Τα σύνθετα παζάρια για το σχηματισμό νέας κυβέρνησης στην Ιταλία συνεχίζονται μετά τις εκλογές της 4ης Μάρτη, που ανέδειξαν νέες εναλλακτικές για το κεφάλαιο. Πρόκειται για το «Κίνημα Πέντε Αστέρων» (M5S), που ήρθε πρώτο στις εκλογές με 32,6%, έχει την πρωτοβουλία των κινήσεων και από ό,τι φαίνεται τη στήριξη ισχυρού τμήματος της αστικής τάξης. Και τη σημαντικά ενισχυμένη «Λέγκα» (πρώην «Λέγκα του Βορρά») με 17,37% (είχε 4,09% το 2013). Μεγάλη πτώση είχε το έως τώρα κυβερνών σοσιαλδημοκρατικό Δημοκρατικό Κόμμα (PD) παίρνοντας το 18,7% (είχε 25,4%).

Η «Φόρτσα Ιτάλια» (FI - του πρώην πρωθυπουργού Σ. Μπερλουσκόνι) πήρε 14% και μαζί με άλλα αντιδραστικά κόμματα που συμμετείχαν στην εκλογική συμμαχία της «Λέγκας», όπως «Αδελφοί της Ιταλίας» (4,35%) και «NOI CON ITALIA» (1,30%), συγκέντρωσαν συνολικά 37%.

Η συμμαχία της «κεντροαριστεράς» του PD και άλλων μικρότερων κομμάτων συγκέντρωσε συνολικά το 22,85%. Η διάσπαση του PD «Ελεύθεροι και Ισοι» συγκέντρωσε το 3,37%, ενώ ο συνασπισμός οπορτουνιστικών δυνάμεων «Εξουσία στο Λαό», που αποτελείται από κόμματα όπως η «Κομμουνιστική Επανίδρυση», η οποία πρωτοστατεί στο Κόμμα της Ευρωπαϊκής Αριστεράς, πήρε 1,13%. Με βάση το Σύνταγμα, ο Πρόεδρος της χώρας, Σέρτζιο Ματαρέλα, θα δώσει εντολή σχηματισμού κυβέρνησης στο κόμμα που θεωρεί ότι έχει περισσότερες πιθανότητες να το πετύχει. Ακριβώς αυτό είναι και το διακύβευμα των παζαριών (φανερών και κρυφών) που γίνονται όλο αυτό το διάστημα και των παραινέσεων που εμφανίζονται στον Τύπο. Σε πρώτη φάση οι συζητήσεις αφορούν τη σύνθεση των προεδρείων της Βουλής και της Γερουσίας, ζήτημα πάντως που ο Λουίτζι ντι Μάγιο, επικεφαλής των «Πέντε Αστεριών», διευκρίνισε ότι γίνεται ανεξάρτητα από τις συζητήσεις για την κυβέρνηση.

Το M5S και η «Λέγκα», που εμφανίστηκαν προεκλογικά με δήθεν «αντισυστημικό προσωπείο», σηκώνοντας τους τόνους κατά του ευρώ ή και της ΕΕ, τώρα όλο και περισσότερο «νερώνουν το κρασί τους» και εμφανίζονται από άμεσους εκπροσώπους του κεφαλαίου ως «δυνάμεις που μπορούν να συμμετάσχουν σε κυβέρνηση η οποία χρειάζεται να φτιαχτεί γρήγορα». Η ανησυχία των καπιταλιστών αφορά την ανάγκη η ιταλική οικονομία να προχωρήσει με πιο γοργά βήματα μέσα στην ΕΕ, ώστε να καλύψει την απόσταση από αυτές της Γερμανίας και της Γαλλίας. Γι' αυτό και με έμφαση προβάλλεται το λεγόμενο «made in Italy», ώστε να μπορούν να βγουν τα ιταλικά προϊόντα ανταγωνιστικά στις διεθνείς αγορές. Πρόκειται ουσιαστικά για τη διαπραγμάτευση της ιταλικής αστικής τάξης μέσα στην ΕΕ, που αντιμετωπίζει αναταράξεις στη συνοχή της.

