Παρασκευή 2 Ιούνη 2017
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
Σελίδα 12
ΚΟΜΜΑΤΙΚΗ ΖΩΗ ΚΑΙ ΔΡΑΣΗ (ΤΕΤΡΑΣΕΛΙΔΟ)
ΤΕ ΛΑΡΙΣΑΣ ΤΟΥ ΚΚΕ
Εκδήλωση για τα 50 χρόνια από το στρατιωτικό πραξικόπημα

Πλούσια συζήτηση κατά την παρουσίαση της έκδοσης «Δικτατορία 1967-1974. Κείμενα και Ντοκουμέντα», με ομιλήτρια την Αλέκα Παπαρήγα

Εκδήλωση για την παρουσίαση της έκδοσης «Δικτατορία 1967-1974. Κείμενα και Ντοκουμέντα» της «Σύγχρονης Εποχής» πραγματοποιήθηκε την Πέμπτη 25/5 στη Λάρισα από τις τοπικές Οργανώσεις του ΚΚΕ και της ΚΝΕ, με ομιλήτρια την Αλέκα Παπαρήγα, μέλος της ΚΕ του Κόμματος.

Κατά την παρουσίαση, η Αλ. Παπαρήγα αναφέρθηκε στους παράγοντες που οδήγησαν στο πραξικόπημα του 1967 και στις απόψεις γι' αυτό που εκφράζονται από το σοσιαλδημοκρατικό, φιλελεύθερο και οπορτουνιστικό χώρο. Επίσης, στάθηκε στις σχέσεις της χούντας με τις ΗΠΑ, το ΝΑΤΟ και την ΕΟΚ και στην ταξική βάση του πραξικοπήματος, σημειώνοντας ότι στηρίχθηκε από ισχυρά τμήματα της αστικής τάξης, ειδικά του εφοπλιστικού κεφαλαίου από την πρώτη στιγμή. Συνέχισε αναλύοντας την οικονομική πολιτική της δικτατορίας, επισημαίνοντας ότι αυτή ήταν συνέχεια της προδικτατορικής οικονομικής πολιτικής.

Ξεχωριστή αναφορά έκανε η Αλ. Παπαρήγα στη στάση των αστικών πολιτικών κομμάτων απέναντι στη δικτατορία αλλά και στην πάλη του ΚΚΕ και της ΚΝΕ για την ανατροπή της, υπογραμμίζοντας ότι το Κόμμα και η Νεολαία του αποτέλεσαν την ψυχή του αντιδικτατορικού αγώνα. Οπως είπε χαρακτηριστικά, «το ΚΚΕ ήταν το μοναδικό Κόμμα που δεν ανέθετε την ανατροπή της χούντας στον ευρωπαϊκό ή αμερικανοΝΑΤΟικό ιμπεριαλιστικό παράγοντα, αποκλειστικά σε αστικές δυνάμεις. Προειδοποιούσε το λαό ότι τα αστικά κόμματα, οι ηγέτες τους, πίσω από την πλάτη του έκαναν συνεννοήσεις με παράγοντες της χούντας, των ΗΠΑ και άλλους Ευρωπαίους αστούς ηγέτες για να γίνει αλλαγή της σκυτάλης...».

Η ομιλήτρια ανέδειξε την ιστορική σημασία της 12ης Ευρείας Ολομέλειας της ΚΕ του ΚΚΕ το 1968, που απέτρεψε την αυτοδιάλυσή του αλλά και στην πορεία του μετά την Ολομέλεια, στο 9ο Συνέδριο, στη στάση του Κόμματος απέναντι στην 24η Ιούλη του 1974 κ.λπ. Ανάμεσα στα συμπεράσματα που ξεχώρισε στην ομιλία της η Αλ. Παπαρήγα, είναι και το εξής: «Το Κόμμα πρέπει να είναι προετοιμασμένο για οποιεσδήποτε εξελίξεις, που απαιτούν συνδυασμό νόμιμης και παράνομης ή μισο-παράνομης δουλειάς, να δρα με τη μεγαλύτερη δυνατή συλλογικότητα...».

