Στην προσπάθεια να εξηγηθεί το πώς μια ολόκληρη περιοχή έγινε πύρινη παγίδα για εκατοντάδες κατοίκους αναδεικνύονται πολλές παράμετροι. Το χωροταξικό της περιοχής, οι ελλείψεις σε αντιπυρικές ζώνες, ο καθαρισμός των οικοπέδων, ο καθαρισμός περιμετρικά από τη Μαραθώνος, η πυκνή άναρχη δόμηση, το κλείσιμο κάθε πρόσβασης στον αιγιαλό, η άναρχη κατανομή ανάμεσα σε σπίτια και πεύκα και άλλα πολλά είναι αυτά που σημειώνονται, λέγονται και παρατηρούνται. Ολα αυτά είναι σωστά, υπαρκτά και αδιαμφισβήτητα. Βεβαίως, πρέπει να σημειώσουμε ότι από τον φιλοκυβερνητικό Τύπο αυτά τα στοιχεία προβάλλονται ιδιαίτερα αφήνοντας και ένα αδρό υπονοούμενο (που πιθανόν όταν περάσει το μεγάλο σοκ θα ενισχυθεί) ότι τελικά φταίνε όλοι, το κράτος, οι τοπικές αρχές, οι κάτοικοι, το κλασικό «όλοι φταίμε...». Δηλαδή, μέσα από την ανάδειξη πραγματικών παραμέτρων επιχειρείται η διάχυση της ευθύνης. Ομως δεν είναι έτσι. Την ευθύνη για το χωροταξικό σχεδιασμό, για τη διαμόρφωση υποδομών, τη διασφάλιση δρόμων διαφυγής, την εκπαίδευση του πληθυσμού για έκτακτες ανάγκες κ.λπ. την έχουν το κράτος, η κυβέρνηση, η Τοπική Διοίκηση, που άλλωστε είναι μηχανισμός του κράτους. Ολα τα άλλα είναι φτηνές δικαιολογίες. Οι ευθύνες είναι δεδομένες και οι βαθύτερες αιτίες επίσης είναι γνωστές: Η εμπορευματική χρήση της γης, οι προτεραιότητες στις κρατικές δαπάνες παρεμβάσεων που αφορούν τα συμφέροντα των επιχειρηματικών ομίλων, τα χωροταξικά σχέδια που είναι κομμένα και ραμμένα στα διάφορα επιχειρηματικά συμφέροντα. Τελικά πίσω από αυτά και τα άλλα η κυβέρνηση προσπαθεί να κρύψει ότι η ανάπτυξη και ανάκαμψη για την οποία κοπιάζει ουσιαστικά θυσιάζει τις ανάγκες και το δικαίωμα του λαού στην προστασία από φυσικές καταστροφές και κινδύνους.