Σε αυτήν την κατεύθυνση κινούνται και αναλύσεις που βλέπουν το φως της δημοσιότητας. Χαρακτηριστικό είναι άρθρο στο περιοδικό της Ενωσης των Βιομηχάνων, που προτάσσει το σύνθημα «Πρώτα η Ιταλία», και καλεί όλα τα κόμματα να σταματήσουν «τα λόγια του αέρα για έξοδο από την Ευρωζώνη γιατί αυτό βλάπτει το εθνικό συμφέρον της δεύτερης βιομηχανικής δύναμης στην Ευρωζώνη και με το τρίτο μεγαλύτερο χρέος». Επίσης, θεωρούν ότι σίγουρα τα ζητήματα της μείωσης του ΦΠΑ και της μείωσης του ορίου του ελλείμματος κάτω από 3% του ΑΕΠ δεν θα μπουν αμέσως για διαπραγμάτευση με την ΕΕ.

Η εφημερίδα «24 ώρες» με σειρά άρθρων καλεί τους νικητές Μ5S και «Λέγκα», που μαζί ξεπερνούν το 50%, να συναινέσουν για το «καλό της Ιταλίας» αφήνοντας στην άκρη τον Μπερλουσκόνι και το PD που καταρρέει. Και επισημαίνει, στο όνομα της σταθερότητας, ότι πρέπει πάντα να υπολογίζουν πως «οι χρηματοπιστωτικές αγορές δεν κοιμούνται και πως η προσοχή τους προς την Ιταλία όχι μόνο δεν θα μειωθεί αλλά θα αυξηθεί», πολύ περισσότερο που «η Γερμανία έλυσε το αίνιγμα για κυβέρνηση και η Γαλλία ασκεί πιέσεις για τη μεταρρύθμιση της Ευρωζώνης».

Επίσης, στην εφημερίδα «Huffpost» φιλοξενούνται σε σειρά άρθρων οι απόψεις στελεχών των βιομηχάνων, όπως του προέδρου της Confindustra (Eνωσης των Βιομηχάνων), Βιτσέντζο Μπότσια, που επιμένει ότι πρέπει να διατηρηθεί η «κληρονομιά που άφησαν οι προηγούμενες κυβερνήσεις των Ρέντσι και Τζεντιλόνι στα εργασιακά και τη λεγόμενη 4η Επανάσταση».

Επί της ουσίας πρόκειται για σειρά αντεργατικών νόμων, όπως ο νόμος «jobs act», που απελευθέρωσε τις απολύσεις, έφερε ραγδαία επέκταση των ελαστικών μορφών εργασίας, το διαρκές χτύπημα του δικαιώματος στην απεργία, ή ο νόμος Φορνέρο, που οδήγησε στην αύξηση των ορίων ηλικίας για τη συνταξιοδότηση, όπως συμβαίνει και σε όλες τις χώρες - μέλη της ΕΕ. Πρόκειται δηλαδή για βασικές στρατηγικές επιδιώξεις που ιεραρχεί ψηλά η μεγαλοεργοδοσία για τη μείωση της τιμής της εργατικής δύναμης και την υπονόμευση της ταξικής οργάνωσης και πάλης, στρατηγική που βρίσκει στηρίγματα και στις συμβιβασμένες συνδικαλιστικές ηγεσίες εργατικών συνομοσπονδιών, όπως οι CGIL, CISL, UIL. Οι εργοδοτικές επί της ουσίας αυτές ενώσεις υπέγραψαν μάλιστα στις 9 Μάρτη τη λεγόμενη «συμφωνία για τα εργοστάσια», στο όνομα της «ενίσχυσης της ανταγωνιστικότητας της ιταλικής βιομηχανίας» και της «σύνδεσης της αμοιβής με την παραγωγικότητα της εργασίας». Στη συμφωνία αυτή γίνεται επίσης αναφορά στην πιο αποφασιστική σύνδεση με τα προγράμματα εκπαίδευσης και κατάρτισης, που προσφέρουν μπόλικο ανακυκλούμενο φτηνό εργατικό δυναμικό στους βιομήχανους.

