Λαμπρή η επιλογή της κυρίας Διαμαντοπούλου για τη θέση της υπουργού Παιδείας, όπως σημειώναμε και χτες. Αλλωστε, η κυρία υπουργός έχει συμβάλει - ήδη - τα μέγιστα για την επέκταση της ελληνικής γλώσσας στα νέα διευρυμένα εννοιολογικά σύνορα που διανοίγει για την Ευρώπη η πολιτική της ΕΕ.

Για του λόγου το αληθές, υπενθυμίζουμε:

Οταν η Κομισιόν έθεσε σαν προτεραιότητα την εφαρμογή στα κράτη-μέλη της πολιτικής της λεγόμενης «φλεξι-κιούριτι» (flexi-curity) στις εργασιακές σχέσεις (ήγουν: απασχολησιμότητα, μερική απασχόληση, «stage», ενοικιάσεις εργαζομένων κλπ.), ήταν η κυρία Διαμαντοπούλου που - πρώτη αυτή - έσπευσε να συστήσει στους Ελληνες ότι η εν λόγω πολιτική δε θα έπρεπε να περιγράφεται ούτε ως «μεσαίωνας», ούτε ως «δουλεμπόριο», ούτε ως «γαλέρα».

Αντίθετα, πρότεινε μια πιο κομψή, κοσμοπολίτικη και «φρεσκοκατασκευασμένη» λέξη (γνήσια μετάφραση από την αγγλική της «φλεξι-κιούριτι»). Μια λέξη που προέκυψε από την σύντμηση των λέξεων «ευελιξία» και «ασφάλεια». Τουτέστιν... «ευελφάλεια»!

Βέβαια, η «λέξη» δε βρήκε τη θέση που της αξίζει στα αναγνωστικά των ελληνοπαίδων και δεν έχει καταχωρηθεί (ακόμα) στα λεξικά της νεοελληνικής. Ισως, η κυρία υπουργός, στο χρόνο που θα μείνει στο πόστο της, αποκαταστήσει την παράλειψη...