Ηταν αναμέτρηση με τις δυνάμεις που καλούν σε υποταγή, που καλλιεργούν τη μοιρολατρία, το φόβο. Με την πολιτική που θέλει να φορτώσει τα βάρη της κρίσης στους εργαζόμενους, τσακίζοντας όποια δικαιώματα έχουν απομείνει.

Η επιτυχία της εκφράστηκε:

• Με την αποδοχή της απόφασης για απεργία στη συγκεκριμένη περίοδο. Απόφαση που εξέφρασε τη θέληση της μεγάλης πλειοψηφίας των εργαζομένων για αντίσταση και αγώνα, ανεξάρτητα αν συμμετείχαν ή όχι στην απεργία. Η απόφαση είχε «νομιμοποιηθεί» στη συνείδησή τους.
• Με τη μεγάλη συμμετοχή των εργαζομένων στην απεργία στους κλάδους όπου είχε προκηρυχθεί. «Νέκρωσαν» χιλιάδες χώροι δουλειάς, γιαπιά, εργοστάσια, γραφεία κλπ. Χαρακτηριστικό παράδειγμα, το λιμάνι του Πειραιά που για 24 ώρες δεν έλυσε καράβι.
• Με τη μαζική συμμετοχή εργαζομένων, νέων, συνταξιούχων, μικρομεσαίων κλπ. στις απεργιακές κινητοποιήσεις, οι οποίες στις περισσότερες των περιπτώσεων ήταν διπλάσιες και τριπλάσιες άλλων απεργιακών συγκεντρώσεων.

Ομως, δεν είναι μόνο και κυρίως τα παραπάνω βασικά ζητήματα που καθιστούν την απεργία της 17ης Δεκέμβρη 2009 ένα σημαντικό γεγονός, που αφορά στο σύνολο των εργαζομένων και συνολικά τα πλατιά λαϊκά στρώματα.

Η συγκεκριμένη κινητοποίηση, πιο διακριτά από κάθε άλλη των τελευταίων δεκαετιών, είχε ορισμένα χαρακτηριστικά που η συνέχιση και η γενίκευσή τους συνιστούν απαραίτητους όρους για την ανασυγκρότηση του εργατικού, λαϊκού κινήματος και την πάλη για πιο αποτελεσματικούς αγώνες.

Και, βεβαίως, είναι καθαρό σε όλους ότι χωρίς το εργατικό, λαϊκό κίνημα να ανασυγκροτηθεί γρήγορα και αποφασιστικά, δεν υπάρχει ελπίδα μετριασμού των συνεπειών της καπιταλιστικής κρίσης και, πολύ περισσότερο, δεν μπορούν να γίνουν βήματα στη δημιουργία των προϋποθέσεων για τη συγκρότηση του λαϊκού μετώπου που θα ανοίξει το δρόμο της άλλης προοπτικής.

Ορισμένα από τα βασικά αυτά χαρακτηριστικά ήταν:

Επρόκειτο για μια ηχηρή πολιτική παρέμβαση και ως προς το χρόνο εκδήλωσής της, και ως προς τα αιτήματά της, το βασικό της περιεχόμενο, τις δυνάμεις που τη στήριζαν.

Εκδηλώθηκε σε μια περίοδο που μια ολόκληρη «ιερά συμμαχία» (κεφαλαιοκράτες, κυβέρνηση, Ευρωπαϊκή Ενωση, διεθνείς ιμπεριαλιστικοί μηχανισμοί, εργοδοτικός και κυβερνητικός συνδικαλισμός) συγκέντρωναν δυνάμεις και πυρά στον ίδιο στόχο, που ήταν «τώρα τα κεφάλια μέσα - όχι αγώνες - θυσίες για να ξεπεραστεί η κρίση».

