«Αν τα εργατικά κινήματα του 19ου και του 20ού αιώνα κατόρθωσαν να εξανθρωπίσουν σε μεγάλο βαθμό τον καπιταλισμό, κινήματα σαν αυτά του Σιάτλ, της Πράγας και της Γένοβας θα μπορέσουν να λειτουργήσουν σαν αντίβαρο και στο πολυεθνικό κεφάλαιο».

«Η συντριπτική πλειοψηφία των μη κυβερνητικών οργανώσεων που πήραν μέρος στις διαδηλώσεις της Γένοβας δεν είναι κατά της παγκοσμιοποίησης γενικά αλλά κατά της νεοφιλελεύθερης εκδοχής της».

«Για να μπορέσουν όμως τα νέα κινήματα των μη κυβερνητικών οργανώσεων να κερδίσουν την υποστήριξη της παγκόσμιας κοινής γνώμης, θα πρέπει να ξεπεράσουν δυο παιδικές ασθένειες»: Τη βία και την ουτοπία.

«Οι μη κυβερνητικές οργανώσεις της παγκόσμιας κοινωνίας πολιτών πρέπει να περιθωριοποιήσουν και τους ανεγκέφαλους αναρχικούς και τους ονειροπόλους της στιγμιαίας αντικαπιταλιστικής επανάστασης».

Από πού να φυλαχτείς όταν πέφτουν τέτοιες οβίδες; Σχεδόν ξαναγράφεται η ιστορία για να δικαιολογηθεί «ο εξανθρωπισμός της παγκοσμιοποίησης».

***

Και το εκπληκτικό είναι ότι τα κινήματα του 19ου - 20ού κατάφεραν και πράγματι εξανθρώπισαν τα πράγματα σ' ένα μεγάλο μέρος του κόσμου. Αυτό έγινε στη χώρα των Σοβιέτ, στις Λαϊκές Δημοκρατίες, στην Κούβα, στην Κίνα.

Αυτή την ιστορική πραγματικότητα ο κ. καθηγητής και άλλοι την παραβλέπουν τελείως. Αν ήταν κάτι που έσπρωχνε στον 19ο και 20ό αιώνα τον καπιταλισμό σε κάποιο «εξανθρωπισμό» ήταν βεβαίως και η πάλη των κινημάτων στο εσωτερικό των χωρών, ήτανε πάνω απ' όλα, η ύπαρξη αυτού του τεράστιου Αντίπαλου Δέους. Ενα τεράστιο κομμάτι της ανθρώπινης ιστορίας εξαφανίζεται για να εξυπηρετηθεί μια σκοπιμότητα.

Κρίμα. Φυσικά αν αναγνωριζόταν η θετική επίδραση του υπαρκτού σοσιαλισμού, για τα δικαιώματα των εργαζομένων για την πορεία της ανθρωπότητας, δε θα κόλλαγε η συμβουλή του κ. καθηγητή ότι πρέπει «να απομονωθούν οι ονειροπόλοι της στιγμιαίας Αντικαπιταλιστικής επανάστασης».

Η βία απονευρώνεται από το κοινωνικό της «περιεχόμενο», αυτή «η μαμή της ιστορίας», που έλεγε ο Μαρξ, γίνεται προσπάθεια να ταυτιστεί με τις «τρακατρούκες» που εξαπολύουν μερικοί ενάντια στα ΜΑΤ. Ετσι το αφήνει να περάσει ο κ. καθηγητής. Αλλού βαράει όμως. Στην ουσία μάς προτρέπει να ξεχάσουμε τον Προμηθέα, τον Σπάρτακο, τον Ροβεσπιέρο, τον Δαντόν, την Παρισινή Κομμούνα, τον Λένιν, τον Οκτώβρη του '17, το ΕΑΜ, τον ΕΛΑΣ, το ΔΣΕ, το Μάη του '36, το Σικάγο. Αυτά δηλαδή, και όσα άλλα κίνησαν την ανθρωπότητα μπροστά.

