«Μαζί δεν κάνουν και χώρια δεν μπορούν - Οι σχέσεις ΕΕ - Τουρκίας ποτέ δεν ήταν τόσο περίπλοκες και προβληματικές όπως σήμερα», «Ο ευρωπαϊκός μοχλός πίεσης είναι πλέον ασθενής και οι ευρωτουρκικές σχέσεις κινούνται σταδιακά προς μια μορφή συναλλαγής», «Προφανώς η Δύση δεν θέλει να τη χάσει, αλλά για να αποφευχθεί κάτι τέτοιο, οι Τούρκοι απέναντι σε Ευρώπη και Αμερικανούς θα θέσουν εκβιαστικά διλήμματα και ως εκ τούτου οι τωρινές "λεπτεπίλεπτες" ισορροπίες μέσα στα επόμενα 2-3 χρόνια θα δοκιμαστούν πάρα πολύ». Αυτά είναι μερικά μόνο απ' όσα γράφτηκαν στον Τύπο για τον απολογισμό της πρόσφατης Συνόδου ΕΕ - Τουρκίας στη Βάρνα, όπου αναθερμάνθηκε το παζάρι ανάμεσα σε ΕΕ και Τουρκία για σειρά κρίσιμων θεμάτων, πάντα στο φόντο της προσπάθειας να μη μεγαλώσει το ρήγμα στις σχέσεις της Τουρκίας με το ευρωατλαντικό στρατόπεδο. Αμέσως δηλαδή μετά το πρώτο κύμα «ενθουσιασμού» που προσπάθησαν να καλλιεργήσουν, περί «αυστηρών μηνυμάτων», τα αστικά επιτελεία τώρα «προβληματίζονται» και κάνουν ότι πέφτουν από τα σύννεφα, παρατηρώντας το μπλεγμένο κουβάρι των ανταγωνισμών.

Ολα αυτά, όμως, αξιοποιούνται για να σερβιριστεί το παραμύθι ότι η διέξοδος βρίσκεται στην ακόμα βαθύτερη εμπλοκή της Ελλάδας στα επικίνδυνα ιμπεριαλιστικά σχέδια και τους ανταγωνισμούς. Γι' αυτό τα αστικά επιτελεία είτε τονίζουν την ανάγκη να συμβάλλει η Ελλάδα ώστε η ΕΕ να διαμορφώσει πιο γρήγορα την επιθετική εξωτερική της πολιτική, είτε προκρίνουν την ακόμα στενότερη σύνδεση με τις ΗΠΑ και τους στόχους της στην περιοχή, είτε μιλάνε για ανάγκη αναπροσαρμογών στο «αμυντικό δόγμα» και προκρίνουν «σύσφιξη» του άξονα με το Ισραήλ απέναντι στην Τουρκία. Ο λαός χρειάζεται να κάνει τους δικούς του «απολογισμούς»: Από τους ανταγωνισμούς και τη συμμετοχή στις ιμπεριαλιστικές ενώσεις, όπου μπλέκεται η αστική τάξη της χώρας για τα δικά της συμφέροντα, δεν έχει να περιμένει τίποτα, παρά μόνο κινδύνους και περιπέτειες.