Οι δημοσκόποι χειμάζουν. Οι κωλοτουμπίστες δίνουν ρεσιτάλ στο επικοινωνιακό τσίρκουλο. Η ηλεκτρονική διαβούλευση μπλόκαρε την... καλή πρόθεση της Blog- κυβέρνησης να σχολιάζει τον εαυτό της πριν καν κυβερνήσει. Το σχέδιο του προϋπολογισμού κατατέθηκε όσο αντιλαϊκό το είχε, προεκλογικώς ακόμη, «προφητέψει» το ΚΚΕ. Το καρτέλ γάλατος που τόσο αλύπητα βοήθησε η Ν. Δούλα τώρα ξεσαλώνει κι απολύει τους δούλους του δέσποτα!...

Η οικονομία μετατράπηκε χάρις στους σεναριογράφους του σήριαλ «πράσινο θαύμα», σε πρωταγωνίστρια λαϊκής τραγωδίας σε φυλλάδες του μεσοπολέμου τυπωμένη. Η... αθώα οικονομία που βιάστηκε, αποπλανήθηκε, κακοποιήθηκε από τους πρασινογάλαζους αστούς και μικροαστούς σέρνεται τώρα μετουσιωμένη στα πόδια των Αλμουνιο-γιωργάκηδων ζητώντας σωτηρία. Για να μην πτωχεύσει. Πρακτικώς και ηθικώς. Καθώς μαύρα κοράκια της δανειοδότησης της πίνουν το αίμα. Κι εκείνη απελπισμένη το ρουφάει με ανταλλακτικό καλαμάκι από τους εργάτες, τους μικρομεσαίους επαγγελματοβιοτέχνες που περιφέρουν 12μηνες ακάλυπτες επιταγές σε μια πιάτσα πορνείο πολιτικής υποκρισίας.

Το ζήτημα τίθεται από την απόφαση των φονιάδων να στείλουν το λογαριασμό του φόνου τους στα ίδια τους τα θύματα. Οπως ακριβώς συμβαίνει στις σύγχρονες ταινίες - σήριαλ της αμερικάνικης παγκοσμιοποιημένης TV όταν πλασάρει το είδος «δραματική κομεντί». Στην ελληνική σύγχρονη κυβερνητική εκδοχή η κομεντί αυτή παίζεται όπου υπάρχει κοινό. Εστω και λιγοστό.

Κοινό ικανό να αντέξει τον Πάγκαλο φερ' ειπείν, στο «Λιμάνι της Αγωνίας» (Πειραιάς 2009) ως Μάρλον Μπράντο με σέξι φανελάκι άσπρο να συγκρούεται με αφεντικά Κινέζους, να ιδρώνει, να θυμώνει, να κερδίζει φωνάζοντας πως ό,τι έγινε έγινε, ό,τι πουλήθηκε πουλήθηκε και πλέον έχει δίκιο το «Βήμα» που λέει «στείλτε το λογαριασμό στο ΚΚΕ» αν τ' αφεντικά τσαντιστούν από τις εργατικές αντιρρήσεις... Ο Μάρλον Πάγκαλος είναι «σέξι» σαν τους αποφασιστικούς με το θεληματικό πηγούνι ή όχι, θα θέσουν οσονούπω διλήμματα οι δωσίλογοι της σκοπιμότητας.

Τους ανελαστικούς που δεν χαμπαριάζουν από ελαστικοποιήσεις της εργασίας, της Ιστορίας, της Τάξης τους. Αυτοί δεν κλαίνε και δε γελάνε με τις «δραματικές κομεντί» του αστικού χρηματιστηρίου αξιών. Δεν είναι μέτοχοι. Είναι όλοι εκείνοι που ετοιμάζονται ήδη να κατεβάσουν το έργο. Κοπιαστική απόσυρση επωφελής για τους πολλούς που αρνήθηκαν κι αρνούνται να χειροκροτήσουν την αυτοκτονία τους ως «τέλος» (Fin, fine, the end...) της... ταινίας.