Από θέση αρχών η στάση των σοσιαλιστικών χωρών

Κατάμεστο το Αμφιθέατρο και του φουαγιέ του Κτιρίου Κατσίγρα, που πραγματοποιήθηκε η εκδήλωση
Κατάμεστο το Αμφιθέατρο και του φουαγιέ του Κτιρίου Κατσίγρα, που πραγματοποιήθηκε η εκδήλωση
Μετά την παρουσίαση της έκδοσης ακολούθησε συζήτηση, με τους συμμετέχοντες να θέτουν τα δικά τους ερωτήματα σε σχέση με τη δικτατορία.

Σε ερώτηση σχετικά με την αντιμετώπιση της δικτατορίας από τα σοσιαλιστικά κράτη, η Αλέκα Παπαρήγα σημείωσε ότι πρόκειται για προπαγανδιστικό ψέμα η φιλολογία που έχει αναπτυχθεί ότι δήθεν τα σοσιαλιστικά κράτη ανέπτυξαν σχέσεις ή συνεργάστηκαν με τη δικτατορία, αδιαφορώντας για την κατάσταση που υπήρχε στην Ελλάδα. Τα σοσιαλιστικά κράτη στάθηκαν από θέση αρχών απέναντι στη δικτατορία στην Ελλάδα και τα θύματά της. Η πραγματικότητα είναι ότι τόσο η Σοβιετική Ενωση, όσο και τα άλλα σοσιαλιστικά κράτη δεν διέκοψαν τις διπλωματικές σχέσεις, δηλαδή δεν απέσυραν τις πρεσβείες τους απ' την Ελλάδα. Ταυτόχρονα υλοποιούσαν προαποφασισμένες εμπορικές, οικονομικές συμφωνίες που είχαν κλείσει οι προδικτατορικές κυβερνήσεις, ενώ γενικότερα, με βάση τα στοιχεία που διαθέτουμε, δεν υπήρξε ενίσχυση ή αύξηση των εμπορικών πράξεων. Η θέση, άρα και η στάση των σοσιαλιστικών κρατών, εκκινούσε από το ότι η ανατροπή μιας χούντας ή ακόμα και η επαναστατική ανατροπή για την εργατική εξουσία, πριν απ' όλα πρέπει να είναι ζήτημα ευθύνης της εργατικής τάξης και του επαναστατικού κινήματος, του Κόμματος μέσα στην κάθε χώρα. Αλλωστε, ακόμα και η όποια διακοπή διπλωματικών σχέσεων δεν θα αποτελούσε κανέναν ιδιαίτερο παράγοντα δυναμικής για την ανατροπή της χούντας. Τόνισε, επίσης, ότι οικονομικές σχέσεις με τη χούντα είχαν και όλα τα κράτη της Ευρωπαϊκής Ενωσης (τότε ΕΟΚ), όπως και οι ΗΠΑ, ενώ οι εμπορικές σχέσεις διατηρήθηκαν, αν δεν αναπτύχθηκαν και παραπέρα και με αραβικά κράτη. Με αυτήν την έννοια, η μονόπλευρη κριτική κατά των σοσιαλιστικών κρατών έχει ταξικό χαρακτήρα.


