«Νιώθουμε μία ισχυρή αίσθηση ευθύνης στο να διασφαλίσουμε ότι οι εργασιακές διαστάσεις της κρίσης θα απαντηθούν σωστά», δήλωσε την Παρασκευή ο γενικός διευθυντής της Διεθνούς Οργάνωσης Εργασίας, Γκ. Ράιντερ, κατά τη συνάντησή του με τον Αλ. Τσίπρα, αναφερόμενος στην απασχόληση, τους μισθούς και τις συλλογικές διαπραγματεύσεις, τη σημασία των εργασιακών σχέσεων και του «κοινωνικού διαλόγου» στην Ελλάδα. «Αυτές», υποστήριξε, «είναι αξίες που νομίζω ότι όχι μόνο η ILO υποστηρίζει, αλλά και η Ευρώπη», προσθέτοντας ότι η «καρδιά» του ευρωπαϊκού εγχειρήματος είναι αυτή η αίσθηση της «κοινωνικής συνεργασίας»... Εκ του αποτελέσματος, συμπεραίνει κανείς ότι το μόνο στο οποίο η ΔΟΕ αναζητά σωστή απάντηση, είναι στο πώς θα διαποτίσει το σώμα της εργατικής τάξης το δηλητήριο της «κοινωνικής συνεργασίας», ώστε να δέχεται αδιαμαρτύρητα τα «χαστούκια» και γιατί όχι (;) αναφωνώντας «σφάξε με αγά μου ν' αγιάσω». Γιατί σε όλα τα υπόλοιπα που αφορούν στην απασχόληση, τους μισθούς, τις συλλογικές διαπραγματεύσεις, τις εργασιακές σχέσεις γενικά, δεν την είδαμε να πολυσκοτίζεται, όταν τα πλήγματα διαδέχονταν το ένα το άλλο και τα δικαιώματα των εργαζομένων αλώνονταν χάριν της ανάκαμψης του κεφαλαίου, όχι μόνο στην Ελλάδα. Απεναντίας, υπήρξε αρωγός στην προσπάθεια των μονοπωλίων να αλώσουν ορισμένα από τα θεμελιώδη δικαιώματα που αποσπάστηκαν με αιματηρούς αγώνες της παγκόσμιας εργατικής τάξης, όπως αυτό της απεργίας, η αμφισβήτηση του οποίου αποτυπώνεται στο εσωτερικό της ΔΟΕ για την ερμηνεία των σχετικών συνθηκών που το κατοχυρώνουν παγκόσμια.