Ορίζει σαν ουτοπία το «δέον γενέσθαι», ανατροπή δηλ. του καπιταλισμού και εγκαθίδρυση του σοσιαλισμού, σχεδιασμένη οικονομία κ.ά. και μας καλεί να γίνουμε ουτοπιστές αφού πιστεύει στον «εξανθρωπισμό της παγκοσμιοποίησης»! Εξορκίζει το πραγματικό σαν ουτοπία, και εισάγει την ουτοπία σαν πραγματικό. Με το κύρος του επιστήμονα μας ξαναγυρνάει στον Σεν Σιμόν και τον Φουριέ. Εντάξει. Ο καθείς και τα όπλα του.

Φυσικά, όλες οι οβίδες που πέφτουν δεν μπορούν να περιγραφούν. Ενα είναι σίγουρο: ότι η γόμωση που περιέχουν είναι περίπου ίδια μ' αυτή του κ. καθηγητή. Πλάι στα βαριά κανόνια και τα αεροπλάνα, κινείται κι ένας ολόκληρος στρατός ατάκτων που ενισχύουν τη γραμμή του «εξανθρωπισμού της παγκοσμιοποίησης» με σχετικά ελαφρύ οπλισμό, είναι αυτοί που βρίσκουν να πουν μια «κακιά κουβέντα» για την παγκοσμιοποίηση και τη λένε με τέτοιο έντεχνο τρόπο που σε πείθουν «ότι ναι μπορεί να εξανθρωπιστεί το τέρας»!

***

«Στις 2 Αυγούστου 1949 η επιχείρηση «Πυρσός» ξεκίνησε στο Βόρειο Γράμμο. Η πρώτη επίθεση στα ανατολικά ενάντια στο ύψωμα 1425 ονομάστηκε «χαλκός». Η κεντρική ιδέα ήταν η στενή συνεργασία της αεροπορικής προσβολής με το πυροβολικό και η διάρθρωσή της σε τρία στάδια. Στο πρώτο, ένας αριθμός μαχητικών θα προσέβαλε το στόχο με βόμβες υψηλής εκρηκτικής ισχύος των 500 ή 250 λιβρών (βάρους περίπου 227 και 113 κιλών). Στη συνέχεια πάνω από το ήδη χαώδες τοπίο, θα πετούσαν άλλα μαχητικά εξοπλισμένα με ρουκέτες... Στο τελευταίο στάδιο.... στο ήδη ταλαιπωρημένο ύψωμα και πάνω στους ακόμη πιο ταλαιπωρημένους υπερασπιστές του θα ρίχνονταν εμπρηστικές βόμβες ΝΑΠΑΛΜ. Κατά τους υπολογισμούς οι βόμβες αυτές θα έκαιγαν όσους υπερασπιστές κρατούσαν ακόμη τη θέση τους στην επιφάνεια του εδάφους, ενώ υπήρχαν βάσιμες ελπίδες ότι θα θανάτωναν από ασφυξία τους έγκλειστους σε πολυβολεία ή καταφύγια, καθώς η έντονη καύση των εμπρηστικών υλών των βομβών αυτών απορροφούσε το οξυγόνο της ατμόσφαιρας... Επιτέθηκαν κατά σειρά 6 σπιτφάιρ με βόμβες των 113 κιλών, ακολούθησαν άλλα 10 με ρουκέτες... άλλα 6 μαχητικά έριξαν ΝΑΠΑΛΜ. Πυρπολώντας το ύψωμα από άκρου εις άκρον. Παραδόξως, τελείως απρόσμενα κατά το σχέδιο, οι υπερασπιστές ήταν ακόμη στις θέσεις τους ταλαιπωρημένοι από τα προηγηθέντα, και απέκρουσαν τις επιθέσεις των κυβερνητικών (σελίδες 513, 514, Ιστορία του Ελληνικού Εμφυλίου Πολέμου, Γιώργης Μαργαρίτης).

Στην ιδεολογικοπολιτική αντιπαράθεση, που οξύνεται, γύρω από «τον εξανθρωπισμό της παγκοσμιοποίησης», ο καθείς βέβαια και τα όπλα του. Το σίγουρο είναι ότι παρά τον καταιγισμό πυρών αντέχουμε και προχωράμε. Είμαστε έτοιμοι και για τη «ΝΑΠΑΛΜ» και για «τοξικά» που θα εξαπολυθούν...

