Η ΝΔ πλήρωσε με την ήττα της την αντιλαϊκή και αντιδραστική πολιτική που εφάρμοσε από το 2004, χωρίς ωστόσο αυτή η δυσαρέσκεια να βρει ολοκληρωμένη διέξοδο στην κάλπη, αφού η συντριπτική πλειοψηφία των ψήφων που έχασε η ΝΔ πήγαν στο ΠΑΣΟΚ. Η ίδια η ΝΔ φρόντισε με την τακτική και την προεκλογική της προπαγάνδα να ενισχύσει τα δικομματικά διλήμματα, περιχαρακώνοντας την εκλογική μάχη στα βιλαέτια των δύο βασικών πυλώνων του αστικού πολιτικού συστήματος, υπακούοντας στο γενικότερο συμφέρον της τάξης που η ίδια, όπως και το ΠΑΣΟΚ, υπηρετεί. Η προεκλογική «αντιπολίτευση» της ΝΔ προς το ΠΑΣΟΚ περιστρεφόταν γύρω από τον άξονα της διαχείρισης που θα μπορούσε αποτελεσματικότερα να εγκλωβίσει τα λαϊκά στρώματα: Οτι δήθεν το ΠΑΣΟΚ υπόσχεται παροχές, που δεν μπορεί να εφαρμόσει - αλλιώς θα τις πρότεινε και η ΝΔ - γιατί αν εφαρμοστούν θα πλήξουν την οικονομία. Η αλήθεια όμως είναι ότι η προεκλογική περίοδος που ζήσαμε είχε την πρωτοτυπία ότι ήταν - σε μεγαλύτερο βαθμό από κάθε άλλη φορά - απαλλαγμένη από παροχολογίες και «θα», καθώς και οι δύο διεκδικητές της διακυβέρνησης ξεκαθάριζαν ότι το κύριο είναι η ανάκαμψη από την κρίση, που σημαίνει δύσκολες μέρες για το λαό. Γι' αυτό και το ΠΑΣΟΚ ήταν «μαζεμένο» και έταζε αυξήσεις το πολύ μέχρι το εξευτελιστικό για τη νοημοσύνη και τις πραγματικές ανάγκες του λαού ποσό των 30 λεπτών του ευρώ!

Στο ίδιο μοτίβο, ο ΛΑ.Ο.Σ. δε σταμάτησε στιγμή να δηλώνει διαθέσιμος για κυβερνητικές συνεργασίες και για στήριξη της όποιας κυβέρνησης εκλεγεί, αθωώνοντας και τα δύο κόμματα για την αντιλαϊκή πολιτική και σπέρνοντας αυταπάτες ότι δήθεν με τον ΛΑ.Ο.Σ. να «κρατάει τα μπόσικα» μπορούν τα δύο κόμματα να ασκήσουν φιλολαϊκή πολιτική. Για τους δικούς του λόγους, για να αντλήσει ψήφους από την ίδια «πολυκατοικία», έπαιξε το «χαρτί» της απομάκρυνσης των «γαλάζιων παιδιών» και της πάταξης της διαφθοράς, αφήνοντας στο απυρόβλητο τόσο το γεγονός ότι η διαφθορά είναι σύμφυτη του καπιταλισμού, όσο και το γεγονός ότι ανάλογα σκάνδαλα έχουν σημειωθεί στο πρόσφατο παρελθόν από κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ. Πατώντας πάνω σε ανώριμες πολιτικά συνειδήσεις, προσπάθησε με ιδιαίτερη ένταση προεκλογικά να παρουσιάσει σαν αποτελεσματική «αντιπολίτευση» τη λαϊκίστικη εκτόνωση και τον εγκλωβισμό ευρύτερων λαϊκών στρωμάτων στην προπαγάνδα περί λαθρομετανάστευσης. Εξίσου επικίνδυνα και τελικά επιζήμια για τις λαϊκές συνειδήσεις ήταν και παραμένουν τα σοβινιστικά πυροτεχνήματα του ΛΑ.Ο.Σ., που αποπροσανατολίζουν και οδηγούν τη συζήτηση σε μονοπάτια ακίνδυνα αν όχι βολικά για την αστική τάξη. Οι αναλύσεις και οι θέσεις του ΛΑ.Ο.Σ. είναι βαθιά ταξικές και υπερασπίζονται τα συμφέροντα του μεγάλου κεφαλαίου, άσχετα αν προσπαθεί με την λουκουμόσκονη του αντικοσμοπολιτισμού να συγκαλύψει την ουσία της στρατηγικής του. Από αυτή τη σκοπιά και μόνο αιτιολογείται η θέση του ΚΚΕ ότι ο ΛΑ.Ο.Σ. έχει τη δική του συμβολή στην παρεμπόδιση της ριζοσπαστικοποίησης των λαϊκών στρωμάτων και τελικά στον εγκλωβισμό τους στο μονόδρομο που εκφράζεται κατά κύριο λόγο από το ΠΑΣΟΚ και τη ΝΔ.

Στον έναν ή στον άλλο βαθμό, ανάλογα με τη δύναμη, τις επιμέρους πλευρές της στρατηγικής τους και τις καταβολές τους, καθένα από τα παραπάνω κόμματα αντικειμενικά έπαιξαν και παίζουν το ρόλο του αναχώματος στη ριζοσπαστικοποίηση των λαϊκών συνειδήσεων, στην έκφραση της λαϊκής δυσαρέσκειας με πολιτικά ώριμο και αποτελεσματικό τρόπο. Το ίδιο έκαναν και προεκλογικά, σπεύδοντας να πάρουν τη θέση τους στο θέατρο αποπροσανατολισμού του λαού. Αλλοτε συμμετέχοντας στην κινδυνολογία περί ακυβερνησίας, άλλοτε καλλιεργώντας τη λογική του μικρότερου κακού, προσδοκούσαν σταθερά να εκτιμηθεί από τους εργαζόμενους και το λαό η διάθεσή τους να συμμετέχουν ενεργά και με οποιονδήποτε ρόλο στη διαχείριση του μετεκλογικού πολιτικού σκηνικού. Στην ίδια ακριβώς ρότα συνεχίζουν και σήμερα και με αυτό το κριτήριο προσπαθούν να αποτιμήσουν το εκλογικό αποτέλεσμα. Στη θύελλα των αντιλαϊκών μέτρων που έρχεται, ο λαός έχει απέναντί του όχι μόνο την κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ και την αξιωματική αντιπολίτευση της ΝΔ, αλλά και την τακτική του ΛΑ.Ο.Σ. και του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ, που κάνουν ό,τι μπορούν για να εμποδίσουν τη λαϊκή συσπείρωση και συμμαχία σε ρήξη με τα μονοπώλια και τον ιμπεριαλισμό. Γιατί κανένα από τα παραπάνω κόμματα δεν έχει στρατηγική ρήξης με τα μονοπώλια. Αντίθετα, πασχίζουν για τη διάσωση του αστικού πολιτικού συστήματος, διεκδικώντας για τους εαυτούς τους μεγαλύτερο ρόλο.