Η Αλ. Παπαρήγα κάλεσε τους συγκεντρωμένους να σκεφτούν το ζήτημα αυτό κάτω και από το πρίσμα της στρατηγικής του σοσιαλιστικού συστήματος, του Διεθνούς Κομμουνιστικού Κινήματος, για την οποία το ΚΚΕ έχει ήδη ασκήσει ουσιαστική και συγκεκριμένη κριτική, στο Δοκίμιο της Ιστορίας περιόδου 1949-1968, όπως και σε άλλα συλλογικά κομματικά ντοκουμέντα. Κατά τη 10ετία του '60, «υπήρχε η ελπίδα ότι μπορεί να υπάρχει ειρηνική συνύπαρξη ανάμεσα σε διαφορετικά, αντίπαλα κοινωνικά συστήματα, ενώ από την πλευρά ιδιαίτερα της ΕΣΣΔ γινόταν προσπάθεια η περίοδος που αποκλήθηκε περίοδος του "ψυχρού πολέμου" να εξελιχθεί σε περίοδο της "ύφεσης", να υπάρξουν μια σειρά συμφωνίες ανάμεσα στα καπιταλιστικά κράτη, ιδιαίτερα με τις ΗΠΑ, για τον περιορισμό των πυρηνικών και συμβατικών όπλων κ.λπ. Επομένως, κάτω από αυτό το πρίσμα "εξομάλυνσης των σχέσεων" και ενώ υπήρχε υποτίμηση του πραγματικού συσχετισμού δυνάμεων και της αντισοσιαλιστικής στρατηγικής του, η τακτική που είχε επιλεγεί, ανάμεσα στα άλλα, ήταν η μη διακοπή των διπλωματικών ή εμπορικών σχέσεων, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι σταματούσε η κριτική και οι πρακτικές ενέργειες κατά των στρατιωτικών δικτατοριών, των ιμπεριαλιστικών στρατιωτικών επιθέσεων κ.λπ. Υποτιμήθηκε δυστυχώς ότι οι ΗΠΑ, όπως και άλλα ισχυρά καπιταλιστικά κράτη, είχαν μεν αποκλείσει την περίπτωση να οργανώσουν στρατιωτική επίθεση κατά των σοσιαλιστικών χωρών, είχαν, όμως, επεξεργαστεί την πολιτική της ιδεολογικοπολιτικής πίεσης και "διάβρωσης" "από τα έξω" και "από τα μέσα", αξιοποιώντας τις δυσκολίες της σοσιαλιστικής οικοδόμησης, τις ιδεολογικές διαφορές και παρεκκλίσεις».


Η ομιλήτρια ανέδειξε, επίσης, τη συσχέτιση της στάσης των σοσιαλιστικών χωρών με τη σύγκλιση Πανευρωπαϊκής Διάσκεψης για την Ειρήνη και την Ασφάλεια (ΔΑΣΕ), στο Ελσίνκι, για την πραγματοποίηση της οποίας πρωταγωνιστούσε η ΕΣΣΔ: Σ' αυτό το πλαίσιο, «η Σοβιετική Ενωση δεν έβαζε το ζήτημα αποκλεισμού κάποιων κρατών, προσδοκώντας μάλιστα να υπογραφεί η Συνθήκη αναγνώρισης των μεταπολεμικών συνόρων. Γινόταν η εκτίμηση ότι αν η ΕΣΣΔ υποστήριζε να μην προσκληθούν κράτη όπως η Ελλάδα, η Πορτογαλία και η Ισπανία, που είχαν δικτατορίες, τότε αυτό θα χρησιμοποιούνταν ως πρόσχημα για τη μη πραγματοποίηση της Πανευρωπαϊκής Διάσκεψης... Η Διάσκεψη έγινε, υπογράφτηκε η Συνθήκη του Ελσίνκι, η οποία επέζησε μέχρι το '91, όταν ανατράπηκε πλήρως ο συσχετισμός δυνάμεων, αποδεικνύοντας ότι οι συμφωνίες με τους ιμπεριαλιστές μόνο προσωρινές μπορεί να είναι, εκτός των άλλων συνεπειών που μπορεί να επιφέρουν όταν δεν υπάρχουν αντικειμενικές εκτιμήσεις».

