Με αφορμή τις αποκαλύψεις για τις λεγόμενες «εξωχώριες» εταιρείες και τους φορολογικούς παραδείσους, τους οποίους αξιοποιούν για να φοροαποφεύγουν επιχειρηματικοί κολοσσοί και μεγαλοκαπιταλιστές, ξανάρχισε το «γαϊτανάκι» που ζήσαμε κι άλλες φορές στο παρελθόν, με τέτοιες αφορμές: Αναλύσεις με ολίγο από αστυνομικό ρεπορτάζ και σκάνδαλο, «μαύρο δάκρυ» για την «ψαλίδα» της ανισότητας που μεγαλώνει, ερωτήσεις από τα κυβερνητικά στελέχη στην Κομισιόν, για το τι μέτρα θα πάρει ώστε να μη χάνονται φορολογικά έσοδα. Οι πιο «προσεκτικοί», βέβαια, ξεστομίζουν ότι η υπόθεση δεν αφορά τόσο το νομικό κομμάτι, αφού τα περισσότερα απ' όσα αποκαλύφτηκαν αξιοποιούν τους αστικούς νόμους, αλλά το «ηθικό» τάχα μέρος. Πάνω εκεί οικοδομούν το παραμύθι ότι υπάρχει ένας «δικαιότερος» καπιταλισμός, όπου οι κυβερνήσεις και οι ιμπεριαλιστικές ενώσεις νομοθετούν για το «κοινό καλό» και όπου τα τεράστια κέρδη από την άγρια εκμετάλλευση της εργατικής τάξης «αναδιανέμονται» τάχα με δικαιοσύνη και διαφάνεια... στους εκμεταλλευόμενους. Ο «παράδεισος» δηλαδή της απάτης για όλους τους επίδοξους «γιατρούς» του σάπιου εκμεταλλευτικού συστήματος.