Οι εξελίξεις στον κλάδο του Φαρμάκου περιλαμβάνουν ανακατατάξεις ανάμεσα σε επιχειρηματικούς ομίλους, όξυνση των ανταγωνισμών ανάμεσά τους και προφανώς ένταση της επίθεσης στην εργατική τάξη. Η κατάσταση αυτή, στο φόντο των γενικότερων πολιτικών εξελίξεων του τελευταίου διαστήματος, είναι στο επίκεντρο της δραστηριότητας των ΚΟ Φαρμάκου της ΤΟ Βιομηχανίας Αττικής του ΚΚΕ. Οι Οργανώσεις του Κόμματος πραγματοποιούν καθημερινά εξορμήσεις και περιοδείες σε τόπους δουλειάς, που θα κορυφωθούν με εκδήλωση που διοργανώνουν για τα 100 χρόνια από την Οχτωβριανή Σοσιαλιστική Επανάσταση, το Σάββατο 8 Ιούλη, στις 6.30 μ.μ., στην αίθουσα της Ομοσπονδίας Λογιστών (Κάνιγγος 27).

Στην ανακοίνωσή τους, οι ΚΟ Φαρμάκου αναφέρουν μεταξύ άλλων:

«Απευθυνόμαστε σε όλους εσάς που αναρωτιέστε "πού θα πάει αυτή η κατάσταση", σε εσάς που πιστεύετε ότι "κάτι πρέπει να γίνει", σε εσάς που νιώθετε απογοήτευση, αγανάκτηση, θυμό, και σας λέμε: Αυτή η κατάσταση δεν είναι μονόδρομος. Μόνο ο λαός με την πάλη του μπορεί να αλλάξει την πορεία των εξελίξεων και να βάλει τη δική του σφραγίδα.

Σκέψου: Ποιος και γιατί παίρνει αυτά τα μέτρα; Τα μέτρα αυτά τα παίρνει η τάξη των καπιταλιστών απέναντι στους εργάτες. Δεν είναι θέμα ικανών ή ανίκανων πολιτικών ή ενός "άλλου μείγματος πολιτικής", άλλωστε έχουμε δοκιμάσει διάφορα. Δεν είναι στρέβλωση και παραβίαση του ευρωπαϊκού κεκτημένου. Αντίθετα, είναι η εφαρμογή του ευρωπαϊκού κεκτημένου, των κατευθύνσεων της Ευρωπαϊκής Ενωσης, που δεν εξανθρωπίζεται, δεν γίνεται φιλολαϊκή.

Είναι ανάγκη και απαίτηση των εργοδοτών να μας κάνουν πιο φτηνούς, για να μπορέσουν με αυτήν την πολιτική να μειώσουν τη χασούρα τους στην κρίση και να αυξήσουν τα κέρδη στην όποια αναιμική δική τους οικονομική ανάπτυξη, να ενισχύσουν την ανταγωνιστικότητά τους και να θωρακίσουν την εξουσία τους.

Αυτό αποδεικνύεται απ' το ότι τα μέτρα παίρνονται ενιαία στο σύνολο των χωρών της Ευρώπης, είτε με ευρώ είτε χωρίς, με μνημόνιο ή όχι, είτε με κεντροαριστερές ή με κεντροδεξιές κυβερνήσεις.

Το παράδειγμα του δικού μας κλάδου είναι χαρακτηριστικό. Το 2015 ο τζίρος των μεγαλύτερων ελληνικών φαρμακοβιομηχανιών έφτασε τα 1,45 δισ., χωρίς σ' αυτά να υπολογίζονται τα κέρδη των φαρμακαποθηκών! Ενώ το 2016 έκλεισε με ανάπτυξη 3,9% για τη φαρμακοβιομηχανία και με εξαγωγές φαρμάκων σε 141 χώρες συνολικής αξίας 1,85 δισ. ευρώ! Μεγάλες επιχειρήσεις του κλάδου ανακοινώνουν επενδύσεις, μέσα και έξω από την Ελλάδα, σε εγκαταστάσεις και ανάπτυξη νέων φάρμακων συνολικού ύψους εκατοντάδων εκατομμυρίων ευρώ.