Ξεχωριστό κεφάλαιο η παράνομη δουλειά του Κόμματος

Σε ερώτημα σχετικό με τη συγκρότηση και τη λειτουργία των Οργανώσεων του ΚΚΕ στην περίοδο της δικτατορίας, η Αλ. Παπαρήγα ζήτησε από τους συγκεντρωμένους να αναλογιστούν τι σημαίνει το ότι όταν έγινε η δικτατορία δεν υπήρχαν Κομματικές Οργανώσεις λόγω της διάλυσής τους με Απόφαση της 8ης Ολομέλειας του '58. Οπως είπε, υπήρχαν κάποιες κομματικές ομάδες, που κατά πλειοψηφία τους καθοδηγούνταν από τους οπορτουνιστές, οι οποίοι ουσιαστικά είχαν κατεύθυνση αδρανοποίησής τους. «Οταν έγινε δικτατορία υπήρχαν, βέβαια, κομμουνιστές και κομμουνίστριες που δρούσαν μέσα στην ΕΔΑ και δεν είχαν να πάψει να αισθάνονται κομμουνιστές», ανέφερε και πρόσθεσε: «Οι περισσότεροι είχαν πλούσια εμπειρία δράσης σε παράνομες συνθήκες, και στο βαθμό που κατάφεραν να μη συλληφθούν, από την πρώτη στιγμή, ρίχτηκαν να φτιάξουν καθοδηγητικούς πυρήνες και Κομματικές Οργανώσεις, στη συνέχεια Οργανώσεις της ΚΝΕ, για την οργάνωση του αντιδικτατορικού αγώνα. Ομως αρχικά, αλλά και για μεγάλο διάστημα, οι δυσκολίες ήταν τεράστιες, καθώς δεν υπήρχε ετοιμασμένος μηχανισμός, αυτοί οι άνθρωποι δεν είχαν πού να κοιμηθούν, ακόμα και σε νεκροταφεία πέρναγαν το βράδυ τους». «Βέβαια, στην ουσία ζούσες στην παρανομία, έπρεπε να δεις πού θα κινηθείς, πώς θα τα βγάλεις πέρα και οικονομικά, για επιβίωση βέβαια, όχι τίποτε παραπάνω. Είναι μια μεγάλη ιστορία, μπορούμε να μιλάμε ώρες για αυτό... Παρ' όλα αυτά, ο κομμουνιστής, όπου και να βρεθεί, ακόμα και σε έναν "ξερόβραχο", πρέπει να πάρει την πρωτοβουλία και να δράσει.

Τότε μεγάλη βοήθεια έδωσαν τα στρατόπεδα κρατουμένων, γιατί εκεί πέρα ήταν όλα τα στελέχη και τα έμπειρα παλαιότερα μέλη του Κόμματος. Με τα σημειώματα, τις τοποθετήσεις τους, ακόμα και μέσω των στρατοπέδων γινόταν σύνδεση με όσους είχαν περάσει στην παρανομία ή έκαναν παράνομη αντιδικτατορική δουλειά στις πόλεις. Οταν άρχισε η απελευθέρωση των κρατουμένων - καθώς ο Γ. Παπαδόπουλος επιδίωκε τη λεγόμενη "φιλελευθεροποίηση" για να αντιμετωπίσει τη λαϊκή απομόνωση που ζούσε η χούντα - επιταχύνθηκε η συγκρότηση των Κομματικών Οργανώσεων».

