Σάββατο 3 Φλεβάρη 2018 - Κυριακή 4 Φλεβάρη 2018
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
ΑΝΑΣΚΟΠΗΣΗ ΒΔΟΜΑΔΑΣ
Δύο σχέδια σε διαρκή σύγκρουση

Ο πρώτος μήνας του νέου χρόνου πέρασε, και όσο πιο βαθιά μπαίνουμε στο 2018, τόσο περισσότερο αποκρυσταλλώνεται το σχέδιο της κυβέρνησης και του κεφαλαίου για τη χρονιά, που από όλους τους χαρακτηρίζεται αρκετά «κρίσιμη». Αστικά επιτελεία και κόμματα, η κυβέρνηση, η μεγαλοεργοδοσία πλασάρουν αυτόν το σχεδιασμό, στέλνοντας ταυτόχρονα το μήνυμα στους εργαζόμενους να ξεχάσουν όσα έχασαν τα περασμένα χρόνια της βαθιάς καπιταλιστικής κρίσης.

Πρώτοι και καλύτεροι οι βιομήχανοι, που με την πρόσφατη κοινή παρέμβαση ΣΕΒ, «Ελληνικής Παραγωγής» και περιφερειακών συνδέσμων τους, παρουσίασαν τους όρους τους για τη θωράκιση της ανταγωνιστικότητας και της κερδοφορίας των επιχειρηματικών ομίλων. Οι απαιτήσεις τους για «εθνικό σχέδιο», με «ευρεία συναίνεση», που θα «υπηρετείται ανεξαρτήτως εκλογικών κύκλων και πολιτικών αλλαγών», είναι ενδεικτικές, και μαζί με τα πιο συγκεκριμένα αιτήματά τους είναι ο «οδικός χάρτης» τόσο για την κυβέρνηση όσο και για τα υπόλοιπα αστικά κόμματα.

Προσηλωμένοι στα «θέλω» του κεφαλαίου

Η κυβέρνηση, σε πλήρη ευθυγράμμιση, δηλώνει έτοιμη να αναλάβει την «ιδιοκτησία» του προγράμματος, να καταρτίσει πλάνο για τη συνέχιση των «μεταρρυθμίσεων» και μετά την τυπική λήξη του μνημονίου. Πρόκειται για σχεδιασμό εμπέδωσης του τσακίσματος των εργατικών δικαιωμάτων, με μέτρα που έχουν ορίζοντα δεκαετιών, που κάνουν μόνιμες τις «προσωρινές» (σύμφωνα με την επίσημη προπαγάνδα) θυσίες της εργατικής τάξης για να περάσει η καπιταλιστική κερδοφορία σε μεγάλους ρυθμούς ανάκαμψης. Οι βιομήχανοι άλλωστε ξεκαθαρίζουν με κάθε ευκαιρία ότι δεν υπάρχει καμιά περίπτωση «πισωγυρίσματος» και ότι οι αντεργατικές ανατροπές δεν αμφισβητούνται, καθώς αυτό θα διαταράξει τη «θετική πορεία» της οικονομίας.

Τα ίδια σχέδια προβλέπουν την τροφοδότηση των μονοπωλίων με «ζεστό» χρήμα και διευκολύνσεις, με κάθε είδους «κίνητρα» για επενδύσεις, όπως φοροαπαλλαγές, επιδοτήσεις «απασχόλησης», δηλαδή τζάμπα εργατικό δυναμικό, βγαλμένα όλα από τις θυσίες διαρκείας του λαού. Από το πλάνο αυτό δεν θα μπορούσε να λείπει η θωράκιση του τραπεζικού συστήματος, ώστε να τροφοδοτήσει το νέο γύρο καπιταλιστικής συσσώρευσης, που περνά μέσα και από τη γενίκευση των πλειστηριασμών λαϊκών σπιτιών, τον εκβιασμό για την αφαίμαξη του εισοδήματος των εργαζομένων.