Την ίδια στιγμή, οι εργαζόμενοι, όμως, όχι μόνο δεν είδαμε καλυτέρευση της ζωής μας, αλλά αντίθετα πληρώνουμε το μάρμαρο για τα κέρδη και τους ανταγωνισμούς των καπιταλιστών με δύσκολα ωράρια, εντατικοποίηση της εργασίας, ανθυγιεινές συνθήκες, απολύσεις και νέες ατομικές συμβάσεις είτε με τον κατώτατο μισθό είτε με μισθούς λίγο πάνω από αυτόν, που σιγά - σιγά και αυτοί ροκανίζονται. Δίπλα σε κάθε παλαιότερο εργαζόμενο υπάρχει ένας νεότερος που εργάζεται και αμείβεται με διαφορετικούς όρους (π.χ. εργολαβικοί, ενοικιαζόμενοι, ελαστικές σχέσεις εργασίας). Η απαίτηση των φαρμακοβιομηχάνων σήμερα είναι αυτές οι σχέσεις να γίνουν καθεστώς. Αυτό ζητάνε να κατοχυρώνεται ως όρος για την υπογραφή κλαδικής σύμβασης και γι' αυτό αρνούνται την υπογραφή της με τους όρους του 2009. Βιώνουμε τι σημαίνει επαγγελματοποίηση του ΤΕΑΥΦΕ με μειώσεις στη σύνταξη και στο εφάπαξ. Ταυτόχρονα, συνολικά ο λαός βλέπει τα δικαιώματά του να τσακίζονται το ένα μετά το άλλο στην Ασφάλιση, στην Παιδεία και αλλού. Η πρόσβαση στην Υγεία και τα Φάρμακα γίνεται όλο και πιο δύσκολη για όλο και περισσότερους, αφού αυτά αποτελούν πανάκριβο εμπόρευμα.

Κυβέρνηση, αστικά κόμματα και εργοδότες προσπαθούν να μας πείσουν ότι η λύση στα προβλήματά μας είναι η ανάπτυξη της καπιταλιστικής οικονομίας τους. Ανάπτυξη, όμως, παντού στον καπιταλιστικό κόσμο σημαίνει μείωση της τιμής της εργατικής δύναμης, κατεδάφιση των εργασιακών δικαιωμάτων. Η ανάπτυξή τους έχει ταξικό πρόσημο, το πρόσημο των κερδών τους.

Στην τελευταία συνέλευση του Συλλόγου Ελλήνων Βιομηχάνων, ο πρόεδρός του ήταν ξεκάθαρος όταν υπογράμμιζε την ανάγκη "για προσήλωση στη δημοσιονομική προσαρμογή" και την "αποφυγή άσκησης πολιτικής άσκοπων παροχών". Μαζί πρωθυπουργός και βιομήχανοι έβαλαν ως κοινό στόχο την ανάγκη για "κοινωνική ειρήνη", "σταθερότητα", την ανάγκη "εθνικής συναίνεσης και συνεννόησης". Συνάδελφοι, όσο πιο ψηλά σηκώνουν τη σημαία των εθνικών στόχων, στην πραγματικότητα τόσο πιο χαμηλά μας καλούν να σκύψουμε το κεφάλι, να μας χρησιμοποιήσουν για τα δικά τους συμφέροντα.

Η δική τους ανάγκη για "σταθερότητα και ανάπτυξη" σημαίνει αστάθεια, αβεβαιότητα και χειροτέρευση στη δική μας ζωή.

Μας λένε ότι εργαζόμενοι και αφεντικά έχουμε τα ίδια συμφέροντα, ότι "είμαστε καλά εδώ, κοίτα αλλού τι γίνεται".

Στον κλάδο μας, όπως και αλλού, οι εργοδότες από τη μία προσπαθούν να εγκαθιδρύσουν κλίμα φόβου και ανασφάλειας και από την άλλη καλλιεργούν τη λογική του "εδώ είμαστε καλά", "μια οικογένεια είμαστε, κοινά είναι τα προβλήματα...".

Η πραγματικότητα όμως είναι ότι εργοδότες και εργαζόμενοι έχουμε τελείως αντίθετα συμφέροντα. Τα κέρδη του εργοδότη δεν συμβαδίζουν με την ικανοποίηση των αναγκών και των δικαιωμάτων μας, αφού χτίζονται πάνω στη δική μας εκμετάλλευση. Αλλωστε, όλα αυτά τα μέτρα που αγγίζουν κάθε πτυχή της ζωής των λαϊκών στρωμάτων, τα επιβάλλουν οι ίδιοι οι εργοδότες, μέσω των πολιτικών τους εκφραστών.