Στη συνέχεια, η Αλ. Παπαρήγα αναφέρθηκε στις δυσκολίες της παράνομης δουλειάς, αφού ακόμα κι εκείνοι που απελευθερώνονταν ήταν πάντα υπό παρακολούθηση από την Ασφάλεια. Ομως έγινε κατορθωτή η συγκρότηση Οργανώσεων στα βασικά αστικά κέντρα, χωρίς όμως να είναι εύκολο να πάρουν μαζικό χαρακτήρα. Ως κυριότερο πρόβλημα, η ομιλήτρια ανάδειξε την έλλειψη, από το 1958, αυτοτελούς, παράνομης δράσης του Κόμματος στην Ελλάδα, που ανάμεσα στα άλλα δημιούργησε σοβαρά προβλήματα στην κομμουνιστική διαπαιδαγώγηση, οδήγησε στην άμβλυνση έως τη λήθη των δοκιμασμένων αρχών και κανόνων λειτουργίας του Κόμματος. Οπως είπε, η σωστή έννοια του συνωμοτισμού και της περιφρούρησης σε συνθήκες δικτατορίας ή σε οποιεσδήποτε άλλες συνθήκες δεν σημαίνει αποκοπή από τις μάζες, το αντίθετο. Το πρόβλημα είναι όταν η παράνομη δουλειά συνοδεύεται από προχειρότητα, χαλάρωση επαγρύπνησης, φλυαρία, σε συνδυασμό και με την έλλειψη μηχανισμού στήριξης της παράνομης δουλειάς και δραστηριότητας μέσα στο λαό κ.λπ.

Ο ρόλος του φοιτητικού κινήματος

Η επόμενη ερώτηση που έγινε στην εκδήλωση αφορούσε στο ρόλο του φοιτητικού κινήματος στην αντιδικτατορική πάλη, με την Αλ. Παπαρήγα να σημειώνει ότι οι φοιτητικές κινητοποιήσεις ήταν πιο πολιτικοποιημένες σε αντιδικτατορικά συνθήματα, από τις άλλες κινητοποιήσεις, δηλαδή τις εργατικές και αγροτικές, που έγιναν. Εξηγώντας γιατί συνέβαινε αυτό, υπογράμμισε ότι ήταν πιο εύκολο λόγω της συγκέντρωσης των φοιτητών να προχωρήσουν σε μαζικές διαδικασίες και κινητοποιήσεις. Δεν είχαν να αντιμετωπίσουν το πρόβλημα της απόλυσης από την εργοδοσία, ενώ στις συγκεκριμένες συνθήκες που είχαν διαμορφωθεί, ήταν πιο δύσκολος ο συντονισμός στο επίπεδο κλάδου. Το Κόμμα εκτιμούσε ότι η οργάνωση της εργατικής τάξης θα έπρεπε να έχει αφετηρία τα οξυμένα οικονομικά και κοινωνικά ζητήματα και σ' αυτή τη βάση στην πορεία να κατακτηθεί η πολιτικοποίηση.

Βεβαίως, παρατήρησε, το τι εννοείται ή τι εννοούμε με τον όρο «πολιτικοποίηση», παίρνει πολύ συζήτηση. Η αφετηρία της πολιτικοποίησης στα ΑΕΙ ήταν η πραγματοποίηση φοιτητικών εκλογών, η αποκατάσταση λειτουργίας των εκλεγμένων οργάνων, η πραγματοποίηση Γενικών Συνελεύσεων, και βεβαίως αναδείχνονταν συνθήματα κατά της χούντας. Ωστόσο, συνυπήρχαν και συνθήματα που κάθε άλλο παρά βοηθούσαν στην αναγκαία πολιτική κατεύθυνση των αγώνων, όπως συνθήματα κατά γενικά του κράτους, κατά της ίδιας της ανάγκης της οργανωμένης, μελετημένης και συντονισμένης παρέμβασης. Αν επικρατούσαν τέτοια συνθήματα, θα ήταν πολύ εύκολο στη χούντα να παρεμποδίσει και να υπονομεύσει αγώνες, όπως ήταν αυτοί που έγιναν το '73 με κορύφωση την εξέγερση του Πολυτεχνείου. Αναφερόμενη ειδικά στην εξέγερση του Πολυτεχνείου, η Αλ. Παπαρήγα τόνισε ότι δεν ήταν μόνο φοιτητική, ότι «αν δεν υπήρχαν και τα άλλα τμήματα του κινήματος, το εργατικό - λαϊκό κίνημα, δεν είναι εύκολα τα πράγματα - θα τους τσάκιζαν από την πρώτη στιγμή, μόνους τους, τους φοιτητές».

