Δεν είναι η πρώτη φορά που η κυβέρνηση αναδεικνύει την καταπολέμηση της «μαύρης» εργασίας σε «υπ' αριθμό ν. 1» στόχο της πολιτικής της στα Εργασιακά. Συνήθως, τέτοιες βαρύγδουπες δηλώσεις γίνονται σε περιόδους που στο παρασκήνιο ετοιμάζονται νέα αντεργατικά μέτρα και η καταπολέμηση της «μαύρης» εργασίας σερβίρεται ως το φάρμακο «διά πάσαν νόσον». Για παράδειγμα, η σημερινή οικονομική κατάσταση των ασφαλιστικών ταμείων αποδίδεται εν πολλοίς στο μεγάλο ποσοστό της «μαύρης» εργασίας, για την οποία οι εργοδότες δεν πληρώνουν εισφορές και έτσι προστίθεται ένα ακόμα άλλοθι για τις προωθούμενες αντιασφαλιστικές ανατροπές. Το ίδιο ισχύει και με τα δημοσιονομικά, όπου η «μαύρη» εργασία παρουσιάζεται ως παράγοντας διαφυγής φορολογικών εσόδων και έτσι δικαιολογούνται από την κυβέρνηση μέρος των φοροληστρικών μέτρων σε βάρος του λαού. Χώρια που καλλιεργείται η προσδοκία ότι αν και όταν καταπολεμηθεί η «μαύρη» εργασία, θα υπάρξουν μέτρα αντιστροφής και βελτίωσης της κατάστασης σε Ασφαλιστικό και φορολογία. Αντίστροφα, προτείνεται από πολλούς η μείωση των εργοδοτικών εισφορών και της φορολογίας για το κεφάλαιο, προκειμένου να έχει κίνητρο να απασχολεί «δηλωμένους» εργαζόμενους. Την ίδια ώρα, βέβαια, τεράστιες βεβαιωμένες και ληξιπρόθεσμες οφειλές μεγάλων επιχειρηματικών ομίλων παραμένουν ανείσπρακτες, ενώ και στο Φορολογικό, πέρα από τα χρωστούμενα, το κεφάλαιο απολαμβάνει ένα σωρό απαλλαγές από το κράτος. Επομένως, ψέμα και κοροϊδία ο «ανένδοτος» της κυβέρνησης ενάντια στη «μαύρη» εργασία που εξυπηρετεί άλλες σκοπιμότητες. Πολύ περισσότερο που το ίδιο το κράτος, με τους νόμους για την «ευελιξία», είναι ο πρώτος διδάξας στην ισοπέδωση ασφαλιστικών και εργασιακών δικαιωμάτων, δίνοντας αέρα στα πανιά της εργοδοσίας να απασχολεί με όποιους όρους θέλει τους εργαζόμενους.