Μετά από 17 μέρες από τότε που ανακοίνωσε την παραίτησή του, στη Σαουδική Αραβία, ο Λιβανέζος πρωθυπουργός, Σαάντ Αλ Χαρίρι (που έχει και σαουδαραβική υπηκοότητα), επέστρεψε την Τρίτη το βράδυ στη Βηρυτό. Μετά τη συνάντηση που είχε χτες με τον Μαρωνίτη Πρόεδρο του Λιβάνου, Μισέλ Αούν, ανακοίνωσε με τηλεοπτικό διάγγελμα ότι αποδέχτηκε την πρότασή του για προσωρινή αναστολή της παραίτησης προκειμένου να υπάρξουν περαιτέρω διαβουλεύσεις. Συγκεκριμένα, ο Χαρίρι σημείωσε: «Υπέβαλα σήμερα την παραίτησή μου στον Πρόεδρο Αούν και εκείνος μου ζήτησε να περιμένω για να υπάρξει περαιτέρω διάλογος για τους λόγους (για τους οποίους υποβλήθηκε) και για το πολιτικό υπόβαθρο και ανταποκρίθηκα». Επίσης χτες, συμμετείχε μαζί με τον Πρόεδρο και την πολιτική ηγεσία στις εκδηλώσεις και την παρέλαση για τη Μέρα της Ανεξαρτησίας του Λιβάνου από τη Γαλλία (22 Νοέμβρη 1943).

Θυμίζουμε ότι ο Λιβανέζος πρωθυπουργός είχε αποδώσει την παραίτησή του σε απειλές απόπειρας δολοφονίας από το Ιράν και την «Χεζμπολάχ», δυνάμεις στις οποίες απέδιδε προσπάθειες αποσταθεροποίησης της περιοχής, κάτι που υποστηρίζουν επίσης η Σαουδική Αραβία, το Ισραήλ και οι ΗΠΑ. Στη συνέχεια παρέμεινε στη Σαουδική Αραβία, εγείροντας σενάρια ότι κρατείται από τη σαουδαραβική μοναρχία (όπως είχε καταγγείλει επίσημα ο Μ. Αούν, κάτι που η μοναρχία και ο Χαρίρι απέρριπταν), ενώ το Σαββατοκύριακο πήγε στο Παρίσι όπου είχε συνάντηση με τον Γάλλο Πρόεδρο, Εμανουέλ Μακρόν, εκθειάζοντας το ρόλο της Γαλλίας (δηλαδή, του γαλλικού ιμπεριαλισμού, που θέλει να διευρύνει την επιρροή του στη Μέση Ανατολή). Πριν επιστρέψει στο Λίβανο, μετέβη στην Αίγυπτο και είχε συνάντηση με τον Πρόεδρο Αμπντέλ Φατάχ Αλ Σίσι και στη συνέχεια πήγε στην Κύπρο συναντώντας τον Πρόεδρο, Νίκο Αναστασιάδη. Και στις δύο αυτές επισκέψεις υπήρξαν διατυπώσεις για «γρήγορη επιστροφή του Λιβάνου στην ομαλότητα».

Το πώς θα εξελιχτούν τα πράγματα μετά τις διαβουλεύσεις που θα γίνουν με τον Αούν δεν είναι δεδομένο. Καταγράφονται ήδη διάφορα σενάρια, όπως διορισμός νέου πρωθυπουργού, με τα πρώτα ονόματα που ακούγονται να είναι των πρώην πρωθυπουργών Φουάτ Σινιόρα, που προέρχεται από την παράταξη του Χαρίρι και είναι εχθρικός προς τη σιιτική «Χεζμπολάχ», και του Νατζίμπ Μικάτι, σουνίτη, που είναι πιο αποδεκτός από το σιιτικό κόμμα. Επίσης, δεν μπορεί να αποκλειστεί επιστροφή του Χαρίρι στη θέση του, εφόσον υπάρξει ένας συμβιβασμός με την «Χεζμπολάχ», η οποία συμμετέχει στη σημερινή κυβέρνηση «εθνικής συμφιλίωσης», όπως αποκαλείται. Στο πολύπλοκο αστικό πολιτικό σύστημα του Λιβάνου συνυπάρχουν εδώ και χρόνια θρησκευτικές κοινότητες, μουσουλμάνοι σουνίτες, σιίτες, Δρούζοι και χριστιανοί Μαρωνίτες και με βάση το Σύνταγμα ο Πρόεδρος πρέπει να είναι Μαρωνίτης, ο πρωθυπουργός σουνίτης, ο πρόεδρος της Βουλής σιίτης και στη βάση της συναίνεσης ο αρχηγός του στρατού Δρούζος. Στην πολιτική ζωή κυριαρχούν δύο μεγάλοι συνασπισμοί αστικών κομμάτων, η «Συμμαχία της 8ης Μάρτη», που είναι φιλική προς το σιιτικό Ιράν, και η «Συμμαχία της 14ης Μάρτη», που είναι φιλοδυτική και φιλοσαουδαραβική (σουνίτες), στην οποία ανήκει και ο Χαρίρι.

Το βέβαιο είναι ότι η πολιτική κρίση που εκδηλώθηκε με την παραίτηση Χαρίρι αντικατοπτρίζει τις γενικότερες αντιπαραθέσεις στην ευρύτερη περιοχή της Μέσης Ανατολής, που εκφράζονται και ως αντιπαράθεση Σαουδικής Αραβίας - Ιράν, δύο σημαντικών περιφερειακών δυνάμεων, πίσω από τις οποίες βρίσκονται ισχυρές ιμπεριαλιστικές δυνάμεις (ΗΠΑ, ΝΑΤΟ, ΕΕ, Ρωσία), που ανταγωνίζονται σφοδρά για τον έλεγχο αγορών, ενεργειακών πόρων, δρόμων μεταφοράς τους και σφαιρών επιρροής. Οχι τυχαία, αυτά συμβαίνουν σε μια περίοδο που επίκειται νέα μοιρασιά, μετά την ήττα των τζιχαντιστών στη Συρία και το Ιράκ.