Σχολιάζοντας γενικότερα την κατάσταση του κινήματος και την πολιτικοποίηση, η Αλ. Παπαρήγα στάθηκε στο κυριότερο: Στο γεγονός ότι το Κόμμα «όχι μόνο έλειπε από την Ελλάδα, αλλά υποκαταστάθηκε από την ΕΔΑ. Εμείς οι κομμουνιστές από εκεί πρέπει να ξεκινήσουμε. Πρωτοπορία του κινήματος αντικειμενικά είναι η εργατική τάξη. Μπορεί σε κάποια συγκεκριμένη χρονική στιγμή - και το έχουμε ζήσει - η εργατική τάξη για κάποιο λόγο να μην παίξει το ρόλο που της ανήκει, λόγω κατάστασης και συσχετισμού στα ηγετικά της όργανα. Ο κυριότερος παράγοντας ήταν η απουσία του Κόμματος από την Ελλάδα, σε συνδυασμό οπωσδήποτε με τη λαθεμένη στρατηγική του», σημείωσε χαρακτηριστικά.

Το λαϊκό κίνημα δεν πρέπει να εγκλωβίζεται στις ενδοαστικές αντιθέσεις

Αλλη ερώτηση που έγινε, αφορούσε τις αντιθέσεις ανάμεσα στα αστικά κόμματα πριν και κατά τη διάρκεια της δικτατορίας. Η Αλ. Παπαρήγα απάντησε παροτρύνοντας τους συγκεντρωμένους να μελετήσουν τον Β' Τόμο του Δοκιμίου Ιστορίας του Κόμματος και την έκδοση της «Σύγχρονης Εποχής» με τίτλο «Το αστικό πολιτικό σύστημα στην Ελλάδα από το 1950 έως το 1967», που έγραψε ο σ. Μ. Μαΐλης.

Οπως είπε, αυτά τα «ιστορικά εργαλεία» δεν είναι μόνο «για να ξέρουμε την Ιστορία, ούτε γιατί η Ιστορία επαναλαμβάνεται με τον ίδιο τρόπο κάθε φορά. Γι' αυτό είναι επιζήμιες οι μηχανιστικές μεταφορές, όμως προσφέρουν πολλά σε κεντρικά ζητήματα για το αστικό πολιτικό σύστημα, πώς εκδηλώνεται η σχέση της αστικής τάξης με τις αστικές πολιτικές δυνάμεις ή τμήματά του, γιατί εμφανίζονται ενδοαστικές αντιθέσεις κ.λπ.». Σημείωσε μεταξύ άλλων ότι η ανάλυση, στις συγκεκριμένες κάθε φορά συνθήκες, των ταξικών αντιθέσεων, η μελέτη των ενδοαστικών και ενδοκαπιταλιστικών αντιθέσεων έχει αξία γιατί σε τέτοιες συνθήκες η αστική τάξη και τα κόμματά της προσπαθούν να στρατεύσουν το λαό, ώστε να συγκαλυφθούν ή να εξομαλυνθούν τα δικά τους προβλήματα. «Το λαϊκό κίνημα δεν πρέπει να τάσσεται με τη μια ή την άλλη πλευρά των ενδοαστικών ή ενδοκαπιταλιστικών αντιθέσεων, αλλά αν μπορεί να δίνει μια κλωτσιά να διευρύνονται οι αντιθέσεις και οι όποιες ρωγμές του συστήματος, κρατώντας την αυτοτέλειά του», σημείωσε χαρακτηριστικά.