***

Δεν είναι που επιμένω σ' αυτά. Αρχίζω και έχω κάποιο είδος παραισθήσεων. Δηλ. βλέπω το G-8 (τζι- εϊτ) σαν ένα πολυπλόκαμο χταπόδι με χονδρό κεφάλι. Κάτι σαν το χταπόδι στοδιήγημα του Ι. Βερν «είκοσι χιλιάδες λεύγες υπό τη θάλασσα». Ολο απλώνει τα πλοκάμια του και χοντραίνει. Βλέπω τα πλοκάμια του στη γειτονιά, στο Νομό, στη χώρα μου. Τα βλέπω στα εργοστάσια να ρουφούν την υπεραξία, στις ατέλειωτες ουρές των ανέργων, στα Νούμερα 25% - 30% που κάθε φορά διαβάζω για τις στατιστικές της ανεργίας στη Θεσσαλονίκη για νέους και γυναίκες. Τα βλέπω στους δείκτες κερδοφορίας των πολυεθνικών, των τραπεζών.

Τους βλέπω τους «τζι- εϊτ», στα συστήματα κοινωνικής ασφάλισης που τραβάνε τα όρια ηλικίας μέχρι να πάμε στα κυπαρίσσια. Η κατάστασή μου παροξύνεται, τους βλέπω στις ιδιωτικοποιήσεις του ΟΤΕ, της ΔΕΗ, των Ναυπηγείων, της Παιδείας, της Υγείας.

Τους βλέπω πολύ καθαρά στις ατέλειωτες φάλαγγες του ΝΑΤΟ που περνοδιαβαίνουν στη Θεσ/νίκη και σκορπούν το θάνατο στην περιοχή. Τους βλέπω στα παιδιά που πεθαίνουν πάνω στον ανθό τους απ' τα ναρκωτικά. Βυζαίνουν από παντού απ' τον πόλεμο, την πορνεία, τα ναρκωτικά. Το κεφάλι των «τζι εϊτ» χοντραίνει, χοντραίνουν και τα πλοκάμια. Τα κυνηγάμε με τους συντρόφους μαζί με άλλους εργάτες, συνταξιούχους, νέους και νέες, όπου τα βρούμε, στη γειτονιά, στο Νομό, στην περιοχή, παντού. Ειδικά στον βρώμικο πόλεμο νυχθημερόν κυνηγούσαμε τα «Ειτ-τζιτάκια».

Το χταπόδι έχει δομή, εσωτερική λειτουργία, νομοτέλεια κίνησης, τις περιέγραψε ο Μεγάλος επαναστάτης, ο Λένιν, έχει κεντρικό νευρικό σύστημα που τρέφεται, όπως είπε ο Μαρξ, από το κέρδος. Χιλιάδες ειδικευμένοι «επιστήμονες» φροντίζουν για την παραλλαγή του. Αν δει τα ζόρικα σκοτώνει. Επιμένουμε να τους κυνηγάμε στη χώρα, στο Νομό, στο εργοστάσιο, στο σχολείο με καθαρή αντίληψη, αν τους κόψεις τα πλοκάμια, θα βρωμίσει και το κεφάλι. Δεν είναι σωστή η τακτική να κυνηγάμε μόνο το κεφάλι, όταν και όπου εμφανίζεται και να αφήνουμε απείραχτα τα πλοκάμια.

Χτύπημα λοιπόν και στο Κέντρο και στην Περιφέρεια. Μερικοί και από αφορμή τη Γένοβα, τελευταίως έγιναν πολύ θορυβώδεις στα κεντρικά χτυπήματα. Στην περιφέρεια όμως, εκεί που είναι να χτυπηθούν τα πλοκάμια, όχι μόνο «ποιούν την νήσσαν», αλλά ενίοτε φροντίζουν να καμουφλάρουν τα πλοκάμια, και άλλες φορές μετατρέπονται σε εξάρτημά τους.