Ακριβώς αυτήν την ώρα, που συντονισμένα σηκωνόταν όλος αυτός ο αντιλαϊκός «κουρνιαχτός», η απεργιακή πρωτοβουλία του ΠΑΜΕ ήρθε σαν τον άνεμο, να διαλύσει ίσως όχι, αλλά να περιορίσει σημαντικά την εμβέλεια αυτού του «κουρνιαχτού». Να δείξει ότι σε αυτόν τον τόπο υπάρχουν δυνάμεις που μπορούν να μπουν μπροστά με αποφασιστικότητα, αυτοθυσία και να υπερασπιστούν όχι μόνο τα δικαιώματα και τις κατακτήσεις των εργαζομένων, αλλά και με τη στάση και τη δράση τους να αναδείξουν το δρόμο της προοπτικής για την εργατική τάξη, το δρόμο για την κατάκτηση της λαϊκής εξουσίας.

Ως προς τα αιτήματά της και το βασικό της περιεχόμενο, κινούνταν ακριβώς στον αντίποδα των αιτημάτων και του περιεχομένου που κινείται η δράση της αντιλαϊκής συμμαχίας. Στην απαίτηση για μεγαλύτερη ευελιξία στην εργασία, απάντησε με την απαίτηση για μόνιμη και με δικαιώματα δουλειά για όλους. Στο αίτημα για μείωση μισθών, ζήτησε 1.400 ευρώ κατώτερο εθνικό μισθό. Στην απαίτηση για μικρότερες συντάξεις με περισσότερα χρόνια δουλειάς, απάντησε με απαίτηση για αύξηση συντάξεων με μείωση των χρόνων εργασίας.

Το κύριο, στην απαίτηση του κεφαλαίου την κρίση να πληρώσουν οι εργαζόμενοι, απάντησε με τη θέση - σύνθημα «Καμία θυσία για την πλουτοκρατία - Την κρίση να πληρώσει η ολιγαρχία», το σύνθημα «Εδώ υπάρχει ΠΑΜΕ, δεν είναι Ιρλανδία, την κρίση να πληρώσει η ολιγαρχία».

Την πολέμησαν λυσσασμένα το ΠΑΣΟΚ και η κυβέρνησή του, η ΝΔ.

Την αντιπάλεψε η πλειοψηφία των στελεχών του ΣΥΝ, που από την ΑΔΕΔΥ έως και σε σωματεία πρωτοστάτησαν σε πρωτοβουλίες πλαγιοκόπησης και υπονόμευσης της απεργίας. Ταυτίστηκαν, ανεξάρτητα από επιχειρήματα, για μια ακόμη φορά με το μαύρο μέτωπο.

Τη στήριξε με κάθε μέσο, με κάθε τρόπο, το Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδας.

Σε μια περίοδο που θεοί και δαίμονες καλούσαν σε συστράτευση, που βάφτιζαν το ταξικό «εθνικό» και αναλάμβαναν τέτοιου είδους «εθνικές» πρωτοβουλίες, όπως, π.χ., τη σύσκεψη των πολιτικών αρχηγών στο Ζάππειο, που όποιος εργαζόμενος ακόμα και να διανοηθεί να αρνηθεί τις θυσίες κινδυνεύει να χαρακτηριστεί «εθνικός μειοδότης», που όσους δεν έπεισε το «καρότο» επιστρατεύτηκε η απόλυση, η απειλή της απόλυσης, κάθε είδους εκβιασμού στον τόπο δουλειάς, που η Δικαιοσύνη για μια ακόμη φορά, επιβεβαιώνοντας τον ταξικό της χαρακτήρα, συμπεριφερόμενη ως υποχείριο των εφοπλιστών και γενικότερα του κεφαλαίου, κήρυξε την απεργία παράνομη και καταχρηστική. Αυτήν ακριβώς την περίοδο εκδηλώθηκε η μεγαλύτερη ανυπακοή από κάθε άλλη περίοδο.