Κανένας δεν μας κάνει τη χάρη! Εμείς δουλεύουμε και ό,τι παράγεται βγαίνει από το δικό μας ιδρώτα. Γι' αυτό δεν πρέπει να μειώνουμε συνεχώς τις απαιτήσεις μας, να δεχόμαστε να γίνουμε σκλάβοι του 21ου αιώνα. Ο εργαζόμενος δεν έχει τα ίδια βάσανα με τους μεγαλοεργοδότες και τους μεγαλοδιευθυντές των μεγάλων επιχειρήσεων, συνολικά με την τάξη τους. Αυτοί έχουν εξασφαλίσει κέρδη για να ζήσουν και τα τρισέγγονά τους "ζωή χαρισάμενη".

Δεν ταιριάζει στον εργάτη η λογική "ο θάνατός σου η ζωή μου", ενώ είναι επικίνδυνη η αυταπάτη ότι ο εργοδότης μπορεί να "γίνει φίλος", όταν σε κάθε κλάδο μαίνεται άγρια η κόντρα για τον έλεγχό του από τα μονοπώλια. Ποτέ η αντεργατική λαίλαπα δεν σταμάτησε έξω από τις πύλες των επιχειρήσεων που είχαν κέρδη ή σε αυτές που κυριάρχησε η λογική ότι "είμαστε όλοι μια οικογένεια και να στηρίξουμε την εταιρεία". Υπάρχουν χαρακτηριστικά παραδείγματα και στο δικό μας κλάδο ("Αλαπίς", "Προβέτ" κ.α.).

Μας λένε, επίσης, ότι για όσα βιώνουμε φταίνε μόνο οι κυβερνήσεις, δεν φταίνε οι φαρμακοβιομήχανοι. Οτι δεν μπορούν να κάνουν αλλιώς, αφού εξαναγκάζονται από τις αποφάσεις της κυβέρνησης, εξάλλου και οι ίδιοι πλήττονται από αυτή την πολιτική. Αντίστοιχα, η σημερινή κυβέρνηση μας λέει ότι η πολιτική της έχει "κοινωνικό πρόσημο", τα βάζει με τα μεγάλα συμφέροντα.

Μη σε ξεγελάνε οι κόντρες μεταξύ τους. Δεν αφορούν το καλό του εργάτη. Ενιαία επιτίθενται εναντίον μας και οι αντιθέσεις τους έχουν να κάνουν με τα δικά τους συμφέροντα. Για λογαριασμό των εργοδοτών η τωρινή και οι προηγούμενες κυβερνήσεις κλείνουν τις αντιλαϊκές συμφωνίες.

Οι εργοδότες στον κλάδο, από τη μια μεριά, παίρνουν ενεργά μέρος σε όλες αυτές τις διεργασίες και τους σχεδιασμούς, προωθούν και εφαρμόζουν την αντεργατική νομοθεσία και, από την άλλη, μαζί με την κυβέρνηση πραγματοποιούν διεθνείς συναντήσεις και κλείνουν επιχειρηματικές συμφωνίες, όπως την προμήθεια φαρμάκων στο ΝΑΤΟ, αναζητώντας νέα πεδία κερδοφορίας. Αξιοποιούν τις επιμέρους διαφωνίες τους με την κυβέρνηση για να πιέζουν ακόμη περισσότερο τους εργαζόμενους φορτώνοντάς τους το κόστος των ανταγωνισμών τους, να τους εγκλωβίζουν, να τους μετατρέπουν σε "όχημα" προώθησης των επιχειρηματικών συμφερόντων τους.

Την επίθεση μπορεί να τη σταματήσει μόνο ο οργανωμένος λαός, με αποφασιστικότητα, με κριτήριο την ικανοποίηση των σύγχρονων αναγκών του.