Στο φόντο της προετοιμασίας για την «επόμενη μέρα» του κεφαλαίου εντάσσεται και ο ρόλος πρωτοκαθεδρίας που αναλαμβάνει η κυβέρνηση στους πολιτικοστρατιωτικούς σχεδιασμούς των ΗΠΑ - ΝΑΤΟ στην περιοχή. Η ανάληψη ρόλου «μεντεσέ» στην «πύλη» της όξυνσης των ανταγωνισμών της περιοχής, οι φιλοδοξίες ανάδειξης της χώρας σε κόμβο Ενέργειας και εμπορευμάτων, στόχοι και ρόλοι που εμπνέουν την αστική τάξη, περνάνε αυτές τις μέρες μέσα από τις διαπραγματεύσεις για το όνομα της ΠΓΔΜ, με κύριο στοιχείο τις βιασύνες για την «ευρωατλαντική ολοκλήρωση» στα Δυτικά Βαλκάνια, για την ενίσχυση του ΝΑΤΟ στην περιοχή. Εδώ η κυβέρνηση «δίνει τα ρέστα της», εμπλέκοντας το λαό και τη χώρα στους ενδοϊμπεριαλιστικούς ανταγωνισμούς και φέρνοντας στο προσκήνιο ανυπολόγιστους κινδύνους.

Τα παραπάνω αποτελούν βασικά συστατικά του συνεκτικού σχεδιασμού της αστικής τάξης, και αυτά είναι που καθορίζουν όλες τις επιμέρους κινήσεις της κυβέρνησης και της εργοδοσίας. Ακριβώς επειδή αυτά τα στοιχεία είναι στην καρδιά της αστικής στρατηγικής για την κατοχύρωση της καπιταλιστικής ανάκαμψης, δεν αμφισβητούνται από κανένα κόμμα του κεφαλαίου. Γι' αυτό η αντιπαράθεση ανάμεσα σε ΣΥΡΙΖΑ και ΝΔ εστιάζει στα δευτερεύοντα, με στόχο να κρύβεται η στρατηγική τους ταύτιση. Το ρεσιτάλ αποπροσανατολισμού κορυφώνεται μάλιστα αυτό το Σαββατοκύριακο με αφορμή το συλλαλητήριο για το όνομα της ΠΓΔΜ στο Σύνταγμα, με διοργανωτές εθνικιστικές δυνάμεις αλλά και φιγούρες του ακροδεξιού - φασιστικού χώρου. Δυνάμεις που, όπως και η ΝΔ, παρά τους μύδρους τους ενάντια στην κυβέρνηση, δεν αντιστρατεύονται, αντίθετα υπερασπίζονται τον πυρήνα των διευθετήσεων στα Δ. Βαλκάνια, στις οποίες πρωτοστατεί, δηλαδή την ενίσχυση της παρουσίας του ΝΑΤΟ και της ΕΕ.

Οι εργαζόμενοι με το δικό τους μαχητικό, ανατρεπτικό σχεδιασμό

Σε αυτό το «εθνικό» σχέδιο της κυβέρνησης και του κεφαλαίου, η εργατική τάξη και τα λαϊκά στρώματα πρέπει να αντιτάξουν τον δικό τους μαχητικό, ανατρεπτικό σχεδιασμό.

Οσο περισσότερο ξεδιπλώνονται οι αντεργατικές επιδιώξεις, τόσο περισσότερο πρέπει να απαντούν η εργατική τάξη και τα λαϊκά στρώματα με την οργάνωση της πάλης τους στους τόπους δουλειάς, στους κλάδους, στις γειτονιές, για κάθε μικρό και μεγάλο πρόβλημα που απασχολεί τα λαϊκά νοικοκυριά. Τόσο περισσότερο πρέπει να φουντώνουν οι εστίες αντίστασης, και όσο αναπτύσσεται αυτή η πάλη, με τους κομμουνιστές στην πρώτη γραμμή, τόσο να ανεβαίνει η συλλογικότητα, ο βαθμός οργάνωσης των εργαζομένων, να παραμερίζεται η μοιρολατρία, να χρεοκοπεί το «τίποτα δεν αλλάζει».

Οση μαεστρία κι αν επιστρατεύει ο ΣΥΡΙΖΑ για να επικρατήσει «σιγή νεκροταφείου» στους τόπους δουλειάς, όλο και πιο πολύ να βρίσκει τοίχο. Την ώρα που η κυβέρνηση θέλει να τσακίσει το κίνημα με το «καρότο» των αυταπατών και της αναμονής, αλλά και με το «μαστίγιο» της καταστολής, πρέπει να βρει δυνατή, οργανωμένη απάντηση, με χιλιάδες εργαζόμενους μέσα από τα σωματεία τους να διεκδικούν με άξονα τις σύγχρονες ανάγκες τους.

