Το Ιδρυμα Πέτρου και Μαρίκας Κυδωνιέως στην Ανδρο συνεχίζει για έβδομη χρονιά τον εικαστικό θεσμό «Πλόες», παρουσιάζοντας το φετινό καλοκαίρι, έργα δύο σημαντικών Νεοελλήνων δημιουργών, που συνέβαλαν με τη δημιουργία τους στη διαμόρφωση της σύγχρονης τέχνης. Εως τις 23 Σεπτεμβρίου, φιλοξενούνται ταπισερί, ζωγραφικά και χαρακτικά έργα του Μάριου Πράσινου (1916 - 1985) μαζί με δημιουργίες γλυπτικής του Φιλόλαου (1923). Κοινό σημείο των δύο δημιουργών είναι η έμπνευσή τους από τη Φύση. Χαρακτηριστικός είναι και ο τίτλος της έκθεσης: «Μητέρα φύση». Και οι δύο δημιουργοί, ανήκουν στην ίδια γενιά, είναι ελληνικής καταγωγής, αλλά διέπρεψαν στο εξωτερικό. Εζησαν στη Γαλλία, έχουν αναγνωριστεί από τη διεθνή κριτική και το κοινό, ενώ τα έργα τους υπάρχουν σε Μουσεία, Πινακοθήκες, ιδιωτικές συλλογές και δημόσιους χώρους.

Συγκεκριμένα εκτίθενται 30 έργα του Μάριου Πράσινου (ταπισερί, χαρακτικά και πίνακες ζωγραφικής), δίνοντας την ευκαιρία στο φιλότεχνο κοινό να γνωρίσει την καλλιτεχνική πορεία από τον κυβισμό στην εξπρεσιονιστική στιγματογραφία και το μεταφυσικό τοπίο. Ο Φιλόλαος παρουσιάσει τριάντα μικρά ξύλινα ανάγλυφα και μνημειακού χαρακτήρα γλυπτά από μέταλλο και «πλυμένο μπετόν».

Οπως σημειώνει στον καλαίσθητο κατάλογο η επιμελήτρια της έκθεσης, Αθηνά Σχινά «Τόσο ο Μ. Πράσινος, όσο και ο Φιλόλαος, δεν εμπνεύστηκαν απλώς από τη φύση. Συνομίλησαν βιωματικά μαζί της και όχι μόνο. Εξέφρασαν μέσα από τα έργα, τις σκέψεις, τις αμφιβολίες, τις αγωνίες τους, τα όρια κυρίως που χωρίζουν και παράλληλα ενοποιούν το θεατό με το αθέατο, μέσα από την ύλη και τη μετουσίωσή της. Αποτύπωσαν τη χειρονομία τους ως γραφή στο χώρο και το επίπεδο, εμψυχώνοντας την περιπέτεια της δικής τους ενδοχώρας, σε συνάρτηση με τη λεγόμενη "διαμεσότητα" της επικοινωνίας ανάμεσα στον καλλιτέχνη και το κοινό».

Ο Μ. Πράσινος γεννήθηκε το 1916 στην Κωνσταντινούπολη, απ' όπου έφυγε μετά τη Μικρασιατική Καταστροφή, το 1922. Το μεγαλύτερο μέρος της ζωής του το πέρασε στη Γαλλία, όπου και ανέπτυξε μεγάλη καλλιτεχνική δραστηριότητα ως ζωγράφος, χαράκτης, σκηνογράφος, σχεδιαστής ταπισερί και συγγραφέας. Αρχικά σουρεαλιστής, επηρεάστηκε σύντομα από τον κυβισμό για να μετεξελίξει το εικαστικό του ιδίωμα «σε ένα εξπρεσιονιστικό dripping μέσα από το οποίο η γραφή αποτύπωνε τη χειρονομία του, διατηρώντας τη δυναμικά ζωντανή». Τα τοπία των Αλπεων, τα κυπαρίσσια των Σπετσών, αλλά και τα δασωμένα αλσύλλια της Νότιας Γαλλίας, φανερώνουν με συγκρατημένο λυρισμό, την αγάπη του για τη φύση και την πνευματικότητα που οι αναζητήσεις της για τον καλλιτέχνη αυτόν ξεκινούν από τη χωροδυναμική που αναπτύσσει ο διάλογος του φωτός και της σκιάς.

Ο Φιλόλαος με τις περιβαλλοντικές του γλυπτές διαμορφώσεις και τα μνημειακά του έργα, θεωρεί ως βάση της δημιουργίας του τη φύση και την ποικιλία των μορφών της, συνδυάζοντας τις κατακτήσεις του με την αρχαία φιλοσοφία και τη μαθηματική σκέψη. «Συνομιλώντας με τη φύση και τις διαχρονικές πολιτιστικές του μνήμες,» σημειώνεται στον κατάλογο «εμπνεύστηκε από τον κονστρουκτιβισμό και το βιομορφισμό, χωρίς κι εκείνος να έχει ακολουθήσει πιστά κανέναν και τίποτε. Οπως και για τον Μάριο Πράσινο, το ίδιο ισχύει και για τον Φιλόλαο. Δε βρήκε την εποχή του αλλά τον βρήκε η εποχή του, λόγω της πρωτοτυπίας των έργων του. Ο Φιλόλαος δεν ενδιαφέρθηκε για τη μορφολογία, αλλά για τα οργανικά ζητήματα της γλυπτικής που άπτονται της δομής της, η οποία αντανακλάται στις επιφάνειες των έργων του, που συνοψίζουν τη χωροδυναμική κίνηση με τη λειτουργία του φωτός και του περίοπτου βλέμματος». Εχοντας στήσει πολλά γλυπτά σε δημόσιους χώρους της Γαλλίας και άλλων χωρών, ο Φιλόλαος συνεργάστηκε (εκτός των ανεξάρτητων γλυπτών του), και με μια πλειάδα γνωστών αρχιτεκτόνων, επειδή πάντοτε πίστευε και συνεχίζει να θεωρεί, πως «το έργο τέχνης οφείλει να υπηρετεί τη ζωή και η ζωή να συναναστρέφεται, σε καθημερινή βάση, την καλλιτεχνική δημιουργία».