Την Κυριακή 4 Φλεβάρη, πραγματοποιείται στον Ισημερινό δημοψήφισμα με 7 ερωτήματα, το οποίο προκάλεσε η σοσιαλδημοκρατική κυβέρνηση του Λένιν Μορένο, που αναδείχτηκε στην εξουσία τον Απρίλη του 2017 ως πρώην αντιπρόεδρος στην κυβέρνηση του Προέδρου, Ραφαέλ Κορέα, και εκλέχτηκε με την εκλογική συμμαχία «Μέτωπο Ενωμένοι» με κορμό τη «Συμμαχία για τη χώρα» («Alianza pais»), το σοσιαλδημοκρατικό κόμμα που ίδρυσε ο Κορέα με τη λεγόμενη «επανάσταση των πολιτών». Ομως, ο Μορένο πολύ νωρίς ξεκαθάρισε ότι πρέπει να γίνουν αλλαγές στη σοσιαλδημοκρατική διακυβέρνηση, επήλθε διάσπαση στη «Συμμαχία» και το πρόγραμμά του μιλάει για «διορθώσεις» και άνοιγμα στον «ελεύθερο κόσμο». Αυτό το ακόμα πιο απροκάλυπτα φιλομονοπωλιακό πρόγραμμα επιχειρείται να εξυπηρετηθεί και με το δημοψήφισμα, που έχει γίνει «κόκκινο πανί» για τον Κορέα και τις δυνάμεις που τον στήριξαν, κατηγορώντας τον Μορένο για «προδοσία», ενώ ίδρυσαν και νέο κόμμα, το Κίνημα Επανάστασης των Πολιτών. Μάλιστα, ο Κορέα που είχε αποσυρθεί μετά την παρέλευση της προεδρίας του στο Βέλγιο, έχει επιστρέψει τις τελευταίες μέρες στον Ισημερινό και ηγείται της καμπάνιας του «Οχι» στις προτάσεις του Μορένο.

Αιχμή της αντιπαράθεσης είναι βασικά τρία από τα ερωτήματα του δημοψηφίσματος. Το ν.2 αφορά στην κατάργηση της χωρίς όριο δυνατότητας επανεκλογής του Προέδρου το ν.3 την αλλαγή της του συμβουλίου συμμετοχής των πολιτών, που αφορά στο όργανο που είναι υπεύθυνο για τη διεξαγωγή των εκλογών και το ν.6.την κατάργηση του νόμου για τη γη (που υποτίθεται απέτρεπε την κερδοσκοπία στις αγοραπωλησίες γης και ακινήτων).Ενώ ο Μορένο επιχειρηματολογεί υπέρ των αλλαγών, που θα «αναζωογονήσουν την οικονομία» και «θα προστατεύσουν καλύτερα το περιβάλλον», ο Κορέα κάνει λόγο για αντισυνταγματικό δημοψήφισμα, που δεν πήρε τη σύμφωνη γνώμη του Συνταγματικού Δικαστηρίου. Στο δεύτερο ερώτημα κατηγορείται η κυβέρνηση του Μορένο ότι αν δεν επιτρέπεται η κατάθεση υποψηφιότητας χάνεται η δυνατότητα να εκλέγονται κάποιοι ικανοί ηγέτες. Στο τρίτο ερώτημα καταλογίζεται στην κυβέρνηση ότι θέλει να ελέγξει την εκλογική επιτροπή και να περιορίσει τους λεγόμενους θεσμούς της «συμμετοχικής δημοκρατίας», ενώ στο έκτο ερώτημα υπάρχει η κατηγορία ότι εξυπηρετούνται οι μεγαλοϊδιοκτήτες γης.

Επί της ουσίας, από την αντιπαράθεση στον Ισημερινό μπορούν να βγουν κάποια πολύ χρήσιμα συμπεράσματα για το μύθο των λεγόμενων «αριστερών προοδευτικών κυβερνήσεων» της πρώτης δεκαετίας του 21ου αιώνα, όπως και η περίπτωση του Ισημερινού. Η λεγόμενη «επανάσταση των πολιτών», που αποτέλεσε πρότυπο για πολλές οπορτουνιστικές δυνάμεις όπως και ο ΣΥΡΙΖΑ, δεν αφορά σε επανάσταση αλλά σε μια παραλλαγή του λεγόμενου «σοσιαλισμού του 21ου αιώνα», που είναι η αυταπάτη του δήθεν ανθρώπινου καπιταλισμού. Η σοσιαλδημοκρατική διακυβέρνηση του Κορέα, τριπλασίασε τα κέρδη του κεφαλαίου, δίνοντας κάποια ψίχουλα στα λαϊκά στρώματα. Ετσι προετοίμασε στην περίοδο της χαμηλής καπιταλιστικής ανάπτυξης την εναλλαγή με ένα πιο περιοριστικό μείγμα στην οικονομική πολιτική, με μεγαλύτερο άνοιγμα στο ξένο κεφάλαιο και με αναπροσανατολισμό στις διεθνείς συμμαχίες. Αυτό επιχειρεί ο Μορένο αυτό βλέπουμε και σε άλλες χώρες της Λατινικής Αμερικής, όπου τους σοσιαλδημοκράτες διαδέχονται οι νεοφιλελεύθεροι όπως σε Αργεντινή, Χιλή και αλλού.