Μπορούμε να γυρίσουμε την πλάτη στη λογική του "μικρότερου κακού", που όχι μόνο δεν βάζει φρένο στην κατηφόρα, αλλά αντίθετα μεταφράζεται σαν αποδοχή της κατάστασης και οδηγεί σε "μεγαλύτερο κακό". Είναι ώρα να πάρουμε την κατάσταση στα χέρια μας και να αλλάξουμε τους συσχετισμούς παντού. Να οργανώσουμε την εργατική - λαϊκή πάλη σήμερα, βαδίζοντας στο δρόμο της ρήξης και της ανατροπής, που θα συμβάλλει στην ανασύνταξη του κινήματος, στην ενότητα της τάξης μας, στην προώθηση της Κοινωνικής Συμμαχίας. Πάλη που θα βάζει στο στόχαστρο τις πραγματικές αιτίες των προβλημάτων, την καπιταλιστική εξουσία και ιδιοκτησία, τις διεθνείς ιμπεριαλιστικές συμμαχίες, τις κυβερνήσεις και τα κόμματα που τους υπηρετούν.

Ταυτόχρονα, τη στιγμή που οι αντιθέσεις και οι ανταγωνισμοί για την κατάκτηση νέων αγορών δημιουργούν κινδύνους για πιο γενικευμένους ιμπεριαλιστικούς πολέμους και η κατάσταση στο Αιγαίο οξύνεται με τη συμβολή και την παρουσία του ΝΑΤΟ, χρειάζεται να δυναμώσει η πάλη με στόχο την έξοδο της Ελλάδας από τους ιμπεριαλιστικούς συνασπισμούς, το κλείσιμο των ξένων βάσεων στην Ελλάδα, καμία αλλαγή συνόρων, καμία συμμετοχή της χώρας σε αποστολές εκτός συνόρων, έξω το ΝΑΤΟ από το Αιγαίο!

Σε αυτόν το δρόμο το εργατικό - λαϊκό κίνημα μπορεί να βάζει εμπόδια, να διεκδικεί βελτίωση της ζωής των εργαζομένων. Αυτήν τη δύναμη δεν την έχουν ακόμα δοκιμάσει οι εργαζόμενοι! Είναι δρόμος δύσκολος, αλλά ο μόνος που αξίζει κάθε θυσία, γιατί στο ξέφωτό του βρίσκεται η ανατροπή του σάπιου καπιταλιστικού συστήματος, η οικοδόμηση της ανώτατου τύπου κοινωνίας, του Σοσιαλισμού - Κομμουνισμού.

Σήμερα υπάρχουν όλες οι δυνατότητες για μόνιμη και σταθερή δουλειά για όλους, χωρίς ανασφάλεια, με λιγότερο μόχθο και ώρες εργασίας σε ασφαλείς και υγιεινές συνθήκες, για δωρεάν Παιδεία, διατροφή, μεταφορές, Ενέργεια. Υπάρχει η δυνατότητα για ένα ενιαίο, αποκλειστικά δημόσιο και δωρεάν σύστημα Υγείας - Πρόνοιας - Φαρμάκου για όλους, που θα δίνει έμφαση σε προληπτικές εξετάσεις, προληπτικά συστήματα ελέγχου και ενημέρωση ώστε να αποφεύγεται η εκδήλωση ασθενειών. Είναι εφικτή, επίκαιρη και αναγκαία η λειτουργία ενός ενιαίου κρατικού φορέα έρευνας, παραγωγής και διανομής δωρεάν όλων των φαρμάκων από κρατικές μονάδες Υγείας και δίκτυο κρατικών φαρμακείων, σε συνδυασμό με ένα υποχρεωτικό, αποκλειστικά δημόσιο δωρεάν καθολικό σύστημα Κοινωνικής Ασφάλισης.

Για να γίνουν αυτά, πρέπει να φύγει το εμπόδιο των καπιταλιστών από τη μέση. Οι παραγωγικές δυνατότητες της χώρας, οι πλουτοπαραγωγικές πηγές, τα συγκεντρωμένα μέσα παραγωγής να γίνουν κοινωνική ιδιοκτησία, με εργατική εξουσία. Να αξιοποιηθούν με κεντρικό σχεδιασμό, ενεργό συμμετοχή των εργαζομένων στην οργάνωση - διεύθυνση της κοινωνικής παραγωγής και των κοινωνικών υπηρεσιών, με αποδέσμευση από την Ευρωπαϊκή Ενωση και όλες τις ιμπεριαλιστικές συμμαχίες, με μονομερή διαγραφή του χρέους.

Σε καλούμε να συστρατευτείς, να ισχυροποιήσεις το ΚΚΕ σε κάθε χώρο δουλειάς, εργοστάσιο».