τραπεζίτες κι οι τοκογλύφοι που περιμένουν σαν τα κοράκια πότε οι εργάτες θα πάρουν νέα δάνεια.
• Την προσαρμογή των «διεκδικήσεων» των εργαζομένων, όχι στον αυξανόμενο πλούτο που οι ίδιοι παράγουν, αλλά στην ανάγκη των πολυεθνικών για όλο και μεγαλύτερα μερίδια στην αγορά; Ακόμα και οι ΕΓΣΣΕ που υπογράφει δεν είναι καν ετήσιας διάρκειας. Είναι διετείς. Μόνο από το 2004 μέχρι και σήμερα, οι Εθνικές Συλλογικές Συμβάσεις που έχουν υπογραφεί οδήγησαν σε «αυξήσεις» που δε ξεπερνούσαν καν το 1 ευρώ στο μεροκάματο.

Αφού έχουν βάλει πλάτη σε όλα τα παραπάνω, δεν προκαλεί εντύπωση πλέον ούτε ότι οι «εργατοπατέρες» της ΓΣΕΕ γυρίζουν την πλάτη στους εργαζόμενους με stage και συμβάσεις, ούτε ότι συμφωνούν με τον ΣΕΒ στην υπογραφή ενός «Κοινωνικού Συμβολαίου», ούτε ότι έχουν το θράσος να ζητούν από τους εργαζόμενους νέες θυσίες, ούτε φυσικά, ότι κρύβονται για να τα «μιλήσουν» με τους μεγαλοεργοδότες. Η τελευταία, όμως, απεργοσπαστική στάση της ΓΣΕΕ, ξεπέρασε κάθε προσδοκία. Κατέβηκαν και το τελευταίο σκαλοπάτι.

Απέναντι σε αυτή την κατάντια του εργοδοτικού συνδικαλισμού που ως τέτοιος απέχει μίλια μακριά από τις ανάγκες και τα συμφέροντα των εργατοϋπαλλήλων, το ταξικό συνδικαλιστικό κίνημα παλεύει με γνώμονα μόνο τις ανάγκες της εργατικής τάξης, αλλά και τη ρεαλιστική ικανοποίησή τους με εργαλείο τον πλούτο που παράγεται. Σε αυτή την κατεύθυνση παλεύει αταλάντευτα το ΠΑΜΕ. Στο δύσκολο αλλά σίγουρο δρόμο της ταξικής υπεράσπισης των συμφερόντων των εργαζομένων. Αποδεικνύοντας στη πράξη πως μόνο η οργάνωση ενάντια στην εργοδοσία και την πολιτική που υπηρετεί τα κέρδη της οδηγεί σε νικηφόρες μάχες και πάνω απ' όλα ανοίγει το δρόμο για την προοπτική. Δύο τρία ενδεικτικά παραδείγματα από τέτοιες μάχες: Μετά τον επίμονο και σκληρό αγώνα των εργαζομένων στο Καζίνο - Ξενοδοχείο και Τελεφερίκ της Πάρνηθας για πάνω από δυο μήνες, με οργανωτή και μπροστάρη το επιχειρησιακό τους σωματείο ήρθε σαν αποτέλεσμα η ανάκληση 13 απολύσεων, η κατάργηση της εκ περιτροπής απασχόλησης, η υπογραφή επιχειρησιακής Συλλογικής Σύμβασης Εργασίας για το 2009 με αυξήσεις μέχρι και 9,5%.

Αντίστοιχα, σημαντική ήταν η παρακαταθήκη που άφησε πίσω της η αποφασιστική απεργία για τις κλαδικές Συλλογικές Συμβάσεις που μεταξύ άλλων έδωσαν το περασμένο καλοκαίρι και οι εργαζόμενοι στον κλάδο του Γάλακτος - Τροφίμων και Ποτών τον περασμένο Ιούλη συσπειρωμένοι στην ταξική Ομοσπονδία του κλάδου. Αναγκάζοντας τους βιομηχάνους να εγκαταλείψουν την αρχική τους αδιαλλαξία, όταν ο ΣΕΒ έκανε λόγο για αυξήσεις 1,8% και τίποτα άλλο. Υπερασπιζόμενοι τον ίδιο το θεσμό της κλαδικής σύμβασης που ανοιχτά υπονομεύει η εργοδοσία, επιδιώκοντας την κατάργησή της.

Ανάλογα εμπόδια στην ασυδοσία του κεφαλαίου έχουν ορθώσει μια σειρά εργαζόμενοι. Οπως οι εργάτες της Ναυπηγοεπισκευαστικής Ζώνης Περάματος που συσπειρωμένοι στα ταξικά τους συνδικάτα μείωσαν τον αριθμό των ενσήμων που απαιτούνται για να πάρει ένας άνεργος επίδομα.

Είναι μικρές νίκες με μεγάλη σημασία όμως για το κάθε τμήμα εργαζομένων που έδωσε τη μάχη του, που δεν υποτάχθηκε στη λογική του εργατοπατερισμού, που δε βλέπει τη ζωή των εργατών από τη σκοπιά των συμφερόντων του κεφαλαίου. Μπροστά στη γενικευμένη επίθεση που έχει εξαπολύσει το κεφάλαιο και που αναμένεται οξύτερη το επόμενο διάστημα, τόσο οι μικρές νίκες στα επιμέρους μέτωπα, όσο και η μεγάλη παρακαταθήκη που άφησε η απεργία της 17ης του Δεκέμβρη, δείχνουν το δρόμο που πρέπει να ακολουθήσει το σύνολο των εργατών συσπειρωμένο στα ταξικά συνδικάτα, στο ΠΑΜΕ και όταν θα δίνεται η μάχη για το επιμέρους κι όταν θα ανοίγει το μέτωπο για τη μεγάλη σύγκρουση.