Ο ενθουσιασμός τους βέβαια από τη μια και οι διαγκωνισμοί τους από την άλλη δικαιολογούνται, καθώς απευθύνονται στο κεφάλαιο. Εκεί δίνουν εξετάσεις τόσο ο ΣΥΡΙΖΑ, όσο και η ΝΔ. Στην προκειμένη περίπτωση, ο ΣΥΡΙΖΑ καυχιέται ότι αποδείχτηκε πιο «μάστορας» στη χειραγώγηση και την ενσωμάτωση της λαϊκής δυσαρέσκειας έναντι των προκατόχων του, ώστε να υπογράφει αβέρτα τα μνημόνια, στο όνομα πάντα της ...σωτηρίας της πατρίδας. Αυτός είναι άλλωστε ο λόγος για τον οποίο η αστική τάξη τον εμπιστεύτηκε και του παρέδωσε τη σκυτάλη της διακυβέρνησης, την περίοδο που περιδιάβαινε τις πλατείες για να επιχειρηματολογήσει ενάντια στο «mail Χαρδούβελη» και στο ενδεχόμενο να κλείσει τότε η «αξιολόγηση» με αντιλαϊκά μέτρα, τα οποία ο ίδιος ψήφισε και επέκτεινε στη συνέχεια ως κυβέρνηση. Ο ένας κόβει κι ο άλλος ράβει για λογαριασμό του κεφαλαίου, προβάλλοντας ο καθένας τις «χάρες» και τα πλεονεκτήματά του στο ξεδίπλωμα της αντιλαϊκής πολιτικής.