Ο Αρης, το «παιδί της Λιάκουρας, σπαθί του Γερανοβουνιού κι αητός της Γκιώνας», αυτός που δεν «ήξερε μαθές από χαρτιά και μπερδεμένα λόγια», αυτός που «με το σπαθί του γύρναγε του κόσμου τις σελίδες και διάβαζε ολόισια την καρδιά χωρίς πολλά τερτίπια, μ' ένα ΝΑΙ, μ' ένα ΟΧΙ», χρόνια φυλαγμένος στις καρδιές μας, στη σκέψη και στις συζητήσεις μας, «έρχεται» μ' ένα φανάρι αναμμένο, καλεσμένος μιας ανάγκης. Της ανάγκης του «θέλω», της ανάγκης του «μπορώ», της ανάγκης του «εμείς».

«Κρατώντας στα χέρια του το φανάρι εκείνο, που κάποτε έδειχνε το σημείο συνάντησης, όταν τα αγωνιζόμενα τμήματα είχαν αποκοπεί», σημειώνει η Σοφία Αδαμίδου. «Το φανάρι αυτό δεν έσβησε ποτέ. Αλλοι το βλέπουν κι άλλοι όχι. Την αλήθεια ο καθένας τη χρησιμοποιεί από τη δική του σκοπιά. Εκείνη όμως δεν αλλάζει θέση. Ο χρόνος τη δικαιώνει. Γιατί "η αλήθεια είναι βόλι" και πρέπει να την πούμε. Η τελευταία πράξη παίχτηκε εκεί, στου Βοϊδερού το ποτάμι, όπου δεν ακούγονται οι φωνές των σμπίρων, αλλά οι φωνές των ανταρτών και του Αρη, που περνούν το ποτάμι της Ιστορίας... Κι εμείς, ακουμπώντας στο αλφαβητάρι της ψυχής της Ιστορίας μας, της ψυχής των αγώνων του λαού μας, μπορούμε να χαράξουμε στην καρδιά του μέλλοντος κόσμου τα όνειρα των μορφών της Ιστορίας μας και συλλαβίζοντας από το Α έως το Ω τη δύναμη της πίστης, της ελπίδας και της ομορφιάς, να κερδίζουμε σε γνώση και σε οράματα».

«Ερευνώντας, μελετώντας, σκάβοντας όλο και πιο βαθιά για να ανακαλύψω περισσότερα για τον Αρη Βελουχιώτη, ερχόμουν πιο κοντά του», σημειώνει ο Τάσος Σωτηράκης. «Πιο κοντά στις ρίζες της κοινωνικής και πολιτικής μας συνέχειας. Στις ρίζες εκείνες που ποτίζονταν για να μπορέσουμε εμείς αργότερα να τις ποτίζουμε μόνοι μας, και για να τις προσφέρουμε στους επόμενους. Χωρίς την κοινωνική παιδεία της οικογένειας, οι ρίζες αυτές είναι εύκολο να σπάσουν. Για μένα αυτές οι ρίζες ξεκινάνε από τότε που δεν καταλάβαινα, αλλά σύντομα τις είδα, τόσο βαθιές, να με κρατάνε δυνατά και στέρεα στο ύψος που κάποιοι με τους αγώνες και το παράδειγμά τους άφησαν παρακαταθήκη στους νεότερους, εξυψώνοντας την κοινωνική μας συνείδηση».

Ο ηθοποιός Θοδωρής Τσουανάτος και ο μικρός Πέτρος Φλωράκης «έδωσαν» τις φωνές τους. Σκηνικά - κοστούμια: Ομάδα «Cartel». Μουσική: Villagers of Ioannina City. Το τραγούδι «Αρη μου», σε στίχους Αγλαΐας Κλάρα, μελοποίησε και ερμηνεύει η Ερωφίλη. Το μουσικό κομμάτι της έναρξης και του τέλους είναι του Βασίλη Καραγιάννη. Κινησιολογία: Αγγέλα Πατσέλη. Φωτισμοί: Λάμπρος Παπούλιας. Επιμέλεια video: Ηλίας Φλωράκης.