Οταν οι βιομήχανοι και οι μεγαλέμποροι χαμογελούν για το αποτέλεσμα των εκλογών, τότε για το εργατικό και λαϊκό κίνημα σημαίνει συναγερμός. Τα δεδομένα είναι καθαρά: Η οικονομική κρίση και η αντιμετώπισή της προς όφελος της κερδοφορίας του κεφαλαίου (όπως ΕΕ - ΝΔ - ΠΑΣΟΚ απαιτούν) θα έχει τραγικά αποτελέσματα για όλους τους εργαζόμενους, τους αυτοαπασχολούμενους, τους φτωχούς αγρότες. Ο καπιταλιστικός δρόμος ανάπτυξης, που παίρνει τα πάντα από τον εργαζόμενο λαό για χάρη της πλουτοκρατίας και που οδηγεί στις οικονομικές κρίσεις, είναι αυτός στον οποίο και η νέα κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ έχει θέσει τις υπηρεσίες της.

Το ταξικό συνδικαλιστικό κίνημα έχει προειδοποιήσει εδώ και καιρό για τη θύελλα αντεργατικών και αντιλαϊκών μέτρων και καλεί σε ταξική συσπείρωση και οργάνωση, κόντρα σε όσους ταυτίζουν τα συμφέροντα των εργοδοτών και των εργαζομένων. Η χειραγώγηση και η υποταγή των εργαζομένων χρειάζεται ακόμα μεγαλύτερη ενίσχυση της «κοινωνικής ειρήνης και συναίνεσης», κατεύθυνση στην οποία η σοσιαλδημοκρατία έχει ήδη δώσει δείγματα γραφής. Καίριο ρόλο παίζει η κυβερνητική και εργοδοτική πλειοψηφία της ΓΣΕΕ, προωθώντας στο συνδικαλιστικό κίνημα τη στάση του συμβιβασμού, αντιμετωπίζοντας ως «κοινωνικούς εταίρους» τους βιομήχανους, τους τραπεζίτες, τους μεγαλεμπόρους. «Εργασιακή ειρήνη» και «αποφυγή συγκρούσεων στον παραγωγικό τομέα» ζήτησαν και στις ανακοινώσεις τους μετά τις εκλογές οι Ενώσεις των εργοδοτών.

Το ΠΑΣΟΚ θα έχει την ηγεσία της ΓΣΕΕ ισχυρό σύμμαχο σε αυτές τις απαιτήσεις της πλουτοκρατίας. Απόδειξη γι' αυτό είναι τα 11 σημεία υποταγής των εργαζομένων που συμφώνησε η ΓΣΕΕ πριν λίγους μήνες με το Σύνδεσμο Ελληνικών Βιομηχανιών, η ΕΓΣΣΕ με «αυξήσεις» ύψους 0,77 ευρώ κ.ά. Ας σκεφτούν οι εργαζόμενοι: Γίνεται να χαμογελούν και οι ίδιοι, και αυτοί που τους αρπάζουν όλο τον πλούτο, τα δικαιώματά τους, τις κατακτήσεις τους; Γίνεται να συγχαίρουν τη νέα κυβέρνηση και οι εργοδότες, και οι συνδικαλιστικοί εκπρόσωποι των εργαζομένων; Γίνεται να ικανοποιηθούν οι προσδοκίες και οι ανάγκες και των δύο πλευρών; Τι είδους κοινωνική συναίνεση τους ζητούν, όταν στους χώρους δουλειάς διεξάγεται ένας ανειρήνευτος πόλεμος; Οτι όλα τα παραπάνω είναι εφικτά θα προσπαθήσει να πείσει τους εργαζόμενους η κυβέρνηση, ποντάροντας πολλά στο ρόλο των συμβιβασμένων συνδικαλιστικών ηγεσιών.

Μέσα σ' αυτές τις συνθήκες, οι ευθύνες του ταξικού συνδικαλιστικού κινήματος για την οργάνωση της πάλης με στόχο την ικανοποίηση των σύγχρονων αναγκών των εργαζομένων και των οικογενειών τους, την ενίσχυση της ταξικής συσπείρωσης και αλληλεγγύης, την όξυνση του πολιτικού και ιδεολογικού τους κριτηρίου, ανεβαίνουν ακόμα περισσότερο. Είναι χρέος όλων όσοι συσπειρώνονται στο ΠΑΜΕ και συνειδητοποιούν την ανάγκη να δυναμώσει, να «οργώσουν» τους τόπους δουλειάς, τους κλάδους, να αναπτύξουν δράσεις που θα στοχεύουν: Στην εγγραφή περισσότερων εργαζομένων στα συνδικάτα. Στην ανάπτυξη αγώνων και διεκδικήσεων με γνώμονα την υπεράσπιση και διεύρυνση των δικαιωμάτων των εργαζομένων. Στην ανάδειξη των πραγματικών αιτιών των προβλημάτων που βιώνει η εργατική και λαϊκή οικογένεια. Στην πολιτικοποίηση των αγώνων, στην όξυνση της ιδεολογικής αντιπαράθεσης, στην ανάδειξη των δύο γραμμών στο συνδικαλιστικό κίνημα. Στην αποκάλυψη των συμφερόντων που έχει η εργατική τάξη και πώς αυτά αντικειμενικά συγκρούονται με τα συμφέροντα της πλουτοκρατίας. Με πείσμα, υπομονή, δημιουργικότητα και αξιοποίηση όλων των μέσων, οι ταξικές συνδικαλιστικές δυνάμεις μπορούν και πρέπει να εμπνεύσουν στον εργαζόμενο λαό τη δύναμη που έχει και πρέπει να αξιοποιήσει.