Μόνιμη και σταθερή δουλειά για όλους με πλήρη δικαιώματα.

Ο καπιταλισμός δεν μπορεί να εξασφαλίσει το δικαίωμα αυτό. Οι κυβερνήσεις του κεφαλαίου ασκούν πολιτικές που συρρικνώνουν διαρκώς τον αριθμό των εργαζομένων με μόνιμη και σταθερή εργασία. Αναδιαρθρώνοντας ολοκληρωτικά τις εργασιακές σχέσεις, χτυπούν τις κατακτήσεις των εργαζομένων. Στόχος τους είναι η αύξηση της κερδοφορίας των κεφαλαιοκρατών, των λίγων, κάτι που απαιτεί τη μείωση της τιμής της εργατικής δύναμης. Απαιτεί το πετσόκομμα των εργατικών δικαιωμάτων, που όσοι αγωνιούν για την ανταγωνιστικότητα των επιχειρήσεων τα βαφτίζουν «κόστος». Η τάξη που σήμερα έχει την εξουσία, οι κεφαλαιοκράτες, ούτε μπορούν ούτε και θέλουν εργάτες που δουλεύουν με πλήρη δικαιώματα, εργάτες που πηγαίνουν στη δουλειά τους όχι με «βαριά καρδιά», αλλά γνωρίζοντας ότι ο καρπός του έργου θα επιστρέψει σ' αυτούς και τα παιδιά τους, δε θα κλειστεί στις τσέπες των εκμεταλλευτών τους. Δε θέλουν εργάτες με ελεύθερο χρόνο, με τα απαραίτητα για μια αξιοπρεπή ζωή μεροκάματα, με λόγο στο περιεχόμενο και τις συνθήκες της εργασίας τους, έτσι ώστε αυτές να υπηρετούν τις ανάγκες τις δικές τους, αλλά και όλης της κοινωνίας. Οι κεφαλαιοκράτες και οι υπηρέτες τους όταν μιλούν για δουλειά εννοούν εργασία με όρους δουλείας, απόλυτα προσαρμοσμένους στην ενίσχυση της ανταγωνιστικότητας.

• Μιλούν πολλοί για «αξιοκρατία». Ποιος και πώς ορίζει την αξιοκρατία; Αξιοκρατία για ποιο πράγμα; Στον καπιταλισμό, όπου δεν μπορούν όλοι να εργαστούν, η «αξιοκρατία» χρησιμοποιείται για να δικαιολογηθεί η ανεργία και να μεταφερθεί η ευθύνη στον ίδιο τον άνεργο. Αυτό γίνεται χειροπιαστό στους διαγωνισμούς του Δημοσίου. Οι αιτήσεις συμμετοχής είναι εκατονταπλάσιες από τις θέσεις εργασίας. Ο,τι κριτήριο και να χρησιμοποιηθεί, κανείς δεν μπορεί να ισχυριστεί ότι οι χιλιάδες που αποκλείστηκαν ήταν λιγότερο άξιοι από τους λίγους τυχερούς. Ομως στους αποτυχόντες μένει ότι αυτοί φταίνε γιατί «το σύστημα είναι αξιοκρατικό».
• Μιλούν πολλοί για «πάγιες και διαρκείς ανάγκες». Ποιος και πώς καθορίζει τις ανάγκες; Στον καπιταλισμό αυτές οι ανάγκες είναι οι ανάγκες του αστικού κράτους, δηλαδή των πολυεθνικών.
• Μιλούν πολλοί για «ρουσφέτια». Κανείς τους όμως δε λέει ότι οι πελατειακοί μηχανισμοί πατάνε στην ανάγκη του εργαζόμενου να γλιτώσει απ' την ανεργία και υπάρχουν για να αθωώνουν τις κεντρικές συνειδητές πολιτικές επιλογές των κυβερνήσεων του κεφαλαίου. Εκείνων που εγκλωβίζουν τους εργάτες στην ανεργία, την υποαπασχόληση και την ομηρία, επιδιώκοντας να εξαργυρώσουν με την υποταγή τους μερικές μέρες δουλειάς για την οποία αμείβονται με ψίχουλα και δεν κολλάνε ένσημα.