Δεν αντέχουν οι δύο μονομάχοι να πάνε στις εκλογές με την ατζέντα της οικονομικής πολιτικής. Παρόλο που το διακύβευμα των εκλογών είναι, τάχα, ποιος από τους δύο θα διαχειριστεί την κρίση, ωστόσο δεν τους βολεύει καθόλου μια παρατεταμένη αντιπαράθεση γύρω από την εφαρμοζόμενη πολιτική. Ακριβώς γιατί δείχνει στις λαϊκές μάζες την πλήρη ταύτισή τους στη στρατηγική της αντιλαϊκής επίθεσης και την ανυπαρξία διαφορών. Ηδη τις πρώτες μέρες της προεκλογικής περιόδου φάνηκε αυτό πιο καθαρά, καθώς το ΠΑΣΟΚ δεν είχε καμία αντίρρηση και διαφωνία ουσίας με τις αντεργατικές «διαρθρωτικές αλλαγές» που εξήγγειλε ο Κ. Καραμανλής από τη ΔΕΘ, όπως δεν είχε και τα προηγούμενα πεντέμισι χρόνια με όσες «μεταρρυθμίσεις» έκανε πράξη. Οι «διαφορές» που αναδεικνύονται σκόπιμα σε ορισμένα επιμέρους θέματα, όπως οι φόροι και οι μισθοί, είναι δίχως ουσιαστικό αντίκρισμα, αφού το «πάγωμα», π.χ., των μισθών του ενός ταυτίζεται με τις κατ' ευφημισμόν «αυξήσεις» του άλλου. Αυτός προφανώς είναι ο λόγος που τα τελευταία εικοσιτετράωρα επιχειρείται να αλλάξει η ατζέντα ή τουλάχιστον να μη βρίσκονται διαρκώς στην πρώτη γραμμή τα θέματα οικονομίας. Δεν είναι τυχαίο από την άποψη αυτή ότι ο εκπρόσωπος της ΝΔ ανέδειξε διαδοχικά το θέμα της ασυνέπειας του ΠΑΣΟΚ στο θέμα της προεδρικής εκλογής, αλλά και τα ζητήματα εξωτερικής πολιτικής (υπόθεση ονομασίας ΠΓΔΜ, αγωγός Μπουργκάς - Αλεξανδρούπολη). Σε καμία περίπτωση όμως δεν πρέπει ο κουρνιαχτός που σηκώνουν και τα πυροτεχνήματα να θολώσουν την κρίση των εργαζομένων και να τους αποπροσανατολίσουν από τον κυρίαρχο στόχο των εκλογών: Να «βουλιάξουν» όσο γίνεται πιο βαθιά ΝΔ και ΠΑΣΟΚ και να «σηκωθεί» όσο γίνεται πιο ψηλά το ΚΚΕ.