Οι ναυτεργάτες και οι εργαζόμενοι στο Καζίνο Πάρνηθας «ξέσκισαν» την απαγόρευση της απεργίας, στηριγμένοι στην αποφασιστικότητά τους και στην ταξική αλληλεγγύη και συμπαράσταση. Εκατοντάδες στους τόπους δουλειάς άντεξαν στο φόβο, στα τρομοκρατικά διλήμματα, στους εκβιασμούς, όχι μόνον εκεί όπου τα συνδικάτα είχαν πάρει αποφάσεις, αλλά - και αυτό είναι ίσως από τα πιο σημαντικά αυτής της απεργίας - ακόμα και σε χώρους, κλάδους, όπου δεν υπήρχαν αποφάσεις των συνδικάτων.

Στις κραυγές για σεβασμό στο πρόσφατο εκλογικό αποτέλεσμα, στους θεσμούς (π.χ., Δικαιοσύνη, ΓΣΕΕ, ΑΔΕΔΥ, κλπ.), ένα σημαντικό κομμάτι της εργατικής τάξης απάντησε με απεργία και αυτό έχει σημασία γιατί γίνεται σε συνθήκες εκδήλωσης της καπιταλιστικής κρίσης, όπου οι εκβιασμοί, οι φόβοι είναι εντονότεροι, δηλώνοντας «κανένας νόμος, κανένας θεσμός δεν είναι πάνω και πέρα από το δικό μας δίκιο. Νόμος είναι το δίκιο του εργάτη και αυτό το δίκιο στους δρόμους κρίνεται».

Ενώ «βαρύ πυροβολικό» συγκεντρωνόταν και συγκεντρώνεται στο στρατόπεδο όσων δίνουν τη μάχη για να πληρώσουν η εργατική τάξη και τα λαϊκά στρώματα τις συνέπειες της καπιταλιστικής κρίσης και το «εγχείρημα» της γενικής απεργίας ενάντια στη ΓΣΕΕ, στην ΑΔΕΔΥ και γενικότερα τον εργοδοτικό και κυβερνητικό συνδικαλισμό φάνταζε εντελώς «αποκοτιά», η απόφαση για απεργία και η επιτυχία της ήρθε να βάλει τα πράγματα στη θέση τους και να πει ότι τους συσχετισμούς πρέπει να τους υπολογίζεις, αλλά μόνο για να προετοιμαστείς και να πάρεις τα κατάλληλα μέτρα για να τους ανατρέψεις. Οτι η αλλαγή των συσχετισμών στο συνδικαλιστικό και γενικότερα το λαϊκό κίνημα δεν πρέπει να γίνεται αντιληπτή μόνο, ή, κυρίως, ως βελτίωση των ψήφων από αρχαιρεσίες σε αρχαιρεσίες, από εκλογές σε εκλογές, αλλά πρωτίστως ως πρωτοβουλίες δράσης, αυτοτελείς πρωτοβουλίες του λαϊκού, συνδικαλιστικού κινήματος, απαλλαγμένες από το φόβο και τα δεσμά των όποιων θεσμών (νόμοι, Δικαιοσύνη, συμβιβασμένα - εξαγορασμένα Συνδικάτα κλπ.).

Η αποφασιστική δράση και στάση των δυνάμεων του ΠΑΜΕ, η διείσδυση και η εμβέλεια των θέσεών του, όπως, για παράδειγμα, η μονιμοποίηση όλων των εργαζομένων με προσωρινές μορφές απασχόλησης, χωρίς όρους και προϋποθέσεις, το κέρδισμα με την απεργία δεκάδων σωματείων, όπου οι δυνάμεις του ΠΑΜΕ δρουν από θέσεις μειοψηφίας, ανάγκασε τους εργατοπατέρες του εργοδοτικού και κυβερνητικού συνδικαλισμού να πετάξουν και το τελευταίο «φύλλο συκής». Αποφάνθηκαν πρώτοι αυτοί, πριν τη Δικαιοσύνη των εφοπλιστών, ότι η απεργία είναι παράνομη, ακόμα κι εκεί όπου τα συνδικάτα είχαν πάρει αποφάσεις. Μπήκαν μπροστά στους εκβιασμούς, παίρνοντας τηλέφωνα σε απεργούς, λέγοντάς τους πως αν κάνουν απεργία θα έχουν πειθαρχικές διώξεις, όπως έκαναν, για παράδειγμα, σε τράπεζες, σε σούπερ μάρκετ και αλλού.

