Χρειάζεται - λένε - ένα «ευνοϊκό περιβάλλον» που να εξασφαλίζει στους επιχειρηματίες κέρδη.

Για την επίτευξη των κερδών απαιτούνται - λένε - κίνητρα, επιχορηγήσεις και φοροαπαλλαγές προς τους βιομήχανους, τους εφοπλιστές, τους τραπεζίτες, τους εργολάβους.

Εφόσον το «ευνοϊκό περιβάλλον» κατοχυρωθεί τότε τα κέρδη επιτυγχάνονται και τούτο σημαίνει «ανάπτυξη», που με τη σειρά της - λένε - μετουσιώνεται σε νέες θέσεις εργασίας, σε καλύτερους μισθούς, σε περισσότερες κοινωνικές παροχές, σε μεγαλύτερη εργασιακή ασφάλεια.

*

Ποια, όμως, είναι η αλήθεια:

Ουδείς μπορεί να αμφισβητήσει ότι στην Ελλάδα έχει διαμορφωθεί όχι απλώς «ευνοϊκό περιβάλλον», αλλά ένας «παράδεισος» για το μεγάλο κεφάλαιο. Δύο στοιχεία αρκούν:

Πρώτον, σύμφωνα με την έκθεση του ΟΗΕ για την ανθρώπινη ανάπτυξη, η Ελλάδα είναι η δεύτερη χώρα παγκοσμίως (μετά το Μεξικό) όπου οι επιχειρήσεις εμφανίζουν τα μεγαλύτερα κέρδη ανά εργαζόμενο.

Δεύτερον, μόνο μέσα στο εννιάμηνο του τρέχοντος έτους, του έτους της κρίσης δηλαδή, οι 166 κερδοφόροι επιχειρηματικοί όμιλοι στο χρηματιστήριο εμφανίζουν κερδοφορία 11,8 δισ.! («Κυριακάτικος Ριζοσπάστης», 13/12/2009).

*

Ενώ, λοιπόν, τα κέρδη αυξάνονται,

ενώ δηλαδή η προϋπόθεση που βάζουν οι θεωρητικοί και οι πολιτικοί του συστήματος ικανοποιείται, και μάλιστα με το παραπάνω,

την ίδια ώρα

όχι μόνο δεν «είμαστε όλοι ευνοημένοι»,

όχι μόνο δεν «είμαστε όλοι κερδισμένοι»,

όχι μόνο δε «διαχέεται η ευημερία σε όλους»,

αλλά

όσο αυξάνονται τα κέρδη, τόσο αυξάνονται η ανεργία, η εργασιακή ανασφάλεια και η μισθολογική αφαίμαξη των εργαζομένων,

όσο αυξάνεται ο παραγόμενος πλούτος, τόσο διογκώνονται τα ελλείμματα και εκτινάσσεται το δημόσιο χρέος.

*

Είναι προφανές, επομένως, ότι ο παραπάνω δρόμος,

ο δρόμος που έχει ως κομβικό του σημείο τα «κέρδη»,

είναι δρόμος αδιέξοδος, ατελέσφορος, μονομερής, καταστροφικός, εκμεταλλευτικός και απάνθρωπος για τους πολλούς, για τη μεγάλη πλειοψηφία του λαού.

*

Κι όμως, αυτή είναι η θεωρία τους, αυτό είναι το δόγμα τους, αυτή είναι η πολιτική που εφαρμόζεται ανέκαθεν στην Ελλάδα.

***

Σε πείσμα όλων όσοι θέλουν να παρουσιάσουν την παραπάνω πολιτική σαν «μονόδρομο»,

σαν «μία και μοναδική» επιλογή που δεν επιδέχεται εναλλακτικής

ή, πολύ περισσότερο, αντίθετης κατεύθυνσης,

ο «άλλος δρόμος»,

ακόμα κι αν δεν υπήρχε, θα έπρεπε να εφευρεθεί!