Οσο περισσότερο η κυβέρνηση καλεί τους εργαζόμενους να πανηγυρίζουν για την ενίσχυση του ρόλου των εκμεταλλευτών τους στην περιοχή, τόσο περισσότερα συνδικάτα, Επιτροπές Αγώνα, εργατοϋπάλληλοι πρέπει να απορρίπτουν αυτούς τους σχεδιασμούς. Τόσο πιο πολλοί εργαζόμενοι πρέπει να παλεύουν ενάντια στη συμμετοχή της Ελλάδας στους ιμπεριαλιστικούς πολέμους, για την αποδέσμευση από τις λυκοσυμμαχίες ΕΕ και ΝΑΤΟ.

Οσο περισσότερο προπαγανδίζουν η κυβέρνηση και η εργοδοσία ότι δεν υπάρχει άλλος δρόμος πέρα από την ανάκαμψη των κερδών του κεφαλαίου, τόσο περισσότερους εργαζόμενους, μεροκαματιάρηδες, άνεργους πρέπει να βρίσκουν απέναντί τους, που παλεύουν με συνείδηση ότι «χωρίς εργάτη γρανάζι δεν γυρνά». Τόσο πιο πολύ πρέπει να συνειδητοποιείται ότι για τη μεγάλη πλειοψηφία των αυτοαπασχολούμενων και αγροτών οι «ευκαιρίες ανάπτυξης» σημαίνουν γιγάντωση των επιχειρηματικών ομίλων, σημαίνουν ξεπάτωμα, και άρα τόσο πιο πολύ να στεριώνει η Κοινωνική Συμμαχία ανάμεσα στην εργατική τάξη και τα λαϊκά στρώματα.

Και όσο η κυβέρνηση ξορκίζει στέλνοντας στη «Δευτέρα Παρουσία» την ανατροπή του καπιταλισμού και την οικοδόμηση του σοσιαλισμού, τόσο πρέπει να πολλαπλασιάζονται οι εργάτες που συνειδητοποιούν από την ίδια τους την πείρα ότι ο καπιταλισμός δεν μπορεί πια να δώσει τίποτα πέρα από φτώχεια και πολέμους, και ότι η διέξοδος είναι μόνο η εργατική εξουσία. Για κάθε συκοφαντία που εκτοξεύουν τα κυβερνητικά στελέχη προς το ΚΚΕ για την πρωτοπόρα δράση του στους λαϊκούς αγώνες, δεκάδες να είναι εκείνοι οι εργάτες που προσεγγίζουν την πολιτική του, που πυκνώνουν τις γραμμές του.

Οι επιδιώξεις του κεφαλαίου και οι στόχοι της ανασύνταξης του εργατικού κινήματος, της ισχυροποίησης της αντικαπιταλιστικής - αντιμονοπωλιακής γραμμής πάλης, είναι δύο σχέδια σε διαρκή σύγκρουση. Δεν υπάρχει περίπτωση να ανακάμπτει το κεφάλαιο και ταυτόχρονα να ανακάμπτουν τα εργατικά - λαϊκά δικαιώματα, να βελτιώνεται η κατάσταση των εργαζομένων.

Είναι ώρα λοιπόν οι εργαζόμενοι να βγάλουν συμπεράσματα και να μπουν νέες δυνάμεις στη μάχη. Να συνειδητοποιηθεί από περισσότερους εργάτες, λαϊκούς ανθρώπους, ότι το μοναδικό αντίπαλο δέος στην καπιταλιστική βαρβαρότητα είναι η πολιτική του ΚΚΕ, ότι εκεί μπορούν και πρέπει να «ακουμπήσουν» όσοι προβληματίζονται, όσοι λένε με αγωνία «κάτι πρέπει να γίνει» και αντιλαμβάνονται ότι χρειάζεται ριζική αλλαγή.

Το ΚΚΕ έχει αποδείξει ότι μπορεί να ηγηθεί μεγάλων εργατικών - λαϊκών αγώνων και τα 100 χρόνια ζωής και δράσης του επιβεβαιώνουν ότι ο λαός μπορεί να μεγαλουργήσει στο βαθμό που συστρατεύεται μαζί του, που ασπάζεται τους στόχους του, την ασυμβίβαστη γραμμή του.



Ο καθημερινός ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ 1 ευρώ