Αναφέρθηκε, επίσης, στη σύγκρουση του Παπάγου με τα Ανάκτορα, σημειώνοντας ότι ο πρώτος ήταν ο αρχηγός των δυνάμεων που νίκησε τον Δημοκρατικό Στρατό και «έκλεισε» τον Εμφύλιο και επίσης αρχηγός του ΙΔΕΑ. Η Αλ. Παπαρήγα, με αφορμή την πορεία του Παπάγου, που ίδρυσε και πολιτικό κόμμα (τον Εθνικό Συναγερμό), σημείωσε ότι οι αστοί πολιτικοί ήθελαν όχι αλλαγή της ταξικής πολιτικής, αλλά κάποιες προσαρμογές και το Παλάτι παρενέβη.

Αλλη σύγκρουση ήταν αυτή του Καραμανλή με το Παλάτι. Οπως είπε, υπήρχε κομμάτι της ΕΡΕ - δεν ήταν όλη η ΕΡΕ - που έλεγε ότι στο πεδίο της οικονομίας η Ελλάδα έχει συμφέρον από τη σύνδεσή της με την ΕΟΚ και τη συνεργασία με το ευρωπαϊκό κεφάλαιο, έναντι αυτών που υποστήριζαν περισσότερο τη συμφωνία με τις ΗΠΑ. Αλλωστε, οι ΗΠΑ ποτέ δεν έκαναν μεγάλες επενδύσεις στην Ελλάδα - ενδιαφέρονταν, βασικά, για την ύπαρξη και λειτουργία στρατιωτικών βάσεων - καθώς η Ελλάδα ως αγορά ήταν μικρή και απομακρυσμένη. Ο Καραμανλής έλεγε πως «ναι μεν, θα έχουμε στρατιωτική συμφωνία με τις ΗΠΑ, αλλά έχουμε συμφέρον να είμαστε στην Ευρώπη». Στο βαθμό που οι ΗΠΑ είχαν αντιθέσεις με την ΕΟΚ και λυκοφιλίες, ο Καραμανλής συντασσόταν με την Ευρώπη χωρίς βεβαίως να αμφισβητεί τη στρατιωτικοπολιτική συμφωνία με τις ΗΠΑ.

Η Αλ. Παπαρήγα συνέχισε κάνοντας αναφορά στις ενδοαστικές αντιθέσεις της μετεμφυλιακής περιόδου, τη συνύπαρξη και τον ανταγωνισμό ανάμεσα στους τρεις θύλακες εξουσίας: Την κυβέρνηση - αστικό κοινοβούλιο, τις Ενοπλες Δυνάμεις και το Παλάτι.

Για την πολιτική του ΚΚΕ

Τέλος, η ομιλήτρια, αναφερόμενη στην πολιτική του Κόμματος κατά τη διάρκεια της δικτατορίας, σημείωσε ότι συνιστούσε λαθεμένη επιλογή να καλεί την ΕΡΕ, την Ενωση Κέντρου κ.λπ., δηλαδή αστικά κόμματα σε συνεργασία, ανεξάρτητα από το γεγονός ότι είχαν αντίθεση με τη δικτατορία. Η στρατηγική τους και η τακτική με την οποία την προωθούσαν, ήταν απολύτως ταξική, αντιλαϊκή, και στο ζήτημα της εναλλαγής και στο τι θα ήταν το μεταδικτατορικό καθεστώς. Καλούσε, μάλιστα, το Κόμμα για συμφωνία από ένα ζήτημα μέχρι και κοινό πρόγραμμα και μεταβατική κυβέρνηση «εθνικής ενότητας». Στις μεταξύ των αστικών κομμάτων συζητήσεις που γίνονται μέσω διμερών κυρίως συναντήσεων, αναφερόταν, ταξικά πάντα, ότι το ΚΚΕ δεν έπρεπε να συμπεριληφθεί στη συνεργασία, μερικά μάλιστα δεν ήθελαν ούτε την ΕΔΑ.

