Πολλά γράφονται αυτές τις μέρες για την έρευνα σε μεγάλη φαρμακοβιομηχανία που κατηγορείται για τον «επηρεασμό» γιατρών, προκειμένου να συνταγογραφούν τα δικά της φάρμακα έναντι των ανταγωνιστών της. Ανεξάρτητα από το αποτέλεσμα της έρευνας (αν και όταν ολοκληρωθεί), υπάρχουν ορισμένα στοιχεία που επαναλαμβάνονται σε τέτοιες περιπτώσεις, είτε αποκαλύπτονται στην Ελλάδα, είτε στον υπόλοιπο κόσμο. Ενα βασικό χαρακτηριστικό τους είναι ότι έρχονται στην επιφάνεια στο πλαίσιο ενός αδυσώπητου ανταγωνισμού ανάμεσα σε μονοπωλιακά μεγαθήρια, που χρησιμοποιούν όλες τις «νόμιμες» και «παράνομες» μεθόδους για να καταλάβουν μεγαλύτερο μερίδιο στην παγκόσμια αγορά. Ο μεταξύ τους πόλεμος παίρνει διάφορες μορφές, συνδέεται με ευρύτερα και ακόμα μεγαλύτερα συμφέροντα, ενεργοποιεί ολόκληρα κράτη, στην προσπάθεια να υπερασπιστούν τα συμφέροντα των μονοπωλίων τους. Επομένως, σίγουρα υπάρχουν πολλές αθέατες πλευρές πίσω από αυτήν την υπόθεση, όπως και πίσω από την υπόθεση της «Siemens» στην Ελλάδα ή της «Volkswagen» πρόσφατα στις ΗΠΑ.

Στην προκειμένη περίπτωση, όμως, υπάρχει και η εξής διάσταση: Η εμπλεκόμενη εταιρεία δεν διακινεί ένα οποιοδήποτε προϊόν, αλλά το εμπόρευμα φάρμακο. Πέρα, λοιπόν, από το γεγονός ότι το κεφάλαιο ελέγχει την έρευνα και βγάζει τεράστια κέρδη από την παραγωγή και τη διακίνηση ενός πολύτιμου για τον άνθρωπο αγαθού, η εμπορευματοποίηση της Υγείας και του Φαρμάκου παρέχει το έδαφος στα πολυεθνικά μεγαθήρια να εξαγοράζουν μερίδα των γιατρών και να τους μετατρέπουν σε πλασιέ των επιχειρηματικών τους συμφερόντων. Αυτή είναι η ουσία πίσω από την υπόθεση που ερευνά η Δικαιοσύνη και όχι η αποφασιστικότητα της κυβέρνησης να αποκαταστήσει τον υγιή ανταγωνισμό στη φαρμακοβιομηχανία, όπως γράφουν τα έντυπα που την στηρίζουν.

Διαβάζουμε στον Τύπο ότι το «πείραμα» της μείωσης του εργάσιμου χρόνου από τις 8 στις 6 ώρες, χωρίς αντίστοιχη μείωση του μισθού, για τους απασχολούμενους σε γηροκομείο της Σουηδίας «απέτυχε» και ότι η έκβασή του επηρεάζει καθοριστικά το σχέδιο επέκτασης του 6ωρου και σε άλλες επιχειρήσεις. Το κριτήριο με το οποίο δοκιμάστηκε το 6ωρο και συζητιόταν η γενίκευσή του, δεν ήταν βέβαια οι ανάγκες των εργαζομένων και οι δυνατότητες που αντικειμενικά υπάρχουν σήμερα να μειωθεί ο ημερήσιος χρόνος εργασίας συνολικά για τους εργαζόμενους. Αντίθετα, κριτήριο ήταν η αύξηση της παραγωγικότητας και η μείωση των ημερών που έλειπαν οι εργαζόμενοι με αναρρωτική άδεια. Με αυτά τα «μέτρα και σταθμά», προέκυψαν τα εξής αποτελέσματα: Η παραγωγικότητα της εργασίας βελτιώθηκε, οι μέρες απουσίας των εργαζομένων μειώθηκαν, όπως μειώθηκαν και οι δαπάνες για επιδόματα ανεργίας, αφού το ωράριο λειτουργίας της επιχείρησης καλύφθηκε με νέες προσλήψεις. Αυτό που αυξήθηκε, ήταν η δαπάνη για τη μισθοδοσία λόγω των προσλήψεων. Μάλιστα, η αύξηση αυτή ήταν μεγαλύτερη από το «άθροισμα» του κέρδους που αποκόμιζε η επιχείρηση από την άνοδο της παραγωγικότητας. Επομένως, μπορεί το πείραμα να εγκαταλείφθηκε, άφησε όμως ένα διδακτικό συμπέρασμα για τους εργαζόμενους: Στον καπιταλισμό δεν υπάρχει τίποτα που να κάνει το κεφάλαιο (και το κράτος του), χωρίς να υπηρετεί το στόχο της μεγαλύτερης κερδοφορίας του...