Βεβαίως καλά είναι τα FORA. Αλλά όταν η παγκοσμιοποίηση μακέλευε για 78 μέρες ένα λαό και συ δεν έκανες τίποτα παρά μόνο να κοιτάς με το κανοκυάλι τις εξόδους των βομβαρδιστών του ΝΑΤΟ από το ΑΒΙΑΝΟ, τρώγοντας το παραμύθι των «ανθρώπινων δικαιωμάτων» των G-8, είναι ένα πρόβλημα. Και λίγη σεμνότητα δε βλάπτει. (Κύριε Κωστόπουλε, τα FORA που υποκλίνεσαι, κινούνται έξω απ' τη δομή του συνδικαλιστικού κινήματος στη γείτονα χώρα. Δε σε ενοχλεί αυτό;).

1. Καμιά ταξική μάχη δεν κερδίζεται αν δεν ξέρεις καλά τον αντίπαλο. Καπιταλισμός λοιπόν όχι παγκοσμιοποίηση και άλλες «πρασινο-γαλαζιο-ροζέ» κουβέντες.

2. Καμιά ταξική μάχη δεν κερδίζεται αν δεν αποκόψεις τις εφεδρείες του αντιπάλου. Χτύπα το «τζι εϊτ», και τα «τζιεϊτάκια», στο κέντρο, στην περιφέρεια, παντού. Στα «εϊτζιτάκια» δύσκολη δουλιά η αποκοπή, χρειάζεται καθαρή αντίληψη, υπομονή και τέχνη. Φαίνεται δύσκολο, σχεδόν ακατόρθωτο, όμως χωρίς αυτό δε γίνεται. Καμιά φορά τα ίδια τα πλοκάμια δείχνουν να βαράνε το κεφάλι του χταποδιού. Μην ξεγελιέσαι. Κόφτα αν μπορείς. Τότε θα δεις ότι και το κεφάλι θ' αρχίσει να φυραίνει.

3. Καμιά ταξική πάλη δεν κερδίζεται χωρίς ευνοϊκό συσχετισμό δύναμης. Κοινωνικοπολιτική συμμαχία λοιπόν στα 8 μέτωπα, που να συγκλίνουν στην καρδιά του αντίπαλου (καπιταλισμός) από μονοπάτια, λεωφόρους, χαραγμένα σε Αντιιμπεριαλιστική, Αντιμονοπωλιακή κατεύθυνση.

4. Κόμμα γερό, πειθαρχημένο, μαζικό με δημοκρατικό συγκεντρωτισμό, προσηλωμένο στον τελικό σκοπό, το σοσιαλισμό.

***

Αντέστε τώρα τον Αύγουστο καμιά 48ωρη στο Γράμμο κατά Ψωριάδικο, Τσάρνο, Αλεβίτσα, να ξελαμπικάρετε περισσότερο. Πάρτε μαζί σας και εκείνον τον Ευτύχη τον Μπιτσάκη ντε, φορέστε του από εκείνα τα γουρουνοτσάρουχα του ΔΣΕ και τραβάτε κατά το Κάμενικ από Πυρσόγιαννη μεριά, ίσως και συνέλθει λίγο.

Α, μην το ξεχάσω, προσέξτε. Τις οβίδες του Μουζέλη και των άλλων, καλά τις ξεπεράσατε. Ετοιμάζονται να εξαπολύσουν οβίδες με αντικομμουνιστικά τοξικά αέρια, από κείνα ντε που περιέχουν Γκουλάκ, Στάλιν, σφαγές, δολοφονίες και τέτοια. Κάτι πήρε το μάτι μου στην εφημερίδα «Μακεδονία» με τα αρχικά Δ.Φ. Ξέρω είστε έμπειροι σ' αυτά. Αλλά μια επαγρύπνηση ποτέ δε βλάπτει. Μήπως βρε παιδί μου αυτή τη Σύνοδο Κορυφής του 2003 που προγραμματίζουν τα «τζι-εϊτάκια» στη Θεσσαλονίκη, πρέπει να τους μηνύσετε να βρουν αλλού να πάνε;

Σκέπτομαι ότι άλλο Γένοβα κι άλλο Θεσ/νίκη. Δέστε το. Αντε και καλή συγκέντρωση στις 11 Σεπτέμβρη με τη συντρόφισσα Παπαρήγα στην Αριστοτέλους.

- Καλά καπετάνιο. Κατάλαβα. Καληνύχτα. Καληνύχτα σύντροφε.