Στη συνέχεια ανέφερε: «Αρχικά, όταν έγινε το "ΚΚΕ Εσωτερικού", ο Ανδ. Παπανδρέου έκανε μια συμφωνία με τον Α. Μπριλάκη και φαινόταν ότι θα προχωρούσε κάποιας μορφής συμφωνία με τους οπορτουνιστές, που εμφανίζονταν πότε ως "Εσωτερικό", πότε ως "Πατριωτικό Αντιδικτατορικό Μέτωπο", πότε ως ΕΔΑ, με διάφορα καπέλα. Στην πραγματικότητα, όμως, αρκετά ή ηγετικά στελέχη τους - μεταξύ τους δεν συμφωνούσαν σε όλα - προωθούσαν την ιδέα ενός σύγχρονου σοσιαλδημοκρατικού κόμματος. Ελεγαν "θέλουμε μια νέα αριστερά", ούτε την ΕΔΑ δεν ήθελαν. Οταν ο Ανδ. Παπανδρέου το μυρίστηκε συγκρούστηκε μαζί τους, γιατί στο δικό του μυαλό ήταν να διαμορφώσει αυτός ένα σοσιαλδημοκρατικό κόμμα στην Ελλάδα και να μην αφήσει περιθώρια να πάρουν την πρωτοβουλία οι οπορτουνιστές. Μάλιστα, τότε το Κόμμα μας θεώρησε θετικό το γεγονός ότι ο Ανδρέας Παπανδρέου συγκρούστηκε με το "Εσωτερικό" και ως μια θετική στροφή του για να συνεργαστεί μαζί μας. Ομως δεν ήταν έτσι...».

Τέλος, αναφερόμενη στη σύγχρονη στρατηγική του ΚΚΕ και την πολιτική συμμαχιών που έχει επεξεργαστεί, σημείωσε: «Το ΚΚΕ, καθώς θεωρεί ότι πρωταγωνιστής των εξελίξεων είναι η ταξική πάλη, ο λαϊκός παράγοντας με επικεφαλής την εργατική τάξη, όταν μιλάει για συμμαχίες, παίρνει υπόψη την ταξική διάρθρωση της κοινωνίας. Η πολιτική συμμαχιών του Κόμματος αφορά στη συμμαχία της εργατικής τάξης και ενός μέρους των μεσαίων στρωμάτων και όχι το σύνολό τους. Βεβαίως απαιτείται, όπως υπογράμμισε και το 20ό Συνέδριο, βαθύτερη μελέτη και γνώση της σύγχρονης σύνθεσης της εργατικής τάξης και των συμμάχων της λαϊκών στρωμάτων, ώστε η συμμαχία να κατακτά αντικαπιταλιστική, αντιμονοπωλιακή κατεύθυνση.

Αυτή τη συμμαχία εμείς προωθούμε, η οποία θα είναι βεβαίως μια συμμαχία στο έδαφος της ταξικής πάλης, με τους κατάλληλους και επίκαιρους στόχους συσπείρωσης, που αναδεικνύεται σε δύναμη αντεπίθεσης, διεκδίκησης και ανατροπής. Αυτή τη συμμαχία εμείς στηρίζουμε, παίρνοντας υπόψη και τη μελετημένη πείρα του παρελθόντος».

ΠΑΡΟΜΟΙΑ ΘΕΜΑΤΑ
ΑΤΙΤΛΟ(2022-04-14 00:00:00.0)
ΑΤΙΤΛΟ(2018-11-17 00:00:00.0)
ΓΙΑ ΤΟ ΣΤΡΑΤΙΩΤΙΚΟ ΠΡΑΞΙΚΟΠΗΜΑ ΤΗΣ 21ης ΑΠΡΙΛΙΟΥ 1967(2017-03-05 00:00:00.0)
Σαν σήμερα(2012-11-17 00:00:00.0)
ΑΤΙΤΛΟ(2006-11-17 00:00:00.0)
Συναντήσεις αντιπροσωπειών(1996-05-24 00:00:00.0)

Κορυφή σελίδας
Ο καθημερινός ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ 1 ευρώ