Σε πρόσφατη συνέντευξή του ο Μπότσια, η οποία δημοσιεύεται στο περιοδικό των βιομηχάνων, λέει ξεκάθαρα ότι «ο αντιευρωπαϊσμός των κομμάτων που κέρδισαν τις εκλογές πρέπει να μετατραπεί σε φιλοευρωπαϊκό ρεφορμισμό» και μέσα από «μια ισχυρή Ευρώπη να δοθεί απάντηση στις κινήσεις Τραμπ για επιβολή δασμών».

Ο εκπρόσωπος των βιομηχάνων θεωρεί καταλληλότερο να ηγηθεί μιας τέτοιας προσπάθειας τον Ντι Μάγιο και όχι τον Ματέο Σαλβίνι της «Λέγκας», ο οποίος θεωρείται πιο ασταθής. Επίσης, δηλώνει ότι το λεγόμενο «βασικό εισόδημα», κάτι σαν τον εγγυημένο κατώτατο μισθό, «δεν είναι ταμπού, αρκεί να υπάρχουν συγκεκριμένες αυστηρές προϋποθέσεις. Πρέπει να εξασφαλίζεται η χρηματοδότησή του και να μην είναι εργαλείο αποθάρρυνσης προς την αγορά εργασίας».

Καταλήγει λέγοντας ότι όποιος και να κυβερνήσει πρέπει να λαμβάνονται υπόψη δύο στοιχεία: «Οτι δεν είμαστε σε κατάσταση έκτακτης ανάγκης όπως το 2011 αλλά σε φάση ανάκαμψης, οπότε θα πρέπει να στηριχτεί η βιομηχανία. Ταυτόχρονα, πρέπει να συνεχιστούν οι μεταρρυθμίσεις και η δημοσιονομική ισορροπία ώστε να αποπληρώνεται το χρέος».

Στην ίδια κατεύθυνση, των θυσιών των λαϊκών στρωμάτων για να διατηρηθεί η κερδοφορία του ιταλικού κεφαλαίου, τίθεται μέσα από την αρθρογραφία των αστικών εφημερίδων και διαφόρων επιτελείων η βασική προτροπή η Ιταλία να ισχυροποιηθεί μέσα στην Ευρωζώνη, να εκσυγχρονιστεί η βιομηχανία της, να αντιμετωπιστεί το χρέος της που φτάνει το 130% του ΑΕΠ και να γίνουν ξένες επενδύσεις με εξαγορά και ανασυγκρότηση σειράς επιχειρήσεων αλλά και υποδομών της χώρας.

Στον αντίποδα της προσπάθειας αναμόρφωσης του πολιτικού σκηνικού και τις διάφορες παραλλαγές της αστικής διαχείρισης βρίσκεται το ΚΚ Ιταλίας, που μετά από πολλά χρόνια επανεμφανίστηκε στην πολιτική σκηνή με τα σύμβολά του και ανασυγκροτείται οργανωτικά. Στις τελευταίες εκλογές ξεπέρασε τις 106.000 ψήφους.

Το ΚΚ Ιταλίας παλεύει στους χώρους δουλειάς, στις λαϊκές γειτονιές και τους χώρους Εκπαίδευσης, για την οργάνωση της εργατικής - λαϊκής πάλης και το δυνάμωμα του ταξικού κινήματος. Παλεύει επίσης ενάντια στη συμμετοχή της Ιταλίας στους ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς ΝΑΤΟ και ΕΕ, ενάντια στους ιμπεριαλιστικούς πολέμους. Δουλεύει μέσα στην εργατική τάξη, στα λαϊκά στρώματα και τη νεολαία για να χτιστεί ένα γερό, συνεπές, διεθνιστικό Κομμουνιστικό Κόμμα, πρωτοπόρο στην πάλη του λαού για σύγχρονα δικαιώματα, σε σύγκρουση με το κεφάλαιο και την εξουσία του.