Αν για μας, τους γραφιάδες, η ίδια η γραφή είναι σημαντική ως οπτικοποίηση του προφορικού λόγου, δηλαδή της πραγματοποιημένης σκέψης, δηλαδή της αντανάκλασης της πραγματικότητας στο νου και της εκφοράς της ως προφορικού λόγου, τότε μπορούμε να φανταστούμε το σημαντικό του πράγματος, όταν αναφερόμαστε στην οπτικοποίηση της ίδιας της γραφής. Δηλαδή, της ραδιοτηλεοπτικής της - μετά και την κινηματογραφική - αναμετάδοσης που επί της ουσίας είναι η ραδιοτηλεόραση. Αν επανάσταση ίσον εξηλεκτρισμός στην αρχή του αιώνα, μπορεί να διαδοθεί η επαναστατική ιδέα - ανάγκη στο σήμερα χωρίς την κατάκτηση - αξιοποίηση ή και κατάληψη -για την αξιοποίηση - των ραδιοσυχνοτήτων; Οι απαντήσεις έχουν ήδη δοθεί. Στην πράξη. Οχι μόνο εδώ. Δεκαετίες πριν η «Φωνή της Αλήθειας» και όχι μόνο αυτή, έδινε το στίγμα του αναγκαίου - ιστορικά - άλματος. Χωρίς καμιά αντιπαλότητα με το γραπτό λόγο, ίσως και χρεώνοντας - με την παρουσία του, το μέσον «ραδιόφωνο» - τους εργάτες του γραπτού λόγου με νέες αξιώσεις για την ποιότητα της δουλιάς τους που αναγκαστικά χρησιμοποιείται και αυτή - πλάι στον προφορικό λόγο - ως πρωτογενές υλικό για το ράδιο και μετά για την τηλεόραση.

Εν κατακλείδι: Ο ραδιοφωνικός και τηλεοπτικός «902» είναι εργαλεία. Εξαιρετικά αναγκαία στο εργατικό κίνημα και την πρωτοπορία του. Μπορεί να φανταστεί κανείς, εργάτη να είναι αποτελεσματικός στην αποστολή του χωρίς να φροντίζει τα εργαλεία του; Αν αυτή επιβάλλεται να είναι και η σχέση του εργατικού κινήματος με τα εργαλεία του... τότε το χρέος και για μας τους γραφιάδες μάλλον φαντάζει αυτονόητο.