Η απόσταση ανάμεσα στην ωμή και χυδαία απεργοσπασία και στη θέση ότι ανάπτυξη δε γίνεται χωρίς τον καπιταλιστή, αποδεικνύεται ελάχιστη ή εντελώς ανύπαρκτη.

Η στάση αυτή (όλης της ηγεσίας του εργοδοτικού και κυβερνητικού συνδικαλισμού ΠΑΣΚΕ - ΔΑΚΕ, μηδέ της «Αυτόνομης Παρέμβασης» εξαιρουμένης) επιβεβαιώνει, για μια ακόμα φορά, ότι η σύγκρουση με τον εργοδοτικό και κυβερνητικό συνδικαλισμό είναι ενιαίο, αδιάσπαστο στοιχείο της σύγκρουσης με το κεφάλαιο και τους πολιτικούς του εκπροσώπους. Ετσι ήταν πάντα και έτσι θα είναι έως την εξάλειψη της «μήτρας» που τον γεννά και τον αναπαράγει, δηλαδή τον καπιταλιστή και το κράτος του.

Για πρώτη φορά σε τέτοια έκταση σε απεργία που γίνεται με πρωτοβουλία του ΠΑΜΕ συμμετείχαν τμήματα εργαζομένων από τα προγράμματα Stage, τους συμβασιούχους κάθε είδους, εργαζόμενοι από χώρους με προβλήματα, π.χ. «Elite,» κυρίως νέοι σε ηλικία, αλλά και μετανάστες από όλους τους κλάδους.

Μεγαλύτερη από κάθε άλλη φορά ήταν επίσης η παρουσία φοιτητών και σπουδαστών μέσα από το Μέτωπο Αγώνα Φοιτητών Σπουδαστών.

Σε τελευταία ανάλυση, πιο διακριτά από άλλες φορές, στην απεργία αυτή αναμετρήθηκαν οι δύο κόσμοι, οι δύο στρατηγικές: Από τη μια, ο κόσμος των μονοπωλίων με όλα τα στηρίγματά του στις πρώτες γραμμές της σύγκρουσης και, από την άλλη, ο κόσμος της δουλειάς με τα συνδικάτα του και τα συνθήματά του, κυρίως με το μεγαλείο της ηθικής υπεροχής και των αξιών του (π.χ. αυτοθυσία, αλληλεγγύη, κλπ.), που σε τέτοιες συγκρούσεις ξεδιπλώνονται.

Η γενικευμένη συζήτηση σε κάθε τόπο δουλειάς, παντού με μαζικές μορφές, αλλά και με συζήτηση συνάδελφο το συνάδελφο για τα συμπεράσματα αυτής της απεργίας, θετικά και αρνητικά (γιατί φυσικά υπήρξαν κενά, παραλείψεις και αδυναμίες, που θα αναδειχθούν σε άλλη ευκαιρία), είναι το πρώτο βήμα κλιμάκωσης.

Μιας κλιμάκωσης απόλυτα αναγκαίας, εφόσον η επίθεση των δυνάμεων του κεφαλαίου βρίσκεται σε εξέλιξη και θα κλιμακωθεί. Η απεργία έδειξε το δρόμο. ΠΟΛΕΜΟ ΣΤΟΝ ΠΟΛΕΜΟ ΤΩΝ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΤΩΝ, ΑΥΤΗ ΕΙΝΑΙ Η ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΩΝ ΕΡΓΑΤΩΝ.