Ενας σπουδαίος και σεμνός άνθρωπος, αταλάντευτος κομμουνιστής, ένας πολυσχιδής εικαστικός δημιουργός, δημιουργός που μας άφησε πλήρης ημερών έχοντας ζήσει μια ζωή μέσα στην προσφορά, στην αγάπη για τον άνθρωπο, στον αγώνα για ένα καλύτερο αύριο, για το σοσιαλισμό. Αυτός ήταν ο Μεγαρίτης κομμουνιστής εικαστικός, Θωμάς Μώλος, που σε λίγους μήνες συμπληρώνονται οχτώ χρόνια από το θάνατό του.

Αυτόν τον καλλιτέχνη τίμησε η ιδιαίτερη πατρίδα του, ο Δήμος Μεγαρέων, στον οποίο ο Θωμάς Μώλος έχει δωρίσει 63 πίνακες ζωγραφικής και ένα γλυπτό, το οποίο έχει τοποθετηθεί και κοσμεί το χώρο υποδοχής των πολιτών στο ισόγειο του δημαρχείου.

Ο Δήμος Μεγαρέων διοργάνωσε την περασμένη Κυριακή εκδήλωση - αφιέρωμα στο έργο του μεγάλου Μεγαρίτη καλλιτέχνη, αλλά και στη ζωή του που σφραγίστηκε από τη συμμετοχή του στο ΕΑΜ κι έπειτα από διώξεις, φυλακίσεις, εξορίες, διαρκείς αγώνες. Στην εκδήλωση μίλησαν η Εύα Μελά, πρόεδρος του Επιμελητηρίου Εικαστικών Τεχνών Ελλάδας, η ακαδημαϊκός Αθηνά Σχοινά, κριτικός και ιστορικός Τέχνης και ο Γιάννης Γκίκας, φίλος του Θωμά Μώλου.

Παράλληλα, στο χώρο του «Στρατουδάκειου», φιλοξενείται μέχρι και αύριο έκθεση ζωγραφικής με τα έργα που δώρισε στον δήμο ο καλλιτέχνης, ενώ η Δημοτική Αρχή ανακοίνωσε ότι οι πίνακες αυτοί θα τοποθετηθούν σε αίθουσα που θα διαμορφωθεί κατάλληλα και θα λειτουργήσει ως Δημοτική Πινακοθήκη.

Πρόκειται για έργα που παρουσιάζουν τα ήθη και τα έθιμα των Μεγάρων, της πατρίδας του Θ. Μώλου: Παραδοσιακά επαγγέλματα, αγροτική ζωή, τα έθιμα του μεγαρίτικου γάμου, παιδικά παιγνίδια, εικόνες που αποκαλύπτουν τη λαογραφική μας κληρονομιά.

«Για όλη τούτη τη δουλειά», σημειώνει ο Θ. Μώλος, «στηρίχτηκα στις θύμησές μου, όπως τις έζησα μέχρι τα 22 μου χρόνια, και στις αφηγήσεις της μάνας μου, που ήταν λαϊκός καλλιτέχνης... Χρειάστηκα αρκετό καιρό μέχρι να καταλήξω στο υλικό και την τεχνική, για να αποδώσω μέσα από πολλές εικόνες, όσο γινόταν πιο πιστά, το μεγαλείο της λαϊκής δημιουργίας των Μεγάρων... κάνω σχεδιαστικές και χρωματικές αλλαγές, ώστε να μπορέσω να εκφράσω αυτόν τον ατελείωτο λαϊκό πλούτο... Εγώ προσπάθησα, νιώθοντας το χρέος για τον τόπο που γεννήθηκα, έκλαψα και αγάπησα πολύ».