Πόσο μάλλον που η σημερινή καθολική καπιταλιστική κρίση καθιστά την ύπαρξη του «άλλου δρόμου» όχι μόνο ευδιάκριτη αλλά και το άνοιγμά του δραματικά επίκαιρο!

*

Αυτός ο «άλλος δρόμος»

ως κριτήριο, ως προϋπόθεση, ως λυδία λίθο για την καλυτέρευση της ζωής των εργαζομένων δεν έχει τα κέρδη των λίγων, αλλά τις ανθρώπινες ανάγκες, τις ανάγκες των πολλών.

Στην περίπτωση αυτή μιλάμε για μια λαϊκή οικονομία,

όπου προσανατολισμός της λειτουργίας της δεν είναι να ικανοποιήσει τις υποδείξεις των «οίκων», τις επιταγές των «αγορών» και τους στόχους της κερδοφορίας των «επενδυτών»

(που υποτίθεται ότι μετά θα διαχύσουν ένα μέρος της κερδοφορίας τους στην κοινωνία),

αλλά να ικανοποιήσει τις ανάγκες του λαού και να διευρύνει τις απολαύσεις που γεννά η επιστημονική και τεχνολογική πρόοδος.

*

Να διασφαλίσει, δηλαδή, μισθούς που εξασφαλίζουν αξιοπρεπή διαβίωση, να καλύψει τις ανάγκες σε στέγαση, Παιδεία, Υγεία, σε ελεύθερο χρόνο, σε ψυχαγωγία, σε διασκέδαση, σε άθληση, σε ξεκούραση, την πρόσβαση σε πολιτιστικά και καταναλωτικά προϊόντα υψηλού επιπέδου, κλπ.

*

Στο πλαίσιο αυτής της οικονομίας,

όπου τα εργοστάσια, οι τράπεζες, τα βαπόρια, η βιομηχανία και η τεχνολογία δε θα είναι «περιουσία του ενός», αλλά «ιδιοκτησία όλων»,

δηλαδή κοινωνική ιδιοκτησία,

το κίνητρο και το εργαλείο της ανάπτυξης δεν είναι φυσικά το κέρδος του εργοδότη.

Κίνητρο, μοχλός και εργαλείο της ανάπτυξης είναι η ίδια η βελτίωση της ζωής εκείνων που εργάζονται, με το σώμα και το πνεύμα τους.

*

Εδώ πια δε μιλάμε για ατομικό, ιδιοτελές κέρδος και παραγωγή πλούτου που τον σφετερίζονται οι κηφήνες, αλλά για παραγόμενο πλούτο που με τη μορφή του κοινωνικού οφέλους επιστρέφει ολόκληρος και κατανεμημένος δίκαια, σε εκείνους που τον δημιουργούν,

σε μια Ελλάδα που οι διεθνείς σχέσεις της θα είναι οικοδομημένες στη βάση του αμοιβαίου οφέλους του ελληνικού με τους υπόλοιπους λαούς.

*

Αυτή είναι η λαϊκή οικονομία, όπου δε βασιλεύει η «αναρχία» του ατομικού ανταγωνισμού μεταξύ αντιμαχόμενων μονοπωλίων,

αλλά η κεντρικά σχεδιασμένη παραγωγική δραστηριότητα, σε μια κοινωνία που δεν απαρτίζεται από «μισθωτούς δούλους», αλλά από ελεύθερους ανθρώπους.

***

Θα μας πουν ότι αυτός ο «άλλος δρόμος» δε χωράει στο σημερινό οικονομικό και πολιτικό σύστημα.

Οτι είναι ένα μοντέλο που δεν μπορεί να συνυπάρξει με το σημερινό σύστημα εξουσίας.

Σωστά.

Μιλάμε για το οικονομικό σύστημα, της λαϊκής οικονομίας, που προϋποθέτει μιαν «άλλη εξουσία», τη λαϊκή εξουσία, η οποία και θα του επιτρέψει να γεννηθεί.