Η συζήτηση που αρχίζει σήμερα στο "Κοινοβούλιο" της αστικής δικτατορίας που ζούμε, είναι μια συζήτηση αναγκαστική. Την επιβάλλουν οι ορισμένες ως ελάχιστες αναγκαστικές επιφάσεις δημοκρατικότητας ενός βαθιά αντιδημοκρατικού συστήματος. Γίνεται, όμως, ερήμην όλων όσοι πληρώνουν ήδη - με καταστροφή της ίδιας τους της ζωής - τις συνέπειες από τη Συνθήκη του Μάαστριχτ, βελτίωση της οποίας - προς το αντιδραστικότερο - αποτελεί η Συνθήκη του Αμστερνταμ.

Στην πλέον αισιόδοξη των περιπτώσεων, οι νουνεχείς Ελληνες πολίτες που θα έχαναν χρόνο για να ακούσουν τη συζήτηση, θα επαύξαναν στη συνείδησή τους τα επιχειρήματα υπέρ της άποψης ότι το αστικό Κοινοβούλιο είναι ένας χώρος τον οποίο οι πολιτικοί εκπρόσωποι της αστικής τάξης, "αριστεροί" και δεξιοί, χρησιμοποιούν, για να περάσουν - κατοχυρώσουν στη συνείδηση πλατειών λαϊκών μαζών, ως μονόδρομο, την κυριαρχία της τάξης που υπηρετούν, αφού και με δημοκρατικές διαδικασίες, δηλαδή την ελέω συσχετισμών προδιαγεγραμμένη ως προς το αποτέλεσμα κοινοβουλευτική συζήτηση, αυτή η κυριαρχία θα αποδεικνύεται ως τέτοια, δηλαδή μονόδρομος.

Κι όμως: Αυτή η "δημοκρατική συζήτηση" έχει ήδη δυναμιτιστεί! Ακόμα κι αν κάποιοι στην κυβέρνηση και τα οικονομικά επιτελεία που βρίσκονται πίσω απ' αυτήν, ήλπιζαν πως ξεμπέρδεψαν - πετώντας στο καλάθι των αχρήστων τις περίπου 120.000 υπογραφές που ζητούν δημοψήφισμα - η συζήτηση για τη Συνθήκη του Αμστερνταμ στην πράξη στερείται νομιμοποίησης: Χιλιάδες εργατοϋπάλληλοι έχουν ήδη διαδηλώσει ενάντια στα προγράμματα σύγκλισης και στο σύμφωνο σταθερότητας. Χιλιάδες μαθητές, σπουδαστές, φοιτητές, δάσκαλοι, καθηγητές και γονείς έχουν ήδη διαδηλώσει ενάντια στην Ευρώπη της ΟΝΕ, έχουν κάνει κουρέλια τους νόμους που θέλουν την αυριανή εργατική τάξη "απασχολήσιμη". Και πριν ακόμα ο αχός από αυτές τις κινητοποιήσεις χαθεί, χιλιάδες αγρότες βγαίνουν στο δρόμο χειραφετημένοι από ποδηγετήσεις κομματικών ηγεσιών, που τους λογίζουν πρόβατα επί σφαγή επειδή έτυχε κάποτε να τους τάξουν ένα ρουσφέτι.

Η Συνθήκη του Αμστερνταμ, όπως και η βάση της, η Συνθήκη του Μάαστριχτ, είναι ήδη καταδικασμένες στη λαϊκή συνείδηση. Παρά τις ελπίδες διαφόρων που ασκούν πολιτική με τη βεβαιότητα ότι "κανείς δε θα θυμάται σε δέκα χρόνια τα σημερινά", το αξιοπρεπές και περήφανο κομμάτι αυτού του λαού θυμάται. Θυμάται όλους όσοι έταξαν τις αγορές των 300 εκατομμυρίων καταναλωτών, τα χρυσά κουτάλια του 1992, τις μεγάλες επιδοτήσεις των θαμμένων στις χωματερές προϊόντων και τόσα άλλα παραμύθια. Και τώρα που βιώνει την καταστροφή, ανακαλεί αναγκαστικά τη μνήμη, για να καταλάβει το πώς και το γιατί τα όνειρα έγιναν εφιάλτης. Και οργανώνει την αντεπίθεσή του οργισμένο. Κάνοντας εφιάλτη, το φόβο όσων από τους αστούς έγκαιρα - είναι αλήθεια - είχαν διαγνώσει, πως η πορεία προς τη λεγόμενη "Ευρωπαϊκή Ενοποίηση" θα φέρει, αν δε γίνουν "προσεκτικοί λεπτοί χειρισμοί, απρόβλεπτης έκτασης κοινωνικές εκρήξεις"...

Υπάρχει, τελικά, μια χρησιμότητα αυτής της συζήτησης. Οι παρεμβάσεις των κομμουνιστών βουλευτών που μπορούν να εξοπλίσουν με πρόσθετα επιχειρήματα όσους νιώθουν επιτέλους το χρέος να βγουν στην πλατεία, στη γειτονιά, στον τόπο της δουλιάς τους, στο καφενείο, παντού, να δείξουν πιο καθαρά τον ένοχο, να καλέσουν τους συντοπίτες, συμπολίτες, συναδέλφους τους στην οργάνωση της πάλης για να ανατραπεί αυτός ο "μονόδρομος", να γίνει η συνθήκη κουρελόχαρτο. Ετσι μόνο θα είναι χρήσιμη αυτή η συζήτηση...