«Αν λοιπόν δε γίνουν γρήγορα όλα αυτά που απαιτούνται (αναδιάρθρωση επιχειρήσεων ή πτώχευση, εκκαθάριση, εκποίηση, μεταβίβαση κ.λπ.), τότε θα είναι αστείο να μιλάμε και να τσακωνόμαστε μόνο για την επεκτασιμότητα των Συλλογικών Συμβάσεων που δεν υπάρχουν, τους κατώτατους μισθούς που δεν δίνονται, το ύψος των ασφαλιστικών εισφορών που κλέβονται και του ορίου των απολύσεων που δεν έχει νόημα σήμερα, όταν ένα μεγάλο τμήμα της εργατικής τάξης (...) είναι απολύτως αποκλεισμένο και αθέατο». Κάπως έτσι κλείνει το άρθρο του στη χτεσινή «Εφημερίδα των Συντακτών» ο Δ. Τρίμης, με τίτλο «Η κατάσταση της εργατικής τάξης». Τι λέει στους εργαζόμενους; Οτι «είναι αστείο» να μιλάνε για τις σύγχρονες ανάγκες τους και τα δικαιώματά τους. Κι ότι η μόνη «ελπίδα» τους είναι να ανακάμψει η καπιταλιστική οικονομία, κάτι που έχει ως απαραίτητη προϋπόθεση όχι μόνο το τσαλαπάτημα των εργατικών δικαιωμάτων, αλλά και μια βαθύτερη απαξίωση του υπερσυσσωρευμένου κεφαλαίου που έφερε την καπιταλιστική κρίση. Αλλο ένα δηλητήριο στις εργατικές συνειδήσεις, ενδεικτικό του ρόλου αλλά και της σάπιας... κατάστασης της σοσιαλδημοκρατίας α-λά ΣΥΡΙΖΑ, που είναι εδώ για τη βρώμικη δουλειά του κεφαλαίου.